Η διαφήμιση για το Ελληνικό

Το Ελληνικό, το Ελληνικό, το Ελληνικό πολύ το αγαπώ

Χτες γκρεμίζαμε τα τείχη και το προπονητικό σκοπευτήριο της χρυσής μας ολυμπιονίκη, για να την υποδεχτούμε με το δικό μας μοναδικό τρόπο, δηλ το μοναδικό τρόπο που ξέρουμε: με... κροκοδείλια δάκρυα χαράς και μετατρέποντάς την σε τηλεοπτικό μαϊντανό, για όσο περνάει ακόμα η μπογιά της επιτυχίας της και πουλάει στα μέσα, χωρίς να δίνουμε σημασία στις μεστές, σοβαρές δηλώσεις της, για την υποκρισία της πολιτείας και του Δήμου Δράμας (που γκρέμισε κατόπιν εορτής το παράπηγμα στο οποίο προπονούνταν, δήθεν για να φτιάξει άλλο).

Αλλά ακόμα και η ίδια αναγνώρισε την παιδαγωγική αξία του όλου πράγματος. Ναι μεν είχε σκεφτεί ακόμα και να εγκαταλείψει το άθλημα, εξαιτίας της στάσης της ομοσπονδίας και των επίσημων αρχών, αλλά ήταν αυτές οι δυσκολίες που την ατσάλωσαν και την πείσμωσαν, ώστε να φτάσει στην επιτυχία. Κάτι σαν την προπόνηση του Ρόκι στις παγωμένες στέπες και τις τούνδρες της Σιβηρίας (αν και τα γυρίσματα έγιναν στον Καναδά), προτού νικήσει τον Ιβάν Ντράγκο, που προετοιμαζόταν με όλα τα υπερσύγχρονα μέσα και την τελευταία λέξη της ΕΤΕ στη διάθεσή του -συμπεριλαμβανομένου του ντόπινγκ, γιατί τέτοιοι ήταν από τότε αυτοί οι Ρώσοι.

Το κακό για τους πολύ εθνικά περήφανους είναι ότι έμπλεξαν με μια (κατά τα φαινόμενα) ώριμη και σκεπτόμενη κοπέλα, που δε μένει στα κλασικά κλισέ, έχει το θάρρος της γνώμης και προπαντός της πράξης, όπως υποδηλώνει κι η παραπάνω φωτογραφία, που δίνει στην Κορακάκη μια διάκριση πολύ πιο σημαντική από αυτή που κατέκτησε στους αγώνες του Ρίο. Το δικαίωμα να λέγεται άνθρωπος. Κι αυτή είναι η μόνη διάκριση που δεχόμαστε, για να διαχωριστούμε από άλλα δίποδα που νομίζουν ότι οι αθλητικές διακρίσεις πιστοποιούν τις δικές τους ανθρώπινες και την "ανωτερότητα της φυλής τους" (ελληνικό DNA, κτλ).

Τους πυροβολημένους δηλ που αγαπάνε οτιδήποτε ελληνικό, ιδίως αν πυροβολάει με πιστόλι και φέρνει μετάλλια, και γενικώς τα όπλα, που αναπληρώνουν το διανοητικό τους έλλειμμα, αλλά κυρίως τους επενδυτές που θα φέρουν την ανάπτυξη στο Ελληνικό -κι ας μην είναι και τόσο Έλληνες, αρκεί να μη δίνουν δουλειά σε ξένους.

Ενώ λοιπόν βλέπει κανείς τις μεταδόσεις από το Ρίο, με παρέα και θερινή, χαβαλέ διάθεση (ακόμα κι αν στο ενδιάμεσο σπάει η παθητική, φίλαθλη σχέση με διαλείμματα ενεργούς ενασχόλησης, πχ στη θάλασσα -και δεν εννοώ απαραίτητα τις ρακέτες, "αυτή τη μάστιγα" για το Sniper), έρχεται η στιγμή που νιώθει σαν τους γέρους του Μάπετ Σόου (ου μην και της αρχαιότητας) που δεν αφήνουν μύγα να πέσει κάτω ασχολίαστη, για τους αθλητές και τις επιδόσεις τους ή την εμφάνισή τους -και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, κατά κανόνα δεν έμεναν απλώς στα σχόλια, αλλά προχωρούσαν στο παρασύνθημα.

Και ξαφνικά διαφημίσεις. Που καμιά φορά σ' αφήνουν χωρίς άμεση εναλλακτική (μέχρι να τελειώσει το τάιμ άουτ) ή χωρίς δυνάμεις να πιάσεις το χειριστήριο για να αλλάξει κανάλι, οπότε τις λούζεσαι "υποχρεωτικά". Και να πώς πέφτεις πάνω στη διαφήμιση για το Ελληνικό και την... επένδυση που θα το αναπλάσει (πόσα εισαγωγικά μπορεί να χρειάζονται σε μια πρόταση; Ακόμα και στο "Ελληνικό" θα χωρούσε να μπουν, κι όχι μόνο γιατί είναι κύριο όνομα. Αλλά αυτό θα συσκότιζε λίγο το ταξικό περιεχόμενο, γιατί είναι ξεπούλημα της λαϊκής δημόσιας περιουσίας στα μονοπώλια, όχι σε ξένους, γενικά και αόριστα, που το ακούμε συχνά, σαν κυρίαρχη "αντιπολιτευτική αφήγηση". Και νοσταλγείς τότε την περίοδο που μας την έβγαιναν από τα "αριστερά", γιατί βάζαμε το δίπολο "λαός-μονοπώλια" ενώ ο "λαός" είναι μια θολή διαταξική έννοια και πιάσ' το αυγό και κούρευ' το.

Επειδή το πρόσεξα κάπως φευγαλέα, κάπου από τη μέση και μετά, δεν κατάλαβα ποιος ακριβώς είναι ο διαφημιζόμενος, αυτός που έφτιαξε-παρήγγειλε το σποτάκι. Οι αετονύχηδες που νοιάζονται για το κοινωνικό προφίλ της επιχείρησής τους, που πρέπει να δείχνει ευαίσθητη, πράσινη, διαφορετική και γεμάτη καπιταλιστική ανθρωπιά -που είναι η διαλεκτική αντιστροφή του ανθρώπινου καπιταλισμού των Συριζαίων; Ή μήπως η Πολιτεία, δηλ η κυβέρνηση, δηλ η ΔΦΑ και ο Σύριζα (αν και άλλο κόμμα άλλο κυβέρνηση, σου λένε οι διμούτσουνες οχιές) για να δείξει στο κοινό τις ευεργετικές συνέπειες του ξεπουλήματος -και πώς δεν το είχαμε κάνει μέχρι τώρα; Επειδή πάντως η διαφήμισε έπαιζε στα κρατικά κανάλια, πιθανολογώ πως ήταν το δεύτερο. Κάτι που κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα και τη συνέχεια.

Στην οποία συνέχεια, ακούσαμε την ιστορία για ένα παιδάκι (κοριτσάκι νομίζω), που γεννιέται φέτος και όταν γίνει πέντε χρονών, θα κάνει βόλτες σε ένα εκπληκτικό πάρκο, θα περάσει όλη της τη ζωή σ' αυτό και δε θα μπορεί να φανταστεί πως ήταν πριν οι ζωές των άλλων, χωρίς αυτό. Μια διαφήμιση που απευθύνεται βασικά σε πεντάχρονα (η ενήλικους με αντίστοιχη νοημοσύνη) και είναι πρόκληση για αγνό κι άδολο τρολάρισμα -αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τη θέληση του δημιουργού της.

Παίρνεις πχ το μετρό της φτωχομάνας Σαλλονίκης και αρχίζεις το δούλεμα. Ο Πεοκλής (που λέει κι ο Ζαραλίκος στο πρόγραμμά του) γεννήθηκε όταν ξεκίνησαν τα πρώτα έργα για την κατασκευή του Μετρό στην πόλη μας και σκάφτηκε η πρώτη τρύπα (που μάλλον ήταν μαύρη και κατάπιε οτιδήποτε κινούνταν γύρω της). Ο Πεοκλής έφυγε σήμερα από τη ζωή, πλήρης ημερών, χωρίς να προλάβει να δει φυσικά το έργο να ολοκληρώνεται. Και ως το τέλος της ζωής του δεν μπορούσε να θυμηθεί πως ήταν η Εγνατία πριν τα έργα του Μετρό, τις τρύπες και τα εργοτάξια στις δύο όχθες της και από πότε είχε να ανοίξει κανονικά η Αγίας Σοφίας. Ίσως από τότε που δολοφόνησαν εκεί το Ζεύγο. Και μόλις διώξαμε τους κακούς κομμουνιστές (και τον Πολκ και το Λαμπράκη και τον Τσαρουχά και μερικούς ακόμα συνοδοιπορούντες) άρχισε ευθύς αμέσως η ανάπτυξη και η ευημερία.

Ο Πεοκλής τζούνιορ γεννήθηκε το 96' επί διακυβέρνησης Σημίτη. Και δεν μπορούσε να διανοηθεί πώς θα ήταν η ζωή μας σήμερα χωρίς μακέτο.
Ένας ανιψιός του γεννήθηκε στα χρόνια της κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας του Σαμαρά. Και σήμερα αναρωτιέται πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς ελεύθερο δίκτυο (wi-fi) και πρόσβαση για όλους. (Θα 'ταν πολύ ιντριγκαδόρικο το ερώτημα πώς θα ήταν όχι η ζωή μας αλλά μια μέρα σήμερα χωρίς διαδίκτυο κι αν θα την πάλευε ο κόσμος ή θα πάθαινε σύνδρομο στέρησης, αλλά ας το αφήσουμε για μια άλλη ανάρτηση).

Ένας φίλος του ανιψιού του Πεοκλή από τη Θεσσαλονίκη δεν μπορεί να θυμηθεί πως είναι να πηγαίνεις οδικώς στην Καβάλα, χωρίς να πληρώνεις διόδια, κάθε τριάντα χιλιόμετρα, σαν το καρτέρι των ληστών, που είχαν ο καθένας την περιοχή του.
Και το κοριτσάκι της διαφήμισης στο Ελληνικό, δεν καταλαβαίνει τι πάει να πει ελεύθερη παραλία, γιατί δεν πρόλαβε καμία τέτοια στο λεκανοπέδιο. Είναι σα να λες "δύο" σε έναν υπολογιστή, που συνεννοείται μόνο με το δυαδικό σύστημα (μηδέν και ένα)..

Κι ύστερα εμείς σφε αναγνώστη ανησυχούμε που η νέα γενιά γεννήθηκε μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης διεθνώς, δεν πρόλαβε να ζήσει την ΕΣΣΔ και να καταλάβει τι ήταν ο σοσιαλισμός και τι ακριβώς προσέφερε στην ανθρωπότητα...