Ελληνο-κομμουνιστικοί διάλογοι

Ο διεθνισμός είναι δύσκολη υπόθεση, γιατί δε μιλάς στη μητρική σου γλώσσα και δεν είναι εύκολη η συνεννόηση, ακόμα κι αν υπάρχουν ακατάλυτοι ταξικοί δεσμοί με το συνάδελφο, το διπλανό και τον τρελό τον Ιταλό. Οπότε πονοκεφαλιάζεις μετά από λίγη ώρα και σου έρχεται να το ρίξεις στο ουίσκι, το ούζο και άλλα ποτά που είναι παραλλαγές της γκράπα -όπως έχει αποφανθεί ένας σφος θαυμαστής και πελάτης του Αλφαβητίξ, που αγαπάει τα ψάρια. Κι άντε να τους εξηγήσεις τι είναι "μερακλής", τι νοηματικές προεκτάσεις έχει, τι είναι μ-λ*κας με περικεφαλαία, τι είναι η περικεφαλαία και γιατί την φοράει, ή τι είναι φλώρος.

Σαν τη Βαβέλ στις διεθνείς συναντήσεις εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων, όπου το βασικό είναι να μιλάς την ίδια πολιτική γλώσσα με τους συντρόφους, για να μη χαθείς στη μετάφραση των κλασικών. Και να μη συνδυάζεις την ευρυμάθεια στις ξένες γλώσσες (αν είσαι πολύγλωσσος) με την πολιτική διγλωσσία. Πώς να τους εξηγήσεις όμως όσα όλα θες; Τα λογοπαίγνια ή τα βαθιά πολιτικά νοήματα;

-The struggle of classes remains historically remains... adikaioti.
-You mean unjustified?
-Πες το κι έτσι.
Δώσε βάση, αρχίζει το νόημα, αν δεν προσέξεις το 'χασες...

-So this guy in India was Ghandist and used his method.
-Oh you mean pathetic resistance.
-No, no. I mean passive resistance.
-Yes, you 're right. But if you think it, it's really pathetic as a struggle method, isn't it?

Η Ινδία που λες έχει 28 διαφορετικά ιδιώματα -ακόμα κι η ΕΕ των 27 έχει πλέον λιγότερα μέλη- που δε μοιάζουν ιδιαίτερα μεταξύ τους, σε βαθμό που να πηγαίνουν από το ένα κρατίδιο στο άλλο και να μην καταλαβαίνουν οι μεν τους δε, ή να μην μπορούν καν να καταλάβουν τι λέει ο κατάλογος, για να παραγγείλουν. Έχουν όμως δύο επίσημες κοινές γλώσσες, τα "ίντι" και τα αγγλικά -που είναι άτυπα επίσημη γλώσσα και στην ΕΕ, αλλά ποτέ δεν ξέρεις, μετά το brexit.

Το νερό στα σανσκριτικά (πρέπει να) λέγεται "νιρ" κι έχουν πιθανότατα κοινή ρίζα, αν κι εμείς παλιά το λέγαμε "ύδωρ". Και δεν το έχουμε κοινό με τους λαούς της άλλης Ευρώπης, ούτε στη γλώσσα, ούτε και στη χρήση, γιατί έξω -σχεδόν- πουθενά δε στο φέρνουν τζάμπα, συχνά προτιμούν το μεταλλικό ή μπορεί να στο προσφέρουν σε σφηνοπότηρο (!) λες και το χρειάζεσαι, για να καταπιείς το χάπι σου.

Αυτός ο Ινδός λοιπόν χρησιμοποίησε τα μίντια για να αποκτήσει δημοσιότητα και δύναμη, είπε πως δε θα αναμιχθεί με την πολιτική και στη συνέχεια ίδρυσε κόμμα, κάνοντας flip-flop (κωλοτούμπα, σα να λέμε) ενώ αξιοποίησε ένα κίνημα που έμοιαζε με τους αγανακτισμένους. Κι είναι όλα τόσο οικεία, ένα μείγμα Τσίπρα και Σταύρου Θεοδωράκη, με ολίγη από Μπέπε Γκρίλο από την αυτοδιοίκηση και τα κρατίδια που χρησιμοποίησε ως όχημα... Όλα εκτός από τα μεγέθη -και κάποιους ποιοτικούς δείκτες που ακολουθούν διαλεκτικά την ποσότητα.

Μια μειονότητα πχ μπορεί να φτάνει τις 100 εκατομμύρια ψυχές (δεκαπλάσιες από τον πληθυσμό της Ελλάδας). Μια πόλη να θεωρείται πως έχει μείνει στάσιμη -πχ η Καλκάτα που εμείς δεν τη λέμε έτσι- γιατί δεν έχει ξεπεράσει τα 10 εκατομμύρια κόσμο. Μια απεργία να έχει μόλις μερικές εκατοντάδες χιλιάδες που συμμετέχουν, όπως μας έλεγε ένας Ινδός σφος στο περσινό φεστιβάλ. Αλλά νεκρώνουν τα πάντα κι έχουν καλή περιφρούρηση, άγρια κι άκρως αποτελεσματική, σε σημείο που να διαλύουν όσα μαγαζιά ανοίγουν σε μέρα απεργίας ή τα μέσα μεταφοράς με τους απεργοσπάστες οδηγούς.

Κι εκεί δεν έχουν μ-λ με μπράκετ (παρένθεση) και παύλα πίσω ή κεφαλαία μπροστά (εκτός μπράκετ) αλλά το ΚΚΙ (ΜΛ), σε διάκριση με το ΚΚΙ (Μ), που είναι το δικό μας, αλλά δεν ξέρω απέναντι σε ποιο διαφοροποιείται με αυτήν την παρένθεση κι αν υπάρχει ΚΚΙ σκέτο.

Que hora es? Estamos despiertos ya...
-Do you know stoa?
-...
-It' an architect style. Like a tunnel, or a corridor but with columns. For example the stoa of Attalos, in Ancient Agora. But how do you call it in English?
-I don't know.
-Well in spanish, do you know how you tell 'stoa'?
-...
-Estoa...

Αυτό με τα θήτα των ισπανών που τσεβδίζουν (ή ψευδίζουν κατά άλλους) είναι αστικός μύθος. Που τον επιβεβαιώνεις νοερά όμως μόλις τους ακούσεις να μιλάνε για τη Θαραγόθα, τον Μπάθκεθ, ή το Θόρο, που εμείς τον λέμε Ζορό και σημαίνει αλεπού, και το Βάσκο Θουρουτούθα της Ρεάλ Σοθιεδάδ.
Αυτό που ισχύει όμως είναι ότι αδυνατούν να προφέρουν οποιαδήποτε λέξη ξεκινάει από [σ] κι άλλο ένα σύμφωνο, χωρίς να κολλήσουν μπροστά κι ένα [ε]. Κι έτσι τους ακούς να μιλάν για τον Εστάλιν, τον Εσπίδερμαν και το εσκί. Κι ευτυχώς που λένε hoz y martillo αντί για εσφυροδρέπανο. Και είναι ενδιαφέρον πως για τα μέλη του κόμματος δεν έχουν μόνο τη λέξη 'miembro' αλλά και το 'miltante'. που δείχνει τη στράτευση που απαιτεί ο οργανωμένος αγώνας.

Ο φίλος είναι από τη Βαλένθια, που τη θεωρεί το καλύτερο μέρος του κόσμου κι ας μην ξέρει πολλά για την ποδοσφαιρική της ομάδα -εκτός από το ότι την αγόρασε ένας Ασιάτης και την έχει διαλύσει, αφού έκανε πορεία υποβιβασμού στον πρώτο γύρο. Μπορεί όμως να βρεθεί στη Βαρκελώνη και να κλείσει τα μάτια του, νομίζοντας πως είναι στην πατρίδα του, γιατί η Καταλονία έχει πολλές ομοιότητες με τη δική του περιφέρεια (comunidad).

Και θεωρεί πως οι Podemos έχασαν τις εκλογές γιατί ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας, αλλά αν είχαν διαφορετική θέση, μπορεί να τις κέρδιζαν. Κι αυτός δεν τους ψήφισε γιατί ενώθηκαν με την "Ενωμένη Αριστερά" (Izquierda Unida) που του φάνηκε πολύ... αριστερά -εστον εσταυρό και εστο εσφυροδρέπανο που σου κάνω- ενώ αυτός υποστήριζε το μετριοπαθή αντίπαλο του "αριστερού" Ιγκλέσιας, και τελικά το έριξε στους Ciudadanos, γνωρίζοντας πως κατά βάθος είναι πολύ δεξιοί, σαν πολιτική αυτοκτονία (ή μήπως ευθανασία;).
Το Ποτάμι μέσα μου (El mar adentro).

-You don't like Poland? Not even one national hero, or one thing from your country?
-No not really.
Θα κολλούσε εδώ και μια παραφρασμένη ατάκα του Αρκά: υπάρχουν ένα-δυο πράγματα που μου αρέσουν, αλλά προτιμώ να μην τα σκέφτομαι.

Η κοπέλα δεν ήξερε βέβαια τη Λούξεμπουργκ -που έδρασε κυρίως στη Γερμανία- πόσο μάλλον το Φέλιξ Τζερζίνσκι. Δεν ήξερε ούτε το Βαζέχα -ούτε καν με το κανονικό του όνομα ως Βαρτζίχα- πόσο μάλλον τον Βάντσικ (που σήμερα είναι λέει προπονητής τερματοφυλάκων στον Ολυμπιακό Βόλου). Και τελικά καταλήξαμε στην Κιουρί. Πού να ήξερε όμως πως κι αυτή δικιά μας πρέπει να ήταν -αν δε με απατά η μνήμη μου...

Έχει κι αυτή τα δίκια της από μια άποψη, όταν τονίζει πόσο θρησκόληπτοι είναι οι περισσότεροι συμπατριώτες της και τον καταλυτικό, σκοταδιστικό ρόλο που παίζει η καθολική εκκλησία στα πράγματα. Κι είναι δυστυχώς πλήρως αντιδραστικοί σε πολιτικό επίπεδο, σαν τα τελευταία σκίτσα του Αρκά, κι ας μην είχαμε τον ίδιο ορισμό για το δίπολο "πρόοδος κι αντίδραση" με την Πολωνέζα συνομιλήτρια.

Ναι αλλά αν δεν αγαπάς το λαό σου πώς θα αγαπήσεις τους άλλους λαούς; Πιθανότατα δε θα το κάνεις. Θα αγαπήσεις όμως την ΕΕ, όπως οι "μένουμε Ευρώπη", και θα έχεις βρει στο φαντασιακό σου το μέτρο και τον οπισθοδρομικό πόλο (πχ ευρωσκεπτικιστές) που την καθιστά προοδευτική και δημοκρατική...

Τουλάχιστον η κοπέλα αναγνώριζε-καταλάβαινε ότι η κατάσταση πριν το 89' παρείχε μια προσωπική σταθερότητα, μια βάση για να ξεκινήσεις τη ζωή σου που δεν υπάρχει τώρα για τους περισσότερους. Αλλά τότε δεν είχες...ελευθερία. Δεν μπορούσες να ταξιδεύεις συχνά... Ενώ τώρα είσαι ελεύθερος να σηκωθείς να φύγεις από έναν τόπο που δε σε λυπάται. Κι αυτό θεωρείται ελευθερία...

Λέει επίσης πως δεν είχε δει ποτέ της τόσο γαλάζιο ουρανό, όπως στην Ελλάδα.
Ίσως να είναι κι αυτό κομμάτι της ελληνικής ιδιαιτερότητας, που κρατάει το βάθος του ουρανού πάντα κόκκινο, μέχρι τη δική μας έφοδο...