Τιμημένοι την 4η Ιουλίου - Ημέρα εξάρτησης

Σήμερα είναι η επέτειος ενός ηρωικού και πένθιμου δημοψηφίσματος. Αλλά η κε του μπλοκ προτιμά -χίλιες φορές καλύτερα- ένα ετεροχρονισμένο αφιέρωμα στα είκοσι χρόνια από το EURO. Ψηφίστε και κερδίστε ποια ντρίπλα ήταν καλύτερη: του Ζαγοράκη στον Λιζαραζού ή του ΣΥΡΙΖΑ και της αστικής τάξης, έντεκα χρόνια μετά;

Μία σοβαρή επιτυχία είχε η εθνική στο ποδόσφαιρο, κι αυτή ευθυγραμμισμένη με τη νατοϊκή μαμά-πατρίδα, πάνω στην εθνική της γιορτή -ημέρα εξάρτησης. Ενώ το ευρωπαϊκό του Ολυμπιακού συνδέθηκε με την άλωση της Πόλης και της (ο)παπαρίνας. Μόνο το Τιρινίνι πέφτει πάνω στα γενέθλια του Τσε.

Τι μου έμεινε από τότε

Οι γραφικότητες για τον Ρεχακλή, τους θεούς του Ολύμπου, τον βασιλιά Ότο και την Ελλάδα που θέλει τον Γερμανό της. Ο Σάββας καφέ - Γριέγου πορτίου- σε έναν ρόλο ζωής. Η μπίζνα του αριστερού Χελάκη με το πειρατικό, που έγινε δίσκος και ένα πανάθλιο μπιτ που ζάλιζε αυτιά. Ότι ο Βάσκο ντα Γκάμα ήταν Έλληνας -γιατί τους γκαμάγαμε από παλιά, τότε που όλος ο πλανήτης μάθαινε το ελληνικό (οθωμανικό) στιλ. Οι αβάσταχτες κραυγές του Βερνίκου σα να του έχωναν κάτι. Οι τόνοι γραφικότητας που συνοδεύουν -αναπόφευκτα- μια μεγάλη επιτυχία.

Η γκρίνια για τον Γεωργάτο, τον Στολτίδη και τους απόντες του Γραμματικού. Το πρωτοσέλιδο «που πας ΡΕ-Χάγκελ -σα να λέμε Καραμήτρο» μετά από μια πεντάρα στη Φινλανδία. Το ειρωνικό μπλουζάκι του Κάρπετ «ναι αλλά δεν παίζει ο Ζήκος» μετά τον τελικό. Ότι οι δυο Αντώνηδες φαινόταν να κάνουν κάτι φρέσκο -με την αρχισυνταξία του Κώστα Καπάταη, που ξεχώριζε από τον Μανόλο και την κλαδική του ΠΑΣΟΚ στην ΕΡΤ. Και η γκρίνια που προηγείται αναπόφευκτα της πιο μεγάλης επιτυχίας.

Η γκίνια των Ισπανών, η γκίνια των Γάλλων, η γκίνια των Τσέχων, ο τραυματισμός του Νέτβεντ. Γκίνια επαναλαμβαόμενη παύει να λογίζεται ως τέτοια -το τυχαίο είναι μια διαλεκτική στιγμή του αναγκαίου στην ιστορία. Η ασίστ του Τσιάρτα, σα να πίνει ένα ποτήρι νερό -πριν αρχίσει τον φασιστικό βόθρο, σα να ξερνάει περιττώματα. Το δίδυμο Σεϊταρίδης - Φύσσας, είκοσι χρόνια μετά, να λέει πως δε μας πίεσε και τόσο πολύ η Τσεχία. Το κέντρο και η άμυνα που είχαμε. Οι κεφαλιές του Χαριστέα. Η καριέρα που (δεν) έκανε αργότερα -χειρότερη και από τα φετινά του σχόλια στην ΕΡΤ. Η τεστοστερόνη και το σομπρέρο του Τεό. Ότι βγήκε MVP και ευρωβουλευτής. Και μη χειρότερα...

Το κλάμα του Κριστιάνο, που ξέρει να χάνει. Ο Τζίμι Τζαμπ να πετάει τη σημαία της Μπάρτσα στον Φίγκο -το στιγμιότυπο της διοργάνωσης. Η στολή της Πορτογαλίας που θύμιζε καρπούζι -με την Παλαιστίνη ως τη λευτεριά. Η Ολλανδία να νικά στα πέναλτι! Η μαγεία του Ίμπρα με το φαλτσαριστό τακούνι. Το μαγικό μπισκότο των Σκανδιναβών, που άφησε έξω την ειδική στο είδος Ιταλία -αυτά μόνο στη Μεσόγειο γίνονται. Το κάζο των Γερμανών, που ζήλευαν τον συμπατριώτη τους. Το αβάσταχτο φολκλόρ του Σκολάρι στον πάγκο. Κι ότι ένα τόσο συμπαθές, ομοιοπαθές έθνος -σαν τους Πορτογάλους- έχει βγάλει τόσο αντιπαθητικές μορφές στην μπάλα -Ρονάλντο, Φίγκο, Πέπε, Μουρίνιο. Σάντος που σας χρειάζεται...

Τα εκκολαπτόμενο αυγά στην κερκίδα μας. Το «δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ...» λίγους μήνες μετά. Ο μεγάλος (φασιστικός) χειμώνας της Ελλάδας. Η αφόρητη Σημιτίλα -και ας είχε μπει στο χρονοντούλαπο, μόλις τρεις μήνες πριν- η πλαστή ευφορία για την «ισχυρή Ελλάδα» και το μεγάλο καλοκαίρι της. Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο κόσμος, πατέρα; Η ουρανομήκης γιούχα στους επίσημους, στο Καλλιμάρμαρο. Και η καρτέλα στον τελικό που βάφτιζε πρωθυπουργό τον Γκαγκάτση, δίπλα στον Καραμανλή -και ίσως είχε δίκιο. Αυτοδιοίκητο στην Ελλάδα έχουν μόνο η ΕΠΟ και το Άγιο Όρος.

Και τέλος. Το άθλιο σύνθημα «δε σταματώ να τραγουδώ ποτέ». Η υστερία «σήκωσέ το το γαμημένο». Η μεταστροφή από το «δε γίνονται αυτά», στο «δε χάνεται αυτό». Η βεβαιότητα του κόσμου μετά τον ημιτελικό -το ίδιο συναίσθημα που γύρισε τούμπα στο Μουντομπάσκετ, δυο χρόνια μετά. Κι η σιγουριά πως δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε κάτι τέτοιο στη ζωή μας την σκυφτή. Αλλά όχι και η μεγαλύτερη βραδιά μας, ρε εσύ. Τις μεγαλύτερές μας -θέλουμε να πιστεύουμε πως- δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα...

Τι άλλαξε - τι έμεινε ίδιο από τότε;

Πολλά πράγματα. Και τίποτα συνάμα. Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλο τα ίδια μένουν. Και για να μείνουν ίδια, πρέπει να αλλάξουν ριζικά. Ο Κριστιάνο ακόμα κλαίει. Οι Ισπανοί δεν είναι πια λούζερ. Ο μέσος Έλληνας δε γουστάρει τον Γερμανό. Τα PIGS κυριαρχούν εδώ και μια εικοσαετία στο EURO -έτσι πηδάνε αυτοί που σας χρωστάνε. Οι Αντώνηδες έβγαλαν τον πραγματικό τους εαυτό στη φόρα και δεν αντέχονται. Ο Βερνίκος περιγράφει ακόμα -όπως και ο Χελάκης- στο Μέγκα. Οι καλές ομάδες εξακολουθούν να νικάνε τις καλές μονάδες. Και η πάλη των τάξεων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη.

Το EURO μοιάζει σαν χτες. Αλλά και τόσο μακρινό, από την επόμενη κιόλας μέρα. Η Εθνική είχε συνέχεια, περίπου για μια δεκαετία, πριν ξαναγυρίσει στην ανυποληψία. Οι σύλλογοι έφτασαν στο ταβάνι τους και η πτώση τους έμοιαζε -και ήταν- εκκωφαντική, πριν αρχίσουν να ξαναδείχνουν δειλά κάποια σημάδια ανάκαμψης -σαν την οικονομία της χώρας. Η κοινή σε όλους σιγουριά πως είναι εμπειρία ζωής, που δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε, δεν είχε να κάνει τόσο με το μέγεθος του θαύματος -αυτό το συνειδητοποιείς μετά, όταν κρυώσει. Αλλά με τη βεβαιότητα πως ήταν μια φωτοβολίδα, που φώτισε για λίγο τα σκοτάδια, αλλά δεν μπορεί να τα διαλύσει μόνη της. Είχε να κάνει με τη σιγουριά για τον χαρακτήρα της ΕΠΟ, τον προγραμματισμό της, τις ακαδημίες των συλλόγων, την αγάπη για το άθλημα -που δεν ταυτίζεται με τον αθεράπευτο έρωτα για τις επιτυχίες.

Η μαγεία εξατμίστηκε πολύ γρήγορα, σαν καλοκαιρινή βροχή, αφήνοντας πίσω της συντρίμμια. Έναν χρόνο μετά, σε μια εκδήλωση της οργάνωσης στο ΠΑΜΑΚ, θυμάμαι έναν βετεράνο να «χλευάζει» σχεδόν την επιτυχία, λέγοντας ότι πέσαμε από την Ακρόπολη και βρήκαμε πορτοφόλι -απίθανα πράγματα, που δεν πρόκειται να ξανασυμβούν.

Στην ίδια εκδήλωση ένας σφος ρώτησε μεταξύ σοβαρού και αστείου αν πρέπει να περιμένουμε την εποχή της Σπαρτάκ και της Ντιναμό Θεσσαλονίκης, για να δούνε τίτλο οι ομάδες της πόλης. Κι ήταν κατά μία έννοια προφητικός, πριν μάθει το ευρύ κοινό την ύπαρξη του Σαββίδη και το ενδιαφέρον του για την μπάλα -και τα παράπλευρα κέρδη του. Η τραγική ειρωνεία δεν είναι ότι η ερώτηση του σφου είχε άλλο νόημα -για τον σοσιαλισμό και την επανάσταση. Αλλά ότι ο σφος ήταν Αρειανός. Και είναι ακόμα -γιατί αυτά δεν αλλάζουν. Σφος -οργανωμένος τουλάχιστον- δεν πρέπει να είναι πάντως, γιατί αυτά δυστυχώς αλλάζουν καμιά φορά. Και στους καλύτερους συντρόφους...

Είκοσι χρόνια μετά, η εποχή εκείνη μοιάζει μακρινή και αφόρητα ίδια. Η φουρνιά των μεταφοιτητών έχει περίπου τις ίδιες οικονομικές δυνατότητες και εξαρτάται από τους γονείς της. Τα θαύματα -στη ζωή μας και το ποδόσφαιρο- λιγοστεύουν επικίνδυνα, κανονικοποιούνται. Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη του από τους ισχυρούς. Το τυχαίο παραμένει μια στιγμή του αναγκαίου. Και το (αβάντι) πόπολο συνεχίζει να μην παίρνει τις τύχες στα χέρια του. Για να πάψει να νιώθει έρμαιο της τύχης και να κάνει την ανάγκη ιστορία.

Ερνέστο τον ελέγανε ή Νίκο

Τέσσερα πράγματα αυξάνονται εκθετικά γύρω μας. Το σύμπαν, η ανοησία, οι πολιτικές διεργασίες - ανακατατάξεις και η σχετική αρθρογραφία στον Ρίζο και την ΚΟΜΕΠ, που χωρίζεται μεθοδολογικά σε δύο υποείδη: α. διεργασίες στο αστικό πολιτικό σκηνικό και β. διεργασίες στον οπορτουνιστικό χώρο. Στο τέλος κάθε ανάλυσης του (μικρο)αστικού χυλού, μένει ένας σοσιαλφιλελέ φασίστας με αριστερές κορόνες, που σημαίνει πως αρκεί μόλις ένας για να τον ξαναφτιάξουμε -αν και χρειάζονται δυο-τρεις ως άλλοθι πολυφωνίας- αρκεί να βρούμε έναν επιχειρηματία να χρηματοδοτεί τα ιδανικά τους, δηλαδή το καπιταλιστικό συμφέρον του.

Η κε του μπλοκ πίστευε ανέκαθεν πως ο οπορτουνιστικός χυλός έχει λίγη γεύση-πλάκα παραπάνω και περισσότερα ιδεολογικά προσχήματα, μακριά από το χρήμα και τις καρέκλες της εξουσίας -και ας μη γεννήθηκε ακόμα δύναμη να τα βάλει με τις μικρο-εξουσίες και τους βοναπαρτίσκους του χώρου. Διεργασίες-διεργασίες, δε μας άφησαν στιγμή να χαρούμε τη ζωή. 

Οι διεργασίες αυτές βέβαια είναι ως επί το πλείστον διασπάσεις και ελάχιστες συμμαχίες που έχουν μέσα τους το σπέρμα της επόμενης διάσπασης. Το πρόβλημα είναι πως συντελούνται με τέτοια συχνότητα που είναι δύσκολο να τις παρακολουθήσεις, εκτός αν είσαι μερακλής και ρέκτης του είδους. Για το μέσο κοινό, όμως, μέχρι να χωνέψει μία διάσπαση, έχουν γίνει άλλες δύο.

Δεν έχω πρόχειρη τη μελέτη του Γκίκα για τον Μεσοπόλεμο, για να ανατρέξω στο σχετικό απόσπασμα, αλλά θυμάμαι ένα στατιστικό για τις πολυάριθμες οργανώσεις του τότε εξωκοινοβουλίου -τροτσκιστές, αρχείοι και λοιπές διασπάσεις- ότι είχαν κατά μέσο όρο μια διάσπαση ανά τρία χρόνια. Ή ότι ο μέσος όρος οργανωτικής ζωής κάθε μέλους έφτανε τα τρία χρόνια, προτού αλλάξει χώρο και μεταπηδήσει σε άλλη. Ένας διαχρονικός χρυσός κανόνας που δεν πρέπει να έχει αλλάξει θεαματικά, ως προς τα ποσοτικά του μεγέθη, στις μέρες μας.

Ένας από τους λόγους που πέτυχε το αφιέρωμα του Λαϊκού Στρώματος στον Αριστερισμό -πέραν της πολυετούς βασανιστικής αναμονής να ωριμάσουν οι συνθήκες για το περιβόητο τρίτο μέρος- είναι ότι έλυνε κάποιες βασικές απορίες του αναγνώστη για το πολύχρωμο μωσαϊκό και τις δαιδαλώδεις διακλαδώσεις ενός Λαβύρινθου, όπου χρειαζόσουν το νήμα της Αριάδνης για να βγάλεις άκρη -πριν τους βρει ο Μινώταυρος του Γιάνη και το εικονογραφημένο WOW. Με άλλα λόγια το ΛΣ σου έδινε -χοντροκομμένα έστω- έναν μπούσουλα για να βρεις τα διακυβεύματα, τα επίδικα και τις απαυτώσεις κάθε συλλογικότητας.

Αλλά αυτά είναι σαν τις ξένες γλώσσες: λίγο να τα αφήσεις, σε αφήνουν. Ούτε μια επταετία μετά από το τελευταίο επικαιροποιημένο μέρος του πονήματος έχουν βγει ένα σωρό καινούρια φρούτα αγνώστου προέλευσης στον μέσο αναγνώστη, που μένει ενεός μπροστά στην εκάστοτε Αναμέτρηση, τη Συνάντηση, τη Μετάβαση, το Σχέδιο Κ κοκ. Ενώ κάποιοι σοβαροφανείς ατσίδες αναρωτιούνται γιατί δε βρήκε προφητικά θέση στο αριστερόμετρο το ΜεΡΑ25 που ιδρύθηκε αργότερα!

Που κι έτσι να μην ήταν, είναι ζήτημα αν θα χωρούσε το προσωποπαγές μόρφωμα ενός αστού νάρκισσου, που είχε άλλες φιλοδοξίες, κεϊνσιανές καταβολές, πασοκικό παρελθόν και μέλλον και βασικό τρίπτυχο το «ειρήνη-ρεύμα-στέγη» κατά της Δεξιάς (και πάλι wow), επειδή είναι η μοίρα του σακατεμένη και έμπλεξε με την άχαστη κατάρα της ΑΡΑΣ -μεταγραφή αεροδρομίου- και τα υπαρξιακά της προβλήματα.

Εδώ είναι ζήτημα αν -γιατί και με ποια κριτήρια- πρέπει να εντάσσεται στο κυρίως εξωκοινοβούλιο το ΣΕΚ και η παροιμιώδης επαναστατική του αισιοδοξία, που ανακαλύπτει παντού νίκες και πετάει από κορυφή σε κορυφή, μαυρίζοντας δεξιούς και οργανώνοντας ανατροπές.

Τέλος πάντων, έχει σαφώς περισσότερη πλάκα να ψάχνεις τις διαφορές της ΑΡΑΣ και της ΑΡΑΝ -το «κλασικό» αστείο για τον στρατό και το ναυτικό του ή το αμφίβολο χιούμορ για τη διαβόητη «μαϊμού της ΑΡΑΝ»- από το να προσπαθείς να βρεις με τον μεγεθυντικό φακό μια διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΝεΑΡ που δεν έχουν καμία απολύτως. Ούτε και οι άλλοι έχουν, αλλά έχουν πλάκα τουλάχιστον. Και μπόλικα ιδεολογικά προσχήματα, για όλα αυτά που αγωνιστήκαμε -το ’να, τ’ άλλο...

Στον αντίποδα, τα αστικά κόμματα δεν έχουν ακριβώς πλάκα, γιατί είναι της πλάκας μηχανισμοί και τέλος πάντων παραέχουν πλάκα από μόνα τους, για να κάνεις σοβαρή πλάκα από πάνω.

Για παράδειγμα: είναι φαιδρό άτομο ο Κασσελάκης; Αυταπόδεικτα ναι. Τόσο φαιδρό που έχει καλές πιθανότητες κάποια μέρα να γίνει και πρωθυπουργός. Μην το γελάτε, γιατί ό,τι χλεύασε το αριστεροχώρι -από ΓΑΠ μέχρι Κούλη- τελικά το λουστήκαμε.

Προσφέρεται η περίπτωση Κασσελάκη για πλάκα και χιούμορ υψηλής ποιότητας; Όχι, για μια σειρά λόγους.
Αφενός είναι ένα πολύ σοβαρό σχέδιο made in USA, που αφήνει παρακαταθήκη, ακόμα και αν αποτύχει παταγωδώς ο ίδιος. Δεύτερον, γιατί κρίνεται για τις θέσεις του και όσο και αν ψάξεις να βρεις πού διαφέρουν αυτές των άλλων, θα μείνεις με τη χαρά της αναζήτησης. Και τρίτον -ως συνέχεια του δεύτερου- γιατί υπάρχει μια γενική άμιλλα γελοιότητας και είναι πολύ δύσκολο να βρεις τον πιο καταγέλαστο από όλους.

Είναι αυτοί που έφαγαν στη μάπα αδιαμαρτύρητα τόσα χρόνια την προσωπολατρία για τον Αλέξη -το παιδί, που το φαρμάκωσαν, που έβγαλε έρπη, που μας αγάπησε, θα μας σώσει πάλι απ’ τη σκλαβιά κτλ- και έστρωσαν τον δρόμο στον (διάττοντα) αστέρα -aka Stefanos;
Είναι ο αρκουδιάρης που έκανε θεό τον Αλέξη, μαζί με έναν στρατό τρολ, αλλά τώρα άρχισε τα αμένσιωτα υπονοούμενα για το έκπτωτο είδωλο;

Ή μήπως ο Αλέξης που ήθελε έναν ελεγχόμενο διάδοχο να πετάξει τα βαρίδια για να επανέλθει καβάλα στο πράσινο άλογο της ενωμένης κεντροαριστεράς, αλλά τώρα στοιχίζεται με τα βαρίδια και νιώθει πως την πάτησε όπως κάποτε ο Αλέκος με τον μικρό (τότε) Αλέξη;
Ή ο Πολάκης που εκτιμά ότι τους στοίχισε η υπερπροβολή της ζωής του προέδρου και της ερωτικής του επιλογής; Ή τα τρολ που το έκαναν γαργάρα -φαντάσου όμως να ’ταν στη θέση του κάποιος του ΚΚΕ, ε; Τα μισά να έλεγε...
Ή αυτοί που έβγαλαν... «απεργιακό φύλλο» της Αυγής με τον Πλουμπίδη;

Ή ο Στέφανος που του άρεσε το παιχνίδι των εκλογών και δηλώνει υποψήφιος για τον ενιαίο φορέα της Κεντροαριστεράς που δεν έχει συγκροτηθεί ακόμα; Και αν έβαζε απευθείας για πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ;
Ή μήπως αυτοί που μας ζάλιζαν τον έρωτα (που είναι συνώνυμο της επανάστασης) με τον ύμνο της ενότητας και διαλύονται στα εξ ων συνετέθησαν, για να μπολιάσουν ως πολιτική κοπριά το ΠΑΣΟΚ; Love will tear us apart again. Αν και μάλλον ταιριάζει καλύτερα κάτι από το Μεγάλο μας Τσίρκο.

Ναι, προφανώς στο τέλος τον διαγωνισμό θα τον πάρει ο Στέφανος, που αφήνει αντάρτικα γένια, να μοιάζει μάχιμος ηγέτης. Γιατί δεν έχει ιδέα πού βρίσκεται, κάπως σαν τον Αιγύπτιο στο Αστερίξ Λεγεωνάριος -τρίχες στο σαγόνι!- και χρειάζεται διαρκώς μετάφραση.

Γιατί ο σεναριογράφος τον βάζει να πει ότι έχει διαβάσει το Κράτος και Επανάσταση -έχει σα στάμπα τη ζωή του σημαδέψει- αντί να μας μιλήσει για το αγαπημένο του Αστερίξ. Είναι από αυτά που έγραψε ο Γκοσινί ή από τα μεταγενέστερα, που έγραψε μόνος του ο Ένγκελς, μετά τον θάνατο του Ρενέ;
Και όχι γιατί κλείνει την Αυγή -που δεν την διάβαζε κανείς πια- αλλά γιατί δε θα μπορούσε να την βρει καν στον πάγκο του περιπτερά, χωρίς βοήθεια από το κοινό ή να αναγνωρίσει έστω ποιος την κρατά στη φωτογραφία. Ερνέστο τονε λέγανε ή Νίκο;

Ποιος Τσίπρας σε κρατά και ποιο τσογλάνι;
Απόψε που βαράν τον Μπελογιάννη.
Παπάγος και Πλαστήρας αγκαλιά (2)

Και να σου πω κάτι; Τις έχουν κάνει πολύ δύσκολες στις μέρες μας τις εξετάσεις για να πάρεις αριστερή υπηκοότητα. Μα είναι θέματα αυτά; Δε θα τα έβρισκαν ούτε καν τα (δέκα) μέλη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.
Πλουμπίδης, Μπελογιάννης, ποιοι είναι όλοι αυτοί;
Δεν πειράζει, αρκεί να θυμάστε ότι τους έφαγε όλους ο Ζαχαριάδης, για να περάσετε τις εξετάσεις.
Πότε έκανε τέτοιο πράγμα ο σύντροφος Κώστας;

Ο Στέφανος είναι αυτό που είναι και όση πλάκα κι αν έχει η ιστορία της με το ζόρι μεταμόρφωσής του σε πολιτικό ον, το έχουμε ξαναδεί σαν στόρι στο Χόλιγουντ, με μεγαλύτερη επιτυχία. Αλλά το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό και πιο μεγάλο, είναι ότι το υπαρξιακό τέλμα και τα προβλήματα του χώρου δεν οφείλονται στη φαιδρότητα του Κασσελάκη, απλώς αντανακλώνται σε αυτήν.

Την ίδια στιγμή το ΠΑΣΟΚ περιμένει το φιλί του Δούκα, για να ξαναγίνει πριγκιπόπουλο με υπουργεία και να μην είναι πια ο βάτραχος που την πληρώνει όταν πλακώνονται τα βουβάλια για τις κυβερνητικές θέσεις. Κάνει πράξη την τακτική του φοκισμού και το επαναστατικό σύνθημα «ένας, δύο, χίλιοι υποψήφιοι πρόεδροι του Κινήματος». Κι αν κάποιοι απορούν γιατί έχει τόσους εσωτερικούς κλυδωνισμούς, αφού είναι το μόνο διψήφιο κόμμα που δεν είχε πτώση ποσοστών, είναι γιατί αγνοούν τις εργοστασιακές του ρυθμίσεις, που είναι (συντροφικά) μαχαιρώματα μέχρι τελικής πτώσης, ως κανονικότητα, εφόσον δεν παλεύει για την επιβίωσή του. Για τις θέσεις ρε γαμώτο...

Κι έτσι η ΝΔ περνά προς το παρόν απαλά τη δική της ήττα. Με έναν προβλεπόμενο ανασχηματισμό. Με την αναμενόμενη γκρίνια για το κενό στα ακροδεξιά και την αχρείαστη κεντροαριστερή γλάστρα στην προεδρεία της Δημοκρατίας. Με τον Σαλμά να ανακαλύπτει -τώρα που έμεινε στον πάγκο- ότι η κυβέρνηση δεν κάνει πολιτική για τους πολλούς -πωπω, αλήθεια; Και τον Αυγενάκη να δείχνει τι εστί εξουσία -όχι ως υπαλληλικό προσωπικό των πραγματικών αφεντικών, αλλά ως νοοτροπία. Φαντάσου δηλαδή να μην υπήρχε και βίντεο, πώς θα αντιδρούσε για να το καλύψει...

Κάποιοι λένε πως η ΝΔ έχασε ενώ έπαιζε χωρίς αντίπαλο, σε αυτό το ιδιότυπο εναμισοκομματικό σύστημα. Κι άλλοι πως ο βασικός της αντίπαλος είναι εντός των τειχών και με πρωθυπουργική πείρα σε αυτό το παιχνίδι.

Όσο για τον πραγματικό τους εχθρό, θα έπρεπε να τους έχει πάρει όλους παραμάζωμα.
Αλλά ας το δούμε ξεχωριστά σε κάποια άλλη ανάρτηση.

Υστερόγραφο

Τελικά για "αδιάφορες κάλπες" οι ευρωεκλογές δίνουν μια χαρά ειδήσεις και εξελίξεις, σε μια σειρά χώρες της Ευρωλάνδης.
Στη Γαλλία στήνεται μια καρικατούρα Λαϊκού Μετώπου (που έγινε μια φορά ως τραγωδία, με το ΚΚ να βγαίνει εκτός νόμου από την κυβέρνηση του Μπλουμ και τώρα επαναλαμβάνεται σα φάρσα). Το... ΛΜ αποσύρει μονομερώς τους βουλευτές του, διευρύνοντας το Μέτωπο προς τον Μακρόν -που δεν έχει δεσμευτεί να κάνει το ίδιο- σε μια κίνηση που θυμίζει την τακτική ουράς της ΕΔΑ στην Ένωση Κέντρου. Ενώ στη Βολιβία μια κυβέρνηση τύπου ΑΑΔΜ (ή που του μοιάζει κάπως) απέτρεψε στον δρόμο, μαζί με τον λαό, ένα πραξικόπημα, πριν διατυπωθεί η υποψία πως κινούσε η ίδια τα νήματα εξαρχής -όχι από κάποιον τυχαίο, αλλά από τον ίδιο τον Έβο Μοράλες...

Και στο βάθος ο Τρίτος Παγκόσμιος μας γελά ειρωνικά, με το βλέμμα στο κενό να συναντά την άνοια του Μπάιντεν και την "παράνοια" του Τραμπ.

Φεστιβάλ δυτικών προαστίων

Ναι, οκ, οι περισσότεροι νοσταλγούν τα φεστιβαλικά τους νιάτα στην Πανεπιστημιούπολη, που όλα ήταν δυνατά-δυνατά (γίναν όλα δυνατά τα αδύνατα), οι συναυλίες κρατούσαν ως το πρωί ή κατ’ άλλους συνεχίζονταν όλη μέρα, το παίρναμε σερί, 72 ώρες φεστιβαλικό non-stop, κομμουνισμός χωρίς αύριο και στο μάζεμα ένα συνεργείο ντάνιαζε δίπλα στα υλικά άυπνους, εξαντλημένους συντρόφους και τους παρέδιδε στις οργανώσεις τους. Και να ξέρεις, μια σφοδρή χαλαζόπτωση είναι πιο πιθανό να διακόψει έναν αγώνα EURO, παρά μια φεστιβαλική συναυλία. Εκεί ο βασικός κανόνας είναι να κάνει γκελ η μπάλα όταν χτυπά στο χόρτο. Σε εμάς είναι να μη χτυπά το ρεύμα τους μουσικούς, όπως κάποτε τον Σταρόβα -αλλά επέζησε, οπότε συνεχίζουμε.

Για να γίνουν τα σκοτάδια λάμψη, μόνο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή

Αλλά αν παραμερίσεις τα βιώματα, τις αναμνήσεις και τα χρόνια που είναι ασήκωτα, όλοι παραδέχονται (ο Μπάμπης ο Σταλίνας, ο Θανάσης ο Μιζέριας, ο Νίκος ο Κοντόξυλος, ο Γιώργος ο Γραμμάς, όλοι) ότι η μετακόμιση του Φεστιβάλ στα δυτικά ήταν η καλύτερη απόφαση για την εξέλιξή του (διάβαζε γιγάντωση) από όλες τις απόψεις, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Πήγε σε εργατικές γειτονιές, μακριά από τη φοιτητική ανεμελιά, την εργατική αριστοκρατία και κατά φαντασίαν πρίγκιπες (εξαιρούνται της δυτικής όχθης), σε πολύ ωραίους χώρους που τους ανέδειξε, και δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος και της κοσμοσυρροής, που σπάει ρεκόρ κάθε χρόνο. Φαντάσου δηλαδή να υπήρχε και μετρό κοντά στο Τρίτση -ή γενικώς στη δική μας Σαλούγκα- τι πανικό θα είχαμε.

Μπαρουτάδικο, Άγιος Ιερόθεος (απέναντι από το Coal Mine, που έχει τη δική του κινηματική ιστορία, που οφείλει να την ψάξει όποιος δεν την ξέρει) -σιγά μη μας έδινε το Άλσος ο «υπερκομματικός» Παχατουρίδης-, πάρκο Τρίτση. Μόλις περνάς το ποτάμι είναι ένας άλλος κόσμος -κι ας μην υπάρχει κανένα ποτάμι, φίλε αναγνώστη από τη ΛΔ του βορρά, μη φανταστείς κανέναν Λουδία, μάλλον κάτι σαν τον Γαλλικό το καλοκαίρι, αλλά με άσφαλτο κατά μήκος. Εκεί που η δυτική αλητεία συναντά τη μαγεία του φεστιβάλ και καταργεί τους φραγμούς -σύνορα η αγάπη για το Φεστιβάλ μας δε γνωρίζει.

Δεν υπάρχουν ποτάμια και άσφαλτοι, δεν υπάρχουν κόμματα και Παχατουρίδηδες (ένα είναι το κόμμα, Παχατουρίδη έχει και άλλον, πχ τον Δανιηλίδη στις Συκιές), μόνο η τάξη μας και όσα μπορεί να φτιάξει, αν οργανωθεί. Δεν υπάρχουν κάγκουρες και φασαίοι, καλλιτεχνικά κουτάκια και γεωγραφικοί προσδιορισμοί, δυτικοί και φλώροι, βουπου, νουπου και Πειραιώτες (όλοι χαμουτζήδες είναι και ας λένε σωστά τα σουβλάκια στο Φεστιβάλ), βόρειοι και νότιοι Μακεδόνες. Εκτός και αν θεωρείς σοβαρά πως η μουσική και ο πολιτισμός σταματάν στα τελωνεία και το σαββατιάτικο αφιέρωμα της Banda Calda στη Μακεδονία έκανε συνοριακές διακρίσεις και δεν έπιανε ενιαία το θέμα «χάλκινα».

Τα σύνορα είναι χαρακιές στο σώμα του πλανήτη, γεμάτες με αίμα από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Οι ώρες χαρακιές στο σώμα της ζωής μας, γεμάτες άγχος και κενό. Και τα φεστιβάλ ρωγμές στη σκόνη του χρόνου, που της δίνουν χρώμα και νόημα. Εικόνες από τα προσεχώς μιας κοινωνίας που μπορεί να αλλάξει και να σταθεί στο ύψος των ονείρων μας.

Στα δυτικά προάστια το Φεστιβάλ έχει ζήσει εμβληματικές στιγμές. Την ανατριχίλα στο άκουσμα της παγερής είδησης για τον θάνατο του Λοΐζου, το «πένθιμο» Φεστιβάλ που ήταν αφιερωμένο στη Σωτηρία, το ηρωικό Φεστιβάλ του ’91 -το πρώτο της ανασυγκρότησης και το τελευταίο που ο Σοφιανός δεν είχε κάτασπρη κόμη, παρά μόνο τις πρώτες γκρίζες τούφες, σε μια εποχή που όλα ήταν κατάμαυρα -εκτός από τα μαλλιά του.

Κάποτε στις ΛΔ και τις ΣΔ της Ευρώπης είχαμε ασπρομάλληδες ηγέτες της νεολαίας, χρεωμένους 40άρηδες σφους σαν τον Χόνεκερ, που είχαν ωστόσο μέσα τους τη νιότη του κόσμου. Αλλά στην ηρωική γενιά της ανασυγκρότησης, που άρχισε να τσουλά από την αρχή τον βράχο του Σίσυφου, ο γραμματέας της ΚΝΕ άσπρισε πριν τα 25 του, γιατί τα είχε δει όλα: τη διάσπαση του ’89 (που ήταν σα διάλυση), την πτώση του Τείχους -που ήταν η αρχή του τέλους (της Ιστορίας), τη διάσπαση του ’91 (που παραλίγο να έγραφε τίτλους τέλους για το Κόμμα που γνωρίσαμε), τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Και παρόλα αυτά, έμεινε όρθιος, με ούτε μια άσπρη τρίχα στην ψυχή του. Και αν δεν είχαν διαλυθεί οι Νέοι Πρωτοπόροι τότε, μπορεί να βλέπαμε και ασπρομάλλικα παιδάκια, να παίρνουν πακέτο από τα δέκα τους...

Ιστορική παρένθεση: Στον χώρο της ΕΤΜΑ δεν υπάρχει πλέον εργοστάσιο, μόνο μια ανθρώπινη χαβούζα. Η ζωή θάφτηκε κάτω από τόνους σκουπίδια και εγκατάλειψης, σε ετοιμόρροπα παραπήγματα, με περήφανες ελληνικές σημαίες να κυματίζουν εδώ και εκεί, μη τυχόν μπερδευτεί κανείς και πιστέψει πως αυτό το βομβαρδισμένο τοπίο μπορεί να μην είναι ελληνικό και μας το πάρει κάποιος άλλος. Μα κάπου στη μέση, μια κόκκινη όαση ζωής: η πλακέτα προς τιμήν της Σωτηρίας, σε έναν τόπο χωρίς επίγεια σωτηρία -εκτός αν πάρει φόρα για την έφοδο στον ουρανό. Και αν ποτέ την κάνουμε, σε αυτόν τον ρημαδότοπο δε θα αφήσουμε πέτρα πάνω στην πέτρα, μόνο την πλακέτα της Σωτηρίας. Εκτός και αν τον αφήσουμε σαν μνημείο αθλιότητας, ενός κόσμου που παρασάπισε -αλλά γλίτωσαν ευτυχώς οι συνθήκες, που έχουν παρα-ωριμάσει.

Κλείνει η παρένθεση, επιστροφή στο φεστιβάλ δυτικών προαστίων. Όπου η Φριτζήλα είχε ζωντάνια, καλές ατάκες και ωραίο πρόγραμμα (λαοκρατία). Και ένα περίεργο χορευτικό (πάω από εδώ... πάω και από εκεί), σαν σουρεάλ σατιρική μίμηση του οπορτουνιστικού χυλού, που άγεται και φέρεται. Είπε ότι θα ξανάρθει στα εξηκοστά γενέθλια (και πιο νωρίς, ελπίζω) και έκλεισε με ένα ποτ πουρί, που ξεκίνησε από Θανάση για να φτάσει στο aqui se queda la clara (Comandante Che Guevara). 

Κι όλοι ξέρουν κατά βάθος πως η βασική αιτία που αποσύρεται από τις συναυλίες ο ΘΠ είναι για λόγους υγείας. Του φασέικου κοινού του, που θα πάθαινε εγκεφαλικό αν τον έβλεπε σε Φεστιβάλ της ΚΝΕ, τώρα που το/μας γυροφέρνει. Πρώτα στο στέκι της ΚΝΕ (Μανχάταν), μετά στον 904 Αριστερά στα FM (East Berlin)... Άραγε να υπάρχει αριστερόμετρο και για τους ραδιοφωνικούς σταθμούς;

Αλλά για την κε του μπλοκ η πραγματική έκπληξη ήρθε από αλλού. Η ελευθερία για μας είναι η συνείδηση της αναγκαιότητας. Και μια ωραία γυναίκα, καλλίφωνη, με υπογάστριο-υπεργάστριο, κοινωνικές ευαισθησίες, αντίστοιχο ρεπερτόριο, που δεν πάσχει από αλλεργία στη στρατευμένη τέχνη. Θα μπορούσε να είναι η Μποφίλιου. Ίσως και η Φριτζήλα. Αλλά η Ελευθερία γιατί;

Βάλε το κόκκινο φουστάνι
Εκείνο που σε κάνει
Να μοιάζει Κουκουέ

Μήπως μας βλέπει σαν (πολιτική) οπισθοδρομική κομπανία και μας πεθύμησε;
Μα εμείς αντλούμε την ποίησή μας από την κοινωνία του μέλλοντος.
Μήπως έχει σχέση με τον Μήτσο Αρβανιτάκη, που ήταν κάποτε στο ΠΓ; Χλωμό.
Μήπως τότε με τον Διονύση από το Τμήμα Ιστορία της κετουκε; -...
Μήπως μάζεψε πείρα τα τελευταία χρόνια και έβγαλε συμπεράσματα;
Μα αυτή με τον ΓΑΠ δεν ήταν -μη σου πω και με το Ποτάμι;
Μήπως τότε νιώθει το τέλος κοντά και θέλει να επιστρέψει στις ρίζες της, όπως κι οι άλλοι;
Δε νομίζω.
(Δε) Νομίζεις...

Πήγα και σε πορεία για τον Γρηγορόπουλο. Σήμερα δεν ξέρω γιατί δεν έχω αυτή τη διάθεση…

Ίσως γιατί έχει ξεφτιλιστεί κανονικά ο πολιτικός βίος της χώρας. Τα οράματα και οι αγώνες, όμως, δεν σταματούν.

Παρακολουθώ τι γίνεται χωρίς ν’ ανήκω σε κανένα κόμμα. Στα νεανικά μου χρόνια ανήκα στο ΚΚΕ κι αυτό πρώτη φορά σε εσάς το λέω τώρα. Δεν μπήκα καν στην ΚΝΕ, αλλά κατευθείαν στο κόμμα. Κράτησε πολύ λίγο, βέβαια. Σήμερα παρακολουθώ, κρίνω και ψηφίζω ανάλογα. Θα ήθελα να είμαστε πιο ενεργοί πολίτες, να έχουμε έλεγχο και να ξέρουμε που πάει η ψήφος μας. Η ίδια η εποχή, τώρα που συζητάμε, δεν έχει ανάγκη τη διαμαρτυρία.

Μην το λέτε. Γάνιασα να έρθω στο ραντεβού μας με το κλείσιμο του κέντρου από το ΠΑΜΕ. Τη μία είπα «Ε, άι σιχτίρ πια που κλείνουν τους δρόμους», αλλά μετά άλλαξα γνώμη «Καλά κάνουν οι άνθρωποι για το δίκιο του εργάτη».

Ναι, σωστά γίνεται! Άσχετο αν εγώ τελευταία φορά βγήκα στο δρόμο όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ ή τότε με τις πλατείες και τους Αγανακτισμένους. Με βλέπετε πολύ αλλαγμένη; Είναι καλό ή κακό;

Πώς θα μοιάζουν μετά από καιρό
τα οράματα που ζούμε...;

Καμιά φωνή δεν περισσεύει. Κι ας έχει σπάσει κάπως η δική της -κρατώντας όμως την ιδιαίτερη χροιά της, σα να έχει πέσει στη χύτρα με το Ίλιον. Δηλαδή θα ξανάρθει και στο ήλιον στο πάρκο Τρίτση τον Σεπτέμβρη; Ή ήρθε μια φορά να θυμηθεί τα παλιά, τιμής ένεκεν;

Όχι δε μιλώ για μια νύχτα εγώ
Δε μιλώ για ένα βράδυ εγώ
Δε μιλώ για ένα χάδι εγώ
Για όλη τη ζωή μας εγώ μιλώ

Να το, μας απειλεί καθαρά πως θα ξανάρθει.
Δεν μπορεί παρά μια μέρα να ξανάρθει.

Τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα  πάντως δε γίνονται στο παρασκήνιο, αλλά με όσους θα ανέβουν επί σκηνής το Σεπτέμβρη, που το Φεστιβάλ θα είναι τετραήμερο, όπως παλιά (η Ελλάδα στα δύο, εσύ με τανκς, εγώ Πολυτεχνείο). Κι η σφισσα έτρεξε με ζήλο και προσμονή που είχε να ζήσει χρόνια, να πάρει τον Οδηγητή και να δει τα πρώτα ονόματα, ξεχωρίζοντας όσα της έκαναν εντύπωση.

-Τάνια Τσανακλίδου!
Κι αν είπαμε κάτι παραπάνω (εσύ για τον Αλέξη, εμείς για τα ΛΟΑΤΚΙ), νερό και αλάτι.

Ραψωδός φιλόλογος!
-Και γιατί σου κάνει εντύπωση;
-Γιατί είχε βγάλει κάτι περίεργα τραγούδια, πχ για την ελληνική γλώσσα που είναι μοναδική. Έχει όμως μεγάλο φάσμα συνεργασιών, είναι και ψυχοθεραπευτής, πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση.
-Εντάξει, όλοι έχουμε δικαίωμα να ωριμάσουμε και να εξελιχθούμε.
-Σωστά. Ακόμα και ο Μαριάς...

Anser!
-Οκ, δεν ακούς χιπ-χοπ, για να σου κάνει εντύπωση, αλλά είναι κορυφαίο όνομα για το είδος. Και έχει μετρηθεί με το πιο γρήγορο flow.
Παρανάλωμα πυρός όπου πηγαίνουμε...
-Πιο γρήγορο και από τον Πουρουπουπού;
-Και μάλιστα δυο μέρες!
-Τις άλλες θα τον βάλουμε χρέωση στα σουβλάκια.

-Θα είναι πολύ μπουμεριά να γράψω ότι πρέπει τώρα να έρθει και ο Άλεν Άιβερσον;
-Ναι εντελώς. Αλλά αν έρθει, συγκίνηση μόνο.
-Καλά. Αλλά όποια κι αν είναι η κριτική για το Φεστιβάλ, ο Anser είναι η απάντηση.
-Μπορεί και η ερώτηση.
-Σαν τον Δεκέμβρη...

Επίλογος και αυλαία, με μια ιστορία κνίτικης αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας, που δοκιμάζεται (και φαίνεται) στις λεπτομέρειες. Όπως πχ στα μπλουζάκια με τον στόχο -κακώς το χαρίσαμε σαν σύμβολο στους μαύρους-, για τα 25χρονα από τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία. Που τα είχε προαναγγείλει το portal, αλλά κατά βάση είναι τα αναμνηστικά μπλουζάκια για το διήμερο της ΚΝΕ στο Ποσείδι. Και η σφισσα στον πάγκο εξηγούσε αμήχανα ότι είχε γίνει λάθος.

Μα το όργανο δεν κάνει ποτέ λάθη. Τη δεύτερη μέρα στο Μπαρουτάδικο τα μπλουζάκια ήταν εκεί, σε φαρδιά γραμμή για να μας χωράει όλους (ακόμα και τον Μαριά) και τρία χρώματα, κόκκινο (μπορντό), πράσινο και μαύρο, σαν τα χρώματα του καρπουζιού και της Παλαιστίνης. 
Και με το σηματάκι του διημέρου στο πίσω μέρος. Κι έτσι κάποιοι τυχεροί έχουν ήδη τα αναμνηστικά ενός διημέρου που δεν έχει γίνει ακόμα.

Ως τότε θα σκέφτονται τα προηγούμενα, ξετυλίγοντας ιστορίες κι αναμνήσεις στα όρια του μύθου.

Για το πρώτο διήμερο, όπου οι λιγοστοί Δευκαλίωνες σφοι πετούσαν πέτρες πίσω τους, που έγιναν Κνίτες. Και αυξάνονταν και πλήθαιναν κατά τας γραφάς του καταστατικού, μες στο πηχτό σκοτάδι της αντεπανάστασης και του εθνικιστικού παραληρήματος, για να γίνουν τα σκοτάδια λάμψη.

Για τη Μακρόνησο (Ανάβυσσο) και τις Πρέσπες το ’08, όπου οι σφοι ψήθηκαν στον ήλιο και ο ταξικός εχθρός τούς γυρνούσε σε σούβλες, προσμένοντας μάταια μια δήλωση μετανοίας.

Για τον αντάρτικο ελιγμό (Γράμμος-Βίτσι), όταν έπιασε μπόρα στο Νεστόριο, όπου γλίτωσε ο κύριος όγκος των συντρόφων και των σκηνών τους.

Για τα σύννεφα στο Βίτσι, που κατέβηκαν βαριά και πηχτά από το βουνό, σαν ένοπλη αρμάδα, και σκέπασαν την κεντρική σκηνή, σαν εφέ του Αγγελόπουλου.

Για τα ένοπλα κουνούπια Στούκας στο Στόμιο, που μας βομβάρδιζαν με την προβοσκίδα τους, σαν Ναπάλμ.

Για τους μαύρους που την έπεσαν στα γραφεία της ΚΝΕ στη Θεσσαλονίκη, το ’03. Και το επιτελικό σχέδιο για να τους γλιτώσουμε από τους άλλους μαύρους, κάνοντας διάδρομο με αλυσίδες και ανοίγοντας τους μπάτσους στα δύο με ένα μαγικό κοντόξυλο.

Για τους χαλκέντερους σφους που ήπιαν αδέσποτο νερό, γιατί είχαν πέσει μικροί στη χύτρα με το αντίδοτο, σαν τον Οβελίξ που έγινε δοκιμαστής της Κλεοπάτρας, για μια τούρτα κομμένη (περίπου) στα τρία. Μην καρτεράτε να λυγίσουνε...

Για τις νατοϊκές βάσεις, που τις ανοίγαμε σα ρωμαϊκά στρατόπεδα.
Μα δεν ήταν παρά ένας τόσο δα στρατουδάκος...

Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ, μαζί με τον κομμουνισμό.
Αλλά τα καλύτερα διήμερά μας δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα...