Ξεφτισμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις

Εν αρχή ήρθε το χάλκινο μετάλλιο.

Χάλκινη η Κορακάκη, ψεύτικη η ακρογιαλιά.
Ψεύτικο και το μεγαλείο, που σου μάθαν στο σχολείο. Κι εγώ ξένος μετανάστης σου Ελλάς.
Κι ευτυχώς που δεν αξιοποιήσαμε τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις και μας έμειναν αμανάτι να σαπίζουν, για να στεγάζουν σήμερα στοιβαγμένες προσφυγικές ψυχές, της γης τους κολασμένους, που καίγονται στα καζάνια της επίγειας κόλασης και του καπιταλισμού που σαπίζει.

Κι όσο για σκοπευτήρια, έχουμε αυτό της Καισαριανής, για να τουφεκίζουμε τους απάτριδες, που υπεράσπισαν την πατρίδα, τραγουδώντας στίχους της Διεθνούς, και για να φτιάχνει τη λεζάντα του ο Τσίπρας. Δε χρειάζονται περσότερα. Οι αθλητές μπορούν να προπονούνται σε νταμάρια, όπου δεν υπάρχουν κόκαλα απάτριδων να τρίζουν, καθώς τα τιμούν Πασόκοι, για να τους ανατριχιάζουν (τους αθλητές, οι Πασόκοι, παλιοί και νέοι, είναι χοντρόπετσοι και δεν έχουν πρόβλημα).

Κι αν ισχύουν όλα αυτά με το χάλκινο, φαντάσου τώρα με το χρυσό, που ήρθε να χρυσώσει το χάπι και να ρίξει λίγη χρυσόσκονη στη μίζερη καθημερινότητά μας, για να την καλλωπίσει. Ξεφτισμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις...

Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά πέφτουν τώρα πάνω στην Κορακάκη και το μετάλλιό της, για να καρπωθούν μέρος από τη λάμψη του, τη δόξα και την υπεραξία που μπορεί να τους προσφέρει στην αγορά. Και μας πυροβολούν κατά ριπάς σα στόχους, από τα 10 και τα 25 μέτρα, από τηλεόραση και διαδίκτυο, για να φουσκώσουν τα στήθη μας -και προπαντός τα μυαλά μας- από εθνική περηφάνια. Φάτε μάτια-ψάρια και θεάματα χωρίς άρτο. Τσιμπήστε κι έναν αθλητικό θρίαμβο στο διάλειμμα από τα απανωτά χαστούκια που τρώμε στην πραγματική ζωή, σαν γεύση από τη ζωή που δε ζήσαμε. Και ούτε πρόκειται, όσο δε βάζουμε σαν δικό μας στόχο, τακτικό, στρατηγικό και γενικώς, να σηκώσουμε κεφάλι, τον κώλο μας από τον καναπέ και να υψωθούμε στον ουρανό για τη δική μας έφοδο.

Έλα να πρασινίσουμε...

Κατά τα άλλα, οι αγώνες του Ρίο είναι μια υπέροχη μπίζνα και μια ωραία ατμόσφαιρα, (όπως στο τένις ανδρών, όπου πλακώθηκαν Αργεντίνοι και Βραζιλιάνοι), με ειδυλλιακά, γαλαζοπράσινα νερά, όπως στην ολυμπιακή πισίνα, όπου οι αθλητές καλούνταν να βουτήξουν με το ζόρι, κι ας φοβούνταν για τη σωματική τους ακεραιότητα (έλα να πρασινίσουμε, που τραγουδούσε και ο Χάρρυ Κλυνν), πνεύμα (ολυμπιακό, αρχαίο, αθάνατο) και ηθική. Όπως για παράδειγμα στην κολύμβηση γυναικών, όπου η Αμερικανίδα ολυμπιονίκης αρνήθηκε να δώσει το χέρι της στη Ρωσίδα, που βγήκε δεύτερη, εξασφαλίζοντας στο παρά πέντε τη συμμετοχή της στους αγώνες. Ενώ το κοινό την αποδοκίμαζε ρυθμικά, την έκανε να βάλει τα κλάματα και να δηλώσει πως δεν περίμενε να ζήσει την αθλητική εκδοχή του ψυχρού πολέμου, εικοσιπέντε χρόνια μετά το τέλος του. Αλλά είναι συνηθισμένη από τέτοιους πολέμους (παρά κι ενάντια στο συμβολισμό του επιθέτου της), γεννημένη γαρ το 94' στο Γκρόζνι της Τσετσενίας...

Πραγματικό κλαυσίγελος όσα έγιναν στο Ρίο με την Εφίμοβα

Οι "βδέλλες" στο κορμί του Φελπς όμως δε φαίνεται να ενοχλούν και να αναστατώνουν κανέναν. Στο κάτω-κάτω, δεν έχει αποδειχτεί επιστημονικά πως οι βεντούζες δίνουν πλεονέκτημα με παράτυπο τρόπο στους αθλητές. Και μην ξεχνάτε (όσοι διαβάζετε Αστερίξ) πως στην Ελλάδα επιτρέπεται να κλέβει κανείς χύτρες με μαγικό ζωμό, από καλύβες εκεί κάτω, όπου η πόρτα δεν κλείνει πολύ καλά και κανείς δεν τις φυλάει τη νύχτα.

Μην είστε καχύποπτοι. Μπορεί να είναι από εκείνη τη σκηνή στο Stand By Me

Και το ολυμπιακό δελτίο είναι γεμάτο από τέτοιες λεπτομέρειες, προσωπικές ιστορίες και διάφορες μικρές ειδήσεις, που σχεδόν δεν προλαβαίνει να τις καταγράφει κανείς.
Αθλητές που αποκλείονται λόγω μέθης.
Άλλοι που θέλουν να εξεμέσουν, όχι από το ποτό και τα μεθεόρτια της μέθης,αλλά με τους πανηγυρισμούς των νικητών.
Τενίστες, που πρέπει να παίξουν τρεις αγώνες σε μια μέρα (αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι τα βγάζουν πέρα γιατί ντοπάρονται, εκτός κι αν είναι Ρώσοι).
Αμερικανοί μπασκετμπολίστες (αυτοί κι αν είναι καθαροί, αφού δεν τους ελέγχουν ποτέ, βάση νόμου και ειδικής συμφωνίας με το ΝΒΑ) που μπερδεύουν τα σπα με τους οίκους ανοχής. Κάπως σαν κι αυτούς που πιάνονται στα πράσα και δηλώνουν παραπλανημένοι, γιατί νόμιζαν πως πήγαιναν για ένα απλό μασάζ.
Έλληνες αθλητές που έχουν κάθε δίκιο να εξοργίζονται με την υποκρισία της πολιτικής ηγεσίας που είναι θερμός υποστηρικτής των φωτογραφιών με ολυμπιονίκες. Ακόμα κι αν είναι πιο ανορθόγραφοι κι από χρυσαυγίτες (ή μάλλον το πρώτο, λόγω του δεύτερου).

Οι δύο όψεις του καπιταλιστικού Μεσαίωνα

Ένας πολιτισμένος δυτικός κόσμος, που καταφέρνει να  σοκάρεται ταυτόχρονα με το μαντίλι και το παντελόνι μιας Αιγύπτιας, αλλά και με το ανάρμοστο μίνι μιας Αγγλίδας παρουσιάστριας.
Περνιέται όμως για προοδευτικός κι απελευθερωμένος, επειδή υπάρχουν κάποια περιστατικά, όπως η πρόταση γάμου μιας Βραζιλιάνας που ήταν στους υπεύθυνους της διοργάνωσης. προς την αγαπημένη της, που συμμετείχε ως αθλήτρια στο τουρνουά ράγκμπι.

Αγάπη μόνο

Κι έτσι περνάνε σε δεύτερη μοίρα ιστορίες όπως της 41χρονης γυμνάστριας (σε ένα άθλημα όπου θεωρείσαι βετεράνος μετά τα είκοσι), που συνέχισε για το παιδί της, που έπασχε από μια σπάνια και επιθετική νόσο.
Και πτυχές της ισότητας, όπως της περιβόητης χάκα, του καθηλωτικού πολεμικού χορού των Νεοζηλανδών, που τον χορεύουν πριν από κάθε αναμέτρηση, και τους μιμήθηκαν κι οι Νεοζηλανδές αθλήτριες του ράγκμπι, άσχετα αν έχασαν στον τελικό από τις γειτόνισσές τους.

Και για επίλογος το πιο σουρεαλιστικό απ' όλα. Ένας δικαστής στο Ρίο ανέστειλε την απαγόρευση διαδηλώσεων πολιτικού χαρακτήρα στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις και απαγόρευσε την καταστολή τος από την αστυνομία, που εκδιώκει τους διαδηλωτές. Αρκεί αυτοί οι τελευταίοι να εκδηλώνονται με μπλουζάκια, πλακάτ, συνθήματα και με άλλες τέτοιες ειρηνικές μορφές.

Είδες σφε αναγνώστη τι σου είναι η αστική δημοκρατία; Δε φοβάται κανέναν και τίποτα. Ούτε καν τους Ρώσους που τη γλίτωσαν και συμμετέχουν στους αγώνες (ένα ποσοστό 70% από τα μέλη της αρχικής αποστολής).

Υγ:  κερασάκι στην τούρτα, το βραζιλιάνικο τρολάρισμα στην αμερικανίδα τερματοφύλακα, που είχε κάνει δηλώσεις για το πόσο επικίνδυνη είναι η Βραζιλία εξαιτίας του ιού. Το κοινό λοιπόν φώναζε το όνομα του ιού ρυθμικά, κάθε φορά που η μπάλα πήγαινε στα πόδια της (ή τα χέρια της).
Πατήστε το σύνδεσμο, για να δείτε το βίντεο.