Σε όποιο γήπεδο κι αν ΠΑΜΕ

Στη δουλειά και στον αγώνα, κόντρα πάμε στο χειμώνα...

Εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ, δεν είναι Ιρλανδία -που πόσο χειρότερα μπορεί να είναι δηλ από εμάς. Έχουμε ελληνική ιδιαιτερότητα, υψηλά ποσοστά ιδιοκατοίκησης -μέχρι να μας πάρουν τα σπίτια οι αριστεροί πλειστηριασμοί- και σχετικά υψηλές θερμοκρασίες -που εμποδίζουν όμως τη Ρένα Δουρου-τι να ζωγραφίζει αγγελάκια στο χιόνι.

Άμα έχεις μάθει στο Βαρδάρη, η Αθήνα και το κρύο της σου φαίνονται σαν δροσερό χάδι στο μάγουλο. Προσωπικά όμως, το χειρότερο ξεπάγιασμα το έχω ζήσει σε κρύα σπίτια της πρωτεύουσας, με α(συγ)χρόνιστα σώματα -ενώ στο βορρά, δε σε παίρνει να το διαπραγματευτείς, χωρίς ζέστη, ούτε καν 17 ώρες, ακόμα κι αν δε δικαιούσαι το αστείο επίδομα θέρμανσης. Κι είναι να απορεί κανείς με τον κόσμο που δυσανασχετεί πχ με τον κεντρικό σχεδιασμό και τον έλεγχο στις καταναλωτικές του "ανάγκες", αλλά τρώει αμάσητο -κι ας το δαγκώνει- τον περιορισμό σε μια βασική ανάγκη του (να μην ξεπαγιάζει) και την κεντρική θέρμανση "με το δελτίο", σε προκαθορισμένες ώρες. Κι αυτή αν έχει λεφτά για πετρέλαιο η πολυκατοικία.

Στις συγκεντρώσεις έχεις πάντως περισσότερα όπλα για να αντιμετωπίσεις τη βαρυχειμωνιά παντός είδους, ακόμα και το αγιάζι μιας πρωινής περιφρούρησης: συντρόφους παντός καιρού κι αδιάβροχους στη λάσπη, την αλυσίδα με τους συναδέλφους που έσπασαν τις αλυσίδες τους κι απέργησαν (πιο κοντά, πιο κοντά, μουσκεμένα χιλιόμετρα). Και προπαντός το κασκόλ του ΠΑΜΕ, στα χρώματα της Γιουγκοσλαβίας και του Πανιώνιου, που λάνσαρε το χρηματοπιστωτικό, αλλά δυστυχώς έπρεπε να τα επιστρέψουν στο τέλος, μαζί με τις σημαίες. Και δεν έχουμε να το βάλουμε σε φωτογραφία, χωρίς πρόσωπα -που δεν ξέρω αν θα ήθελαν τέτοιου είδους "δημοσιότητα".
Οπότε ας περιοριστούμε σε ένα άλλο, εξίσου εντυπωσιακό, στιγμιότυπο.

xandra photo από το twitter

Σε όποιο γήπεδο κι αν ΠΑΜΕ, δεν τα σπάμε -γιατί ξέρεις, η πραγματική εξέγερση... Αλλά με κάτι τέτοια, φτιάχνουμε ωραίο, γηπεδικό κλίμα. Κι όπως λέει ένας σφος, θα έπρεπε κάπως να μαζέψουμε όλα αυτά τα μεμοράλια -sic- ενθύμια κι αναμνηστικά, που βγάζουν κάθε χρόνο διάφορες κομματικές οργανώσεις, στο πλαίσιο της οικονομικής εξόρμησης. Ένα ετήσιο φεστιβάλ-επίδειξη φαντασίας και πρωτοτυπίας (ή της απουσίας της) που ξεκινά από τα κλασικά ημερολόγια και τις πανομοιότυπες ατζέντες, για να φτάσει στα τετράδια με το Λένιν και τον Κόκκινο Στρατό (που είναι κεντρικά) και την έκδοση-αφιέρωμα στον Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Με αποκορύφωμα το κλασικό πια λαχνό με το τάμπλετ και το γουρουνόπουλο, που απέκτησε μυθικές διαστάσεις. Όχι επειδή κάποιοι ανακαλύπτουν το ΚΚΕ, αλλά γιατί ανακαλύπτουν τον εαυτό τους κι έρχονται αντιμέτωποι με την αλήθεια, που είναι πως κι οι ίδιοι κατά βάθος, το γουρουνόπουλο θα προτιμούσαν. Ε Αστερίξ;

Μου 'παν έλα να ΠΑΜΕ να δεις.

Οι καλλιτέχνες με τα κρουστά έδιναν χριστουγεννιάτικο κλίμα, σε ρόλο μικρού τυμπανιστή. Το ΣΕΤΗΠ είχε πολύ μαζικό μπλοκ κι επιτροπές από διάφορες επιχειρήσεις, αλλά ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί φορούσαν φωσφορίζοντα γιλέκα και πού ακριβώς τους χρησιμεύουν. Το εξίσου μαζικό μπλοκ του ΜΑΣ μας άφησε με την απορία, γιατί να μη γίνονται πιο συχνά μαζικά, φοιτητικά συλλαλητήρια -όπως αυτό του Νοέμβρη- με όλον αυτόν τον κόσμο. Το ΣΜΤ ήρθε με απόφαση συνέλευσης, αλλά χωρίς ενωτική υλοποίησή της από το εξωκοινοβούλιο (πολύ πρωί και πολύ ΠΑΜΕ για κάτι τέτοιο).
Με την ευκαιρία να διορθώσω και μια παλιότερη, εσφαλμένη εντύπωσή μου για το όνομα-τίτλο της "αδελφότητας των κομμωτών" -αλλά να ξέρετε ότι ο κομπλεξικός θα βρει ούτως ή άλλως πάτημα και στερεότυπα, για να τους "κοροϊδέψει.

Από τις ομιλίες και τους χαιρετισμούς στην αρχή, κράτησα το λόγο του εκπρόσωπου των εργαζομένων στην εταιρία "αφοί Βλάχου", που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις εδώ και λίγες μέρες, σπάζοντας τους τεχνητούς διαχωρισμούς: νέοι-παλιοί, μόνιμοι-συμβασιούχοι, κτλ. Κράτησα και το σαρδάμ-λογοπαίγνιο του ομιλητή με τους μόνιμους-νόμιμους εργαζόμενους, που είναι ο πιο ύπουλος διαχωρισμός (νόμιμοι-παράτυποι) και πολλοί συνηθίζουν να μισούν τη μαύρη επιδερμίδα κάποιων συναδέλφων τους αντί για τη μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, που τους "προσφέρει" το αφεντικό τους.

Τις άλλες ομιλίες δεν τις άκουσα καλά, γιατί δεν υπήρχαν μεγάφωνα πέρα από την Αιόλου. Αντιθέτως, η ΓΣΕΕ, που είχε συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως, έβαλε μεγάφωνα μέχρι το Μουσείο -για να καλύψει τη λαοθάλασσά της- που το πρωί έπαιζαν το Μεγάλο μας Τσίρκο -ασορτί με το δικό της θίασο.

Η δική μας πορεία ήταν μαζική, σίγουρα κάτι πενταψήφιο, αν και όσο στην απεργία του Φλεβάρη, που ήταν διαφορετικό το κλίμα. Η πορεία του Μουσείου δε μου φάνηκε ιδιαίτερα μαζική, εξαρτάται όμως με τι συγκρίνει κανείς, πχ την ανυπαρξία της ΓΣΕΕ ή με προηγούμενες συγκεντρώσεις τους που ήταν αποκαρδιωτικές.
Το βασικό όμως είναι πως εδώ και λίγο καιρό -αν καταλαβαίνω καλά- δεν υφίσταται (πια) ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, αλλά μια πρωτοβουλία για τον (επανα)συντονισμό τους, δείγμα πιθανότατα κάποιων αδιεξόδων και των εσωτερικών ζητημάτων που αντιμετωπίζει ο χώρος.

Στον Πειραιά, όπου συνεχίζεται η απεργία της ΠΝΟ, έγινε ξεχωριστή συγκέντρωση. Κι είναι άκρως διδακτικό πώς η ΕΡΤ κι η κυβέρνηση χρησιμοποιούν πατροπαράδοτες συνταγές κοινωνικού αυτοματισμού του παλιού κακού ΠΑΣΟΚ. Ο καλός πρωθυπουργός απαλλάσσει κάποια νησιά από το αυξημένο ΦΠΑ, ενώ οι κακοί απεργοί τα αποκλείουν και παραλύουν την (ανθούσα) οικονομία τους. Το μόνο που μένει είναι να πλακώσουν τώρα τα ΜΑΤ μαζί με τους ΟΥΚάδες, για να ολοκληρώσουν οι Συριζαίοι τον εκσυγχρονιστικό ολοκληρωτισμό τους.

Οφείλουμε πάντως να τους αναγνωρίσουμε ότι έχουν ποικίλες πολιτικές αναφορές κι αντλούν από διάφορα ιστορικά παραδείγματα, χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες. Βλέπε πχ τα 500άρικα του Σαμαρά από το πλεόνασμα, που είχαν βιαστεί να τα χλευάσουν ως αντιπολίτευση. Βλέπε πχ την ιστορία της δολοφονίας της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου, που παραλίγο να επαναληφθεί ως τραγωδία χτες, με το ζήλο της εργοδοσίας της Connect360 να σπάσει την περιφρούρηση και τον τραυματισμό απεργού. Βλέπε τους υπαλλήλους που δουλεύουν στα υπόγεια, την καταγγελία για την επίθεση (ξυλοδαρμός) εργοδότη σε εργαζόμενη στον επισιτισμό κι άλλα παραδείγματα που διαιωνίζουν τις πρακτικές του Μεσαίωνα, κι άλλων ευτυχισμένων εποχών, χωρίς συνδικαλιστές κι αγκυλώσεις, που ροκανίζουν τον κρατικό κορβανά.

Ευτυχώς όμως η ΔΦΑ μας δίνει αφορμές να πετάξουμε στον έβδομο ουρανό (όλοι αδέρφια). Γιατί ο Τσίπρας ανακοίνωσε ότι θα μοιράσει ψίχουλα από το πλεόνασμα, που δε φτάνουν ούτε το ΕΚΑΣ που κόπηκε την τελευταία διετία, κάτι σαν 13η σύνταξη (που είναι όμως εφάπαξ, ενώ το κόψιμο της 13ης και 14ης σύνταξης είναι μόνιμο και νόμιμο-νόμος του κράτους, με τα μνημόνια. Και δεν περίμενε να τα πει στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, αλλά έσπευσε να τα ανακοινώσει διαγγελματικά, ανήμερα της απεργίας...

Αντί επιλόγου, μια σημείωση-κάλεσμα για το ιστορικό συνέδριο "διαστάσεις του εμφυλίου" στην Πάντειο, που διεξάγεται ως τη Δευτέρα, με πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις (βάζω εδώ το σύνδεσμο για να δείτε αναλυτικά το Πρόγραμμα και να σημαδέψετε τις συζητήσεις που σας ενδιαφέρουν). Από το σημερινό πρόγραμμα, νομίζω πως αξίζει να σημαδέψετε την εισήγηση με θέμα "νέα κύματα και παλιά ιδεολογήματα στην ιστοριογραφία του Εμφυλίου".