Πηγή: Κατιούσα
Σα βγεις στον πηγαιμό για το Ίλιο, να εύχεσαι να είναι μακρύς και σίγουρος ο δρόμος. Τώρα θα γίνει δικός σου αυτός ο δρόμος. Αλλά είναι συλλογικός, όχι ατομικής χρήσης, τον έχουν διαλέξει πολλοί σαν κι εμάς, για αυτό κι έχει μποτιλιάρισμα, μια δυσκολία στη στάθμευση, και τα αυτοκίνητα προχωρούν σημειωτόν, σα να κάνουν μαζί αλυσίδες και βήμα ρυθμικό.
Και μένουμε στάσιμοι, όπως στα δύσκολα χρόνια, και δεν μπορεί να πει ο Ελευθέριος Ριλοάδης το δικό του αγαπημένο κλισέ “προχωράμε”. Αν και τότε ακριβώς κολλάει, γιατί είναι πάντα ειρωνικό, ιδίως από όταν το έπιασαν στο στόμα τους τα κυβερνητικά παπαγαλάκια: “Τρίτο Μνημόνιο; Προχωράμε…”. “Μόρια; ΜΑΤ; Ασφαλιστικό; Προχωράμε…” Γιατί η κυβέρνηση προχωρά χωρίς να κοιτάζει τη μελαγχολία του αριστεροχωρίου. Και τα ΜΜΕ προχωράνε χωρίς να βλέπουν πουθενά Φεστιβάλ, την Ταμίμι, τον κόσμο που ήρθε να την δει.
-100 χιλιάδες και πλέον κόσμου σε τρεις ημέρες; Προχωράμε…
Η πρώτη βδομάδα μετά το Φεστιβάλ είναι ουσιαστικά η πρώτη βδομάδα του Χειμώνα. Το επιβεβαιώνει και η πτώση της θερμοκρασίας σήμερα, αν και ουσιαστικά έχουμε χειμώνα παντός καιρού και πασών συνθηκών, ακόμα και 30 βαθμούς να είχε, κάπως σαν την επιλόχειο κατάθλιψη, που τίποτα πια δε σε συγκινεί σαν αυτό που έχεις ζήσει. Κι αναρωτιέσαι γιατί να μην είναι έτσι όλες οι μέρες, το ίδιο γεμάτες, το ίδιο μαζικές και συλλογικές, να συσπειρώνουν κόσμο, να κερδίζουν συνειδήσεις με το μέρος μας, να κάνουν δικό τους αυτό το δρόμο. Χαλάλι μετά το μποτιλιάρισμα, αν είναι να γίνει ακόμα πιο μαζικό το Φεστιβάλ. Και πού να είχε και κάποιο σταθμό του Μετρό κοντά στο Πάρκο…
Το ζητούμενο εξάλλου είναι να επιταχύνουμε τους νόμους του ιστορικού προτσές, κι εκεί οι όροι αντιστρέφονται, ο συλλογικός δρόμος είναι ο πιο γρήγορος, ο πιο σίγουρος, μακριά από τα αδιέξοδα του ατομικού, όπου φτάνεις μόνος σου και χωρίς εφόδια. Κι ας είναι ανηφορικός ο δικός μας δρόμος, δεν υπάρχει άλλη λύση αν θες να κάνεις την έφοδο προς τον ουρανό. Ακόμα κι αυτή η χαρά του Φεστιβάλ δεν είναι ένας ανέμελος δρόμος στα λιβάδια (με ξέπλεκες κοτσίδες όπως λέει και το κλισέ), αλλά έχει άπειρη δουλειά και πειθαρχία πίσω της.
Κάποιοι λένε συχνά σαν κλισέ για τις χρονιάρες μέρες πως πρέπει τότε να φροντίσουμε να είμαστε λίγο καλύτεροι άνθρωποι από ό,τι τον υπόλοιπο χρόνο -που προφανώς δε μας ενδιαφέρει το ίδιο. Κατ’ αντιστοιχία, για εμάς το Φεστιβάλ είναι η δική μας γιορτή -το λέει κι η λέξη- οι δικές μας χρονιάρες μέρες, που βγαίνει ο καλύτερος εαυτός μας, τα πιο ευχάριστα συναισθήματα. Κι όταν φτάνει η ώρα για να ξεστήσεις, έχεις τη λύπη που νιώθει ένα μικρό παιδί, όταν του λέει η μητέρα του να μαζέψει τα παιχίδια του και να τα βάλει στο κουτί τους, χαλώντας την Πολιτεία που είχε φτιάξει.
Η επιτυχία του Φεστιβάλ φαίνεται κι από κάποιους επαγγελματίες γκρινιάρηδες -και δεν εννοώ τους καλοπροαίρετους, αλλά αυτούς που θα ψάξουν να βρουν κάτι με το ζόρι. Γιατί χορεύετε; Γιατί υπάρχετε; Γιατί τρώτε σουβλάκια; Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο κόσμος πατέρα; Και γιατί είναι τόσο πολύς ο κόσμος; Γιατί τα κάνετε όλα αυτά, ενώ ο κόσμος καίγεται; Γιατί χορεύει ο Γραμματέας; Γιατί έχει τέτοιο εκτόπισμα; Γιατί φέρατε την Αχέντ Ταμίμι; Γιατί χαίρεστε που συμβάλατε στην άρση απαγόρευσης εξόδου; Γιατί ακούτε Μποφίλιου; Γιατί…;
Αν τους πετύχετε πουθενά, μην τους πάρετε σοβαρά και μην τους ξεσυνερίζεστε. Είναι κατά βάθος ο δικός τους τρόπος να χαρούν και αυτοί το Φεστιβάλ, ζηλεύοντάς το.
Τα καλύτερα Φεστιβάλ μας δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα. Κι αν κάποιοι αναρωτιούνται πώς θα γίνει αυτό πράξη, πώς θα βελτιωθούν, πώς θα ξεφύγουμε από την πεπατημένη και κάποιες επαναλήψεις, πώς θα βρούμε κι άλλα νέα στοιχεία, να προκαλούν ενθουσιασμό, και πώς, και τι, κτλ… στην πραγματικότητα θέτουν ένα άλλο ερώτημα: πώς θα γίνουμε πιο δυνατοί ως κίνημα. Πώς θα κερδίζουμε τα πιο ανήσυχα μυαλά, τους πιο ευαίσθητους καλλιτέχνες με το μέρος μας, πώς θα μπολιάζουμε τη σκέψη τους και τη δημιουργία τους με ιδανικά. Πώς θα γίνουμε πιο μαζικοί, για να βγάζουμε πιο πολλά ταλέντα, από τα οποία θα ξεχωρίσουν τα καλύτερα. Πώς θα έχουμε περισσότερες κατακτήσεις, γιατί τώρα πολλοί καλλιτέχνες δημιουργούν από το υστέρημα του χρόνου τους, παράλληλα με την καθημερινή βιοπάλη. Ελάχιστοι μπορούν να ζήσουν από την τέχνη τους και αυτοί αναγκάζονται να κάνουν κι αρκετούς συμβιβασμούς, για να επιβιώσουν.
Το επιμύθιο είναι πως πρέπει να τα δώσουμε όλα, για να γίνουμε πιο δυνατοί και καλύτεροι. Και τότε θα ζήσουμε όχι μόνο τα καλύτερα Φεστιβάλ μας, αλλα και τις καλύτερές μας μέρες -που δεν έχουν καμία σχέση με τις “καλύτερες μέρες” και τα ψέματα του εκάστοτε ΠΑΣΟΚ.
Και του χρόνου…
Σα βγεις στον πηγαιμό για το Ίλιο, να εύχεσαι να είναι μακρύς και σίγουρος ο δρόμος. Τώρα θα γίνει δικός σου αυτός ο δρόμος. Αλλά είναι συλλογικός, όχι ατομικής χρήσης, τον έχουν διαλέξει πολλοί σαν κι εμάς, για αυτό κι έχει μποτιλιάρισμα, μια δυσκολία στη στάθμευση, και τα αυτοκίνητα προχωρούν σημειωτόν, σα να κάνουν μαζί αλυσίδες και βήμα ρυθμικό.
Και μένουμε στάσιμοι, όπως στα δύσκολα χρόνια, και δεν μπορεί να πει ο Ελευθέριος Ριλοάδης το δικό του αγαπημένο κλισέ “προχωράμε”. Αν και τότε ακριβώς κολλάει, γιατί είναι πάντα ειρωνικό, ιδίως από όταν το έπιασαν στο στόμα τους τα κυβερνητικά παπαγαλάκια: “Τρίτο Μνημόνιο; Προχωράμε…”. “Μόρια; ΜΑΤ; Ασφαλιστικό; Προχωράμε…” Γιατί η κυβέρνηση προχωρά χωρίς να κοιτάζει τη μελαγχολία του αριστεροχωρίου. Και τα ΜΜΕ προχωράνε χωρίς να βλέπουν πουθενά Φεστιβάλ, την Ταμίμι, τον κόσμο που ήρθε να την δει.
-100 χιλιάδες και πλέον κόσμου σε τρεις ημέρες; Προχωράμε…
Η πρώτη βδομάδα μετά το Φεστιβάλ είναι ουσιαστικά η πρώτη βδομάδα του Χειμώνα. Το επιβεβαιώνει και η πτώση της θερμοκρασίας σήμερα, αν και ουσιαστικά έχουμε χειμώνα παντός καιρού και πασών συνθηκών, ακόμα και 30 βαθμούς να είχε, κάπως σαν την επιλόχειο κατάθλιψη, που τίποτα πια δε σε συγκινεί σαν αυτό που έχεις ζήσει. Κι αναρωτιέσαι γιατί να μην είναι έτσι όλες οι μέρες, το ίδιο γεμάτες, το ίδιο μαζικές και συλλογικές, να συσπειρώνουν κόσμο, να κερδίζουν συνειδήσεις με το μέρος μας, να κάνουν δικό τους αυτό το δρόμο. Χαλάλι μετά το μποτιλιάρισμα, αν είναι να γίνει ακόμα πιο μαζικό το Φεστιβάλ. Και πού να είχε και κάποιο σταθμό του Μετρό κοντά στο Πάρκο…
Το ζητούμενο εξάλλου είναι να επιταχύνουμε τους νόμους του ιστορικού προτσές, κι εκεί οι όροι αντιστρέφονται, ο συλλογικός δρόμος είναι ο πιο γρήγορος, ο πιο σίγουρος, μακριά από τα αδιέξοδα του ατομικού, όπου φτάνεις μόνος σου και χωρίς εφόδια. Κι ας είναι ανηφορικός ο δικός μας δρόμος, δεν υπάρχει άλλη λύση αν θες να κάνεις την έφοδο προς τον ουρανό. Ακόμα κι αυτή η χαρά του Φεστιβάλ δεν είναι ένας ανέμελος δρόμος στα λιβάδια (με ξέπλεκες κοτσίδες όπως λέει και το κλισέ), αλλά έχει άπειρη δουλειά και πειθαρχία πίσω της.
Κάποιοι λένε συχνά σαν κλισέ για τις χρονιάρες μέρες πως πρέπει τότε να φροντίσουμε να είμαστε λίγο καλύτεροι άνθρωποι από ό,τι τον υπόλοιπο χρόνο -που προφανώς δε μας ενδιαφέρει το ίδιο. Κατ’ αντιστοιχία, για εμάς το Φεστιβάλ είναι η δική μας γιορτή -το λέει κι η λέξη- οι δικές μας χρονιάρες μέρες, που βγαίνει ο καλύτερος εαυτός μας, τα πιο ευχάριστα συναισθήματα. Κι όταν φτάνει η ώρα για να ξεστήσεις, έχεις τη λύπη που νιώθει ένα μικρό παιδί, όταν του λέει η μητέρα του να μαζέψει τα παιχίδια του και να τα βάλει στο κουτί τους, χαλώντας την Πολιτεία που είχε φτιάξει.
Η επιτυχία του Φεστιβάλ φαίνεται κι από κάποιους επαγγελματίες γκρινιάρηδες -και δεν εννοώ τους καλοπροαίρετους, αλλά αυτούς που θα ψάξουν να βρουν κάτι με το ζόρι. Γιατί χορεύετε; Γιατί υπάρχετε; Γιατί τρώτε σουβλάκια; Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο κόσμος πατέρα; Και γιατί είναι τόσο πολύς ο κόσμος; Γιατί τα κάνετε όλα αυτά, ενώ ο κόσμος καίγεται; Γιατί χορεύει ο Γραμματέας; Γιατί έχει τέτοιο εκτόπισμα; Γιατί φέρατε την Αχέντ Ταμίμι; Γιατί χαίρεστε που συμβάλατε στην άρση απαγόρευσης εξόδου; Γιατί ακούτε Μποφίλιου; Γιατί…;
Αν τους πετύχετε πουθενά, μην τους πάρετε σοβαρά και μην τους ξεσυνερίζεστε. Είναι κατά βάθος ο δικός τους τρόπος να χαρούν και αυτοί το Φεστιβάλ, ζηλεύοντάς το.
Τα καλύτερα Φεστιβάλ μας δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα. Κι αν κάποιοι αναρωτιούνται πώς θα γίνει αυτό πράξη, πώς θα βελτιωθούν, πώς θα ξεφύγουμε από την πεπατημένη και κάποιες επαναλήψεις, πώς θα βρούμε κι άλλα νέα στοιχεία, να προκαλούν ενθουσιασμό, και πώς, και τι, κτλ… στην πραγματικότητα θέτουν ένα άλλο ερώτημα: πώς θα γίνουμε πιο δυνατοί ως κίνημα. Πώς θα κερδίζουμε τα πιο ανήσυχα μυαλά, τους πιο ευαίσθητους καλλιτέχνες με το μέρος μας, πώς θα μπολιάζουμε τη σκέψη τους και τη δημιουργία τους με ιδανικά. Πώς θα γίνουμε πιο μαζικοί, για να βγάζουμε πιο πολλά ταλέντα, από τα οποία θα ξεχωρίσουν τα καλύτερα. Πώς θα έχουμε περισσότερες κατακτήσεις, γιατί τώρα πολλοί καλλιτέχνες δημιουργούν από το υστέρημα του χρόνου τους, παράλληλα με την καθημερινή βιοπάλη. Ελάχιστοι μπορούν να ζήσουν από την τέχνη τους και αυτοί αναγκάζονται να κάνουν κι αρκετούς συμβιβασμούς, για να επιβιώσουν.
Το επιμύθιο είναι πως πρέπει να τα δώσουμε όλα, για να γίνουμε πιο δυνατοί και καλύτεροι. Και τότε θα ζήσουμε όχι μόνο τα καλύτερα Φεστιβάλ μας, αλλα και τις καλύτερές μας μέρες -που δεν έχουν καμία σχέση με τις “καλύτερες μέρες” και τα ψέματα του εκάστοτε ΠΑΣΟΚ.
Και του χρόνου…
Πέρσι σύμφωνα με την εικόνα αλλά και με όσα είπε το Κ.Σ. της ΚΝΕ σε ανσκοινανα του αν θυμάμαι καλά το φεστιβάλ σε Πάτρα και Θεσσαλονίκη είχε τη μεγαλύτερη προσέλευση από το 1991 και μετά. Ενώ στην Αθήνα είχε σίγουρα τη μεγαλύτερη προσέλευση από τότε που μετάφερθηκε στο Παρκο Τριτση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα είναι μεγάλο βήμα αν φέτος περάσαμε τα περσινά νουμερα ειδικά σε αυτές τις 3 πόλεις.
Στις άλλες μεγάλες επαρχιακές πόλεις θεωρώ δεδομένο ότι τα περάσαμε μιας και μεταξύ άλλων σε όλες τις πολεις φετος υπήρχε στο πρόγραμμα ένας τουλάχιστον καλλιτέχνης δημοφιλής που τράβηξε έναν κόσμο που δεν είναι στο στενό περίγυρο μας.
ratm
Αλλο τα μπουζούκια, άλλο ο αγώνας, ratm, αν θες τη γνώμη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δείκτης είναι η ανάπτυξη των αγώνων, και όχι η προσέλευση λόγω ...Νταράλα.
Ισχύει αλλά αν κάποιος δε σε καραδεχεται ούτε για μια βολρα στο φεστιβάλ σιγά μην αγωνιστεί κιόλας μαζί σου.
ΔιαγραφήΕξάλλου το Νταράλα και όποιον άλλο μπορεί να τον ακούσει live οπότε θελει ειτε σε συναυλία είτε σε άλλα κομματικά φεστιβάλ δε φέρνουμε δα και τους Led Zeppelin ή τους AC/DC...
Τους τσούζει που δε μας έχει στο περιθώριο ο λαός. Που δεν μας θεωρούν ευρύτερες μάζες "κόκκινους φασίστες", που στην πράξη ευρύτερα λαϊκά στρώματα φτύνουν τη θεωρία των 2 άκρων. Σκέψου να έκανε η ΧΑ φεστιβάλ. Πόσοι μη φασίστες θα πήγαιναν να ακουσουν Σφακιανακη, Γαιτανο ή να δουν Σεφερλή?
Επίσης μπορεί ο ρατσισμός να αγγίξει ευρύτερα στρώματα αφού είναι αστικό ιδεολόγημα που καλλιεργείται ανεξαρανεξ από την ύπαρξη φασιστικού κόμματος.
Αλλά οι θέσεις του ΚΚΕ δεν καλλιεργούνται από άλλον πλην του ιδιου. Και τους ανησυχεί ότι οι θέσεις του ΚΚΕ έχουν μεγαλύτερη απήχηση από την εκλογική ακόμα επιρροή του που είναι μεγαλύτερη της οργανωμένης δύναμης του και της μάζας που μπορεί και κινητοποιει.
Θυμαμαι σε μια ομιλία που ένας Ποταμισιος καθηγητής το παραδεχόταν χύμα στο ακροατήριο ότι η απήχηση η ευρύτερη των απόψεων του ΚΚΕ περα από την εκλογική επιρροή του είναι προβλημα. Νομίζω στο πανελ εκείνο των ομιλητών ήταν και η Σώτη Τριανταφύλλου...
ratm
@Σεχταρ: όλα παιζουν τον ρολο τους Σεχταρ, Ολα. Πολλοι ήρθαν για πρώτη φορά και είδαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τους αρεσε. Αριστεροι και "αριστεροι". Και δεξιοι ναι! Και όμως όλοι είπαν ένα καλό λογο. Κάποιοι ενυσχισαν πρωτη φορα και το ΚΚΕ.
Κι αυριο που ξέρεις, αν "πέσει" ενα τηλέφωνο και τους πούμε "ερχεσε στο μπλοκ του ΠΑΜΕ στην ταδε κινητοποιηση?" μπορει καποιοι απο αυτους να ρθουν. Κερδος και για τους ιδιους θα ειναι.
Ολα εχουν τη σημασια τους, βεβαια η συμετοχη και η αναπτυξη κοινωνικων αγωνων ειναι το ζητουμενο. Α.Θ
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ μεγαλη απηχηση του φεστιβαλ ειναι αναμφισβητητα κατι θετικο, ειναι σημαντικο το κομμα να εχει επιρροη περα απο τον στενο κυκλο των μελων και ψηφοφορων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο κει και περα νιωθω οτι το Κατιουσα το κουρασε λιγο με τα συνεχη θεματα γυρω απο το φεστιβαλ. Ειναι σιγουρα ενας ιστορικος και πολυχρονος θεσμος αλλα εχει μικρη σημασια εξω απο την ΚΚΕδοσφαιρα.
Φίλε ratm,
ΑπάντησηΔιαγραφήμιας και ρωτάς, να σου μεταφέρω εγώ την εικόνα από Πάτρα.
Τα τελευταία 2-3 χρόνια το Φεστιβάλ συγκέντρωνε 4.000 κόσμο την Παρασκευή και 5.000 το Σάββατο. Εφέτος είχαμε 5.500 την Παρασκευή και 8.000 το Σάββατο.
Καινούργιο στοιχείο ήταν το γεγονός πως το Φεστιβάλ έγινε σε ανοικτό χώρο, στο Νότιο Πάρκο, το οποίο διεκδίκησε, διαμόρφωσε και απέδωσε στους Πατρινούς η δημοτική αρχή του σύντροφου Πελετίδη. Ο χώρος είναι ανοικτός από παντού και με αυτή την έννοια τα εισιτήρια λειτούργησαν περισσότερο σαν κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης.
Η επιτυχία ήταν πρωτοφανής!
Το Φεστιβάλ μας καταγράφηκε σαν το πολυπληθέστερο πολιτικό-πολιτιστικό γεγονός της πόλης. Πάρε υπόψη σου το εξής: στην Πάτρα, τα μετά Συριζα χρόνια, δεν υπάρχει απολύτως ΚΑΝΕΝΑΣ, που να μπορεί να συγκεντρώσει 8.000 κόσμο. Ούτε κανένα (άλλο) πολιτικό κόμμα, ούτε οποιαδήποτε συλλογικότητα, ούτε άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις, ούτε η Παναχαΐκή στο γήπεδο, ούτε οι παπάδες τις Κυριακές στις εκκλησίες, ούτε οι "φίρμες" που έρχονται για αρπαχτές στην επαρχία, ούτε ο θεός ο ίδιος...
(με την εξαίρεση του Καρναβαλιού, βέβαια, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο)
8.000 Πατρινοί δεν μαζεύονται για κανένα λόγο, τα τελευταία χρόνια.
Κι όμως! Στο Φεστιβάλ μας μαζεύτηκαν! Και χωρίς το Κόμμα να κάνει καμία έκπτωση από τις θέσεις του και την παρουσία του. Ανάμεσα σε φωτογραφίες ανταρτών του ΔΣΕ περπατούσαν, ανάμεσα σε σφυροδρέπανα και δίπλα στην κεντρική σκηνή δέσποζε ένα τεράστιο πανώ: "ΖΗΤΩ ΤΟ ΚΚΕ"
Το πώς μπορούμε, και τώρα και στο μέλλον, να αξιοποιήσουμε αυτήν την τεράστια επιτυχία του Φεστιβάλ είναι ζητούμενο για όλους μας.
Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως το Φεστιβάλ μας φέτος έσκισε!
Ρίξε μιά ματιά στον παρακάτω σύνδεσμο, για να δείς την απήχηση που είχε το Φεστιβάλ στην κοινωνία της Πάτρας :
https://mynima-hellas.com/2018/09/politismos-i-kne-to-festival-kai-to-notio-parko-patras/
Καλέ μας Σεχτάρ,
ΑπάντησηΔιαγραφήασφαλώς και ο πρώτος και κύριος δείκτης, προκειμένου να δούμε πού βρισκόμαστε και πού βαδίζουμε, είναι η ανάπτυξη των εργατικών-λαϊκών αγώνων. Αλίμονο εάν δεν συμφωνούσαμε σε αυτό. Όμως, υπάρχουν πολλοί ακόμα (δευτερεύοντες) δείκτες, που μας βοηθούν να βγάζουμε συμπεράσματα. Να σου αραδιάσω μερικούς:
-η επιρροή του ΠΑΜΕ στα συνδικάτα
-η κομματική οικοδόμηση
-η κυκλοφορία του Ριζοσπάστη
-η καταγραφή των ψηφοφόρων του Κόμματος στις αστικές εκλογές
-και οπωσδήποτε η επιτυχία η όχι των Φεστιβάλ της ΚΝΕ
Με όλον το σεβασμό και ξέροντας πως έχουμε περάσει και οι δύο όλες τις δεκαετίες της ζωής μας στο ΚΚέδικο δεν μπορώ να καταλάβω το παραπάνω σου σχόλιο.
Αποκλείεται να μην θυμάσαι το τι έχει γίνει κατά καιρούς στα Φεστιβάλ.
Εγώ το τελευταίο Σάββατο του Φεστιβάλ στην Πάτρα, εν μέσω 8.000 ανθρώπων,
θυμήθηκα ένα άλλο Φεστιβάλ, το 16ο νομίζω, στα 1990:
Η οργάνωση, μετά τη διάσπαση, είχε ουσιαστικά διαλυθεί. Είχαμε απομείνει λίγες δεκάδες(!) σύντροφοι στην Πάτρα. Το Φεστιβάλ εκείνο έγινε στον μώλο της Αγίου Νικολάου και συγκεντρώθηκαν 200 (ολογράφως: διακόσια) άτομα! Στα χείλη πολλών ήταν η φράση: "πάει, αυτό ήταν, τέλειωσε..." Όμως υπήρχε και πείσμα και πάθος, να το ξαναφτιάξουμε ουσιαστικά από την αρχή. Και τα καταφέραμε. Και το Φεστιβάλ, σήμερα, γιγαντώθηκε τόσο πολύ, που δεν ξέρουμε πως να το διαχειριστούμε.
Και όλα αυτά, με το καινούργιο μας Πρόγραμμα, χωρίς εκπτώσεις (και χωρίς δαγκωμένο μήλο της Apple, αντί για το "Ο" στον Οδηγητή μας).
Άκου..."μπουζούκια" το Φεστιβάλ μας!!!
Με όλον το σεβασμό και πάλι, αλλά η μιζέρια είναι κακός σύμβουλος.
Το Φεστιβάλ έσκισε! Ας χαρούμε και λίγο.
Έτσι κι αλλιώς, στην επανάπαυση (πρέπει να) έχουμε μόνιμο μέτωπο...
Δεν αντιλέγω για την επιτυχία των Φεστιβάλ, φίλοι. Αλλά προχτές, κάναμε κινητοποίηση με το σωματείο μας και είμασταν ....τριάντα (30), σε τρανταχτή αναντιστοιχία με την κοσμοσυρροή στα μπουζούκια του Φεστιβάλ. Που, μην παίρνει και αέρα το μυαλό μας, ακόμη υπολείπεται κατά πολύ ακόμη και των ψήφων στις εκλογές σε κάθε περιοχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά εμένα με ανησυχούν δυό πράγματα: 1. Η τάση αυτονόμησης, που υποθάλπουν τέτοιες εκδηλώσεις (τα φεστιβάλ για τα ...φεστιβάλ, που κρίνονται από τον ...εαυτό τους(!), πόσους είχαμε πέρσι κλπ.) 2. Η οικονομία των δυνάμεων. Θα προτιμούσα να ξεπατώνονται οι κνίτες στην επιμόρφωση+αγώνα κι ας μην είναι τόσο λαμπρά τα φεστιβάλ. Γιατί θα περάσουν από το Κόμμα, με μόνη εμπειρία το πως ψήνουμε συλλογικά ...σουβλάκια, και θα θεωρούν κι από πάνω ότι είναι και ...βετεράνοι, που "τα είδαν από μέσα"! Οπως συμβαίνει με τους χιλιάδες, που γνωρίζουμε, και είναι πολλαπλάσιοι όχι μόνο από τα ενεργά μέλη/φίλους, αλλά ακόμη και από τους αδρανείς ψηφοφόρους. Δεν είναι καλά να γίνεται το Κόμμα κέντρο διερχομένων για μια νεανική τρέλλα και μετά πίσω στο καβούκι της συντήρησης. Κι άντε, μετά, να τους γυρίσεις τα μυαλά. Είναι νωπή η εμπειρία του '89, όταν η ΚΝΕ διαλύθηκε έχοντας ένα γιγαντιαίο φεστιβάλ. Αυτή την εποχή δε βλέπω να πηγαίνουν καθόλου καλά τα πράγματα, κι εδώ και διεθνώς, και θα προτιμούσα περισσότερη περισυλλογή/στοχοπροσήλωση, που καθόλου δε σημαίνει "κλείσιμο" και ...διαλογισμό. Αυτά από μένα, κι ας είναι και γκρίνια.
Νομίζω οτι παρολο που ο σχολιασμός του Σεχταρ μπορει να ηταν οξύς, δεν ειχε σε καμμία περίπτωση στοχο να μειωσει τα Φεστιβαλ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτο που πιστευω οτι θελει να αναδείξει και συμφωνω, ειναι η ουσία: η συμμετοχη στις κινητοποιήσεις μπορει να ειναι αντιστρόφως ανάλογη με την μαζικη προσέλευση στα Φεστιβαλ και σε συναυλίες.
Ποιος μπορει να το αμφισβητήσει αυτο; Η εμπειρια και η ψυχολογια του κοσμου αυτο εχει αποδείξει και το σχολιο του Σεχταρ λεει απλα να εχουμε συγκρατημένο ενθουσιασμό.
Στο δρομο θα φανει εαν μια συναυλια, ενα σουβλακι ή ενα T-shirt με τον che μπορει να επιδράσει καθοριστικά στην ταξικη συνείδηση των επισκεπτων του φεστιβάλ.
Προσωπικά, μετα τις εκλογές του 12 κραταω πολυ μικρο καλαθι για τις διαθέσεις του κοσμου. Αν δηλαδη φερναμε αντι τον Νταλαρα, την Φουρειρα, θα ειχαμε ακομα πιο πολυ κοσμο αλλα και τι σημαίνει αυτο κινηματικά;Προφανώς δεν ειναι μετρήσιμα τετοια στοιχεία.
Μπραβο πάντως για την δουλεια που εγινε και φέτος.
Γιάννη σωστός για το '12. Ο όποιος ενθουσιασμός, συγκρατημένος μου φαίνεται. Έτσι κι αλλιώς δε λύθηκαν τα θέματα που θίγετε με ένα ή περισσότερα επιτυχημένα φεστιβάλ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να το πω σχηματικά, θα προτιμούσα νάχε 50000 καθημερινούς αναγνώστες ένας πιο θεωρητικά πλούσιος Ριζοσπάστης, ...κι ας μην κάναμε και καθόλου Φεστιβάλ! Θάμασταν αλλιώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί όχι και το ένα και το άλλο; Ακόμη καλύτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔείτε πόσο έχει συμπυκνώσει την πείρα της από την ταξική πάλη, πόσο "δουλεμένα" και εκλεπτυσμένα εργαλεία έχει πια η Αντίδραση για να καλαναρχάει την δυσαρέσκεια των λαϊκών μαζών, και μάλιστα των πιο επικινδύνων, να την εκτονώνει σε ελεγχόμενα "κινήματα".
ΑπάντησηΔιαγραφήTην θυμάστε την κυρά-Σάρα Βάγκενκνεχτ; Το '89 ήταν η ορμητική νεαρή κομμουνίστρια, που ενσάρκωνε τις ελπίδες μας για ανακοπή του ρεύματος της παρακμής και της Περεστρόϊκας μέσα σε μια DDR, που κατεδαφιζόταν και από τα μέσα. Γρήγορα όμως προσαρμόστηκε και μας βγήκε ..αστέρας του οπορτουνισμού της ...Die Linke, της "αριστερής" εφεδρείας της αστικής τάξης, δηλώνοντας, βεβαίως, πάντα ..."κομμουνίστρια", κάτι σαν τον Κατρούγκαλο ένα πράμα!
Τώρα, που το κοινωνικό καζάνι αρχίζει πάλι να βράζει στην Γερμανία, που η εργατική της τάξη βιώνει καταστάσεις που έζησε για τελευταία φορά πριν από ~90(!) χρόνια, στους καιρούς της Βαϊμάρης, η εμπειρότατη γερμανική κεφαλαιοκρατία ανακαλεί τις ..."κομμουνιστικές" της εφεδρείες!
Σου λέει, μυρίζει κοινωνική αμφισβήτηση μετά την νεοφιλελεύθερη κατέδάφιση της "γερμανικής ενσωμάτωσης" που είχαμε στήσει με το SPD; Θα σας φτιάξω εγώ, γερμανοί εργάτες των "τρείς κι εξήντα" και της περιστασιακής απασχόλησης, μιαν "εξέγερση", ...που θα γλύφετε τα δάχτυλά σας. Και .....ανέλαβε, βεβαίως-βεβαίως, η πεπειραμένη "κομμουνίστρια" την εργολαβία. Που, αν προσέξετε (δεν ξέρω αν υπάρχει και σε αγγλική μετάφραση) ακολουθεί όλους τους τυπικούς κανόνες του είδους: Μπόλικη πομπώδης συνθηματολογία για "εξεγερθείτε" και "εξέγερση" (=Aufstehen, Aufstand), "ισότητες", "δημοκρατίες", "δεν πάει άλλο" (Schluss damit), "στροφές" (Wende, το γερμανικό ισοδύναμο της γνωστής μας "Αλλαγής", αν θυμάστε οι παληότεροι), αλλά, από ...τηγανίτα (οργάνωση επαναστατική) ....επιμελώς τίποτε! Αντίθετα ακολουθούνται όλα τα γνωστά μας κόλπα: Πλήρης αξιοποίηση του δικτύου, Face-μπούκια, ηλεκτρονικές εγγραφές "συνεργατών", η μουρίτσα της κυρά-Σάρας τουλάχιστον δεκαπέντε φορές σε κάθε σελίδα, (παιδιά και σκύλο δε βλέπω, αλλά κάτι θα βρεθεί και γι αυτό...), πολύ ...σύγχρονα πράματα! Και βασικά, ελέγξιμα.
Οι αστοί μυρίζονται την κοινωνική αναστάτωση, πολύ πριν εκδηλωθούν καν τα πρόδρομα συμπτώματα, και ....έχουν έτοιμα τα αντίδοτα.
Οι προλετάριοι;
Καλημέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και έχουν περάσει μέρες και είναι αμφίβολο κατά πόσο θα δεις το ερώτημά μου, Σεχτάρ, μου δημιουργήθηκε μια απορία διαβάζοντας το σχόλιο σου.
Σωστά καταλαβαίνω πως πριν την τελευταία φάση της αντεπανάστασης, το '89 σχηματικά, υπήρχαν προσωπικότητες και διακριτές ομάδες μέσα στα ΚΚ που υποστήριζαν/πάλευαν φανερά (τόσο φανερά που να είναι σε γνώση μελών άλλων ΚΚ τουλάχιστον) διαφορετικές επιλογές από αυτές που είχε υιοθετήσει η πλειοψηφία των μελών ή που εκφράζονταν από την ηγεσία των κομμάτων αυτών;
Λέων
Κατά την γνώμη μου, Λέοντα, από την "Περεστρόϊκα" και μετά τα κομμουνιστικά κόμματα είχαν πια "λικβινταριστεί" και ήταν "μπάτε σκύλοι, αλέστε". Δε γνώριζε η δεξιά τους, τι ποιεί η αριστερά τους. Και σε μας, εδώ, μετά το '88 ο καθένας ....είχε τη γραμμή του!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι άλλο εκτός θέματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧτες βράδυ, από την τι-βι, έμαθα, μετά από ~80 χρόνια(!), πως το "Παιδομάζωμα" και το συνακόλουθο παιδοεμπόριο, δεν ήταν πατέντα της ....Φρειδερίκης, όπως νόμιζα ο αφελής, αλλά του Φράνκο,(1) και μάλιστα σε τεράστια έκταση! Η Φρίκη και οι μοναρχοφασίστες της απλώς αντέγραψαν δοκιμασμένες συνταγές.
Και μας τα είχαν ζαλίσει στο σχολείο οι κομμουνιστοφάγοι για το "παιδομάζωμα των κουμμουνιστών". Eσκουζε ο γάτος.....
Και κάνω μελαγχολικές σκέψεις, για την δύναμη του Κράτους (= το "κράτος του Κράτους"!) και του προπαγανδιστικού μηχανισμού του, και πόσο καλά το χρησιμοποίησαν οι αστοί στην ταξική πάλη, σε αντίθεση από την ανικανότητα των κομμουνιστών και του Λαού, να υπερασπιστούν το δίκηο τους. Με τι άνεση φορτώνανε σε μας τις πομπές τους!
Δεν "καταρρεύσαμε".
Χάσαμε γιατί δεν ξέραμε να πολεμήσουμε, σε αντίθεση με τους αντιπάλους μας, που, και όλα τα μέσα είχαν, και, το κυριώτερο, ήταν και είναι αδίστακτοι.
--------------------------------------
(1) Ψάχνοντας στο δίκτυο βρήκα κι αυτό, από το 2009, που θάπρεπε να το είχαμε προσέξει όταν "έσκασε" το θέμα. Αλλά, από προπ-αγκίτ είμαστε ....άστα να πάνε. Και το ότι τα μαθαίνουμε από αυτούς, ενώ κανονικά θάπρεπε να τα κρύβουν με φανατισμό, δείχνει, πόσο λίγο μας φοβούνται.
Δε θα προκόψουμε έτσι.
Δε νομίζω ότι είναι κάτι άγνωστο ή μυστικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό όμως, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να είναι και το σωστό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην συγκεκριμένη περίοδο, με την δεδομένη κατάσταση στο κομμουνιστικό Κίνημα, μάλλον σε τέτοιες φράξιες/διακριτές κινήσεις και ομάδες μπορούσε να ελπίζει κανείς.
Μια τέτοια φράξια, νομίζω, κράτησε το Κόμμα στην Ελλάδα και σε μια παρόμοια, αν το αντιλαμβάνομαι σωστά, ελπίζατε πολλοί Έλληνες Κομμουνιστές για τις εξελίξεις στις Σοσιαλιστικές και Λαϊκές Δημοκρατίες.
Λάθος;
Λέων
Σε συνέχεια της απορίας του Λέοντα και της απάντησης του Σεχτάρ και μη γνωρίζοντας τί εστί λικβινταρισμός, έψαξα τον ορισμό του. Βρήκα αυτό:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤάση μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα, που πρέσβευε ότι σε ορισμένες περιπτώσεις είναι επιβεβλημένο να εγκαταλείπεται η επαναστατική τακτική και να προκρίνονται νόμιμες μορφές αγώνα στα πλαίσια του αστικού καθεστώτος.
Με βάση αυτό, το ΚΚΕ τώρα είναι λικβινταριστικo;
Άσχετος τακτικός αναγνώστης.
Εντάξει, απάντησα ήδη μόνος μου στην απορία μου, τώρα απόρώ με μένα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσχετος τακτικός αναγνώστης
"Απορίες" κι "αμφιβολίες" κι όλα τα σχετικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, εντάξει, ίσως.
"Με βάση αυτό, το ΚΚΕ τώρα είναι λικβινταριστικo;" - Άσχετος τακτικός αναγνώστης. (10 Οκτωβρίου 2018 - 11:36 π.μ.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟχι, Ασχετε κλπ.. Η φρακτιονιστική πάλη έληξε το '91 με την αποχώρηση των οπορτουνιστών από το ΚΚΕ και την ανασυγκρότησή του. Θεώρησα πως το γνώριζε ο Λέων στον οποίον απάντησα, όπως το γνωρίζουν όλοι εδώ, ακόμη και οι "άσχετοι". Και, εν πάσει περιπτώσει μπορείς να διαβάσεις και τις Πολιτικές αποφάσεις των Συνεδρίων του από το 13ο και μετά, που τις βρίσκεις ευκολώτατα στο διαδίκτυο. Και θα στο συνιστούσα, αντί να ρωτάς από δω κι από κεί.
Εκτός αν δεν είσαι και τόσο "άσχετος" και απλώς κάνεις "ρητορικές" ερωτήσεις.
Συμπληρωματικά, μια καλή και υπεύθυνη ανασκόπηση εκείνων των γεγονότων:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.rizospastis.gr/story.do?id=2698347
Τι δεν καταλαβαίνετε; Κλασικός Λέοντας...Κλασικές κουτοπονηριές...για να μας πεί αυτό δηλαδή: Τι καλός που είναι ο φραξιονισμός στα ΚΚ, πόσο μάλλον στο ΚΚΕ! Τι καλό που είναι να πολεμάμε τη γραμμή του από τα μέσα, να οργανώνουμε τον οπορτουνισμό μέσα στο κόμμα σε συγκροτημένη ομάδα για να το μεταλλάξουμε! Αυτά θέλει να μας πεί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι φυσικά είναι όλοι αυτοί που αμφισβητούσαν το χαρακτήρα του ΚΚΕ ως κομμουνιστικού κόμματος και τον μ-λ, από τα "αριστερά" πάντα, οργάνωναν φραξιονισμό και υπονομευτική δράση χωρίς αρχές και δισταγμούς...Αλλά έχουν πάντα το θράσσος να εμφανίζονται διακιωμένοι και ότι τάχα αυτοί υπερασπίζονταν τις κομμουνιστικές αρχές.
Η γνωστή επωδός "εμείς τα λέγαμε από τότε"...Τρίχες λέγανε (δεν εννοώ τους πολλους τίμιους αγωνιστές και κομμουνιστές που παραμένουν δίπλα στο ΚΚΕ και δεν παρασύρθηκαν από κάθε είδους φραξιονιστές)!Όλοι αυτόι, οι δήθεν, ήταν φανατικοί υπερασπιστές όλης της γραμμής και της φιλοσοφίας της περεστρόικα και της "ανανέωσης", αλλά όψιμα ενάντια σε ορισμένα οφλαλμαφανή, που αντικειμενικά δημιουργούσαν αγανάκτηση και κράξιμο σε κάθε καλοπροαίρετο! Επειδή θυμόμαστε όλοι...
kk-1
...ότι να 'ναι....
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέων
@ Άσχετος τακτικός αναγνώστης,
ΑπάντησηΔιαγραφήλες: "...μη γνωρίζοντας τί εστί λικβινταρισμός, έψαξα τον ορισμό του. Βρήκα αυτό..."
άκου τι έκανες:
Google-λικβινταρισμος-wikipedia (πάνω πάνω)-copy paste ...et voila!
Αυτό ΔΕΝ είναι ψάξιμο, φίλε. Είναι αυτό που λέμε: "πλύσιμο της πουτάνας", με την έννοια "γρήγορα και πρόχειρα", προκειμένου να την πούμε στους ΚΚεδες.
Το σχόλιό σου δεν είναι απλώς "ρητορική" ερώτηση (που σου γράφει ο Σεχτάρ),
είναι ένα τυπικό δείγμα "κυκλικού συλλογισμού" (το "Εν Αρχή Αιτείσθαι" του Αριστοτέλη) και πάει κάπως έτσι:
-έστω, ότι το ΚΚΕ είναι λικβινταριστικό
-ο λικβινταρισμός είναι μη επαναστατικό ρεύμα
-άρα, το ΚΚΕ είναι μη επαναστατικό.
Το παραπάνω συμπέρασμα είναι για τα σκουπίδια, γιατί βασίζεται σε μία επαναδιατύπωση της αρχικής πρότασης-υπόθεσης και έχει προΰποτεθεί σε αυτή!
Ο κυκλικός συλλογισμός είναι μία πασίγνωστη (αρχαιόθεν) Λογική Πλάνη:
-ο θεός υπάρχει, διότι το λέει η Βίβλος
-και γιατί να πιστέψουμε τη Βίβλο;
-διότι είναι ο λόγος του θεού (!!!)
Κάπως έτσι το πήγες και εσύ...
(συνέχεια)
(συνέχεια)
ΑπάντησηΔιαγραφήεάν έχεις διάθεση, ρίξε μια ματιά:
"ο λικβινταρισμός πέρα από την wikipedia" :)
Η λέξη προέρχεται από το λατινικό liquare, που σημαίνει: ρευστοποιώ με την έννοια του διαλύω. Από εκεί πέρασε σε όλες τις λατινογενείς γλώσσες (στα αγγλικά liquidate, liquid: υγρό, ρευστό). Πώς λέμε "Κόμμα μπετόν αρμέ"; Το ακριβώς αντίθετο!
Ο λικβινταρισμός (λέγεται και Διαλυτισμός) είναι η άποψη περί διάλυσης του Κόμματος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο:
-είτε με τη μορφή αποκλειστικά της νόμιμης δράσης, χωρίς επαναστατικό Πρόγραμμα κατάληψης της εξουσίας, χωρίς επαναστατικές αρχές λειτουργίας, χωρίς προετοιμασία και πρόβλεψη για παράνομη δράση, όταν χρειαστεί
-είτε και με την τυπική διάλυση των Κομματικών Οργανώσεων και διάχυση των μελών σε άλλου είδους κόμματα και σχήματα.
Ιστορικά, ήταν η δεξιότερη τάση των Μενσεβίκων και σχηματίστηκε μετά την ήττα της Επανάστασης του 1905 στη Ρωσία.Αρνούνταν τον επαναστατικό ταξικό αγώνα του προλεταριάτου και τον ηγετικό του ρόλο στην επανάσταση. Επεδίωκαν τη διάλυση του παράνομου επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης. Αρνούνταν το επαναστατικό πρόγραμμα και τα επαναστατικά συνθήματα του κόμματος.
Στην Ελλάδα, εκφράστηκαν την δεκαετία του 1920 από τον Πουλιόπουλο, ο οποίος, μεταξύ των άλλων, επεδίωκε τη διάλυση των οργανώσεων του Κόμματος, επειδή τα περισσότερα κομματικά μέλη ήσαν χαμηλού μορφωτικού επιπέδου (εργάτες και αγρότες, γαρ...) και ανασύστασή του μόνο από τα καλύτερα, τα μορφωμένα στοιχεία! Πολεμήθηκαν, διαγράφηκαν και τελειώσαμε (τότε) με δαύτους.
Στα πιό πρόσφατα, λικβινταρισμό μπορούμε να ονομάσουμε την απόφαση της 8ης Ολομέλειας του Κόμματος, το 1958, με την οποία διαλύθηκαν οι Κομματικές Οργανώσεις και τα κομματικά μέλη πέρασαν στην ΕΔΑ. Επίσης καραμπινάτος λικβινταρισμός ήταν, το 1991, οι απόψεις και οι προσπάθειες της "ανανεωτικής" ομάδας, που δρούσε στο Κόμμα, προκειμένου ο τότε ενιαίος Συνασπισμός να μετασχηματιστεί σε κόμμα με δικές του οργανώσεις και τα κομματικά μέλη να διαχυθούν εκεί. Στην πρώτη περίπτωση, δυστυχώς, υποπέσαμε σε ένα θεμελιώδες λάθος. Στη δεύτερη περίπτωση, όμως, τα καταφέραμε καλά.
Αυτά, και καλή περαιτέρω αναζήτηση (εκτός βικιπέδιας).
Καλοπροαίρετα ρωτάνε. Μπορεί,πιθανόν, δεν αποκλείεται κ.ο.κ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ'αρχήν ευχαριστώ για τις απαντήσεις, μου ξεδιάλυναν καλύτερα τί είναι ο λικβινταρισμός και τη σχέση του με το ΚΚΕ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν πίστευα ότι το ΚΚΕ είναι λικβινταριστικό θα το έλεγα και θα προσπαθούσα να το δικαιολογήσω, δεν θα ρωτούσα. Η ερώτηση δεν ήταν ρητορική, με την έννοια που το θέτετε, ήξερα εκ των προτέρων ότι η απάντηση θα ήταν αρνητική, απλά ήθελα να μάθω το συλλογισμό. Ούτως ή άλλως απάντησα στον εαυτό μου με πιο απλό τρόπο, όταν "θυμήθηκα" ότι καί στις θέσεις του ΚΚΕ αλλά και σε συνεντεύξεις-ομιλίες τα στελέχη τονίζουν τη νομοτέλεια της επαναστατικής σύγκρουσης και την ανάγκη για προετοιμασία για αυτή.
Για κάποιον που δεν είναι εξοικειωμένος ούτε με την ιστορία του ΚΚΕ ούτε με τους εξειδικευμένους όρους οι απαντήσεις δεν έρχονται αυτόματα, τεμπέλιασα και λίγο και ρώτησα. Ο χρόνος που έχω είναι περιορισμένος και προτιμώ να τον αφιερώνω στα βασικά της κομμουνιστικής θεωρίας, έχοντας ξεκινήσει με Μαρξ έχω τελειώσει μόνο το Κομμουνιστικό Μανιφέστο και εδώ και μισό χρόνο παλεύω τον 1ο τόμο του Κεφαλαίου.
Το άσχετος τακτικός αναγνώστης είναι κυριολεκτικό. Επισκέπτομαι το blog σχεδόν καθημερινά εδώ και τρεισίμισι χρόνια και έχω σχολιάσει 3-4 φορές κυρίως για να πάρω απαντήσεις. Δεν έχω την αξίωση να τοποθετηθώ για θέματα τα οποία αγνοώ.
Όταν ρωτάω κάτι εδώ μέσα δεν θεωρώ ότι ρωτάω από εδώ κι από κεί. Στο δικό μου περιβάλλον αν ρωτούσα αν το ΚΚΕ είναι λικβινταριστικό θα με κοιτούσαν με το στομα ανοιχτό.
Άσχετος τακτικός αναγνώστης.
@Λεων,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό λέω και εγώ:...ό,τι να 'ναι!!!
Αλλά...στην "που..να που..νιές", δεν κάνει!
Ξέρεις είμαστε και λίγο μεγάλοι...έχουμε ζήσει από κοντά γεγονότα και ορισμένους. Για αυτό μην ξύνεσαι άλλο...Καταλαβαίνουμε καλά και γνωριζούμε και πολλους καλύτερα...Εμείς οι "αστοιχείωτοι" που στεκόμαστε σταθερά δίπλα στο ΚΚΕ.
1990-1991 ακούγαμε από τους ΣΥΝασπισμένους αυτά που γράφεις σε μια παρόμοια version. Πάντως την τελευταία φορά που ακούστηκαν παρόμοια με αυτά που γράφεις, ήταν το 2012. Από πολύ συγκεκριμένους για να δικαιολογήσουν τη στάση τους. Μήπως θες να σου θυμήσω ορισμένους; Άσε που σταθερά ο κάθε τυχάρπαστος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μας λέει τέτοιες φανφάρες για να μας δικαιολογήσει τις οπορτουνιστικές μεταβατικές φαντασιώσεις του!
kk-1
@ Άσχετος τακτικός αναγνώστης,
ΑπάντησηΔιαγραφήμετά από το τελευταίο σου σχόλιο, από εμένα ΟΚ.
Συνέχισε τη μελέτη, είναι εκ των ων ουκ άνευ. Όμως ταυτόχρονα να δρας. Όπου και όπως μπορείς. Εκεί είναι ο στόχος. Για εμάς η μελέτη δεν είναι αυτοσκοπός. Μελετάμε για να γινόμαστε καλύτεροι και πιο αποτελεσματικοί στη δράση.
Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει στον "δρόμο". Ούτε στα γραφεία ούτε στις βιβλιοθήκες.
Και για μιά σειρά από λόγους, ειδικά στην Ελλάδα,
εάν δεν το κάνει το ΚΚΕ δεν θα το κάνει κανείς!
ΥΓ. αν βρήκες το ύφος των προηγούμενων σχολίων μου υπέρ το δέον επιθετικό, είναι γιατί, από όσα έζησα μέχρι τώρα στη ζωή μου, έχω βγάλει το συμπέρασμα πως το Κόμμα οφείλω να το υπερασπίζομαι με λύσσα (παρά τα χρονάκια μου)!
Ειδικά σε μιά περίοδο, που βάλλεται πανταχόθεν (σημάδι πως βαδίζουμε σωστά) και ειδικά μετά τις Αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου, το οποίο για μένα αποτέλεσε την κορύφωση μιάς μακράς πορείας, προκειμένου να ξανακάνουμε το ΚΚΕ αντάξιο της ιστορίας και της αποστολής του:
-επαναστατικό Κόμμα της εργατικής τάξης!