Η αποδελτίωση της Δευτέρας

Κάθε Που-Σου-Κου, δεν ξέρω τι τους πιάνει (φονιάδες των λαών Αμερικάνοι) κι έχουν τέτοιο οίστρο, σε έναν άτυπο διαγωνισμό για τη μεγαλύτερη μουσμουλιά. Με τη βοήθεια της Ρένας Δουρου-τι, που είναι πιο "ανώμαλη" κι από ρήμα στα αρχαία ελληνικά (διαβάζοντας μέχρι και τον προσυνεδριακό διάλογο του Σύριζα) και των σφων αναγνωστών, που "έκαψαν" κάποια θέματα, πριν προλάβω να γα πιάσω εισηγητικά, η κε του μπλοκ συγκεντρώνει μια ενδεικτική -και κάθε άλλο παρά εξαντλητική- λίστα-index, με μερακλίδικα αναγνώσματα.

Έχουμε και λέμε.

-Το αφεντικό (ας χρησιμοποιήσουμε προς στιγμήν συμβατικά αυτόν τον όρο) του Press Project εξηγεί πως το πραγματικό δίπολο στην επιχείρησή του δεν είναι ο επιχειρηματίας ενάντια στους απλήρωτους υπαλλήλους του, αλλά: από τη μια πλευρά ο τολμηρός κι αδέσμευτος οραματιστής κι από την άλλη αυτοί που καταστρέφουν το όραμα, με σχέδιο κι ιδιοτελή συμφέροντα, ή έχοντας στην καλύτερη παρασυρθεί από τις κακές παρέες και έναν συνδικαλιστή. Αν κι εφόσον λοιπόν συνεχίσει να υπάρχει το Press Project, αυτοί που θα συνεχίσουν να το υλοποιούν αδέσμευτα, θα δεσμεύονται με νέους όρους -που δεν κατάλαβα να αναφέρονται στο μακροσκελές, κατά τα άλλα, και μελό κείμενο του Κ. Εφήμερου.

Ο οποίος ξεπερνά και το χαρακτηριστικό Φοίνικα έμπορα από τις περιπέτειες του Αστερίξ, με τους απρόσεκτους κι άτυχους συνεταίρους-κωπηλάτες του, που δε διάβασαν πολύ καλά τη σύμβαση που υπέγραψαν. Εδώ δεν υπάρχει καν δημιουργική ασάφεια αλά Βαρουφάκης, αλλά μπόλικο μάρκετινγκ με τη μουτσούνα του (1101) και κοροϊδία χωρίς σύνορα (αν και αυτό θα πήγανε πιο πολύ στο μαγαζί του Κούλογλου).

Παράλληλα διαφαίνονται τα όρια όχι τόσο του θλιμμένου και προδομένου αριστεροχωρίου, αλλά των διάφορων "αυτοδιαχειριζόμενων" εγχειρημάτων, που νομίζουν (;) και πλασάρουν πως κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι στην πραγματικότητα: επιχειρήσεις σε αυστηρό κι αμείλικτο, καπιταλιστικό περιβάλλον.

-Το νέο πόνημα της πάλαι ποτέ ομάδας του Ιού, για τους υπουργούς του ΕΑΜ που αναφέρονται ως "πρώτη φορά αριστερά" (σε κυβέρνηση) για να φέρουν τους κατάλληλους συνειρμούς με το μίζερο παρόν της πρωτοδεύτερης φοράς αριστερά του Σύριζα, από μια σκοπιά έμμεσης νομιμοποίησης και δικαιολόγησής του. Όπως λέει κι ο ΡΓ στο σχόλιό του

Σε αυτό το κείμενο "ιστορίας" που μόνο ένας του "Ιού" θα μπορούσε να βγάλει, μπερδεύεται σκόπιμα η π..α με την βούρτσα, πετιέται η απαραίτητη λάσπη στον ανεμιστήρα για να μας πάρει μπάλα όλους. Η ουσία του άρθρου είναι ότι αφού και η ηγεσία του ΕΑΜ και του ΚΚΕ έτρωγε καλά σε σχέση με τους απλούς αγωνιστές, γιατί έχετε απαιτήσεις από τους θεόσταλτους ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ; Βέβαια η "αριστερά" δεν έχασε το "ηθικό πλεονέκτημα" λόγω της αντίστασης...

Το ωραίο είναι πως ο Κωστόπουλος περιλαμβάνει μια αναφορά και στην μπροσούρα του Δ. Μαριόλη "η αδύνατη ταξική ανακωχή", που περιγράφει τις αντιφατικές στοχεύσεις του ΕΑΜ και την οδυνηρή παγίδευση των υπουργών του στην υλοποίηση σκληρών, αντιλαϊκών πολιτικών και μέτρων, σε τομείς όπως η οικονομία και τα εργασιακά -ενώ κρατήθηκαν επιμελώς μακριά από τα υπουργεία νευραλγικής σημασίας (Εσωτερικών και Στρατιωτικών) που εξασφάλιζαν τον ουσιαστικό έλεγχο του κρατικού μηχανισμού.

Αντί όμως να βγουν τα απαραίτητα συμπεράσματα-διδάγματα για τα όρια και τις πραγματικές δυνατότητες που προκύπτουν από τη συμμετοχή σε αστικές κυβερνήσεις -ακόμα και με τις καλύτερες των προθέσεων- οι ιστορικές αναφορές χρησιμεύουν μαεστρικά για να μικρύνουν το ΕΑΜ και να το στριμώξουν στα μέτρα της σημερινής ψοφοδεούς και ξεπουλημένη ΔΦΑ, για να δώσουν άλλοθι στα πεπραγμένα της.

Σαν δε ντρέπονται, που είπε χτες κι ο Κουτσούμπας...

-Το τροπάρι της ΛαΕ πως το ΚΚΕ θέλει "μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος" επειδή αυτοί ονειρεύονται έναν ήπιο καπιταλισμό με δραχμή και ένα σκιώδη σοσιαλισμό (χωρίς ήλιο) που θα ντρέπεται να πει το όνομά του.

-Και το ιδανικό συμπλήρωμα της Αυγής, που δεν περιορίζεται στην πρωτότυπη νοηματοδότηση της Αριστεράς στις νέες συνθήκες (που είναι προφανώς ο Σύριζα), αλλά και στον επανακαθορισμό της έννοιας του "αριστερισμού", που περιλαμβάνει πλέον το Λαφαζάνη και τη Ζωή. Και μη χειρότερα...

Αριστερισμός, ο ντροπαλός διαχωρισμός από την "αριστερή κυβέρνηση"...

-Αφήνουμε ασχολίαστο, ως ανάξιο λόγου και προσοχής, το Στάθη Καλύβα και τη σύνδεση που επιχειρεί μεταξύ του Γαλαξιάρχη, του τουιτερικού λαϊκισμού και των υποστηρικτών του Τραμπ!

-Την ίδια στιγμή στη βουλή (όχι στο κανάλι) παίζεται το σίριαλ "οι αδιάφθοροι" με την καταγγελία και την πάταξη της διαπλοκής και των αρχιερέων της, σε πρώτο πλάνο. Που θα μπορούσε να 'ναι και σίριαλ του Φώσκολου, με τον "Αρχιερέα" στο ρόλο του νέου Ευλογητού. Ποιοτική αντιπαράθεση, που κάνει το ντιμπέι της Χίλαρι και του Τραμπ να μοιάζει με πολιτική συζήτηση επί της ουσίας...

-Αλλάζοντας κατηγορία, εμπλουτίζουμε τη λίστα με τα εξής:

Την ανταπόκριση από τη χτεσινή εκδήλωση-βιβλιοπαρουσίαση που διοργάνωσε το Ατέχνως στο Αλκυονίς για το βιβλίο του βετεράνου κομμουνιστή, Χρ. Νταβαντζή: "όσα επέζησαν στη μνήμη - οδοιπορικό ζωής"

-την ανάλυση του Ριζοσπάστη, από την ενότητα με τα διεθνή, για την ειρηνευτική συμφωνία στην Κολομβία μεταξύ των FARC και του... νομπελίστα Σάντος (που καταψηφίστηκε πάντως στο πρόσφατο συμβουλευτικό δημοψήφισμα) και διαπιστώνει κριτικά πως:

Η συμφωνία κατοχυρώνει το μονοπώλιο του αστικού κράτους στη βία, την καταδίκη της επαναστατικής πάλης, προωθεί την κοινωνική συναίνεση και ενσωμάτωση, αναγνωρίζει το πάνω χέρι στην αστική τάξη και το κράτος της, τελικά υπονομεύει τον ταξικό αγώνα.
Η συμφωνία δεν κρίνεται με βάση το αν οδηγεί σε αλλαγή μορφών πάλης, κάτι που είναι ευθύνη και υποχρέωση κάθε επαναστατικού κόμματος και κινήματος να επιλέγει ανάλογα με τις συνθήκες και τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης στη χώρα του. Η συγκεκριμένη συμφωνία κρίνεται από το αν δεσμεύει το λαϊκό κίνημα της χώρας σε σοβαρές, απαράδεκτες παραχωρήσεις απέναντι στην αστική τάξη και την εξουσία της, που θα το αφοπλίσουν πολιτικά και ιδεολογικά και αντικειμενικά θα ανοίξουν το δρόμο σε εξελίξεις που θα οδηγήσουν είτε στην κλιμάκωση της καταστολής είτε στην ενσωμάτωσή του, ή και στα δύο ταυτόχρονα.

-την ομιλία του ΓΓ στον Πειραιά, για τα πρώτα χρόνια του ΚΚΕ, όπου πρέπει να ένιωσε σαν το σπίτι του -ως προς το χρώμα του κόμματος και της ομάδας. Αλλά σχεδόν κοκκίνισε μιλώντας με πάθος και ένταση ενάντια στην πρόκληση του Σύριζα, που συνεχίζει ανερυθρίαστα να καπηλεύεται την ιστορία της ΕΑΜικής εποποιίας, ενώ μια ασυγκράτητη, ηλικιωμένη σφισσα του φωνάζει από το βάθος κάτι σαν "πέστα" ή κάτι παρεμφερές.

Ξεχωρίζουμε επίσης από την ομιλία.

Ένα σαρδάμ εν τη ρύμη του λόγου, για την ίδρυση του ΚΚΕ λίγο πριν το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (εννοούσε προφανώς τον πρώτο).

Την αναφορά της Ρωσίας και της Κίνας μαζί με τις άλλες καπιταλιστικές δυνάμεις ως ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Και την αναλυτική αναφορά στο ενδεχόμενο γενικευμένου πολέμου, την τακτική και τα δύσκολα καθήκοντα που προκύπτουν για τους κομμουνιστές.