Καμία ελπίδα

Καμία ελπίδα είναι όταν είσαι πχ στη Θεσσαλονίκη και απλώνεις τα ρούχα στο σχοινί, αλλά ξέρεις πως δεν πρόκειται να στεγνώσουν ποτέ, με τόση υγρασία. Άρα δεν είναι κάτι εντελώς καινούριο για αυτήν την πόλη, που στα δυο είχε σχιστεί, με το επιτελικό σχέδιο αποκλεισμού της αστυνομίας το Σάββατο. Κι είναι διαρκώς υγρή, σαν το χέρι των ποιητών (που υμνούνε της πατρίδας το χαμό), για αυτό κι οι Αθηναίοι τη θεωρούν τόσο ερωτική. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή, για να μην καταλήξεις (εκτός από υγρή) κι απαυτωμένη.
Αθήνα τιμημένη, ο Άρης/ΠΑΟΚ (και γενικά οποιοσδήποτε, δεν έχει και τόση σημασία) δεν πεθαίνει.
Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει... ξαποσταίνει... ξαποσταίνει... και... εντάξει μωρέ, χαλλαρά, θα τη βρούμε την άκρη.

Καμία ελπίδα είναι ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά έκαναν προχτές κάτι σαν πανεξόρμηση κι έπιασαν διάφορα κεντρικά σημεία με το υλικό τους και τα όργανά τους: Ξύπνα, (αταξική) σκοπιά, κτλ. Γιατί η μεταφυσική φυτρώνει με λίπασμα το πτώμα της ελπίδας. Που αναγεννιέται όμως ως αυταπάτη κι αυτή πεθαίνει τελευταία από όλους.

Καμία ελπίδα είναι το εμπόριο ελπίδας και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα της ΠΦΑ, που ούτε καν μεγάλα δεν ήταν, αλλά ακόμα και τα μικρά προϋποθέτουν μεγάλες, ριζικές αλλαγές, στο σημερινό ασφυκτικό πλαίσιο.
Η καμία ελπίδα έρχεται, δηλ ήρθε (είδε, νίκησε), για να περάσει από όλα τα στάδια του πένθους και να φτάσει στην αποδοχή και την απάθεια.
Ήσουν η ελπίδα μας, κοφτερή λεπίδα μας, πήδα-πήδα-πήδα μας.

Καμία ελπίδα είναι το πολιτικό θράσος της ΔΦΑ που βάζει στην ίδια πρόταση κάτι και το αντίθετό του, για να το αναιρέσει, Προστατεύουμε και αξιοποιούμε τη δημόσια περιουσία. Σαν την προστασία που δίνει ο νταβατζής στα κορίτσια του, καθώς τα αξιοποιούν οι πελάτες του. Αλλά διαφέρουμε από τους προηγούμενους και το σαξές στόρι του ξεπουλήματος. Εμείς δεν ξεπουλάμε, είμαστε μάγκες και τους τα παίρνουμε (βλέπε ΟΣΕ, τηλεοπτικές άδειες, κτλ).

Μια κυβέρνηση που μας δουλεύει στην ψύχρα για το δημόσιο χαρακτήρα του ΑΔΜΗΕ (που θα τον μοσχοπουλήσει μες στο 17') και τα λεφτά από τις άδειες, που είναι δεσμευμένα (όταν και εφόσον τα πάρει) στις μνημονιακές υποχρεώσεις.
Σανό για άλογα (όντα που τους πιστεύουν).

Που ψάχνει απεγνωσμένα παραδείγματα να πιαστεί για να αποδείξει την ειδοποιό διαφορά της από τους προηγούμενους, σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του. Και ξαφνικά αντικρίζει την παραλία και ένα θαλάσσιο μέτωπο, οπότε θεωρεί πολύ καλή ιδέα να προσπαθήσει να καρπωθεί και να παρουσιάσει για δικό του επίτευγμα την προσπάθεια του Πελετίδη και της κόκκινης διοίκησης του Δήμου Πατρέων.

Που λέει πως το κοινοτικό κεκτημένο ευνοεί τα εργασιακά κι ετοιμάζεται να το χρησιμοποιήσει στο επόμενο νομοσχέδιο. Λες κι ο αντεργατικός κατήφορος των τελευταίων ετών ήρθε ως εξαίρεση στον ευρωπαϊκό κανόνα της εξαθλίωσης και τη γενική κατεύθυνση της ΕΕ. Στα εργασιακά μόνο το ΔΝΤ είναι προφανώς νεοφιλελεύθερο, αλλά γίνεται κι αυτό φίλος και σύμμαχος, στο ζήτημα του χρέους.
Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι, που λένε και στο αριστεροχώρι.

Που εξακολουθεί να παίζει το καμένο χαρτί του ευρωπαϊκού Νότου ενάντια στους κακούς Γερμανούς (παλιά ήταν οι Μερκελιστές, αλλά τώρα τους περιορίσαμε στο Σόιμπλε). Κι άντε να δεχτώ (υπόθεση εργασίας) πως η Αριστερά δεν είναι ακριβώς (ή δεν είναι μόνο) γεωγραφικός όρος, γιατί έχει και ένα ιστορικό φορτίο, που ο καθένας το χρησιμοποιεί καταπώς τον βολεύει, για να κάνει τη λεζάντα του. Ο ευρωπαϊκός νότος όμως; Ούτε αυτός είναι γεωγραφικός όρος;

Κι ο κόσμος που κατέβηκε στο δρόμο το Σάββατο λες να ήταν πωρωμένοι αντι-γερμανοί; Ή μήπως το ξανθό γένος του Βορρά (που είχε την τιμητική του στη ΔΕΘ) και δε γουστάρει συμμαχίες με τον Νότο; Μπορεί βέβαια να ήταν ο Μπάμπης ο Σουγιάς κι ο Γιάννης ο Πεταλούδας που δε γουστάρουν αυτοκίνητα με αθηναϊκές πινακίδες και ανίερες χαμουτζίδικες συμμαχίες (σαν αυτές που έχει ο Ιβάν).

Μια κυβέρνηση που διαλαλεί την πραμάτειά της (πάρτε καλέ, τζάμπα είναι), τιμώντας Ρώσους και Κινέζους επιχειρηματίες (η ΟΑΚΚΕ τώρα ξανα-δικαιώνεται) σε μια πόλη, όπου στήθηκε πρόσφατα το άγαλμα μιας βασίλισσας που ανήκε στη δυναστεία των Ρομανόφ!

Και όπου έγινε ένα φιλικό μεταξύ Ρώσων και Ελλήνων βετεράνων, με τον Κούδα να συμβουλεύει τον Τσίπρα να μάθει να κάνει προσποιήσεις, για να τις χρησιμοποιήσει ενάντια σ' αυτούς που μας κάνουν κουμάντο (που προφανώς είναι κάποιοι άλλοι, εκτός χώρας, μπορεί και εξωγήινοι)! Πάλι καλά που δεν του είπε κι ο Βάσια ότι πρέπει να μάθει να κάνει (πολιτικές) ντρίπλες. Να το παίζει πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε ρεαλιστής και πότε αριστερός με ευαισθησίες. Μάθε μπαλίτσα απ' τον άρχοντα...

Μάθε μπαλίτσα από τους πραγματικούς άρχοντες

Καμία ελπίδα είναι και ότι πολύς κόσμος εξακολουθεί να τρώει αμάσητο το κουτόχορτο ή και να το υπερασπίζεται ενεργά. Ότι αυτοί που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους, τις φοράνε οικειοθελώς ή για να βγάλει τα προς το ζην. Κι ότι αυτός που το καταγγέλλει είναι ο Καραμέρος στο Τουίτερ...

Καμία ελπίδα