Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν η Πρώτη Φορά Αριστερά (ΠΦΑ), που προτού γίνει δεύτερη (ΔΦΑ) κι αυξήσει το ΦΠΑ, ψήφισε τρίτη φορά Μνημόνιο (ΤΦΜ). Κι η ιστορία συνεχίζει να επαναλαμβάνεται σα φάρσα και τραγωδία, όχι μία αλλά πολλές φορές, όσο ο λαός δεν απαγκιστρώνεται από τις φρούδες ελπίδες του για τους σωτήρες και την κυβέρνηση που θα τον απαγκιστρώσει τάχα από τα μνημόνια. Κι όσο συνεχίζει ακάθεκτος στην ίδια ρότα, γιατί... τις χειρότερες αυταπάτες μας δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα...
Ο καθένας γνωρίζει μικρές, καθημερινές περιπτώσεις ψηφοφόρων της ΠΦΑ με μεγάλες προσδοκίες (ακόμα κι αν φαίνονταν μικρές, πχ "έστω και ένα να κάνει") που γνώρισαν με ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο την περιβόητη "αριστερή μελαγχολία", όχι εξαιτίας κάποιας ήττας της "αριστεράς", αλλά λόγω του εκλογικού της θριάμβου.
Ένας σφος μου έλεγε για μια γνωστή του, που την πρώτη μετεκλογική βδομάδα, δεν μπορούσε να βάλει κώλο κάτω από τη χαρά της, κι είτε ήταν στο σπίτι της είτε στο γραφείο, σηκωνόταν κάθε λίγο, μονολογώντας: τι χαρά δεν μπορώ να το πιστέψω...
Πίστευε και μη ερεύνα...
Δεν ξέρω όμως τη συνέχεια της ιστορίας. Αν σήμερα δηλαδή μπορεί να καθίσει, κι αν κράτησε τουλάχιστον όρθιο το φρόνημα και το ηθικό της ή βυθίστηκε απογοητευμένη στον καναπέ της, περνώντας τα διάφορα στάδια του πένθους...
Ένας ξάδελφός μου, που δεν είχε ποτέ ιδιαίτερες πολιτικές ανησυχίες, και σπούδασε φαρμακευτική στο εξωτερικό για να πάρει το φαρμακείο των γονιών του (έτοιμη, στρωμένη δουλειά), είδε τα ζόρια στο χώρο, ψήφισε Σύριζα συνειδητά, με τα τσαρούχια, έφαγε την κρυάδα και γύρισε στην πρότερη κατάσταση, βλέποντας σήμερα το δικό του να είναι το μόνο φαρμακείο στην ευρύτερη περιοχή, που μένει κλειστό τα Σαββατοκύριακα, τις αργίες, κτλ.
Μοιάζει λίγο με την ιστορία από τα Ξυπνήματα (την ταινία με τον ντε Νίρο και το Ρ. Γουίλιαμς), με τους ασθενείς που ξύπνησαν ξαφνικά από τον αιώνιο λήθαργό τους, έζησαν για λίγο καιρό (αλλά σε συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο) σαν άνθρωποι, κι επέστρεψαν εξίσου απότομα και με οδυνηρό τρόπο στο (πολιτικό τους) "κώμα", την αφωνία και την ακινησία τους. Ενώ ο Σύριζα είναι το φάρμακο, το Ελ-Ντόπα, το όπιο του λαού, που τον κινητοποίησε προσωρινά και τον ξαναέστειλε γρήγορα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, να βρει ένα Μητσοτάκη ως "εναλλακτική".
Αλλά θα μου πεις, εδώ την πάτησε (;) κοτζάμ φαραμακοβιομήχανος σαν τον Τράκη, που ένιωθε μετά προδομένος... Πόσο μάλλον η πλέμπα.
Ένας θείος μου (από το ίδιο σόι), μεγαλογιατρός, δεξιός από κούνια, με Ελεύθερο Τύπο (την εφημερίδα, όχι τις αναρχικές εκδόσεις) και ΑΝΤ-1 (προτιμούσε τους "Μεν και Δεν" του Ρώμα από τις σειρές του Μέγκα), που είχε ένα όροφο μόνο για το κανίς του (που έμοιαζε λίγο στο Τερεζουλίνι) έκανε την επανάστασή του το 12' κι έγινε ξαφνικά Σύριζα, προτρέποντας και εμάς μάλιστα -όχι με πολύ ευγενικό τρόπο- να τον ψηφίσουμε!
Ναι, δεν τον ψηφίσαμε τελικά. Κι ομολογώ πως δεν έμαθα τι συνέχεια είχε το δικό του ειδύλλιο με την ΠΦΑ, αλλά αυτός σίγουρα δικαιολογείται για τις όποιες ελπίδες έτρεφε, και μπορεί το ταξικό του ένστικτο να μην τον ξεγέλασε. Εδώ την πάτησε εξάλλου σύσσωμο σχεδόν το αριστεροχώρι, άτομα -υποτίθεται- διαβασμένα και υποψιασμένα. Και συνέχισαν το δικό τους ειδύλλιο, περπατώντας μαζί στο ηλιοβασίλεμα (του νέου πράσινου ήλιου) μέχρι το δημοψήφισμα τουλάχιστον.
Άλλες κωμικοτραγικές περιπτώσεις Συριζαίων ψηφοφόρων μπορεί να αλιεύσει κανείς πχ στο χτεσινό επεισόδιο της τηλεοπτικής Ελληνοφρένειας. Και βασικά στο δικό του περιβάλλον, όπου ακούγονταν με αβάσταχτη μονοτονία οι ίδιες ελαφρές φράσεις.
Έστω κι ένα να κάνει...
Έστω και τα μισά να κάνει απ' όσα λέει...
Πρέπει να διαχωρίσουμε όμως τους κλασικούς σκληροπυρηνικούς Συριζαίους, που είναι σκυλιά του (ταξικού) πολέμου, χρεωμένα στην άλλη (ταξική) μπάντα, και λένε -ή μπορεί και να πιστεύουν- τις ίδιες μπαρούφες, ακόμα και σήμερα,
από τον απλό κόσμο, που πέρασε τα διάφορα στάδια του πένθους, για να φτάσει σήμερα σε αυτό της αποδοχής του γεγονότος, όπως δείχνει κι η μετέπειτα στάση του -εκλογική και μη.
Σε αυτήν την απογοήτευση συμπυκνώνεται ο πιο βρώμικος ρόλος κι η μεγαλύτερη ζημιά του Σύριζα (και κάθε σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος), αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τις όποιες προθέσεις του (που κάθε άλλο παρά αγαθές τις θεωρώ): στην εμπέδωση του αστικού αξιώματος ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, και στο ανώδυνο (για το σύστημα) κλείσιμο του όποιου ρήγματος εκείνης της περιόδου, πριν καν μπορέσει να ξεδιπλωθεί και να αναδείξει τη δυναμική του (αν είχε).
Μπαίνουν δύο κρίσιμα σχετικά ζητήματα: το πρώτο είναι το δύσκολο καθήκον να μεταπειστεί αυτός ο κόσμος και να δει κριτικά τις επιλογές του, να βγάλει συμπεράσματα, να μη βουλιάξει στην απάθεια και την ιδιώτευση.
Εδώ ελλοχεύει βέβαια ο κίνδυνος να γίνει κανείς σας-τα-λεγάκιας, κι απωθητικός, όπως δηλ ο καθένας που έχει δίκιο ή μας θυμίζει τα λάθη μας. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή και τακτική ευελιξία για να μη σκεπαστεί η ουσία από καβγάδες και τραυματικά βιώματα, που θα πεισμώσουν τον άλλο και θα τον εμποδίζουν να κάνει πίσω και να παραδεχτεί ένα λάθος του, για να μη ρίξει τα μούτρα του.
Και δεν εννοώ απαραίτητα (με την ευελιξία) την τακτική της Ελληνοφρένειας πχ, που το πήγαινε λάου-λάου, για να μην έρθει σε ρήξη με το κοινό της, κι έκανε τον Μπαλούρδο Συριζαίο μόλις την επόμενη χρονιά, μετά το δημοψήφισμα.
Το δεύτερο σημείο είναι να αναγνωρίσουμε πως πέρα από το στρατηγικό στόχο για τη δημιουργία του Σύριζα ως νέο ΠαΣοΚ και τη συνειδητή, υπόγεια δράση μηχανισμών για την ανάδειξή του (ή κι ως αποτέλεσμα όλων αυτών) υπήρξε ένα ευρύ κοινωνικό ρεύμα, που η ΠΦΑ πέτυχε να εγκλωβίσει και να το εισπράξει εκλογικά. Ένα ρεύμα που αγκάλιασε πολύ κόσμο, απολιτίκ ψήφους και πολλές αφυπνισμένες συνειδήσεις, που έφεραν εμφανή τα σημάδια του μακροχρόνιου λήθαργου (όπως τα σημάδια του μαξιλαριού στο μάγουλο του αγουροξυπνημένου) αλλά δεν ήταν προδικασμένο πως θα νανουρίζονταν ξανά (όπως το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι).
Το ζητούμενο λοιπόν δεν ήταν αν το ΚΚΕ θα μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο μιλώντας για μια "αριστερή κυβέρνηση", γιατί τότε δε θα ήταν ΚΚΕ, αλλά κάτι διαφορετικό, που ίσως τότε κάποιοι να το επικροτούσαν.
Το ζητούμενο είναι ποιες/πόσες από αυτές τις συνειδήσεις μπορούσαν να κερδηθούν ή τέλος πάντων να προσεγγιστούν. Το ζητούμενο γενικά είναι η συγκέντρωση δυνάμεων μέσα από κάθε κρίσιμη, κινηματική καμπή. Να κερδίζονται ολοένα περισσότερες συνειδήσεις, να χτίζονται ολοένα και πιο ισχυροί δεσμοί.
Τη διετία 10-12 δεν τέθηκε ασφαλώς ποτέ ζήτημα εξουσίας. Υπήρχε όμως ένα ρευστό σκηνικό, που οδήγησε σε γενικότερες ανακατατάξεις/αναδιαμορφώσεις. Κι ένας κόσμος που ψαχνόταν, βγήκε στο δρόμο αρκετές φορές και δεν ήταν δοσμένο εξ αρχής πως θα γυρνούσε σπίτι του και ότι θα κατέληγε στο όπιο του Σύριζα. Όχι στο σύνολό του, τουλάχιστον.
Αυτή η ικανότητα λοιπόν, να μπορεί να κερδίζει τις μάζες και να εξουδετερώνει μπανανόφλουδες κι αυταπάτες τύπου Σύριζα είναι από τα κύρια καθήκοντα που πρέπει να απασχολήσει, κατά τη γνώμη μου, ένα κομμουνιστικό κόμμα παντός καιρού.
Ο καθένας γνωρίζει μικρές, καθημερινές περιπτώσεις ψηφοφόρων της ΠΦΑ με μεγάλες προσδοκίες (ακόμα κι αν φαίνονταν μικρές, πχ "έστω και ένα να κάνει") που γνώρισαν με ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο την περιβόητη "αριστερή μελαγχολία", όχι εξαιτίας κάποιας ήττας της "αριστεράς", αλλά λόγω του εκλογικού της θριάμβου.
Του Τάσου Αναστασίου |
Πίστευε και μη ερεύνα...
Δεν ξέρω όμως τη συνέχεια της ιστορίας. Αν σήμερα δηλαδή μπορεί να καθίσει, κι αν κράτησε τουλάχιστον όρθιο το φρόνημα και το ηθικό της ή βυθίστηκε απογοητευμένη στον καναπέ της, περνώντας τα διάφορα στάδια του πένθους...
Ένας ξάδελφός μου, που δεν είχε ποτέ ιδιαίτερες πολιτικές ανησυχίες, και σπούδασε φαρμακευτική στο εξωτερικό για να πάρει το φαρμακείο των γονιών του (έτοιμη, στρωμένη δουλειά), είδε τα ζόρια στο χώρο, ψήφισε Σύριζα συνειδητά, με τα τσαρούχια, έφαγε την κρυάδα και γύρισε στην πρότερη κατάσταση, βλέποντας σήμερα το δικό του να είναι το μόνο φαρμακείο στην ευρύτερη περιοχή, που μένει κλειστό τα Σαββατοκύριακα, τις αργίες, κτλ.
Μοιάζει λίγο με την ιστορία από τα Ξυπνήματα (την ταινία με τον ντε Νίρο και το Ρ. Γουίλιαμς), με τους ασθενείς που ξύπνησαν ξαφνικά από τον αιώνιο λήθαργό τους, έζησαν για λίγο καιρό (αλλά σε συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο) σαν άνθρωποι, κι επέστρεψαν εξίσου απότομα και με οδυνηρό τρόπο στο (πολιτικό τους) "κώμα", την αφωνία και την ακινησία τους. Ενώ ο Σύριζα είναι το φάρμακο, το Ελ-Ντόπα, το όπιο του λαού, που τον κινητοποίησε προσωρινά και τον ξαναέστειλε γρήγορα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, να βρει ένα Μητσοτάκη ως "εναλλακτική".
Αλλά θα μου πεις, εδώ την πάτησε (;) κοτζάμ φαραμακοβιομήχανος σαν τον Τράκη, που ένιωθε μετά προδομένος... Πόσο μάλλον η πλέμπα.
Ένας θείος μου (από το ίδιο σόι), μεγαλογιατρός, δεξιός από κούνια, με Ελεύθερο Τύπο (την εφημερίδα, όχι τις αναρχικές εκδόσεις) και ΑΝΤ-1 (προτιμούσε τους "Μεν και Δεν" του Ρώμα από τις σειρές του Μέγκα), που είχε ένα όροφο μόνο για το κανίς του (που έμοιαζε λίγο στο Τερεζουλίνι) έκανε την επανάστασή του το 12' κι έγινε ξαφνικά Σύριζα, προτρέποντας και εμάς μάλιστα -όχι με πολύ ευγενικό τρόπο- να τον ψηφίσουμε!
Ναι, δεν τον ψηφίσαμε τελικά. Κι ομολογώ πως δεν έμαθα τι συνέχεια είχε το δικό του ειδύλλιο με την ΠΦΑ, αλλά αυτός σίγουρα δικαιολογείται για τις όποιες ελπίδες έτρεφε, και μπορεί το ταξικό του ένστικτο να μην τον ξεγέλασε. Εδώ την πάτησε εξάλλου σύσσωμο σχεδόν το αριστεροχώρι, άτομα -υποτίθεται- διαβασμένα και υποψιασμένα. Και συνέχισαν το δικό τους ειδύλλιο, περπατώντας μαζί στο ηλιοβασίλεμα (του νέου πράσινου ήλιου) μέχρι το δημοψήφισμα τουλάχιστον.
Άλλες κωμικοτραγικές περιπτώσεις Συριζαίων ψηφοφόρων μπορεί να αλιεύσει κανείς πχ στο χτεσινό επεισόδιο της τηλεοπτικής Ελληνοφρένειας. Και βασικά στο δικό του περιβάλλον, όπου ακούγονταν με αβάσταχτη μονοτονία οι ίδιες ελαφρές φράσεις.
Έστω κι ένα να κάνει...
Έστω και τα μισά να κάνει απ' όσα λέει...
Πρέπει να διαχωρίσουμε όμως τους κλασικούς σκληροπυρηνικούς Συριζαίους, που είναι σκυλιά του (ταξικού) πολέμου, χρεωμένα στην άλλη (ταξική) μπάντα, και λένε -ή μπορεί και να πιστεύουν- τις ίδιες μπαρούφες, ακόμα και σήμερα,
από τον απλό κόσμο, που πέρασε τα διάφορα στάδια του πένθους, για να φτάσει σήμερα σε αυτό της αποδοχής του γεγονότος, όπως δείχνει κι η μετέπειτα στάση του -εκλογική και μη.
Σε αυτήν την απογοήτευση συμπυκνώνεται ο πιο βρώμικος ρόλος κι η μεγαλύτερη ζημιά του Σύριζα (και κάθε σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος), αντικειμενικά κι ανεξάρτητα από τις όποιες προθέσεις του (που κάθε άλλο παρά αγαθές τις θεωρώ): στην εμπέδωση του αστικού αξιώματος ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, και στο ανώδυνο (για το σύστημα) κλείσιμο του όποιου ρήγματος εκείνης της περιόδου, πριν καν μπορέσει να ξεδιπλωθεί και να αναδείξει τη δυναμική του (αν είχε).
Μπαίνουν δύο κρίσιμα σχετικά ζητήματα: το πρώτο είναι το δύσκολο καθήκον να μεταπειστεί αυτός ο κόσμος και να δει κριτικά τις επιλογές του, να βγάλει συμπεράσματα, να μη βουλιάξει στην απάθεια και την ιδιώτευση.
Εδώ ελλοχεύει βέβαια ο κίνδυνος να γίνει κανείς σας-τα-λεγάκιας, κι απωθητικός, όπως δηλ ο καθένας που έχει δίκιο ή μας θυμίζει τα λάθη μας. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή και τακτική ευελιξία για να μη σκεπαστεί η ουσία από καβγάδες και τραυματικά βιώματα, που θα πεισμώσουν τον άλλο και θα τον εμποδίζουν να κάνει πίσω και να παραδεχτεί ένα λάθος του, για να μη ρίξει τα μούτρα του.
Και δεν εννοώ απαραίτητα (με την ευελιξία) την τακτική της Ελληνοφρένειας πχ, που το πήγαινε λάου-λάου, για να μην έρθει σε ρήξη με το κοινό της, κι έκανε τον Μπαλούρδο Συριζαίο μόλις την επόμενη χρονιά, μετά το δημοψήφισμα.
Το δεύτερο σημείο είναι να αναγνωρίσουμε πως πέρα από το στρατηγικό στόχο για τη δημιουργία του Σύριζα ως νέο ΠαΣοΚ και τη συνειδητή, υπόγεια δράση μηχανισμών για την ανάδειξή του (ή κι ως αποτέλεσμα όλων αυτών) υπήρξε ένα ευρύ κοινωνικό ρεύμα, που η ΠΦΑ πέτυχε να εγκλωβίσει και να το εισπράξει εκλογικά. Ένα ρεύμα που αγκάλιασε πολύ κόσμο, απολιτίκ ψήφους και πολλές αφυπνισμένες συνειδήσεις, που έφεραν εμφανή τα σημάδια του μακροχρόνιου λήθαργου (όπως τα σημάδια του μαξιλαριού στο μάγουλο του αγουροξυπνημένου) αλλά δεν ήταν προδικασμένο πως θα νανουρίζονταν ξανά (όπως το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι).
Το ζητούμενο λοιπόν δεν ήταν αν το ΚΚΕ θα μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο μιλώντας για μια "αριστερή κυβέρνηση", γιατί τότε δε θα ήταν ΚΚΕ, αλλά κάτι διαφορετικό, που ίσως τότε κάποιοι να το επικροτούσαν.
Το ζητούμενο είναι ποιες/πόσες από αυτές τις συνειδήσεις μπορούσαν να κερδηθούν ή τέλος πάντων να προσεγγιστούν. Το ζητούμενο γενικά είναι η συγκέντρωση δυνάμεων μέσα από κάθε κρίσιμη, κινηματική καμπή. Να κερδίζονται ολοένα περισσότερες συνειδήσεις, να χτίζονται ολοένα και πιο ισχυροί δεσμοί.
Τη διετία 10-12 δεν τέθηκε ασφαλώς ποτέ ζήτημα εξουσίας. Υπήρχε όμως ένα ρευστό σκηνικό, που οδήγησε σε γενικότερες ανακατατάξεις/αναδιαμορφώσεις. Κι ένας κόσμος που ψαχνόταν, βγήκε στο δρόμο αρκετές φορές και δεν ήταν δοσμένο εξ αρχής πως θα γυρνούσε σπίτι του και ότι θα κατέληγε στο όπιο του Σύριζα. Όχι στο σύνολό του, τουλάχιστον.
Αυτή η ικανότητα λοιπόν, να μπορεί να κερδίζει τις μάζες και να εξουδετερώνει μπανανόφλουδες κι αυταπάτες τύπου Σύριζα είναι από τα κύρια καθήκοντα που πρέπει να απασχολήσει, κατά τη γνώμη μου, ένα κομμουνιστικό κόμμα παντός καιρού.
Στην τελευταία ομιλία της η αλέκα στα Τρίκαλα (ναι είμαι φαν της, παρακολουθώ κάθε ομιλία της) έβαλε τη στάση του κόμματος το 2012 στο ίδιο επίπεδο σημασίας με τις δύο μεγάλες διασπάσεις του (1968,1991), λέγοντας ότι για τρίτη φορά τέθηκε ανοιχτά ζήτημα απώλειας των επαναστατικών χαρακτηριστικών του. Προσωπικά θεωρώ ότι ήταν μια δύσκολη συγκυρία ειδικά για εμάς που δεν ζήσαμε το '91 και μεγαλώσαμε σε μια φάση οργανωτικής και ιδεολογικής (και εκλογικής) ανάπτυξης του κόμματος τη δεκαετία του 2000. Είδαμε πρώτη φορά ψήφους να χάνονται, κόσμο να μας σιχτιρίζει. Αλλά ατσαλωθήκαμε, πήραμε μεγάλα μαθήματα και τελικά δικαιωθήκαμε. Συμφωνώ με την κε του μπλοκ ότι η μεγαλύτερη παγίδα είναι να κουνάμε το δάχτυλο. Αλλά ας μην ξεχνάμε να θυμίζουμε σε όλους ότι όταν είχαν φάει το παραμύθι, εμείς ήμασταν εκεί να τους προειδοποιούμε και όχι από τύχη.
ΑπάντησηΔιαγραφήφάνης
Η αποφυγή της μπανανόφλουδας είναι νομίζω ανάλογα και με τις συνθήκες, αδύνατη μερικές φορές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν ο άλλος όπως σωστά είπες, είναι τόσο εγωπαθής που νευριάζει με αυτούς που του θυμίζουν τα λάθη του, αντί να κάτσει να τα κουβεντιάσει μαζί τους και να βγάλει συμπέρασμα, το πράγμα δεν μπορεί να πάει μακριά.
Νομίζω τελικά, το πρόβλημα είναι η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, που μας έχει καλλιεργήσει ο μικροαστικός τρόπος ζωής τα χρόνια της "αφθονίας". Αυτή η στάση κάνει τον καθένα να νευριάζει όχι με αυτόν που φταίει για το πρόβλημα, αλλά με όσους δεν τον αφήνουν να το ξεχάσει.
Στη περίπτωση που αυτό θα σπάσει αντικειμενικά μέσα από την όξυνση της ταξικής πάλης, μόνο τότε θα μπορέσει να ανέβει και η επιρροή του Κόμματος σε μεγάλο βαθμό, εφόσον και αυτό (μαζί και εμείς) κάνει σωστά αυτά που πρέπει να γίνουν.
Τότε θα φανεί αν μπορούμε να αποφεύγουμε τις παγίδες και αν είμαστε κόμμα παντός καιρού.
Ιβάν Τζόνι
"Πρέπει να διαχωρίσουμε όμως τους κλασικούς σκληροπυρηνικούς Συριζαίους, που είναι σκυλιά του (ταξικού) πολέμου, χρεωμένα στην άλλη (ταξική) μπάντα, και λένε -ή μπορεί και να πιστεύουν- τις ίδιες μπαρούφες, ακόμα και σήμερα,
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό τον απλό κόσμο, που πέρασε τα διάφορα στάδια του πένθους, για να φτάσει σήμερα σε αυτό της αποδοχής του γεγονότος, όπως δείχνει κι η μετέπειτα στάση του -εκλογική και μη."
Ο απλός κόσμος που πέρασε τα στάδια του πένθους, πενθούσε και καθώς ψήφιζε συριζα τον Σεπτέμβριο του 2015 και μάλλον θα πενθεί όταν θα τον ξαναψηφίζει στις επόμενες εκλογές για να μη βγει ο Κυριάκος.
Είναι σαν τον απλό κόσμο που ψηφίζει χρυσή αυγή όχι επειδή έχει ρατσιστικές απόψεις, μακριά αυτά από μας, αλλά επειδή βρίσκεται εν βρασμώ ψυχής (αδιάκοπα επί μία πενταετία πλέον) και δε βλέπει καθαρά.
Και μπαίνει μετά το αθώο ερώτημα: "Μα με τόσο δυναμικό λαό που ο τράχηλος του ζυγό δεν υπομένει, πώς κόλλησε το ΚΚΕ στο 5%; Κάτι δεν θα κάνει καλά. Ας συνεργαστεί, ας βάλει τον Παφίλη γγ, ας κάνει κάτι..."
Εγώ λέω να σκεφτούμε λίγο πιο σοβαρά την πιθανότητα να ήξερε πολύ καλά η μεγάλη πλειοψηφία που ψήφισε συριζα τι θα έκανε και τι δεν θα έκανε αυτός. Η πρόταση του ΚΚΕ βρίσκεται στη σφαίρα της φαντασίας για πολλούς όχι τόσο από λάθη και ελλείψεις του ΚΚΕ αλλά επειδή δεν διανοούνται κόσμο χωρίς αφεντικά και από κει και πέρα οι επιλογές είναι μετρημένες.
Κάτι που σημαίνει κατά τη γνώμη μου ότι χρειάζεται τεράστια δουλειά σε ανάλυση και εξειδίκευση της πρότασης για τον σοσιαλισμό για να έχουμε κάπου ν' ακουμπήσουμε στη μακρά προσπάθεια να τους πείσουμε όλους αυτούς και λιγότερο "φαντασία στην εξουσία" για να προσελκύσουμε τις δήθεν ήδη διψασμένες για δικαιοσύνη μάζες.
ΓΜ
@ΓΜ
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ λαός είναι σκληροτράχηλος, ακριβώς γιατί έχει ένα ΚΚΕ δυνατό ιδεολογικά αλλά και διόλου ευκαταφρόνητα αριθμητικά. Η επιρροή του ΚΚΕ είναι πολλαπλάσια των ψήφων που παίρνει. Μπορεί να μην ψηφίζει ΚΚΕ αλλά ακούει το ΚΚΕ. Από ιστορική εμπειρία και ένστικτο γνωρίζει πως αυτά που λέει θα τα εφαρμόσει.
Χρόνια είναι εκπαιδευμένος στην σοσιαλδημοκρατία του αιώνιου ΠΑΣΟΚ. «Ωραία τα λέει το ΚΚΕ αλλά αυτά είναι για μετά». Μόνο που στην πολιτική όταν αφήνονται τα πράγματα στο μέλλον, έρχεται το μέλλον και τους βρίσκει. Έκανε υπολογισμούς του: Έστω και 3 στα 10 να κάνει ο Τσίπρας, κάτι θα γίνει. Δεν μπορεί να λέει ψέματα και στα δέκα; Έλα μου ντε που είπε και στα 10.
Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Συγγενής σκοτώνει Συγγενή για κληρονομικές διαφορές σε χωραφάκια, και οι άλλοι θα χάριζαν δις γιούρο έτσι χωρίς ανταλλάγματα; Χωρίς «ενέχυρα»;
Τελικά ούτε που χρειάστηκε να χαρίσουν, να κάνουν «κούρεμα». Έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στον Τσίπρα είπαν σε κοινή τους δήλωση οι Υπουργοί Οικονομικών της Γαλλίας και της Γερμανίας. Το χρέος θα πληρωθεί στην ώρα του και στο ακέραιο όπως γράφει η κοινή ανακοίνωση του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου 2015. Με την υπογραφή από τον ελαφρώς νεοφιλελέ και 70% μνημονιακού, κασκολάκια με το ένα ν.
Το ΚΚΟυκρανίας με το 12% το συρρίκνωσαν σε ένα βράδυ για δύο λόγους. 1ον κάτω από την πίεση των πραγμάτων διάλεξε αφεντικό. 2ο δεν είχε μία ιστορία ζωντανής παράδοσης όπως το ΚΚΕ σε περίπτωση που οι αστοί το κήρυσαν παράνομο.
Αλλά, ως συνήθως, οι αριστεροαναρχικοσυριζαίοι που έχουν πρόχειρη την κριτική προς το ΚΚ, μας εκθείαζαν τις πλατείες του Κιέβου. Όπου γάμος και χαρά, η Βασίλω πρώτη. Δεν ήξεραν, έστω και ιστορικά, πως υπάρχουν και φασιστικά ή αντιδραστικά κινήματα; Όπως επί Μουσολίνι, η φασιστική αντεπανάσταση του 1956 στην Βουδαπέστη, οι διαδηλώσεις των φοιτητών στην Βενεζουέλα επί Τσάβες;
Για να επανέλθω στο θέμα, το ΚΚ Ιταλίας το ευρωκομμουνιστικό, το εναντίον του Στάλιν, που ήταν «ανοικτό» οργανωτικά σε μη κομμουνιστές, με τον Μπερλιγκουέρ ΓΓ τι έκανε; Την εποχή που ο Νταριο-Φο έγραφε το «Δεν πληρώνω» ο Μπερλιγκουέρ έπαιρνε 33%. Και που κατάληξε;
Σε μέτρα λιτότητας που ψήφιζε «με βαριά καρδιά»(κάτι θυμίζει), σε καραγκιοζιλικια να ψηφίζει τα μέτρα στο κοινοβούλιο και να διαδηλώνει εναντίον των μέτρων(ξανακάτι θυμίζει), σε μία αριστερά του λαπά που επέτρεψε τον βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ στην Σερβία με τις ευλογίες της, στον 3 φορές πρωθυπουργό Μπερλουσκόνι, σε ένα αξιολύπητο 1% και αν, σε ένα κόσμο που ακούει για κομμουνισμό και τρέχει και είναι έρμαιο στις ορέξεις κρυφοφασιστών σαν την Λίγκα του Βορρά, και τον Πέπε Γκρίλο.
Η πλειοψηφία δεν είναι έννοια καθαρά αριθμητική όπως έγραψε σε συγκεκριμένη φάση και ο Βλαδίμηρος. Μετράει και που την έχεις. Δεν είναι τυχαίο πως όταν οποιοδήποτε συνδικαλιστικές δυνάμεις φιλικά προσκείμενα προς το ΠΑΜΕ βγαίνουν πρώτες ή δεύτερες , χωρίς τα μέλη της να είναι και μέλη του ΚΚΕ, ΟΛΟΙ οι άλλοι, ή σχεδόν ΟΛΟΙ συνασπίζονται για να κάνουν κοινό προεδρείο. ΠασοκοΣυριζαίοι και σε «ανεξάρτητα» σχήματα, αρκετές φορές μαζί με την ΝΔ και καμία φορά και με «τσόντα», «δυναμικής» αριστεράς σαν τους κλακαδόρους του Βαρουφάκη την εποχή της «σκληρής» διαπραγμάτευσης.
Τον Λένιν τον θεωρούσαν «Μπακάλη». Ούτε φώναζε, ούτε φημίζονταν για εξυπναδούλες και ατάκες. Κανένας αστός τότε δεν πίστευε πως θα τα καταφέρει το Μπολσεβίκικο Κόμμα μετά την αστική επανάσταση του 1917. Άρα δεν είναι θέμα «προσωπικοτήτων» ούτε το ποιος κάνει κλικ στην κάμερα. Πολλοί κάνουν κλικ στον φακό, και τώρα ή ψηφίζουν μέτρα και μνημόνια ή στηρίζουν αυτούς που τα ψηφίζουν.
Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot
Όχι ΓΜ. Κάνεις Τεράστιο λάθος. 8 ή 9 στους 10 ψηφίζουν χ.α. γιατί ακριβώς ξέρουν πια είναι η χ.α.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ελλάδα έχει έστω και μικρή φασιστική παράδοση με τον Μεταξά. Στον οποίο η αστική τάξη έδωσε την εξουσία στο 7% κόμμα του μετά τις σφαγές εργατών του 1936 στην Θες/κη. Πέρασε και μία χούντα. Έχει ισχυρή και αντικομμουνιστική αστική τάξη. Όταν άνοιξαν τα αρχεία προς το κοινό, ο τότε επιτετραμμένος των ΗΠΑ στην Αθήνα την εποχή του Εμφυλίου να διαπιστώνει «Δεν έχω ξαναδεί πιο σκληρή αστική τάξη» εννοώντας την Ελληνική.
Η αστική τάξη της Ελλάδας ανήκει σε ενδιάμεση θέση στο Ιμπεριαλιστική Πυραμίδα. Κάνει Εξαγωγές κεφαλαίων (επενδύσεις) σε πολλές χώρες. Δηλαδή εκμεταλλεύεται εργάτες και ξένων χωρών. Μέχρι σε χαλυβουργείο των ΗΠΑ έφτασε η χάρη της. Υπάρχει σύμφυση τραπεζικού και βιομηχανικού Τομέα. Μεγάλα Παιχνίδια του Τραπεζικού Τομέα. Ανήκει σε Ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς ΝΑΤΟ και ΕΕ. Δεν είναι ΗΠΑ ή Αγγλία αλλά όπου μπορεί μέσω ΝΑΤΟ στέλνει στρατεύματα. Και όπου μπορεί «δαγκώνει».
Ο Ιμπεριαλισμός είναι ένα αυστηρά ιεραρχικό σχήμα. Η είσοδος στο κλαμπ του Ιμπεριαλισμού δεν απευθύνεται σε όλους. Προορίζεται για τους μεγαλοαστούς εκλεκτούς. Δεν είναι για τους μεσαίους ή τους ψιλικατζήδες. Οι οποίοι διαμαρτύρονται επειδή δεν μπορούν να μπουν. Ασπάζονται ξένες θεωρίες προς τα συμφέροντα της εργατικής τάξης όπως της «οικονομικής κατοχής», «αποικία χρέους» και άλλες μπούρδες. Δηλαδή οι ΗΠΑ είναι «οικονομική αποικία» της Κίνας που κατέχει το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της;
Οικονομία, Πολιτική Επιρροή και Στρατιωτική Δύναμη. Να τα συστατικά της δύναμης της κάθε αστικής τάξης. Κυνήγι για Φτηνές πρώτες ύλες, φτηνή ενέργεια, φτηνή εργατική δύναμη, εξαγωγές κεφαλαίων.Όπου απαιτούν «επεμβάσεις» ή «συμφωνίες» και η λέξη «φτηνό» να κρύβεται πίσω με τις ρατσιστικές θεωρίες περί «κατώτερων».
Είναι δυνατόν μία χώρα που Ιμπεριαλίζει να μην έχει φασισμό; Από τις ΗΠΑ, την Αγγλία, την Γαλλία, την Σουηδία, την Νορβηγία πόσες έχουν κρυφό ή ανοιχτά φασιστικά ή φασίζουσα κόμματα - οργανώσεις;
Για όλα τα παραπάνω, η ύπαρξη της χ.α. είναι νομοτελειακή. Το ερώτημα μάλλον θα έπρεπε να είναι στους παράγοντες ανάσχεσης της επιρροής της μέσα στο λαϊκό εργατικό κίνημα παρά στην ίδια την ύπαρξη της. Καιρός να ξαναδιαβάσουμε με προσοχή τον Ιμπεριαλισμό και μετά το Κράτος και Επανάσταση του Λένιν.
Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot
ΠΑΣΟΚ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είχε επανέρθει η εκπομπή fight club.
Με μια αντίστοιχη φράση περιγράφαμε σε 10000% ειρωνικό τόνο το ιδεολογικό υπόβαθρο ενός συνομιλητή που καταντούσε να περνάει για δικό του το κάθε πρετεντερικό αναμάσημα.
Λέγαμε λοιπόν με τον φίλο (οργανωμένος εκείνος μάλιστα) αφού κοιταζόμασταν "τοοο (παύση μικρή) πασοοοκ)". Κοιταζόμασταν και ξέραμε ότι ο συνομιλητής που πασόκιζε τα είχε βολέψει καλά στο μυαλουδάκι του. Και βολεμένος να μην ήτανε, ιδεολογικά τακτοποιούνταν με μια πασοκιά, μια πρετεντεριά, μια αυριανιά, ένα αριστεριστικο ιδεολόγημα, μια ατάκα πομπώδη κλπ.
Και αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ιδεολογικά ένας αχταρμάς από ατάκες δημοσιογραφικές, πολιτικές, αριστερίστικες, οικονομίστικες. Στην εκτέλεση υπέρ του κεφαλαίου μαέστροι. Ακόμα θυμάμαι τα βαρύγδουπα για την Αμυγδαλέζα. Και έχουν γεμίσει την Ελλάδα στρατόπεδα συγκντρωσης. Στρατόπεδα που δεν έχουν καμία σχέση με την παράδοση και την αισθητική της αριστεράς, αλλά ως τέτοια πλασαρίστηκαν, ως ανθρωπιστικά και προοδευτικές λύσεις. Τι άλλο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αφού μισοπεριγράψαμε τα ιδεολογικά και τα εκτελεστικά; Οργανωτής διοίκησης και ΜΜΕ. Το βαθύ ΠΑΣΟΚ στα καλύτερά του. ΔΟΛ, ΕΡΤ και μαύρο στις συνειδήσεις του λαού.
Μα πάνω απ όλα ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και το ΠΑΣΟΚ (που χωρούσε από χριστιανοδημοκράτες με λεπτά αισθήματα για το "μακεδονικό" μέχρι οικολόγους και νοσταλγούς των αναρχιζόντων ιδεών του ΠΑΚ) είναι ένα πλυντήριο. Πλυντήριο για τους ακροδεξιούς της ΝΔ που τουα αθώωσε για όσα έκαναν με σαμαρα και θα κάνουν με κουλη, πλυντήριο των συνωμοσιολόγων, στρατόκαυλων και ιδεοληπτικών με τους οποίους συγκυβερνούν, πλυντήριο της ΧΑ μέσω Κωνσταντοπούλου, Ραχήλ, ΑΝΕΛ και τέλος, ένα κυβερνητικό κόμμα του κεφαλαίου.
Το ότι θέλησε να γίνει διαπραγματευτής μεταξύ διαφορετικών κομματιών του τραπεζικού-μονεταριστικού κεφαλαίου δεν κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ επαναστάτη που κατήντησε έρμαιο των αστών, αλλά αποδεικνύει το πόσο πουτανάκι των αστών ήταν από την αρχή.
Υ.Γ.: ιδεολογικά μην ξεχάσω ότι προσέφερ υπηρεσία καλύτερη των μυστικών υπηρεσιών. Αντιλαϊκή κυβέρνηση που ορκίστηκε στην Καισαριανή και τα μυαλά στο μπλέντερ.
σαπόρ τουτούρκι
Θα την πληρωνουμε για πολλα χρονια την ΠΑΣΟΚιλα !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή@Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot
ΑπάντησηΔιαγραφή''Η πλειοψηφία δεν είναι έννοια καθαρά αριθμητική όπως έγραψε σε συγκεκριμένη φάση και ο Βλαδίμηρος. Μετράει και που την έχεις''
Υπονοεις οτι το ΚΚΕ εχει καποιου ειδους πλειοψηφια δηλαδη? (περα απο μεμονωμενα συνδικατα)
@Γάτος
ΑπάντησηΔιαγραφή1 ) Το «μεμονωμένα» δεν την εντοπίζω στα τουλάχιστον 500+ σωματεία – συνδικάτα (καμία φοράπλησιάζουν τα 1000), εργατικά κέντρα που προσυπογράφουν σε κάθε απεργία που αναγγέλλει το ΠΑΜΕ επί Διακυβέρνησης Σύριζα. Τα οποία αναγκάζουν και την ΓΣΣΕ να κηρύξει και αυτή με βαριά καρδιά.
Αυτός είναι ο λόγος που ετοιμάζουν τον «συνδικαλιστικό» νόμο. Αν δεν τους «πονούσε» το ΠΑΜΕ δεν θα ετοίμαζαν τον νόμο. Δεν περνά απαρατήρητο και τα «σωματεία σφραγίδες» από τους αντι-ΚΚΕδες σε όποιο κόμμα και αν ανήκουν.
2) Ο Τσίπρας έκανε το διάγγελμα για την εφάπαξ παροχή συνταξιούχους την ημέρα της προηγούμενης Πανελλαδικής Απεργίας που προκηρύχτηκε πρώτα από το ΠΑΜΕ. Αυτό κάτι σημαίνει.
3) Το ΠΑΜΕ δεν αποτελείται μόνο από μέλη του ΚΚΕ. Στην πλειοψηφία τους δεν είναι μέλη. Δεν πιστεύουν πως ο Καπιταλισμός είναι το τέλος του κόσμου και δεν είναι στην λογικής της «ενότητας» Εργατικής και Αστικής Τάξης.
4) Άλλο να έχεις την πλειοψηφία σε σωματεία εκδρομέων και διαφορετικά σε τόπους εργασίας, εργατικά σωματεία κ.α.
Η ΠΑΣΥ δεν είναι η αριθμητική πλειοψηφία στην φτωχομεσαία αγροτιά. Ο κόσμος της που μπορεί να μην ανήκει σε αυτή, την εμπιστεύεται.
Σε σημείο που σοβαρός δεξιοί δημοσιογράφοι που έχουν ένα «αμερόληπτο» προφίλ, να βάλουν κατά του ΚΚΕ στην προ έτους κινητοποίηση των αγροτών.
Ενώ πριν λίγες ημέρες βγήκε ο Υπ.Άμυνας που μίλησε για συνδικαλιστές του ΚΚΕ για να εισπράξει την απάντηση από τον Μπούτα στον κόμβο της Νίκαιας πως «αν είχε τόσους το ΚΚΕ αυτός δεν θα ήταν υπουργός»
5) Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΝΟΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ
http://www.komep.gr/2009-teyxos-4/o-lenin-gia-thn-epanastatikh-taktikh-kai-thn-epanastash-os-texnh
Όπως έγραψα και πιο πάνω το ΚΚΟυκρανίας με το 12% το συρρίκνωσαν σε ένα βράδυ. Η ιστορία των άλλοτε αριθμητικά «μεγάλων» ΚΚ Ιταλίας και Γαλλίας είναι διδαχτική.
Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot
Υ.Γ. Γνωρίζεις κάποιο άλλο ΚΚ σε ευρωπαϊκό επίπεδο που να έχει ένα σχετικά καλό ποσοστό, παράλληλα να είναι πολύ καλά ιδεολογικά εξοπλισμένο και επιπλέον με δική του πρωτοβουλία να συγκροτείται η Διεθνής Κομέπ, συναντήσεις με άλλα ΚΚ ακόμα και μαθήματα για τον Ιμπεριαλισμό, αλλά και για τα αίτια της ανατροπής στην τότε ΕΣΣΔ;
Από τον Πανεπιστημιακό Καθηγητή κ.Ρούση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε δικά του λόγια στο "ΠΡΙΝ" της 11/1/15, λίγες ημέρες πριν την διαφαινόμενη εκλογική νίκη του Σύριζα στις 25/1/15 όταν το «αριστεροχώρι» πιέζονταν να «βάλει πλάτη» για την βουλευτική αυτοδυναμία του Σύριζα
« Καταρχάς δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο κόσμος που θα ψηφίσει αυτήν την συμμαχία θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο μάλιστα ακόμη και αν κατέβαιναν χώρια οι συνιστώσες της πολλοί από εκείνους που τώρα θα την ψηφίσουν θα έριχναν λευκό ή άκυρο, ή θα απείχαν, ή θα ψήφιζαν ΚΚΕ.[...]"»
http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/01/blog-post_65.html
Με υπογραφή για τo Sfyrodrepano.blogspot