Ζουλώντας

Έχω την εντύπωση πως το ζάπινγκ, στην αρχική του σημασία, είναι κάτι σαν ζούληγμα, ελαφρύ χτύπημα, πχ στα κουμπιά του τηλεχειριστήριου, που οι παλιότεροι έμαθαν να το λένε κομπιούτερ, αλλά στο σπίτι ο Άβερελ το έλεγε συχνά μαραφέτι ή "χαϊδευτικά" παπάρι.

-Φέρε μου λίγο το μαραφέτι...

Ρόμβοι, τρίγωνα, εκ διαμέτρου αξιοθαύμαστα πράγματα, που θα έλεγε κι ο Τραμπάκουλας, στην πιο απολαυστική αποτύπωση της αμηχανίας του μέσου Έλληνα από την επαρχία, μπροστά στο τρένο της ΕΤΕ, που γίνεται προέκταση του χεριού του.

Ζουλώντας λοιπόν χτες τα κουμπιά, έπεσα πάνω σε διάφορα πράγματα, που τα καταγράφω εδώ, εν είδει ημερολογίου, με μικρά ή μεγαλύτερα σχολιάκια.

-Μια συνέντευξη περιβόλι του Αρτέμη Σώρρα, που δίνει μπόλικη τροφή για γέλιο ή προβληματισμό για τον κόσμο που έχει πείσει και το "πού οδεύουμε κύριοι (στο αεροδρόμιο, αυτό είναι γνωστό από την άλλη ταινία του Χάρρυ Κλυνν). Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο πως τον ζημιώνει και δεν του κάνει δωρεάν διαφήμιση, έστω και αρνητική, για να μπει στη βουλή, ως αντισυστημικός ηγέτης, που τον "χτυπάνε τα κανάλια" (ο Σύριζα έχει κάνει κυβερνητική καριέρα, με αυτό το κόλπο).

Μένω παρόλα αυτά με την απορία τι δικαιολογεί τόση ενασχόληση με μια τόσο φαιδρή περίπτωση κι έναν τρίτης διαλογής απατεώνα. Είναι η δολοφονία της άτυχης επιστήμονα από τον ψεκασμένο, που έδωσε έκταση στο θέμα ή παίζει άραγε ρόλο και η αντίδραση του ιερατείου που βλέπει πως χάνει την ψεκασμένη πελατεία της κι αποκτά έναν επικίνδυνο ανταγωνιστή;

Έχω εν τω μεταξύ πρόσφατο ένα βιβλίο για το βίο και την πολιτεία του Λαυρεντιάδη με τις φούσκες του, και κάποιοι συνειρμοί-συγκρίσεις μου έρχονται αναπόφευκτα. Τι δικαιολογεί όμως διαφορετικά μέτρα και σταθμά για τις δύο περιπτώσεις; Το μέγεθος της απάτης; Τα εμπλεκόμενα συμφέροντα; Ο συγχρωτισμός του... μεγιστάνα με την πολιτεία κι επίσημους φορείς, που στο πρόσφατο παρελθόν τον βράβευαν ως επιχειρηματία της χρονιάς και φαινόμενο; Ή οι μπίζνες του Λαυρεντιάδη με την εκκλησία, που του εξασφαλίζουν τουλάχιστον καλή υστεροφημία -αν όχι απυρόβλητο;

-Μια εκπομπή του ΣΚΑΪ για τους φακέλους της ασφάλειας για διάφορους αγωνιστές ή πολιτικούς αντιπάλους του κράτους. Το ανεκτίμητο πλάνο με το Γόντικα, τη Σία Κοσιώνη κι ανάμεσά τους, το Βλαδίμηρο να τους χωρίζει, σε μια σκυφτή στάση, σα να προσπαθούσε να ακούσει τι λένε.

Το κλασικό ερώτημα αν έπρεπε να καούν-καταστραφούν το 89' οι φάκελοι, και το μεγάλης ιστορικής αξίας υλικό που περιείχαν (το οποίο όμως απαντάται με διαφορετικά κριτήρια σε κάθε εποχή). Τη σημείωση του Γόντικα, που δικαιολογούσε μάλλον το μέτρο, γιατί δε θα ήθελε πχ να εκτεθούν όσοι πολιτικοί κρατούμενοι λύγισαν και δεν μπόρεσαν να αντέξουν στα βασανιστήρια της χούντας.

Όσο για το φακέλωμα ως θεσμό στην εποχή μας, υπάρχει πια σε κάθε μας κίνηση, ο κόσμος είναι πολύ πιο εξοικειωμένος με την ιδέα και τα ηλεκτρονικά αρχεία δεν μπορούν να καούν -ακόμα κι αν διαγραφούν, μπορούν να ανακτηθούν.

Παρόλα αυτά κάποιοι επιμένουν να σοκάρονται (άραγε να υπάρχει κροκοδείλιο σοκ, κατά τα δάκρυα;) με την πρακτική εφαρμογή του Μεγάλου Αδελφού και τις αποκαλύψεις πχ του Σνόουντεν (αλλά αυτό είναι το θέμα μιας επόμενης ανάρτησης).

Μα εκπομπή για φακέλους και να μην είναι εκεί ο Παπαχελάς;

-Την είδηση για τα άρματα μάχης που δίνουν οι ΗΠΑ στους Κούρδους, για να τους εξοπλίσουν, θεωρητικά ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, και πρακτικά ως μοχλός πίεσης κατά του Ερντογάν. Μια στοιχειώδης απόδειξη για τη συνέχεια του αμερικάνικου αστικού κράτους και της εξωτερικής του πολιτικής, που καθορίζεται από πανίσχυρα συμφέροντα κι όχι από κάποιους ημίτρελους (ως τέτοιο εξάλλου επιχειρεί η αστική ιστοριογραφία να πλασάρει εκ των υστέρων και το Χίτλερ. Πολύ βολική εξήγηση, που αποκρύπτει ποιος και γιατί τον ενίσχυσε).

Την ίδια στιγμή, υπάρχει μια έντονη επικοινωνιακή επίθεση κατά της Σούζαν Σάραντον, επειδή "δε σκέφτηκε με το αιδοίο της", όπως είχε δηλώσει η ίδια, για να ψηφίσει τη Χίλαρι, κρατώντας έτσι μια στάση, που είναι η αμερικάνικη εκδοχή του "τι Πλαστήρας, τι Παπάγος". Συμπέρασμα: ακόμα κι αν δεν υπάρχει ΚΚΕ, καλό είναι να το εφεύρουμε...

-Τα καυστικά σχόλια-τρολάρισμα για την επικείμενη συγκρότηση ελληνικής διαστημικής υπηρεσίας: ένα μεγάλο βήμα για την αριστερά, ένα απόλυτο τίποτα για την ανθρωπότητα.

Μια ΔΦΑ που αντιμετωπίζει ως εξωγήινους όσους μιλάνε πχ για έξοδο απ' την ΕΕ, κοινωνικοποίηση μονοπωλίων, λαϊκή εξουσία, κτλ. Κι ως ένα είδος Ε.Τ. τους πρόσφυγες, που βιάζεται να τους στείλει σπίτι τους και κάνει ό,τι μπορεί (δηλ τη ζωή τους κόλαση) για να το νοσταλγήσουν.

-Ε.Τ. go home...

Έτσι λοιπόν μπορεί να ανακαλύψουμε τελικά τους εξωγήινους του Σώρρα, που βοήθησαν το στρατό του Αλέξανδρου (γιου του Διός) να κερδίσει με τριάντα χιλιάδες πολεμιστές, τόσες μάχες εναντίον στρατών με πολλαπλάσια αριθμητική δύναμη.

Ας προσέξει ωστόσο η ΔΦΑ, για να μην την πατήσει σαν τους Σοβιετικούς τη δεκαετία με τις βάτες, που έμπλεξαν στην κούρσα των εξοπλισμών και τον πόλεμο των άστρων, εξαντλώντας την οικονομία τους και τη δυναμική του υπαρκτού σοσιαλισμού. Χρειάζεται προσοχή κι επιφυλακή, ενάντια στα μέσα και τις μεθόδους που μεταχειρίζεται ο ιμπεριαλισμός, για να χτυπήσει το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα...

-Μια δημοσκόπηση στον ΑΝΤ-1 και την κρίσιμη παρατήρηση για το αριστεροχώρι, που καλύπτει το χώρο μεταξύ ΚΚΕ και Σύριζα, και κινείται αθροιστικά (στις δημοσκοπήσεις) κοντά στο 6%, ωστόσο πληρώνει τον κατακερματισμό του. Ε πόσο πιο σαφώς να το υποδείξουν πια...

Κι όσο για αυτούς που ξορκίζουν το ενδεχόμενο, είναι σίγουροι πως δεν εμφιλοχωρούν στις γραμμές τους τέτοιες απόψεις; Κι οι παρεμβάσεις στο πρόσφατο παρεμβάσεις της νΚΑ, που βοούσαν περί του αντιθέτου -για να μείνουμε μόνο σε όσα έγιναν μες στο 17'; Το κάλεσμα συνεργασίας της Ανταρσυα, στις αντι-ΕΕ δυνάμεις; Ο σαφής διαχωρισμός στις διατυπώσεις της Παντιέρα για τη Ζωή και τη ΛαΕ;

-Δεν είδα, συνειδητά, την Αγορά του Αυγερόπουλου, που κάποτε έκανε πιο σοβαρές δουλειές και ξεχώριζε από το ρηχό "εναλλακτικό" του Κούλογλου (ακόμα και του Χατζηστεφάνου, κατά τη δική μου γνώμη) αλλά προφανώς λύγισε στη συριζαϊκή λαίλαπα. Και το πιο απογοητευτικό είναι ο χρόνος που ξόδεψε για την έρευνά του, για να φτάσει σε τόσο απλοϊκά μηνύματα.