Οι κομμουνιστές δεν έχουν πρόταση (για το σήμερα) λέει ένα ξύλινο κλισέ, που αναπαράγεται με τη δύναμη του στερεότυπου. Η πρόταση των κομμουνιστών είναι σαφής και δεν μπαίνει για τη Δευτέρα Παρουσία, άλλο αν δε γίνεται "εδώ και τώρα", για να ικανοποιήσει τη μικροαστική μας ανυπομονησία και να διασκεδάσει το φόβο μας ότι μπορεί να φύγουμε από αυτή τη ζωή χωρίς να την έχουμε ζήσει.
Κι εγώ πότε θα γίνω μάνα; Πότε θα επαναστατήσω;
Η κύρια πρόταση των κομμουνιστών είναι η επανάσταση και συνδέεται (παρα/υπο)τακτικά με άλλες κύριες και δευτερεύουσες προτάσεις, που συμπληρώνουν το νόημα. Η υποτακτική σύνδεση με τις δευτερεύουσες δείχνει πως η τακτική πρέπει να υποτάσσεται στη στρατηγική, που περνάει μέσα από άλλες κύριες, στρατηγικές προτάσεις (αποδέσμευση, κοινωνικοποίηση, κτλ).
Κι από ένα βασικό σημείο στίξης, το κόμμα, που είναι όρος απαραίτητος για να φτάσουμε κάποτε στην τελεία και τον τελικό στόχο. Το κόμμα που θα οργανώσει μια σύντομη (επανα)σταση, για να πάρουμε ανάσα, από το ζυγό της καταπίεσης, και να προχωρήσουμε ορμητικά παρακάτω, σε άλλες φάσεις της οικοδόμησης.
Ανάμεσα σε δύο τελείες, υπάρχει η περίοδος, που μπορεί να περικλείει διάφορες προτάσεις, που διαμορφώνονται ευέλικτα. Αλλά δεν είναι στο χέρι μας να ορίσουμε πότε είναι επαναστατική μια περίοδος και πότε όχι. το κύριο είναι να βρισκόμαστε σε ετοιμότητα κι έτσι, όταν τελικά προκύψει, να μη βουλιάξουμε στο άγχος και το βούρκο, όπου μας τραβάνε οι δεξιοί, να μείνουμε ψύχραιμοι κι ακομπλεξάριστοι, μακριά από σύνδρομα ηττοπάθειας και κατωτερότητας στον ταξικό εχθρό, για να μπορέσουμε να αρθρώσουμε επαναστατικό λόγο, χωρίς να κομπιάζουμε και να αμφιταλαντευόμαστε στις πιο κρίσιμες στιγμές. Αρκεί να μην είναι μακροπερίοδος, με πολλές σύνθετες λέξεις, που μόνο ο Τραμπάκουλας κι ο ινστρούχτοράς του μπορούν να αφομοιώσουν, λίγο προτού πέσουν στον γκρεμό.
Πρέπει επίσης να θυμόμαστε πως ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις, μονοσύλλαβες (με, σε, για, ως, προς) και μη. Και με την απουσία του κόσμου, που μένει αμέτοχος, κλαίγοντας περασμένα μεγαλεία και τις μετοχές του στο χρηματιστήριο το 99'. Κι έχει συνηθίσει σε χρόνια αφωνία και στον πλάγιο λόγο, επαναλαμβάνοντας παπαγαλία ό,τι ακούει από τα δελτία ειδήσεων και τις ασώματες κεφαλές, που τον πείθουν (;) πως οι συντάξεις είναι υπέρογκες, περιττές, μια σκέτη πρόκληση. Κι άντε να συντάξεις μετά μια ρεαλιστική πρόταση, που να γκρεμίσει τα ψέματα και την ισχύ της αστικής προπαγάνδας (και να φαίνεται "ρεαλιστική" στο έδαφός της).
Βαραίνει εξάλλου πολλές φορές κι η δική μας ελλιπής θεωρητική κατάρτιση. Γιατί κάποιοι είναι εμπειριστές και δεν τα πήγαιναν ποτέ καλά με τις αφαιρέσεις και τα θεωρητικά μαθήματα. Άλλοι σκόνταφταν στο κριτήριο της πράξης και πελάγωναν στην πραγματική ζωή, έξω από τις συνθήκες εργαστηρίου. Ενώ άλλοι αντί να αφομοιώσουν τη θεωρία, παπαγαλίζουν μερικά τσιτάτα (κι αυτό είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους πιστεύουν πως οι θεωρητικές επιστήμες απαιτούν παπαγαλία και σκέτη αποστήθιση).
Κάποια σκόρπια διαβάσματα δεν αρκούν για να καλύψουν τη γενική αγραμματοσύνη ή την αυτάρεσκη ημιμάθεια (το είχε πει κι η Αλέκα, όσο ακόμα ήταν γγ) ακόμα και για τα πιο βασικά πράγματα, όπως η κυβέρνηση και ο χαρακτήρας του αστικού κράτους. Και δεν αρκούν μερικά απλά μαθήματα ή το "Αλφάβητο του Κομμουνισμού" του Μπουχάριν (και του Πρεομπραζένσκι) για να εξαλειφθεί ο "μαρξιστικός αναλφαβητισμός" εντός μας και τριγύρω μας.
Πέραν του κόμματος, υπάρχουν κι άλλα σημαντικά σημεία στίξης.
Το ερωτηματικό, που δεν υποδηλώνει ροπή στον αγνωστικισμό, αλλά τη διαλεκτική σχέση γνώσης-άγνοιας, και τα ερωτήματα που πληθαίνουν μαζί με τις θεωρητικές μας κατακτήσεις.
Το θαυμαστικό, όπου δεν πρέπει να γίνεται κατάχρηση, για να μην οδηγηθούμε από την πίσω πόρτα στην προσωπολατρία και το θεωρητικό βαλσάμωμα των μεγάλων μορφών της επανάστασης.
Η παύλα του διαλόγου, εσωκομματικού και μη, που πρέπει να είναι ζωντανός κι εποικοδομητικός, χωρίς να επιβάλλει αποσιωπητικά, πχ για τα ευκόλως εννοοούμενα. Γιατί οι χειρότερες ήττες μας ήρθαν όταν αγνοήσαμε τα βασικά και σταμάτησε ο θρίαμβος του αυτονόητου.
Αλλά την πραγματική δομή της επανάστασης μας την αποκαλύπτει το συντακτικό: υποκείμενο-ρήμα-αντικείμενο, που είναι ολόκληρο κεφάλαιο.
Κάποιοι δυσκολεύονται να ορίσουν το σύγχρονο επαναστατικό υποκείμενο. Άλλοι το ψάχνουν στο περιθώριο της σελίδας, σαν υποσημείωση που δεν ενσωματώθηκε στο κυρίως κείμενο και τα κακώς κείμενα της αστικής κοινωνίας. Άλλοι προτιμούν να το επινοούν, άλλοι να το εννοούν και τελικά να το ξεχνάνε, προχωρώντας μπροστά χωρίς αυτό, ξεκομμένα κι αβαντγκαρντίστικα. Κι άλλοι τείνουν στις απρόσωπες μορφές έκφρασης, όπου και πάλι όμως κάτι νοείται σαν υποκείμενο, γιατί η ιστορία απεχθάνεται τα κενά.
Άλλοι πιστεύουν πως όλα αυτά είναι περιττά, ασφυκτικοί κανόνες, εξαιρέσεις, σκοτούρα σκέτη, πού να κάτσεις τώρα να σκέφτεσαι. Άλλοι πιστεύουν πως τη γλώσσα σχεδόν μας την επιβάλλουν οι αστοί για να περάσουν δια αυτής την κυριαρχία τους (ουγκ!).
Αλλά το βασικό πρόβλημα είναι πώς θα περάσουμε από τον ενικό (εγώ) στον πληθυντικό (εμείς), που δε θα το βλέπουμε απλά σαν προέκταση του εαυτού μας και χώρο εκδήλωσης για υπερτροφικά "εγώ", που υποκαθιστούν το σύνολο.
Όσο για το αντικείμενο, είναι η επανάσταση, που είναι μια τέχνη, σαν τη γραφή. Και το μόνο βέβαιο είναι πως αν αποτύχει, το κόμμα θα γίνει από σημείο στίξης κατηγορούμενο, κόντρα σε κάθε λογική και συντακτικό-γραμματικό κανόνα...
Για το θέμα του επαναστατικού υποκειμένου, νομίζω πολλοί (χώροι) αναλώνονται σε αυτό προσπαθώντας να κάνουν τη μεγάλη θεωρητική ανακάλυψη, ενώ δεν έχει αλλάξει καθόλου η εποχή στην οποία "ανακαλύφθηκε" ότι επαναστατικό υποκείμενο είναι η ΕΤ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ κάπως έτσι (ή αντίστροφα) αρχίζουν να ψάχνουν και το δήθεν πέρασμα σε άλλη εποχή για να δικαιολογήσουν το ένα ή το άλλο.
Και όλα αυτά όπως σωστά είπες, επειδή θέλουν να γίνουν οι νέοι Λένιν και Ζαχαριάδιδες. Έτσι χάνουν όχι μόνο το επαναστατικό υποκείμενο, αλλά και το νόημα της επαναστατικής πάλης γενικά, και καταλήγουν ουρές των αστών.
Λες και το χ ή ψ Κόμμα θα είχε ποτέ πρόβλημα, να δουλέψει μαζί με άτομα ή χώρους, που δεν έχουν τέτοια κόμπλεξ και που κάνουν τίμια προσπάθεια...
Ιβάν Τζόνι
''Άλλοι σκόνταφταν στο κριτήριο της πράξης και πελάγωναν στην πραγματική ζωή, έξω από τις συνθήκες εργαστηρίου. Ενώ άλλοι αντί να αφομοιώσουν τη θεωρία, παπαγαλίζουν μερικά τσιτάτα (κι αυτό είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους πιστεύουν πως οι θεωρητικές επιστήμες απαιτούν παπαγαλία και σκέτη αποστήθιση). ''
ΑπάντησηΔιαγραφήEκει ειναι το μεγαλυτερο προβλημα παρα η ελλειψη καταρτισης.Ειναι πολυ ευκολοτερο να κατανοησεις το ''Κρατος και Επανασταση'' απο το να αφομοιωσεις συγκεκριμενα ιστορικα και στατιστικα στοιχεια.
"το μόνο βέβαιο είναι πως αν αποτύχει, το κόμμα θα γίνει από σημείο στίξης κατηγορούμενο, κόντρα σε κάθε λογική και συντακτικό-γραμματικό κανόνα..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλεις να το αναλύσεις λίγο αυτό;
μήπως μικροαστική είναι η ανυπομονησία ;; Μικρασιατική ίσως επειδή μπορεί να φέρει κάποια καταστροφή ;;; Γιαννης Ν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς και είναι μικροαστική η ανυπομονησία, ευχαριστώ για τη διόθρωση. Φαίνεται θα μου είχε κολλήσει υποσυνείδητα το λογοπαίγνιο για τη μικροαστική καταστροφή, και το αντέστρεψα.
ΑπάντησηΔιαγραφήCos, το λογοπαίγνιο είναι εμφανές νομίζω. Αν αποτύχει η επανάσταση, μπορεί να οφείλεται σε μια σειρά παράγοντες. Αλλά για το "κοινό αίσθημα" θα φταίει το κόμμα, που θα γίνει κατηγορούμενο για τα πάντα -έχει, δεν έχει τη βασική ευθύνη.
Υποθέτω όμως πως θέλεις εσύ να αναλύσεις κάτι παραπάνω ή να εκφράσεις κάποια διαφωνία, οπότε ελεύθερα.
Τούτη την ώρα, ακούω στον "Σκάει" την αποχαιρετιστήρια του Ομπάμια. Μια κακόγουστη απομίμηση του "Επιταφίου" του Περικλή. Επαρση, κυνισμός, υποκρισία-θεατρινισμός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔε νομίζω, πως σε αυτό το σκέλος, υποκρισία-θεατρινισμός, να τον πλησιάσει ο επόμενος.
Τελικά οι "προοδευτικοί" είναι πολύ πιο επικίνδυνοι από τους "συντηρητικούς".
Φίδια, που δαγκώνουν με αναισθητικό.
Απολίθωμα, αυτό που εξηγείς κατάλαβα. Αλλά ταυτόχρονα δεν κατάλαβα τι σημασία έχει. Αν η εργατική τάξη φθάσει μέχρι την επανάσταση και αυτή δεν είναι νικηφόρα, νομίζω ότι το τελευταίο που θα έχει σημασία είναι το αν θα κατηγορηθεί για την ήττα της το κόμμα. Εντέλει, εντάξει ως λογοπαίγνιο, αλλά χωρίς κάποια πρακτική αξία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερικές φορές νιώθω ότι κάποια σχόλια - και σχολιαστές αν αυτό συμβαίνει συνέχεια και για όλα τα ζητήματα - ψάχνουν αφορμή για καυγά στις λεπτομέρειες μιας ανάρτησης για να υποστηρίξουν κάτι διαμορφωμένο από τα πριν στο κεφάλι τους. Μακριά από εμένα η δίκη προθέσεων, όσο μου είναι δυνατό, αλλά από την άλλη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια του λόγου το αληθές: "Το τελευταίο που θα έχει σημασία είναι το αν θα κατηγορηθεί για την ήττα της (επανάστασης) το κόμμα"
Αν στην πατρίδα μας δεν είχαμε την εμπειρία του '40-'49 θα έλεγα ότι πρόκειται για θεωρητικό ερώτημα. Αλλά είναι έτσι; Το τελευταίο που είχε σημασία στις επόμενες δεκαετίες ήταν ότι η καθοδήγηση του Κόμματος, εν τέλει το ίδιο το Κόμμα, βρέθηκε κατηγορούμενη για τα πάντα; Το ότι για δεκαετίες ο αγώνας του ΔΣΕ, από τον οποίο σήμερα αντλούμε πολύτιμα συμπεράσματα, ήταν θαμμένος για χρόνια, το ότι το Κόμμα υποχωρούσε συνέχεια σε οπορτουνιστικές πιέσεις ειδικά την περίοδο '56-'68 (και πιο μετά, αλλά όχι τόσο εξόφθαλμα εκτός φυσικά από '87-'91) είναι άσχετα με αυτό;
Είναι άλλο ζήτημα να αναδείξεις τις πραγματικές ευθύνες του Κόμματος σε μια συγκεκριμένη αντικειμενική κατάσταση και να βγάλεις συμπεράσματα, έτσι ώστε να ξανασηκωθείς έτοιμος και πιο δυνατός για την επόμενη μάχη και άλλο, τελείως καταστροφικό, να βρεθείς κατηγορούμενος για όλα και μάλιστα να απολογείσαι άκριτα.
Συμφωνώ λοιπόν ακριβώς με τη διατύπωση του Σφυροδρέπανου από τη μία, καλώ σε προβληματισμό πάνω στην ιστορικά συγκεκριμένη εμπειρία από την άλλη.
ΡΓ
Άσε που και θεωρητικά να το πάρουμε επανάσταση από την εργατική τάξη χωρίς πρωτοπορία απλά δεν γίνεται. Διαφωνεί κανένας μαρξιστής;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν λοιπόν η πρωτοπορία χάσει άδικα το κύρος της βρισκομενη κατηγορούμενη για πράγματα που δεν της αναλογούν και μάλιστα το αποδεχτεί αυτό κλαψουρίζοντας, τότε φίδι που την έφαγε και την τάξη και την επανάσταση.
ΡΓ
@ΡΓ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν έψαχνα "αφορμή για καυγά" θα έγραφα σε πολύ περισσότερες αναρτήσεις, νομίζω.Επιπλέον, οι όποιες "διαφωνίες" μου σε κάποια ανάρτηση, δεν μπορεί παρά να αφορούν κάποια συγκεκριμένα σημεία (λεπτομέρειες, όπως γράφεις) μιας ανάρτησης, ποτέ ολόκληρη!
Η ιστορική εμπειρία μου δείχνει περισσότερο ότι το κόμμα, παρά την ήττα του ΔΣΕ, διατήρησε σε πολύ μεγάλο βαθμό την επιρροή του στον λαό και, ακόμα και σήμερα, 60 χρόνια μετά, ο αγώνας του εξακολουθεί να είναι ζωντανός και να αποτελεί φωτεινό φάρο για το εργατικό κίνημα.
Άλλωστε σε ποιόν να απολογηθούμε; Στους αστούς και τα τσιράκια τους; Γιατί το κόμμα βρέθηκε κατηγορούμενο για τον ΔΣΕ από αυτούς.
Όσο για τις οπορτουνιστικές πιέσεις που δέχθηκε το κόμμα, κατά την άποψη μου δεν έχουν κάποια σχέση με την ήττα του ΔΣΕ.
Μπορεί να σε πήρε η μπάλα άδικα και δεν επιμένω. Άλλωστε η ουσία της παρέμβασης μου δεν βρίσκεται επί του προσωπικού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και προφανώς η οπορτουνιστικη παρεκκλιση δεν οφείλεται αποκλειστικά στη διαχείριση της ήττας, δεν γίνεται γύρω - γύρω Κυριακή και στη μέση Σάββατο, η τελευταία έπαιξε έναν ιδιαίτερο ρόλο στην Ελλάδα. Αν και δημιούργησε κομμουνιστικά αντανακλαστικά που έσωσαν σε βάθος χρόνου το Κόμμα, αποτέλεσε το έδαφος για λαθολογία και, στη συνέχεια, την 6η και την 7η Ολομέλεια. Δεν κατηγορούσαν μόνο οι αστοί τον ΔΣΕ... Για αυτό και επιμένω σε όσα υποστήριξα πρωτύτερα. Αν θεωρείς ότι δεν σε καλύπτω, υπόσχομαι να επανέλθω με την πρώτη ευκαιρία.
ΡΓ
Η στροφη σε οπορτουνιστικες θεσεις οφειλεται και σε πιεση απο την ιδια την ΕΣΣΔ,οχι μονο απο το εσωτερικο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυσικα,και οι διωξεις δημιουργησαν τασεις παραιτησης και υποχωρησης μεχρι ενος σημειου στους ψηφοφορους και τα μελη.
Αλλα δε θεωρω οτι υπηρχε καποιου ειδους ''κατηγορω'' εναντιον του ιδιου του ΚΚΕ σαν κομμα,αλλα πιο πολυ εναντιον προσωπων.
Λοιπόν επανέρχομαι. Για να μην χάσουμε από που ξεκίνησε η συζήτηση υπενθυμίζω ότι η διαφωνία μου με τον cos βρίσκεται στο αν έχει σημασία ή όχι πως θα αντιμετωπιστεί το Κόμμα μετά από πιθανή ήττα της επανάστασης, αν "θα βρεθεί κατηγορούμενο". Από ποιον είναι μια βασικη ερώτηση. Εγώ θεωρώ από λαϊκές μάζες υπό την επίδραση συγκεκριμένων δυνάμεων, τόσο αστικών όσο και οπορτουνιστικων, των τελευταίων μέσα και έξω από το Κόμμα. Μια άλλη πιθανή μορφή είναι η διασπορά αμφιβολιών για το Κόμμα. Αποτελεί αυτό το τελευταίο πράγμα σε σημασία? Εγώ πιστεύω απερίφραστα όχι, προσπαθώντας να το τεκμηριώσω. Δεν μιλάμε φυσικά για κόμματα τύπου SPD στον Α' Π.Π. ή ΓΚΚ σήμερα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα όσον αφορά το συγκεκριμένο ιστορικό παράδειγμα επιμένω. Μέσα στο πλαίσιο που διαμορφώθηκε στο διεθνές ΚΚ η ήττα του ΔΣΕ και η διαχείριση της έπαιξε σημαντικό ρόλο στην οπορτουνιστικη στροφή. Η ένοπλη πάλη διαμόρφωσε αντανακλαστικά, πολύτιμη παρακαταθηκη. Αλλά σε συνδυασμό με ταυτό διεθνή, οι κατηγορίες προς το Κόμμα για σεχταρισμό, προσωπολατρεία κτλ. ως παράγοντες της ήττας έπαιξαν το δικό τους ρόλο μετέπειτα. Και αυτό έχει σχέση με την επιρροή του Κόμματος και πως αυτή σε κάποιο βαθμό διαπαιδαγωγηθηκε με την ΕΔΑ. Αυτά και περιμένω την άποψη σας.
ΡΓ
Η επανάσταση δεν είναι μια στιγμή κατά την οποία πήρες σωστή ή λάθος απόφαση για να κριθείς (και να κατηγορηθείς) για αυτήν ούτε είναι ένα καθημερινό πολιτικό γεγονός για να κριθείς (και να κατηγορηθείς) για την στάση σου. Θα κριθείς (και θα κατηγορηθείς) για λάθη ή παραλείψεις που μπορεί να γίνουν πριν την επανάσταση, στο ξεκίνημα της, στην κορύφωση της, στο τέλος της (νικηφόρο ή όχι).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι λαϊκές μάζες δεν μπορούν να σε κατηγορήσουν για την επανάσταση, γιατί πάνω από όλα συμμετείχαν οι ίδιες, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος τους. Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι, κατά την γνώμη μου πάντα, θα κατηγορηθείς μόνο από τους αστούς και τα τσιράκια τους (που κάποια, σύμφωνοι, μπορεί να είναι και μέσα στο κόμμα).
Ο οπορτουνισμός δεν αφορά το ΚΚΕ ειδικά, αφορά το κομμουνιστικό κίνημα σε όλο τον κόσμο. Η επιρροή του στο κομμουνιστικό κίνημα υπήρξε και συνεχίζει να είναι τεράστια. Η συμβολή του ΚΚΣΕ στην αύξηση της επιρροής του οπορτουνισμού (μετά το 20ο συνέδριο) ήταν καταλυτική. Εδώ απέτυχε, αλλά στα περισσότερα κομμουνιστικά κόμματα έγινε κυρίαρχη πολιτική και εξακολουθεί να είναι ή τα οδήγησε στην πλήρη εξαφάνιση.
Όσο και αν προσπάθησαν οι αστοί και οι οπορτουνιστές δεν κατάφεραν να σβήσουν, δεν κατάφεραν να απαξιώσουν την επανάσταση και ας πέρασαν 70 χρόνια. Θεωρώ την εποποιία του ΔΣΕ την σημαντικότερη παρακαταθήκη που έχουν αφήσει οι αγώνες του ΚΚΕ στα 100 χρόνια της ύπαρξης του για τις χθεσινές, τις σημερινές και τις αυριανές γενεές.
Μέχρι την επόμενη επανάσταση.
Ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι ότι συμφωνούμε στην πλειοψηφία αυτών που λες. Οπότε αφήνω τη συζήτηση εδώ και τα συζητάμε ξανά εν καιρώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡΓ
Νομίζω ότι το εξαντλήσαμε, αλλά να προσθέσω εκ των υστέρων πως είχα υπόψη μου ακριβώς την πείρα της δεκαετίας του 40' κι όσα αντιφατικά έχουν γραφτεί-υποστηριχτεί για αυτήν, πολλές φορές ταυτόχρονα από τα ίδια άτομα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κόμμα φταίει που δεν έκανε την επανάσταση, αλλά και γιατί την έκανε αργότερα, που ήταν λέει τυχοδιωκτισμός.
Προφανώς και δεν είναι άμοιρο ευθυνών το κόμμα για την ήττα, και πρώτο αυτό κάνει την αυτοκριτική του, για να βγάλει διδάγματα για το σήμερα. Άλλο αυτό, κι άλλο να φταίει για τα πάντα και τα αντίθετά τους, επειδή πρέπει πάντα να φταίει.
Καταλαβαινόμαστε νομίζω, οπότε δε χρειάζονται περσότερα. Ψυχραιμία μόνο.