Της Ελλάδος τα παιδιά

Έξω από τα σύνορα δεν έχουνε δουλειά

Ο χρόνος τελειώνει, αδειάζει η κλεψύδρα
να γυρίσει πίσω η φρεγάτα «ΥΔΡΑ»

Σύνθημα-ψυχεδέλεια. Έμοιαζε κάπως με ψαγμένο στίχο των Πυξ Λαξ, ενάντια στους πρίγκιπες (άρχοντες) του δυτικού κόσμου, σε μια διαδήλωση για τον περήφανο λαό της Δυτικής Όχθης και της πολύπαθης λωρίδας της Γάζας. Αλλά στα μεγάφωνα έπαιζε Βασίλη, «το παιχνίδι παίζεται ακόμα», λες και είμαστε ακόμα νέοι, σε άλλη δεκαετία, τότε που φωνάζαμε «νίκη στην Ιντιφάντα». Τελικά δεν έχουν αλλάξει τόσο πολλά στο πέρασμα του χρόνου.

Μετά ο Μητροπάνος έλεγε το «γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον», σε μια ερμηνεία-έκπληξη, γιατί δεν περίμενες να σου λείψε ποτέ ο Διονύσης, σε οποιαδήποτε συμφραζόμενα. αι ύστερα η μεταλλική φωνή -από το σπάνιο μέταλλο των κομμουνιστών- μας ανήγγειλε: «Καταφτάνει τώρα στο Σύνταγμα ένα κατακόκκινο ποτάμι...» From the river to the sea, Palestine will be free. Μα πού είναι η θάλασσα; Να την. Δεν είναι λαοθάλασσα, αλλά μια μικρή Ερυθρά θάλασσα, που άνοιξε μαγικά στα δύο, χωρίς ραβδάκι, όταν χρειάστηκε να περάσει ένα ασθενοφόρο ανάμεσά μας. Αρκεί να γυρίσει πίσω η φρεγάτα.

Πήραμε να μετράμε τις ελληνικές σημαίες, αναλογιζόμασταν ποια να ήταν η αναλογία με τις κόκκινες -μία στις 20, τις 50 ή τις 100- και άρχισαν οι αναμνήσεις. Διαδήλωση της ΕΔΥΕΘ, νεοφώτιστος στο κίνημα, μου έλαχε κλήρος-χρέωση η γαλανόλευκη και εγώ να αρνιέμαι-αρνιέμαι-αρνιέμαι, αμήχανα αλλά σθεναρά: ευχαρίστως ναι, αλλά όχι. Ό,τι άλλο θέλετε...

Τώρα τα χρόνια έχουν περάσει. Ούτε σήμερα θα την σήκωνα μάλλον, δέχομαι όμως την ειρηνική μας συνύπαρξη και τη λογική να ανεμίζουν κάνα δυο μες στις κόκκινες. Δεν έχω πρόβλημα με τις σημαίες, έχω και φίλους σημαίες, αρκεί να μην ανεμίζουν πολύ προκλητικά. Σέβομαι απεριόριστα όμως τους αξιωματικούς που μιλάνε για τη γαλανόλευκη που τιμήθηκε στους αγώνες του λαού μας και αρνούνται να πολεμήσουν κάτω από τη σημαία του ΝΑΤΟ. Πόσο μάλλον όταν είναι εν ενεργεία αξιωματικοί και ρισκάρουν το κεφάλι τους, παίρνοντας τον λόγο δημόσια σε μια αντιιμπεριαλιστιική συγκέντρωση του ΚΚΕ. Όπως έκανε η Αμαλία Παπασωτηρίου.

Δε γίνεται να μη συγκινείσαι, ακούγοντας την αντισμήναρχο να λέει πως είναι στη σωστή πλευρά της ιστορίας, γιατί αρνείται να γίνει η χώρα της «πεδίο βολής φτηνό, που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι». Να θέτει το ερώτημα, στον εαυτό της αλλά και στον καθένα μας: «τι έκανα εγώ για να εμποδίσω τα πολεμοκάπηλα σχέδια»; Να αναρωτιέται πόσοι από τους συναδέλφους της είναι περήφανοι που συμμετέχουν στην αποστολή της φρεγάτας «Ύδρα» για την Ερυθρά θάλασσα. Να δίνει «απλά μαθήματα πατριωτισμού», μιλώντας για τον πόλεμο στην Ουκρανία, τη Γιουγκοσλαβία, την Κορέα παλιότερα και να αναρωτιέται ρητορικά πόσο πατριωτικό είναι να συμμετέχει η χώρα σε αυτούς.

Δε γίνεται να μη θαυμάσεις το θάρρος και τη στάση της να μιλήσει ανοιχτά, δημόσια, «εκτός υπηρεσίας», χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες. Πρέπει να είσαι αν μη τι άλλο πολύ γενναίος-α, για να γράψεις στα κάκαλά σου (και ας μην έχεις στην κυριολεξία) τον Κάκαλο, τον Τζαζλέα κι όλη την ιεραρχία που προσκυνά νατοϊκές σημαίες. Και προπαντός τους Χλαπάτσες που σε περιμένουν στη γωνία με την κουκούλα και τα σύνεργα της δουλειάς, ζητώντας άμεσα να αποταχθείς, να φυλακιστείς ή να σε εκτελέσουν στον τοίχο για παραδειγματισμό.
Θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε...

Και αν αυτά είναι «της Ελλάδος τα παιδιά», ας φέρουν όσες σημαίες θέλουν. Μακάρι η παρέμβαση του Κόμματος στον στρατό -που δεν μπορεί παρά να είναι περιφρουρημένη- να έχει προχωρήσει τόσο, που αυτοί οι αξιωματικοί να μη νιώθουν το βάρος της μοναξιάς για τις επιλογές τους και να βγαίνουν μπροστά με θάρρος! Κάθε φορά και ένα βήμα παραπάνω...

Ο ΓΓ συνέχισε στο ίδιο μήκος κύματος, με την ίδια ελληνική προφορά, λέγοντας πως το ΚΚΕ σπάει την ομερτά. Για ποια ομερτά λέει όμως;
Σκέψου αν και τι έχουμε μάθει από τα ΜΜΕ για το έγκλημα διαρκείας στην Παλαιστίνη, που λαμβάνει διαστάσεις γενοκτονίας, με μικρά παιδιά να πεθαίνουν της πείνας καθημερινά, αβοήθητα και αποκλεισμένα.
Σκέψου τι και πόσα μάθαμε για το πολιτικό χρώμα της απονομής των Όσκαρ, τη διαδήλωση υπέρ της Παλαιστίνης έξω από το θέατρο, τις μαύρες κονκάρδες ως σύμβολο εκεχειρίας και τη γενναία στάση του εβραϊκής καταγωγής σκηνοθέτη που δήλωσε επί σκηνής ότι αρνείται να σφετερίζεται μια Κατοχή το Ολοκαύτωμα και την καταγωγή του.

Ας σκεφτούμε την ομερτά για το έγκλημα των ελληνικών (αστικών) κομμάτων, που χαριεντίζονταν τις προάλλες -πλην Λακεδαιμονίων- με τον Ισραηλινό πρέσβη. Ή κατά παρέκβαση, την οργανωμένη συγκάλυψη για το έγκλημα στα Τέμπη, όπου ήθελαν να σβήσουν ακόμα και τα ονόματα των θυμάτων μπροστά από τη Βουλή. Χτες πάντως τα είχαν περιφραγμένα με κιγκλιδώματα (!), ίσως για να τα «προστατέψουν» από τους περίεργους τουρίστες και τα περιστέρια...

Ο Κουτσούμπας μίλησε επίσης για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Που δεν ξεκίνησε προχτές, αλλά ήδη από το ’14, με τους νεοναζί να εκτελούν ρωσόφωνους συνδικαλιστές στο κτίριο των συνδικάτων. Αλλά ο κατά φαντασίαν «ήρωας πολέμου» Μητσοτάκης δε βρήκε χρόνο να αφήσει ένα λουλουδάκι και στη δική τους μνήμη. Και αν μη τι άλλο είναι φαιδρό να μιλάνε για «πουτινάκια», τα τρολ και οι οπαδοί ενός κόμματος που είχε αδελφοποιηθεί με την «Ενιαία Ρωσία» του Βλαδίμηρου...

Όταν ο ΓΓ μίλησε για το υπαρκτό ενδεχόμενο πυρηνικού πολέμου, μύρισε αναπόφευκτα πιρινίνι και αντίστροφη μέτρηση (The final countdown), για το τέλος του κόσμου. Και όσο το πλήθος φώναζε «Ένωση και ΝΑΤΟ, πολέμου συνδικάτο», σκεφτόμασταν συνειρμικά την εξέλιξη ενός συνθήματος ή μάλλον των πενήντα αποχρώσεων της σοσιαλδημοκρατίας, που το ασπάζονταν στη θεωρία. Πόσο νερό κύλησε στο αυλάκι -και τον μύλο της αντίδρασης- από τον καιρό του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ» και παλιότερα, απ’ τη θέση της ΕΔΑ για τον «λάκκο των λεόντων» της κοινής αγοράς. Σε λίγα χρόνια, φτάσαμε στην ευρωλιγούρα της νατοϊκής αριστεράς, που κομπάζει γιατί εξημέρωσε τον αυθόρμητο αντι-αμερικανισμό των μαζών και έφερε τις σχέσεις του ελληνικού κράτους με τις ΗΠΑ στο καλύτερο σημείο της ιστορίας τους. Και δεν είναι ότι πέφτουμε από τα σύννεφα ή πως δεν είχε δώσει εγκαίρως τα δείγματα γραφής του ο ευρωκομμουνισμός...

Κατηφορίζοντας την Πανεπιστημίου στο τέλος, πετύχαμε το ανθοστόλιστο μνημείο των πεσόντων αγωνιστών της ΓΣΕΒΕΕ και τις ανθοδέσμες που τιμούσαν την επέτειο της μεγάλης πανεπαγγελματικής απεργίας της 10ης Μάρτη του 1927. Ο απολογισμός της ματωμένης Πέμπτης, όπως πέρασε στην ιστορία, ήταν τρεις νεκροί ΕΒΕ (δυο υποδηματοποιοί και ένας υδραυλικός), εκ των οποίων οι δύο ήταν εβραϊκής καταγωγής. Και αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρουμε για τις «εθνικές ευαισθησίες» των κυβερνήσεων, τις (λυκο)φιλίες τους και το μένος τους ενάντια στους αγώνες, που έχει πάντα ταξικό πρόσημο.

Εδώ θα χωρούσαν μερικά υστερόγραφα, πχ για τον Μπεκρή του σωματείου στην Κόσκο, που μπορεί να μην είναι διάσημος σαν τη Σάτι, αλλά είναι «πρώτη μούρη» εκεί που πρέπει -στο κίνημα- και σφυροκοπά τους εργοδότες σαν πολυβόλο: τα-τα-τα-τα... Αλλά αυτά ας τα αφήσουμε για αύριο, καλώς εχόντων των πραγμάτων...