Δε θα πεθάνει μόνος – Στον φασισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα για την αστική τάξη

Κάποτε το ΠΑΣΟΚ έβαζε σύνθημα «στις 18 σοσιαλισμός». Που αν δεν κάνω λάθος δεν ειπώθηκε πρώτη φορά στις εκλογές του ’81, αλλά σε αυτές του ’74, που έγιναν πάνω στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου. Στις 17 ψηφίζουμε, στις 18 εγκαθιδρύεται εργατική εξουσία, εδώ και τώρα, με πρώτα διατάγματα για τη γη και την ειρήνη. Πάντα μαξιμαλιστικά, αλλά δια των εκλογών. Ο ορισμός του –εκάστοτε- ΠΑΣΟΚ.

Μερικές δεκαετίες μετά, το νέο ΠΑΣΟΚ –που σάπισε πριν προλάβει να παλιώσει και μπορεί να δώσει εκ νέου τη θέση του στο παλιό- έριξε τον πήχη των απαιτήσεων, βάζοντας το σύνθημα: στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν (σ.σ.: τα μνημόνια και όσοι τα εφάρμοσαν). Αλλά τα μνημόνια έμειναν, ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε το τρίτο και μακρύτερο και αυτοί που τα σιχαίνονταν (όπως έλεγε ο Άδωνις) και τα αγαπούσαν συνάμα –για να μην τους πάρει τη δόξα η τρόικα- επανήλθαν καβάλα στο πράσινο άλογο του ΠΑΣΟΚ και τα ροζ ελεφαντάκια της Κουμουνδούρου –τα οποία είναι πλάσματα της φαντασίας, όπως άλλωστε και η δημοκρατική, προοδευτική ΕΕ.

Για να φτάσουμε τελικά, στις μέρες μας, στη δημιουργική παράφραση του συνθήματος: «στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 ψάχνουμε διαβατήριο για να φύγουμε», αφού πρώτα καληνυχτίσουμε τον Κεμάλ και αποφανθούμε πως ο κόσμος αυτός ποτέ δε θα αλλάξει, γιατί είναι βλάκας και δεν αξίζει τελικά να ασχολούμαστε μαζί του, ξεχνώντας πως «με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί». Κι ότι αυτή ήταν η λογική συνέπεια των μειωμένων προσδοκιών που διαψεύδονταν συνεχώς, για να φέρουν πανηγυρικά το μεγαλύτερο κακό, στο όνομα του μικρότερου.

Εκτός και αν όσοι έλεγαν πως τον φασισμό τον νικάς με ταξίδια, εννοούσαν τη δική τους οικειοθελή εξορία, μέχρι να δεήσει «αυτός ο γιδότοπος» να φτάσει από μόνος του στο μπόι των μικροαστικών τους ονείρων και τις βασικές αρχές που ορίζει στην κλασική της μπροσούρα η μαντάμ Σουσού. Και ούτε καν περιμένουν να κηρυχθεί τυπικά μια δικτατορία, για να έχουν κάποιο αγωνιστικό άλλοθι και να πάρουν αναδρομικά αντιστασιακά παράσημα για την πλούσια αδράνειά τους.

Αλλά πώς να μην πέσει κανείς από το ροζ συννεφάκι της ευδαιμονίας του;

Ποιος να το έλεγε πως ο ζόφος του εκλογικού χάρτη, με το «απέραντο γαλάζιο» -σαν και αυτό που κατάπιε τους πρόσφυγες και την ανθρωπιά μας- θα έχει διακριτά φαιά στίγματα... Ποιος περίμενε ότι υπάρχουν τόσοι φασίστες, σε μια χώρα γεμάτη κυρ-Παντελήδες, που εφόσον δεν γκάστρωσαν αυτοί τις έγκυες μετανάστριες που θαλασσοπνίγονται, δεν τους ενδιέφερε η σωτηρία τους. Και έλεγαν πως δεν έχουμε λόγο για όσα συμβαίνουν στα διεθνή ύδατα –εκτός και αν είναι εξορύξεις και θυμηθούμε την ΑΟΖ...

Ποιος να το έλεγε τελικά πως τον φασισμό δεν τον νικά κανείς με νόμους, δημοκρατικά τείχη (με άπειρες Κερκόπορτες), βιβλία και ταξίδια; Κι είχαν γίνει τόσο ωραία πρωτοσέλιδα σχετικά…

Ποιος δεν έπεσε από τα σύννεφα, βλέποντας ένα μεγάλο μέρος των ψήφων του Κασιδιάρη να έχουν ψηφίσει τον Μάη την Πλεύση της Κωνσταντοπούλους Σε λίγο θα μας πουν κιόλας ότι πριμοδότησαν υπόγεια τη Ζωή –ξεπληρώνοντας παλιά γραμμάτια-, ότι υπάρχει ανοιχτός δίαυλος και πως φράσεις του στιλ «δεν είμαστε ούτε αριστερά, ούτε δεξιά» βρωμάνε από μακριά φασισμό…

Ποιος να το έλεγε πως ένας τύπος –σαν τον Στίγκα- που ξεκίνησε από την ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά, συνέχισε στο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη –αλλά ο Άδωνις έσπαγε το κεφάλι του και δεν μπορούσε να θυμηθεί ποιος ήταν- για να συνεχίσει στο πλευρό του Λεβέντη και του Καπερνάρου των ΑΝΕΛ, θα γινόταν ξαφνικά φασίστας και μαριονέτα του Κασιδιάρη, ευχαριστώντας τον δημόσια. Μέχρι και του Χατζηνίκου, που χαριεντιζόταν κάποτε με τον Λιάκο στον τηλεοπτικό αέρα, του ήρθε τώρα ναυτία, διαβάζοντας την ανακοίνωση του νεοναζί κρατούμενου και τις ηρωικές αναφορές στον εαυτό του.

Ε, μα είναι να σε πιάνει μια αηδία –με τον εαυτό σου στον καθρέφτη...

Και αυτά είναι μάλλον όσα χρειάζεται να ξέρει κανείς για ένα ανύπαρκτο υποκόμμα –χωρίς γραφεία, ιστοσελίδα και υποψήφιους στο Επικρατείας- και πρωτίστως για τις ευθύνες ενός συστήματος, που στο πλαίσιο και τις παραδόσεις του «Φασισμός Α.Ε.», στήνει κόμματα σαν start-up επιχειρήσεις απ’ το μηδέν. Αν το αστικό κοινοβούλιο είναι ένας μηχανισμός αδιάκοπης παραγωγής πλειοψηφιών προς όφελος της κυρίαρχης τάξης, η αστική δημοκρατία ως σύνολο ήταν πάντα μια μηχανή παραγωγής ακροδεξιών σταγονιδίων, που βγαίνουν από τα σπλάχνα της και την υπηρετούν, επιθυμώντας πάντα να την καταργήσουν –βαθιά διαλεκτική σύνδεση. (Άμα δεν την προσέξεις, το ‘χασες…)

Και μόνο ο Θάνος Τζήμερος έχει συμβόλαιο με την αποτυχία, βλέποντας γύρω του τις πενήντα αποχρώσεις του φασισμού να βρίσκουν μια θέση στα έδρανα της βουλής και αυτός στη γωνία να πίνει τον καφέ της παρηγοριάς από τον Πρωτούλη. Άτιμη εξουσία, που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις στο περιθώριο, να μην μπορούν να γίνουν ούτε τσανακογλείφτες, Σπαρτιάτες, είλωτες, Εφιάλτες, Θηβαίοι ή ό,τι άλλο...

Πρώτη φορά ξανασυμβαίνουν όλα αυτά. Δεν είχαμε δει ποτέ ΑΝΕΛ και ΛΑΟΣ να συγκυβερνούν, ψηφίζοντας μνημόνια. Δεν είχαμε δει ποτέ μια πρόεδρο της Βουλής να κλείνει το μάτι σε φασίστες που είναι στη φυλακή και τα σκουπίδια της ιστορίας. Δεν είχαμε δει ποτέ νεοναζί να δολοφονούν, να βάζουν βόμβες σε σινεμά με σοβιετικές ταινίες, να μαζεύουν τα κατακάθια και τη σαπίλα του ντουνιά ακόμα και στα ντουζένια της μεταπολίτευσης –απ’ το ’70 και μετά, να δεις τι σου ‘χω για μετά... Δεν είχαμε δει ποτέ βιβλία «αριστερών» επιστημόνων να εξηγούν πως η δράση του ΕΑΜ ανάγκασε τους φασίστες να μπουν στα τάγματα εφόδου.

Πρώτη φορά η μωρά παρθένα ελληνική Βουλή θα βγάλει το πέπλο και θ’ αντικρίσει τόσους φασίστες –μετά το τριφασικό σύστημα του παλιού Καραμανλή, θα δούμε στην πράξη και το τριφασιστικό του Μητσοτάκη. Θεούσες και χριστιανοταλιμπάν, ψεκασμένοι αντι-εμβολιαστές, λούμπεν υπόκοσμος και τάγματα εφόδου, μια ωραία πολυφωνική ατμόσφαιρα. Στον φασισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα για την κυρίαρχη τάξη...

Και αν απορεί κανείς γιατί βγαίνουν πάλι παγανιά, είναι γιατί τους έχει ανάγκη το σύστημα που τους ταΐζει –και δεν του δαγκώνουν ποτέ το χέρι-, τους μαζεύει κατά καιρούς, όταν ξεφύγουν, αλλά τους βάζει πλάτες, για να μη λουφάξουν στη γωνία. Τους έχει ανάγκη η ΝΔ για να φανεί μετριοπαθής και φιλελεύθερη, τους είχε ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ για να κόβουν ψήφους από τη ΝΔ –που τελικά λιάνισε το δικό του κοινό- και προπαντός τους έχουν ανάγκη, σε ρόλο μαντρόσκυλου, τα αφεντικά τους, για τη δύσκολη περίοδο που έρχεται και τις κρίσιμες καμπές που θα αντιμετωπίσουν στην πράξη.

Ίσως κάποιοι τρόμαξαν, βλέποντας φασίστες με περικεφαλαία –σφραγίδα και σήμα κατατεθέν κάθε σαλεμένου. Ίσως η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ πρέπει να πηγαίνει στη Βουλή με πανοπλίες (κοντόξυλα και περιφρούρηση) για να επιπλεύσει σε αυτό τον βούρκο –με κερασάκι την Πλεύση. Ο φασισμός, όμως, δεν είναι γραφικός, είναι επικίνδυνος, είτε φορά γραβάτες, είτε περικεφαλαίες και σάρισες –καιρός πια να αντιστρέψουμε το ακροδεξιό κλίμα στη Μακεδονία, αρχής γενομένης με την τρίτη θέση χτες στη Θεσσαλονίκη. Και δεν είναι λιγότερο επικίνδυνες ή φασίζουσες οι καρδούλες της Ζωής και το μουσολινικό διάγγελμα, με την αυτάρεσκη αναφορά στον εαυτό της, που αξίζει όσο εκατό βουλευτές –και άλλους είκοσι, όλη η υπόλοιπη κοινοβουλευτική της ομάδα. Από σοσιαλιστής ξεκίνησε και ο Μπενίτο, άλλωστε...

Κι αν ο παντελώς άσημος Στίγκας ευχαρίστησε δημόσια (μόνο) τον Κασιδιάρη, ξέχασε ωστόσο να συμπεριλάβει στις ευχαριστίες πολλούς ακόμα, που την ίδια ώρα έριζαν και έριχναν ο ένας στον άλλο το μπαλάκι με τις ευθύνες -η ΝΔ στον ΣΥΡΙΖΑ και αντιστρόφως. Και βασικά είχαν όλοι δίκιο, κατά μία έννοια, αφού ήταν όλοι τους και ο καθένας ξεχωριστά, οι καλύτεροι χορηγοί του φασισμού (από το τείχος στον Έβρο, μέχρι την Πύλο), πολιτικά μιλώντας.

Και αν η απέραντη μαυρίλα –που βάφτηκε μπλε- του εκλογικού χάρτη, μαυρίζει τη διάθεση ενός κόσμου, το μόνο που του μένει είναι να ρίξει κόκκινο στη νύχτα, για να γίνουν τα πηχτά σκοτάδια φως, και να επιβεβαιωθεί πως το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν χαράξει, στο βάθος του ουρανού που είναι πάντα κόκκινο και μια μέρα θα εφοδεύσουμε κατά πάνω του.

Κι όχι, το θέμα δεν είναι να μας δώσει κάποια θέση ή λίγες έδρες παραπάνω. Το ζητούμενο είναι να οργανωθεί και να παλέψει, με τη μόνη δύναμη που μπορεί να κάνει αντιπολίτευση και που μπορεί να τσακίσει τον φασισμό, γιατί ξέρει πώς γίνεται και –βασικά- τι τον γεννά. Επειδή τον αντιμετωπίζει ως επιθετικό και οργανωμένο φασισμό και δεν απορεί γιατί φύτρωσαν δύο και τρία κεφάλια στη θέση των αυγών της χρυσής αυγής, όσο δε σκοτώνουμε τη Λερναία Ύδρα του κέρδους.