Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ευρωκομμουνισμός του Καρίγιο

Τι περιλαμβάνει το σημερινό κυριακάτικο ιστορικό ένθετο της κε του μπλοκ; Ο τίτλος της ανάρτησης το καθιστά μάλλον πρόδηλο. Ένα μικρό αφιέρωμα στον παλαίμαχο οπορτουνιστή ηγέτη, που έφυγε πλήρης ημερών κι αποστασιών την περασμένη τρίτη.

Μετά το θάνατό του η κε του μπλοκ έκανε σχετικά μια μικρή έρευνα σε παλαιοβιβλιοπωλεία και βρήκε αυτό που έψαχνε. Δεν πρόκειται για το κλασικό του έργο «ευρωκομμουνισμός και κράτος», ούτε για την άλλη μπροσούρα του που έχει κυκλοφορήσει στα ελληνικά με τίτλο «μετά το φράνκο, τι;». Αλλά για το βιβλιαράκι «ενάντια στον ευρωκομμουνισμό και την αποστασία» απ’ τις εκδόσεις «ιδεολογική πάλη». Μια έκδοση του 78’, στη σειρά «κριτική της αστικής ιδεολογίας», η οποία περιλαμβάνει:

Το απόσπασμα από τις θέσεις της κετουκε και του 10ου συνεδρίου για τον ευρωκομμουνισμό
-Ένα άρθρο από τους (σοβιετικούς) νέους καιρούς, που δημοσιεύτηκε σε δυο συνέχειες στο ριζοσπάστη, το καλοκαίρι του 77’, για το βιβλίο του καρίγιο «ευρωκομμουνισμός και κράτος» με τίτλο: ενάντια στα συμφέροντα της ειρήνης και του σοσιαλισμού στην ευρώπη. Και ένα διευκρινιστικό άρθρο των νέων καιρών, λίγες μέρες μετά.
-Άρθρο του πανάγου κούτουλα σην κομεπ (τ.7, 77’) με τίτλο: ο ευρωκομμουνισμός των αναθεωρητών της χώρας μας.
-Το άρθρο του σοβιετικού ζαγκλάντιν «ευρωκομμουνισμός και σοβιετικοί», που γράφτηκε ειδικά για την εφημερίδα «τα νέα» (!) και δημοσιεύτηκε ακριβώς δέκα χρόνια μετά από το μάη του 68’.
-Άρθρο του μήτσου στολίδη σε τέσσερις συνέχειες στο ρίζο, τον απρίλη του 78’, με τίτλο: γιατί λέμε όχι στον ευρωκομμουνισμό.
-Συνέντευξη για θέματα εσωτερικής και γενικότερης πολιτικής με τον οκτάβιο πάτο, μέλος της πολιτικής επιτροπής της κε του κκ πορτογαλίας.
-Άρθρο του ανδρουλάκη στην κομεπ (τ.9, 77’) με τίτλο «θέματα του κράτους και της επανάστασης», όπου μεταξύ άλλων ασκεί πολεμική σε πουλατζά και καρίγιο.
-Αποσπάσματα από σχετικό άρθρο του jan koitik, του γενικού γραμματέα του κκ τσεχοσλοβακίας.

Και τέλος, δύο άρθρα του χατζηαργύρη, ο οποίος προλογίζει και την έκδοση, στην ελευθεροτυπία, που είχε ανοίξει διάλογο από τις στήλες της για το βιβλίο του καρίγιο (!). Ένα σχετικά με την απάντηση των νέων καιρών στον καρίγιο (τι ζήτησαν και τι πέτυχαν οι νέοι καιροί της μόσχας) και ένα με πολεμική στο βιβλίο του τελευταίου και τίτλο: δεν υπάρχει συνεννόηση με τον καπιταλισμό.
Από αυτό το τελευταίο αντλήθηκαν και τα αποσπάσματα που ακολουθούν.

Τι λέγει ο καρίγιο; Ας δώσουμε σε χοντρές γραμμές τις αντιλήψεις του. Δεν είναι καλά βαλμένες στο βιβλίο του, μένουν θολές και είναι αρκετές φορές αντιφατικές, είτε γιατί δεν έχει την ικανότητα για τούτο, είτε πάλι γιατί νομίζει ότι έτσι το κενό και οι αφέλειες που παρουσιάζει η σκέψη του θα καμουφλαριστούν καλύτερα –δεν ξέρω την απάντηση σε τούτο το ερώτημα και δεν επιδιώκω να τη βρω, ο χρόνος θα αποκαλύψει τι ακριβώς συμβαίνει.

Ο καρίγιο ξεκινά από την προσπάθεια να μας πείσει ότι μπορούμε άφοβα να είμαστε σαν κι αυτόν «αναθεωρητές». Όλοι αναθεωρητές είμαστε, διότι για τον καρίγιο είτε προσαρμόζουμε το μαρξισμό αναπτύσσοντάς τον σε συγκεκριμένα και διαφορετικά δεδομένα, είτε πάλι τον αλλάζουμε ολότελα στερώντας τον από το βασικό του περιεχόμενο, το ίδιο πράγμα είναι –όλοι αναθεώρηση κάνουμε, ας μη φοβόμαστε τη λέξη, ας τη λέμε με περηφάνεια (ας το προσέξουν τούτο και κάτι άλλοι αναθεωρητές, ας μη φοβούνται να ομολογήσουν το τι είναι).

Από εκεί μπαίνουμε στην ουσία. Ο καρίγιο αναθεωρεί τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία του κράτους, δηλ της πάλης των τάξεων. Δεν το λέει έτσι. Απεναντίας τονίζει πως τάχα είναι στο βάθος ορθόδοξος. Και στη βία δε θα διστάσει να προσφύγει, αν του την επιβάλουν. Ταξικό είναι λέει το κράτος κι όχι υπερταξικό ή ουδέτερο –τον έχουν σωφρονίσει φαίνεται τα αποκαλυπτήρια του πουλατζά στα χέρια του θεωρητικού του γαλλικού κομμουνιστικού κόμματος, πωλ μποκαρά. Πιστεύουμε και στην πάλη των τάξεων –έτσι βεβαιώνει ο καρίγιο.

Αλλά... τα πράγματα άλλαξαν. Το κράτος σα μηχανισμός βίας όλο και χάνει, λέει, τη σημασία του. Το κράτος σαν ιδεολογικοί μηχανισμοί όλο και κερδίζει σε σημασία. Το κράτος σα μηχανισμός που μας επιβάλλεται με τη βία εξασθενίζει. Γιατί το κράτος, καθώς απλώνονται οι αρμοδιότητές του, καθώς μεγαλώνει ο ρόλος του σαν επηρεαστή και καθοδηγητή μιας κοινωνίας που κερδίζει σε μόρφωση, καθώς πολλαπλασιάζονται τα καθήκοντα και το προσωπικό του για τη ρύθμιση της οικονομικής ζωής, καθώς ταυτίζεται όλο και πιο πολύ με τα μονοπώλια και απομονώνεται έτσι όλο και πιο πολύ από τις μάζες, το κράτος αυτό αδυνατίζει, διαβρώνεται, μπορεί να αλωθεί από τα μέσα, διαμέσου των ιδεολογικών του μηχανισμών.

Κράτος-εκκλησία, κράτος-παιδεία, κράτος-αθλητισμός, κράτος-μμε, κράτος-σώματα ασφαλεία, κράτος-ένοπλες δυνάμεις -για όλους τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτος και για όλους τους μηχανισμούς βίας του επίσης ισχύει το ίδιο. Εκεί που ο μαρξ, ο ένγκελς κι ο λένιν υποστήριζαν ότι για να ανέλθει στην εξουσία η εργατική τάξη επικεφαλής του εργαζόμενου λαού πρέπει να συντρίψει τον κρατικό μηχανισμό βίας των καπιταλιστών και να βάλει στη θέση του το δικό της, ο καρίγιο –ακολουθώντας όπως λέγει τον γκράμσι και το γάλλο φιλόσοφο αλτουσέρ- υποστηρίζει ότι για να καταληφθεί η εξουσία, αρκεί να κατακτηθεί με τη λογική και με τη συστηματική εργασία και την ορθή πολιτική, με την ενεργητική και έξυπνη δράση, μια ηγεμονική θέση στον κρατικό μηχανισμό, αρκεί να κυριευτεί σταδιακά, με το βαθμιαίο εκδημοκρατισμό του κράτους.

Ξεκινώντας από αυτή τη βάση ο καρίγιο αναλύει το τι πρέπει να κάνει ένα κομμουνιστικό κόμμα σε μια αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα –μόνο για εκεί ισχύει η συνταγή του- για να φτάσει στην εξουσία. Πρέπει να πάψει να είναι κόμμα της εργατικής τάξης, να γίνει κόμμα του εργαζόμενου λαού και των δυνάμεων της κουλτούρας. Να καταλάβει ότι την εργατική τάξη μπορεί να εκπροσωπήσουν διάφορα κόμματα σε μια χώρα, δεν έχει ενότητα δηλ η εργατική τάξη. Πρέπει να ενταχθεί σε ολοκληρωτική εφαρμογή του σοσιαλισμού, αλλά σε εφαρμογή του μέσα σε ορισμένα πλαίσια που να μη θίγουν τη μικρομεσαία καπιταλιστική ιδιοκτησία, να μην εμποδίζουν τις ξένες πολυεθνικές νάρθουν να εγκατασταθούν στην ισπανία, να μην αποπειραθύν να αλλάξουν τους παραδοσιακούς εμπορικούς και οικονομικούς προσανατολισμούς της χώρας που είναι από τη δύναμη των πραγμάτων με τη δύση, να φέρνουν στα χέρια της προοδευτικής συμμαχίας (ο ορισμός του καρίγιο θμίζει το ίδιο ακριβώς σύνθημα που έριξαν το 45’ οι εργατικοί στην αγγλία) «τους αποφασιστικούς μοχλούς της οικονομίας», να σημάνουν τη «μακρά περίοδο». Ακόμη είναι ανάγκη το πρόγραμμα της προοδευτικής παράταξης να δέχεται δίχως όρους και χρονικούς περιορισμούς τους κανόνες λειτουργίας της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, μέχρι και τον χωρισμό των εξουσιών, κι απλώς να γυρέψει να τους τελειοποιήσει παραπέρα, να αποσαφηνίζει με κάθε δυνατό τρόπο πως η νίκη του δε θα επιφέρει την επέκταση της σοβιετικής κρατικής ισχύος και δε θα δημιουργήσει σοσιαλισμό κατά το σοβιετικό πρότυπο, να αναγάγει τη δημοκρατία αυτού του είδους σε αιώνια αξία με ανεξάρτητο δικό της κύρος, να παραδεχτεί τον αναγκαίο εθνικό ρόλο των ενόπλων δυνάμεων, να εντάξει την ισπανία σε μια δημοκρατική ευρώπη ανεξάρτητη από τις ηπα και την εσσδ και με τη δική της (στραμμένη αναγκαστικά ενάντια και στο σοσιαλιστικό κόσμο) οργάνωση στρατιωτικής άμυνας.

Αν γίνουν όλα αυτά, θα κατακτηθεί η εξουσία; Κάθε άλλο. Σε ένα κατάλληλα παραχωμένο, ώστε να μην προσεχτεί, απόσπασμά του ο καρίγιο παραδέχεται πως δεν πρόκειται για τίποτε παραπάνω από μια διαδικασία που αρχίζει, που μόλις τώρα εμφανίζεται και μπορεί ακόμη να παρεκκλίνει και να χειραγωγηθεί από τις άρχουσες τάξεις. Πρόκειται για ένα δρόμο για να πάμε στον εκδημοκρατισμό του κρατικού μηχανισμού, σαν απαρχή του μετασχηματισμού του και της μετατροπής του σε μηχανισμό ικανό να υπηρετήσει μια σοσιαλιστική, δημοκρατική κοινωνία.
Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα; Ίσως, αλλά ταυτόχρονα γινόμαστε επίσης δημοφιλείς στους κάθε λογής σοσιαλδημοκράτες και ιμπεριαλιστές. Κάτι είναι κι αυτό.

Τι είναι εκείνο που δεν καταλαβαίνει ο καρίγιο; Ότι ο ιμπεριαλισμός, όσο βαθαίνει η κρίση του, όσο γίνεται πιο φανερό το αδιέξοδό του, τόσο πιο επιθετικός γίνεται, τόσο πιο πολύ γυρεύει να ξεφύγει από την κρίση σε βάρος των εργαζομένων, τόσο πιο πολύ εντείνει την εκμετάλλευση και πιέζει το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων, τόσο πολύ πιο τείνει προς την αυταρχικότητα, προς τον αντικομμουνισμό, προς τα ανελεύθερα μέτρα πολιτκής, προς την κατάργηση του «κράτους ευημερίας» και της «κοινωνίας της αφθονίας», προς τη λιτότητα, προς την άυξηση των διαφορών ανάμεσα στις τάξεις. Δεν υπάρχει τρόπος φιλικής συνεννόησης με τον καπιταλισμό, γιατί η αύξηση της εκμετάλλευσης είναι ο τρόπος ζωής του, η πεμπτουσία, ο λόγος ύπαρξης του καπιταλιστικού κράτους.

Δεν επηρεάζεται ο καπιταλισμός από υποσχέσεις ότι η απαλλοτρίωση, η κατάργησή του, θα γίνει δημοκρατικά, ότι θα γίνει δίχως να θιχτεί το νατο και με παράλληλες κατάρες ενάντια στη εσσδ, που για τη νοοτροπία του καρίγιο αποτελούν έξυπνο ελιγμό μεγάλης σημασίας. Ο καρίγιο για να μη τυχόν κι αναγκαστεί να παραδεχτεί το άδικό του, επιμένει να κινείται σε έναν κόσμο ειδυλλιακό και φανταστικό.

«Αυτοί που κυβερνούν πρέπει να συνηθίσουν να βλέπουν διεκδικητικές εκδηλώσεις και να δέχονται στα γραφεία τους τις επιτροπές για να συζητήσουν μαζί τους. Να συνηθίσουν να κουβεντιάζουν με το λαό, να τον ακούν και να διορθώνουν ακόμη και δικές τους αποφάσεις. Η εξουσία θα πρέπει να πάψει να νιώθει πάνω από την κοινωνία. Οι εργοδότες πρέπει να συνηθίσουν να διαπραγματεύονται απευθείας με τους εργάτες, να βάλουν κατά μέρος την υπεροψία που τους δίνει η γνώση ότι μπορούν να επιβάλουν τους όρους τους με την υποστήριξη των κρατικών δυνάμεων».

Διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ο καρίγιο ότι είναι βέρος κομμουνιστής και δεν έχει σχέση με τη σοσιαλδημοκρατία. Αυτό είναι που τον καθιστά κατεξοχήν επικίνδυνο. Είναι σε όλα του ένας πεπεισμένος κι αδιόρθωτος σοσιαλδημοκράτης. Είναι ο δήθεν επαναστάτης που νομίζει ότι θα τον ανεχτούν πιο εύκολα, αυτόν και το κόμμα του, οι ιμπεριαλιστές κι οι σοσιαλδημοκράτες αν περνάει την ώρα του καταγγέλλοντας το σοβιετικό γραφειοκρατισμό, μιλώντας για εκφυλισμούς του σοσιαλισμού στις σοσιαλιστικές χώρες, αρνούμενος ακόμη και να τις παραδεχτεί σα σοσιαλιστικές. Ο άνθρωπος που έκανε ό,τι μπορούσε για να σπάσει την πορτογαλική επανάσταση, δεν πρόκειται να γίνει ηγέτης της δυτικοευρωπαϊκής αριστεράς. Παραείναι διάφανος για τούτο.

Υπάρχει ένας μόνο σοσιαλισμός, ένας κομμουνισμός, κι αυτός δεν έχει καμιά σχέση με τον αστικό κοινοβουλευτισμό του καρίγιο. Την πραγματικότητα των διαφορετικών δρόμων προς το σοσιαλισμό δεν υπάρχει κράτος σοσιαλιστικό και κόμμα κομμουνιστικό που να μην την έχει παραδεχτεί όχι μια φορά, αλλά πολλές. Αλλού βρίσκεται η διαφορά με τον καρίγιο. Βρίσκεται στο γεγονός ότι εκείνος χαράζει την πορεία του με βάση την πίστη στη συμφιλίωση των τάξεων, με βάση την πίστη ότι άμα ένας σοσιαλιστής είναι δημοκράτης, όπως βέβαια οφείλει να είναι, αλλά κι είναι ταυτόχρονα «καλός», δηλ βρίζει επαρκώς τη σοβιετική ένωση, είναι «έξυπνος», δηλ κρύβει τη σκέψη του και τις προθέσεις του, τότε θα πειστούν οι ιμπεριαλιστές να του παραδώσουν δίχως αντίσταση την εξουσία, τότε θα το προσφερθούν θαύματα προσηλυτισμού των αντιπάλων του που ούτε κι ο απόστολος παύλος δεν πέτυχε.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η διάκριση που κάνει ο χατζηαργύρης μεταξύ αλτουσέρ και πουλαντζά. Για τον μεν πρώτο –που τον επικαλείται ο καρίγιο στα γραπτά του- λέει: ο αλτουσέρ μελέτησε σε βάθος το ιδεολογικό εποικοδόμημα, τους «ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους», όπως τους αποκάλεσε, τη σημασία τους, το ρόλο τους, τη διάρθρωσή τους, δίχως να φύγει στο παραμικρό από το μαρξισμό-λενινισμό, δίχως να ξεγράψει με κανένα τρόπο το ρόλο του κράτους σα μηχανισμού βίας, δίχως να απαρνηθεί τη δικτατορία του προλεταριάτου.
Ενώ για το δεύτερο που ήταν επιφανής αλτουσεριανός, τοποθετείται σε εντελώς διαφορετικό πνεύμα: Αλίμονο, ο καρίγιο με το βιβλίο του δείχνει απλώς ότι δε μπορεί να ξεπεράσει τον πουλαντζά, που ο πωλ μποκαρά πολύ σωστά χαρακτήρισε σα δεμένο με τον «ιδεολογισμό» και τον «πολιτικισμό», σαν ανίκανο δηλ να καταλάβει τι σημαίνει καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, ποια η πορεία της παγκόσμιας καπιταλιστικής κοινωνίας (κι ας σημειώσουμε εδώ σε βάρος του καρίγιο, ότι ο πουλαντζαδισμός δεν υπήρξε ποτέ μαρξισμός-λενινισμός ή κομμουνισμός αλλά από την πρώτη στιγμή ένα διαβρωτικό αντικομμουνιστικό προϊόν.

Ποιο είναι το επιμύθιο από όλα αυτά;
Ότι ο καρίγιο ήταν μπροστά από την εποχή του. Και το 85’ αποχώρησε από το κκ ισπανίας, προσχωρώντας στους σοσιαλιστές –το σημερινό κόμμα του θαπατέρο- πολύ πριν το 89’ και την πλήρη μετάλλαξη άλλων ευρωκομμουνιστών –και όχι μόνο. Ίσως για αυτό σήμερα ο σύγχρονος ευρωκομμουνιστικός τύπος να τιμά τη μνήμη του με πλούσια αφιερώματα στις σελίδες του..

25 σχόλια:

  1. Απο οτι φαινεται ο Κυρκος στην Αιγλη με Λαυρεντιαδη και Παπανδρεου δεν ηταν ο πρωτος (κι εδώ αντιγραφέας)

    http://epohi.gr/birthday_international_342005.htm

    Πεταξαν την ιστορία τους στη λασπη για ενα χαδι απο τα αφεντικά

    Τι ντροπή ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απο ολα αυτα θα κρατησω το πιο απιθανο!!! Την κριτικη του Ανδρουλακη στον Πουλατζα !!!!!!
    ...και ομως λιγα χρονια μετα -1989-1991- περιπου ο ιδιος αγυρτης θεωρητικολογουσε για τον ιμπεριαλισμο που σε συνθηκες παγκοσμιοποιησης ΕΧΑΣΕ την επιθετικη του φυση.....και αρα πασιφισμος γιατι αλλιως και η σοσιαλιστικη προοπτικη θα μεινει μονο προοπτικη στην πυρηνικη εποχη. Πληρης δηλαδη αφοπλισμος για το κινημα σε μια περιοδο οπου χρειαζοταν ακριβως το αντιθετο. Ιδεολογικη αντεπιθεση στον ρεβιζιονισμο, τον αναθεωρητισμο , την ηττοπαθεια (ΕΣΣΔ γαρ) . Και αμεσως μετα , αφου εκανε την δουλεια του , εγινε ΠΑΣΟΚ.
    Ιδια η πορεια ολων....καριγιο, μαρσαι, μπερλιγκουερ/ντ'αλεμα, χομπσμαουμ, Ανδρουλακης κσια
    Jim

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Τις προάλλες είχα μία συζήτηση με ένα σύντροφο. Λέγαμε για το πόσο βαθείς μαρξιστές έμοιαζαν οι παλιοί ξεσκολισμένοι οπορτουνιστές (από τον Κάουτσκι και τον Πουλατζά, μέχρι τον ...Μπανιά και τον Μπερλίγκουερ) συγκρινόμενοι με τις σημερινές καρικατούρες τους (ναι για τον Αλέξη και τους φίλους του λέω- υπάρχει κανένα θέμα;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ ενδιαφέρουσα η αντιδιαστολή Αλτουσέρ-Πουλαντζά στο τέλος. Ειδικά για εμάς τους εντός ευρωκομμουνιστικών καταβολών οργανώσεων που λέμε το ίδιο και δε μας πιστεύει κανείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μια απλή ανάγνωση του έργου του Πουλαντζά σαν δεξιόστροφο βέβαια αδικεί και το έργο ,και τον ...αναγνώστη.

    Και είναι πάντα θέμα του "ως προς τι?" Ως προς το τι θα μπορούσε να είναι?Ως προς το τι θα θέλαμε να είναι?Ως προς το ορθόδοξο κομμουνιστικό κίνημα?

    Επίσης το έργο του Πουλαντζά δεν έχει να κάνει μόνο με το κράτος,που από κει κυρίως προέρχονται οι αιτιάσεις για το πόσο δεξιό ήταν.Οι αναλύσεις του για την κοινωνική ταξική δομή και τον ρόλο των μικροαστικών στρωμάτων,καθώς και για το φασιστικό φαινόμενο παραμένουν μέχρι σήμερα πρωτοπόρες.

    Όσον αφορά το κράτος πρώτον ο ίδιος αναγνώριζε τις αντιφάσεις του και ξεκαθάριζε ότι οι θέσεις αυτές δεν αποτελούν κάποια στρατηγική.

    Δεύτερον οι θέσεις του δεν είχαν μεγάλη σχέση με κάποια ουδετερότητα του κράτους και κάποια ομαλή κοινοβουλευτική μετάβαση.Στην πραγματικότητα χρέωνε την ουδετερότητα του κράτους σαν άποψη στο ορθόδοξο κομμουνιστικό κίνημα και στην σοσιαλδημοκρατία και όριζε το καθήκον διπλής υπέρβασης τους.

    Συνεπώς ,για όποιον είναι σε ευρωκομουνιστών καταβολών οργανώσεις και του "την λένε" για τον Πουλαντζά δήθεν από τα αριστερά,από την σκοπιά ...τιτάνων του επαναστατικού μαρξισμού επιπέδου ...Κολιγιάννη και Μπρέζνιεφ,θα έλεγα εντελώς συντροφικά ότι δεν συντρέχει λόγος για ιδιαίτερο άγχος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. μακαρι να μπορουσαμε να διαβαζαμε και τα παρακατω βιβλια
    Así destruyó Carrillo el PCE και
    ¡Basta!: Una aportación a la lucha por la recuperación del partido, του Λιστερ, για το ποιον του καριγιο. ελπιζουμε οτι καποτε θα φιλοτιμηθει η συγχρονη εποχη να τα μεταφρασει οπως και αρκετα ακομα σχετικα με την Ισπανια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κοινώς ανώνυμε των 2.00, άσε αυτές τις διακρίσεις. Ο Πουλαντζάς είναι γαμάτος. Το ΚΚΕ είναι το πρόβλημά μας, όχι το εσ. Εντελώς συντροφικά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γαμάτος ξεγαμάτος αδερφέ είναι σχετικό.

    Αυτό που είπα πολύ απλά είναι ότι ήταν στα αριστερά του ΚΚ της εποχής του.Του δόγματος Μπρέζνιεφ για την μειωμένη ανεξαρτησία απέναντι στην ΣΕ,της καταστολής των εξεγέρσεων στην μια μετά την άλλη τις χώρες του κρατικού καπιταλισμού και της αγιοποίησης του κρατική ιδιοκτησία + κομματική εξουσία=το τέλος της ταξικής πάλης.

    Το πρόβλημα μας είναι η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το πρόβλημά μας είναι η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός. Αλλά όχι το εσ. του Πουλαντζά, που χειροκρότησε την ένταξη στην ιμπεριαλιστική ΕΟΚ, και την Άνοιξη της Πράγας με τον ιμπεριαλιστικό δάχτυλο. Αυτή βλέπεις ήταν εξέγερση. Και ο Πουλαντζάς αριστερά του ΚΚΕ της εποχής του. Εσύ ό,τι πεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μιας και το παρόν ιστολόγιο έχει και καλτ χαρακτήρα παραθέτω το τραγούδι που μέλλει να γίνει ο ύμνος της ΡΗΜΑΔ:

    Μπάμπης Μπατμανίδης: Μα πιο πολύ ΔΗΜΑΡ (live at Six Dogs)

    καθώς και μια μερίδα αποχαιρετισμού ενός Ρηγά στον Σαντιάγκο Καρίγιο από τον σ. Γιάννη Καλογήρου

    Θαρρώ πως αν τους είχε πάρει μυρουδιά ο (ευρωκομμουνιστής) Καρίγιο, θα είχε πάρει το δίκαννο.
    Ακόμα κι αυτός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Δεν υπήρξε ποτέ αυτό το εσ του Πουλαντζα που λες. Σε επίπεδο στρατηγικής, τακτικής, ταξικων αναφορών.Διαφωνούσε με την φιλο εοκ γραμμή,και την εαδε.

    Επίσης όταν το κκε ακολουθούσε την γραμμή ουράς στο Πασοκ,ήταν οι πλήρως απομονωμένοι απο την ηγεσία του εσ διαννοουμενοι του που αναδεικνυαν την ταξική φύση της αλλαγής σαν διαδικασία αστικού εκσυγχρονισμού.

    Και όταν το κκε, το εσ και το πασοκ έδιναν μάχη για ανοιχτά πανεπιστήμιά ήταν η προερχομένη απο το εσ β πανελλαδική που άνοιγε τον δρόμο για τις πρώτες μάχες ενός μαζικού φοιτητικού κινήματος βάσης, απέναντί στην αυταρχικοποιηση του πανεπιστήμιου και την ρευστοποίησή της εργασιακής προοπτικής. Και για ένα κομμουνιστικό κίνημα ζωντανό μέσα στην κίνησή των μαζών και οχι στα ατέλειωτα παζάρια του Φλωράκη και του Κύρκου με το κράτος.

    Και ήταν το κκε που προσυπέγραψε ολη την φιλο εοκ γραμμή του εσ, στο πολύ χειρότερο, όταν αυτο έγινε εαρ.

    Κοινό πορισμα,τσόντοποιηση σε ΝΔ πασοκ.

    Θες σίγουρα να μιλάμε για πουλαντζα,εσ και και κκε? Ασ' το να πάει στο διάολο καλύτερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Όσον αφορά τα διάφορα γεγονότα τύπου άνοιξη της Πράγας συνένωναν διάφορες αντιθετικες τάσεις. Το βάθεμα του εργατικού έλεγχου, μια καλύτερη ζωή για την νεολαία,την ανεξαρτησία απο την ΣΕ, και από την άλλη φιλελεύθερες φιλικαπιταλιστικες τάσεις.

    Ο διχασμός του κομμουνιστικού κινήματος ανάμεσα στην καταστολή, και την υπερασπιση της ανοιχτής καπιταλιστικής παλινόρθωσης έβαζαν στενά όρια για τις προοπτικές των εξεγέρσεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Όχι, δε με ενδιαφέρει να ανοίξω κάποια συζήτηση μαζί σου. Μου αρκεί να εκτίθεται το μένος σου ενάντια στο ΚΚΕ, σε κάθε σχετική και άσχετη ανάρτηση, ακόμα και για τον Καρίγιο και να βγάζεις στα αριστερά του τον θεωρητικό του ευρωκομμουνισμού και την Άνοιξη της Πράγας -σύμφωνα και με αυτό που έλεγε και ο Φλωράκης, ότι αριστερά της αριστεράς είναι η δεξιά. Ίσως για αυτό συνεργάζεσαι σήμερα μαζί τους σε διάφορα επίπεδα, ιδιαίτερα με αυτούς που έφυγαν τότε από το ΚΚΕ και μαζί με την ΕΑΡ υπέγραψαν το Μάαστριχτ.
    Γι' αυτό άστο να πάει στο διάολο κι ακολούθα το από πίσω. Τα λέμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Γιιατί η δική μου μνημη θυμάται τη β΄πανελλαδική και τη μετεξελιξη τους τις συσπειρωσεις να ψηφιζουν μαζι με τη ΔΑΠ στις συνελευσεις για το αντι-αυταρχικο πανεπιστημιο βεβαιως βεβαιως ?

    Ετσι ε φιλοκαπιταλιστες και αντι-καπιταλιστες αντάμα στην Πραγα (υποθετω και στην ουγγαρια με τα υπολλειματα του Χορτι και στην ΛΔΓ με τα υπολλειματα των ναζι). Και μετά σε ενοχλεί το κοινο πορισμα με την εαρ

    Επιλλεκτικη ευαισθησια που δεν αντεχεται

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γίνεται από πολλούς μια κατάχρηση της "κατηγορίας" ότι κάποιος ξεφεύγει από το θέμα.

    Για τον ευρωκομμουνισμό και την εποχή του συζητάμε,γιατί δεν κολλάει ο Πουλαντζάς (το απολίθωμα τον έβαλε στην κουβέντα) και το κομμουνιστικό κίνημα εκείνης της εποχής είναι κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω.

    Μου έχεις ήδη απευθυνθεί πέντε με έξι φορές,φαντάσου να ήθελες κιόλας.

    Μην νιώθεις άσχημα ,διάλογος λέγεται,είναι χρήσιμος αν μιλάμε πάντα για ένα ζωντανό κομμουνιστικό κίνημα των αντιφάσεων και της συλλογικής σκέψης και πράξης και όχι για την οικοδόμηση ιερατείων που ,κάτι σαν μετεωρολόγοι της ταξικής πάλης,θα μας πουν πότε οι "καιροί ωρίμασαν"


    Για το Μάαστριχ και τα υπόλοιπα τα είπαμε πιο πάνω.Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί.Έχεις υπογράψει ο ίδιος σαν ΚΚΕ,όχι κάποιος συνεργαζόμενος μαζί σου όλη την αποδοχή της ΕΟΚ και της πορείας προς το Μάαστριχ που είχε ανοίξει την εποχή του κοινού πορίσματος.Είχες υπογράψει όλη την γραμμή της "αριστεράς" που σήμερα είναι στην ΔΗΜΑΡ.Ήσουν με αυτούς(2 με 3 χρόνια πριν όχι κανέναν αιώνα) που σαν πλειοψηφία του ΣΥΝ επέβαλαν το Μάαστριχ σε αυτούς που φωτογραφίζεις ότι εγώ συνεργάζομαι σήμερα.Οπότε ,το αφήνουμε και αυτό να πάει στο διάολο

    Ότι αριστερά της αριστεράς είναι η δεξιά το λέει ο ΔΟΛ.Κάτι άλλο θα εννοούσε ο Χαρίλαος.Εκτός και αν το ...αφήσουμε και αυτό να πάει στον διάολο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μπα, αυτό ακριβώς εννοούσε ο Χαρίλαος. Κοίτα που είναι σήμερα η αριστερά της αριστεράς και θα δεις ότι είχε δίκιο. Αν πάλι ψάχνεις για επιχειρήματα του ΔΟΛ, θα τα βρεις στα σχόλιά σου για την Άνοιξη της Πράγας και το ΚΚΕ. Που δεν ήταν το θέμα της ανάρτησης, αλλά κάπως έπρεπε να το γυρίσεις για να αποδείξεις ότι είναι το νόημα της ύπαρξής σου. Αν πάντως θεωρείς ότι αυτό είναι διάλογος, το μπερδεύεις με αυτό που κάνετε στα συντονιστικά Είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Κι αφού καίγεσαι να έχεις το τελευταίο λόγο, το κόβω εδώ και σου αφήνω την χαρά. Άντε γεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Σύντροφε άναυδε από αυτό που λες συνάγεται ότι ήσουν στο πανεπιστήμιο τα 80's,μπορεί και τέλη του 70

    Με αυτό που λες βέβαια όποιος άλλος ήταν στο πανεπιστήμιο τότε γελάει μαζί σου.Εκτός και αν θέλεις να γίνεις συγκεκριμένος (πότε,που για ποιο θέμα,αν ήταν όντως κάποιος που ήταν ΑΣΦ ή Β πανελλ,μιας και μιλάμε για ρεύματα υπό διαμόρφωση,ή κάποιο σχήμα κάπου κάπως κάποτε κλπ).

    Βλέπεις βέβαια η ιστορία είναι πεισματάρα,και ότι και να φέρεις σαν παράδειγμα(πραγματικό ,κατασκευασμένο ή τραβηγμένο από τα μαλλιά) την κεντρική θέση της ΠΣΚ εναντίον του κινήματος,τα σπασίματα των καταλήψεων κλπ δεν μπορείς να τα αρνηθείς.

    Επίσης έχει ένα ενδιαφέρον ότι αναφέρεσαι σε συνελεύσεις ,από τις οποίες έβγαλες το υποτιθέμενο λαβράκι.Που πάει να πει ήσουν παρών,όπως και η ΠΣΚ.

    Σήμερα που αποφασίσατε να διαλύσετε τον φοιτητικό συνδικαλισμό (να προσπαθήσετε) πως θα βγουν τα λαβράκια?

    Από κει και πέρα έχει πλάκα ότι κανείς δεν έχει κάτι να γράψει υπέρ της σοβιετικής επέμβασης στην Πράγα.Ότι αφού έγινε η άνοιξη της Πράγας ,είχε και το ΚΚΕ δικαίωμα να συνθηκολογήσει με την ΕΟΚ,είναι ένας συμψηφισμός που τον αφήνω στην κρίση των συνομιλητών.

    Πες σε τελευταία ανάλυση πως στην μια μετά την άλλη από αυτές τις χώρες υπήρξαν κύματα από αιματοβαμμένες απεργίες.Τι σόι πολιτική συνείδηση είχε διαμορφώσει ο σοσιαλισμός για να μπορέσει κάτι τέτοιο ο ιμπεριαλισμός?Το ότι αυτές ήταν παράνομες,άρα δικαιώνεται η καταστολή δεν είναι επιχείρημα εναντίον των απεργιών αλλά εναντίον όσων τις απαγόρευαν.

    Η συλλογική ενοχή λειτουργεί ακόμα.Και για την Πράγα και για το 89.Καλό είναι αυτό!

    Έκανα ήδη κάποια κατάχρηση,αν δεν ειπωθεί κάτι καινούριο ,τα λέμε σε άλλο post σύντομα (όποιος θέλει,από το λαιμό δεν πιάνω κανέναν)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Χα, χα, χα!
    Αναυδε, ξέχασες τον θεωρητικό ντε, των αναρχοαυτόνομων και των επαναστατών των καταλήψεων, τον Ανδριανόπουλο!
    Μάλλον δεν πρόλαβες και τους διανοούμενους του Πουλατζά-εσ. να καταγγέλλουν στις συνελεύσεις το '78, με κόκκινα από την υπέρταση μάτια, οιονεί αφιονισμένοι δερβίσηδες, την σφαγή από τους σοβιετικούς εισβολείς των ηρωϊκών μουτζαχεντίν του Αφγανιστάν! Που θέλαν να απελευθερώσουν τις άμοιρες χανούμισσες από την εξαθλίωση της ιατρικής περίθαλψης, της πρόσβασης στη μόρφωση, της ελεύθερης κυκλοφορίας στον δρόμο!

    "Ανοιξη Πράγας" το '68,
    συμμαχία με τον ....Βασιληά(!) το '72,
    ΕΑΔΕ το '73-74,
    υπονομευτές του αγώνα κατά του Ν.330 το '75,
    Αφγανιστάν το '78,
    διαχρονικά θιασώτες της ΕΟΚ-ΕΕ, Μάαστριχτ Λισσαβώνα κλπ, (άρα θεωρητικά τεκμηριωμένο το ροκάνισμα των Ευρω-προγραμμάτων ιδίως στα ΑΕΙ, όπου συνωθούνται οι διαννοούμενοι με τα ανοιχτά μυαλά),
    αναρχοαυτόνομοι στην δεκαετία με τις βάτες,
    εκσυγχρονιστές το '89,
    εννοείται υποστηρικτές των Γκορμπατσώφ-Γιέλτσιν,
    εννοείται υποστηρικτές της κατεδάφισης του Τείχους της Ελευθερίας και του συνακόλουθου Anschluss,
    βομβαρδιστές της Γιουγκοσλαβίας,
    αβανταδόροι της "καταιγίδας της ερήμου" (ο χασάπης Σαντάμ),
    αβανταδόροι όλων των πορτοκαλλοκίτρινομπλέ "εξεγέρσεων" της CIA από την Ουκρανία μέχρι το Ουζμπεκιστάν,
    αβανταδόροι της "Αραβικής Ανοιξης" (πάντα παρέα με αδελφούς μουσουλμάνους-μπούργκα-σαρία οι εκσυγχρονιστές μας....)με αποκορύφωμα την Λιβύη,
    για Συρία ότι πεί ο ...Πέρεζ (!),
    για Ιραν δε χρειάζεται φαντασία,
    υπέρ του Ανάν το 2004 (στάση ευθύνης!!),
    θιασώτες της ελεύθερης πρέζας παρέα με τον Γιοργάκι,
    ουρά του ΠΑΣΟΚ (και συγκοινωνούντα δοχεία) διαχρονικά μέχρι την σημερινή πλήρη συγχώνευση τους.
    Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς...

    Παληοτόμαρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Συμφωνείς λοιπόν για τις ευθύνες του κκε για την συνθηκολόγηση του με την ΕΟΚ και τον Κύρκο,τον Μητσοτάκη κλπ.

    Βλέπεις τρομερέ,ο συν ειναι δημιούργημά του κκε. Σε πολιτικό επίπεδο, κατά τα άλλα τα κόμματα εξαρτώνται από τις ταξικές εκπροσωπήσεις.

    Η "αιμοδότηση" της εαρ με κάποια λαϊκή βάση,και η δημιουργία του συν ειναι έργο του κκε. Η ψήφος στο μάαστριχτ είναι εφαρμογή του κοινού πορίσματος.

    Περί Αφγανιστάν δεν συμφωνώ οτι μια ξένη επέμβαση μπορεί να δικαιολογηθεί με τις ανθρωπιστικές θεωρίες.

    Θυμίζει λιγο ΝΑΤΟ,παρτο αλλιώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Βαγγέλη ζ,
    συνέχισε....
    ...βαράνε ωραία τα κουδούνια, που σούχουν κρεμάσει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Οι ευαισθησίες του Χρουστσόφικου απολιθώματος πάντως, για αποτροπή χαρακτηρισμών είναι κάπως επιλεκτικές.

    Πας μη κκε βάρβαρος.

    Και πας κκε με υποψία διαφωνιας χαφιές.

    Θα είχατε μεγάλη πλάκα,αν δεν κάνατε τόση ζημιά στο λαό και το κίνημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Και κάπου εδώ βαγγέλη ζ, τελειώνει η καριέρα σου σε αυτό το μπλοκ, στο να κουρελιάζεις νεύρα και επιλεκτικές ευαισθησίες. Επειδή σκοπεύω να κάνω μελλοντικά μερικές αναρτήσεις που να ανοίξουν σοβαρή και καλοπροαίρετη συζήτηση κι επειδή είσαι το τελευταίο άτομο που θα μπορούσε να συμβάλει σε αυτό, εδώ χωρίζουν συντροφικά οι δρόμοι μας.
    Πες αν θες ότι είμαι σταλινικός, ότι το κάνω επειδή δεν είσαι κουκουές, ότι δεν ξέρω να κάνω διάλογο, ότι είσαι θύμα λογοκρισίας, πες ό,τι θες, ειλικρινά δε με νοιάζει, το μόνο που έκανες στην ουσία είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Εδώ δεν είναι εξωκοινοβούλιο να κάνεις τον παπάρα και να έχεις το ακαταλόγιστο, για να μην κολλήσουν οι άλλοι τη ρετσινιά του σταλινικού που σε διέγραψε και σε έκανε ήρωα.
    Στο καλό και να μη μας γράφεις. Κι αν το κάνεις, θα το δεις δημοσιευμένο με πολλή καθυστέρηση. Και θα το ξέρουμε μόνο εσύ κι εγώ. Οι άλλοι αναγνώστες δε φταίνε σε τίποτα.

    Υγ: Παρομοίως δε θα δημοσιεύονται και τα σχόλια, που θα απαντάνε στον βαγγέλη ζ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Στην πραγματικοτητα το κάνεις επειδή δεν είσαι κκες.

    Απο το κκε που κοντεύει τον αιώνα,που δεν ελλειψε απο κανέναν αγώνα του λαού,που ήταν σαν το ψάρι στο νερο μέσα στους εργαζομενους.

    Που ήταν γνήσια εθνική λαϊκή δύναμη,όπως θα ελεγε ο Ζαχαριάδης.

    Δεν λέω οτι δεν είναι το κκε αυτό το κόμμα.Προφανώς δεν πιστεύω και το αντίθετο.Στην πραγματικότητά σήμερα δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ξανά με αυτή την έννοια το μυθικό κόμμα.Υπάρχει και θα εξακολουθήσει να υπάρχει σε πολλαπλές μορφές και συμμαχιες.

    Έχει να κάνει με την πολλαπλότητα της κοινωνικής δομής,και τις έτσι κι αλλιώς προηγμένες ικανότητες της εργατικής τάξης να διευθύνει την κοινωνία.

    Μεγάλα κομμάτια του κκε λοιπόν φίλε ειναι στο κόμμα, μαζί μου. Εσύ κάτσε απ'έξω και πετα πέτρες.


    Όπως ελεγε ο Αλντο Νατολι,δεν μου χρειάζεται ταυτότητα για να είμαι κομμουνιστής.

    Μεγάλη κουβέντα.Μεγάλο πρόβλημα και οσοι έχουν ταυτότητα άλλά δεν είναι κομμουνιστες.Γιατί το μονο που ξέρουν είναι να αναζητούν τις μικροεξουσιες τους στην αριστερή γωνίτσα του καπιταλισμού.

    Και να παρεξήγουνται οτι η γωνίτσα τους δεν ειναι αριστερή άλλά κομμουνιστική.

    Σύντροφε δεν χρειάζεται να με κόψεις, δεν ξαναγράφω. Αν θες δημοσίευσε αυτό σαν τελευταίο να μη με χάσετε, αναπολογητο.Τόσες φορές χαλασαμε τις καρδιές μας, να πω και γω γιατί νομίζω δεν συννενοηθηκαμε

    Ζήσε λοιπόν την αυταπάτη ότι μπορείς να σταματήσεις τον διάλογο, να κρύψεις τις αντιφάσεις, να απονευρώσεις την ζωή.

    Τα λέμε,(γενικά)θες δεν θες μιας και για μένα αν και δεν είσαι στο κόμμα, ταξικός αντίπαλος δεν είσαι.Και το κόμμα θα υπάρξει στην πλήρη(οσο γίνεται) μορφή όταν καταλάβεις οτι δεν μπορεί να υπάρξει σαν αυτό που νομίζεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Διαβάζω , Γενάρη του '18 αυτό το θρεντ με τις συριζόφερνες θέσεις του "βαγγέλη ζ" όταν ήταν τση μοδός η μεγάλη αυταπάτη του "αντιμνημονιασμού" και του αρχιερέα του Τσίπρα. Πόσο γρήγορα - και εύκολα - η πουτάνα η ιστορία απέδειξε, ακόμα μια φορά τί είναι και τί θέλει ο ευρωκομμουνισμός: αστική διαχείριση. χωρίς αρχές. Με σημαία και προίκα τον αντικομμουνισμό.

    Αναρωτιέμαι σε ποιο υπουργείο να χώθηκε ο γαμιόλης..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Η κε του μπλοκ είναι ανοιχτή σε κάθε σχόλιο που προσπαθεί να προσθέσει κάτι στην πολιτική συζήτηση
Αρκεί να έχει κάποιο διακριτό ψευδώνυμο ως υπογραφή.