Σημειωματάριο

Μπορεί αυτή τη Δευτέρα να μη βγήκε αποδελτίωση με καλτ ή/και αξιόλογα κείμενα του Σαββατοκύριακου, αλλά μπορούμε να κάνουμε ένα αντίστοιχο μεσοβδόμαδο κείμενο, για να συγκεντρώσουμε μερικά μικρά κι ενδιαφέροντα κείμενα-γεγονότα-ντοκουμέντα-στοιχεία.

Πχ μια μουσμουλιά του Καρτερού, που έχει εξελιχθεί σε μέγιστο μουσμουλιάρη από τότε που ο Σύριζα έπαψε να είναι Three and the Koukos Band (εκλογικά, γιατί στο δρόμο πάλι τόσοι είναι και ευτυχώς έγιναν κυβέρνηση και βγήκαν από την υποχρέωση και την αγγαρεία) και γράφει για την... Tsipras Band, ελπίζω όχι με αγγλικό στίχο, για να μην εκτεθεί ο πρόεδρος, που έχει διαλέξει προ πολλού από ποια ταξική μπάντα στέκεται, και τη χαοτική μελωδία που παράγει.

Ο Τσίπρας με τα φωνητικά του, ο Τσακαλώτος με το μπάσο του, ο Σκουρλέτης με τα ηλεκτρικά του, ο Φίλης με τα πλήκτρα του, ο Πολάκης με τα κρουστά του, ο Ξανθός με την τρομπέτα του, o Παππάς με τα ντραμς του. Κι ο Δραγασάκης, όπως πάντα, mister tambourine man.

Και να προσθέσουμε σε αυτό το σημείο πως "φα δίεση ο Φιόγκος κι ο Ρούχλας είναι λα, ο Σεβαστιανός (-Χαϊκάλης - ΑΝΕΛ -σύμμαχος) διηγείται στη γραμμή του σι και στο μι τραγουδάει παραμύθια η Μελιά.

Ή μήπως είμαστε... ή μήπως είμαστε τρελοί παραμυθάδες;

Το επιμύθιο από όλα αυτά μικρή Παρασκευούλα είναι πως μην ψάχνεις πια αλλού, εδώ είναι το μνημόνιο και το ενιαίο πολιτικό κέντρο κόμματος-κυβέρνησης, γιατί τον εξέλεξαν και με ποσοστό 93%, που δείχνει μια δημοκρατική ποιότητα και το δικαίωμα στην αμφιβολία, σε αντίθεση με τους παλαιοημερολογίτες σταλινικούς.

Που κι αυτοί γύρω στο 7% είναι, σύμφωνα με μια έρευνα που έγινε για λογαριασμό του "Ιδρύματος για τη μνήμη των θυμάτων του κομμουνισμού", στις ΗΠΑ. Αλλά οι -ας τους πούμε- λενινιστές είναι ελαφρώς περισσότεροι κι ακόμα περισσότεροι είναι οι μαρξιστές και οι γκεβαρικοί (σε αντίθεση με τους μαοϊκούς). Ο Στάλιν πάντως συγκεντρώνει με διαφορά το μεγαλύτερο ποσοστό αρνητικών γνωμών κι αυτό από μόνο του δείχνει πως είναι ο καταλληλότερος να "τους γ...*%#/>" (να αυξήσει τα "θύματα του κομμουνισμού" εννοώ).

Όσο για το 7% που θεωρούν πως ο κομμουνισμός ουδέποτε ήταν πρόβλημα (παλιό ή σύγχρονο) για τον κόσμο, είναι σύντροφοί μας ή στενές επιρροές μας, για τα δεδομένα των ΗΠΑ και το ασφυκτικό πλαίσιο ελέγχου και χειραγώγησης της κοινής γνώμης (ας χρησιμοποιήσουμε συμβατικά αυτόν τον όρο). Η οποία έχει ένα μεγάλο ποσοστό θετικών απόψεων για το σοσιαλισμό (κι αρκετές αμφιβολίες για τον καπιταλισμό) αλλά αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί θεωρεί σοσιαλιστές τον Ομπάμα και την Χίλαρι (καλά, για το Σάντερς δεν το συζητάμε καν). Εντάξει, εδώ κάποιοι θεωρούν ακόμα αριστερό τον Τσίπρα, που μας κάνει Λαϊκή Δημοκρατία, Σοβιετία και δε συμμαζεύεται. Συνεπώς, γιατί να μας παραξενέψει αυτό;

Αλλά το πιο ενδιαφέρον εύρημα όμως είναι ότι ακόμα κι όσοι θεωρούν τον κομμουνισμό πρόβλημα, δεν πιστεύουν πως αφορά στενά τον 20ό αιώνα και δεν πρόκειται να μας ξαναπασχολήσει ποτέ.

Το ευχάριστο λοιπόν (που όμως δεν έχει επιβεβαιωθεί ακόμα) είναι πως λίγο πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου μπορεί να μας επισκεφτεί ένας (ακόμα) σοσιαλιστής, ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα, για να δοκιμάσει τα αντι-ιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά μας και να ξαναζήσουμε (εύχομαι) ημέρες 99'. Κι αν τότε ο (επίσης σοσιαλιστής) Κλίντον είχε ζητήσει από τον ελληνικό λαό για την επταετία της χούντας, τώρα οι Συριζαίοι -που δεν αναφέρουν καν τον αμερικάνικο παράγοντα στις τελευταίες επετειακές ανακοινώσεις τους- μπορεί να πείσουν τον φίλο Ομπάμα να έρθει αυτοπροσώπως και να καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο -όπου θα εγκαινιάζονται οι τριήμερες εορταστικές εκδηλώσεις- μαζί με τον Τσίπρα.

Το ζήτημα είναι ότι κάτι έχει πάθει το αρχείο του Ριζοσπάστη κι όλα σχεδόν τα φύλλα εκείνου του Φθινοπώρου εμφανίζονται χωρίς τις πρώτες σελίδες (που έχουν και το ζουμί για τις πορείες και τα γεγονότα).

Στα κορυφαία στιγμιότυπα της χτεσινής ημέρας ανήκει και το "ερωτικό καβγαδάκι" στην εξεταστική επιτροπή μεταξύ Κασιδιάρη και Θέμου Αναστασιάδη, με το πρώτο σίχαμα να κάνει σκηνή γιατί δεν τους προβάλλει πια το Πρώτο Θέμα (με αξιόπιστα ρεπορτάζ για τις γιαγιάδες που περνάνε απέναντι, κτλ) και το δεύτερο να του υπόσχεται πως θα επανορθώσει. Η αγάπη όλα τα νικά και καταλήγει σε... αγκαλίτσες και φιδάκια, όπως θα έλεγε κι ο Ζάχαρης.

Εκτός από τα δύο πολύ ενδιαφέροντα βιντέακια (στα οποία παρέπεμπε ένας σχολιαστής χτες) από το μακρινό 93', που όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η αντεπανάσταση, χτες διαδόθηκε αρκετά στο διαδίκτυο ένα άλλο οπτικό ντοκουμέντο, που είχε κυκλοφορήσει τον (σημαδιακό) Ιούλη του 15', με την αποφυλάκιση των στελεχών του παράνομου κλιμακίου του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που συνέλαβε και βασάνισε η χούντα (υπάρχει κι ένα ενδιαφέρον βιβλίο για "τα παιδιά του Φλεβάρη" που εξετάζει το θέμα, αλλά τα βιβλία δυστυχώς δε γίνονται ποτέ viral).

Σε αυτό το βίντεο λοιπόν σκοντάφτουμε σε πολλές γνωστές φυσιογνωμίες, από τον Κάππο έως τον Φαράκο, αλλά αυτούς που τρομάζει να γνωρίσει κανείς (γιατί η εμφάνιση έχει αλλάξει εντυπωσιακά στο πέρασμα του χρόνου) είναι η Βαλαβάνη (στο βίντεο αναφέρεται λανθασμένα -ή μήπως προφητικά;- πως δεν ήταν κομμουνίστρια, ή ότι δε συνελήφθη για αυτό) και ο Δημήτρης Γόντικας με τη μικρή, σεμνή αφάνα.

-Στο μέτωπο των πλειστηριασμών με τις "οργισμένες Τετάρτες", οι συμβολαιογράφοι κάνουν αποχή, επομένως η κινητοποίηση των λαϊκών επιτροπών δεν έγινε στα δικαστήρια, αλλά σε μια εφορία στην Αντιγονιδών (Ε' ΔΟΥ). Οπότε δεν υπήρχε "καπέλωμα" ούτε "ηχηρή, εκκωφαντική απουσία" κι άλλα τέτοια χαριτωμένα, κι αναμένουμε με αγωνία στην οθόνη μας τη γραμμή που θα πάρουν τα τρολ για το επόμενό τους χτύπημα.

-Κλείνουμε με τις σχέσεις της ΔΦΑ με το "παλιό, καλό Μέγκα" και τις κωμικές του σειρές, καθώς έχει αναδείξει τη Ζανέτ Τσίπρα στη νέα ΚΕ, αφενός γιατί χτυπά την οικογενειοκρατία και αφετέρου ως φόρο τιμής στη Ζανέτ-Βάσια Τριφύλλη από τους Αυθαίρετους. Ενώ βόλεψε στο Υπερταμείο (για τις ΔΕΚΟ) την Όλγα Χαρίτου, ως φόρο τιμής στις τρεις Χάριτες και την Άννα Παναγιωτοπούλου.

Αλλά να 'ταν αυτό το πρόβλημα...

Έχω την αίσθηση (που τείνει στη βεβαιότητα) πως κάτι έχω ξεχάσει, αλλά για αυτό υπάρχουν και τα υστερόγραφα -και τα σχόλια της βάσης του μπλοκ.