Ηλεκτρικά όνειρα και Electric Nights VOL II

Ο Θερσίτης, που είναι Κρητικός και κριτικός Κουκουές, από τους ωραίους "γκρινιάρηδες" (σαν το γνωστό δίδυμο στο Μάπετ-Σόου) που δύσκολα ικανοποιούνται, είτε πρόκειται για το Κόμμα είτε για τον ΠΑΟΚ, λέει πως η κομματική ζωή και δράση στη λεβεντογέννα -που δεν αποδείχτηκε εξίσου συντροφογέννα κι αυτό έχει βρίσκει εξήγηση στις οικονομικές-κοινωνικές συνθήκες του πολιτικά πράσινου νησιού- μοιάζει κάποιες φορές να περιστρέφεται γύρω από το στρατηγικό στόχο ενός τσιμπουσιού, όπως στο γαλατικό χωριό, ή τέλος πάντων μιας συνεστίασης, με φαΐ, χορό, τραγούδι κι ας μην έχει προηγηθεί κάποια περιπέτεια, που να το δικαιολογεί. Το δικαιολογεί όμως η οικονομική εξόρμηση, που γίνεται τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο. Και η συγκέντρωση δυνάμεων δε γίνεται ακριβώς με κινηματικούς όρους, αλλά σε ένα τραπέζι, να φάμε για να καρδαμώσουμε.

Αυτό τεκμηριώνεται και στατιστικά. Οι περισσότερες πορείες-κινητοποιήσεις στα Χανιά μαζεύουν συνήθως 150 άτομα, που είναι σχεδόν πάντα τα ίδια, γνωρίζονται όλα μεταξύ τους, κι αν κάποιος λείψει απροειδοποίητα, ανησυχούν οι υπόλοιποι κι αρχίζουν τα τηλέφωνα για να τον βρουν. Γι' αυτό κι όταν γίνεται καμιά παγκρήτια κινητοποίηση (πχ στη Σούδα) ή το 13' που ήταν διήμερο της ΚΝΕ, η πορεία δεν έκανε το συνηθισμένο δρομολόγιο, αλλά πέρασε από την παλιά πόλη, το λιμάνι κι όλους τους κεντρικούς δρόμους, για να τη χαρούμε εμείς και να τρομάξουν οι οχτροί μας, που δε βλέπουνε τέτοια, πολύ συχνά.

Από την άλλη υπάρχει και το "κάλλιο λιγότερα, αλλά καλύτερα" του Βλαδίμηρου. Καλύτερα να 'μαστε λίγοι και καλοί, σύντροφοι (συγγενείς) και φίλοι, με οικογενειακό κλίμα κι ατμόσφαιρα, παρά σε ένα μεγάλο αστικό κέντρο, σαν τη Θεσσαλονίκη, που δε δικαιολογεί μικρές συγκεντρώσεις, και σε πιάνει χειρότερη μελαγχολία από τον κόσμο που (δεν) έρχεται. Και δεν υπάρχει και η δικαιολογία να πεις πως πήγες, αλλά χάθηκες μες στο πλήθος και δε σε είδαν οι άλλοι.

Τέλος πάντων, η κινηματική μελαγχολία δεν κάνει διακρίσεις, ούτε καν στην πρωτεύουσα, όπου γίνονται περισσότερα πράγματα, εκδηλώσεις, πρωτοβουλίες, κινητοποιήσεις, και (μαζί με τα άλλα) συνεστιάσεις, που μπορεί να σε ξεγελάσουν παροδικά. Αυτό που μπορεί να την επιτείνει όμως, τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, δεν είναι η αλλεργία (μου) στα Χριστούγεννα και την εμποροπανήγυρη, που στενεύει ασφυκτικά τον κλοιό γύρω μας, αλλά αυτές οι συνεστιάσεις. Κι αυτό μπορεί να συμβεί με δύο τρόπους, αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τη θέλησή μας (χωρίς να 'ναι και νομοτέλεια). Είτε γιατί, στα Χανιά πχ, μαζεύουν περισσότερο κόσμο από τις πορείες -και δεν είναι μόνο η τρίτη ηλικία που κάνει τη διαφορά, ενώ δυσκολεύεται να κατέβει στο δρόμο, αλλά γενικό πρόβλημα. Είτε γιατί η παράδοση και η δύναμη της συνήθειας (αυτή η μάστιγα) δεν αφήνει περιθώριο για κάτι διαφορετικό.

Προφανώς υπάρχουν δώρα κι εκπλήξεις που δε θα σταματήσουν ποτέ να εκπλήσσουν τους απέξω (που δε μας ξέρουν καλά), όπως πχ ο (κλασικός πια) λαχνός με το τάμπλετ και το γουρουνόπουλο, που κυκλοφορεί σε διάφορες παρεμφερείς εκδοχές. Αρκεί να δει κανείς προσεκτικά τη λίστα δώρων που κληρώνεται σε μια συνεστίαση, για να βρει συγκλονιστικές λεπτομέρειες -από ένα ενθύμιο της Τασκένδης, μέχρι χρηστικά και "είδη προικός".

Αυτά βέβαια εντάσσονται στο πλαίσιο της παράδοσης, που είναι στην τελική κομμάτι της γοητείας και της δύναμης του κόμματος, αλλά εκπλήσσουν μόνο όσους δε μας έχουν ζήσει από κοντά. Και δεν αποτελούν προφανώς πρόβλημα από μόνα τους. Πρόβλημα είναι να χάνεις την πρωτοτυπία και την επαφή με τους νεότερους -ή μάλλον το ένα εξαιτίας του άλλου- που δε συγκινούνται ιδιαίτερα από τέτοιες μορφές -όπως ο Γιεγιεδίξ, στην περιπέτεια με τους Νορμανδούς.

Α ναι; Κι από τι συγκινούνται δηλ; Καλό ερώτημα.

Αν η μισή δύναμη της πρωτοπορίας βρίσκεται στην παράδοση, η άλλη μισή (στην Κίνα βρίσκεται) είναι η πρωτοτυπία στις μορφές, που πρέπει να αναπτύσσεται παράλληλα, όχι εις βάρος του πρώτου πόλου.

Κάποιοι σφοι μεταλλάδες από το φυσικό θα αναστενάξουν με νόημα για το απωθημένο τους να κάνει επιτέλους η οργάνωση ήτο ΜΑΣ, ας είναι και η Νεανική Δράση για την Ειρήνη (αν υπάρχει ακόμα) ένα metal party, που θα αφήσει εποχή. Κι ας μην είναι ακριβώς της εποχής μας.

Η κε του μπλοκ, αντιθέτως, καταθέτει ως οδυνηρή εμπειρία μια metal βραδιά των σφων δημοσιογράφων στον πρώην Συρμό, όπου αν δεν ήθελες να ακούσεις το διπλανό σου, δε χρειαζόταν προσπάθεια, απλά ειλικρίνεια. Κι ένιωσα σαν γέρος, που δεν μπορεί "αυτά τα ντάπα-ντούπα" (ούτε τα ντάμπα-ντούμπα ή την Τούμπα) και τα πολλά ντεσιμπέλ. Αλλά η δική μου καλλιτεχνική άποψη δεν έχει ιδιαίτερο βάρος, γιατί όταν ακούω "ηλεκτρικές βραδιές", το μυαλό μου πηγαίνει σε κάτι τέτοιο.

Και ξαφνικά έρχεται (ή μάλλον επιστρέφει, οπότε δεν είναι και τόσο ξαφνικά) αυτό.

Δεν ξέρω κατά πόσο έρχεται να συγκεράσει ή να ξεπεράσει τα παραπάνω, αν θα είναι καλό ή όχι κι αν θα μπορείς να ακούσεις το διπλανό σου, αλλά σίγουρα είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Άσε που φέτος αφήνουν το Ψυρρή και πλησιάζουν ακόμα περισσότερο (απειλητικά) προς τα Εξάρχεια. Ενώ η Γούβα, βάσει ονόματος, είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει στην Κούβα -λες να έχει και ρούμπα, σάλσα, κοκ, το πρόγραμμα;

Ο λόγος στο δελτίο τύπου και τα promo-videos.

ELECTRIC NIGHTS vol. 2

Μετά το επιτυχημένο περσινό ντεμπούτο τους οι «Ηλεκτρικές Βραδιές» κάνουν τη δυναμική επανεμφάνισή τους στη μουσική σκηνή της πόλης! Οι ΚΟΒ Εξαρχείων και ΚΟΒ Γούβας του Κ.Κ.Ε. διοργανώνουν το “Electric Nights vol.2” στα πλαίσια της Οικονομικής Εξόρμησης Νοέμβριος – Δεκέμβριος '16 του Κ.Κ.Ε. και καλούν στη σκηνή τρία σημαντικά και ανερχόμενα συγκροτήματα της hard-rock σκηνής!

Την Τρίτη 20 Δεκεμβρίου στο stage του “Ilion Plus” (Κοδριγκτώνος 31 και Πατησίων, Αθήνα) μία heavy rock/stoner βραδιά με τους «Sober On Tuxedos», «Dead South Dealers» και «Rusty Bonez»!

Οι «Ηλεκτρικές Βραδιές» φιλοδοξούν να αποτελέσουν μία φρέσκια, δυναμική παρέμβαση στα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης, μία πολιτιστική πρόταση απευθυνόμενη πρωτίστως, αλλά όχι μόνο, στη νεολαία, ένα μουσικό βήμα για καλλιτέχνες, που θέλουν να παρουσιάσουν το υλικό τους και προς όλους όσους ενδιαφέρονται να έρθουν σε επαφή με διάφορα μουσικά είδη και πρωτότυπη μουσική δημιουργία.

Μέσα στις καθημερινές δυσκολίες των εργαζόμενων και της νεολαίας από την αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου που τσακίζει το δικαίωμα στη ζωή και τον πολιτισμό για τις εργατικές – λαϊκές οικογένειες και τους νέους απαιτείται αλληλεγγύη, οργάνωση στους χώρους δουλειάς και παρέμβαση στον χώρο του πολιτισμού, καθώς πρέπει πάντα να «πολεμάμε και να τραγουδάμε!».

Πληροφορίες

Ημερομηνία: Τρίτη 20 Δεκεμβρίου

Μέρος: Ίλιον Plus, Κοδριγκτώνος 31 και Πατησίων, Αθήνα

Doors open: 20.30