Φεστιβάλ παντός καιρού

Η βασική ανησυχία ήταν πως ο καιρός θα μας τα έκανε μούσκεμα και θα χοροπηδούσαμε στο χώρο χαρούμενοι σαν το Σινάτρα, στο singing in the rain, που θα ήταν κι ο τίτλος της ανάρτησης. Τελικά τη βγάλαμε καθαρή, με μερικές ψιχάλες μόνο, και λίγη λασπουριά, που πρέπει να έγινε πηλός ως το τέλος της βραδιάς, με τόσο πάτημα. Αλλά συνηθισμένα τα βουνά απ' τα χιόνια και οι σύντροφοι από τη λάσπη, βρώμικη κι αντικομμουνιστική. Κι αφού δεν τα κατάφερε ούτε ο τίμιος προλετάριος Κακοφωνίξ να συγκινήσει τους ουρανούς και να τους ανοίξει, όπως την πρώτη φορά που ήρθαν στο Φεστιβάλ, τίποτα-τίποτα δε μας σταματά.

Ο καιρός (γαρ ου μενετός) βασικά πρέπει να είναι σαν τη γυναίκα του Καίσαρα, να μην είναι μόνο τίμιος -σαν τον καλλίφωνο προλετάριο- αλλά να φαίνεται κιόλας, από το πρωί -σαν την καλή μέρα. Γιατί αλλιώς λυγίζει τους αναποφάσιστους και μειώνει την προσέλευση του κόσμου. Οπότε αφήνει περισσότερο χώρο (και καρέκλες) για τους αποφασισμένους που πήγαν.

Κι οι οποίοι είχαν χτες δωρεάν εισιτήρια -αρκεί να μην παρανόησαν για τι πράγμα ήταν. Όπως χτες καθ' οδόν, στο Β 10.
-Σήμερα έχει και δωρεάν εισιτήρια.
-Αλήθεια;
-Ε ναι, είναι νομίζω μια πανευρωπαϊκή ημέρα για κάτι.
-Κι εμείς δηλ, τζάμπα πήραμε τα εισιτήρια;
-Για τα λεωφορεία λέω.
-Α, είπα κι εγώ.

Πρώτη στάση στη Διεθνούπολη, με μπόλικο υλικό για ολόκληρη ανάρτηση (θα το παρουσιάσουμε σε επόμενη ανάρτηση) και το Μαρίνο συγκινημένο να τους παίρνει σχεδόν όλους αγκαλιά, προτού πάει απέναντι να ακούσει τον Ελισαίο, στη συζήτηση για την προσφυγιά και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Που ξεκίνησε με τα αποτελέσματα μιας έρευνας με ερωτηματολόγια σε φοιτητές και κάρτες με γραφήματα, που δεν μπορώ να πω ότι τα καταλάβαμε πολύ καλά από την παρουσίαση της σφισσας συντονίστριας (τουλάχιστον όχι από εκεί που βρισκόμασταν). Δεν πειράζει όμως, χίλιες φορές να είναι καλή και συνεπής σφισσα, παρά καλός δημο(σ)κόπος, σαν τον Θεοδωρικάκο, που άργησε λίγο (μπλέχτηκε και με τα πολιτικά) αλλά βρήκε την κλίση του. Μπορεί βέβαια να έφταιγε και η δυνατή μουσική από τα μεγάφωνα της Διεθνούπολης, που μας συνόδευσε στο μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης, μαζί με τη χορωδία της παράστασης που ανέβαινε παραδίπλα, στη λαϊκή σκηνή. Φως φανάρι πως το ρωσόφιλο μπλοκ σαμποτάρισε το Βαγενά.

Ο οποίος είπε πολλά κι ενδιαφέροντα. Για τις οργανώσεις τύπου ISIS, που μικρή σημασία έχει αν ξέφυγαν στην πορεία από τον έλεγχο των ιμπεριαλιστών ή κατασκευάστηκαν ακριβώς για να τους δώσουν το πρόσχημα της επέμβασής τους. Για τους ανταγωνισμούς συμφερόντων στην Ουκρανία και τη Συρία (με την επίμαχη ΑΟΖ). Για τη Ν. Αφρική που έχει τόσα εργοστάσια, όσα όλη η υπόλοιπη αφρικανική ήπειρος. Για τις περιφερειακές δυνάμεις και το διαρθρωτικό σχήμα του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, που μοιάζει με πυραμίδα. Για τον κόσμο-πλανήτη μας, που δεν ήταν ποτέ μονοπολικός, απλώς υπήρχε ένα ενιαίο αντισοβιετικό μπλοκ, με εσωτερικές αντιθέσεις, που βγήκαν οξυμένες στην επιφάνεια μετά τις ανατροπές. Για την ψευδαίσθηση -που αποτυπώθηκε και στα ευρήματα της έρευνας- πως η ελληνική κυβέρνηση είναι αμέτοχη και δε φέρει ευθύνη για αυτήν την κατάσταση. Και πως η χώρα μπορεί να βγει αλώβητη από μια γενικευμένη σύρραξη, τη στιγμή που δίνει βάσεις, γη και ύδωρ σε αυτούς που ανάβουν το φιτίλι του πολέμου.

Για την κυρίαρχη προπαγάνδα, που παρουσιάζει κατά το δοκούν και συμφέρον την Ελλάδα πότε ως ψωροκώσταινα, που δεν μπορεί να σταθεί μόνη της, και πότε ως ισχυρή δύναμη, τμήμα του σκληρού πυρήνα της ΕΕ, κτλ. Για το εσωτερικό μέτωπο, για το οποίο θα πει περισσότερα αύριο (δηλ σήμερα) ο Μάκης (Παπαδόπουλος). Κι ο Γιάννης (Πρωτούλης); Κι η Χαχάμη;
Για το παράδειγμα του Βιετνάμ, που υπέταξε έναν πολύ ισχυρότερο αντίπαλο και τα σκαμμένα, υπόγεια τούνελ στην πόλη Χο Τσι Μινχ (πρώην Σαϊγκόν). Και παρεμπιπτόντως για την προετοιμασία της επόμενης διεθνούς συνάντησης των ΚΚ, τον προσεχή Οκτώβρη, στο Βιετνάμ.

Για τη διαπλοκή συμφερόντων στη Συρία, όπου το ISIS εξοπλίζεται από τη Σαουδική Αραβία (που αγόρασε πρόσφατα με τη σειρά της τεράστια ποσότητα όπλων από τις ΗΠΑ), ενώ διατηρεί σύνδεση και με την οικογένεια Ερντογάν. Οι Τούρκοι φαίνεται να συνδέονται επίσης με την Αλνούστρα, ενώ οι Κούρδοι (φαίνεται) να εξασφαλίζουν τη στήριξη του Ισραήλ και των ΗΠΑ στην περιοχή. Και οι Ρώσοι κάνουν παζάρια τόσο με τις ΗΠΑ όσο και με την Τουρκία, που μόνο σε καλό δεν πρόκειται να καταλήξουν για τους λαούς της περιοχής, όσο παλεύουν για ξένα συμφέροντα.

Καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησης, στο μυαλό πολλών στριφογύριζε η προφανής ερώτηση για τη στάση και το ρόλο της Ρωσίας, η οποία ήταν τόσο αυτονόητη, που θα μπορούσε να διατυπωθεί και με τον πιο μινιμαλιστικό τρόπο, πχ: "Ρωσία;", "τι φαση;" ή ξέρω γω "διάβασα στο τουίτερ..." και στο καπάκι ερωτηματικό. Και -ω ναι- ήταν η πρώτη ακριβώς ερώτηση που έγινε στο Βαγενά.

Ο οποίος απέφυγε (ή δεν έτυχε) (ή πέτυχε) να χαρακτηρίσει εισηγητικά ιμπεριαλιστική τη Ρωσία, έκανε όμως λόγο για ρωσική αστική τάξη και ρώσικα μονοπώλια -που παραπέμπουν ευθέως και στον ιμπεριαλισμό, εκτός πια κι αν κάποιοι πιστεύουν ότι το μονοπώλιο υπάρχει κι εμφανίζεται χωρίς τον ιμπεριαλισμό, οπότε τα έχουμε δει όλα σε αυτήν τη ζωή. Και αναρωτιέμαι ποιο μπορεί να είναι για... τους ατσάλινους (όπως λέει κι ο Ijon Tichy) στη δική τους γλώσσα. το αντίστοιχο της λυκοσυμμαχίας για τις άλλες διακρατικές, καπιταλιστικές ενώσεις. Αν η ΕΕ πχ είναι λυκοσυμμαχία, οι BRICs τι συμμαχία θεωρούνται; Και σε ποιο σημείο ακριβώς μας οδηγεί αυτή η τακτική σε κάποια συμμαχία για το ανθρώπινο είδος -που ξόδεψε τόσο καιρό να μάθει να περπατάει όρθιο, για να το γυρίσουμε εμείς πίσω στην εποχή των τετράποδων; Αναρωτιέμαι επίσης γιατί δεν επιδίωκαν μια (συντροφική) αντιπαράθεση, όπου θα υπήρχε συζήτηση και αντίλογος, κι επιμένουν στις πλάγιες, διαδικτυακές παρεμβάσεις, με υπονοούμενα και μισόλογα. Αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα.

Απαντώντας στην ερώτηση, ο Ελισαίος είπε ότι δεν μπορούν να μπουν όλες οι χώρες στο ίδιο τσουβάλι, αλλά πατάμε γερά στη γη και δε θεωρούμε τη Ρωσία ως κάποιου είδους συνέχεια της ΕΣΣΔ ή απλό αντικαταστάτη της σοβιετικής οικονομικής βοήθειας στη Συρία. Απάντησε σε όσους επικαλούνται το διεθνές δίκαιο (γιατί η Ρωσία προσκλήθηκε από τη συριακή κυβέρνηση) που έχει γίνει λάστιχο και το επικαλούνται κι οι ΗΠΑ από την πλευρά τους, και την έννοια της αυτοάμυνας -που κι αυτό είναι επιχείρημα των νατοϊκών, για την προστασία τους από τις τρομοκρατικές επιθέσεις. Κι είπε επίσης, ενάντια στο επιχείρημα πως η ρωσική επέμβαση απέτρεψε τα χειρότερα, πως στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό.

Σε άλλο σημείο του γύρου των ερωτοαπαντήσεων, σημείωσε πως η Ρωσία είναι η μόνη χώρα που μπορεί να απαντήσει σε ένα πιθανό πυρηνικό χτύπημα των ΗΠΑ -εξ ου κι η έγνοια των Αμερικάνων για την αντιπυραυλική ασπίδα σε Ευρώπη κι Ειρηνικό. Και σχολίασε τη δήλωση της νέας Βρετανίδας πρωθυπουργού ότι βεβαίως κι είναι έτοιμη να πάρει μέρος σε έναν πόλεμο εναντίον της Ρωσίας.

Το ζήτημα της ασφάλειας -και πόσο ασφαλής μπορεί να νιώθει πχ ένας άνεργος, ανασφάλιστος, κοκ- συνδέεται άμεσα με τη συζήτηση που έγινε στο στέκι εργαζομένων για την ανεργία, με τον Πελετίδη να σχολιάζει ότι κανείς δεν μπορεί να χαίρεται την πόλη του, όταν δεν έχει λεφτά να πάρει κάτι να φάει και να πιει. Και περιέγραψε την προετοιμασία και την εξέλιξη της μαραθώνιας πορείας για την ανεργία από την Πάτρα στην Αθήνα, την οποία μόνο εμείς μπορούσαμε να οργανώσουμε κι είμαστε περήφανοι γι' αυτό.

Γρήγορο πέρασμα κι από το αθλητικό στέκι, όπου η κε του μπλοκ πρόλαβε το τέλος της συζήτησης για τους Ολυμπιακούς του Ρίο (φιέστα των μονοπωλίων) που έπιασε πάντως μια σειρά ζητήματα, όπως τη σύνδεση με το Αθήνα 2004 και τα αναβολικά. Κι επίσης από τις Σπαρτακιάδες και τους Ολυμπιακούς της Μόσχας (που ήταν εύκολο να διοργανωθούν, γιατί οι υποδομές ήταν έτοιμες) μέχρι το προ-ολυμπιακό σύνθημα "υιοθετήστε έναν αθλητή", που πέρα από τη λεζάντα των επιχειρήσεων, προσπαθεί να περάσει στο νέο αθλητή την ιδέα πως τίποτα δεν μπορεί να πετύχει χωρίς χορηγούς και χρήμα.

Ο Βραζιλιάνος (που στην αρχή τον περάσαμε για οπαδό της Ντίλμα, γιατί "η τωρινή κυβέρνηση είναι πολύ χειρότερη", αλλά στη συνέχεια μίλησε για την καπιταλιστική συσσώρευση που υπηρετούν οι Ολυμπιακοί) είπε για τον αντιτρομοκρατικό νόμο που ψηφίστηκε στην πατρίδα του εν όψει των αγώνων, με βάση τον οποίο διώκονται σήμερα κομμουνιστές που συμμετείχαν σε κινητοποιήσεις και απεργίες.

Σχολιάστηκε ακόμα κι η απόσυρση της υποψηφιότητας της Ρώμης για τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2024, από τη νέα (προσκείμενη στον Γκρίλο) δήμαρχο της πόλης, που δεν έγινε από κάποια φιλολαϊκή σκοπιά, αλλά με αστικά κριτήρια, επειδή δεν κρίθηκε συμφέρουσα στην παρούσα φάση.

Από το καλλιτεχνικό πρόγραμμα, τη διαφορά (σε σχέση με άλλες χρονιές) έκανε η παρουσίαση των ανέκδοτων τραγουδιών του ΔΣΕ. Και όταν με ρώτησε η Ρένα Δουρου-τι τι καλό έχει το πρόγραμμα, και της είπα για "τα ανέκδοτα του ΔΣΕ", άρχισε το χαβαλέ.
Μπαίνει ο Βαφειάδης σε ένα μπαρ...
Ήταν ένας αντάρτης του ΔΣΕ, ένας χίτης κι ένας ταγματαλήτης...
Το άλλο με το Βλαντά το ξέρεις;

Μετά από αυτό, στην κεντρική ανέβηκαν ο Πασχαλίδης με το Μικρούτσικο. Κι ενώ σκεφτόμουν πως θα έπρεπε να βγουν κάποτε στατιστικά στοιχεία για το Φεστιβάλ και τους καλλιτέχνες -ποιος έχει τις περισσότερες συμμετοχές, ποιος τις περισσότερες συνεχόμενες εμφανίσεις, ποιος την παλαιότερη συμμετοχή, κοκ- άρχισαν να τα λένε από μόνοι τους.

Ο Μικρούτσικος είχε έρθει στο 2ο Φεστιβάλ (κάπου κοντά στο θάνατο του Μάο, αν υπολογίζω καλά, που μπορεί να είχε πεθάνει ήδη μέσα του) κι ο Μίλτος έχει (ανελλιπή μάλλον) παρουσία από το 92', την πρώτη χρονιά της αντεπανάστασης, όταν η ΚΝΕ ήταν ακόμα πολύ πιο μικρή από ό,τι είναι σήμερα -κι ακόμα μικρότερη από ό,τι ήταν στη δεκαετία με τις βάτες. Αλλά ουκ εν τω πολλώ το ευ.

Προς το τέλος, που ο Μικρούτσικος ήθελε απόλυτη ησυχία για να πει κάτι, πέταξε το αμίμητο: όταν μιλάει ο Θου-Μου, όλοι κάνουν ησυχία. Άλαλα τα χείλη των ασεβών, με τον τθιβδό πράκτορα, 0-0-0.

Η νεανική άλλαξε πάλι θέση (στον ίδιο χώρο) ψάχνοντας πώς θα αποφύγει τη μίξη των ήχων με τις άλλες σκηνές, αλλά δεν επετεύχθη πλήρως. Κι όταν ο Μεγαλιός άκουσε, σε μια δική τους παύση, απ' την κεντρική σκηνή τις πρώτες νότες από το "στα είπα όλα", άρχισε να μιμείται τραγουδιστά τον Μάλαμα.
Ρε συ Στέλιο, τι λες τώρα που θα παίζεις ως τις τέσσερις η ώρα..
Αλλά τελείωσε λίγο μετά τη μία. Και ρωτούσε συνέχεια "πόση ώρα έχουμε", "πόση ώρα έχουμε", γιατί το είχε άγχος, να μην παραβιάσει το πρόγραμμα (του 19ου και γενικώς).

Στο ενδιάμεσο έβγαλαν μια φωτό επί σκηνής, με φόντο το κοινό που είχε σηκώσει τα χέρια του (και όλα τα φτάνω, έλα να πάμε και το κόμμα πιο πάνω), κι έπαιξαν μια ροκ διασκευή (δικό μας τραγούδι, είπε στην αρχή για πλάκα) του ύμνου του ΕΑΜ, που έμοιαζε λίγο με αυτήν την εκτέλεση.

Τρία γράμματα μόνο φωτίζουν...
Του Ζαχαριάδη εννοείς. Ναι αλλά πρέπει να τα δούμε στη διαλεκτική τους σύνδεση, γιατί το καθένα ξεκομμένο από τα υπόλοιπα...
Κι έχει πρόγραμμα λαοκρατία...
Ζήτω, ζήτω το ΕΑΜ, αλλά διδασκόμαστε από τα λάθη του, γιατί δεν κατάφερε να προβάλλει ως στόχο...

Η νεανική σκηνή νομίζω πως είχε το πιο δυνατό πρόγραμμα (μέχρι και τηλεπαιχνίδι "άκου τι είπαν") αλλά αντικειμενικά ελάχιστο χρόνο για κάθε συγκρότημα, που έτρεχε αγχωμένο να προλάβει να πει οτιδήποτε αν σώζεται σε ένα σκάρτο μισάωρο. Οι Υπεραστικοί (που είχαν και νέο αίμα στη σύνθεση, στο μπουζούκι) ήθελαν να πουν δυο λόγια στην αρχή της συναυλίας, που κράτησαν σχεδόν όσο ένα τραγούδι, στα όρια της ανακοίνωσης. Και με την ευκαιρία να πούμε πως στο Φεστιβάλ ήρθαν (τουλάχιστον) δύο Ναρίτες: ένας που τραγουδούσε κι ένας δημοσιολόγος, Λειβαδιτικός. Ποιος είναι ο πιο δεξιός (ή πιο αριστερός) από τους δύο -αγαπημένο ερώτημα του Λαϊκού Στρώματος;

Τη λαϊκή σκηνή την είχα αφήσει για το τέλος, αλλά πρόλαβε και μας άφησε αυτή πριν τη μιάμιση. Όλα με σχέδιο, όλα με πρόγραμμα, ακόμα και στο γλέντι. Του 19ου βεβαίως. Γιατί με το 15ο, στην Πανεπιστημιούπολη, ξενυχτούσαμε ως τις έξι το πρωί και...

Η Πέμπτη, σφε αναγνώστη, μπορεί να είναι το νέο Σάββατο. Αλλά το πρωί της Παρασκευής δεν είναι το νέο πρωί της Κυριακής κι ο εργαζόμενος λαός έχει βάρβαρο πρωινό ξύπνημα. Το λένε εξάλλου κι οι βασικοί κανόνες του Φεστιβάλ, που μπορείς να διαβάσεις σε αυτό το σύνδεσμο.