Στη Γάμα Εθνική ρίξαν τη ζωή σου...

Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά,
μου χαϊδεύεις μετά τα μαλλιά...

Σε μια γειτονιά, όπου οι «καλημέρες» ακούγονται σαν τρυπάνια και τόρνοι εργαστηρίου. Όπου η ζωή κυλά αδιάφορα, με ανούσια υπονοούμενα, θραύσματα συμβολισμών και μηνυμάτων που δεν αποκτούν ποτέ συνοχή, μένουν χωρίς βαθύτερο νόημα, σαν πλαδαρό κι αγύμναστο κείμενο -καλή ώρα. Κι αν μας αντέξει το σχοινί, θα φανεί στα υστερόγραφα, όπως σε κάθε αθλητική στήλη, που δε σέβεται τους αναγνώστες της. 

Μα κάτι άλλαξε από χτες -αλλά όχι ο κόσμος. (Προ)χτες που όλα ήταν «ο θάνατός σου η ζωή μου» -κι η σαπίλα μας, κοπριά για τα κέρδη τους. Έπαιζαν οι αιώνιοι σε βορρά και νότο, ο αιώνιος Πανιώνιος για άνοδο (από την Α2, που την είπαν «Ελίτ League» κόντρα σε λογική και ταξικούς φραγμούς), ο ημίθεος απέναντι, ο άλλος δικέφαλος περίμενε στη γωνιά άλλο ένα δωράκι κι η πράσινη φυλή κατέβαινε μαζικά στον δρόμο, για να αλλάξει φύλαρχο. Πάνθεον θηρίων και ηρώων, δαιμόνων, θεών κι ημίθεων, που ομορφαίνουν τις Κυριακές μας και δίνουν χρώμα στον βούρκο με τις μπίζνες.
Υγ: Φινάλε για να κρατάς την ανάσα σου, από την αγωνιά και τη βρωμιά του χώρου.

Πέσανε όλοι με τα μούτρα, μια φωνή και μια γροθιά (ιδιοκτήτες-εργατιά). Εδώ είμαστε όλοι μια οικογένεια, αδελφωμένοι, χωρίς τάξεις. Αφεντικά και (μισθωτοί) δούλοι, τον τίτλο θέλουμε ούλοι. Γέλα υπηρέτη, γλέντα, πανηγύρισε, χαμογέλα ρε (τι σου ζητάνε;).
Υγ: κανείς δεν το έχει πει καλύτερα από τα Τοξικά Απόβλητα.
Αυτογκόλ, αυτογκόλ βάζεις στη ζωή σου.
(...) Στη Γάμα Εθνική ρίξαν τη ζωή σου

Αυτογκόλ from ΤΟΞΙΚΑ ΑΠΟΒΛΗΤΑ on Vimeo.

Αν είχαν σχέδιο και πρόγραμμα, η μοιρασιά της λείας θα ήταν δίκαιη: πρωταθλητής ο ΠΑΟΚ, ο Άρης το Κύπελλο, ο Ολυμπιακός το Κόνφερενς, ο ΠΑΟ Ευρωλίγκα, η ΑΕΚ το χάντμπολ και δικαίωμα του χρόνου για τον Τίγρη. Αλλά η Μαφία στη χώρα μας δεν έχει εξελιχθεί τόσο και οι χτεσινοί σύμμαχοι τρώγονται μεταξύ τους, για να επικρατήσουν στην αγορά και να συμμαχήσουν ξανά με τον «εχθρό» από θέση ισχύος.
Υγ: Πετρέλαιο χωρίς μαφιόζους, μόνο στον κεντρικό σχεδιασμό του μέλλοντος. Κοινωνία χωρίς μαφιόζους, ελπίζω στα κοντά, πριν εξαντληθεί το πετρελαϊκό απόθεμα.

Και τι έγινε τελικά; Το «Έλα να δεις» -χωρίς τον Κλίμοφ.
Ο Πανιώνιος ανέβηκε. Ο Γκίκας έκανε τις πιο ωραίες δηλώσεις (ότι άξιζε να ανέβει και ο αντίπαλος) γιατί τις συνδύασε με πράξεις κι έπιασε στον αέρα το μπουκάλι που στόχευε τη ρεπόρτερ. Ο Ηρακλής κέρδισε τις εντυπώσεις με τη σημαία της Παλαιστίνης στην κερκίδα. Κι ο Μίλωνας ανέβηκε κατηγορία 30 χρόνια μετά κι ας μην το(ν) ήθελε ούτε ο Δήμος όπου εδρεύει. Τι να κάνει άραγε αυτή η ψυχή, ο Μίτσελ Ουίγκινς;
Υγ: αντέχει να βγάλει ένα καλό δεκάλεπτο;
Υγ: ο γιος του θα αφήσει το ΝΒΑ, να βοηθήσει;
Υγ: Καλά όλα τα άλλα, αλλά ο Γκίκας γιατί στο διάολο φορά το 88 και τι θέλει να πει με αυτό;

Ο ΠΑΟΚ πήρε νίκη-τίτλο, από αυτές που φτιάχνουν μύθος και νέες γενιές οπαδών. Ο Λουτσέσκου μοίραζε φιλάκια, σαν την Αλιφέρη -μην ξεχνάτε, σας αγαπώ. Στην αρένα του ΟΠΑΠ μοίραζαν φιλιά και αγάπη στον Αλμέιδα, για να ζηλέψει ο Κλοπ. Στην (άδεια) Λεωφόρο σε ζητώ, χωρίς Βικτώρια. Δε θέλει νίκες και χρυσάφι, για να ανθίσει αυτός ο έρωτας. Hasta los poulos siempre, Alafouzo poyla. Και στα (γερο)Λαδάδικα πουλάν αυτό που θες.
Υγ: Για μένα ο Λουτσέσκου παράγει ήθος και προάγει το άθλημα.
Υγ: Χίλια μπράβο στον Τόμας που σήκωσε κι αυτός σημαία της Παλαιστίνης.

Γκολάρα ο Μορόν, ακόμα καλύτερη ο Ποντένσε. Ναι αλλά ποιος ασχολείται με μπάλα, για αυτά θα μιλάμε τώρα;
Υγ: απομονώστε τους φλώρους που χειροκρότησαν. Μας ντροπιάζουν.

Κάποιοι βγήκαν στον δρόμο να κάψουν την πόλη, πανηγυρίζοντας. Μνήμες ’17, η μεγάλη φωτιά. Κι είναι ζήτημα αν τότε απέκτησε η πόλη σύγχρονο κέντρο ή έχασε την ψυχή της, για να γίνει σταδιακά «μια πόλη-μια χώρα-μια εθνικότητα». Μια ομάδα, μια τζατζίκι, μια πατάτες. Αλλά εννοείται πως θέλει γκρέμισμα και κάψιμο. Σαν την (άλλη) σπίθα του ’17, που απλώθηκε παντού σαν πυρκαγιά και φως που πάντα καίει.
Υγ: Βάλτε φωτιά-κάψτε καλά...

Κάποιοι βρίσκουν αδύνατο να συνυπάρχουν στην πόλη, με όσους τα θέλουν όλα μονοπώλιο, για τον ολιγάρχη που ορίζει τον βορρά. Υγ: Δύσκολο βασικά είναι να ζεις και να ασφυκτιάς σε έναν σάπιο κόσμο που βουλιάζει. Αν επιβιώνεις εκεί, όλα τα άλλα είναι παιχνιδάκι -έστω και στημένο.
Υγ: ο θεός (του πολέμου) να μας φυλάει από οπαδικές εξάρσεις και τοξικότητα... Άρη σε αγαπώ, Άρη είσαι ο ένας, από το +26 δεν πήγε να χάσει άλλος κανένας!

Κάποιοι άλλοι νιώθουν στα αλήθεια πως κάτι άλλαξε από χτες. Κάποιοι πήραν νοερά εκδίκηση για τη γενοκτονία των Ποντίων.
Κι άλλοι κατέβηκαν στον δρόμο, για να βρουν καλύτερο αφέντη.
Μα είναι δυνατόν να διαδηλώνουν για μια ομάδα;
Ναι. Κι αν είναι στον δρόμο για όλα τα άλλα, τότε δε μας πέφτει λόγος για την καψούρα τους. Κι αν είναι όντως στο κίνημα, θα καταλάβουν γρήγορα πως ο στόχος δεν είναι ένα «καλύτερο αφεντικό» (που είναι εφικτό), αλλά να τελειώνουμε συλλήβδην με τα αφεντικά και την τάξη τους.
Υγ: Βασική προϋπόθεση είναι να μην είσαι υπάλληλος του εκάστοτε πρόεδρα. Αλλιώς θα καταλάβεις μόνο ό,τι αφορά και συμφέρει την τσέπη σου.

Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει. Όλο το έθνος προσκυνά σώβρακα και φανέλες.
Ναι αλλά μην το λες κουνώντας το δάχτυλο, κανείς δε θα σε ακούσει έτσι. Θα πρόσβαλλες ποτέ έναν πιστό, που στρέφεται στο όπιο του λαού -την καρδιά ενός άκαρδου κόσμου- για να επιβιώσει στην κοιλάδα των δακρύων; Στην τελική, η θρησκοληψία του οπαδού έχει κάτι «αγνό» και «ιδεαλιστικό» μες στη βλακεία της. Μια στράτευση για κάτι ανώτερο, κάτι συλλογικό που τον ξεπερνά -και ας μην έχει βρει ακόμα πού να το διοχετεύσει σωστά.
Υγ: τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα. Αρκεί να αφήσουν την κερκίδα και να αρχίσουν να παίζουν.

Μα είναι δυνατόν να καίγονται για την μπάλα και να αδιαφορούν για την πολιτική;
Έλα ντε, αυτές οι ευρωεκλογές ειδικά σφύζουν από ενδιαφέρον. Μακεδονία, τικ-τοκ, γκαντέμης Μητσοτάκης, Κασσελάκης κλόουν. Υπερθέαμα.
Μα αυτοί δε θέλουν στη ζωή να κυβερνήσουν,
Θέλουν να μείνουν οπαδοί φανατικοί...
Αλλά τα πιο πολλά εισιτήρια κόβονταν στις δόξες της Μεταπολίτευσης, που το κίνημα ήταν (θεωρητικά) στα καλύτερά του. Κι αν μετά ξέφτισε το ενδιαφέρον για κάθε μαζική διαδικασία και ιδεολογία, δε φταίει ακριβώς η μπάλα -κι ας είναι βολικό και εύκολο συμπέρασμα.
Υγ: αν δεν πεις αστείο για τον γκαντέμη Μητσοτάκη και την ακολουθία «πρωτάθλημα ΠΑΟΚ-Τσερνόμπιλ-πανδημία», δεν είσαι αληθινός αριστερός και ολοκληρωμένη σοσιαλμιντιακή περσόνα. (Και βασικά το δεύτερο...)

Το πρόβλημα είναι οι ψυλλιασμένοι που χάνουν το μυαλό τους και τα ταξικά γυαλιά τους.
Ακολουθούν οδηγίες προς ναυτιλλομένους -ή έστω ναυάγια, ταξικά και μη. Που ψάχνουν σανίδα σωτηρίας να αναπνεύσουν στον βούρκο και δεν τους νοιάζει που ρουφάνε βρώμικο αέρα, ούτε η μπόχα του πρωταθλήματος, γιατί έχουν ανοσία και κατεστραμμένα οσφρητικά κύτταρα.
Υγ: Παλεύουμε όμως να σώσουμε τα εγκεφαλικά.

Από την εποχή της Ρόζας μέχρι σήμερα, η αλήθεια είναι μία: ο εχθρός είναι πάντα εντός των τειχών. Ο μαφιόζος που έχει την ομάδα. Το λαμόγιο που συνεργάζεται με τους μαφιόζους, περιμένοντας ένα κοκαλάκι. Τα τσιράκια του, οι αυλοκόλακες, οι μπράβοι του, τα έμμισθα στρατιωτάκια, οι υπάλληλοί του -στους συνδέσμους, τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση.
Υγ: θα είχε μεγαλύτερη αξία να τα έλεγα αυτά μετά από έναν τίτλο του Άρη. Αλλά δεν ξέρω πότε θα κάνει ξαστεριά και αν όχι τώρα (το Σάββατο) πόσα χρόνια ακόμα θα περιμένουμε.

Να αγαπάς την ομάδα σου, τις ιστορίες, τα συναισθήματα που γεννά, τις αναμνήσεις που θα διηγείσαι στα παιδιά σου με δικές σου λεπτομέρειες, όπως βάζουμε σε κάθε παραμύθι. Να αγαπάς όσους ξεχωρίζουν εκτός γηπέδου, τους δυνατούς συμβολισμούς, τις ωραίες δηλώσεις, τους παίκτες που δεν το βουλώνουν, τις κερκίδες που δε γλείφουν το αφεντικό. Μη ξεχνάς ποτέ ότι οι ομάδες είναι ΑΕ με αφεντικά. Εφοπλιστές, λαθρέμπορους, λαμόγια, ανθρώπους του υπόκοσμου. Και το πρωτάθλημα ένα μεγάλο πλυντήριο, που ξεπλένει αυτούς και το χρήμα τους.Το ψάρι βρωμάει πάντα από το κεφάλι.
Υγ: Το πάθος για το άθλημα είναι αγνό και αθώο του αίματος. Το πάθος για το πρωτάθλημα, όμως, που μια ψυχή το είπε «ψύχωση» και έφυγε νύχτα, εξ ορισμού δεν μπορεί να είναι.

Μην ξεχνάς πως όλα είναι μπίζνα. Ότι μιλάμε για ανώνυμες εταιρείες και επαγγελματίες. Πως τίποτα δεν άλλαξε από χτες. Αυτοί θα συνεχίσουν να βγάζουν εκατομμύρια -χάσουν-κερδίσουν το πρωτάθλημα- κι εσύ να τα παράγεις για τους άλλους.
Υγ: Το χρήμα πάνω απ’ όλα! Κανείς δεν το είπε καλύτερα από τον Φούτρε στο ντοκιμαντέρ για τον Ιούδα Φίγκο, που δεν πρόδωσε ποτέ τις βασικές αρχές του αθλήματος, την εξής μία: το κέρδος. Δηλαδή να κερδίζεις. Τον αντίπαλο ή χρήματα, μικρή σημασία έχει όταν έχεις λύσει το πρόβλημα της ζωής σου.

Μη γίνεσαι μέρος του προβλήματος και της βρωμιάς. Κράτα, όσο μπορείς, αγνή τη χαρά σου, μακριά από κόμπλεξ και τον φασισμό της διπλανής πόρτας. Μη λες μαλακίες για εβραίους (άλλο ο Σιωνισμός και το κράτος του), αράπηδες, αρσενικά πρωταθλήματα, πουτάνες, μάνες και δε συμμαζεύεται. Μην προσβάλλεις τον απέναντι που μπορεί να είναι κολλητός σου. Μη βουτάς στα σκατά με τη ματσίλα και τον ρατσισμό, που μας λούζουν κάθε μέρα. Μη θαυμάζεις μαλάκες, μαφιόζους, κουτσαβάκια και μάγκες του γλυκού νερού. Το πολύ-πολύ να παραδεχτούμε τον Μπάρκλεϊ, που παραδέχτηκε ανοιχτά πως κανένα παιδί δεν πρέπει να τον έχει πρότυπο.
Υγ: κι αν δεν μπορείς να κάμεις την οπαδική ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

Δεν έχω πρόβλημα με τους οπαδούς, έχω υπάρξει (και είμαι ακόμα) οπαδός, έχω και φίλους οπαδούς. Αρκεί να μην προκαλούν. Και δεν το γράφω για πλάκα.
Υγ: και τέλος πάντων, χίλιες φορές καλύτερα η αγνή οπαδική χαρά, από τους οπαδούς που επιχειρούν να την ντύσουν με πολιτικό άλλοθι και να την πουλήσουν ως άποψη.

Κι όποιος γνωρίζει τι φταίει για όλα αυτά, ας μου εξηγήσει μετά.
Υγ: Τι; Ποιος; Αυτός -που θα έλεγε και ο Μπαρτζώκας.