Ο μόνος δρόμος είναι πίσω απ' τα παιδιά

Η πρώτη μέρα του Πολυτεχνείου κίνησε υποτονικά, εν αναμονή των σπουδαίων του απογεύματος -που δεν ήρθαν ποτέ. Ήταν όμως οι ιδανικές συνθήκες για την κλασική περιήγηση στους απλωμένους πάγκους με τις πολιτικές "πραμάτειες" των οργανώσεων και διάφορα ευρήματα από τα οποία ξεχώρισα:

-Μια μπροσούρα της ΟΚΔΕ σκέτο (Εργατική Πάλη) για τις διαφορές τους με το ρεφορμισμό κι άλλες οργανώσεις της Άκρας Αριστεράς -sic. Επιτέλους, εκεί που έλεγες πως μπορεί να μην τις ξέρουν ούτε οι ίδιοι, ένα βιβλίο που φωτίζει ένα καίριο ζήτημα των καιρών μας -που εγώ πάντως το βρίσκω ενδιαφέρον, κι ας γελάνε κάποιοι.

-Τους μαύρους (δεν μπορώ να ξεχωρίσω τους αναρχικούς μεταξύ τους) που μαζί με την έκδοση για την εξέγερση του Πολυτεχνείου (ποιο 73 ανόητοι; Την εξέγερση του 95' βεβαίως) είχαν και ένα άλλο βιβλίο για την "τελευταία σύγκρουση" του 03', στη σύνοδο κορυφής της Θεσσαλονίκης. Τελευταία, υποθέτω, επειδή μετά από αυτό σταμάτησαν να γίνονται οι σύνοδοι ανά εξάμηνο στην εκάστοτε προεδρεύουσα χώρα κι όχι γιατί είχαμε κάποιο κινηματικό τέλος της ιστορίας.

-τη ΔΕΑ που έχει διευρύνει ενωτικά το ΛαΕτζίδικο ρεπερτόριό της, εκτός από τις κλασικές, τροτσκιστικές εκδόσεις, με Πι-πι, Χάρβεϊ και λοιπά "λαϊκοδημοκρατικά αναγνώσματα". Και τα τραπεζάκια του Ναρ, που φέτος δεν ήταν άδεια, αλλά φορτωμένα με τα "τετράδια μαρξισμού" που είναι η δική τους (μη χιουμοριστική) επιθεώρηση και θεωρητική συμβολή στο καθήκον της επαναθεμελίωσης.

Αλλά το περισσότερο ζουμί το έχει συνήθως ο πάγκος του πλανόδιου παλαιοπώλη παραδίπλα, όπου μεταξύ πολλών άλλων βρήκα ένα βιβλίο του Βάσου Γεωργίου, από τη Σύγχρονη Εποχή, με τις εντυπώσεις του από ένα ταξίδι του στην Αλβανία, κάπου το 80' (ομολογώ πως αγνοούσα την ύπαρξή του και γενικώς ότι υπήρχε κάτι δικό μας για την Αλβανία του Χότζα). Και μια συλλογή διηγημάτων με τον προλεκάλτ τίτλο "με απόφαση της ΚΕ"!

Στις καταθέσεις στεφάνων, η κε του μπλοκ πέτυχε μεταξύ άλλων τον καπετάν-Πριόβολο, σε βαθιά γεράματα, με μια κονκάρδα του Βελουχιώτη στο πέτο, επικεφαλής μιας ομάδας-ένωσης συνταξιούχων αντιστασιακών, που σίγουρα δεν είναι δική μας. Και τη μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού της ΓΣΕΕ και του ΕΚΑ, που αρχικά έπεσαν πάνω στην κατάθεση από το κόμμα και την ΚΝΕ, μετά πάνω στην αλυσίδα-περιφρούρηση για τους φαντάρους, και μετά πάνω στους Ναρίτες που τους διάβασαν από τη ντουντούκα την καταγγελία τους για το ΕΚΑ και το δικαστικό πραξικόπημα που αποφάσισε την ακύρωση των αρχαιρεσιών του και την καθαίρεση της εκλεγμένης ηγεσίας του.

Μου διηγήθηκαν επίσης την αμήχανη στιγμή που ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα η κατάθεση στεφάνων από την επιτροπή γονέων-ΑμΕων!
Αλλά δεν πρέπει να έφτασε τη δική μου αμήχανη στιγμή χτες, με ένα σφο που κρατούσε κουπόνια -ή μήπως λαχνούς;- ενίσχυσης και νόμιζα πως έλεγε για μια κλήρωση για τα 98 χρόνια ζωής και δράσης του ΚΚΕ.
-Τι έκανε λέει, κληρώνει σήμερα;
-Όχι! Συμπληρώνει σήμερα 98 χρόνια ζωής.
-Α, είπα κι εγώ. Χρόνια (μας) πολλά.

Συν τοις άλλοις, το Πολυτεχείο πέφτει πάντα μες στην ετήσια οικονομική εξόρμηση κι έτσι μπορείς να δεις και τη δική μας "πραμάτεια". Όπου αν δεν είσαι πραγματικός κουκουές να ξέρεις να λες "όχι" (κι όχι μόνο αυτό, επιβεβαιώνοντας το ηλίθιο στερεότυπο) μπορεί να βρεθείς με καμιά 10αριά ημερολόγια για το 17', αφίσες, cd, σπάνιες ταινίες, κοκ.
Μιας και είπα σπάνιες ταινίες, το σινεφίλ -κι όχι μόνο- κοινό αξίζει να τσεκάρει το αφιέρωμα στο ρώσικο κινηματογράφο, που ξεκινάει σήμερα στο Αλκυονίς, περιλαμβάνοντας και σύγχρονες ταινίες (και συζητήσεις με διάφορους πρωταγωνιστές ή συντελεστές των ταινιών).



Κατά τα άλλα, ο κόσμος ήταν πολύς -ως συνήθως- των άλλων λιγότερος -ως συνήθως- και γενικά δεν ξεφύγαμε ιδιαίτερα από τον κανόνα της συνήθειας (στον οποίο περιλαμβάνονται φυσικά τα κλασικά επεισόδια στην Πατησίων, γύρω από το Πολυτεχνείο, το "σοκ" για την καμένη σημαία, η οποία όμως δοξάζεται στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, κοκ).

Κάναμε τον εθιμοτυπικό ελιγμό από την Πανεπιστημίου, για να πάρουν μπρος και να κινήσουν οι αριστεροχωριανοί μπροστά μας -που έχουν κάλεσμα από τις 3μμ αλλά πάντα περιμένουν εμάς που καλούμε για τις 5μμ. Φωνάξαμε τα γνωστά αντι-ιμπεριαλιστικά συνθήματα, αλλά πιο έντονα και με μεγαλύτερη συχνότητα από άλλες χρονιές. Είχαμε τις κλασικές στάσεις μέχρι να ξεμπερδεύουν (με την Αριστερά) οι μπροστινοί και την κλασική, συνηθισμένη παρουσία της ΕΔΟΝ, που επιμένουν να έρχονται μαζί μας, και δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να γίνει για να καταλυθούν αυτοί οι ακατάλυτοι δεσμοί με τους ΑΚΕΛίτες.
Κι αν φωνάζαμε Κύπρος ενιαία ανεξάρτητη;

Μοναδική ασυνήθιστη νότα ένας γραφικός τύπος με σημαία της ΔΕΑ, που συμπορευόταν -με το μυαλό του- παραπλεύρως.

Στην πρεσβεία ο Μανουσογιαννάκης έδινε σύνθημα για τις σημαίες και σχολίαζε με το ωραίο λαϊκό αξάν του, όσους έπιαναν κουβέντα ή δίπλωναν πανό στη μέση του δρόμου και δε διαλύονταν συγκροτημένα. Κι ενώ προχωρούσαμε προς το μετρό των Αμπελοκήπων, αν και ήταν τελικά ανοιχτοί κι οι άλλοι σταθμοί, σκάει μύτη ένα μπλοκ κακόμοιρων Συριζαίων (οι οποίοι νομίζω είχαν για χτες ένα γενικό φλου κάλεσμα όλοι στις πορείες, στην αμερικάνικη πρεσβεία ή κάτι παρόμοιο), που πιθανότατα τους κυνηγούσαν όλοι και έτσι βρήκαν καταφύγιο πίσω μας -ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ο μόνος δρόμος είναι πίσω απ' τα παιδιά- για να φωνάξουν προκλητικά.
Μέχρι τις Βρυξέλλες να ακουστεί καλά
Δε θα ξεμπερδέψετε με την Αριστερά...
Κρρίμα μόνο που δεν είχαν την ελληνοαμερικάνικη πρροφορά του πρροέδρρου Τσίπρρα, για να ακούγεται ακόμα πιο αστείο.

Κι ενώ ξέρω Αστερίξ πόσο ευγενικοί είμαστε, τον πολιτικό μας πολιτισμό και τη σωστή λογική μας ενάντια στις αντισυγκεντρώσεις (που μπορεί να σου γυρίσουν εύκολα μπούμερανγκ) νομίζω πως έπρεπε να κάνουμε μια κυκλωτική κίνηση, να τους αφήσουμε ένα διάδρομο για να περνάνε και να τους λούζουμε με συνθήματα, χωρίς να τους πειράξουμε.

Αν και η Ρένα Δουρου-τι έχει διαφορετική άποψη και λέει πως έχει έρθει η ώρα να αρχίσουμε να τους βαράμε. Και ομολογώ πως δυσκολεύομαι να βρω σοβαρά αντεπιχειρήματα να την αντικρούσω.