Η "αριστερά" είναι τόσο ταλαιπωρημένη και ξεχειλωμένη έννοια -ιδίως στην κυβερνητική της εκδοχή- που μπορεί να εκφράζει τα πάντα (πλην της Αριστεράς) και τους πάντες. Ακόμα και το Στιβ Γιατζόγλου που είπε δημόσια ότι την ψήφισε, πιθανότατα για να αποτινάξει τη ρετσινιά του φασίστα (τόσοι και τόσοι θέλησαν να ξεπλύνουν το μνημονιακό τους παρελθόν στην κολυμπήθρα της ΠΦΑ, γιατί όχι άλλος ένας;).
Την ίδια στιγμή, διάφοροι Συριζαίοι, ακόμα κι άτομα που βρέθηκαν εκτός Σύριζα, αλλά χωρίς καμία ουσιαστική αυτοκριτική για τη στάση και τις επιλογές τους, επιχειρούν να αποτινάξουν εναγώνια και αυτοί τη ρετσινιά του μνημονιακού ή της εξαπατημένης ερωμένης που προδόθηκε και, τυφλή απ' τον έρωτά της, δεν είχε καταλάβει που οδηγούνταν τα πράγματα.
Σε αυτό το πλαίσιο, κυκλοφορούν το τελευταίο διάστημα διάφορα βιβλία, που αποσκοπούν σε αυτήν ακριβώς την εξιλέωση. Και δεν ξέρω αν θα πέσετε από τα σύννεφα, όπως διάφοροι ψηφοφόροι της ΠΦΑ, αλλά πολλοί συγγραφείς ξεκινούν από αυτό ακριβώς: τη δικαίωσή τους, γιατί είχαν καταλάβει από αρκετά νωρίς την κατάληξη του πράγματος, αλλά... ήταν Συριζαίοι, δε μίλησαν. Και μολαταύτα διεκδικούν το ρόλο του "σας-τα-λεγάκια".
Μια τίμια στάση που θυμίζει συνειρμικά ένα παλιό σκετσάκι των ΑΜΑΝ.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Αλτουσεριανός Γιάννης Μηλιός, στην μπροσούρα "Πρώτη Φορά Αριστερά", που κυκλοφόρησε φέτος (δηλαδή πολύ αργότερα από το δημοψήφισμα, το τρίτο μνημόνιο και την εκλογική ανάδειξη της ΔΦΑ) από τις εκδόσεις Πεδίο.
Ναι αλλά ο Μηλιός το είχε δει το έργο από πολύ νωρίτερα, ως οικονομικός υπεύθυνος του προγράμματος του Σύριζα. Και η συνέχεια ήρθε απλώς να επιβεβαιώσει τους χειρότερους φόβους του ή μάλλον τις επιστημονικές του προβλέψεις. Κι αδιάψευστος μάρτυρας για αυτό ήταν πως δε συμμετείχε στα ψηφοδέλτια του Σύριζα, το Γενάρη του 15', που η εκλογή του στη Βουλή θα ήταν σχεδόν βέβαιη.
Αν τώρα κάποιοι θυμούνται το Μηλιό στα τηλεοπτικά πάνελ της προεκλογικής περιόδου να υπερασπίζεται παθιασμένα την πολιτική του Σύριζα, να αφρίζει κατά των εκπροσώπων του ΚΚΕ και της κριτικής που ασκούσαν (πχ πως το μνημόνιο δεν είναι κάτι διαφορετικό από τη δανειακή σύμβαση), αυτή είναι μια ατυχής στιγμή, που δεν μπορεί να αμαυρώσει τη διορατικότητα και την κριτική πολιτική σκοπιά του Μηλιού ή την ακρίβεια της προβλεπτικής του ικανότητας.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον σε ένα δεύτερο επίπεδο, είναι η σκοπιά από την οποία ασκεί ο Μηλιός αυτή την κριτική στο Σύριζα, το Δραγασάκη και την "αντιπολίτευση" του αριστερού ρεύματος, που μετεξελίχθηκε σε ΛαΕ (διαχωρίζοντας τη θέση της πιο μετά κι από το Μηλιό).
Καταρχάς είναι απαραίτητο να υπάρχει κάτι, ένα πρόσωπο, μια συγκυρία ή ένα γεγονός, που δεν το είχε προσέξει κανείς άλλος και που στράβωσε την υπόθεση, για να μη φτάσει εις πέρας. Κάτι που θα παίξει το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου και θα αποδείξεις πως το πράγμα (η κυβέρνηση της Αριστεράς, εν προκειμένω) δεν ήταν χαμένη υπόθεση εξαρχής, αλλά κρίθηκε στις λεπτομέρειες, δηλ στο Δραγασάκη -που ήταν ο υπεύθυνος προγράμματος του Σύριζα. Αυτός είναι που ευθύνεται για την ακύρωση της διαπραγματευτικής τακτικής του Μηλιού και της ταξικά μεροληπτικής πολιτικής υπέρ των αδυνάτων, που πρέσβευε αρχικά ο Σύριζα.
Η προσωποποίηση της ευθύνης, ωστόσο, δε στερείται πολιτικής βάσης κι ενδιαφέροντος. Κι αυτό είναι ουσιαστικό (κι ιντριγκαδόρικο συνάμα) σημείο, καθώς ο Μηλιός εναντιώνεται βασικά στη λογική της εξάρτησης και της εξαρτημένης Ελλάδας, όπου η ταξική ανάλυση υποχωρεί κι ο βασικός αντίπαλος θεωρείται πχ η Γερμανία κι οι μερκελιστές, αντί για το αστικό μπλοκ εξουσίας, ενώ ως βασικός στόχος τίθεται η παραγωγική ανασυγκρότηση, ουδέτερα και "τεχνοκρατικά", λες και η χώρα είναι ένα ενιαίο σύνολο, που έχει κοινά συμφέροντα.
Αυτός ήταν για το Μηλιό, ο βασικός μοχλός της σταδιακής προγραμματικής διολίσθησης του Σύριζα, σε ακίνδυνες συστημικές θέσεις. Και αυτή είναι η "αριστερή" κριτική που κάνει στη ΛαΕ, που βάζει το σύνθημα της εξόδου από την ευρωζώνη. Παράλληλα όμως ο Μηλιός δεν αναφέρει τίποτα για την αναγκαιότητα σύγκρουσης και ρήξης με τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, θεωρώντας τους πιθανότατα προνομιακό πεδίο εκδήλωσης της ταξικής πάλης, σε ευρεία κλίμακα. Κρατάει δηλ ακέραια την παραδοσιακή (και χρεοκοπημένη) ευρωκομμουνιστική αντίληψη και την ευρωλαγνεία του Σύριζα, που βρίσκεται στον πυρήνα της "αναδίπλωσής" του, καθώς η ένταξη στην ΕΕ σημαίνει μνημόνια διαρκείας.
Δείχνει έτσι τα πολιτικά του όρια, ενώ παράλληλα κάποιοι διαδικτυακοί υπόνομοι (νομίζουν πως) βρίσκουν πάτημα για να ταυτίσουν τη δική του κριτική στη λογική-θεωρία της εξάρτησης με αυτήν που κάνει το ΚΚΕ, βγάζοντας το τελευταίο υπέρ του ευρώ και του "ευρωκομμουνισμού" νέου τύπου.
Φαντασία μου πλανεύτρα, είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα.
Ακολουθεί ένα δεύτερο μέρος, όπου δύο κοινωνιολόγοι ξοδεύουν αρκετό χώρο για να εξηγήσουν με φλύαρο ύφος πόσο πρωτοπόρος κι εκλαϊκευτική είναι η ερευνητική τους μέθοδος, που τους επιτρέπει να εξετάσουν μερικούς σημαντικούς πολιτικούς λόγους του Τσίπρα της τελευταίας πενταετίας και να διαπιστώσουν την ιδεολογική του μετατόπιση μέσα από τη χρήση άλλων όρων και λέξεων με ριζικά διαφορετική έννοια και πολιτικό φορτίο. Η "αριστερά" κι η "ανατροπή" πχ αντικαθίστανται από την "πατρίδα", το "όραμα", την "κοινωνία", γενικά κι αόριστα.
Αριστεροχώρι που φαίνεται, κοινωνιολόγο-κολαούζο δε θέλει.
Η έκδοση κλείνει με ένα προκλητικό τρίτο μέρος του φαιδρού Τάσου Παππά, που βασικά κατηγορεί για αναχωρητές, όσους υποστηρίζουν ότι η Αριστερά δε θα έπρεπε να αναλάβει την εξουσία, όσο οι συσχετισμοί και το τοπίο δεν ευνοούν την επανάσταση. Και βρίσκει ένα κείμενο του πάντα χρήσιμου (στους άλλους) Μπαντιού, για να αποδείξει ότι υπάρχει όντως τέτοια πρόταση-καρικατούρα. Αλλά ο Σύριζα είχε το πολιτικό θάρρος να αναλάβει την πολιτική ευθύνη και να μην παραμείνει θεατής των γεγονότων, στην ιδεολογική του καθαρότητα.
Τι ωραίοι, ψαγμένοι Πασόκοι που είμαστε...
Λέει κι άλλα φαιδρά, αλλά δεν έχουν ιδιαίτερη αξία. Ούτε και τα υπόλοιπα δηλ. Τα θυμήθηκα όμως διαβάζοντας τις προάλλες την είδηση για το δι-ορισμό του Μηλιού από το Υπουργείο Πολιτισμού στο Δ.Σ. του Φεστιβάλ Αθηνών (κι εδώ η "απάντησή" του). Αλλά και την προαναγγελία ενός Συνεδρίου για τα 150 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του Κεφαλαίου του Μαρξ, με όλο τον κακό τον κόσμο του οπορτουνιστικού φάσματος, εγχώριου και διεθνούς, που το διαφημίζει το infowar του Χατζηστεφάνου.
Την ίδια στιγμή, διάφοροι Συριζαίοι, ακόμα κι άτομα που βρέθηκαν εκτός Σύριζα, αλλά χωρίς καμία ουσιαστική αυτοκριτική για τη στάση και τις επιλογές τους, επιχειρούν να αποτινάξουν εναγώνια και αυτοί τη ρετσινιά του μνημονιακού ή της εξαπατημένης ερωμένης που προδόθηκε και, τυφλή απ' τον έρωτά της, δεν είχε καταλάβει που οδηγούνταν τα πράγματα.
Σε αυτό το πλαίσιο, κυκλοφορούν το τελευταίο διάστημα διάφορα βιβλία, που αποσκοπούν σε αυτήν ακριβώς την εξιλέωση. Και δεν ξέρω αν θα πέσετε από τα σύννεφα, όπως διάφοροι ψηφοφόροι της ΠΦΑ, αλλά πολλοί συγγραφείς ξεκινούν από αυτό ακριβώς: τη δικαίωσή τους, γιατί είχαν καταλάβει από αρκετά νωρίς την κατάληξη του πράγματος, αλλά... ήταν Συριζαίοι, δε μίλησαν. Και μολαταύτα διεκδικούν το ρόλο του "σας-τα-λεγάκια".
Μια τίμια στάση που θυμίζει συνειρμικά ένα παλιό σκετσάκι των ΑΜΑΝ.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Αλτουσεριανός Γιάννης Μηλιός, στην μπροσούρα "Πρώτη Φορά Αριστερά", που κυκλοφόρησε φέτος (δηλαδή πολύ αργότερα από το δημοψήφισμα, το τρίτο μνημόνιο και την εκλογική ανάδειξη της ΔΦΑ) από τις εκδόσεις Πεδίο.
 |
| Το πάνελ με Βαλαβάνη και (σύντροφο) Κουβέλη είναι όλα τα λεφτά |
Αν τώρα κάποιοι θυμούνται το Μηλιό στα τηλεοπτικά πάνελ της προεκλογικής περιόδου να υπερασπίζεται παθιασμένα την πολιτική του Σύριζα, να αφρίζει κατά των εκπροσώπων του ΚΚΕ και της κριτικής που ασκούσαν (πχ πως το μνημόνιο δεν είναι κάτι διαφορετικό από τη δανειακή σύμβαση), αυτή είναι μια ατυχής στιγμή, που δεν μπορεί να αμαυρώσει τη διορατικότητα και την κριτική πολιτική σκοπιά του Μηλιού ή την ακρίβεια της προβλεπτικής του ικανότητας.
Αυτό που έχει ενδιαφέρον σε ένα δεύτερο επίπεδο, είναι η σκοπιά από την οποία ασκεί ο Μηλιός αυτή την κριτική στο Σύριζα, το Δραγασάκη και την "αντιπολίτευση" του αριστερού ρεύματος, που μετεξελίχθηκε σε ΛαΕ (διαχωρίζοντας τη θέση της πιο μετά κι από το Μηλιό).
Καταρχάς είναι απαραίτητο να υπάρχει κάτι, ένα πρόσωπο, μια συγκυρία ή ένα γεγονός, που δεν το είχε προσέξει κανείς άλλος και που στράβωσε την υπόθεση, για να μη φτάσει εις πέρας. Κάτι που θα παίξει το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου και θα αποδείξεις πως το πράγμα (η κυβέρνηση της Αριστεράς, εν προκειμένω) δεν ήταν χαμένη υπόθεση εξαρχής, αλλά κρίθηκε στις λεπτομέρειες, δηλ στο Δραγασάκη -που ήταν ο υπεύθυνος προγράμματος του Σύριζα. Αυτός είναι που ευθύνεται για την ακύρωση της διαπραγματευτικής τακτικής του Μηλιού και της ταξικά μεροληπτικής πολιτικής υπέρ των αδυνάτων, που πρέσβευε αρχικά ο Σύριζα.
Η προσωποποίηση της ευθύνης, ωστόσο, δε στερείται πολιτικής βάσης κι ενδιαφέροντος. Κι αυτό είναι ουσιαστικό (κι ιντριγκαδόρικο συνάμα) σημείο, καθώς ο Μηλιός εναντιώνεται βασικά στη λογική της εξάρτησης και της εξαρτημένης Ελλάδας, όπου η ταξική ανάλυση υποχωρεί κι ο βασικός αντίπαλος θεωρείται πχ η Γερμανία κι οι μερκελιστές, αντί για το αστικό μπλοκ εξουσίας, ενώ ως βασικός στόχος τίθεται η παραγωγική ανασυγκρότηση, ουδέτερα και "τεχνοκρατικά", λες και η χώρα είναι ένα ενιαίο σύνολο, που έχει κοινά συμφέροντα.
Αυτός ήταν για το Μηλιό, ο βασικός μοχλός της σταδιακής προγραμματικής διολίσθησης του Σύριζα, σε ακίνδυνες συστημικές θέσεις. Και αυτή είναι η "αριστερή" κριτική που κάνει στη ΛαΕ, που βάζει το σύνθημα της εξόδου από την ευρωζώνη. Παράλληλα όμως ο Μηλιός δεν αναφέρει τίποτα για την αναγκαιότητα σύγκρουσης και ρήξης με τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, θεωρώντας τους πιθανότατα προνομιακό πεδίο εκδήλωσης της ταξικής πάλης, σε ευρεία κλίμακα. Κρατάει δηλ ακέραια την παραδοσιακή (και χρεοκοπημένη) ευρωκομμουνιστική αντίληψη και την ευρωλαγνεία του Σύριζα, που βρίσκεται στον πυρήνα της "αναδίπλωσής" του, καθώς η ένταξη στην ΕΕ σημαίνει μνημόνια διαρκείας.
Δείχνει έτσι τα πολιτικά του όρια, ενώ παράλληλα κάποιοι διαδικτυακοί υπόνομοι (νομίζουν πως) βρίσκουν πάτημα για να ταυτίσουν τη δική του κριτική στη λογική-θεωρία της εξάρτησης με αυτήν που κάνει το ΚΚΕ, βγάζοντας το τελευταίο υπέρ του ευρώ και του "ευρωκομμουνισμού" νέου τύπου.
Φαντασία μου πλανεύτρα, είσαι η πιο μεγάλη ψεύτρα.
Ακολουθεί ένα δεύτερο μέρος, όπου δύο κοινωνιολόγοι ξοδεύουν αρκετό χώρο για να εξηγήσουν με φλύαρο ύφος πόσο πρωτοπόρος κι εκλαϊκευτική είναι η ερευνητική τους μέθοδος, που τους επιτρέπει να εξετάσουν μερικούς σημαντικούς πολιτικούς λόγους του Τσίπρα της τελευταίας πενταετίας και να διαπιστώσουν την ιδεολογική του μετατόπιση μέσα από τη χρήση άλλων όρων και λέξεων με ριζικά διαφορετική έννοια και πολιτικό φορτίο. Η "αριστερά" κι η "ανατροπή" πχ αντικαθίστανται από την "πατρίδα", το "όραμα", την "κοινωνία", γενικά κι αόριστα.
Αριστεροχώρι που φαίνεται, κοινωνιολόγο-κολαούζο δε θέλει.
Η έκδοση κλείνει με ένα προκλητικό τρίτο μέρος του φαιδρού Τάσου Παππά, που βασικά κατηγορεί για αναχωρητές, όσους υποστηρίζουν ότι η Αριστερά δε θα έπρεπε να αναλάβει την εξουσία, όσο οι συσχετισμοί και το τοπίο δεν ευνοούν την επανάσταση. Και βρίσκει ένα κείμενο του πάντα χρήσιμου (στους άλλους) Μπαντιού, για να αποδείξει ότι υπάρχει όντως τέτοια πρόταση-καρικατούρα. Αλλά ο Σύριζα είχε το πολιτικό θάρρος να αναλάβει την πολιτική ευθύνη και να μην παραμείνει θεατής των γεγονότων, στην ιδεολογική του καθαρότητα.
Τι ωραίοι, ψαγμένοι Πασόκοι που είμαστε...
Λέει κι άλλα φαιδρά, αλλά δεν έχουν ιδιαίτερη αξία. Ούτε και τα υπόλοιπα δηλ. Τα θυμήθηκα όμως διαβάζοντας τις προάλλες την είδηση για το δι-ορισμό του Μηλιού από το Υπουργείο Πολιτισμού στο Δ.Σ. του Φεστιβάλ Αθηνών (κι εδώ η "απάντησή" του). Αλλά και την προαναγγελία ενός Συνεδρίου για τα 150 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του Κεφαλαίου του Μαρξ, με όλο τον κακό τον κόσμο του οπορτουνιστικού φάσματος, εγχώριου και διεθνούς, που το διαφημίζει το infowar του Χατζηστεφάνου.
"Εγγυηση" ολοι τους...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο συνεδριο που αναφερεις στο τελος προβλεπεται επος.
Ο Μηλιός που είναι Αλτουσεριανός και όλοι οι Συριζέοι που δηλώνουν και πιθανότατα είναι τέτοιοι, ενώ ταυτόχρονα κατηγορούν για αναχωρητές "όσους υποστηρίζουν ότι η Αριστερά δε θα έπρεπε να αναλάβει την εξουσία, όσο οι συσχετισμοί και το τοπίο δεν ευνοούν την επανάσταση", δεν έχουν διαβάσει ποτέ τους Αλτουσέρ ρε γαμώτο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι τίποτα, αλλά νομίζω ότι αυτός είναι που λέει πως οι μηχανισμοί του αστικού κράτους, υπάρχουν μόνο για να μετατρέπουν τους ανθρώπους σε υποκείμενα πρακτικής αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Μόνο εγώ βλέπω καραμπινάτη αντίφαση εδώ;
Μάλλον είμαι απλά περίεργος, και το σκέφτομαι παραπάνω από ότι θα έπρεπε...
Ιβάν Τζόνι
Παρότι δεν έχω διαβάσει αλτουσέρ είμαι σχεδόν σίγουρος ότι βρίσκεται αρκετά κοντά στις αναλύσεις του πουλαντζά για την στάση απέναντι στο αστικό κράτος μιας και αποτελούν τους δύο πιο επιφανείς θεωρητικούς του δομικού μαρξισμού στην χώρα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή"ριζικός μετασχηματισμός του κρατικού μηχανισμού σ' έναν δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνεται πια λόγος για εκείνο που ονομάστηκε από παλιά σπάσιμο ή καταστροφή αυτού του μηχανισμού. Ο όρος σπάσιμο, που υπήρξε κι αυτός ένας όρος ενδεικτικός στον Μαρξ, κατέληξε ωστόσο να δηλώσει ιστορικά κάτι το πολύ συγκεκριμένο: το ξερίζωμα ακριβώς κάθε μορφής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και των λεγομένων τυπικών ελευθεριών, αποκλειστικά υπέρ της άμεσης δημοκρατίας στη βάση και των λεγόμενων πραγματικών ελευθεριών."
Νίκος Πουλαντζάς, "Προς ένα δημοκρατικό σοσιαλισμό", 1978
Τουλάχιστον από πρώτη ματιά δεν φαίνεται κάποια αντίφαση με το έργο και τα λόγια της πφα μέχρι το σημείο που έφυγε ο μηλιός. Αλλάζουμε την αστική δημοκρατία και αφήνουμε την ΔτΠ γιατί τρομάζει τον κοσμάκη. Βέβαια αν επιμείνουμε λίγο στα πεπραγμένα ακόμα και των πρώτων μηνών μπορούμε να ισχυριστούμε ότι αυτές οι αναλύσεις ήταν θεωρητικός φερετζές μιας πορείας σοσιαλδημοκρατικοποίησης και όχι τόσο η πυξίδα για αυτήν, κάθως αυτοί πράγματι διατηρούσαν κάποια στρεβλή διάθεση σύγκρουσης με τον καπιταλισμό με σκοπό κάποια ασαφή κοινωνική αλλαγή προς κάτι που ονομάζουν σοσιαλισμό. Αλτουσεριανούς με αυτή την έννοια δεν θα βρεις στον συριζα ουτε τότε ούτε τώρα.
Οι δύο οργανώσεις που έχουν κάποια σχέση με το ρεύμα είναι οι αραν, αρασ γνωστές στους πτυχιούχους αει από τα φοιτητικά τους χρόνια μέσω εαακ και σε ελάχιστους υπόλοιπους ως μια ακόμα συνιστώσα της λαε. Βέβαια και αυτοί αναγνώριζαν τον μηλιό για χρόνια ως αλτουσεριανό θεωρητικό με ότι αυτό συνεπάγεται για τα όρια μεταξύ αληθινού και ψεύτικου αλτουσεριανού. Η ουσία είναι ότι το ρεύμα χαρακτήριζεται από πολλές ασάφειες στον αυτοπροσδιορισμό, οπότε καταντά άσκοπο να κρίνεις τους έλληνες του είδους ως ασυνεπείς απέναντι στον δομικό μαρξισμό. Αυτό θα σήμαινε ότι θες να διεκδικήσεις τους θεωρητικούς αυτούς (κάτι που θα συμβούλευα να μην κάνεις για πολλούς λόγους που αποτελούν θέμα άλλης συζήτησης).
Ο.Χ.Ε.Π.
@O.X.E.Π.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά το τελευταίο δεν το συζητάω καθόλου!
Απλά αυτό το απόσπασμα που έγραψα: "οι μηχανισμοί του αστικού κράτους, υπάρχουν μόνο για να μετατρέπουν τους ανθρώπους σε υποκείμενα πρακτικής αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας", τo πήρα από την wiki του Αλτουσέρ στα Ελληνικά.
Βέβαια τώρα και εμείς, πάμε να δούμε γιατί κάποιος είναι οπορτούνα, ενώ το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι το ότι αποδεδειγμένα είναι.
Ιβάν Τζόνι
Κάποιες απορίες για το θέμα που επισημαίνει το άρθρο για το Μηλιό, δηλαδή τη θέση περί εξαρτημένης ή μη Ελλάδας. Τα χρόνια των μνημονίων στην Ελλάδα δεν γίνονται οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι, αλλά γίνονται φτωχοί και πλούσιοι φτωχότεροι όλοι μαζί. Δεν έχουμε ανακατανομή του πλούτου από τους φτωχούς προς τους πλούσιους, αλλά συνολική φτωχοποίηση της χώρας. Το ΑΕΠ έχει μειωθεί 25%. Τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων μειώνονται και γίνονται και ζημιές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπότε προκύπτει το εύλογο ερώτημα, για ποιο λόγο η ελληνική αστική τάξη στηρίζει αυτή την πολιτική που της μειώνει τα κέρδη; Η μόνη σχετικά πειστική απάντηση που έχω ακούσει, είναι αυτή της εξάρτησης, δηλαδή ότι έχουμε μια κομπραδόρικη αστική τάξη που δεν παράγει τίποτα και περιμένει τα ΕΣΠΑ. Αντίθετα σε χώρες όπως η Ιταλία που υπάρχει εθνική αστική τάξη, βλέπουμε ότι υπάρχουν σημαντικά τμήματα της αστικής τάξης που είναι κατά του ευρώ. Στην Ελλάδα το 99% είναι με μνημόνια-ευρώ. Οι μόνοι που ξέρω να είναι εναντίον είναι ο Κουρής και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Δηλαδή ένας νταραβεριτζής με 2-3 ΜΜΕ χαμηλής κυκλοφορίας/θεαματικότητας χωρίς άλλη επιχειρηματική δραστηριότητα και ένας βιομήχανος ο οποίος όμως όπως γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με τα αθλητικά, είναι παρορμητικός και θυμίζεται ότι δεν παίρνει αποφάσεις με την ψυχρή λογική.
Οπότε αν απορρίψουμε την εξάρτηση, πως εξηγείται η θέση της ελληνικής αστικής τάξης υπέρ ευρώ/μνημονίων;
"Οι μόνοι που ξέρω να είναι εναντίον είναι ο Κουρής και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος"
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα δεις πως το πες...
"κομπραδόρικη αστική τάξη"
Ναι, αυτό.
" για ποιο λόγο η ελληνική αστική τάξη στηρίζει αυτή την πολιτική που της μειώνει τα κέρδη;"
Η αστική τάξη δεν είναι ούτε υπέρ ούτε κατά της καπιταλιστικής κρίσης. Η καπιταλιστική κρίση είναι εκ των ων ουκ άνευ όταν έχουν πέσει τα ποσοστά κερδοφορίας, όχι πολιτική επιλογή κάποιου.
Αλλά εντάξει, θα μπορούσε κάποιος φανατικός θαυμαστής του καπιταλισμού να νομίζει ότι η κρίση είναι κάτι που υπερβαίνουμε αν πηγαίνουμε κάθε φορά σε νέο νόμισμα. Πιστεύουν και χειρότερα ορισμένοι.
ΓΜ
Αλλο πράγμα το "μειώνονται τα κέρδη" άλλο πράγμα το "έχουνε ζημιά". Και τα παραδείγματα του τουρισμού και των εφοπλοστών δεν μπαίνουν σε καμία από τις δύο κατηγόριες (δηλαδή τα δυο πιο βαριά χαρτιά της εγχώριας α.τ.). Και τέλος πάντων κάποιοι έχουν μεγάλο νταλκά για τα κέρδη των μονοπωλίων, γιατί είναι γκρουπις του τσιπρα. Οι υπόλοιποι δεν χρειαζόμαστε να δικαιολογήσουμε με ανάλυση πέρι ιμπεριαλισμού καμία πολιτική ενάντια "στην φτωχοποίηση του ελληνικού έθνους".
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ.Χ.Ε.Π.
Δεν έχω εξετάσει τα στοιχεία για μεμονωμένους κλάδους (ναυτιλία, τουρισμός), αλλά συνολικά έχει υπάρξει μείωση 27% του ονομαστικού ΑΕΠ της Ελλάδας και έχουμε ύφεση για 7 συνεχή χρόνια. Το 2008 το ονομαστικό ΑΕΠ ήταν 242 δισ. και το 2015 176 δισ. Καπιταλιστική κρίση είχαμε παγκόσμια αλλά πουθενά (στην Ευρώπη τουλάχιστον) τέτοιας έκτασης. Οι καπιταλιστές είναι γνωστόν ότι θέλουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ανάπτυξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι κρίσεις υπάρχουν στον καπιταλισμό, αλλά υπάρχουν και πολιτικές που μπορούν να μικρύνουν τη διάρκειά τους ή να τη βαθύνουν αντίστροφα. Και εδώ είναι φανερό ότι η πολιτική που έχει επιλέξει η ελληνική αστική τάξη δεν έχει αμβλύνει την κρίση.
Οπότε ξαναρωτάω πως εξηγείται ότι η αστική τάξη της Ελλάδας είναι σύσσωμη υπέρ του ευρώ σε αντίθεση π.χ. με της Ιταλίας;
Νομίζω, πως η αστική τάξη της Ελλάδας, όπως και κάθε αστική τάξη, πριν απ' όλα είναι σύσσωμη υπέρ της ασφάλειας του συστήματος της εκμετάλλευσης, δηλαδή του Καπιταλισμού. Και όσο και να μας καλάρεσε το ευρηματικό σχετικό τσιτάτο, δεν πρόκειται να μας πουλήσει το σκοινί, που θα την κρεμάσουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αυτή τη βάση, κάποιοι θεωρούν ότι μπορεί να κερδίζουν περισσότερα με δραχμή, αλλά δεν το συζητάνε έξω από τα Ιμπεριαλιστικά πλαίσια, που σήμερα διεθνώς εγγυώνται την ασφάλεια του Καπιταλισμού. Να διαλέξουν ιμπεριαλιστή το συζητάνε, να στραφούν κατά του Ιμπεριαλισμού γενικά, ούτε κατά διάνοιαν.
Σήμερα, το "Καπιταλισμός χωρίς Ιμπεριαλισμό" είναι κάτι σαν το ...."Zurück in die Natur" (=επιστροφή στην φύση)! Στην ουσία είναι είτε πισωγύρισμα στην Ανάπτυξη, είτε ..."μπολσεβικισμός", όπως λένε οι ίδιοι, η κάτι σεν ρετρό-ΝΕΠ, που θα λέγαμε εμείς.
Αστεία πράγματα.
Και δεν υπάρχει σήμερα, για τους παραπάνω λόγους, πουθενά "εθνική αστική τάξη". Ολες, η σχεδόν όλες, (μην τσουβαλιάσω καμιά ξεχασμένη ...Μποτσουάνα-ξερω-γω), είναι ιμπεριαλιστικές, γιατί έχουν μπει στο μονοπωλιακό στάδιο και ανήκουν οργανικά, τυπικά η άτυπα λίγη σημασία έχει, σε κάποιο ιμπεριαλιστικό υποσύστημα. Αυτό ισχύει κατά μείζονα λόγο για χώρες, όπως η Ιταλία. Το ότι η Βρεταννική η η Ιταλική αστικήτάξη "ψάχνεται" για την επωφελέστερη γι αυτήν αντιμετώπιση της Κρίσης η και απλά για καλύτερο μερίδιο στην ιμπεριαλιστική λεία, δεν την κάνει "εθνική αστική τάξη"! Και, θα παρατηρούσα, πως η ένταξη στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, που όπως φαίνεται καθόλου δεν αντιφάσκει με τα ιμπεριαλιστικά σκυλοφαγώματα (το είχαμε δεί, εν σπέρματι, και ήδη από τον μεσοπόλεμο, ακόμη και μέσα στον Β'ΠΠ αυτό...) δεν θάλεγα ότι σημαίνει "κομπραδορισμό". Ισως χρειάζεται περισσότερο ξεκαθάρισμα αυτή η έννοια, και πως μπορεί, αν μπορεί, να χρησιμοποιείται σήμερα. Σήμερα, ούτε περίπτερο δεν μπορείς να ανοίξεις χωρίς δάνειο από τράπεζα,κι αυτό ισχύει και για μεγαθήρια. Σημαίνει οτι όλοι οι έπιχειρηματίες κεφαλαιοκράτες σήμερα είναι κομπραδόροι του χρηματιστικού κεφαλαίου; Ασε, που οι μεγάλοι, οι μονοπωλιακοί, συμφύονται με αυτό. Αλλά κι αυτοί γυρεύουν δάνεια, που τα παζαρεύουν μεταξύ τους.
Όταν λες ότι οι Έλληνες (και ξένοι) αστοί δεν θέλουν έξοδο από τα «Ιμπεριαλιστικά πλαίσια, που σήμερα διεθνώς εγγυώνται την ασφάλεια του Καπιταλισμού» εννοείς ότι φοβούνται ότι έξοδος π.χ. από το ευρώ μπορεί να προκαλέσει την ανατροπή του καπιταλισμού; Δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό, δηλαδή μετά το Brexit υπάρχει κίνδυνος ανατροπής του καπιταλισμού στο Ηνωμένο Βασίλειο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι υπάρχει παγκοσμιοποίηση στην οποία μετέχουν όλες οι αστικές τάξεις, όχι όμως ισότιμα.
Στην Ιταλία πάντως θα έχουμε εξελίξεις. Αυτή τη στιγμή έχουμε δύο μεγάλα κόμματα, το Δημοκρατικό κόμμα (κεντροαριστερά) και το Κίνημα Πέντε Αστέρων (Γκρίλο, απολίτικο ή αντιπολιτικό) που είναι γύρω στο 30%. Και δύο μικρομεσαία γύρω στο 12%, Μπερλουσκόνι (κεντροδεξιά) και Λέγκα του Βορρά (δεξιά προς ακροδεξιά), το δεύτερο λίγο ισχυρότερο. Από αυτούς το μόνο κόμμα καθαρά υπέρ του ευρώ είναι το Δημοκρατικό. Η Λέγκα του Βορρά καταγγέλει το ευρώ σε κάθε δεύτερη πρόταση, o Γκρίλο θέλει δημοψήφισμα για το ευρώ, ενώ ο Μπερλουσκόνι αμφιταλαντεύεται για το ευρώ και σίγουρα δεν έχει ξεχάσει την ανατροπή του από Μέρκελ-Σαρκοζί. Στην Ιταλία υπάρχει καινούριο εκλογικό σύστημα, όπου θα γίνει δεύτερος γύρος κοινοβουλευτικών εκλογών μεταξύ των δύο πρώτων κομμάτων, ώστε όποιο κόμμα βγει πρώτο στο δεύτερο γύρο να έχει την απόλυτη πλειοψηφία εδρών στο κοινοβούλιο. Υπάρχουν κάποιες εκκλήσεις ώστε να υπάρξει κοινός υποψήφιος της κεντροδεξιάς (κόμμα Μπερλουσκόνι-Λέγκα του Βορρά) μετά από ανοιχτές προκριματικές εκλογές αλά Γαλλία. Δεν βλέπω ωστόσο να ευδοκιμούν λόγω της στάσης του Μπερλουσκόνι. Οπότε οδηγούμαστε σε δεύτερο γύρο Δημοκρατικού Κόμματος-Πέντε Αστέρων όπου ο Γκρίλο θα κάνει περίπατο με τις ψήφους της κεντροδεξιάς. Και όταν έρθει στην εξουσία δεν ξέρω αν θα μπορέσει να μην υλοποιήσει την υπόσχεσή του για δημοψήφισμα για το ευρώ.
Σε αυτό ειδικά, δε βλέπω που διαφωνούμε Rubra, άλλωστε αυτό λέω κι εγώ: Η βρεταννική και η αστική τάξη αισθάνονται αρκετά ισχυρές, ώστε να συζητάνε (Ιταλία) η και να πραγματοποιούν (Βρεταννία) έξοδο από μια ιμπεριαλιστική ένωση, χωρίς να ρισκάρουν τον Καπιταλισμό. Αναζητούν καλύτερη, και πάντα ιμπεριαλιστική, θέση για τον εαυτό τους, και όχι για τον λαό τους, που τον έχουν πλήρως υποταγμένο να παλεύει για τις δικές τους επιλογές. Το Βrexit έγινε ακριβώς γιατί δεν υπήρχε κίνδυνος ανατροπής του Καπιταλισμού στην Αγγλία. Κάποιες φυγόκεντρες τάσεις (Σκωτία), που σε καμιά περίπτωση δεν απηχούσαν ....αντικαπιταλισμό(!) φαίνεται πως προσωρινά μαζεύτηκαν. Και βέβαια, άσε να δούμε και πως θα εξελιχτεί. Γιατί, όπως είπαμε, εκτός από τις τυπικές σχέσεις, υπάρχουν και οι άτυπες και, προσθέτω, και οι πολλαπλές. Ωραία, η Αγγλία έφυγε από την ΕΕ. Εφυγε και από το ΝΑΤΟ (που δεν περιορίζεται στην ΕΕ); Οχι, και παραμένει μια μεγάλη ιμπεριαλιστική χώρα (και μάλιστα της πατροπαράδοτης ..."χούφτας"). Στα ίδια πλαίσια κινείται και η Ιταλική αστική τάξη. Ο δε Γκρίλο δε νομίζω νάχει κανα ιδιαίτερο πρόβλημα να τηρήσει η να αθετήσει τις υποσχέσεις του, όπως και κάθε απατεώνας αυτού του είδους, (Τσίπρας, Ποτάμης, παπατζήδες κλπ.). Θα κάνει ό,τι συμφέρει την αστική τάξη, που τον στηρίζει. Και η Ιταλική αστική τάξη, ακόμη και στις διχόνοιές της, δε θα βγεί από τον Ιμπεριαλισμό, ούτε θα ανατρέψει τον Καπιταλισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέτοιες αποδιοργανώσεις και ανατροπές χρειάζονται τεράστιες κρίσεις, πολέμους, καταστροφές, και ταυτόχρονα να υπάρχει επαναστατικό κόμμα, που θα καθοδηγήσει την λαϊκή οργή σε απόρριψη του Καπιταλισμού.