The Fucking 80's

Είναι μία, μόνο μία, η ονειρεμένη δεκαετία.

Ονειρεμένη κι ανεξάντλητη. Τόσο που δε χωράει σε μια μόνο έκθεση (σαν κι αυτή στο Γκάζι). Κι η έκθεση αυτή δεν τελειώνει σε μια μόνο επίσκεψη. Πηγαίνεις για μια εκδήλωση (πχ "λαϊκότητα και ποδόσφαιρο") και στα μισά εγκαταλείπεις το αρχικό σχέδιο και τρέχεις να ρουφήξεις όσα προλάβεις, μέχρι το κλείσιμο. Τόσο που χρειάζεται ένα σημείωμα να προλογίζει μια (σχετική πλήρη) εισαγωγή στο πνεύμα και τα κατορθώματα της δεκαετίας (τι κατορθώματα; Ανδραγαθήματα. Τι ανδραγάθημα; Πες άθλοι καλύτερα. Τι δεκαετία. Πενταετές και βάλε, που θα έλεγε ο Χάρρυ Κλυνν). Ή ένα ξεχωριστό σημείωμα για κάθε περίπτερο και κάθε θεματική ενότητα.

Γιατί τότε γίνονταν πράγματα, όπως θα έλεγε κι η Βάνα Μπάρμπα, που τότε δεν είχε μπλέξει ακόμα με τον Καρατζαφύρερ, αλλά έπαιζε σε βίντεο-κλιπ με τον Ίαν Γκίλαν και σε οσκαρικές ταινίες, όπως το Μεντιτεράνεο (οι αρχές του 90' είναι οργανικά ενταγμένες από αισθητική άποψη στη δεκαετία με τις βάτες).

Υπερβολές, θα μου πεις, και θα έχεις δίκιο. Ναι αλλά δε σου μιλάω για απλές αναμνήσεις, που σου ξυπνάνε τη νοσταλγία για τη μοναδική πατρίδα, τα παιδικά μας χρόνια, και μπορούν να λυγίσουν τον οποιονδήποτε. Δε μιλάω καν για μια συγκριτική ανάλυση, ποσοτική και ποιοτική, για την υπεροχή μιας υπέροχης δεκαετίας, που ήταν πιο μαζική και συλλογική στα πάντα: από τις συγκεντρώσεις και το κίνημα, μέχρι τη διασκέδαση (συναυλίες, φεστιβάλ, πάρτι -στη Βουλιαγμένη) και το γήπεδο. Αυτά εξάλλου δεν πρέπει να τα βλέπουμε στατικά, όπως μια φωτογραφία με γλυκά, ξεθωριασμένα χρώματα ή ένα μάτσο ακούνητα πλέι-μομπίλ, με σημαιάκια ΠαΣοΚ στα χέρια, να αναπαριστούν την επιστροφή του "σιδερένιου" από το Χέρφιλντ, χωρίς να βλέπεις το σπόρο της παρακμής που έφεραν και το σημείο στο οποίο οδήγησαν...

Αυτό που θέλω να πω είναι καθαρά πολιτικό, αυτό που μας ενδιαφέρει, σχεδόν αντικειμενικό, κατά μία έννοια. Είναι ένα ραντεβού με την ιστορία (μας), όπως πολύ εύστοχα ονόμασαν την έκθεση οι διοργανωτές. Τόσο συναρπαστικό, που ξεφεύγει εύκολα από τα ποταμίσια τους σχόλια (περί λαϊκισμού κτλ) και τη νεοφιλελέ λογική τους στον υποτιτλισμό των εικόνων και σε κάποιες εκδηλώσεις (πχ στη σύνθεση του πάνελ). Τόσο γεμάτο και πλούσιο, που μπορεί να εκπλήξει ακόμα και όποιον πιστεύει πως ξέρει/θυμάται τα πάντα για την εποχή. Ομολογώ για παράδειγμα (χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου μεγάλο γνώστη) πως δεν ήξερα την έκταση του εν Ελλάδι ανθρωποκυνηγητού που είχαν εξαπολύσει οι Ισραηλινές υπηρεσίες ενάντια σε Παλαιστίνιους αγωνιστές.

Μια δεκαετία γεμάτη ΠαΣοΚ και καλτ παρακμή, αλλά τόσο πολιτικοποιημένη που μέχρι κι η ΝΔ ένιωθε την ανάγκη να παίξει με τέτοιους όρους, να βγάλει την κασέτα "Δημοκρατία ή Μαρξισμός" με τραγούδια του Ρόμπερτ Ουίλιαμς (!), να εκδώσει την μπροσούρα του Ανδριανόπουλου για την ηθική ανωτερότητα του καπιταλισμού (!!), να κάνει πολιτική συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο (!!!), όπου πήρε μέρος -μεταξύ άλλων- η Μαρία Δημητριάδη (!!!!) -εκτός κι αν πρόκειται για συνωνυμία.

Αλλά καλύτερα να μιλήσουν οι εικόνες. Γιατί αν κάθε μία αξίζει για χίλιες λέξεις, οι δικές μου περισσεύουν. Έτσι κι αλλιώς για πολλά απ' αυτά, απλώς "δεν έχω λόγια..."

Όλοι στο Σύνταγμα λέμε...

Εννοείται κι η γιαγιά

Όχι αυτοί, δεν είναι σφοι, ούτε σύμμαχοι

Αυτός είναι σύντροφός τους, σίγουρα ναι...
Τώρα όμως άλλαξε κι αυτός (ως Μανολιός)

Κι αυτοί είναι σύντροφοί τους. Αλλά πόσοι είναι πια;

Αυτοί δεν ήταν, αλλά έγιναν στην πορεία

Η φράση "πράσινα άλογα", οπτικοποιημένη σε προεκλογική αφίσα

Συνδιάσκεψη Ομάδων και Ατόμων... -sic-

Γραφικοί ήταν από παλιά. Επικίνδυνοι ήταν πάντα

Κι η αλήθεια γραφόταν πάντα με κόκκινο.

Ακόμα κι όταν είχε συνθήματα για την περεστρόικα,

που κάνει πιο δυνατό το σοσιαλισμό -τι ακούγαμε...

Ακόμα κι όταν είχαμε στις γραμμές μας τέτοιους τύπους

-η αγία τριάδα των κλασικών του οπορτουνισμού.

-Μη μου το παίζεις εμένα ο "άνθρωπος με το γαρίφαλο". Ακούς;

Κερνάμε πικρό καφέ. Της παρηγοριάς και της ανασυγκρότησης

(πώς λέμε της αριστεράς και της προόδου...)

Κι ένα φωτοκουίζ. Από δεξιά βλέπουμε: Γράψα, Σπύρο, Μίμη και..

και.. και... Λες να είναι ο Μανουσογιαννάκης; Ποιος είναι ρε συ;

Οι πρόδρομοι των Μουρουτο-τρολ. Στο δρόμο της δημοκρατίας.

Κι από δίπλα η κασέτα "δημοκρατία ή μαρξισμός"-Ρόμπερτ Ουίλιαμς

Ανδριανόπουλος. Και σκιτσάκι Μαφάλντα. Αυτά είναι...

Κι εσύ Ελένη. Και κάθε Ελένη...

Μα αυτός δεν ήταν τροτσκιστής; Τι πάει να πει σε μία χώρα;

Ευτυχισμένα χρόνια, ωραίες αφίσες, ακόμα ήμασταν μαζί...

Όλα αυτά εντός εισαγωγικών προφανώς... (εκτός από το ωραίες αφίσες)

Αυτή την μπροσούρα δεν πρέπει να την ξαναβγάλουμε;

Ο Μπογδάνος ποιος είναι; Κι η Δημητριάδη τι δουλειά είχε εκεί;

Ο Θούριος χαλούσε κόσμο. Το Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή μπαίνει

ως υστερόγραφο. Μπράβο παιδιά, αντικειμενική περιγραφή...

Εκδήλωση ΠαΣοΚ με Γιαννόπουλο για τα 69 χρόνια του Οχτώβρη

Τα ύστερα του κόσμου... Υγ: φέτος να δεις με τις εκδηλώσεις του Σύριζα

Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά...

Ρε μανία, με αυτήν την πραγματική αλλαγή...

Κι αυτό ήταν μόνο ένα δείγμα από την πολιτική ενότητα. Αν περάσουμε στα υπόλοιπα μπορεί να χρειαστούμε άλλα τόσα: μπλιμπλίκια, το παιχνίδι με τους πιγκουίνους που αρρώσταινε τα παιδάκια σε βαθμό επιληψίας, ή αθλητικές αφίσες σαν κι αυτή.

Αλλά αυτό πηγαίνει μετά στα υποκειμενικά που λέγαμε. Τα άλλα είναι αντικειμενικά, υπαρκτά σαν σοσιαλισμός και αδιαμφισβήτητα.

Προλαβαίνει να πάει κανείς στην έκθεση (λειτουργεί και το Μάρτη) και να κλείσει το δικό του ραντεβού με την ιστορία...

Υστερόγραφη προσθήκη