Πέμπτη - το νέο Σάββατο

Δεν ξέρω ποιος έβγαλε το συμπέρασμα ότι η Πέμπτη είναι το νέο Σάββατο, αλλά σίγουρα δεν είχε υπόψη του το Φεστιβάλ της οργάνωσης. Όπου ο εργαζόμενος λαός φεύγει πριν από τα μεσάνυχτα, χωρίς γοβάκι, για να μη γίνει κολοκύθα, και βασικά γιατί έχει πρωινό ξύπνημα. Είναι σαν εκείνο το παιδικό τραγουδάκι με τα Στρουμφάκια, που λέει "την Πέμπτη δεν κρατιέμαι...", υπονοώντας την προσμονή για το Φεστιβάλ, που φουντώνει. Έλα όμως που... "Παρασκευή πρωί, λα-λα-λα-λα-λα, λα-λα,..", που είναι σαν να πέφτουν αποσιωπητικά. Ακόμα κι αν το πεις με βαριά, σαλονικιώτικη προφορά το "λα-λα-λα" και πας χαλαρά με ένα μπουγατσάν στο χέρι ή τους λουκουμάδες του Φεστιβάλ που (και) φέτος ήταν πολύ ωραίοι, δεν αλλάζει το νόημα κι όλοι ξέρουν τι αποσιωπάται: η βαρβαρότητα του συστήματος της εκμετάλλευσης και του πρωινού ξυπνήματος.

Όχι λοιπόν, η Πέμπτη δεν είναι το νέο Σάββατο. Γιατί την τρίτη μέρα κατά τας γραφάς, θα γίνεται παλλαϊκό προσκύνημα (ου μην και παλλαϊκό κράτος) και δε θα βρίσκεις μέρος να σταθείς και καρεκλοπόδαρο να ακουμπήσεις. Ενώ τώρα υπάρχει σχετική άπλα και λιγοστές ουρές, που μπορεί να φαίνονται κάπως κρύες, αλλά σίγουρα θα τις νοσταλγήσεις τις επόμενες μέρες, δηλ σήμερα κι αύριο. Καθώς (υπάρχει) και η ηθική δέσμευση στα περιβάλλοντα σπίτια και τις λαϊκές δυτικές συνοικίες (όχι το συγκρότημα) κι εργατογειτονιές πως δε θα τους ξενυχτήσουμε με τη φασαρία και θα τελειώσουμε κάπως νωρίτερα.
Μόνο που νωρίς από νωρίτερα διαφέρει...

Κνε μου αρρώστια, Κνε αδυναμία
Φεστιβάλ δεν τέλειωσε ποτέ κανείς στη μία...

Για την ακρίβεια, στη μία και μισή, οπότε είχαν τελειώσει τα πάντα. Κι έμεινε μόνο το κουβανέζικο μπαρ, Τούμπα λίμπρε και καρδιτσιώτικα κοκτέιλ, όπου ο μη αστικός μύθος λέει πως πέρυσι, κάποια στιγμή, προς τα ξημερώματα, είχε παίξει και Παντελίδη! Αλλά σύντομα έσβησαν κι εκεί τα φώτα και το επόμενο βήμα (για να μας διώξουν) θα ήταν να παίξει πχ ο σοβιετικός ύμνος και το σηματάκι της ΕΡΤ "καληνύχτα σας".
-Αύριο πάλι, δε θα είμαστε εδώ, που είχε πει μια φορά κι ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ. Θα είναι όμως άλλοι.

Μα μιάμιση ώρα; Είπαμε, έχει συμπυκνωθεί ο πολιτικός χρόνος, αλλά όχι κι έτσι...

Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρχε λαός (μέχρι τις 12 έστω). Μπορεί να μην είχαμε τον κόσμο που είχε η Τούμπα Λίμπρε χτες, αλλά το ΠΑΟΚ-Φιορεντίνα προσφερόταν για δημιουργικές υπερβολές και συνειρμούς με τα παλιά, αγαπημένα "Σπορ του Βορρά" του Μπούζα (πριν το γυρίσουν κι αυτά σε ταμπλόιντ σχήμα και κλείσουν) που φούσκωναν πλήθη και γεγονότα, σα φαρίνα (Πέτρος) Γιώτης. Στις σελίδες τους ο λαός του Φεστιβάλ θα ήταν τουλάχιστον ίσα με αυτόν της Τούμπας (βάλε και τα διαρκείας και τους τζαμπατζήδες). Κι αυτός της Τούμπας, υλικό για επανάσταση, ίσα με το πλήθος της τρίτης μέρας στο πάρκο Τρίτση. Ενώ εμείς θα βγάζαμε γραμμή στον Ραπ(τόπουλο), λέγοντας "καλησπέρα από το κιτρινόμαυρο Παύλου Μελά" -αφού οι ΠΑΟΚτζήδες θα έβλεπαν μπάλα.

Στον απολογισμό της μέρας, η κε του μπλοκ κράτησε.
Την κίνηση στην Εγνατία (ελέω ποδοσφαιρικού αγώνα και ΔΕΘ) και το αστικό της Σταυρούπολης (27) που μας φέρνει πιο κοντά, μέχρι να γίνεις παστός.
Για σένα έχω κάνει κρατητήριο και σκότωσα για ένα εισιτήριο...

Την τιτοϊκή κονκάρδα ενός σφου, όπου ο Γιόζιπ Μπρος είναι φτυστός ο... (ας κρατήσουμε μέχρι αύριο το σασπένς, που θα υπάρχουν και φωτογραφικά ντοκουμέντα).
Τη σφισσα με το μοβ φεγγάρι στα μαλλιά της (ψεύτικη η ακρογιαλιά, αν δεν τα 'βαφες σαν Ρόντμαν, θα 'σαν όλα αληθινά.
Τις άθικτες ντάνες με τις καρέκλες, που θα εξαφανιστούν μέχρι να πεις "λυκοσυμμαχία" τις επόμενες μέρες. Δείτε τις, πριν τις κατεβάσουν...

Την επίσκεψη κλιμακίου συνιστώσας της Ανταρσυα, που κατέφτασε στην κορύφωση της βραδιάς, όταν είχε τελειώσει το πρόγραμμα, και δε χρειαζόταν να κόψεις εισιτήριο για να μπεις στο χώρο. Όχι πως δεν είχαν όμως, γιατί τα διακινούν -λέει- κι οι ίδιοι, ενωτικά, στο Χεμινγουέι, το στέκι τους στο κέντρο της πόλης, με τα φτηνά ποτά και τις (όχι και τόσο φτηνές) σπέσιαλ κρέπες.
Παρεμπιπτόντως, το ρούμι στο κουβανέζικο το είχαμε φέτος 4 ευρώ. Απλά το λέω, χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα για τη διατίμηση του αλκοόλ και το μέτρο σύγκρισης στην αγορά. Ούτε γουλιά...

Το βαζιουλινικό σύνθημα "ούτε γουλιά (αλκοόλ)" που υιοθέτησε άθελά του ο Sniper, για να κρατήσει νηφάλια τη ΣΚΕΨΗ του, (όπως λέγεται και το όργανο των εμφιαλωμένων Κοκακολάδων, που είχαν και φέτος την τιμητική τους, με τα μπαλόνια τους). Ούτε γουλιά κι εδώ, μόνο Βίκος και ξερό ψωμί (συνοδεία για τα σουβλάκια).

Την ειρηνική συνύπαρξη με τη λαϊκή πτέρυγα του (πάλαι ποτέ) αριστερισμού, που προτιμά τα κλαρίνα από τη σκα κι άλλα μεταμοντέρνα ακούσματα, και γουστάρει οτιδήποτε λαϊκό -εκτός από τη λαϊκή εξουσία-λαϊκή οικονομία. Εκτός κι αν αγάπησαν αναδρομικά όλες τις επεξεργασίες του 15ου Συνεδρίου.

Τα θυελλώδικα χειροκροτήματα (ΟΥΡΑ κι ουρανομήκεις επιδοκιμασίες) στην εμφάνιση του Πετρολούκα Χαλκιά. Και το λογοπαίγνιο που έκανε το Λαϊκό Στρώμα -ανώτατο στάδιο του σεφερλισμού-παραγοντισμού- για τον ΠετροΛούκατς Χαλκιά (θυελλώδικα "ωχ θεέ μου" και παλάμες να καλύπτουν το πρόσωπο) και την ταξική συνείδηση, με φόντο το σύνθημα της λαϊκής σκηνής: για να φτιάξω μια καινούρια κοινωνία άλληνε...
Έλειπε μόνο ο Πέτρος Φιλιππίδης σε ρόλο μπάτσου να πει με στιλ Τσίπρα: σκασμός εγώ μιλάω...

Το πεντάλεπτο πέρασμα από τους Ιμάμ Μπαϊλντί, όπου η τραγουδίστρια μπαΐλντιζε το κοινό της στο μπλα-μπλα, μέχρι να τραγουδήσει λίγο και να το ξαναγυρίσει στο μιλητό.
Τη φεστιβαλική ανεμελιά, που δεν την αγγίζουν οι (άδικες) μπηχτές της μάνας Φύσσα κι οι κουτοπόνηρες ερωτήσεις ενός δεξιού Ναρίτη στο ΓΓ, για το ευρώ και τη Χρυσή Αυγή.

Και την απορία γιατί ο ΓΓ ήταν εδώ μέχρι χτες το πρωί, αλλά δεν παρέτεινε λίγο την παραμονή του, για να έρθει στο Φεστιβάλ, να φάει και να χορέψει στη λαϊκή. Γιατί εμείς στην ομήγυρη, μπορεί να ήμασταν αρκούντως εύσωμοι, τρεις τόνοι (σε κιλά) - μία πολιτική, και φαγανοί (τα σουβλάκια καλά, τα λουκάνικα αξιοπρεπή, αλλά τη διαφορά την έκαναν οι λουκουμάδες), από χορό όμως... βράχος ακούνητος ο Ντιμιτρόφ. Και δεν ξέρω αν αρκεί η φεστιβαλική ανεμελιά για να κερδίσουμε έξυπνα τιτιβίσματα και χολερικά σχόλια.

Το κακό πάντως με αυτές τις ευέλικτες στη σύνθεση, αλλά δυσκίνητες στο περιεχόμενο (σαν εξωκοινοβουλευτική ενότητα) παρέες είναι ότι κάνουν την ίδια βόλτα πάνω-κάτω σε ακτίνα μερικών μέτρων, συναντάνε ένα σωρό γνωστούς, αποπροσανατολίζονται από το στρατηγικό τους στόχο, και όταν βρουν τελικά τραπέζι να κάτσουν, παλουκώνονται για να μην το χάσουν. Οπότε χρειάζονται διασπαστικές-φραξιονιστικές κινήσεις, για να γυρίσεις το χώρο και να βρεις υλικό για ανταπόκριση.

Όπως πχ το ταμπλό από το... αναμοφωτήριο της Μακρονήσου, που μιλούσε ειρωνικά για το μεγάλο Στάλιν, που (κατά τα σοβιετικά βιβλία) ήταν ολοκληρωμένη μεγαλοφυΐα και εποίησε τα πάντα. Γιατί ψέματα είναι;

Αλλά περισσότερα επ' αυτού στο αυριανό σημείωμα.