Βιβλιότσαρκα

Παίρνοντας υπόψη τις παρατηρήσεις της βάσης, η κε του μπλοκ προχωρά στην εξειδίκευση κάποιων σημείων της προηγούμενης "βιβλικής" ανάρτησης.

-Ήξερες, σφε αναγνώστη, πως στην Πολιτεία μπορείς να βρεις την ΚΟΜΕΠ με 20% έκπτωση, δηλ με 4,80 ευρώ, την ίδια στιγμή, που τριακόσια μέτρα παρακεί, στο βιβλιοπωλείο της Σύγχρονης Εποχής, κάνει έξι ευρώ, που είναι η κανονική της τιμή; Κι ότι ο μόνος τρόπος να σου βγει φτηνότερα είναι να γραφτείς συνδρομητής στην ΚΟΜΕΠ, με 25 ευρώ το χρόνο;

Πώς γκένεν αυτό; Αν καταλαβαίνω καλά, η Πολιτεία προπληρώνει τα κομμάτια (τιράζ) που παίρνει, είτε τα πουλάει είτε όχι -όπως κάνουν δηλαδή κάποιοι σφοι με τους Οδηγητές που χρεώνονται- κι εξασφαλίζει ως αντάλλαγμα προνομιακές τιμές για το δικό της κοινό. Κι αυτό ενώ οι περισσότεροι παίκτες πασχίζουν να φανούν συνεπείς στις συμβατικές τους υποχρεώσεις, για να μη βγάλουν κακό όνομα στην πιάτσα.

Αν πάλι είσαι από την επαρχία, η Πολιτεία σου εξασφαλίζει δωρεάν μεταφορικά για διαδικτυακές παραγγελίες, άνω των 30 ευρώ. Που σημαίνει πρακτικά πως μπορεί να διαλύσει τον ανταγωνισμό, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Κι ο μόνος λόγος να προτιμήσεις για τις αγορές σου ένα μικρό βιβλιοπωλείο, είναι για να επιβραβεύσεις τον εναλλακτικό του χαρακτήρα (όπως το "Καράβι" στα Χανιά), τις πρωτοβουλίες-εκδηλώσεις που κάνει (όπως οι "Ακυβέρνητες Πολιτείες" στη Θεσσαλονίκη) ή το απόθεμά τους σε παλιά, εξαντλημένα βιβλία (όπως το "Στίγμα" στην Πάτρα).
Όταν κλείνουν εξάλλου βιβλιοπωλεία σαν τον Ελευθερουδάκη και τον Παπασωτηρίου, καταλαβαίνει κανείς πόσο ασφυκτικά είναι τα πράγματα για τους μικρομεσαίους.

Παράλληλα, η Πολιτεία χτίζει το μύθο του καλού, εναλλακτικού εργοδότη. Είναι μαγαζί γωνία, έχει εδώ και χρόνια τους ίδιους υπαλλήλους (που ξέρουν σχεδόν απέξω κάθε ράφι στο οργανωμένο χάος των χιλιάδων βιβλίων και της μικρής πολιτείας που φτιάχνουν) ενώ προβάλλει σε πρώτο πλάνο αρκετά εναλλακτικά βιβλία με αριστερό πρόσημο κι αναφορές (για άλλες περιπτώσεις χρειάζονται εισαγωγικά και για άλλες όχι).

Το ερώτημα λοιπόν είναι από τη δική μας πλευρά αξιολογούμε θετικά αυτή τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση στο χώρο του βιβλίου (όταν μάλιστα προσφέρεται με εναλλακτική συσκευασία και φτηνές, προσιτές τιμές) που από την άλλη περιορίζει την ποικιλομορφία, το εύρος της βιβλιότσαρκας, τη χαρά της αναζήτησης ή μάλλον τη μεταθέτει στα παλαιοβιβλιοπωλεία -τα μόνα που μπορούν να έχουν κάτι διαφορετικό.
Ή αν τέλος πάντων η εναντίωση σε αυτό το προτσές έχει ένα συναισθηματικό, ρομαντικό (με την έννοια του αντιδραστικού, του αναχρονιστικού) χαρακτήρα.

-Το μόνο βιβλιοπωλείο που μπορεί να ανταγωνιστεί εν μέρει την Πολιτεία είναι η Πρωτοπορία, που έχει τον Αρκά, τα Ελληνικά Γράμματα, μεταχειρισμένα βιβλία και πολλούς, επιλεγμένους τίτλους με 40% έκπτωση (για να "γιορτάσει" τα 40 χρόνια λειτουργίας του).

Έτσι λοιπόν στην Πρωτοπορία μπορεί να βρει κανείς το Κεφάλαιο (στον 21ο αιώνα) του Πικετί, με ένα 20ευρω (40% κάτω απ' την αρχική του τιμή). Αν κι ο Sniper που το ξεφύλλισε λέει ότι το βασικό του πλεονέκτημα είναι η μυρωδιά του, ενώ κατά τα άλλα είναι γεμάτο γλυκανάλατες κοινοτοπίες της σοσιαλδημοκρατίας, ενάντια στην ασυδοσία του κεφαλαίου, αλλά όχι απαραίτητα κι ενάντια στο κεφάλαιο (εκτός και αν το γράψουμε με κεφαλαίο, υπονοώντας το Κεφάλαιο του Μαρξ). Αλλά αυτό είναι το πιθανό "τίμημα" για τις δικές μας ελλείψεις στο κομμάτι της επικαιροποίησης -όπως τις σημείωνε κι ο Σεχτάρ σε ένα σχόλιό του.

Στην ίδια βιβλιότσαρκα, πετύχαμε και τις θρυλικές -λόγω ονόματος- εκδόσεις Οπορτούνα κι ένα βιβλίο για τους πρώτους αναρχικούς της Πάτρας και της Ηλείας, που επηρεάστηκαν τον 19ο αιώνα από Ιταλούς ομοϊδεάτες τους. Δεν ξέρω αν θα ήταν βάσιμος ο ισχυρισμός πως ο αναρχισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος στη νότια Ευρώπη, σε λιγότερο αναπτυγμένες οικονομίες με έντονο μικροαστικό στοιχείο (και πολλά μικρά βιβλιοπωλεία). Αλλά ο ταξικός αναγωγισμός δεν είναι ασφαλές κριτήριο για απόλυτα συμπεράσματα, αν σκεφτούμε ότι στις ίδιες χώρες συγκροτήθηκαν στη συνέχεια ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα -που ακολούθησαν βέβαια πολύ διαφορετικές πορείες ως τις μέρες μας.

-Αντί επιλόγου, στο σημερινό σημείωμα, καταγράφω μερικές ιδέες για διάφορες (επαν)εκδόσεις, που σε μένα τουλάχιστον φαίνονται πολύ ενδιαφέρουσες, αν κάποιος αναλάμβανε το ρίσκο τους.

-τα ενθυμήματα του Μπόση από τον Αϊ-Στράτη, συμπληρωματικά σε όσα αφηγείται ο Καζάκος.
-η μελέτη της Αλέκας για το γυναικείο ζήτημα -αν είναι κι επικαιροποιημένη, συμπληρωμένη, τόσο το καλύτερο.
-οι εντυπώσεις του Δελαστίκ* από το δημοσιογραφικό του ταξίδι στη ΛΔ του Αφγανιστάν, πριν από τρεις περίπου δεκαετίες.
(*ο οποίος παραιτήθηκε από τη θέση του διευθυντή του ΠΡΙΝ, φροντίζοντας ακόμα και στο τελευταίο του σημείωμα από αυτό το πόστο, να δείξει πως έφτασε τα 64, αλλά μυαλό δεν έβαλε, και συνεχίζει να τρέφει/καλλιεργεί αυταπάτες για την κυβερνώσα αριστερά και τις προθέσεις της)
-το βιβλίο του Θέμου Κορνάρου, του κουμπάρου της εργατικής τάξης, για το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου.
-μια μπροσούρα (σοβιετική αν θυμάμαι καλά) σχετική με προβλήματα της σύγχρονης εποχής, από την οποία, λέει, πήρε το όνομά του και το εκδοτικό της Σύγχρονης Εποχής (αυτό τουλάχιστον έλεγε μια ετικέτα στο παλαιοπωλείο του Γκεζερλή, όπου είχα βρει το βιλίο).

-Το μέρος της διδακτορικής διατριβής του Σκολαρίκου για τον ευρωκομμουνισμό, που δε χώρεσε για λόγους οικονομίας στο αντίστοιχο βιβλίο, αλλά παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον (αναφορά στους φιλοσόφους που κινήθηκαν σε αντίστοιχα μήκη κύματος: Πουλαντζάς, Αλτουσέρ, κτλ).
-Η Λογική του Κεφαλαίου του Βαζιούλιν, κι άλλα έργα σοβιετικών φιλοσόφων.
-Το Crossing the River, του Victor Grossman που παρουσιάστηκε κι εδώ σε μια πρόσφατη ανάρτηση.
-Ντοκουμέντα από εσωτερικές, κομματικές διαδικασίες του διαστήματος που εξετάζει ο τρίτος τόμος του δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος.

Επίσης, υπάρχει έλλειμμα αξιόλογων, στρατευμένων λογοτεχνών (χωρίς να λείπουν τα ερεθίσματα κι οι ενδιαφέροντες καιροί) και επιστημονικών μελετών για μια σειρά ζητήματα (νομίζω πως τα βήματα που γίνονται δεν μπορούν να καλύψουν το κενό που αφήνει η απουσία του ΚΜΕ).

Αρκετές από τις παραπάνω ιδέες (πχ τα εσωτερικά κομματικά ντοκουμέντα) θα μπορούσε να τις υλοποιήσει, αντικειμενικά, μόνο η Σύγχρονη  Εποχή. Δεν παίζουν όμως, σε καμία περίπτωση, ρόλο κάποιας έμμεσης πρότασης ή υπόδειξης για το τι πρέπει να γίνει.

Δεν ξέρω και δεν μπορώ να έχω γνώμη για τα κριτήρια με τα οποία παίρνονται οι αντίστοιχες αποφάσεις. Δεν μπορώ, όμως, να μη σημειώσω το "αδιέξοδο" κάποιων συντρόφων (οργανωμένων και μη) που "έχουν κάτι να πουν (ή να εκδώσουν)" αλλά αναγκαστικά είτε προχωρούν στη δαπανηρή λύση της "αυτοέκδοσης", είτε καταφεύγουν στην αγορά, όπου οι εναλλακτικές του είναι μετρημένα κουκιά (Τόπος, Καψιμί, Εντός και καμία ακόμα).

Κι επειδή δεν έχω (και δεν ψάχνω ακριβώς) την απάντηση στα παραπάνω, κλείνω βάζοντας απλώς τον προβληματισμό.