Η Λατινική Αμερική ήταν αδύναμος κρίκος σχεδόν από πάντα. Από την ανακάλυψη και κατάκτηση του "Νέου Κόσμου", που παραπέμπει συνειρμικά στο νέο κόσμο που πρέπει να κατακτήσουμε και να χτίσουμε εμείς σήμερα. Και βασικά τουλάχιστον από την εποχή του Μπολίβαρ και μερικών από τις πρώτες αστικές, εθνικο-απελευθερωτικές επαναστάσεις της ιστορίας. Μια γειτονιά, που έχει μάλλον πολιτισμική παρά γεωγραφική έννοια (δε σταματά δηλ στη διώρυγα του Παναμά και την Κολομβία), με αρκετά κοινά, συνδετικά στοιχεία, όπως την ιστορία και τη γλώσσα (ακόμα και τα πορτογαλικά των Βραζιλιάνων μοιάζουν με βλάχικα ισπανικά) και όπου αν μη τι άλλο... "συμβαίνουν πράγματα", πυκνές, πολιτικές εξελίξεις που δε σε αφήνουν να πλήξεις.
Ένας τέτοιος μήνας πυκνών εξελίξεων ήταν κι ο προηγούμενος, ένας θερμός λατινο-αμερικάνικος Αύγουστος, όπως εύστοχα έγραψε ο Βαγγέλης Γονατάς στο Ατέχνως, σε ένα κείμενο που μπορεί να χρησιμεύσει ως εισαγωγικό, για όποιον δεν είχε ιδιαίτερη επαφή με τη διεθνή επικαιρότητα. Πρώτος σταθμός (όχι σε χρονική σειρά, αλλά σε σημασία) ήταν η ανακοίνωση της κατάπαυσης του πυρός και της ένοπλης δράσης του ηρωικού FARC στην Κολομβία και η υπογραφή ειρηνευτικής συμφωνίας με την κυβέρνηση. Μια απόφαση που κανείς δεν μπορεί να κρίνει αφ' υψηλού και απ' την ασφάλεια του πληκτρολογίου του. Κι η οποία σημειώνει εμφατικά κυρίως τη δική μας αδυναμία, την αδυναμία της διεθνούς αλληλεγγύης να ενισχύσει αποφασιστικά το αντάρτικο και να σπάσει την απομόνωσή του. Καθώς και την ισχύ του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ (το επίθετο "αμερικάνικος" έχει πολύ διαφορετική σημασία, ανάλογα με το ημισφαίριο στο οποίο βρίσκεσαι), που έγειρε την πλάστιγγα στη μεριά του κυβερνητικού στρατοπέδου.
Ιμπεριαλιστικός δάχτυλος βρέθηκε πίσω κι από την απεργία των συνεταιρισμών των ανθρακωρύχων στη Βολιβία, που κατέληξε στη δολοφονία του υφυπουργού Εργασίας και παραλίγο να εξελιχθεί σε μια μεγάλων διαστάσεων προβοκάτσια, που θα οδηγούσε σε γενικευμένη εξέγερση και στην πτώση της κυβέρνησης του Μοράλες -τη βολιβιανή εκδοχή του τσαβισμού.
Αντιγράφω από το κείμενο στο Ατέχνως.
Το πραξικόπημα ήταν επαγγελματικό. Υπήρχε επιτελείο, χρηματοδότηση και επιχειρησιακό σχέδιο. Παγιδεύτηκε με δυναμίτη ένας ολόκληρος λόφος με στόχο να ανατιναχθεί όταν μπει η αστυνομία και να προκαλέσει πάνω από 200 νεκρούς. Δολοφονήθηκε ο υφυπουργός Ροδόλφο Ιγιάνες, όταν πήγε να διαπραγματευτεί με τους συνεταιρισμούς από πλευράς της κυβέρνησης και σκοτώθηκαν επίσης 4 ανθρακωρύχοι, 3 από πυρά της αστυνομίας και 1 όταν του έσκασε δυναμίτης στα χέρια.
Το σχέδιο ήταν να υπάρξουν εκατοντάδες νεκροί (μεταξύ αυτών και μέλη της κυβέρνησης), ώστε να δοθεί η εικόνα γενικευμένης πολύνεκρης εξέγερσης και κατάρρευσης της κυβέρνησης Μοράλες. Το σχέδιο απέτυχε και ένας από τους λόγους αυτής της αποτυχίας, είναι ότι το Συνδικάτο των εργαζόμενων ανθρακωρύχων στα κρατικά ορυχεία, υποστήριξε την κυβέρνηση Μοράλες.
Παρόμοια ερμηνεία θα μπορούσε να δοθεί και στα γεγονότα της Βραζιλίας, με το... "δικαστικό πραξικόπημα" (αντιφατικός όρος που δείχνει τα ελαστικά όρια της αστικής νομιμότητας) κατά της Ρούσεφ (μολονότι η πολιτική του Λούλα και της διαδόχου του δεν μπορεί να θεωρηθεί καν σαν μια μετριοπαθής, ήπια εκδοχή του τσαβισμού) και τη "διακριτική παρουσία"-επέμβαση των ΗΠΑ σε μία από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη -κι όχι σε κάποια εξωτική "μπανανία"- και μάλιστα την παραμονή των Ολυμπιακών του Ρίο -οι οποίοι υπαγόρευσαν μια σύντομη ανακωχή στον ενδοαστικό πόλεμο συμφερόντων.
Μήπως όμως είναι λίγο αντιφατικό να μιλάμε ταυτόχρονα για ιμπεριαλιστικό δάχτυλο ή "δικαστικό πραξικόπημα" (εντός ή εκτός εισαγωγικών) και για ενδοαστική κόντρα; Καθόλου! Η κυβέρνηση της Ρούσεφ δεν εκπροσωπούσε προφανώς το λαϊκό κίνημα ενάντια στους πραξικοπηματίες (όπου περιλαμβάνονται και κάποιοι παλιοί της σύμμαχοι), κάτι που γίνεται φανερό από τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής της και την εξαθλίωση του βραζιλιάνικου λαού. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως το λαϊκό κίνημα παραμένει αδιάφορο για τις πολιτικές εξελίξεις, ιδίως όταν αποδεικνύουν πόσο σαθρά είναι τα θεμέλια της αστικής δημοκρατίας και κουρελιάζεται το περίβλημα της αστικής νομιμότητας, αφήνοντας το βασιλιά γυμνό.
Το ζήτημα είναι με ποιον τρόπο θα αναμιχτεί, ποια θέση θα πάρει κι αν θα διατηρήσει την πολιτική, στρατηγική του αυτονομία ή θα πολεμήσει κάτω από ξένες σημαίες και θα συστρατευτεί με το "μικρότερο κακό". Όσο απλό ακούγεται στη θεωρία, άλλο τόσο σύνθετο μπορεί να αποδειχτεί στην πράξη. Πχ στη Βενεζουέλα, όπου ο τσαβισμός και ο "σοσιαλισμός του 21ου αιώνα" φαίνεται να έχουν φτάσει στα όριά τους (που δε θέλουν και δεν μπορούν να τα υπερβούν). Αυτό δε σημαίνει ωστόσο πως κρατάμε ίσες αποστάσεις και πως μας είναι βασικά διάφορο το ενδεχόμενο μιας ήττας του Μαδούρο και της επικράτησης της ανοιχτά αντιδραστικής αντιπολίτευσης.
Οι αιχμές της πραγματικότητας μπορεί να αποδειχτούν δίκοπο μαχαίρι για το ΚΚ Βενεζουέλας, που έχει μια πολύ προσεκτική στάση κριτικής υποστήριξης στην κυβέρνηση, διατηρώντας παράλληλα την οργανωτική, πολιτική του αυτονομία και το δικαίωμα της κριτικής, χωρίς να υποκύψει πχ στην πίεση για τη διάλυση-συγχώνευση όλων των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού σε ένα ενιαίο μόρφωμα.
Αυτή ακριβώς είναι η διαχωριστική γραμμή που επιχειρούν να χαράξουν οι Μεξικάνοι σύντροφοι στην πολύ σημαντική ανακοίνωσή τους για τη διεθνή συνάντηση Κομμουνιστικών κι Επαναστατικών Κομμάτων της Καραϊβικής και Λατινικής Αμερικής, στη Λίμα του Περού, όπου όμως κλήθηκαν και μια σειρά σοσιαλδημοκρατικά και οπορτουνιστικά κόμματα (που κρατάνε μεν τον τίτλο, αλλά στην πράξη στηρίζουν και συμμετέχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας με σ/δ και άλλες αστικές δυνάμεις). Το ΚΚ Μεξικού καταγγέλλει το πλαίσιο της συνάντησης, το περιεχόμενο της (κάθε άλλο παρά κοινής) διακήρυξης που εκδόθηκε για τη "δική μας Αμερική" και την αλλοίωση της φυσιογνωμίας αυτών των συναντήσεων, και του επαναστατικού-κομμουνιστικού χαρακτήρα των δυνάμεων που συμμετέχουν.
Κι αυτό είναι που καθορίζει το βασικό διακύβευμα για την αναγέννηση του κομμουνιστικού κινήματος στη Λατινική Αμερική. Γιατί μπορεί η ήπειρος (με τη γεωγραφική ή την πολιτισμική της έννοια) να είναι ένα καζάνι που βράζει από τις εκρηκτικές κοινωνικές αντιθέσεις, αλλά η οργανωμένη πρωτοπορία πρέπει να έχει λυμένα βασικά ζητήματα, όπως την πολιτική της αυτονομία, για να είναι σε θέση να αξιοποιήσει αυτές τις αντιθέσεις, σε μια επαναστατική φυσιογνωμία.
Στη Βραζιλία: "Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως το λαϊκό κίνημα παραμένει αδιάφορο για τις πολιτικές εξελίξεις, ιδίως όταν αποδεικνύουν πόσο σαθρά είναι τα θεμέλια της αστικής δημοκρατίας και κουρελιάζεται το περίβλημα της αστικής νομιμότητας"
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη Βενεζουέλα: "Αυτό δε σημαίνει ωστόσο πως κρατάμε ίσες αποστάσεις και πως μας είναι βασικά διάφορο το ενδεχόμενο μιας ήττας του Μαδούρο και της επικράτησης της ανοιχτά αντιδραστικής αντιπολίτευσης."
Στη Βραζιλία την αποπομπή της Ρούσεφ τη ψήφισαν η Βουλή και η Γερουσία. Σαν να κερδίζει εδώ μία πρόταση μομφής την πλειοψηφία. Οι λόγοι που έδωσαν γι' αυτό, ότι ήταν διεφθαρμένη, ότι εν γνώσει της έβλαψε τα δημόσια οικονομικά κτλ δε ξέρω αν ισχύουν. Δεν την έχω για καλύτερη, όπως δεν έχω για καλύτερους και τιμιότερους αυτούς που την έστειλαν.
Στη Βενεζουέλα η αντιπολίτευση θέλει δημοψήφισμα για αποπομπή Μαδούρο. Την δυνατότητα τέτοιου δημοψηφίσματος την έχει φέρει με συνταγματική μεταρρύθμιση νομίζω ο Τσάβεζ, τότε που κέρδιζε δυο εκλογές το χρόνο. Τώρα αυτό το δημοψήφισμα το αρνείται ο Μαδούρο, προφανώς επειδή θα το χάσει.
Περισσότερο και πιο ανοιχτά ρεζιλεύεται η αστική δημοκρατία στην περίπτωση της Βενεζουέλας. Ή τουλάχιστον έτσι μου μοιάζει εμένα.
Αν ήμασταν στη λατινική αμερική, θα κάναμε ριτουίτ το this is a coup; Ελπίζω πως όχι.
ΓΜ
''Αυτό δε σημαίνει ωστόσο πως κρατάμε ίσες αποστάσεις και πως μας είναι βασικά διάφορο το ενδεχόμενο μιας ήττας του Μαδούρο και της επικράτησης της ανοιχτά αντιδραστικής αντιπολίτευσης''
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι μια αστικη κυβερνηση ποτε προοδευτικη;
Εξω απο συναισθηματισμους και προκαταληψεις,η κυβερνηση Μαδουρο δεν πρεπει να υποστηριζεται απο τους κομμουνιστες.
-To πραξικόπημα για τη Ρούσεφ το έβαλα εντός εισαγωγικών. Η εντύπωση που έχω (αλλά όχι σχηματισμένη άποψη) είναι πως πρόκειται για κάτι πολύ πιο σοβαρό από απλή πρόταση μομφής.
ΑπάντησηΔιαγραφή-Δε θα υποστηρίζαμε την κυβέρνηση. Την επέμβαση θα αντιπαλεύαμε και την παραβίαση των όρων ακόμα και του δικού τους στημένου παιχνιδιού.
Με την ίδια έννοια (αν και είναι διαφορετικό το παράδειγμα) δε μας αφήνει αδιάφορους αν μια αστική δημοκρατία αντικατασταθεί με χούντα.
"πως πρόκειται για κάτι πολύ πιο σοβαρό από απλή πρόταση μομφής"
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι γιατί ερευνάται και για αδικήματα, δε φεύγει απλά από την κυβέρνηση. Δε βλέπω όμως να έγινε κάτι σε παραβίαση των κανόνων της αστικής δημοκρατίας, χωρίς να παρακολουθώ και στενά τι γίνεται βέβαια.
Το ότι δε γίνεται δημοψήφισμα στη Βενεζουέλα παρά την ύπαρξη τέτοιας δυνατότητας είναι όμως κάτι που παραβιάζει τους κανόνες της εκεί αστικής δημοκρατίας.
ΓΜ
''-Δε θα υποστηρίζαμε την κυβέρνηση. Την επέμβαση θα αντιπαλεύαμε και την παραβίαση των όρων ακόμα και του δικού τους στημένου παιχνιδιού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την ίδια έννοια (αν και είναι διαφορετικό το παράδειγμα) δε μας αφήνει αδιάφορους αν μια αστική δημοκρατία αντικατασταθεί με χούντα.''
Δεν εχω παρακολουθησει το θεμα και δεν ξερω ποσο εχουν παραβιαστει οι τυπικοι κανονισμοι.
Απ'οσο ξερω ομως το ΚΚ της Βενεζουελας υποστηριζει το τσαβικο κομμα τοσα χρονια,χωρις σοβαρο λογο.
Η Δεξιά φιλοαμερικανική αντιπολίτευση επιδιώκει την οριστική ανατροπή της Ρούσεφ και του Κόμματος των Εργατών, που βρίσκεται στην εξουσία εδώ και 13 χρόνια. Το Εργατικό Κόμμα στα χρόνια της διακυβέρνησής του οδήγησε τη χώρα στη μεγαλύτερη οικονομική ανάκαμψη, όμως σήμερα κατηγορείται από μερίδα του πληθυσμού ως διεφθαρμένο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την πλευρά της η Ντίλμα Ρούσεφ καταγγέλλει πραξικόπημα και κάνει λόγο για ανυπόστατες και αστείες κατηγορίες, διαμηνύοντας πως θα δώσει μάχη για την αθώωσή της και την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Μιλώντας σε πλήθος υποστηρικτών της που συγκεντρώθηκαν έξω από το Προεδρικό Μέγαρο μετά την απόφαση της Γερουσίας, διαμήνυσε πως δεν πρόκειται να το βάλει κάτω. «Όλη μου τη ζωή δίνω μάχες για τη Δημοκρατία. Είναι μια μάχη που δεν τελειώνει ποτέ. Όμως η δημοκρατία βρίσκεται πάντα στη σωστή πλευρά της ιστορίας», είπε και κάλεσε τους υποστηρικτές της να κινητοποιηθούν.
«Όταν μία εκλεγμένη πρόεδρος διώκεται, κατηγορούμενη για ένα αδίκημα που δεν διέπραξε, στο δημοκρατικό κόσμο αυτό δεν ονομάζεται κάθαρση, ονομάζεται πραξικόπημα. Πρόκειται για μία ανυπόστατη και νομικά ασταθή κατηγορία, μια άδικη διαδικασία κατά ενός αθώου. Η μάχη για την δημοκρατία δεν έχει ημερομηνία λήξης. Είναι μια διαρκής μάχη που απαιτεί από όλους μας διαρκή αφοσίωση», τόνισε.
Η Ντίλμα Ρούσεφ κατηγορείται για παραβίαση δημοσιονομικών κανόνων. Κατηγορείται πως με «δημιουργική» λογιστική «μαγείρεψε» τα δημοσιονομικά μεγέθη, προκειμένου να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες και να μπορέσει να κερδίσει τις εκλογές του 2014, θάβοντας την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Η αντιπολίτευση ξεκίνησε μια εκστρατεία για την παραπομπή της Ρούσεφ στη Δικαιοσύνη. Σε αυτή την προσπάθειά της βρήκε συμμάχους ακόμη και στο χώρο των συνεργατών της Ρούσεφ. Μεταξύ αυτών και ο αντιπρόεδρος της Βραζιλίας από το 2011 Μισέλ Τέμερ, επικεφαλής του Δημοκρατικού Κινήματος της Βραζιλίας, που έσπασε τον κυβερνητικό συνασπισμό. Μετά την αποπομπή της ο Τέμερ ανέλαβε προσωρινός πρόεδρος.
Ο διάδοχος της Ρούσεφ, που εμπλέκεται στο σκάνδαλο Petrobas αλλά και σε άλλες υποθέσεις διαφθοράς, μετά την ανάληψη των καθηκόντων του έστειλε μήνυμα ενότητας. Πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν πως επιδίωξή του είναι να παραμείνει στον προεδρικό θώκο έως τον Δεκέμβριο του 2018, οπότε και λήγει η προεδρική θητεία. Στις προτεραιότητες του σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές στη Βραζιλία είναι η αλλαγή του συνταξιοδοτικού και φορολογικού και η ιδιωτικοποίηση κρατικών εταιρειών. «Ο Τέμερ αλλά και πολλά από τα μέλη της Βουλής και της Γερουσίας βρίσκονται υπό έρευνα για υποθέσεις διαφθοράς. Με την ανάληψη της προεδρίας έχει πλέον τη δυνατότητα να περάσει νομοθετήματα που θα μπορούσαν να εμποδίσουν τις έρευνες», υπογραμμίζεται η Maria Luísa Mendonça
Revolution1917
Ριζοσπάστης
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.rizospastis.gr/story.do?id=8875052
Συνεχίζεται η προσπάθεια της αντιδραστικής αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, με τη στήριξη ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, να αποπέμψει τον Πρόεδρο της χώρας και ηγέτη του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος, Νικολάς Μαδούρο, με τη διενέργεια δημοψηφίσματος στο ήμισυ της τρέχουσας 6ετούς θητείας που λήγει το 2019. Την Τρίτη ανακοινώθηκε από τα κόμματα της αντιπολίτευσης που έχουν και την σχετική πλειοψηφία στη Βουλή, ότι συγκέντρωσαν γύρω στα 2 εκατομμύρια υπογραφές για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος (απαιτούνται τουλάχιστον 200.000). Η διαδικασία που θα ακολουθηθεί είναι να ελεγχθούν από την εκλογική επιτροπή οι υπογραφές και εφόσον νομιμοποιηθούν να προχωρήσει η διαδικασία. Για την αποπομπή του Μαδούρο απαιτούνται πάνω από 7,5 εκατομμύρια ψήφοι, όσους πήρε στην τελευταία του εκλογή το 2013.
Πάντως, η αντιπολίτευση «πατώντας» σε αντικειμενικές δυσκολίες που δημιουργεί το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης και η μείωση των κρατικών εσόδων από το πετρέλαιο λόγω της πτώσης της τιμής, όπως και οι συνθήκες ξηρασίας που προκαλούν προβλήματα στην ηλεκτροδότηση λόγω της πτώσης των υδάτων στους υδροηλεκτρικούς σταθμούς, επιχειρεί να δημιουργήσει συνθήκες χάους. Ενώ μεγαλοκαπιταλιστές συμβάλλουν στη δημιουργία ελλείψεων βασικών αγαθών, ώστε να ενταθεί η λαϊκή αγανάκτηση. Η αντιπολίτευση και με αφορμή την Πρωτομαγιά κινητοποίησε τους οπαδούς της και τους μηχανισμούς που διαθέτει, για να δημιουργήσει κλίμα αποσταθεροποίησης. Πάντως, μεγάλες ήταν και οι συγκεντρώσεις που έγιναν για τη στήριξη της κυβέρνησης και καταδίκης των σχεδίων της αντίδρασης. Το ΚΚ Βενεζουέλας συμμετείχε στις εκδηλώσεις για την Εργατική Πρωτομαγιά με το σύνθημα «Κόντρα στο φασισμό, το συμβιβασμό με την αστική τάξη και τη διαφθορά για τη μόνη διέξοδος το σοσιαλισμό», ενώ όπως και η κυβέρνηση καταγγέλλει ως «προδότες της χώρας» όσους βουλευτές της αντιπολίτευσης καλούν σε παρέμβαση των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα.
Την ίδια ώρα, ο Πρόεδρος Μαδούρο επιβεβαίωσε ότι θα ελεγχούν οι υπογραφές και εφόσον αποδειχθούν νόμιμες θα μπορούσε να γίνει το δημοψήφισμα, ενώ κάλεσε για μια «ειρηνική θεσμική επανάσταση». Επίσης, ανακοίνωσε την εξαγγελμένη αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 30% και επίσης την αλλαγή της ώρας κατά ένα μισάωρο, ώστε να αξιοποιηθεί περισσότερο το φως της μέρας και να μην απαιτείται κατανάλωση Ενέργειας. Με τον ίδιο στόχο, θυμίζουμε ότι με κυβερνητική απόφαση οι δημόσιες υπηρεσίες (εκτός τις ζωτικής σημασίας) θα εργάζονται για τον επόμενο μήνα για 2 μέρες τη βδομάδα.
Revolution1917
" δε μας αφήνει αδιάφορους αν μια αστική δημοκρατία αντικατασταθεί με χούντα. (21 Σεπτεμβρίου 2016 - 12:55 π.μ.)"
ΑπάντησηΔιαγραφή...αρκεί να βεβαιωθούμε, ποια πλευρά δεν είναι Χούντα, Κάπταιν!
Χτες, "Bενεζουέλα: Mε ξύλα εισέβαλαν υποστηρικτές του Μαδούρο στη Βουλή".
Μήπως, τελικά, την πολύφερνη "Μπολιβαριανή Διαδικασία" την υπερεκτιμήσαμε, όπως λ.χ. και την περίφημη ..."Αλλαγή" στα καθ' υμάς;
Να με θυμηθείς, στην Βενεζουέλα οι κομμουνιστές θα βρεθούμε και "gamηmenoi και δαρμένοι"....
H αστική τάξη παίζει με δύο μπαλλαντέρ, και το κομμουνιστικό κίνημα ακόμη βόσκει στα λιβαδάκια του αταξικού "αντιϊμπεριαλισμού".
Εμείς εδώ, τη γλυτώσαμε στο παραπέντε.
Στείλαμε στο διάολο τον δικό μας "Μαδούρο", πριν μας μπλέξει ακόμη χειρότερα....
Και κρατήσαμε για πολύ καιρό σπασμένο στα δύο το, εκτός δεξιάς, αντιδραστικό-αντικομμουνιστικό μικροαστικό στρατόπεδο.
Με όχημα ευκαιρίας την "Κυβέρνηση Τζανεττάκη".
Που, όσο το σκέφτομαι, αποδείχνεται ένας μεγαλοφυής ελιγμός, ακόμη κι αν δεν τον είχαμε ακριβώς σαν τέτοιο τότε κατανοήσει.
Αυθόρμητος(;), περιστασιακός(;), καιροσκοπικός(σίγουρα, τουλάχιστον για μερικούς...) και όμως "μεγαλοφυής";
Ηταν, βλέπεις και το βαρύ παρελθόν, που μας έδινε τον "αέρα" τέτοιων δύσκολων αποφάσεων-ακροβασιών.
Η Ιστορία έχει μεγάλη φαντασία και δεν μπαίνει εύκολα σε καλούπια, ακόμη και στα καλύτερα θεωρητικά.
Βέβαια, το μικροαστικαριάτο επανασυγκολλήθηκε τελικά στις 5/7/2015, και από τότε αρχινάει η ώρα τις αλήθειας για την ε.τ. της Πατρίδας μας και την πρωτοπορία της.
"Τέρμα πια στις αυταπάτες".