Θα σέβεστε

Νομίζω πως η μόδα ξεκίνησε από το ραδιοφωνικό Fight-Club, αλλά μπορεί απλώς να την πήρα εκεί είδηση πρώτη φορά (αριστερά). Όπως και να έχει, είναι σαφώς προτιμότερη από το πολυφορεμένο "respect" των τελευταίων χρόνων. Είναι ζήτημα όμως ποιος ακριβώς και με ποια κριτήρια θα γίνει σεβαστός. Αρκεί μια απλοϊκή ετυμολογική ανάλυση της λέξης (ΣΕΒ και αστός) για να καταλάβουμε πως η αστική σκοπιά καραδοκεί στη γωνία.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα.

Σεβασμός πχ στον πασόκο Κατρούγκαλο που θέλει προσέγγιση με τους αυθεντικούς πασόκους, αλλά έχει την έμμονη ιδέα πως είναι κομμουνιστής.
Σεβασμός στον αρχι-πασόκο αρχηγό του, που έλεγε στον κοσμάκη πως θα σκίσει το μνημόνιο και ξέσκισε αυτόν τελικά, χωρίς αναισθητικό και δικαιώματα. Τον τούμπαρε πάλι όμως, γιατί έβγαλε λέει έρπη απ' τη στενοχώρια του.

Θα σέβεστε τους πασόκους συναδέλφους του πασόκου Κατρούγκαλου, που έχουν το απόλυτο στα μνημόνια, "ναι σε όλα" και τρία στα τρία.
Σεβασμός στον πασόκο συνάδελφό του, υπουργό, που την βγήκε στο κόμμα από τα αριστερά το 89', εξυμνώντας την Περεστρόικα, κι έφτασε να τραγουδά μαζί με άλλους ΥπΕξ του ΝΑΤΟ το We are the world, για τα οικουμενικά προβλήματα, που μας απασχολούν όλους...

Σεβασμός στο γραφικό Λεβέντη, που θέλει οικουμενική κυβέρνηση για τα οικουμενικά προβλήματα και την οικουμένη όλη (που είναι πλεονασμός, γιατί η οικουμένη τα περιλαμβάνει έτσι και αλλιώς όλα).
Σεβασμός στις παραδοσιακές πολιτικές οικογένειες (Παπανδρέου, Καραμανλή, κτλ) αλλά και στους Λεβέντηδες, που βγήκαν στον αφρό, χωρίς να ανήκουν σε κάποιο τζάκι...

Γενικά θα σέβεστε κάθε τι σάπιο, χάνοντας τον αυτοσεβασμό σας και την αξιοπρέπειά σας. Κι όταν πάει η κουβέντα στους κομμουνιστές, θα μπαίνει μπρος το κόλπο του μικρού Καραμανλή, που 'λεγε πάντα "σέβομαι το κομμουνιστικό κόμμα, αλλά..." για να το παίξει μετριοπαθής -μεσαίος χώρος και έτσι- και να αποφύγει την πολιτική αντιπαράθεση. Κάτι σαν "θα σου έλεγα τι άποψη έχω για εσένα, αλλά.. σέβομαι".

Το κόμμα θα το σεβαστούν πραγματικά, όταν γίνει δυνατό και αρχίσουν να το φοβούνται. Μέχρι τότε του αξίζει σεβασμός από όλους (μας), γιατί...

Γιατί έμεινε σταθερό, χωρίς να είναι ακίνητο, και αταλάντευτο, παρά τους επιμέρους κλυδωνισμούς. Δεν έχασε ποτέ τον πολιτικό του βηματισμό, παρά τις τρικλοποδιές και τα εμπόδια που βρήκε στο δρόμο του.

Γιατί όποια πέτρα κι αν σηκώσεις σε αυτόν τον τόπο, θα βρεις από κάτω το ΚΚΕ και το χνάρι των κομμουνιστών.
Γιατί πήγε κόντρα στο ρεύμα της αντεπανάστασης, και δε λύγισε παρά μόνο όσο λυγάει στην κακοκαιριά το κυπαρίσσι...

Γιατί όταν ήταν στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης, κατέβασε στο δρόμο πολλαπλάσιο κόσμο από την κυβερνώσα "αριστερά" και όλο το αριστεροχώρι. Ο λαός έχει ένστικτο και ξέρει τι επιλέγει και για ποια δουλειά.
Για πασοκιές και κυβερνητικά πόστα, πατήστε Σύριζα.
Για μαζικές, διεκδικητικές κινητοποιήσεις, πατήστε ΚΚΕ.

Θα το σέβεστε, όχι για την ηλικία του, αλλά για την ιστορία του.
Όχι για το παρελθόν του, αλλά για την κοινωνία του μέλλοντος και τον αγώνα του να τη φέρει στο παρόν.
Εξάλλου ο σεβασμός κερδίζεται κάθε μέρα, με όσα λες και κάνεις, δεν επιβάλλεται κληρονομικώ δικαίω.

Θα σέβεστε το κόμμα, γιατί είχε την πρώτη γυναίκα πολιτικό αρχηγό, έδωσε πρώτο δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, τις έβγαλε στο βουνό να πολεμήσουν για την έφοδο στον ουρανό, σε κορυφές που κανείς αστός ηγέτης δεν μπόρεσε ποτέ να φτάσει.
Γιατί γέννησε χιλιάδες επώνυμους κι ανώνυμους μαχητές, ήρωες, καλλιτέχνες της ζωής και του αγώνα.

Θα σέβεστε, γιατί προειδοποίησε εγκαίρως για τη θύελλα που έρχεται και καταφέρνει να έχει πάντα δίκιο -άλλο αν πολλοί το αποστρέφονται, γιατί η αλήθεια δεν είναι ευχάριστη.

Μα πάνω απ' όλα, γιατί δε θέλει απλά σεβασμό και τυπικές συμπεριφορές, μια επίπεδη κι αδιάφορη σχέση. Αλλά μια έντονη σχέση, σχεδόν ερωτική, ολόψυχο δόσιμο, που σε αδειάζει για να σε αφήσει γεμάτο, σε φτάνει στα όριά σου, για να τα επεκτείνεις και να βρεις στοιχεία που δεν ήξερες πως έχεις σου.

Θέλεις αλλαγή;

Αν το καλοσκεφτείς, πλην της Πετρούπολης -που ήταν κόκκινη από πριν- το κόμμα πήρε το 14' μια σειρά καρναβαλικούς δήμους. Πατρινό καρναβάλι (και κόκκινος δήμαρχος) για πάντα, στην Ικαρία έχουν καρναβάλι χειμώνα-καλοκαίρι, ενώ το Χαϊδάρι κι η Καισαριανή έχουν πολύ ωραίος χώρους για Κούλουμα (Άλσος Δαφνίου, Ξύλινα -κι η Καλοπούλα θα ήταν ακόμα καλύτερα, ίσως).

Στη Θεσσαλονίκη, αντίστοιχα, το καλύτερο είναι να μην πας στο Σέιχ-Σου μαζί με όλη την πόλη και είστε ο ένας πάνω στον άλλο, αλλά στο λοφίσκο της Τούμπας, που έχει δώσει το όνομά του -τύμβος- στην περιοχή. Και θυμάμαι παλιότερα τον κόσμο να πηγαίνει πολλά ανοιξιάτικα απογεύματα για να πετάξει αετό, αφενός γιατί του άρεσε και το έκανε συχνά, αφετέρου γιατί δεν έκλεινε ραντεβού, για να έχει σίγουρα καλό καιρό την Καθαρά Δευτέρα: μπορεί να βρέχει, να φυσάει υπερβολικά ή να μη φυσάει καθόλου.

Δεν ξέρω αν είναι ο διονυσιασμός των ημερών κι η σύνδεση με το ελαφρύ κλίμα και το "πάρτι που τελείωσε", η απενοχοποίηση για τα παιδικά ακούσματα κτλ, αλλά το καρναβάλι έχει ταυτιστεί με τη μουσική της δεκαετίας με τις βάτες (λίγο πάνω-λίγο κάτω). Κι ενώ αρχικά σκεφτόμουν να σημειώσω συνειρμούς και υπονοούμενα για τους "πολιτικούς" Boney M -που έπαιξαν με άλλη σύνθεση, φέτος στην Πάτρα- στην πορεία άλλαξε ο (κεντρικός) σχεδιασμός.

Γιατί, εντάξει, να γιορτάσεις τα εκατό χρόνια από το θάνατο του Ρα-Ρα-Ράσπουτιν, την προτελευταία μέρα του 16' -κι ενώ ανέτειλε το επαναστατικό 17'- να πεις για τις μεταβατικές γέφυρες που περνάνε πάνω από τα ποτάμια της Βαβυλωνίας (Rivers of Babylon) για το (Bye-Bye) Bluebird του twitter, και προπαντός για τον κουλ πατερούλη, Ιωσήφ, των λαών: Daddy Cool.

Αλλά πόσες σειρές να γεμίσεις έτσι;

Έτσι άλλαξα γνώμη και σκέφτηκα να βάλω, σε πλήρη αρμονία με το ελαφρύ κλίμα των ημερών, κάποιες ακόμα φωτογραφίες από την έκθεση για τη δεκαετία του 80' που φιλοξενείται στο Γκάζι -για να τη δούνε κι οι τελευταίοι αμφιταλαντευόμενοι.

Θέλεις Αλλαγή; Ψηφίζεις ΚΚΕ

Όχι στην ΕΟΚ. Ναι στην Αλλαγή.
Το πίσω είναι η ΝΔ. Και σημειωτόν το ΠαΣοΚ

Το οποίο ΠαΣοΚ, στο δικό του φαντασιακό,
είχε λέει κάποια σχέση με αντάρτες...

Βοηθούσε κι η καλτ αντιπολίτευση,
που το παρουσίαζε ως αγωνιστικό
(κάτω φαίνεται ο Κύρκος στο Χημείο)

Αλλά έκανε κι η Δεξιά άνοιγμα σε... φιλελεύθερες ιδέες
(ένα δείγμα από τις γελοίες λεζάντες των διοργανωτών)

Πώς να μη γελάει ειρωνικά και να μη
μαραζώνει μετά ο Μίσα με όσα βλέπει...

Τότε ήταν αντισοβιετικοί και δεν ήξεραν
πως κάποτε θα τα βάφτιζαν Σπούτνικ...

Οι διοργανωτές βάφτισαν το παιδάκι Αλλαγίτσα...

Ποτέ πια δεξιά. Όλοι στο ΠαΣοΚ...

Και αυτόν τον πολιτικό κόντεψαν να τον
βγάλουν -κάτι σαν- Γέρο της Δημοκρατίας...

Πίσω μου σε έχω σατανά...

Πρωτοσέλιδο των Νέων πριν τη διάσπαση της ΚΝΕ
(γενικά παίζει πολύ αρχείο ΔΟΛ στην έκθεση)

Κοινοβουλευτικό σόου από Οικολόγους Εναλλακτικούς

Της παπαρούνας τον ανθό να μην τονε μυρίσεις...

Ο Τηλέμαχος της Αλλαγής... Οδύσσεια

Ο επιμένων νικά...

Μην περιμένεις να χιονίσει...

Δε θα πάρω ξανά μέρος σε αστική κυβέρνηση
Δε θα πάρω ξανά μέρος σε αστική κυβέρνηση
Δε θα...

Κάν' το όπως ο Γιάννης

Τα Σεπόλια είναι μια λαϊκή συνοικία, που έχει κρατήσει ακόμα το στοιχείο της γειτονιάς κι αρκετή λαϊκότητα, αν και αυτό το τελευταίο νοθεύεται κάπως από τα υψηλά ποσοστά της χρυσής αυγής και το ρατσισμό που θεριεύει.

Εκεί ξεκίνησαν όλα...

Στα ανοιχτά γηπεδάκια της Δυρραχίου, λίγο πιο πάνω από την οδό Αψού -με το θρυλικό όνομα- και το αρμένικο "Ρόδο" του Αγκίπ (ίσως την πιο ενδιαφέρουσα γαστρονομική πρόταση στην ευρύτερη περιοχή. Μια περιοχή, πέρα από τις ράγες, που μοιάζει κάπως σαν προάστιο του Μπουρναζίου και οριοθετείται από τις γραμμές του τρένου, την εθνική οδό και το αμαξοστάσιο του Μετρό (όπου είχαν κάνει "ντου" τα ΜΑΤ ενάντια στους επιστρατευμένους απεργούς) και δύο λόφους που επιβίωσαν από την επέλαση του τσιμέντου. Μια περιοχή που θα ήταν πολύ καλύτερη αν είχε μείνει αλώβητη απ' την επέλαση των νεοναζί.

Λένε για τον Τζόρνταν, που άργησε να πάρει το πρώτο του δαχτυλίδι στο ΝΒΑ -μόλις στα 28 του- πριν τα σαρώσει όλα, πως οφείλει την επιτυχία του στις πρώτες αποτυχίες και τα καψόνια στα οποία τον υποχρέωναν οι προηγούμενες αυτοκρατορίες της Ανατολής (Σέλτικς αρχικά και μετά Πίστονς). Και στη σκληραγώγηση της δικής του ομάδας, των Μπουλς, που έπρεπε να γίνει αρκετά δυνατή για να τις νικήσει και να τις υποσκελίσει.
Βασικά, όλα σχεδόν τα αστέρια του ΝΒΑ έχουν χαρακτήρα και μέταλλο πολεμιστή, γιατί είναι μαχητές της ζωής, που έπρεπε αρχικά να μάθουν να επιβιώνουν στο γκέτο που μεγάλωσαν, και είχαν ισχυρό κίνητρο για να βρουν μια διέξοδο από αυτό.

Στην Ελλάδα θεωρητικά δεν υπάρχουν γκέτο, και δεν έχουμε (ακόμα) παιδιά να σκοτώνονται σε καθημερινή βάση από πυρά αστυνομικών, γιατί έκαναν λάθος στο χρώμα της επιδερμίδας τους.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έπρεπε όμως να νικήσει μια σειρά εμπόδια και φραγμούς, για να παίξει μπάσκετ, το κυνήγι της επιβίωσης και το τείχος της προκατάληψης. Κι ίσως αυτό να τον έχει κάνει δυνατό χαρακτήρα και να πέρασε στο παιχνίδι του, ως χαρακτηριστικό.

Ο Γιάννης ωρίμασε πρόωρα από τις δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει και δεν ξεχνάει από πού ξεκίνησε. Παραμένει προσγειωμένος και σεμνός, παρά την αγωνιστική του απογείωση. Και δεν είναι "ποζεράς" και επιθετικός στις εκδηλώσεις του, όπως διάφορες πριμαντόνες του ΝΒΑ που ζούνε και πεθαίνουν για ένα στιλ και τη μούρη που θα πουλήσουν. Είναι πεινασμένος για διακρίσεις, γιατί δε θα ξεχάσει ποτέ την (οργανική) πείνα που έζησε στα παιδικά του χρόνια.

Σήμερα η Ελλάδα και οι πολιτικές αρχές της καμαρώνουν για ένα παιδί που μεγάλωσε στον τόπο μας, αλλά μέχρι πρότινος δεν είχε καν χαρτιά κι ελληνικό διαβατήριο (τα πήρε μόνο όταν ήταν να παίξει στην εθνική ομάδα). Αν δικαιούται να νιώθει περήφανη για κάτι η χώρα μας, απέναντι στον Αντετοκούνμπο, είναι γιατί δεν του έδωσε ποτέ δικαίωμα στην ανεμελιά και γενικά κανένα δικαίωμα, δεν τον άφησε ποτέ να αναπνεύσει ελεύθερα, για να μην πάρουν τα μυαλά του αέρα, τον είχε πάντα στην τσίτα και του έδινε κίνητρο να παλεύει, να μη χαλαρώνει, γιατί θα πήγαινε χαμένος.
Δεν ξέρω όμως αν όλα αυτά είναι λόγος να καμαρώνουμε ή να ντρεπόμαστε.

Ο Αντετοκούνμπο δημιουργεί ένα μύθο που μπορεί να έχει πολλαπλή αξία χρήσης για το σύστημα. Είναι κάπως σαν το ηθικό δίδαγμα μιας παλιάς διαφήμισης αναψυκτικού.
Ο Γκραντ Χιλ πίνει Σπράιτ. Ο Γκραντ Χιλ πίνει Σπράιτ.
Αν θες κι εσύ να γίνεις σαν τον Γκραντ Χιλ, προπονήσου σκληρά.
Αλλά αν θες ένα αναψυκτικό, άκου τη δίψα σου, Πιες Σπράιτ.

Αυτά φυσικά είναι η μισή αλήθεια. Αφενός το ζαχαρόνερο σε ξεγελά για λίγα λεπτά, αλλά μάλλον μεγαλώνει τη δίψα σου, παρά την κοραίνει. Αφετέρου, κανείς δε θέλει να γίνει σαν τον Γκραντ Χιλ πια, γιατί οι μετέπειτα τραυματισμοί του δεν τον άφησαν ποτέ να κάνει καριέρα (όχι αυτή που θα μπορούσε τουλάχιστον).

Αφετρίτου, η σκληρή προπόνηση είναι αναγκαία αλλά όχι απαραίτητα ικανή συνθήκη. Γιατί αν δεν έχεις το ταλέντο του Χιλ ή του Αντετοκούνμπο, μπορεί να λιώσει στην προπόνηση, και παρόλα αυτά να μην πλησιάσεις ποτέ το επίπεδό τους. Μπορεί επίσης σε ένα γκέτο και τα ανοιχτά γηπεδάκια του να βγαίνουν δέκα παικτάκια με μεγάλο ταλέντο σε κάθε γενιά, που έχουν κίνητρο να βρουν διέξοδο στο μπάσκετ από την επίγεια κόλαση που ζουν. Είναι ζήτημα όμως πόσοι θα καταφέρουν τελικά να ξεπεράσουν τους φραγμούς και να ξεφύγουν, λύνοντας το πρόβλημα της ζωής τους.

Το σαξές στόρι, ο μύθος του αυτοδημιούργητου και της αριστείας, είναι όλα κομμάτι της ίδιας φιλελέ αφήγησης, που λέει ότι οι καλοί δε χάνονται και οι πολύ καλοί θριαμβεύουν κι αναδεικνύονται, αρκεί να προσπαθούν, να έχουν αρετές και τόλμη -και την ελευθερία να κοιμούνται όλοι κάτω από τον ίδιο ουρανό, άλλοι στα πούπουλα κι άλλοι χωρίς θέρμανση, μαζί με άλλους δέκα στο ίδιο δωμάτιο.

Θες να γίνεις σαν τον Αντετοκούνμπο; Άσε την γκρίνια και τις δικαιολογίες για τις αντικειμενικές συνθήκες και την άτιμη κενωνία, που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους ρίχνει στα ξένα χέρια (έξω οι ξένοι). Δούλεψε και μη μιλάς, προσπάθησε, κόπιασε, για να ανταμειφθείς και να μην είσαι ανεπρόκοπος.

Ένας στο διάστημα, χιλιάδες στο χώμα και τον αγώνα της επιβίωσης. Αλλά όταν τους δείχνεις την κατάσταση, κάποιοι κοιτάζουν αυτομάτως το φεγγάρι και τα άστρα, και όχι εκεί που σημαδεύει το δάχτυλό σου. Κι αυτό το θεωρούν δείγμα ανοιχτού μυαλού κι οριζόντων...

Ο μύθος του Γιάννη (αντετο)κουμπώνει και στη σοσιαλδημοκρατική αφήγηση, που φτιάχνει ανέξοδα την αντίφα, αντιρατσιστική λεζάντα της, με τις επιτυχίες και τις διακρίσεις του, και με τη στάση των φιλελέδων στο ζήτημα της ιθαγένειας. Πίσω από την εκτυφλωτική λάμψη του Αντετοκούνμπο μπορεί να κρύψει τις δικές της ευθύνες, και τις συνθήκες που ζουν καθημερινά οι κολασμένοι της γης, που βράζουν στο καζάνι της Ελλάδας.

Ποια θα είναι η εξέλιξη του Γιάννη; Το μέλλον είναι ανοιχτό.
Το ένα σκέλος είναι το καθαρά αγωνιστικό, όπου ο ουρανός είναι το όριο, και το πιο τρομακτικό είναι πως ο Αντετοκούνμπο είναι μόλις 22 χρονών και δεν έχει προσεγγίσει καν το ταβάνι του. Πρέπει όμως να δουλέψει το σου του, για να γίνει (ο) καλύτερος και να αποστομώσει τους επικριτές του, που λένε πως δεν ξέρει -οργανωμένο- μπάσκετ και παίζει μόνο στο ανοιχτό γήπεδο, με τα εξωπραγματικά φυσικά του προσόντα.

Τώρα όλοι οι Έλληνες μοιάζουν να τον αγαπάνε, αλλά κάποιοι Ελληνάρες τον περιμένουν στη γωνία, πχ στην πρώτη στραβή με την εθνική ομάδα ή το πρώτο καλοκαίρι που δε θα μπορέσει να έρθει -όχι από δική του επιλογή, αλλά γιατί δε θα τον αφήσει η ομάδα του, που δε θέλει να δει ένα περιουσιακό της στοιχείο και την επένδυσή της να εξαντλείται, να τραυματίζεται, κοκ. Και ας μην οφείλει τίποτα σε μια χώρα που δεν τον λυπάται...

Το εξωαγωνιστικό βάρος που πέφτει στους ώμους του Γιάννη είναι ίσως μεγαλύτερο από το αμιγώς αγωνιστικό. Μέχρι στιγμής όμως έχει δώσει τα καλύτερα δείγματα ωριμότητας και σεμνότητας, στην αντιμετώπιση διάφορων περιστατικών -πχ όταν δεν υπέγραψε αυτόγραφο στην ελληνική σημαία, ή ακόμα κι όταν στήριξε το Δάρδαλη, για την πιο οξυ-μωρη ερώτηση στα χρονικά του All Star Game.

Σε κάθε περίπτωση, το μέλλον του ανήκει (όπως λέει το σύνθημα της ομάδας του, των Milwaukee Bucks).

Υστερόγραφο

Μεταξύ πολλών άλλων για το Γιάννη, αξίζει να δείτε/διαβάσετε.
-Το 48σέλιδο ένθετο του Ντοκουμέντου της περασμένης Κυριακής (που έχει μεταξύ άλλων την υπογραφή του Παπαδογιάννη, αλλά δεν έχω ιδέα πού θα μπορούσε να το βρει κανείς τώρα).
-Μια συνέντευξη για τα παιδικά χρόνια του Γιάννη και το βαρύ καθήκον που πέφτει στους ώμους του σήμερα.

-Ένα βίντεο, με το τοξικό και ταξικό τρολάρισμα του Παππά, που ανδρώθηκε μπασκετικά στο ίδιο γηπεδάκι, αλλά έριχνε τέσσερα χρόνια στον Αντετοκούνμπο, τον οποίο νίκησε σε ένα μονό 21-0 (παράσημο για μια ζωή) και σε ένα μεταξύ τους πικάρισμα, του είπε πως δε θα παίξει ποτέ στην Α1 -όπου έπαιζε ήδη αυτός.

Και φυσικά... δικαιώθηκε, όπως λέει σαρκαστικά κι ο ίδιος.
Ο Γιάννης πήγε στο ΝΒΑ κατευθείαν από την Α2...

Κάν' το όπως ο Πελε

Η είδηση της εβδομάδας ήταν η δικαστική αθώωση του Πελετίδη από τις κατηγορίες εναντίον του, γιατί δεν παραχώρησε ένα δημοτικό χώρο (και βασικά γη και ύδωρ) στους φασίστες, για να κάνουν προεκλογική συγκέντρωση.

Κάποιοι μίλησαν για θρίαμβο της (αστικής βεβαίως-βεβαίως) δημοκρατίας, αυτής που εξέθρεψε κι ανέχεται τους φασίστες, επιζητώντας να βγάλει στην επιφάνεια το σοβαρό τους πρόσωπο -που είναι κάτι σαν το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού, δηλαδή ανύπαρκτο. Θα μπορούσαμε να πούμε -τηρουμένων των αναλογιών και της υπερβολής που έχει ένας παραλληλισμός- πως θα ήταν σαν να κάναμε λόγο για θρίαμβο της -ετοιμοθάνατης τότε- δημοκρατίας της Βαϊμάρης, μετά την αθώωση του Ντιμιτρόφ και των συντρόφων του για την προβοκάτσια με την πυρπόληση του Ράιχσταγκ.

Η δικαίωση αυτή αφορά το δήμαρχο και τη δημοτική αρχή, τους εκατοντάδες αλληλέγγυους που του συμπαραστάθηκαν, το μαζικό κίνημα και το μαχόμενο αντιφασισμό. Και όχι τη "δημοκρατία" που έσυρε τον Πελετίδη στα δικαστήρια, τα πανηγυρικά πρωτοσέλιδα του αστικού τύπου, διάφορους όψιμους υποστηρικτές και τα κυβερνητικά στελέχη, που δεν έχουν κάνει το παραμικρό, για να δείξουν στην πράξη την εναντίωσή τους στο κόμμα των νεοναζί.

Δεν είναι θέμα ιδιοκτησιακής λογικής ενός αγώνα -αν και θα μπορούσα, συνεχίζοντας καθ' υπερβολή τους παραλληλισμούς, να πω ότι "το ΚΚΕ γεννά Πελετίδηδες" -δε φυτρώνουν μόνοι τους στο δρόμο, σπορά της τύχης. Το πρόβλημα είναι η προκλητική στάση κι η διπροσωπία της ΔΦΑ, που νίπτει σαν Πόντιος Πιλάτος τα χέρια της, στην κολυμβήθρα της τυφλής κι 'ανεξάρτητης' δικαιοσύνης, για να μη τα λερώσουν τα "δύο άκρα": Ιησούς και Βαραββάς. Κι έρχεται εκ των υστέρων να πουλήσει σκάρτο αντι-φασισμό με ξένα κόλλυβα, να πανηγυρίσει για την απόφαση και να τη θεωρήσει περιφανή νίκη της δημοκρατίας.

Λοιπόν, δεν είναι θέμα να αποκλείσουμε κάποιον -όπως όταν απομονώνουμε τους χρυσαυγίτες- αλλά όποιος χάρηκε για τη δικαίωση του Πελετίδη και της δημοτικής αρχής, όποιος θαυμάζει τη σταθερή, αποφασιστική τους στάση απέναντι στους φασίστες, δεν έχει παρά να μιμηθεί το παράδειγμά τους στην πράξη, για να αποδείξει πως δε λέει λόγια του αέρα.
Ιδού πεδίο δόξης λαμπρό, μπροστά του.

Κάν' το όπως ο ΠΕΛΕ, που έλεγε κι ένα αποκριάτικο άρμα πέρσι στο καρναβάλι της Πάτρας, που κορυφώνει τις φετινές εκδηλώσεις του μες στο Σαββατοκύριακο, και θα μπορούσε αντί για βασιλιά καρνάβαλο να έχει το ομοίωμα ενός ναζί ή ακόμα καλύτερα του αρχηγού τους (Φύρερ).

Κι αν όλα αυτά φαίνονται σε κάποιον βαριά κι ασήκωτα σαν καθήκον, όπως η δίαιτα στο λιχούδη που έχει το δάχτυλό του στο βάζο με το μέλι της εξουσίας, ας ξεκινήσει για αρχή από κάτι πιο απλό, κόβοντας πχ αντί για το κρέας τα ταξιδάκια στο Καστελόριζο με τους νεοναζί, σταματώντας να τους καλεί ως υψηλά ιστάμενα πρόσωπα σε γιορτές, όπου ποζάρουν δίπλα στον Παυλόπουλο, κτλ. Ή να αφήσει τα υπονοούμενα (όπως έκανε ένας παράγοντας του εξωοινοβουλίου στο διαδίκτυο) πως ο κομμουνιστής δήμαρχος της Πετρούπολης δεν ακολούθησε το παράδειγμα της Πάτρας κι έδωσε ένα δημοτικό χώρο στους νεοναζί.
Ίσως τότε γίνουν κάπως πιο πειστικοί για τις προθέσεις και τη χαρά τους...

-Σημειώνω παρεμπιπτόντως πως μία από τις εφημερίδες που πανηγύριζε στο πρωτοσέλιδό της για την αθώωση (αλλά δεν είχε αναλυτικό ρεπορτάζ στις μέσα σελίδες, μάλλον γιατί έπρεπε να κλείσει ύλη) ήταν η ΕφΣυν. Που μεταξύ άλλων είχε στις σελίδες της και μια δημοσκόπηση-παραγγελιά για τη θετική αποτίμηση της κατάληξης του Eurogroup απ' την κοινή γνώμη, καθώς και κεντρικό άρθρο για τη γαλλική και γερμανική σοσιαλδημοκρατία, που κάνουν αριστερή στροφή (Ουάου). Είναι μετά να μην κάνεις τη σύνδεση και να πεις πως αυτός ο επιφανειακός πασόκικος αντιφασισμός στρώνει το δρόμο στην εξάπλωση του φασισμού κι αλείφει βούτυρο στο ψωμί του (αγαπημένο κλισέ);

-Αυτή τη βδομάδα η "κατάρα" του θανατικού άφησε τους εικαστικούς κι έπιασε ηθοποιούς και σκηνοθέτες.
Η περίπτωση του Κούνδουρου έχει αρκετές αντιφάσεις κι ιδιαιτερότητες. Γόνος εύπορης οικογένειας που διάλεξε άλλο δρόμο, στρατεύτηκε στο ΕΑΜ, πέρασε από τη μαρτυρική Μακρόνησο (όπου γνωρίστηκε με το Βέγγο) και βρήκε διέξοδο στον κινηματογράφο. Λέγεται όμως πως τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ένα άσχημο προσωπικό βίωμα τον έκανε να στραφεί σε αντιδραστικές θέσεις εναντίον των μεταναστών και των προσφύγων.

Με τον κίνδυνο της ανακρίβειας που περιέχουν πάντα τέτοιες γενικεύσεις, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Κούνδουρους ήταν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της πνευματικής ηγεμονίας της Αριστεράς και του Εαμογενούς κόσμου, στις τέχνες. Και παράλληλα δείγμα των ορίων αυτής της ηγεμονίας ή μάλλον της επίδρασης της ηγεμονίας του αντιπάλου τα τελευταία χρόνια...

Το Μάνεση οι περισσότεροι τον θυμούνται ως Μένιο στους "δύο ξένους" αλλά προσωπικά ξεχωρίζω τρεις άλλες στιγμές της καριέρας του -με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια:
-την έκτακτη εμφάνισή του στο επεισόδιο των Απαράδεκτων με το βίντεο-κλαμπ και την Παπαρήγα την καλή.
-τις φυλακές Ανηλίκων, όπου πρωταγωνιστούσε, πλησιάζοντας ήδη τα σαράντα.
Μου είπαν είσαι σάπια βίδα, σε ένα σύστημα σωστό...



-τους Αυθαίρετους, με το ιδιαίτερο σήμα έναρξης (μουστάκι ΠαΣοΚ και το 92' ως ορόσημο) και τους χαρακτήρες που σκιαγραφούσαν εύστοχα την εποχή.

Υγ: μπορείτε να θυμηθείτε εδώ μια παλιότερη ανάρτηση της κε του μπλοκ, όπου θα βρείτε μια συνέντευξη του Κούνδουρου στη δεκαετία με τις βάτες (όπου αρχικά είχε αυταπάτες για το ΠαΣοΚ), ενώ το 91' με το πραξικόπημα του Αυγούστου στην ΕΣΣΔ, ο Κούνδουρος πρέπει να έκανε γυρίσματα κάπου στην Κριμαία -όπου βρισκόταν για διακοπές κι ο Γκορμπατσόφ...

The Fucking 80's

Είναι μία, μόνο μία, η ονειρεμένη δεκαετία.

Ονειρεμένη κι ανεξάντλητη. Τόσο που δε χωράει σε μια μόνο έκθεση (σαν κι αυτή στο Γκάζι). Κι η έκθεση αυτή δεν τελειώνει σε μια μόνο επίσκεψη. Πηγαίνεις για μια εκδήλωση (πχ "λαϊκότητα και ποδόσφαιρο") και στα μισά εγκαταλείπεις το αρχικό σχέδιο και τρέχεις να ρουφήξεις όσα προλάβεις, μέχρι το κλείσιμο. Τόσο που χρειάζεται ένα σημείωμα να προλογίζει μια (σχετική πλήρη) εισαγωγή στο πνεύμα και τα κατορθώματα της δεκαετίας (τι κατορθώματα; Ανδραγαθήματα. Τι ανδραγάθημα; Πες άθλοι καλύτερα. Τι δεκαετία. Πενταετές και βάλε, που θα έλεγε ο Χάρρυ Κλυνν). Ή ένα ξεχωριστό σημείωμα για κάθε περίπτερο και κάθε θεματική ενότητα.

Γιατί τότε γίνονταν πράγματα, όπως θα έλεγε κι η Βάνα Μπάρμπα, που τότε δεν είχε μπλέξει ακόμα με τον Καρατζαφύρερ, αλλά έπαιζε σε βίντεο-κλιπ με τον Ίαν Γκίλαν και σε οσκαρικές ταινίες, όπως το Μεντιτεράνεο (οι αρχές του 90' είναι οργανικά ενταγμένες από αισθητική άποψη στη δεκαετία με τις βάτες).

Υπερβολές, θα μου πεις, και θα έχεις δίκιο. Ναι αλλά δε σου μιλάω για απλές αναμνήσεις, που σου ξυπνάνε τη νοσταλγία για τη μοναδική πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια, και μπορούν να λυγίσουν τον οποιονδήποτε. Δε μιλάω καν για μια συγκριτική ανάλυση, ποσοτική και ποιοτική, για την υπεροχή μιας υπέροχης δεκαετίας, που ήταν πιο μαζική και συλλογική στα πάντα: από τις συγκεντρώσεις και το κίνημα, μέχρι τη διασκέδαση (συναυλίες, φεστιβάλ, πάρτι -στη Βουλιαγμένη) και το γήπεδο. Αυτά εξάλλου δεν πρέπει να τα βλέπουμε στατικά, όπως μια φωτογραφία με γλυκά, ξεθωριασμένα χρώματα ή ένα μάτσο ακούνητα πλέι-μομπίλ, με σημαιάκια ΠαΣοΚ στα χέρια, να αναπαριστούν την επιστροφή του "σιδερένιου" από το Χέρφιλντ, χωρίς να βλέπεις το σπόρο της παρακμής που έφεραν και το σημείο στο οποίο οδήγησαν...

Αυτό που θέλω να πω είναι καθαρά πολιτικό, αυτό που μας ενδιαφέρει, σχεδόν αντικειμενικό, κατά μία έννοια. Είναι ένα ραντεβού με την ιστορία (μας), όπως πολύ εύστοχα ονόμασαν την έκθεση οι διοργανωτές. Τόσο συναρπαστικό, που ξεφεύγει εύκολα από τα ποταμίσια τους σχόλια (περί λαϊκισμού κτλ) και τη νεοφιλελέ λογική τους στον υποτιτλισμό των εικόνων και σε κάποιες εκδηλώσεις (πχ στη σύνθεση του πάνελ). Τόσο γεμάτο και πλούσιο, που μπορεί να εκπλήξει ακόμα και όποιον πιστεύει πως ξέρει/θυμάται τα πάντα για την εποχή. Ομολογώ για παράδειγμα (χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου μεγάλο γνώστη) πως δεν ήξερα την έκταση του εν Ελλάδι ανθρωποκυνηγητού που είχαν εξαπολύσει οι Ισραηλινές υπηρεσίες ενάντια σε Παλαιστίνιους αγωνιστές.

Μια δεκαετία γεμάτη ΠαΣοΚ και καλτ παρακμή, αλλά τόσο πολιτικοποιημένη που μέχρι κι η ΝΔ ένιωθε την ανάγκη να παίξει με τέτοιους όρους, να βγάλει την κασέτα "Δημοκρατία ή Μαρξισμός" με τραγούδια του Ρόμπερτ Ουίλιαμς (!), να εκδώσει την μπροσούρα του Ανδριανόπουλου για την ηθική ανωτερότητα του καπιταλισμού (!!), να κάνει πολιτική συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο (!!!), όπου πήρε μέρος -μεταξύ άλλων- η Μαρία Δημητριάδη (!!!!) -εκτός κι αν πρόκειται για συνωνυμία.

Αλλά καλύτερα να μιλήσουν οι εικόνες. Γιατί αν κάθε μία αξίζει για χίλιες λέξεις, οι δικές μου περισσεύουν. Έτσι κι αλλιώς για πολλά απ' αυτά, απλώς "δεν έχω λόγια..."

Όλοι στο Σύνταγμα λέμε...

Εννοείται κι η γιαγιά

Όχι αυτοί, δεν είναι σφοι, ούτε σύμμαχοι

Αυτός είναι σύντροφός τους, σίγουρα ναι...
Τώρα όμως άλλαξε κι αυτός (ως Μανολιός)

Κι αυτοί είναι σύντροφοί τους. Αλλά πόσοι είναι πια;

Αυτοί δεν ήταν, αλλά έγιναν στην πορεία

Η φράση "πράσινα άλογα", οπτικοποιημένη σε προεκλογική αφίσα

Συνδιάσκεψη Ομάδων και Ατόμων... -sic-

Γραφικοί ήταν από παλιά. Επικίνδυνοι ήταν πάντα

Κι η αλήθεια γραφόταν πάντα με κόκκινο.

Ακόμα κι όταν είχε συνθήματα για την περεστρόικα,

που κάνει πιο δυνατό το σοσιαλισμό -τι ακούγαμε...

Ακόμα κι όταν είχαμε στις γραμμές μας τέτοιους τύπους

-η αγία τριάδα των κλασικών του οπορτουνισμού.

-Μη μου το παίζεις εμένα ο "άνθρωπος με το γαρίφαλο". Ακούς;

Κερνάμε πικρό καφέ. Της παρηγοριάς και της ανασυγκρότησης

(πώς λέμε της αριστεράς και της προόδου...)

Κι ένα φωτοκουίζ. Από δεξιά βλέπουμε: Γράψα, Σπύρο, Μίμη και..

και.. και... Λες να είναι ο Μανουσογιαννάκης; Ποιος είναι ρε συ;

Οι πρόδρομοι των Μουρουτο-τρολ. Στο δρόμο της δημοκρατίας.

Κι από δίπλα η κασέτα "δημοκρατία ή μαρξισμός"-Ρόμπερτ Ουίλιαμς

Ανδριανόπουλος. Και σκιτσάκι Μαφάλντα. Αυτά είναι...

Κι εσύ Ελένη. Και κάθε Ελένη...

Μα αυτός δεν ήταν τροτσκιστής; Τι πάει να πει σε μία χώρα;

Ευτυχισμένα χρόνια, ωραίες αφίσες, ακόμα ήμασταν μαζί...

Όλα αυτά εντός εισαγωγικών προφανώς... (εκτός από το ωραίες αφίσες)

Αυτή την μπροσούρα δεν πρέπει να την ξαναβγάλουμε;

Ο Μπογδάνος ποιος είναι; Κι η Δημητριάδη τι δουλειά είχε εκεί;

Ο Θούριος χαλούσε κόσμο. Το Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή μπαίνει

ως υστερόγραφο. Μπράβο παιδιά, αντικειμενική περιγραφή...

Εκδήλωση ΠαΣοΚ με Γιαννόπουλο για τα 69 χρόνια του Οχτώβρη

Τα ύστερα του κόσμου... Υγ: φέτος να δεις με τις εκδηλώσεις του Σύριζα

Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά...

Ρε μανία, με αυτήν την πραγματική αλλαγή...

Κι αυτό ήταν μόνο ένα δείγμα από την πολιτική ενότητα. Αν περάσουμε στα υπόλοιπα μπορεί να χρειαστούμε άλλα τόσα: μπλιμπλίκια, το παιχνίδι με τους πιγκουίνους που αρρώσταινε τα παιδάκια σε βαθμό επιληψίας, ή αθλητικές αφίσες σαν κι αυτή.

Αλλά αυτό πηγαίνει μετά στα υποκειμενικά που λέγαμε. Τα άλλα είναι αντικειμενικά, υπαρκτά σαν σοσιαλισμός και αδιαμφισβήτητα.

Προλαβαίνει να πάει κανείς στην έκθεση (λειτουργεί και το Μάρτη) και να κλείσει το δικό του ραντεβού με την ιστορία...

Υστερόγραφη προσθήκη

Η παρέμβαση του κόμματος στο διαδίκτυο

Σήμερα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε/γράψουμε για τα γενέθλια της ΕΠΟΝ και του Κόκκινου Στρατού, που είναι συνομήλικος με το κόμμα και ζει μέχρι σήμερα, μέσω της αθάνατης ορχήστρας του και πασίγνωστων μελωδιών, όπως η Κατιούσα -που είναι πολύ ωραίο όνομα- κι ας πήγε να την πιάσει στο στόμα του ο Πανούσης με τον Αγγε(β)λάκα.

Αλλά όχι, σφοι, δε θα μιλήσουμε για αυτό (θυελλώδικα χειροκροτήματα).

Θα μπορούσε επίσης το κείμενο να σταλθεί και να δημοσιευτεί εκεί που πρέπει (ξέρετε πού) στα πλαίσια που πρέπει (ξέρετε ποια). Άλλο πρέπει όμως κι άλλο πώς τι γίνεται καμιά φορά στην πράξη και πώς τα φέρνει η ζωή.

Το θέμα είναι η παρέμβαση του κόμματος στο διαδίκτυο και το βάζουν πολύ καλά οι θέσεις (το βάζει κι η εισήγηση που λέγανε και στην όβα μου) επισημαίνοντας ως ζητούμενο-στόχο τη βελτίωση της διαδικτυακής παρουσίας του ΚΚΕ.

Διευκρινίζω εξ αρχής, για να αποφύγουμε μια κλασική κι επαναλαμβανόμενη συζήτηση που ανακυκλώνεται συχνά-πυκνά, πως δε μιλάμε για τους κινδύνους του διαδικτύου γενικά -που πρέπει πάντα να τους παίρνουμε υπόψη- ή για το αν ένας σφος πρέπει να έχει προφίλ στα ΜΚΔ, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γνωστά κι ως social media -που έχουν πολλοί, γιατί δεν υπάρχει απαγόρευση, αλλά σύσταση "προσέχετε, για να έχετε", που είχε γίνει μια συγκεκριμένη περίοδο, για πολύ ειδικούς λόγους.

Η κουβέντα και το ζητούμενο δεν είναι όλα αυτά, λοιπόν. Είναι η παρουσία του Κόμματος στο διαδίκτυο και πώς μπορεί να βελτιωθεί. Όποιος λέει όλα τα άλλα (για τα τρολ, την απρόσωπη επαφή, το φακέλωμα, τον έλεγχο των μονοπωλίων, το ιδεολόγημα της αμεσοδημοκρατίας των ΜΚΔ, κτλ), σωστά πράγματα, που δεν έχουν όμως άμεση σχέση με το θέμα και δε βοηθούν καθόλου στο δια ταύτα, εφόσον δεν καταλήγουν σε πρόταση: γιατί ΚΚΕ -πάντα κολλάει αυτό- και πώς θα γίνει καλύτερη η παρέμβασή του στο μαγικό (εικονικό κι απατηλό ενίοτε) κόσμο του διαδικτύου.

Πρόσεξε, σφε αναγνώστη, γιατί υπάρχει και μια άλλη επιλογή. Να πας κόντρα στο ρεύμα και τις θέσεις και να πεις ότι δε χρειάζεται καμία απολύτως βελτίωση (όλα είναι καλώς καμωμένα και δε γίνονται καλύτερα) ή ότι δε χρειάζεται γενικώς καμία διαδικτυακή παρουσία και κακώς ασχολούμαστε με αυτήν. Δε θα συμφωνήσω τότε μαζί σου, αλλά θα ξέρουμε τουλάχιστον σε ποια βάση διαφωνούμε και ποιο θέμα θα συζητήσουμε. Και πάντως δεν είναι αυτό που βάζει το κόμμα, οπότε το βασικό δεν είναι να το συζητήσουμε μαζί, ίσως.

Δε θα είναι πολύ ωφέλιμο όμως να βγαίνουμε εκτός θέματος και να λέμε πχ για τις διαδικτυακές κουβέντες -καλή ώρα σαν αυτή που θα ανοίξει από κάτω- που υποκαθιστούν την άμεση ανθρώπινη επαφή, το μαζικό άνοιγμα, τις εξορμήσεις, το πόρτα-πόρτα και τη δουλειά μυρμηγκιού. Αν πιστεύεις κάτι τέτοιο, πάρε εξ αρχής ως δεδομένη την κατακλείδα (πες το disclaimer-αποποίηση-απεταξάμην) του σφου που είχε στείλει μια σχετική παρέμβαση στον προσυνεδριακό:

Δεν έχω καμιά ψευδαίσθηση, ότι η παρέμβαση μέσω του Διαδικτύου, μπορεί να αντικαταστήσει την προσωπική επαφή, τις συσκέψεις, τις περιοδείες στους τόπους δουλειάς και ζωής, την οργανωμένη δουλειά του Κόμματος και της ΚΝΕ, την οργάνωση των εργαζομένων στα ταξικά σωματεία. Ομως χρειάζεται να δημιουργήσουμε την υποδομή που είναι απαραίτητη για να παρακολουθούμε, να απαντάμε και να παρεμβαίνουμε πολιτικά, ιδεολογικά, πολιτιστικά και στον χώρο του Διαδικτύου.

Το ζήτημα δεν είναι να υποκαταστήσουμε, αλλά να συμπληρώσουμε και να ενισχύσουμε το άνοιγμα που γίνεται. Προσωπικά έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στους συντρόφους πως δε θα αποκτήσουν έτσι εικονικές e-επιρροές, αντί για αληθινούς συναγωνιστές-συναδέλφους, όπως κάποιοι που ζούνε στο διαδίκτυο κι έχουν άπειρους φίλους στο FB, αλλά κανέναν στην πραγματική ζωή. Κι εμπιστεύομαι τα όργανα και τη συλλογική λειτουργία του κόμματος πως θα τραβήξουν το αυτί σε όποιον ξεφύγει από τα όρια, και λυγίσει το κλαδί από την ανάποδη.

Στην τελική κανείς δε γεννιέται ώριμος, σοφός χρήστης (του διαδικτύου και οποιουδήποτε μέσου). Κάποια πράγματα τα μαθαίνεις μέσα από την πείρα και από τα λάθη, αρκεί να τα αναγνωρίζεις και να τα διορθώνεις. Το απαγορευτικό συλλήβδην στο internet φέρνει πολύ χειρότερα αποτελέσματα, από αυτά που προσπαθεί να αποτρέψει και μάλλον διαιωνίζει το πρόβλημα. Μες στο χορό μαθαίνεις τα βήματα, έξω από αυτόν λες απλά πολλά τραγούδια.

Υπάρχει βέβαια και ένα άλλο επίπεδο (γκεστάλτ που θα έλεγε ο Κωνσταντάν στους Απαράδεκτους) υποκατάστασης: αυτό της πληροφορίας που υποκαθιστά τη γνώση -κι επισημαίνουν πολύ σωστά οι θέσεις. Κι αν υπάρχει κάτι που να συνδέεται κατεξοχήν με τα παραπάνω, είναι το διαδίκτυο, που 'ναι ένα ποτάμι χωρίς φίλτρα, μια αδιάκοπη και χειμαρρώδης ροή πληροφοριών -άχρηστων ως επί το πλείστον- που σκεπάζουν την ουσία αντί να την αναδεικνύουν. Αν στο διαδίκτυο προάγεται μια φορά η γνώση, άλλες δέκα ευνοείται η τρολιά, η προβοκάτσια, το εύκολο ψέμα -και τρέχα ανασκεύασέ το μετά...

-Μμμ, σωστά. Ή μήπως όχι;

Καταρχάς το επιχείρημα της υποκατάστασης είναι τόσο εύστοχο, σα να λέμε πχ ότι οι εκλογές υποκαθιστούν την ταξική πάλη, άρα δεν πρέπει να παίρνουμε μέρος σε αυτές. Ή ότι τα οικονομικά αιτήματα οδηγούν σε ρεφορμιστικές διεκδικήσεις (μεταρρυθμίσεις) αντί να δείχνουν το στρατηγικό μας στόχο (σοσιαλισμό), συνεπώς πρέπει να αποφεύγουμε να τα προβάλουμε, πχ στις απεργίες. Δεν αναφέρω τυχαία ως παράδειγμα τις εκλογές, που είναι κατεξοχήν πεδίο καταιγιστικών επιθέσεων, με έμφαση στην πληροφορία, το φαίνεσθαι αντί της πολιτικής ουσίας. Οι εκλογές και το διαδίκτυο δεν είναι τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή, δεν είναι καν το σημαντικότερο δευτερεύον -όπως λέει ο Σωτηρακόπουλος για το ποδόσφαιρο. Αλλά στο βαθμό που μας αφορά το ένα, ασχολούμαστε και με το άλλο (που δε συνδέεται μόνο με τις εκλογές βέβαια, απλώς εκεί αναδεικνύεται η σημασία του).

Δεν επιλέγουμε πάντα εμείς, εξάλλου, τα πεδία της αντιπαράθεσης. Για να κάνω έναν τραβηγμένο παραλληλισμό, η ΕΣΣΔ μπορεί να μην προσέγγιζε τον κομμουνισμό, συμμετέχοντας στην κούρσα του ανταγωνισμού με το ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, αλλά αυτό δε σημαίνει πως μπορούσε να την αγνοήσει και να μην πάρει καθόλου μέρος ή ότι οι επιτυχίες σε αυτό το κομμάτι της ήταν αδιάφορες.

Τόσο απλά...

Κατ' αντιστοιχία, ο πόλεμος της πληροφορίας δεν προάγει απαραίτητα τη γνώση, αλλά δε μας αφήνει αδιάφορους. Ένα βιντεάκι που θα γίνει viral, μια απάντηση σε ένα ενορχηστρωμένο ψέμα ιδίως στην προεκλογική περίοδο, άμεσες ενημερώσεις για εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις, κτλ, παίζουν κι αυτά ένα ρόλο, κοντά στα άλλα. Είναι ένα εργαλείο που μπορεί να μας προσεγγίσει αρχικά με κάποια άτομα, κάποιες κατηγορίες -πχ τη νεολαία που το χρησιμοποιεί σχεδόν αποκλειστικά για την ενημέρωσή της κι αυτό είναι αντικειμενικό γεγονός, χωρίς να το αξιολογώ και να εξετάζω τα αρνητικά του. Ύστερα από την αρχική προσέγγιση, είναι δική μας υπόθεση πώς θα εμβαθύνουμε το αρχικό ερέθισμα, πώς θα παρέμβουμε για να γίνει η πληροφορία-γνώση, η σπίθα-πυρκαγιά και (αρχι)πέλαος η στάλα.

Φτάνω στο τέλος του κειμένου, χωρίς να έχω απαντήσει, ούτε κατά διάνοια, στο αρχικό ερώτημα, που ήταν και το ζητούμενο που έθεσα. Αλλά αυτό δεν είναι δική μου αρμοδιότητα να το απαντήσω κι ίσως είναι καλύτερα να ειπωθεί εκεί που πρέπει, για να μην παρεξηγηθεί κιόλας, ως μια υπόδειξη αφ' υψηλού.

Το μόνο που θα μπορούσα να πω σχετικά είναι πως το κόμμα μπορεί να φτιάξει μια πολύ δυνατή ομάδα, εκ των έσω, αξιοποιώντας τα μέλη του και τις δικές του δυνάμεις. Και δεν είμαι σίγουρος αν η παρέμβασή του πρέπει να γίνεται κυρίως ανοιχτά (πχ προφίλ twitter για ανακοινώσεις), υπόγεια (με ομάδα σχολιαστών και ελεύθερων σκοπευτών, που παρεμβαίνουν στοχευμένα) ή με συνδυασμό της "νόμιμης" και "παράνομης" δουλειάς.

Υστερόγραφα

-Μιας και πιάσαμε τις νέες μορφές -που δεν έχουμε πιάσει ακόμα- κι επειδή δεν υπάρχουν μονάχα Αγγε(β)λάκες σε αυτή τη χώρα, μπορείτε να ακούσετε ενδεικτικά δύο κομμάτια από έναν καινούριο δίσκο. Σχηματικά μιλώντας -γιατί δε χωρίζονται με σινικά τείχη- ένα πολιτικό και ένα ερωτικό.

Το σφάλμα - Οργανώσου (κλικ για να δείτε τους στίχους)

Το σφάλμα - μην ξαναφύγεις, δεν παλεύεται το κρύο (κι εδώ οι στίχοι)

Κι ένα δεύτερο υστερόγραφο

Όσοι έχασαν την πρώτη, όσοι μένουν στα βόρεια προάστια, όσοι τον διαβάζουν αλλά δεν τον έχουν δει ποτέ από κοντά, όσοι τον ξέρουν ήδη, όσοι θέλουν να διαπιστώσουν από κοντά αν έχει πλάκα κι από κοντά (ναι έχει), δεν έχουν δικαιολογία για σήμερα.

Έντουαρντ Σνόουντεν

Το ηθικό δίδαγμα της χτεσινής συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ είναι διαχρονικό. Μαζική πορεία πολύς κόσμος, αλλά πάντα μπαίνει ενδόμυχα το ερώτημα αν είναι αρκετός σε σχέση με το ύψος που βάζει η συγκυρία κι οι απαιτήσεις της.

Αλλά σήμερα θα μιλήσουμε (ή μάλλον θα γράψουμε) για κάτι διαφορετικό: τον Έντουαρντ Σνόουντεν -νομίζω πως δεν το έβλεπε κανείς να έρχεται από τον τίτλο.

Η υπόθεση με τις αποκαλύψεις έσκασε το 13', έμεινε ζεστή με τις παρενέργειές της, και με διάφορες κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές παραγωγές που τη δραματοποίησαν, για να έρθει πρόσφατα ξανά στο προσκήνιο με την είδηση (;) ότι οι ρωσικές αρχές προτίθενται να εκδώσουν στις ΗΠΑ (και τη νέα τους εκλεγμένη κυβέρνηση) το Σνόουντεν, που είχε βρει προσωρινό (αλλά ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, που λένε) καταφύγιο στη Μόσχα -όπου πήγε να τον βρει και η κοπέλα του, αφού είχε πάρει τριετή άδεια παραμονής στη χώρα.

Ενδιάμεσα υπήρξε το επεισόδιο με το Μοράλες και το αεροπλάνο του Βολιβιανού προέδρου, που προσγειώθηκε αναγκαστικά για να ερευνηθεί, κατόπιν απαίτησης των ΗΠΑ, που υποψιάζονταν πως επέβαινε κρυφά σε αυτό ο Σνόουντεν, για να μεταβεί από τη Μόσχα στη Λατινική Αμερική, όπου θα έπαιρνε πολιτικό άσυλο. Και αν το σημειώνω σήμερα, είναι γιατί ψάχνοντας στο αρχείο του Ρίζου, βρήκα ένα σχόλιο του γραφείου τύπου της κετουκε, που αναφέρει τα εξής:

H άρνηση της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας να επιτρέψουν τη διέλευση και τον ανεφοδιασμό του προεδρικού αεροσκάφους της Βολιβίας, βάζοντας σε κίνδυνο την ασφάλειά του, επικαλούμενες αρχικά «τεχνικά προβλήματα», αλλά κι οι έρευνες που διεξήχθησαν τελικά από τις Αυστριακές αρχές, προκειμένου να εξακριβώσουν εάν στο αεροσκάφος επέβαινε ο πρώην υπάλληλος των μυστικών υπηρεσιών της NSA Σνόουντεν, συνιστούν απαράδεκτες και προκλητικές ενέργειες.
Πρόκειται για εξέλιξη που φανερώνει ότι η ΕΕ και οι κυβερνήσεις της, μπροστά στην όξυνση των ανταγωνισμών μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, παραμερίζουν τα όποια προσχήματα, τα διπλωματικά πρωτόκολλα και τις διεθνείς συμβάσεις. Οι ανταγωνισμοί, οι ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις, η αλληλοκατασκοπία είναι κι αυτές πλευρές της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, της δικτατορίας των μονοπωλίων που οι λαοί είναι επιτακτική ανάγκη με την πάλη τους να ανατρέψουν.

Ομολογώ πως αρχικά -και μέχρι να δω την ταινία του Στόουν- είχα μείνει με αυτήν την εντύπωση κι αυτή μόνο τη διάσταση της υπόθεσης: ότι πρόκειται δηλ για μια ιμπεριαλιστική διένεξη και χοντρό παιχνίδι κατασκοπίας, χωρίς περαιτέρω προεκτάσεις. Εκ των υστέρων, το τελικό συμπέρασμα δεν αλλάζει απαραίτητα, διανθίζεται όμως με κάποιους ενδιαφέροντες αστερίσκους, που το εμπλουτίζουν.

Καταρχάς ο Σνόουντεν στα νιάτα του (όχι πως τον έχουν πάρει τα χρόνια, πάλι νεολαίος θεωρείται με τα δικά μας ηλικιακά κριτήρια για τους νέους γονείς, κτλ) ήταν συντηρητικός, πιθανότατα οπαδός των Ρεπουμπλικάνων. Μπήκε στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ ως πληροφορικάριος, μετά από τον τραυματισμό του στις ειδικές δυνάμεις, για να υπηρετήσει από ένα άλλο πόστο την πατρίδα του και τα ιδανικά της. Συνεπώς ξεκίνησε έχοντας διαφορετικές απόψεις, που έπεσαν όμως πάνω στο τείχος της πραγματικότητας και μετατοπίστηκαν από την ίδια τη ζωή.

Ο Σνόουντεν καταγγέλλει βασικά κάτι αυτονόητο -για εμάς τουλάχιστον. Ότι οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας του στήνουν έναν τεράστιο ιστό παρακολούθησης, που ελέγχει τα πάντα: κάθε μας κίνηση και δραστηριότητα, ιδιωτικές συνομιλίες, διαδικτυακές επαφές, σχόλια, συναναστροφές, σχέσεις κοκ. Ο Μεγάλος Αδελφός παρακολουθεί τον αντίπαλο, αλλά και τους δικούς του (για σιγουριά), τα άτομα με τα οποία έρχονται σε επαφή, τις επαφές των επαφών, τους συγγενείς, κτλ. Ο τρόπος και η έκταση του συστήματος μπορεί να σοκάρει και τον πλέον υποψιασμένο, ακόμα κι όσους θεωρούν δεδομένη την πρακτική των διαφόρων κρατών και των υπηρεσιών τους. Αν ορισμένοι σφοι πχ θεωρούσαν λίγο γραφικό πχ να βγάζουμε τα κινητά και τις μπαταρίες τους από την αίθουσα όπου συνεδρίαζε η (κ)οβ, ίσως να αλλάξουν γνώμη βλέποντας τη σκηνή με τα μέτρα προστασίας που παίρνει ο Σνόουντεν, και το φούρνο μικροκυμάτων -που ακυρώνει πιθανότατα το σήμα της κινητής τηλεφωνίας.

Πολλές φορές χρειάζεται κι εμείς να αποδεικνύουμε το αυτονόητο, που έχει αξία, ιδίως όταν γίνεται ντοκουμενταρισμένα, με συγκεκριμένα στοιχεία, εκ των έσω. Αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία -κατά τη γνώμη μου- σε αυτές τις αποκαλύψεις είναι πως δεν μπήκαν στο γνωστό καλούπι και στο θρίαμβο του αυτονόητου, που καταλήγει ανόητο: κάτω ο κακός Μπους, ζήτω ο Ομπάμα κι η μεγάλη αγκαλιά των Ντέμοκρατς (που απορροφούν και εξουδετερώνουν σχεδόν κάθε τι -δυνητικά- προοδευτικό και ριζοσπαστικό στην αμερικάνικη κοινωνία).

Το σύστημα παρακολουθήσεων (κι άλλα συστήματα που χρησιμοποιήθηκαν σε πολεμικές επιχειρήσεις) δεν αφορά μόνο την περίοδο του χασάπη Μπους. Λειτούργησε στην εντέλεια και στα χρόνια του Ομπάμα, που δεν μπορούσε να αρνηθεί το αυτονόητο, για αυτό προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να υποβιβάσει τη σημασία του (δουλειά ενός χάκερ), παίζοντας παράλληλα με το γνωστό δίπολο "ασφάλεια-ελευθερία", όπου το πρώτο αυξάνεται θεωρητικά, τόσο ώστε να μην υπερβαίνει τα όρια και θίγει το δεύτερο αγαθό. Μια προσπάθεια στην οποία ερχόταν συχνά σε αμηχανία και φανερές ανακολουθίες.

Προκύπτει εύλογα και  το ερώτημα πώς εκθειάζουν τον Ομπάμα, όσοι έχουν δει πχ την ταινία, όσοι γνωρίζουν κάτι για την αυτονόητη αλήθεια του Μεγάλου Αδελφού (που καταργεί βάναυσα κάθε έννοια προστασίας της ιδιωτικής ζωής και των ευαίσθητων δεδομένων της) και την πολιτική συγ-κάλυψη που της παρείχε ο cool Obama.

Αλλά τι ψάχνεις να βρεις...

Είναι επίσης εξωφρενικά έξυπνο το κόλπο του Σνόουντεν για να περάσει αυτό το υλικό από το χώρο που εργαζόταν (δε θα το αποκαλύψω, για να μην το προδώσω, σε όποιον σκοπεύει να δει την ταινία), αν αληθεύει η εκδοχή που δίνει ο Στόουν. Κάτι πολύ πιθανό, αφού ταξίδεψε στη Μόσχα για να πάρει συνέντευξη από το Σνόουντεν, που πρέπει να του διηγήθηκε όλες τις λεπτομέρειες. (Νομίζω άλλωστε πως αυτή είναι η κλασική μέθοδος του σκηνοθέτη, που είχε πάρει μια συνέντευξη και από το Φιντέλ Κάστρο πριν από καμιά ντουζίνα χρόνια, στην οποία ο Φιντέλ κάνει μερικά απογοητευτικά σχόλια πχ για την Περεστρόικα και το ρόλο του Γκόρμπι -αλλά δεν είναι αυτά προφανώς που θα μείνουν στην ιστορία).

Το τέλος της υπόθεσης δεν έχει γραφτεί ακόμα. Οι ΗΠΑ απαιτούν την έκδοση του Σνόουντεν, που ξέρει πως τον περιμένει βέβαια καταδίκη, αλλά δεν αρνείται να γυρίσει, εφόσον του εξασφαλίσουν μια δημόσια δίκη (για δίκαια δεν το συζητάμε καν).

Στο τέλος της ταινίας, το ερώτημα για το ρόλο και τις προθέσεις του Ε.Σ. παραμένει. Αν είναι ένας ιδεολόγος που κινείται από αγνά κίνητρα, πιστεύοντας ότι κάνει το καθήκον του, δε θα μπορούσε να υπερβεί τους περιορισμούς της αμερικάνικης κοινωνίας -όπου πρακτικά δεν υπάρχει καν ΚΚ- κι έχει πάει ίσως ήδη πολύ μακριά, καταγγέλλοντας το σύστημα συνολικά, όχι τα πρόσωπα, ένα κόμμα, τα διεφθαρμένα στελέχη, κτλ.

Αν πάλι είναι ένας πράκτορας που έδρασε με πλάτες, αυτό δε μειώνει στο παραμικρό την ουσία και τη σημασία των αποκαλύψεών του.

Σε κάθε περίπτωση, η υπόθεση βοηθά το μέσο τηλεθεατή να σκεφτεί και να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα. Για τη ζωή στις ΗΠΑ -και όχι μόνο- ακόμα και για τους Ρώσους, που σκέφτονται να τον πουλήσουν και να τον εκδώσουν...

Υστερόγραφο

Τελείως διαφορετικό με το κυρίως θέμα, αλλά σημαντικό κι ουσιώδες.

Αύριο συνεχίζεται η δίκη του Πελετίδη, κι ο λαός της Πάτρας θα υπερασπιστεί (όπως έκανε και δέκα μέρες πριν) τον αγωνιστή δήμαρχό του, που στοχοποιείται γιατί δεν έτεινε χείρα φιλίας στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής.

Δε νομίζω πως οι αναγνώστες του μπλοκ χρειάζονται κάποια δική μου υπενθύμιση για το καθήκον τους. Μπορούν όμως να διαδώσουν παντού το κάλεσμα, για να εκδηλωθεί ακόμα πιο μαζικά -από ό,τι την τελευταία φορά- η αγωνιστική αλληλεγγύη.

Αντιγράφω από τη σελίδα του δήμου Πατρέων.

Ο λαός της Πάτρας, με νέα μεγάλη κινητοποίηση, θα υπερασπιστεί αύριο, 23 Φλεβάρη, όπως έκανε και στις 13 του μήνα, τον αγωνιστή Δήμαρχό του, Κώστα Πελετίδη, που υλοποιώντας την ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, δεν διευκόλυνε την δράση της Ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης, Χρυσής Αυγής, κάνοντας το χρέος του απέναντι στο λαό.

Η διακοπείσα δίκη θα συνεχιστεί αύριο, Πέμπτη 23 Φλεβάρη, με την τοποθέτηση του Δημάρχου, τις αγορεύσεις των συνηγόρων και την έκδοση της απόφασης.

Στο κείμενο της απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου έχουν συγκεντρωθεί χιλιάδες υπογραφές στήριξης του Κώστα Πελετίδη, ενώ δεκάδες είναι οι ανακοινώσεις και τα ψηφίσματα που συνεχίζουν να καταφθάνουν καθημερινά στον Δήμο.

Έχουν σταλεί δεκάδες ψηφίσματα Δημοτικών και Περιφερειακών Συμβουλίων και εκατοντάδες ανακοινώσεις φορέων, συλλόγων και σωματείων.

Σήμερα έφτασαν τα εξής:

-Δημοτικό Συμβούλιο Δήμου Λουτρακίου – Περαχώρας – Αγίων Θεοδώρων

-Δημοτικό Συμβούλιο Δήμου Άργους Ορεστικού

-Νομαρχιακό Τμήμα Α.Δ.Ε.Δ.Υ Αχαΐας

-Εργατικός Συλλόγος Ελλήνων του Κεμπέκ Καναδά

-Εργατικός Συλλογος Ελλήνων Αντιστασιακών του Κεμπέκ Καναδά

-Εργαζόμενοι και Δ.Σ. του Συλλόγου για την Ψυχική Υγεία - ΣΟΨΥ Πάτρας.

ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

Στο μεταξύ αύριο έχουν προκηρύξει στάση εργασίας και συγκέντρωση έξω από το Δημαρχείο (8π.μ.) και στη συνέχεια πορεία και συγκέντρωση έξω από τα Δικαστήρια:

- Ο Σύλλογος Υπαλλήλων του Δήμου Πατρέων

-Το Συνδικάτο ΟΤΑ Νομού Αχαΐας

-Το Σωματείο Εργαζομένων Καθαριότητος του Δήμου Πατρέων

-Το Σωματείο Φυλάκων Σχολικών Κτιρίων και Λοιπών Εργατοϋπαλλήλων Δήμου Πατρέων

-Το Σωματείο Οδηγών – Χειριστών Δήμου Πατρέων

-Ο Σύλλογος Προσωπικού ΔΕΥΑΠ