Τιναφτόρε; - Της Κακομοίρας...

Ένα παλιό ανέκδοτο, του οποίου η γονεϊκότητα 1 αποδίδεται στο Λαϊκό Στρώμα, πάει ως εξής.
Τι είπε ο Γκόρμπι, στο κλείσιμο του τελευταίου συνεδρίου του ΚΚΣΕ;
-...
-Σύντροφοι, διαλυόμαστε...

Που είναι η κλασική λικβινταριστική ατάκα που κλείνει κάθε φορά τις πορείες μας, αν και κανείς δε φανταζόταν πως αυτή των μπολσεβίωκν θα κρατούσε 74 χρόνια, μια ζωή ολόκληρη -και έναν σύντομο εικοστό αιώνα.

Τα πρακτικά εκείνου του Συνεδρίου -που ήταν το 28ο και ήταν λίγο μετά την πτώση του τείχους και λίγο πριν την υποστολή της κόκκινης σημαίας από το Κρεμλίνο- κυκλοφόρησαν από τη Σύγχρονη Εποχή το 1990, με τίτλο «για έναν ανθρώπινο, δημοκρατικό σοσιαλισμό», βγαλμένο από τα υγρά όνειρα του ΚΚΕ Εσ., της ΔΗΜΑΡ και λοιπών σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων. Ένα καλτ διαμάντι στην υπηρεσία της αντεπανάστασης, που ωστόσο δε συνέπεσε ακριβώς με την οριστική ταφόπλακα στη Σοβιετία που γνωρίσαμε. Πάει να πει ότι σε εκείνο το Συνέδριο μπορούσες να βρεις τα πάντα, ακόμα και κομμουνιστές -για να παραφράσουμε τον Ραφαηλίδη, που παρέφραζε συχνά τον μαρξισμό- που πίστευαν ακόμα ότι μπορούσαν να ανατρέψουν τα δεδομένα που οδηγούσαν στις ανατροπές. Κι αν μας φαίνεται περίεργο, ας σκεφτούμε πως υπάρχουν άτομα που πιστεύουν ειλικρινά ότι η αριστερά θα θριαμβεύσει με τον Κασσελάκη...

Λοιπόν, το «σύντροφοι διαλυόμαστε» είναι κάπως εσωτερικό -αλλά όχι του Εσ.- αστείο του κινήματος -αλλά όχι του ΠαΣοΚ- που το καταλαβαίνουν μόνο όσοι κατεβαίνουν συχνά στις πορείες -δηλαδή ένας μάλλον στενός κύκλος- και μένουν ως το τέλος -χωρίς να στρίβουν στο Χίλτον ή πριν τα λουλουδάδικα, όπως ο Τσίπρας και ο Κασσελάκης στο Πολυτεχνείο.

Κι όμως, στην εποχή μας διαδηλώνει άπειρος κόσμος -γεμάτος απειρία-, εργάτες, αγρότες, φοιτητές και όχι μόνο. (Κι είναι αλήστου μνήμης οι υπολογισμοί και οι εκτιμήσεις μιας γκρούπας -που κατάλαβε εγκαίρως ότι μπορεί πιο εύκολα να γίνει σελίδα στο διαδίκτυο, παρά σοβαρή οργάνωση-: τόσες πλάκες και τόσα τ.μ. στο Σύνταγμα, τόσους χωράει η πλατεία, πόσες χιλιάδες θέλουμε για επαναστατική κατάσταση; Να βρεθεί ο άγνωστος ΧΙ κι οι γνωστοί άγνωστοι).

Αλλά αν είναι έτσι, πόθεν (έσχες) προκύπτει το ρημάδι το 41%; Αφενός, γιατί βράζουν και διαδηλώνουν και κάποιοι γαλάζιοι ψηφοφόροι. Αφετέρου γιατί κάποιοι ροζ ψηφοφόροι νομίζουν πως αρκεί να τραγουδήσουν ή να γράψουν στον τοίχο τους «Μητσοτάκη γαμιέσαι» για να ρίξουν μια κυβέρνηση -και μετά απορούν γιατί δεν πέφτει. Και τρίτον -και βασικότερον-, αρκεί να ρίξεις μια ματιά στους βασικούς αντιπάλους της ΝΔ, για να λυθεί κάθε απορία.

Στο τελευταίο (;) συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, έπρεπε να βγει στο τέλος ο πρόεδρος και να κλείσει με την ατάκα: σύντροφοι διαλυόμαστε -αρκεί να την διάβαζε σωστά από το ότο-κιου- κι οι κλακαδόροι του από κάτω να παραληρούν, διαλυμένοι από ενθουσιασμό. Κι αν είχε μερακλή λογογράφο, θα θυμόταν τη χτεσινή επέτειο της μυστικής έκθεσης του Νικήτα στο 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ και θα είχε μια ειδική ομιλία για τα εγκλήματα του Τσίπρα -ότι δηλαδή δεν τον στηρίζει-, κηρύσσοντας την έναρξης της «απαλεξοποίησης».

Επιχειρείς να πιάσεις σοβαρά το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό μοιάζει με επιχείρηση -που βουλιάζει. Θέλεις να κάνεις πολιτική κριτική, αλλά το μόνο που σου έρχεται στο νου είναι το «μεγάλο μας τσίρκο», με παλιάτσους, ακροβασίες και θηρία, ανήμερα για την εξουσία -που θα τους ξανάρθει ανήμερα του Αγίου Ποτέ. Αν και μια σφισσα λέει πως ο Κασσελάκης πιάνει τέτοια επίπεδα γελοιότητας, που είναι αδύνατο να μη βγει πρωθυπουργός -μέχρι τώρα όποιον μας κάνει να γελάμε, τον έχουμε λουστεί κιόλας.

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που χωρίζει το να δίνεις υλικό στη σάτιρα από το να κλέβεις το ψωμί των κωμικών. Ο ΣΥΡΙΖΑ -που ούτως ή άλλως δεν είχε ποτέ μία μόνο γραμμή- την έχει αφήσει έτη φωτός πίσω και δεν την βλέπει καν. Η σκηνή όπου φεύγουν οι εκλογές (προέδρου) που μένουν, που φεύγουν είναι βγαλμένη από τον μπακαλόγατο Ζήκο:
-Μαλώνες, ρε; Μαλώνεις; Κάνεις εκλογές;
-Βρείτε μου αντίπαλο. (Μη με αφήνεις, κράτα με).
-Μάλωσε μονάχος, δε μαλώνω εγώ. Τον εξευτέλισα...

Η ταινία λεγόταν «της Κακομοίρας», που θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του συνεδρίου και να διανέμεται με ποπ κορν και αστικό πατατάκι Νευροκοπίου. Ένα συνέδριο όπου με το ζόρι έβρισκες (συμ)μέτοχους, αλλά το φιλοθεάμον κοινό που έμπαινε για χάζι, έριξε το σάιτ της Αυγής, που δεν είχε ποτέ τόσο πολλούς αναγνώστες, για να ξέρει πώς να διαχειριστεί το πλήθος.

Όσοι επέλεξαν τότε να φυλάνε Θερμοπύλες, ενάντια στον Εφιάλτη (της μετάλλαξης) και τους Αθάνατους (οπορτουνιστές μιας χρήσης, που σβήνουν σαν διάττοντες αστέρες στον βάλτο αλλά ποτέ δε λιγοστεύουν), σήμερα μπορεί να νιώθουν δικαιωμένοι από τις εξελίξεις («αν αυτό είναι η ανανέωση…» για να παραφράσουμε έναν τίτλο του Λεβί). Και κάπως ανακουφισμένοι –που γλιτώσαμε από της ανανέωσης τα δόντια. Και ίσως λίγο απορημένοι: αυτό δηλαδή είναι το ανώτατο (δηλαδή κατώτερο) στάδιο του ολισθηρού κατήφορου του οπορτουνισμού; Ή είναι γνήσια αστική σαπίλα, χωρίς άλλοθι, που κατακτά νέα βάθη, τρυπώντας τον πάτο του βαρελιού;

Και τα ερωτήματα παραμένουν:

-Υπάρχει αντίπαλο δέος στη γελοιότητα Κασσελάκη ή δε χρειάζεται αντίπαλο για να πέσει στον γκρεμό; Έχει συμβούλους, ανθρώπους να τον αγαπάνε έστω, να του πούνε πως όλο αυτό είναι απροσμέτρητα γελοίο ή αυτός ήταν ο στόχος εξ αρχής; Και ποιον χαρακτηρίζει τελικά το γελοίον του πράγματος, αν όχι αυτούς που το δέχονται και το νομιμοποιούν; Και τι άλλοθι έχουν όσοι πατάνε τώρα φρένο στον κατήφορο, ενώ είχαν ακολουθήσει πρόθυμα όλη τη διαδρομή μέχρι σήμερα;

Τι είναι χειρότερο άραγε; Να έχεις έναν ηγέτη που πετάει βατράχια καρά ριπάς και βασανίζεται με τα ελληνικά όσο ο Αλέξης με τα αγγλικά; Ή οι κλακαδόροι στο κοινό και το Χ, που παραληρούν για την ευφράδεια του ηγέτη, που μιλάει… «εκτός κειμένου», ενώ τα διαβάζει από το ότο-κιου –και αυτό με λάθη;

-Μπορεί να επαναληφθεί η φάρσα σαν κωμικο-τραγωδία; Μπορεί να την πατήσει ο Τσίπρας με τον Κασσελάκη, όπως την είχε πατήσει κάποτε ο Αλαβάνος με τον νεαρό Αλέξη, πιστεύοντας πως θα τον έχει του χεριού του, προεδρική μαριονέτα χωρίς άλλες φιλοδοξίες; Θεωρητικά το σχέδιο ήταν να μπει ο Στέφανος για να καθαρίσει το τοπίο από τα βαρίδια της εσωτερικής αντιπολίτευσης και να επιστρέψει ο «μεγάλος». Αλλά στο ενδιάμεσο απέκτησε δικό του σχέδιο, άσε που μπορεί να αδειάσει το κόμμα από στελέχη και ψηφοφόρους.

-Θα φτάσει ομαλά στις ευρωεκλογές αυτή η ωραία ατμόσφαιρα; Κι αν ναι, υπάρχει περίπτωση να κάνει την ανατροπή και να μην καταποντιστεί; Μπορεί να αντέξει και να ορθοποδήσει ένα κόμμα που δεν είχε ούτε έφτιαξε ποτέ τους δεσμούς και κυρίως τους μηχανισμούς του ΠΑΣΟΚ (πχ στην τοπική διοίκηση ή τη ΓΣΕΕ, ακόμα και αν αυτονομήθηκαν στο ενδιάμεσο, κοιτώντας προς άλλους χώρους); Εν τέλει, υπάρχει ζωτικός χώρος σήμερα στην Ελλάδα και τον δυτικό κόσμο εν γένει για το χρεοκοπημένο σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα, που περνά υπαρξιακή κρίση;

-Θα διεμβόλιζε (περαιτέρω) το Κόμμα αυτό το σαπιοκάραβο –που όπως και οι πειρατές στο Αστερίξ, δε χρειάζονται πολλή βοήθεια απέξω για να βουλιάξουν μόνοι τους- αν είχε διαφορετική θέση για τα ομόφυλα και την τεκνοθεσία; Πόσο θα επηρεαστεί η επικοινωνιακή δυναμική του από το πιθανό(τατο) ξενέρωμα του Luben με όλα αυτά; (Θέτω ουδέτερα και δημοσιογραφικά τα ερωτήματα, λέγοντας «διαφορετική» θέση –και όχι πχ καλύτερη- και χωρίς να παίρνω θέση στον ανοιχτό δίαυλο με το Λούμπεν που έκανε τον ΓΓ ποπ-είδωλο με ατάκες).

Και μια πιο σοβαρή κατακλείδα.

Όλα αυτά θα ήταν εξόχως διασκεδαστικά, αν δεν ήταν άκρως επικίνδυνα, κυρίως για την τάση που προδιαγράφουν. Η αστική μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ έχει ολοκληρωθεί προ πολλού. Τώρα παρακολουθούμε –με κομμένη την ανάσα από το ποπ-κορν- το επόμενο στάδιο. Αυτό έχει σαφή στοιχεία αμερικανιάς, με συλλογικές διαδικασίες που ξεπέφτουν στο επίπεδο τηλεοπτικού σόου και ριάλιτι, με πολιτικό ήθος που δε θα είχε πολλά να ζηλέψει από τον Τραμπ και το σινάφι του.

Μα πάνω απ’ όλα, το στάδιο αυτό έχει απολίτικα στοιχεία μιας «μετα-πολιτικής», όπου τα κόμματα γίνονται ένα είδος επιχείρησης, με αφεντικό, υπαλλήλους και καταναλωτές, με τη διοίκηση να απευθύνεται με ερωτηματολόγια στο κοινό και να το ρωτά «τι θέλετε να αλλάξει ο ιδιοκτήτης στην επιχείρησή του» - τσιφλίκι του.

Η οποία επιχείρηση μπορεί να φουντάρει σύντομα, αλλά θα έχει ανοίξεις νέους ορίζοντες στον δρόμο του –κάποτε επάρατου- μπερλουσκονισμού –πριν ανακαλύψουμε την αύρα της «εθνικής αστικής τάξης» και την κατάργηση των τάξεων γενικώς, εν μέσω καπιταλισμού.

Στην τελική, το νομικό πλαίσιο βάζει απλώς ασυμβίβαστο για προέδρους κομμάτων και ιδιοκτήτες ξένων επιχειρήσεων. Δεν έχει πρόβλημα με το κόμμα του Κόκκαλη και άλλων, ούτε με κόμματα-επιχειρήσεις και τις πολιτικές μπίζνες του εκάστοτε Κασσελάκη, που πλέον ευδοκιμεί ως είδος σε όλους τους χώρους του αστικού πολιτικού φάσματος, θυμίζοντας την πολυφωνία των σούπερ-μάρκετ σε προϊόντα.