Κόκκινος Νοέμβρης

Η ελληνική ιδιαιτερότητα δεν εξαντλείται στο "δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα". Έχει και το Πολυτεχνείο (μαζί με τον εκφυλισμό του, ως βασικό πολιτικό γνώρισμα της Μεταπολίτευσης) και την κινηματική φλόγα που δεν έπαψε ποτέ να σιγοκαίει σε αυτή τη γωνιά, όσοι πρόθυμοι και αν ανέλαβαν πυροσβεστική δράση εναντίον της. Κι όλες τις αντιστάσεις και τους αγώνες που την φουντώνουν κατά διαστήματα, την αναθερμαίνουν και την κάνουν να θεριεύει. Κι αυτοί οι αγώνες δε συμπυκνώνονται προφανώς στο δημοψήφισμα και τον έρπη του Τσίπρα, που έφτασε έρποντας σαν οχιά (εκ του "όχι") στην εξουσία. Αλλά δεν τους έχουμε αναγκάσει (τους πιο σύγχρονους τουλάχιστον) ακόμα να ζήσουν τη θανάσιμη αγωνία για το σύστημα που υπηρετούν.
Τον πιο όμορφο έρπη τους δεν τον έχουμε ζήσει ακόμα.

Και τούτο το Νοέμβριο δεν ξέρω τι με πιάνει...
Αλλά ας δούμε πρώτα πώς τελειώνει αυτός ο μήνας. Δεν είναι πως η κε του μπλοκ συμπάθησε ξαφνικά τις μπούρκες και τις παρελάσεις, αλλά δεν μπορείς παρά να χαρείς (για) την αμηχανία που χαρίζουν κάποια στιγμιότυπα στους απανταχού ρατσιστές και "δεν είμαι φασίστας, αλλά...". Αυτούς που έχουν πρόβλημα με την μπούρκα, αλλά όχι με τον εργασιακό Μεσαίωνα και το σκοταδισμό της εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Βγάζουν ιλαρά με τα δύο κάπα των κομμουνιστικών κομμάτων, αλλά όχι με τα τρία κάπα της Κου Κλουξ Κλαν και των επίδοξων μιμητών της.

Κι ακόμα περισσότερο χαίρεσαι, όταν βλέπεις βίντεο με πρωτοβουλίες δασκάλων σαν κι αυτό, που ακολουθεί.



Κι είναι τόσο πορωτική η μελωδία, που είναι αδύνατο να μην κάνει γκελ στα μικρά παιδάκια.

Αλλά ας επιστρέψουμε στο γεμάτο, φετινό Νοέμβρη. Έχουμε και λέμε.

Αύριο ξεκινάει η δίκη των φασιστοειδών της ΧΑ για τη δολοφονική επίθεση σε μέλη του ΠΑΜΕ, που έκαναν αφισοκόλληση, στο Πέραμα. Το ΠΑΜΕ καλεί σε αντιφασιστική συγκέντρωση αύριο το πρωί στο σταθμό του Μετρό Αμπελόκηποι, στις 8.30.
Κι επειδή είναι σίγουρο πως οι φασίστες θα επιχειρήσουν να κάνουν το άσπρο μαύρο και το μαύρο μέτωπο της αντίδρασης να φανεί σαν άσπρη, αθώα περιστερά, αξίζει να θυμηθούμε τα αυτονόητα και να τα διαδώσουμε, όπου μπορούμε.

Τη σκυτάλη παίρνουν τις επόμενες ημέρες στο μέτωπο της εκπαίδευσης οι φοιτητές κι οι μαθητές (3 και 7 Νοέμβρη αντίστοιχα). Φαντάσου, σφε αναγνώστη, να θυμηθούμε και σε αυτό το μέτωπο μέρες 99' (Αρσένης, καταλήψεις, κτλ). Ή έστω τα φοιτητικά συλλαλητήρια της προηγούμενης δεκαετίας, που κάθε άλλο παρά αμελητέα ποσότητα ήταν.

Στις 7 Νοέμβρη συμπληρώνονται επίσης 99 χρόνια από την Οχτωβριανή επανάσταση (με χι, όπως και τα φύλλα του Ρίζου κάθε δέκατο μήνα του χρόνου). Και ακολουθεί ένας χρόνος μέχρι τα εκατό, που πρέπει να είναι γεμάτος πολύμορφες εκδηλώσεις και ειδικές εκδόσεις, που να τιμούν την επέτειο. Αλλά η πιο προκλητική ιδέα θα 'ταν να τολμήσει να επαναλάβει ο Σύριζα τις αντίστοιχες εκδηλώσεις που είχε διοργανώσει στα 90χρονα, το 07', λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Τότε που λίγοι μπορούσαν να φανταστούν την εξέλιξη των διεργασιών στο πολιτικό σκηνικό και στα μάτια πολλών φάνταζαν ως συνωμοσιολόγοι.

Παραμένουμε στο μαγικό αριθμό 99, καθώς στις 15-6 του μήνα είναι η επίσημη επίσκεψη του Ομπάμα, που συμπίπτει χρονικά με τον τριήμερο εορτασμό του Πολυτεχνείου. Κι αφού ο Ομπάμα επιδίδεται το τελευταίο διάστημα σε έναν επικοινωνιακό καταιγισμό, για να φτιάξει την υστεροφημία του και να αποδείξει πόσο cool κι άνετος πρόεδρος είναι (διαβάζοντας τιτιβίσματα εις βάρος του ή απαντώντας σαρκαστικά πως δεν έχει ιδέα γιατί του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης), μπορεί να παρατείνει για μια μέρα την παραμονή του και να διαδηλώσει στην αμερικάνικη πρεσβεία, φωνάζοντας: GO HOME KILLERS.

Δεν ξέρω αν θα έχουμε και το κλασικό πια σκηνικό σχιζοφρένειας με την κυβέρνηση να υποδέχεται την αμερικάνικη ηγεσία και τη νεολαία της να διαδηλώνει χλιαρά εναντίον της. Θα τους ενώνει όμως πάντα η ανακοίνωση που κάνει γαργάρα το ρόλο του αμερικάνικου παράγοντα στην επταετία της χούντας και τον βγάζει λάδι. Και ο Δραγασάκης να μιμείται το "ευχαριστώ τους Αμερικάνους" του Σημίτη. Τότε για τα Ίμια, τώρα για το χρέος. Τι εκσυγχρονιστές, τι ανανεωτές, όλοι οι Πασόκοι μια γενιά.

Στο εργατικό κίνημα, υπάρχει το ανοιχτό μέτωπο για τα εργασιακά, η ανοιχτή πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΕΦ, ο σχεδιασμός και η πίεση στους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ για προκήρυξη απεργίας στις 24 Νοέμβρη, το τρέξιμο για την οργάνωση και την επιτυχία της.

Ένας κόκκινος Νοέμβρης, που θα μπορούσε να αντιστρέψει τη γενική κατήφεια και το κλασικό ερώτημα "γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος", πετώντας το μπαλάκι στην άλλη πλευρά, που θα ανησυχεί πώς να τον συμμαζέψει και να τον κλειδώσει στον καναπέ.