Ερνέστο τον ελέγανε ή Νίκο

Τέσσερα πράγματα αυξάνονται εκθετικά γύρω μας. Το σύμπαν, η ανοησία, οι πολιτικές διεργασίες - ανακατατάξεις και η σχετική αρθρογραφία στον Ρίζο και την ΚΟΜΕΠ, που χωρίζεται μεθοδολογικά σε δύο υποείδη: α. διεργασίες στο αστικό πολιτικό σκηνικό και β. διεργασίες στον οπορτουνιστικό χώρο. Στο τέλος κάθε ανάλυσης του (μικρο)αστικού χυλού, μένει ένας σοσιαλφιλελέ φασίστας με αριστερές κορόνες, που σημαίνει πως αρκεί μόλις ένας για να τον ξαναφτιάξουμε -αν και χρειάζονται δυο-τρεις ως άλλοθι πολυφωνίας- αρκεί να βρούμε έναν επιχειρηματία να χρηματοδοτεί τα ιδανικά τους, δηλαδή το καπιταλιστικό συμφέρον του.

Η κε του μπλοκ πίστευε ανέκαθεν πως ο οπορτουνιστικός χυλός έχει λίγη γεύση-πλάκα παραπάνω και περισσότερα ιδεολογικά προσχήματα, μακριά από το χρήμα και τις καρέκλες της εξουσίας -και ας μη γεννήθηκε ακόμα δύναμη να τα βάλει με τις μικρο-εξουσίες και τους βοναπαρτίσκους του χώρου. Διεργασίες-διεργασίες, δε μας άφησαν στιγμή να χαρούμε τη ζωή. 

Οι διεργασίες αυτές βέβαια είναι ως επί το πλείστον διασπάσεις και ελάχιστες συμμαχίες που έχουν μέσα τους το σπέρμα της επόμενης διάσπασης. Το πρόβλημα είναι πως συντελούνται με τέτοια συχνότητα που είναι δύσκολο να τις παρακολουθήσεις, εκτός αν είσαι μερακλής και ρέκτης του είδους. Για το μέσο κοινό, όμως, μέχρι να χωνέψει μία διάσπαση, έχουν γίνει άλλες δύο.

Δεν έχω πρόχειρη τη μελέτη του Γκίκα για τον Μεσοπόλεμο, για να ανατρέξω στο σχετικό απόσπασμα, αλλά θυμάμαι ένα στατιστικό για τις πολυάριθμες οργανώσεις του τότε εξωκοινοβουλίου -τροτσκιστές, αρχείοι και λοιπές διασπάσεις- ότι είχαν κατά μέσο όρο μια διάσπαση ανά τρία χρόνια. Ή ότι ο μέσος όρος οργανωτικής ζωής κάθε μέλους έφτανε τα τρία χρόνια, προτού αλλάξει χώρο και μεταπηδήσει σε άλλη. Ένας διαχρονικός χρυσός κανόνας που δεν πρέπει να έχει αλλάξει θεαματικά, ως προς τα ποσοτικά του μεγέθη, στις μέρες μας.

Ένας από τους λόγους που πέτυχε το αφιέρωμα του Λαϊκού Στρώματος στον Αριστερισμό -πέραν της πολυετούς βασανιστικής αναμονής να ωριμάσουν οι συνθήκες για το περιβόητο τρίτο μέρος- είναι ότι έλυνε κάποιες βασικές απορίες του αναγνώστη για το πολύχρωμο μωσαϊκό και τις δαιδαλώδεις διακλαδώσεις ενός Λαβύρινθου, όπου χρειαζόσουν το νήμα της Αριάδνης για να βγάλεις άκρη -πριν τους βρει ο Μινώταυρος του Γιάνη και το εικονογραφημένο WOW. Με άλλα λόγια το ΛΣ σου έδινε -χοντροκομμένα έστω- έναν μπούσουλα για να βρεις τα διακυβεύματα, τα επίδικα και τις απαυτώσεις κάθε συλλογικότητας.

Αλλά αυτά είναι σαν τις ξένες γλώσσες: λίγο να τα αφήσεις, σε αφήνουν. Ούτε μια επταετία μετά από το τελευταίο επικαιροποιημένο μέρος του πονήματος έχουν βγει ένα σωρό καινούρια φρούτα αγνώστου προέλευσης στον μέσο αναγνώστη, που μένει ενεός μπροστά στην εκάστοτε Αναμέτρηση, τη Συνάντηση, τη Μετάβαση, το Σχέδιο Κ κοκ. Ενώ κάποιοι σοβαροφανείς ατσίδες αναρωτιούνται γιατί δε βρήκε προφητικά θέση στο αριστερόμετρο το ΜεΡΑ25 που ιδρύθηκε αργότερα!

Που κι έτσι να μην ήταν, είναι ζήτημα αν θα χωρούσε το προσωποπαγές μόρφωμα ενός αστού νάρκισσου, που είχε άλλες φιλοδοξίες, κεϊνσιανές καταβολές, πασοκικό παρελθόν και μέλλον και βασικό τρίπτυχο το «ειρήνη-ρεύμα-στέγη» κατά της Δεξιάς (και πάλι wow), επειδή είναι η μοίρα του σακατεμένη και έμπλεξε με την άχαστη κατάρα της ΑΡΑΣ -μεταγραφή αεροδρομίου- και τα υπαρξιακά της προβλήματα.

Εδώ είναι ζήτημα αν -γιατί και με ποια κριτήρια- πρέπει να εντάσσεται στο κυρίως εξωκοινοβούλιο το ΣΕΚ και η παροιμιώδης επαναστατική του αισιοδοξία, που ανακαλύπτει παντού νίκες και πετάει από κορυφή σε κορυφή, μαυρίζοντας δεξιούς και οργανώνοντας ανατροπές.

Τέλος πάντων, έχει σαφώς περισσότερη πλάκα να ψάχνεις τις διαφορές της ΑΡΑΣ και της ΑΡΑΝ -το «κλασικό» αστείο για τον στρατό και το ναυτικό του ή το αμφίβολο χιούμορ για τη διαβόητη «μαϊμού της ΑΡΑΝ»- από το να προσπαθείς να βρεις με τον μεγεθυντικό φακό μια διαφορά μεταξύ ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΝεΑΡ που δεν έχουν καμία απολύτως. Ούτε και οι άλλοι έχουν, αλλά έχουν πλάκα τουλάχιστον. Και μπόλικα ιδεολογικά προσχήματα, για όλα αυτά που αγωνιστήκαμε -το ’να, τ’ άλλο...

Στον αντίποδα, τα αστικά κόμματα δεν έχουν ακριβώς πλάκα, γιατί είναι της πλάκας μηχανισμοί και τέλος πάντων παραέχουν πλάκα από μόνα τους, για να κάνεις σοβαρή πλάκα από πάνω.

Για παράδειγμα: είναι φαιδρό άτομο ο Κασσελάκης; Αυταπόδεικτα ναι. Τόσο φαιδρό που έχει καλές πιθανότητες κάποια μέρα να γίνει και πρωθυπουργός. Μην το γελάτε, γιατί ό,τι χλεύασε το αριστεροχώρι -από ΓΑΠ μέχρι Κούλη- τελικά το λουστήκαμε.

Προσφέρεται η περίπτωση Κασσελάκη για πλάκα και χιούμορ υψηλής ποιότητας; Όχι, για μια σειρά λόγους.
Αφενός είναι ένα πολύ σοβαρό σχέδιο made in USA, που αφήνει παρακαταθήκη, ακόμα και αν αποτύχει παταγωδώς ο ίδιος. Δεύτερον, γιατί κρίνεται για τις θέσεις του και όσο και αν ψάξεις να βρεις πού διαφέρουν αυτές των άλλων, θα μείνεις με τη χαρά της αναζήτησης. Και τρίτον -ως συνέχεια του δεύτερου- γιατί υπάρχει μια γενική άμιλλα γελοιότητας και είναι πολύ δύσκολο να βρεις τον πιο καταγέλαστο από όλους.

Είναι αυτοί που έφαγαν στη μάπα αδιαμαρτύρητα τόσα χρόνια την προσωπολατρία για τον Αλέξη -το παιδί, που το φαρμάκωσαν, που έβγαλε έρπη, που μας αγάπησε, θα μας σώσει πάλι απ’ τη σκλαβιά κτλ- και έστρωσαν τον δρόμο στον (διάττοντα) αστέρα -aka Stefanos;
Είναι ο αρκουδιάρης που έκανε θεό τον Αλέξη, μαζί με έναν στρατό τρολ, αλλά τώρα άρχισε τα αμένσιωτα υπονοούμενα για το έκπτωτο είδωλο;

Ή μήπως ο Αλέξης που ήθελε έναν ελεγχόμενο διάδοχο να πετάξει τα βαρίδια για να επανέλθει καβάλα στο πράσινο άλογο της ενωμένης κεντροαριστεράς, αλλά τώρα στοιχίζεται με τα βαρίδια και νιώθει πως την πάτησε όπως κάποτε ο Αλέκος με τον μικρό (τότε) Αλέξη;
Ή ο Πολάκης που εκτιμά ότι τους στοίχισε η υπερπροβολή της ζωής του προέδρου και της ερωτικής του επιλογής; Ή τα τρολ που το έκαναν γαργάρα -φαντάσου όμως να ’ταν στη θέση του κάποιος του ΚΚΕ, ε; Τα μισά να έλεγε...
Ή αυτοί που έβγαλαν... «απεργιακό φύλλο» της Αυγής με τον Πλουμπίδη;

Ή ο Στέφανος που του άρεσε το παιχνίδι των εκλογών και δηλώνει υποψήφιος για τον ενιαίο φορέα της Κεντροαριστεράς που δεν έχει συγκροτηθεί ακόμα; Και αν έβαζε απευθείας για πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ;
Ή μήπως αυτοί που μας ζάλιζαν τον έρωτα (που είναι συνώνυμο της επανάστασης) με τον ύμνο της ενότητας και διαλύονται στα εξ ων συνετέθησαν, για να μπολιάσουν ως πολιτική κοπριά το ΠΑΣΟΚ; Love will tear us apart again. Αν και μάλλον ταιριάζει καλύτερα κάτι από το Μεγάλο μας Τσίρκο.

Ναι, προφανώς στο τέλος τον διαγωνισμό θα τον πάρει ο Στέφανος, που αφήνει αντάρτικα γένια, να μοιάζει μάχιμος ηγέτης. Γιατί δεν έχει ιδέα πού βρίσκεται, κάπως σαν τον Αιγύπτιο στο Αστερίξ Λεγεωνάριος -τρίχες στο σαγόνι!- και χρειάζεται διαρκώς μετάφραση.

Γιατί ο σεναριογράφος τον βάζει να πει ότι έχει διαβάσει το Κράτος και Επανάσταση -έχει σα στάμπα τη ζωή του σημαδέψει- αντί να μας μιλήσει για το αγαπημένο του Αστερίξ. Είναι από αυτά που έγραψε ο Γκοσινί ή από τα μεταγενέστερα, που έγραψε μόνος του ο Ένγκελς, μετά τον θάνατο του Ρενέ;
Και όχι γιατί κλείνει την Αυγή -που δεν την διάβαζε κανείς πια- αλλά γιατί δε θα μπορούσε να την βρει καν στον πάγκο του περιπτερά, χωρίς βοήθεια από το κοινό ή να αναγνωρίσει έστω ποιος την κρατά στη φωτογραφία. Ερνέστο τονε λέγανε ή Νίκο;

Ποιος Τσίπρας σε κρατά και ποιο τσογλάνι;
Απόψε που βαράν τον Μπελογιάννη.
Παπάγος και Πλαστήρας αγκαλιά (2)

Και να σου πω κάτι; Τις έχουν κάνει πολύ δύσκολες στις μέρες μας τις εξετάσεις για να πάρεις αριστερή υπηκοότητα. Μα είναι θέματα αυτά; Δε θα τα έβρισκαν ούτε καν τα (δέκα) μέλη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ.
Πλουμπίδης, Μπελογιάννης, ποιοι είναι όλοι αυτοί;
Δεν πειράζει, αρκεί να θυμάστε ότι τους έφαγε όλους ο Ζαχαριάδης, για να περάσετε τις εξετάσεις.
Πότε έκανε τέτοιο πράγμα ο σύντροφος Κώστας;

Ο Στέφανος είναι αυτό που είναι και όση πλάκα κι αν έχει η ιστορία της με το ζόρι μεταμόρφωσής του σε πολιτικό ον, το έχουμε ξαναδεί σαν στόρι στο Χόλιγουντ, με μεγαλύτερη επιτυχία. Αλλά το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό και πιο μεγάλο, είναι ότι το υπαρξιακό τέλμα και τα προβλήματα του χώρου δεν οφείλονται στη φαιδρότητα του Κασσελάκη, απλώς αντανακλώνται σε αυτήν.

Την ίδια στιγμή το ΠΑΣΟΚ περιμένει το φιλί του Δούκα, για να ξαναγίνει πριγκιπόπουλο με υπουργεία και να μην είναι πια ο βάτραχος που την πληρώνει όταν πλακώνονται τα βουβάλια για τις κυβερνητικές θέσεις. Κάνει πράξη την τακτική του φοκισμού και το επαναστατικό σύνθημα «ένας, δύο, χίλιοι υποψήφιοι πρόεδροι του Κινήματος». Κι αν κάποιοι απορούν γιατί έχει τόσους εσωτερικούς κλυδωνισμούς, αφού είναι το μόνο διψήφιο κόμμα που δεν είχε πτώση ποσοστών, είναι γιατί αγνοούν τις εργοστασιακές του ρυθμίσεις, που είναι (συντροφικά) μαχαιρώματα μέχρι τελικής πτώσης, ως κανονικότητα, εφόσον δεν παλεύει για την επιβίωσή του. Για τις θέσεις ρε γαμώτο...

Κι έτσι η ΝΔ περνά προς το παρόν απαλά τη δική της ήττα. Με έναν προβλεπόμενο ανασχηματισμό. Με την αναμενόμενη γκρίνια για το κενό στα ακροδεξιά και την αχρείαστη κεντροαριστερή γλάστρα στην προεδρεία της Δημοκρατίας. Με τον Σαλμά να ανακαλύπτει -τώρα που έμεινε στον πάγκο- ότι η κυβέρνηση δεν κάνει πολιτική για τους πολλούς -πωπω, αλήθεια; Και τον Αυγενάκη να δείχνει τι εστί εξουσία -όχι ως υπαλληλικό προσωπικό των πραγματικών αφεντικών, αλλά ως νοοτροπία. Φαντάσου δηλαδή να μην υπήρχε και βίντεο, πώς θα αντιδρούσε για να το καλύψει...

Κάποιοι λένε πως η ΝΔ έχασε ενώ έπαιζε χωρίς αντίπαλο, σε αυτό το ιδιότυπο εναμισοκομματικό σύστημα. Κι άλλοι πως ο βασικός της αντίπαλος είναι εντός των τειχών και με πρωθυπουργική πείρα σε αυτό το παιχνίδι.

Όσο για τον πραγματικό τους εχθρό, θα έπρεπε να τους έχει πάρει όλους παραμάζωμα.
Αλλά ας το δούμε ξεχωριστά σε κάποια άλλη ανάρτηση.

Υστερόγραφο

Τελικά για "αδιάφορες κάλπες" οι ευρωεκλογές δίνουν μια χαρά ειδήσεις και εξελίξεις, σε μια σειρά χώρες της Ευρωλάνδης.
Στη Γαλλία στήνεται μια καρικατούρα Λαϊκού Μετώπου (που έγινε μια φορά ως τραγωδία, με το ΚΚ να βγαίνει εκτός νόμου από την κυβέρνηση του Μπλουμ και τώρα επαναλαμβάνεται σα φάρσα). Το... ΛΜ αποσύρει μονομερώς τους βουλευτές του, διευρύνοντας το Μέτωπο προς τον Μακρόν -που δεν έχει δεσμευτεί να κάνει το ίδιο- σε μια κίνηση που θυμίζει την τακτική ουράς της ΕΔΑ στην Ένωση Κέντρου. Ενώ στη Βολιβία μια κυβέρνηση τύπου ΑΑΔΜ (ή που του μοιάζει κάπως) απέτρεψε στον δρόμο, μαζί με τον λαό, ένα πραξικόπημα, πριν διατυπωθεί η υποψία πως κινούσε η ίδια τα νήματα εξαρχής -όχι από κάποιον τυχαίο, αλλά από τον ίδιο τον Έβο Μοράλες...

Και στο βάθος ο Τρίτος Παγκόσμιος μας γελά ειρωνικά, με το βλέμμα στο κενό να συναντά την άνοια του Μπάιντεν και την "παράνοια" του Τραμπ.