Οι συνειρμοί του τρένου

Το τρένο φεύγει στις οκτώ, ταξίδι για την Κατερίνη

Κι ούτε μια ΔΕΚΟ δε θα μείνει...

Κι εμείς είμαστε το νούμερο οκτώ, μας ξέρουν όλοι με αυτό.

Μα πώς τον λεν το διπλανό και τον τρελό τον Ιταλό (Μάριο Μπόνι, πιθανότατα)

Και να πώς κόλλησαν συνειρμικά ο ΟΣΕ με τους Ιταλούς που τον εξαγόρασαν, αν και μπορεί να υπάρχουν συλλέκτες, που να έχουν δώσει οριακά περισσότερα, για να εξασφαλίσουν κάποια σπάνια κομμάτια για τις συλλογές τους με τα ηλεκτρικά τρενάκια.

Από τη στιγμή βέβαια που ο Σύριζα έχει προσχωρήσει στο νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο του θατσερικού ΤΙΝΑ (Δεν Υπάρχει Εναλλακτική), με οδηγό τη Μάργκαρετ (το' πε και χτες εξάλλου ο Τσίπρας πως δεν πάσχει από ιδεοληψίες -αλλά για αυτά περισσότερα αύριο), δεν είναι πολύ λογικό να ιδιωτικοποιήσει τους σιδηρόδρομους, που είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα των... ευεγερτικών αποτελεσμάτων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στη Βρετανία.

Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της ΔΦΑ πάει τρένο, όπως και τα μνημόνια, που μας έρχονται σαν τρενάκι (και τους ψηφοφόρους της Δαπ στη συνέλευση), το ένα πίσω από το άλλο (ρε παιδιά να οργανωθούμε), χωρίς σάλιο και σοσιαλδημοκρατική περιποίηση. Σαν το κόκκινο βαγόνι-στρατηγείο του Λέοντα, που έγινε ξακουστό στο ρωσικό εμφύλιο. Και ίσως γι' αυτό το ΣΕΚ -που παλιά λεγόταν ΟΣΕ, ενώ ο ΟΣΕ λεγόταν ΣΕΚ- να διάλεξε αυτό το όνομα. Κι είναι ζήτημα τι όνομα θα διαλέξει την επόμενη φορά. Ίσως να λέγονται "το κόκκινο τρένο", όνομα-ωδή στο προλεκάλτ.

Με τόσο σοσιαλισμό (από τα κάτω) όμως, γίνεται όλο και πιο δύσκολη η διαφοροποίηση των κατεξοχήν, δηλωμένων νεοφιλελεύθερων. Τι διαφορετικό να πει δηλαδή και ο Μητσοτάκης; Ότι οι ιδιωτικοποιήσεις του Σύριζα είναι δειλές και τις κάνει χωρίς να τις πιστεύει; Ή ότι οι Συριζαίοι είναι τόσο πορωμένοι κρατιστές -sic- που ακόμα και τις ιδιωτικοποιήσεις τις κλείνει με τις αντίστοιχες ΔΕΚΟ άλλων χωρών;

(Σ.Σ.: τελικά οι νεοφιλελεύθεροι διαμαρτύρονται για το ευτελές αντίτιμο του ξεπουλήματος -που για αυτό ακριβώς λέγεται ξεπούλημα βέβαια, επειδή δίνεις κάτι όσο-όσο, πέντε κάτω-δέκα κάτω, δε θα τα χαλάσουμε εκεί τώρα, κάντο δεκαπέντε κάτω στο τετράγωνο και κλείσαμε συμφωνία. Το ζήτημα δηλ δεν είναι να μη χάσεις την τιμή σου, αλλά να πιάσει καλά λεφτά στην αγορά. Κι αν σου κλέβουν το πρόγραμμα, ψάχνεις να βρεις αφορμές να διαφωνήσεις στο περιτύλιγμα. Αλλά τι διαμαρτύρονται; Έτσι δε λειτουργεί η διαβόητη... "ελεύθερη αγορά";)

Αυτή τη φορά αγοραστής ήταν ο αντίστοιχος ιταλικός ΟΣΕ, που πρόσφατα είχε στο παθητικό του ένα πολύνεκρο δυστύχημα (το δώσαμε κοψοχρονιά, αλλά πήγε τουλάχιστον σε καλά χέρια που λέει κι ο Μώμος). Κι αν αναρωτιέται κανείς γιατί μια επιχείρηση που έχει τόσα προβλήματα, κάνει τέτοια ανοίγματα, μπορεί να σκεφτεί και την περίπτωση του Μαρινόπουλου, μες στα χρόνια της κρίσης. Δεν είναι θέμα διαλεκτικής, αλλά η... ομοιοπαθητική του καπιταλισμού, κι η φυγή προς τα μπρος και προς τον γκρεμό (όπου δεν πέφτουν ποτέ τα αφεντικά).

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα

Τι άλλο μένει να σημειώσουμε;

Το συνειρμό με μια παλιά γελοιογραφία του Ιωάννου, από την περίοδο Σημίτη, με το πασοκικό σύνθημα "το μέλλον ξεκίνησε", που το συμβόλιζε στο σκίτσο ένα τρένο, να ξεκινάει από το σταθμό, και πίσω του ο κόσμος στην αποβάθρα, να το χαιρετά και να το βλέπει να φεύγει χωρίς αυτόν, σαν να ήταν το τρένο της ΕΤΕ, που ποτέ δεν πιάσαμε.

Γενικά το τρένο είναι ένα σχετικά φτηνό μέσο (ακόμα τουλάχιστον), που ο RedFly λέει πως του ανήκει το μέλλον, άσχετα αν εμείς δεν έχουμε πιάσει ακόμα το παρόν και ασθμαίνουμε πίσω του να το πιάσουμε, σαν να κυνηγάμε πεζή τους συρμούς που πιάνουν μέχρι 500 χιλιόμετρα την ώρα. Ένα πολύ ωραίο (το ωραιότερο ίσως) και σχετικά ασφαλές μέσο, όπου δεν πιάνουν τα κινητά κι ο καπνός των θεριακλήδων, και προσφέρεται για διάφορους συνειρμούς και αναζητήσεις (ειδικά παλιότερα, που ο καβουρνιάρης περνούσε από ακόμα πιο ωραία μέρη, όπως τον Πλαταμώνα της Πιερίας). Πχ για τη γαλλική προέλευση του σιδηρόδρομου (ετυμολογικά μιλώντας) και την παλιά ορθογραφία του τρένου με "αι", για να μοιάζει περισσότερο με το "train", που την επανέφερε η Τραινοσε και κάποιοι την κράτησαν. Γιατί η προσωπική αίσθηση του καθενός και το κριτήριό του για την ορθογραφία, είναι πρωτίστως αισθητικό, πώς μας χτυπάει στο μάτι μια λέξη, κι είναι πολύτιμο, γιατί σπανίως μας ξεγελά, αν το έχουμε αναπτύξει σωστά.

Μια φορά μου 'χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι
Πριν το Σπίρτζη πως μοιάζει ο ΟΣΕ με ευκαιρία μεγάλη

Κι είναι τέλος εκεί, νύχτα, σε ένα σταθμό στη μέση του πουθενά, που περιμένουν δυο τρένα σε αντίθετες ράγες, ακινητοποιημένα, κι όταν ξεκινήσει το ένα από τα δύο, εσύ από το κάθισμά σου βλέπεις απλά μια κίνηση, και δεν μπορείς στην αρχή να καταλάβεις τι και ποιος κινείται. Αν είσαι εσύ που πας μπροστά ή μένεις πίσω στάσιμος και νομίζεις πως προχωράς μπροστά, σαν μερικούς Συριζαίους, που τρώνε σανό και χαίρονται...