Τι Χίλαρι, τι Ντόναλντ

Η σημερινή ανάρτηση θα μπορούσε να ξεκινήσει και να τελειώσει σε μια σειρά, με μια απλή παραπομπή σε μια παλιά έκδοση της ΣΕ -που σήμερα βρίσκεται στον πάγκο με τις προσφορές- και το βιβλίο του Χ. Πάττκε "πώς γίνεται κανείς πρόεδρος των ΗΠΑ", που περιγράφει μερικές πολύ διδακτικές περιπτώσεις αμερικάνικης ιστορίας και δημοκρατίας, ενώ κλείνει με την καταγραφή σε μια μαύρη λίστα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων των ΗΠΑ σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Χρειάζεται όμως εμπλουτισμό, όχι μόνο επειδή σταματά στη χρονιά συγγραφής του βιβλίου (σχεδόν μισό αιώνα πριν) αλλά και ως προς τις ιμπεριαλιστικές μεθόδους.

Η εκατόμβη του Βιετνάμ παλιότερα και πιο πρόσφατα οι εικόνες με τα φέρετρα ντυμένα στην αστερόεσσα, που έφταναν μαζικά από το Ιράκ, ήταν άκρως διδακτικά για την αμερικάνικη ηγεσία, ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης, καθώς τα τελευταία χρόνια, με το "ελπιδοφόρο" υπόδειγμα της "Αραβικής Άνοιξης" στράφηκε σε ένα άλλο είδος "έμμεσης επέμβασης", που θα εξέθετε λιγότερο την ίδια και το στρατό της, έχοντας όμως το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα: το ματοκύλισμα των λαών και τη διάλυση κυρίαρχων κρατών, όπως φάνηκε στη Λιβύη και τη Συρία (αλλά και στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, όπου η περίπτωση των Ταλιμπάν θυμίζει σε πάρα πολλά τον σημερινό ISIS).

Αυτή ήταν μια βασική "διαφοροποίηση" της διακυβέρνησης Ομπάμα, που κράτησε θεωρητικά μια "καλύτερη" έξωθεν μαρτυρία, χωρίς να είναι λιγότερο φιλοπόλεμη από την οκταετία του μικρού Μπους. Προφανώς όμως δεν αποτυπώνει καμία ουσιαστική πολιτική διαφορά μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών. Ίσα-ίσα που η Χίλαρι έπρεπε να μετακινηθεί από το Υπουργείο Εξωτερικών, κατά τη δεύτερη τετραετία Ομπάμα, για να αποσυνδεθεί κάπως το όνομά της από τους πολέμους και να μην καεί η φετινή της υποψηφιότητα. Ενώ ο Τραμπ εμφανίζεται πιο "σκεπτικιστής" κι επιφυλακτικός απέναντι στην επιλογή της σύγκρουσης με τη Ρωσία και τη συμμετοχή των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ!
Δε διαμορφώνεται έτσι όμως, από προσωπικές απόψεις και αποχρώσεις, η πολιτική και η πορεία μιας ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης.

Αυτά τα μαθαίνει κανείς, διαβάζοντας τα δύο εκλαϊκευτικά κείμενα του Λαϊκού Στρώματος για την εκλογική διαδικασία στην (κατα)κοιτίδα του σύγχρονου "δημοκρατικού κόσμου" -και η σημερινή ανάρτηση θα μπορούσε να τελειώσει σε μια σειρά, με μια απλή παραπομπή κι ένα σύνδεσμο σε αυτά τα κείμενα. Το πρώτο μέρος αναλύει γενικά το περίπλοκο αμερικάνικο σύστημα (Κονγκρέσο, Γερουσία, κτλ) όπου το πιο σημαντικό είναι οι εκλέκτορες και όχι ο απόλυτος αριθμός των ψήφων. Και το οποίο γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο, για να διασφαλίσει πως οι μειονότητες θα παραμείνουν μειοψηφικές, ακόμα κι εκεί που αποτελούν εμφανώς την πλειοψηφία (τηρουμένων των αναλογιών, είναι σαν να έχει πετύχει μια ομάδα βόλεϊ συνολικά πιο πολλούς πόντους από τον αντίπαλο, αλλά να χάνει με 3-2 στα σετ).
Το δεύτερο μέρος εξηγεί πόσο δυσδιάκριτες έως ανύπαρκτες είναι οι διαφορές μεταξύ των δυο βασικών στρατοπέδων, αφού οι πλειοψηφίες που σχηματίζονται για την ψήφιση νομοσχεδίων είναι μικτές, καρπός παρασκηνιακών ζυμώσεων και συμμαχιών, κι όχι βάση αυστηρής κομματικής πειθαρχίας.
Τρίτο μέρος δε θα υπάρξει, όπως δεν υπήρξε ποτέ άλλωστε...

Αυτά μπορεί να τα δει κανείς δραματοποιημένα στο House of Cards, που είναι από τις αγαπημένες σειρές του Λαϊκού Στρώματος (αν και προτιμάει γενικά από θέση αρχής τις ταινίες). Μια σειρά που περιγράφει ουσιαστικά το ζεύγος Κλίντον και περισσότερο προδιαγράφει - προβλέπει τις εξελίξεις, παρά τις ακολουθεί.

Η σημερινή ανάρτηση θα μπορούσε επίσης να αρχίζει και να τελειώνει με τον κοψοχέρη αετό του Πάνου Ζάχαρη.

Ελπίζω πως δε θα βρεθεί κανείς διαδικτυακός αναλυτής, που παίζει τις αντιθέσεις στα δάχτυλα, να υποστηρίξει κι εδώ με ζήλο τη λογική του "μικρότερου κακού" και τη γραμμή του ΚΚ ΗΠΑ που παραδοσιακά στηρίζει τον υποψήφιο των Δημοκρατικών.

Θυμάμαι πχ τον Toni Rigatoni να λέει πριν από μερικά χρόνια πως δεν πρέπει να κρίνουμε με τα δικά μας ελληνικά δεδομένα αυτή τη στάση. Κι ύστερα πήγε σακάτ (προσοχή στους αναγραμματισμούς) στον γκρεμό του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΣΚΙ και μας άφησε με την απορία για τα συγκεκριμένα κριτήριά του. Καλός blogger ήτανε...

Η "πρώτη φορά γυναίκα" (πρόεδρος των ΗΠΑ) δεν πρόκειται να έχει καμία ουσιαστική διαφορά με την "πρώτη φορά μαύρος" (πρόεδρος των ΗΠΑ) που συνέδεσε το όνομά του με την έξαρση των "τυχαίων" δολοφονιών αφροαμερικανών από ατιμώρητους αστυνομικούς. Ή με την "πρώτη φορά αριστερά", για να το συνδέσουμε με τα ελληνικά δεδομένα.

Ο επίλογος της ανάρτησης δεν αφορά αυτές καθαυτές τις εκλογές, αλλά την επικείμενη επίσκεψη του cool απερχόμενου Ομπάμα, που στα πλαίσια της άνετης γαματοσύνης του, αυτοσαρκάζεται λέγοντας ότι δεν έχει ιδέα για ποιο λόγο του απονεμήθηκε το Νόμπελ Ειρήνης, μάλλον όμως δεν είχε διαβάσει το εγκώμιο που του έπλεξε στην Αυγή ο Π. Τριγάζης (που ήταν και στο τριμελές κλιμάκιο του κόμματος που είχε επισκεφτεί το 91' τον Γκόρμπι -άλλος σπουδαίος ειρηνοποιός Νομπελίστας).

Δεν ξέρω αν κάποιοι πιστεύουν πως το μέτωπο της ειρήνης είναι κάτι ρετρό από την εποχή της ΕΔΑ και του Λαμπράκη (απ' τη δράση του οποίου προσπαθεί να αντλήσει υπεραξία η Περιφέρεια Αττικής αυτό το Σ/Κ) ή έστω από τα χρόνια της μεταπολίτευσης και της ΕΣΣΔ που μας κληροδότησε στάδια όπως το "Ειρήνης και Φιλίας" ή το αρκτικόλεξο της ΕΕΔΥΕ (που περιλαμβάνει το "Διεθνής Ύφεση")
Ή (αν πιστεύουν) πως ο πόλεμος είναι κάτι μακρινό που δε μας αφορά άμεσα, όπως πχ το 99' (με τη Γιουγκοσλαβία) ή το 03' (με το όχι ακριβώς γειτονικό Ιράκ). Ή όπως μας αφορά και μας πλήττει η κρίση σήμερα.

Στην πραγματικότητα, όλα αυτά τα διαπερνά η ίδια κόκκινη κλωστή σαν συνδετικό νήμα. Τα τύμπανα του πολέμου ποτέ δεν έπαψαν να ηχούν στη γειτονιά μας. Η αστική τάξη ποτέ δεν έπαψε να προσπαθεί να εξαθλιώσει τον εργαζόμενο λαό και να αυξήσει το βαθμό εκμετάλλευσής του. Κι αυτά τα δύο είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: της αυξανόμενης επιθετικότητας του αποκτηνωμένου καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο.

Συνεπώς δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για εφησυχασμό ή μια χλιαρή απάθεια. Μαζικός συναγερμός τις επόμενες ημέρες, για να δοθεί μαζική απάντηση στους δρόμους, σε όσους μακελεύουν τους λαούς και στους πρόθυμους ντόπιους συνεργάτες τους.