Πρώτη του Μάη και πώς...

...τους εργάτες ξεσηκώνεις



Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, τα κόκκινα ιστολόγια συντονίζονται στον ίδιο παλμό -όχι πως τις άλλες μέρες είναι ασυντόνιστα- κι είναι σαν να τους/μας ανέθεσε κάποιος να γράψουμε το ίδιο θέμα στην Έκθεση: κόκκινη, ταξική, Πρωτομαγιά.

Κι αν όντως γράφαμε τελικά αυτό το θέμα, πχ για τη φορά που μας έχει χαραχτεί στη μνήμη, εγώ θα διάλεγα πιθανότατα τη χρονιά που είχα δώσει βιογραφικό στην οργάνωση -μία είναι η οργάνωση- πρωτοετής φοιτητής, είχα διαβάσει στον κυριακάτικο Ρίζο πρώτη φορά (αριστερά) τους στίχους του ύμνου της Διεθνούς, δι-εθνουσιάστηκα, και τους έγραψα με μαρκαδόρο στο πίσω μέρος μιας αφίσας, για να τους βάλω στον τοίχο της πολιτικά αποστειρωμένης τότε σχολής (τα ηρωικά και πένθιμα ΜΜΕ, στο κτίριο της παραλίας, που αργότερα έγινε κατάληψη και τώρα σκέτα ερείπια).
Ζητωκραυγές, θυελλώδικα χειροκροτήματα...

Γιατί όμως τέτοιο πάθος και τόση φόρτιση από όλους τους σφους;
Γιατί είναι η γιορτή της τάξης μας, και γιορτάζεται σε όλο τον κόσμο, με μαζικό κι εντυπωσιακό τρόπο. Γιατί τα συναισθήματα που παράγει δύσκολα ξεθωριάζουν, δεν τα πλακώνει η ρουτίνα και το τρέξιμο, η μιζέρια της καθημερινότητας. Και τέλος, γιατί είναι η πρώτη μέρα ενός μήνα, γεμάτου με επετείους και βαρύ ιστορικό φορτίο, του κόκκινου Μάη.



Η Πρωτομαγιά του Σικάγο, ο Μάης του 36' στη Θεσσαλονίκη, οι 200 της Καισαριανής, η κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ (την τελευταία μέρα του Απρίλη) κι η αντιφασιστική νίκη των λαών, η ετήσια παρέλαση του κόκκινου στρατού. Και για άλλους ο Μάης του 68' κι ο Μαϊούνης, μαζί με τις πλατείες -κάθε γενιά έχει τις αναμνήσεις που τις αξίζουν. Η μεγάλη πορεία της 5ης Μάη κι η προβοκάτσια της Μαρφίν, το μαζικότατο πανελλαδικό συλλαλητήριο του κόμματος, δέκα μέρες μετά. Αλλά επίσης και η κρυάδα από τις εκλογές του 12'. Για άλλους το κορίτσι του Μάη, και οι επέτειοι διάφορων τελικών και αθλητικών τίτλων που άφησαν στην ιστορία τη φράση: το Μάη θα 'μαστε καλά...

Όσοι πάλι βλέπουν τη μέρα ως ευκαιρία για τριήμερο κι ετοιμάζονται να πιάσουν το Μάη στην εξοχή, ας ετοιμαστούν να μοιραστούν και την ήττα μας και να πιάσουν... -ας μην πω τι και γίνουμε κακοί. Αλλά όχι χαιρέκακοι, κουνώντας αφ' υψηλού το δάχτυλο, γιατί κι εμείς το μοιραζόμαστε μαζί τους και παίρνει ενάμισι ο καθένας μας...

Του Πάνου Ζάχαρη - Working Dead

Ο φετινός Μάης φέρνει μεταξύ άλλων:
-τα νέα μέτρα της κυβέρνησης, που κομπορρημονεί πως δεν πέφτει, γιατί δεν υπάρχει κόσμος στους δρόμους να τη ρίξει. Αλλά μπορεί να πέσει, μόλις τελειώσει τη βρώμικη δουλειά που έχει αναλάβει, όπως εκτιμά ο ΓΓ σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, και κλείσει την αξιολόγηση, όπως κλίνουν σε όλες τις πτώσεις και τους τόνους τα κυβερνητικά παπαγαλάκια.

-φέρνει επίσης, μετά από αρκετό χρονικό διάστημα, γενική, πανελλαδική απεργία, που έχει ήδη προκηρυχτεί από τη ΓΣΕΕ -αυτό κι αν είναι έκπληξη- που αναμένεται να έχει φιλική συμμετοχή στους δρόμους σήμερα. Απεργία τη μέρα κατάθεσης των μέτρων, που θα κλείσουν την αξιολόγηση και το κεφάλαιο "εργατικά δικαιώματα".

-τις φοιτητικές εκλογές, που μπορεί να αναβληθούν -αν πέσουν πάνω στη μέρα της απεργίας- αλλά πλησιάζει μετά απειλητικά κι η εξεταστική του Ιουνίου.
-πιθανή όξυνση-κλιμάκωση της έντασης κι απρόβλεπτες εξελίξεις, στο διεθνές πεδίο.

Δεν ξέρω αν τα παραπάνω δεν είναι αρκετά για κάποιους και χρειάζονται ειδική πρόσκληση για να... ξεσηκωθούν, αλλά το καλύτερο κάλεσμα το έκανε ο ίδιος ο Τσίπρας με την αλαζονική ατάκα του για τον κόσμο που δεν αντιδρά και γιορτάζει το Πάσχα, συνεπώς τον στηρίζει. Όποιος λοιπόν θέλει να τον δικαιώσει, μπορεί να μείνει σπίτι του και να χαρεί την αργία που καθιέρωσε η κυβέρνηση, για να βοηθήσει όσους δεν τη βλέπουν ως απεργία να μη διεκδικήσουν ποτέ, τίποτα στη ζωής τους. Αλλά για όσους νιώθουν να θίγεται το φιλότιμο και η νοημοσύνη τους, ο δρόμος είναι μονόδρομος, χωρίς επιστροφή στον καναπέ (εκεί όπου προκαλούνται οι πραγματικές αγκυλώσεις από την απραξία και την πλύση εγκεφάλου της τηλεόρασης).

Μονόδρομος να κατέβουν σε μια συγκέντρωση-πορεία που στην Αθήνα θα καταλήξει στην πρεσβεία των ΗΠΑ, έχοντας κι αντι-ιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό μήνυμα και χαρακτήρα, με όσα συμβαίνουν στον πλανήτη και τη γειτονιά μας.



Ο φετινός Μάης φέρνει και κάτι ακόμα, κάτι καινούριο που έρχεται -και δεν είναι η ελπίδα- ένα νέο συλλογικό εγχείρημα. Θυμάμαι μια ταινία, όπου η πρωταγωνίστρια κρατούσε μια κάμερα και ρωτούσε τον κόσμο στο δρόμο, ψάχνοντας εναγώνια την απάντηση στο υπαρξιακό ερώτημα τι είναι συλλογικότητα, για να καταλήξει τελικά στην απάντηση πως είναι η ανάγκη μας να δώσουμε νόημα στη στιγμή που περνά και χάνεται.

Η δική μας ανάγκη θέλει να το καλύψει αυτό και να πάει ακόμα παραπέρα. Και δεν αναφέρεται προφανώς σε πολιτική συλλογικότητα, αλλά ένα νέο διαδικτυακό εγχείρημα, που θα εκτοξευτεί στον αέρα μες στις επόμενες μέρες.
Αναμείνατε στις οθόνες σας...