Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Αποδείξεις και ονόματα

Σήμερα η κε του μπλοκ ξαναπιάνει ένα σχετικά ξεχασμένο νήμα από την περασμένη βδομάδα, προτού αποκοπεί εντελώς από τον αργαλειό της επικαιρότητας, που εξυφαίνει ωστόσο περίπλοκα κυκλικά σχέδια και συνωμοτεί για να μας ξαναδώσει αφορμές να επιστρέψουμε στο ίδιο σημείο. Δεν είναι εξάλλου πολύ δύσκολο να βρεθεί αφορμή, για να πιάσει κανείς τη σχέση του σύριζα με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα. Αρκεί πχ μια ομιλία του τσίπρα ή του σταθάκη στο σεβ, σε κάποιο ινστιτούτο, κτλ. Ή μια τυχαία συνάντηση του μαρινάκη με τη δούρου, που θα μπορούσε να αναφωνήσει στους ψηφοφόρους της «ω με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο...», σα μοντέρνα σταχτοπούτα, για να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου. Ο οποίος θα γλιτώσει όμως από την ανθρωπιστική κρίση, αν βγει το κόμμα της ρένας, και θα πάρει τηλ τον κυρ-στέφανο, αμέσως μετά την επαναφορά των 751 ευρώ, να του παραγγείλει ζαμπόν και σοκολάτα για τα παιδιά. Θα το κάψουμε απόψε κυρ-στέφανε, σαν τον καραγκιόζη: θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε. Και πριν τα μεσάνυχτα, το όνειρο θα τελειώσει κι οι υποσχέσεις θα γίνουν κολοκύθια με τη ρίγανη, που τηγανιτά μαζί με λίγο τζατζίκι γίνονται ιδανικός μεζές και ξεγελάν την πείνα σου.

Μπαίνει λοιπόν κατά καιρούς το ερώτημα –για να αντιστρέψουμε και αυτό που τέθηκε στη βουλή προς το δραγασάκη: ποιοι αποτελούν τέλος πάντων το διαβόητο «λόμπι της δραχμής»; Ποια επιχειρηματικά συμφέροντα επιθυμούν ή φλερτάρουν με την έξοδο της ελλάδας από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα;
Και μπαίνει συνήθως από ευρωσκεπτικιστές διαφόρων αποχρώσεων και (συγκλινουσών) αφετηριών, που θεωρούν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα απαραίτητο όρο για την παραγωγική ανασυγκρότηση και τη σωτηρία της χώρας. Ή από ντούρους (με δέλτα) αριστερούς αντι-καπιταλιστές, που βλέπουνε την έξοδο από την ευρωζώνη ως το πρώτο (μεταβατικό) βήμα για τη ρήξη με την ευρωπαϊκή ένωση και θεωρούν το ευρώ στρατηγική επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης.

Ναι αλλά η στρατηγική στόχευση δεν είναι ακριβώς ανελαστική και μονοσήμαντη, χωρίς να επεξεργάζεται εναλλακτικά σχέδια για κάθε πιθανό ενδεχόμενο, το περιβόητο «σχέδιο β’» -όπως πολύ εύγλωττα ονόμασε την πολιτική του κίνηση ο αλαβάνος- που δε λειτουργεί προφανώς αντιπαραθετικά αλλά συμπληρωματικά προς το βασικό σχέδιο. Κι ο σύριζα φάνταζε –όχι φυσικά ως η πολιτική δύναμη που θα ηγηθεί μιας στρατηγικής ρήξης με την εε, αλλά- ως η καλύτερη δυνατή κυβερνητική επιλογή από τη σκοπιά της αστικής τάξης, για τη διαχείριση μιας πιθανής, αναγκαστικής εξόδου από την ευρωζώνη –σενάριο που κάθε άλλο παρά είχε αποκλειστεί πριν από λίγα χρόνια.

Αν ο αλέξης έλεγε προεκλογικά (για να ψαρέψει σε θολά, ευρωσκεπτικιστικά νερά) πως ο σύριζα δεν έχει κάποιου είδους φετίχ με το νόμισμα, το ίδιο ακριβώς ισχύει για τις πολιτικές προτιμήσεις της κυρίαρχης τάξης και το σχεδιασμό των επιτελείων της. Που δεν έχουν κανένα ιδεολογικό ταμπού να στηρίξουν ένα «αριστερό» ή «σοσιαλιστικό» κόμμα, εφόσον πιστεύουν πως μπορεί να εδραιώσει την κυριαρχία τους και να βγάλει καλύτερα τη δουλειά που απαιτείται. Άσπρος γάτος, μαύρος γάτος, το ζήτημα είναι να πιάνει ποντίκια, όπως θα έλεγαν κι οι κινέζοι σύντροφοι. Και η σοσιαλδημοκρατία (σε όλες της τις εκδοχές, από όπου κι αν προέρχονται) είναι αυτή που κλήθηκε ιστορικά να βάλει τις πιο πολλές φάκες, εφαρμόζοντας τα πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα και μεταρρυθμίσεις. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και εν έτει 2010, που η σοσιαλδημοκρατία παρήκμαζε διεθνώς και οδηγούνταν στην πολιτική της χρεοκοπία, το πασόκ κρίθηκε ως το πλέον κατάλληλο, λόγω της επιρροής του στα εργατικά στρώματα, να ψηφίσει και να εφαρμόσει το πρώτο μνημόνιο, βγάζοντας την βρώμικη δουλειά στο κύκνειο άσμα του.

Η αστική τάξη βέβαια παραμένει ενιαία μέσα στη διαφορά της και ενωμένη σε τελική ανάλυση απέναντι στον εργαζόμενο λαό και την προάσπιση της εξουσίας της. Αυτό ουδόλως αποκλείει τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς μεταξύ ξεχωριστών συμφερόντων και τα αντικρουόμενα σχέδια διαφόρων τμημάτων της. Υπάρχει σίγουρα μια μερίδα που της αστικής τάξης που θα ευνοηθεί και θα φροντίσει να αξιοποιήσει μια πιθανή επιστροφή στη δραχμή, χωρίς αυτό να καθιστά λιγότερο αρραγές το αστικό μπλοκ –όπως δεν το είχε κάνει παλιότερα ο διαχωρισμός του σε βενιζελικό κι αντιβενιζελικό στρατόπεδο, φιλοβασιλικούς και αντιβασιλικούς, αγγλόφιλους και γερμανόφιλους. Και όπως δεν το διασπούν οι διαφορετικές εκτιμήσεις για τη δοσολογία του μίγματος ποα θα φέρει την έξοδο από την κρίση και την ανάπτυξη –αν θα έχει δηλ σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή ή περισσότερα κεϊνσιανά μπαχαραικά για την αύξηση της ζήτησης και την τόνωση της αγοράς.

Γιατί λοιπόν αποπέμφθηκε τόσο άκομψα ο γαπ, όταν προανήγγειλε δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, ώστε να μην τεθεί σε ψηφοφορία κι αμφισβήτηση –κι ας μην έμοιαζε πολύ πιθανό να νικήσει το «όχι»; Και γιατί κάποια αστικά μέσα επιτίθονται τόσο σφοδρά στο σύριζα, φλερτάροντας ανοιχτά με τα όρια της γελοιότητας πολλές φορές, προκειμένου να υποκύψει ο κόσμος σε τρομοκρατικά διλήμματα και να στηρίξει τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού;

Ας σημειωθεί καταρχάς πως οι γραφικές επιθέσεις των μμε κι η αρνητική διαφήμιση λειτουργούν μάλλον ενισχυτικά προς την αξιωματική αντιπολίτευση, τσιμεντάρουν με το κλίμα τεχνητής πόλωσης και τους δύο πυλώνες του νέου δικομματισμού κι εξασφαλίζουν πολιτική σταθερότητα, προβάλλοντας ως –ακραία ίσως, πάντως μοναδική- εναλλακτική στη σημερινή μαυρίλα μια παρδαλή λύση, που κινείται ξεκάθαρα εντός του κυρίαρχου πλαισίου, χωρίς να αμφισβητεί καν επιμέρους επιλογές και στοιχεία του.

Ένα δεύτερο σημείο (που έχουμε δει και σε παλιότερα κείμενα) είναι ότι η αστική τάξη δε συμπαθεί ιδιαίτερα τις αλλαγές και την πολιτική αστάθεια κι αν περνούσε από το χέρι της, πιθανότατα θα συνέχιζε να πορεύεται με τους ίδιους πολιτικούς φορείς, που ξέρει κι εμπιστεύεται, σαν την χλωρίνη κλινέξ, που αν πέσει στα ρούχα (μαζί που πλύθηκαν και έχουνε γίνει ροζ) ξεπλένει τα χρώματα και όλες τις ιδεολογικές διαφορές. Όπως δηλ στις ηπα, όπου οι ρεπουμπλικάνοι κι οι δημοκρατικοί εναλλάσσονται σταθερά εδώ και διακόσια χρόνια. Οι συνεχείς διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα προκύπτουν αναγκαστικά ως αποτέλεσμα της χρεοκοπίας των παλιών εργαλείων στο έργο της ενσωμάτωσης των μαζών –κατεξοχήν παράδειγμα η παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία των ημερών μας.

Η ανάδειξη του σύριζα σε διάδοχο πολιτικό φορέα του σοσιαλδημοκρατικού πόλου σηματοδοτεί τόσο την ενσωμάτωση των μαζών που απεγκλωβίστηκαν από το πασόκ, όσο και την ταχύτερη ενσωμάτωση του ίδιου στους κανόνες του νέου του ρόλου και τις αυξημένες αρμοδιότητές του. Οι μιντιακές επιθέσεις στο σύριζα πχ απ’ το συγκρότημα λαμπράκη αντανακλούν ακριβώς την πίεση για αυτή την προσαρμογή, τη διαπραγμάτευση για τους όρους της και τη συνδιαλλαγή με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα και την ενδομονοπωλιακή σύγκρουση. Η απεικόνιση της κομμουνάρας γιάννας και του κοντομηνά στο περίφημο σκίτσο του βήματος δεν μπορεί ασφαλώς να είναι τυχαία –σαν τα ραντεβού της σταχτοπούτας ρένας, που ξέμεινε με το γοβάκι της υγιούς επιχειρηματικότητας και ψάχνει να το φορέσει στον πρίγκηπά της. Ενώ μια πιθανή κυβερνητική σφήνα του ποταμιού και ενός καθαρά δικού τους μιντιανθρώπου –όπως ο θεοδωράκης- για να πιάσει ο σύριζα την πλειοψηφία των 150+1 βουλευτών, θα ‘ναι ένα ακόμα εχέγγυο για τον πιο αποτελεσματικό έλεγχό του.

Η ιδιαιτερότητα της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής που πρεσβεύει ο σύριζα είναι πως –λόγω και της αρνητικής διεθνούς συγκυρίας- ξεκίνησε ήδη την προσαρμογή της, πριν καν κληθεί να αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα, δίνοντας από τώρα εξετάσεις και καθαρά δείγματα γραφής. Η στάση απέναντι στην αριστερή κυβέρνηση που έρχεται λοιπόν είναι σημείο κλειδί για το στίγμα και την πολιτική συνέπεια κάθε δύναμης. Όσοι θέλουν να γίνουν η φωνή της αριστερής συνείδησης του σύριζα ή θεωρούν καταστροφικές τις ίσες αποστάσεις με τη νδ, όσοι φοβούνται μη τυχόν αφήσουμε το σύριζα να αποτύχει γιατί η αποτυχία αυτή θα αντανακλά σε όλους μας κι υπενθυμίζουν σε κάθε ευκαιρία το πάθημα του 81’ –που ωστόσο δεν τους έγινε μάθημα για το σήμερα- είναι υπόλογοι για τις αυταπάτες που καλλιεργούν στο λαϊκό κίνημα.

Κι οι λακεδαιμόνοι κύριε; Η πρώτη νοέμβρη είναι καταχωρημένη ως παγκόσμια ημέρα χορτοφαγίας και δωρεάς οργάνων, αλλά εμείς δεν τρώμε κουτόχορτο, ούτε είμαστε διατεθειμένοι να δωρίσουμε κόσμο κι ανοχή στο νέο πασόκ που έρχεται. Για όσους αρνούνται βέβαια να μπουν στο ίδιο (αριστερό) τσουβάλι με το σύριζα, για όσους προειδοποιούν το λαό για τη διάψευση των προσδοκιών του και του δείχνουν τη μόνη διέξοδο που έχει, υπάρχει πλούσια πείρα και πασοκικό οπλοστάσιο από το παρελθόν, ώστε να βγει αριστερός ψάλτης της δεξιάς, που τον χειροκροτά ο κυβερνητικός λόχος στη βουλή, κτλ. Αυτά ακριβώς που έλεγε δηλ και το πασοκ του γιωργάκη, πριν γίνει κυβέρνηση και προωθήσει το πρώτο μνημόνιο –όπως σημειώνει πολύ εύστοχα ο πρωτούλης σε μια πρόσφατη πολύ καλή τηλεοπτική του εμφάνιση.

Όσο για το τσουβάλι της αριστεράς –και τους ασκούς αιόλους που θα ανοίξει η «αριστερή κυβέρνηση»- θα μιλήσουμε πιο αναλυτικά προσεχώς...


38 σχόλια:

  1. Ο οποίος θα γλιτώσει όμως από την ανθρωπιστική κρίση, αν βγει το κόμμα της ρένας, και θα πάρει τηλ τον κυρ-στέφανο, αμέσως μετά την επαναφορά των 751 ευρώ, να του παραγγείλει ζαμπόν και σοκολάτα για τα παιδιά.

    Eεε, κυρ Στέφανε, συγγνώμη, η επαναφορά στα 751 βασικό δεν είταν ένα από τα αιτήματα του συλλαλητηρίου του ΠΑΜΕ την 1η Νοέμβρη;

    Τρύφωνας Μπόρισιτς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. οπως παντα πολυ καλη αναρτηση. Οποιος δεν καταλαβε απο το παθημα του 81 και οχι μονο απλα δεν θελει να καταλαβει. Δυσκολος ο δρομος για εμας αλλα τους φερνει σε απογνωση γιατι εχουμε σταματησει να καλλιεργουμε αυταπατες. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η έξοδος από το ευρώ μπορεί να μην λύνει προβλήματα της εργατικής τάξης, αλλά ταυτόχρονα δεν της δημιουργεί νέα.
    Η εργατική τάξη δεν έχει να φοβηθεί την μείωση των τραπεζικών καταθέσεων, γιατί δεν έχει. Δεν έχει να φοβηθεί την μείωση της αξίας των ακινήτων, γιατί δεν έχει. Επιπλέον μέχρι τώρα είδε την αξία του σπιτιού που κατοικεί να μειώνεται στο ένα τέταρτο της αρχικής, του χωραφιού στο χωριό να μηδενίζεται σχεδόν και τα λίγα χρήματα που είχε στην άκρη να εξαφανίζονται και όλα αυτά με ευρώ.
    Δεν έχει να φοβηθεί ούτε την κατάρρευση των τραπεζών γιατί μόνο χρωστάει σε αυτές. Ούτε την αύξηση του πετρελαίου, γιατί έτσι και αλλιώς και σήμερα δεν ανάβει την θέρμανση.
    Δεν έχει να φοβηθεί ούτε το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, γιατί έτσι και αλλιώς και τώρα ξεπουλιέται (ο Λάτσης πήρε το Ελληνικό με ψίχουλα, άλλοι τον ΟΠΑΠ κλπ.κλπ.).
    Όλα τα αστικά κόμματα (από Χ.Α. μέχρι Σύριζα. Κάποιες φωνές τύπου Αλαβάνου ή Κατσανέβα είναι απλά γραφικές) έχουν ταχθεί αναφανδόν υπέρ του ευρώ και μάλιστα έκαναν τα πάντα για να μην αμφισβητηθεί η παρουσία μας σε αυτό. Δεν ξέρω αν κάποια μερίδα των αστών είναι υπέρ της εξόδου, αλλά προσωπικά δεν έχω αντιληφθεί να εκφράζεται συγκροτημένα κάποια τέτοια άποψη.
    Δεν νομίζω τέλος ότι η επιλογή των αστών για το ευρώ σχετίζεται με το ότι «η αστική τάξη δεν συμπαθεί ιδιαίτερα τις αλλαγές». Μέσα στο ευρώ αισθάνεται ασφαλής τόσο σε οικονομικό επίπεδο, όσο και σε πολιτικό. Η «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» είναι αυτή που θα φέρει στις αστικές τάξεις της Ευρώπης (και της Ελλάδας) την πολυπόθητη διαιώνιση του καπιταλισμού στην ήπειρο μας.
    Αυτά για το ευρώ. Γιατί για την ΕΕ τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και νομίζω ότι ένα ισχυρό κίνημα εναντίον της ΕΕ με αντικαπιταλιστικούς στόχους θα είναι το μεγαλύτερο κτύπημα στους αστούς και εκ των πραγμάτων θα θέσει ζήτημα αμφισβήτησης της κυριαρχίας τους.
    Κλείνω με κάτι για τις "αυταπάτες". Νομίζω ότι αφορούν ένα πολύ μικρό μέρος των δυνάμεων του Σύριζα (και της Ανταρσύα), κυρίως δηλαδή μερίδα των προερχόμενων από το ΚΚΕεσ. κλπ. Η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του δεν έχει καμία αυταπάτη. Απλά θεωρεί ότι, έστω και σε λεπτομέρειες, μια κυβέρνηση του θα είναι καλύτερη από την σημερινή αθλιότητα των Σαμαροβενιζέλων. Ξέρει ότι δεν περιμένει κάτι σημαντικό, αλλά ελπίζει ότι και ένα μόνο πράγμα να κάνει διαφορετικό, θα είναι καλύτερα από το τώρα. Για αυτό νομίζω ψηφίζει Σύριζα και για τίποτα άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια ενδεχομενη συγκροτημενη εξοδο απο την ευρωζωνη και επιστροφη σε εθνικο νομισμα για οποιαδηποτε χωρα δεν πρεπει να τη μελεταμε υπο το πρισμα του αναπαντεχου. Αν η επιστροφη σε εθνικο νομισμα δεν προκυψει ως ατυχημα η αστικη ταξη θα εχει προετοιμασει το εδαφος ωστε οι απωλιες της να ειναι ελαχιστες. Αντιθετα αυτο το ενδεχομενο θα προσθετε στην εργατικη ταξη εναν τεραστιο πληθωρισμο και δεν θα αφαιρουσε τιποτα απο τα ηδη υπαρχοντα προβληματα αφου η ΕΕ και οι δεδμευσεις της θα ηταν ακομα εδω , οπως και το συνολικοτερο πλαισιο που διεπει τον καπιταλιστικο τροπο αναπτυξης. Το οτι στην Ελλαδα σημερα φωνες σαν του Αλαβανου, του Κατσανεβα , καποιες ευρωσκεπτιστικες σκεψεις των ΑΝΕΛ (για συνδεση με το δολαριο) φαινονται γραφικες δε σημαινει οτι δεν αποτελουν ζυμωση και επεξεργασια σεναριων. Σε αλλες χωρες και μαλιστα πολυ πιο ισχυρες της Ελλαδας αυτες οι προτασεις εκπροσωπουν καθαρα ενα τμημα αστων. Πχ Γερμανια με το κομμα καποιων βιομηχανων που ζητα επιστροφη στο Μαρκο, Γαλλια με τη Λεπεν, Ιταλια με τον Γκριλο, Αγγλια που ετσι και αλλιως ειναι εκτος ευρωζωνης με τον Φαρατζ αλλα ακομα και ο Καμερον βαζει θεμα δημοψηφισματος για αποχωρηση και απο την ΕΕ. Τα πραγματα δεν ειναι στατικα και οι αστοι παντα φροντιζουν για ολα τα ενδεχομενα.
      Στην Ελλαδα σε οτι αφορα την ΕΕ συμφωνω μαζι σου οτι ειναι αυτη τη στιγμη η αστικη μας ταξη τοσο αρηκτα συνδεδεμενη οικονομικα και πολιτικοστρατιωτικα με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ που αν ενα κινημα με αντικαπιταλιστικο προσανατολισμο ηταν τοσο ισχυρο να απειλησει αυτες τις επιλογες τοτε σιγουρα θα απειλουσε την ιδια την υπαρξη και την εξουσια των αστων στη χωρα μας. Αλλα ακομα και σε αυτο το επιππεδο της προσδεσης σε ιμπεριαλιστικες συμμαχιες ενμεσω κρισης ειδικα δεν ειναι στατικα τα πραγματα. Ειδικα οσο ο ιμπεριαλιστικος πολεμος φαινεται να γυρωφερνει...

      ratm

      Διαγραφή
  4. τρυφωνας. Το αιτημα του ΠΑΜΕ για 751 βασικο μισθο δεν απευθυνεται σε καμμια κυβερνηση που τα μεσα παραγωγης τα εχουνε οι αστοι. αποτελει ΑΙΤΗΜΑ ΚΡΙΚΟ για την ωριμανση των συνειδησεων ωστε να ενισχυθει η λα ικη συμμαχια με στοχο αλλαγη ταξης στην εξουσια. Με τον καπιταλισμο στο ιμπεριαλιστικο σταδιο και χωρις την ΕΣΣΔ σαν αντιπαλο δεος δεν θα παραχωρησουνε τιποτα αν δεν ανατρα πουνε. οποτε θα περιμενεις την 2α παρουσια για να γινει αυτο απλα με αλλο διαχειρηστη. Το παραδειγμα του ΑΚΕΛ στα 5 χρονια αστικη διαχειρηση λεει πολλα οπως και τα 15 χρονια στην βενεζουελα για οποιον βεβαια θελει να δει ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Επίτρεψε μου τρεις παρατηρήσεις

    - ο γαπ εδειξε απαράδεκτη δειλία και φιλοτομαρισμο τον κρισιμο νοεμβριο του 2011 με τα τσαλιμακια του για δημοψηφισμα κλπ. Υποχρέωσε τον άλλο πολο του συστηματος να συρθει στην κυβερνηση παπαδημου (ο οποιος για να προστατευσει τα πλευρα του απαιτησε και το λαος) με αποτελεσμα να καταρευσει και η ΝΔ τον μαιο-ιουνιο του 2012 αλλα και η χα να αναπληρωσει το κενο του λαος. Με τον τροπο αυτό αυξηθηκε ο βαθμος δυσκολιας του κατεστημενου να ελεγξει το πολιτικο σκηνικο με αποτελεσμα να απαιτειται από το συριζα αμεση καταθεση πιστοποιητικων οδηγωντας τον σε απιστευτες κωλοτουμπες . για το λογο αυτό ο γαπ πλεον εχει μεταβληθει σε μια γραφικη φιγουρα (όχι ότι δεν ηταν εξαρχης) από αυτους που τον αποθεωναν για μια δεκαετια

    - η εξόφθαλμα παραλογη κατηγορία ότι ο συριζα επιδιώκει επιστροφη στη δραχμή εξυπηρετει τον περιορισμό διαρροών παραδοσιακά δεξιών ψηφοφόρων προς την κουμουνδούρου. Ο ενφια έβλαψε τον εκλογικό πυρήνα της ΝΔ και αυτού του είδους η προπαγανδα είναι απαραίτητη. Η προπαγάνδα δια μέσου της τηλεόρασης και του τύπου δύσκολα μπορεί να είναι στοχευμενη με αποτέλεσμα μηνύματα που προορίζονται για συγκεκριμένο ακροατήριο να κατευθυνονται και σε άλλα αυτιά και μάτια (που απλως γελούν)

    - η επιστρογη στη δραχμη δεν είναι απαραιτητο να είναι μια εκουσια επιλογη μεριδας της αστικης ταξης (αν και υπαρχουν μεριδες του κεφαλαιου που στενα οικονομικα εχουν συμφερον μια φτηνη δραχμή π.χ. τουρισμος, εξαγωγικες εταιριες κλπ αλλα επιλεγουν την ευρωζωνη για λογους αναπαραγωγής του συστηματος). Το πιο πιθανο ήταν να συμβει ακουσια σαν ατυχημα αποτελεσμα αδυναμιας να διαχειριστουν το δημοσιο χρεος της χωρας . ο κινδυνος αυτος δεν εχει μηδενιστει σημερα και οσο συνεχιζεται η υφεση θα μπαινει στο τραπεζι σαν εναλλακτικη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Είναι, νομίζω, ένα ενδιαφέρον ζήτημα η υπόθεση του πρώτου μνημόνιου και των όρων υπό τους οποίους βρέθηκε το ΠΑΣΟΚ να είναι η κυβέρνηση που το ψηφίζει και το εφαρμόζει. Κατά τη γνώμη μου αυτή η ιστορία δεν θα ήταν για το ΠΑΣΟΚ "κύκνειο άσμα", αν κάποιοι αστικοί σχεδιασμοί δεν ανατρέπονταν από άλλους.

    Αν, δηλαδή, εφαρμοζόταν το σχέδιο να παραμείνει η κυβέρνηση Καραμανλή ως τις προεδρικές εκλογές του Φλεβάρη του '10 και να γίνουν εκλογές το Μάρτη ή τον Απρίλη λόγω μη εκλογής προέδρου, το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν θα ξεφτιλιζόταν αλλά θα εμφανιζόταν και σαν σωτήρας απέναντι στην οικονομική κρίση που θα ξέσπαγε όχι επί δικής του κυβέρνησης αλλά επί κυβέρνησης ΝΔ.

    Αυτός μάλλον είναι και ο λόγος που η απόφαση Καραμανλή να προκηρύξει εκλογές τον Οκτώβριο του 09 αντιμετωπίστηκε με αρκετή γκρίνια από την αστική αρθρογραφία που ίσως διέβλεπε ότι έτσι το τάιμινγκ μεταξύ επερχόμενων οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων δεν κούμπωνε με τον πιο ανώδυνο τρόπο για το σύστημα της πολιτικής εναλλαγής.

    Άλλωστε πριν από το μνημόνιο προηγήθηκαν τα πρώτα μέτρα: πάγωμα μισθών στο δημόσιο, περικοπές επιδομάτων 10%, περικοπές υπερωριών και οδοιπορικών στις 9 Φεβρουαρίου του 10 και ξανά στις 3 Μαρτίου 2010 μείωση 30% στα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, αδείας, μείωση 12% σε όλα τα επιδόματα του Δημοσίου, μείωση 7% στις αποδοχές υπαλλήλων ΔΕΚΟ, ΟΤΑ, ΝΠΙΔ, αύξηση ΦΠΑ από 4,5 στο 5%, από 9 στο 10%, από 19 στο 21%, αύξηση 15% στον φόρο της βενζίνης, επιβολή επιπλέον 10% έως 30% στους (ήδη υπάρχοντες) φόρους εισαγωγής επί της αξίας των περισσότερων εισαγόμενων αυτοκινήτων, επαναφορά τεκμηρίων διαβίωσης σε όλα ανεξαιρέτως τα αυτοκίνητα, επέκταση των τεκμηρίων διαβίωσης σε όλα ανεξαιρέτως τα ακίνητα.
    http://el.wikipedia.org/wiki/Ελληνική_κρίση_χρέους_2010-σήμερα

    synexizetai

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. synexeia

    Αυτά όμως θα "έπρεπε" χρονικά να συμπέφτουν με κυβέρνηση ΝΔ, με προεδρικές εκλογές κλπ, και μπροστά σε αυτά το ΠΑΣΟΚ θα εμφανιζόταν σαν σωτήρας απέναντι στη ΝΔ που ήταν πολιτικά χρεοκοπημένη ήδη από τις ευρωεκλογές του 2009. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι οι εκλογές του 2009 έγιναν την ώρα που έγιναν παρότι επρόκειτο να αλλάξει "κάτι" με αυτές...

    Κατά τα άλλα το ότι η κρίση ήταν βέβαιη και γνωστή σε όλους είναι σίγουρο: Δεν είναι δυνατό μόνο το ΚΚΕ να ήξερε για την επερχόμενη κρίση και να μιλά ήδη από το Σπετέμβρη του '09 για "θύελλα" και την ίδια στιγμή να το αγνοούν τάχα οι αστοί πολιτικοί που κάθε μέρα τρώνε και τηλεφωνιούνται με τους οικονομικούς εκπροσώπους της ολιγαρχίας...

    Τέλος πάντων το θέμα είναι πως το ΠΑΣΟΚ αντί να παίξει ρόλο σωτήρα αναγκάστηκε να κινηθεί σπασμωδικά και να απογυμνωθεί από όλη τη μυθολογία που το περιέβαλε σαν δήθεν φιλολαΪκό κόμμα, μυθολογία που συντηρούσε και ο συριζα μέχρι τελευταία στιγμή αφού ως την παραμονή του πρώτου πακέτου αντιλαϊκών μέτρων δεν έπαυε να κλείνει το κοντόφθαλμο μάτι του στο ΠΑΣΟΚ για κυβερνητική συνεργασία κλπ, ενώ ακόμα και νωρίτερα όταν απολύονταν ("απελευθερώνονταν από την ομηρία") οι "στέιτζερς", όλος ο "χώρος" ο εκτεινόμενος από ΠΑΣΟΚ έως ΣΥΡΙΖΑ ρέμβαζε με το "κλίμα" που τόσο απότομα είχε "αλλάξει" κι είχε γίνει εύκρατο ύστερα από την κυβερνητική εναλλαγή...

    Μέσα σε αυτή τη σπασμωδικότητα εντάσσεται κατά τη γνώμη μου (εξυπηρετώντας ταυτόχρονα και βλέψεις τμημάτων της άρχουσας τάξης εντός και εκτός χώρας) και η τυχοδιωκτική στην ουσία της πρόταση γαπ για δημοψήφισμα για το ευρώ.
    Τυχοδιωκτική χωρίς όρια, αφού στην πραγματικότητα θα ήταν ένα δημοψήφισμα που θα έβαζε το λαό να "επιλέξει" ανάμεσα στο "ευρώ" από τη μια και σε έναν άγνωστο Χ από την άλλη ακόμα κι αν αυτός ο άγνωστος Χ ονομαζοταν "όχι ευρώ", "δραχμή" ή όπως αλλιώς.
    Ίσως ακόμα και τώρα δεν είναι σε όλους σαφές ότι η λεγόμενη "επιστροφή στη δραχμή" δεν είναι σε καμία περίπτωση "επιστροφή" οπουδήποτε, και ότι η θέση "όχι στο ευρώ" δεν έχει από μόνη της κανένα νόημα αν δεν συνοδεύεται από μια θέση για το ποιοι θα είναι οι οικονομικοί και πολιτικοί όροι που θα το αντικαταστήσουν.
    Άλλο θέμα βέβαια ότι χάρη σε αυτόν τον τυχοδιωκτισμό ο γαπ μπορεί στον αιώνα τον άπαντα να ισχυρίζεται ότι αυτός μεν πρότεινε πλην όμως δεν εισακούστηκε κλπ κλπ.

    Κλείνω, τέλος, το σχόλιο απολογούμενος για το μεγάλο μήκος όλων αυτών των μικροπολιτικών σκέψεων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φίλε Τρύφωνα Μπόρισιτς, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για 751 ευρώ βασικό μισθό και στην ουσία κοροϊδεύει όταν δεν μιλάει παράλληλα για κατάργηση των αντεργατικών νόμων. Τη δυνατότητα δηλαδή κάθε εργοδότη να σου αλλάξει το καθεστώς εργασίας από αορίστου χρόνου σε κάποια μορφή ελαστικής εργασίας. Το ΚΚΕ μιλάει για ελάχιστο 751 ευρώ για κάθε εργαζόμενο σε κάθε περίπτωση.
    Αλλά μιας και ρωτάς, θα μου επιτρέψεις να ρωτήσω και εγώ. Είναι ο Γ.Α.Π., ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ακραίο καιρικό φαινόμενο το οποίο προκάλεσε ανθρωπιστική κρίση ή πρόκειται για μια καπιταλιστική κρίση που θα ερχόταν ούτως ή άλλως; Είναι ο Γ.Α.Π., ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος που φέρανε τον καπιταλισμό στη χώρα ή ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί αυτούς ως διαχειριστές της αστικής εξουσίας όπως και τους επόμενους; Το πρόβλημα είναι μνημόνιο-αντιμνημόνιο που έγινε διαπραγμάτευση-μη διαπραγμάτευση και θα καταλήξει ήπια προσαρμογή-επιτάχυνση μεταρρυθμίσεων ή καπιταλισμός-σοσιαλισμός; Η λύση του χρέους είναι με πιο τρόπο θα το πληρώσει ο λαός ή ότι δεν πρέπει να πληρώσει κάτι το οποίο δεν δημιούργησε; Είναι σωστό να μιλάμε για δεξιός-αριστερός ή έτσι προσπαθούμε να κρύψουμε τον πραγματικό διαχωρισμό εργατική τάξη-αστική τάξη; Είναι το ΚΚΕ που έχει εξοκείλει από τις κομουνιστικές αρχές του ή ο κομουνισμός ήταν πάντα κάτι αδιάφορο έως και εχθρικό για σοσιαλδημοκράτες όπως ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι η ηγεσία του ΚΚΕ το πρόβλημα σας; Μήπως ο σεχταρισμός ή ο δογματισμός; Δεν νομίζω φίλε μου. Το πρόβλημά σας έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται μικροαστισμός.
    Ο μικροαστός σαν τάξη συνειδητοποιεί σε φάση καπιταλιστικής κρίσης περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι μεταξύ της αστικής τάξης δεν υπάρχει καμία αλληλεγγύη. Έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι η άρχουσα αστική τάξη έχει σκοπό να τον βγάλει εκτός παιχνιδιού και ας πιστεύουν και οι δυο στον ίδιο θεό της κονόμας. Από την άλλη θα αντιδράσει στην ανατροπή του καπιταλισμού σαν το μωρό που δεν θέλει με τίποτα να απογαλακτιστεί. Ξέρει ότι σε κάποια φάση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης θα αμφισβητηθεί το ιερό και αναφέρετο γι'αυτόν δικαίωμα της ατομικής ελευθερίας (όπου ατομική ελευθερία βάλε ατομική ιδιοκτησία και εκμετάλλευση με μέτρο που είναι και το μότο του μικροαστού). Από μικροαστικές αντιλήψεις σήμερα διακατέχεται και ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης καθώς και ένα μεγάλο τμήμα των αυτοαπασχολούμενων. Τα τμήματα αυτά πιστεύουν ότι η εργατική τάξη αποτελεί το πρώτο σκαλοπάτι της σκάλας που πρέπει να ανέβεις. Κάτι σαν το καψόνι στο στρατό που πρέπει να περάσει κάθε νεοσύλλεκτος μέχρι να παλιώσει. Και αλίμονο σου αν σκαλώσεις και μείνεις εκεί. Θα σου μείνει το στίγμα του ψωριάρη για όλη σου τη ζωή. Η επαναστατικότητα και ο ριζοσπαστισμός του μικροαστού φτάνει μέχρι τις έννοιες ιδεαλισμός, δημοκρατία και φιλανθρωπία. Δεν πρόκειται όμως να προσεγγίσει ποτέ τις αντίστοιχες πρωτοπορία, λαοκρατία και πραγματικός ανθρωπισμός αν δεν απαλλαγεί από το μικροαστισμό.
    Γιατί όμως τέτοια λατρεία στο μικροαστισμό σήμερα; Προσωπικά σφοι πιστεύω ότι ξεκινάμε σχεδόν από την αρχή. Τώρα αρχίζει να δημιουργείται και πάλι συνείδηση. Συνείδηση η οποία θα έπρεπε να είναι ήδη διαμορφωμένη στους λαούς από την πείρα των προηγούμενων ετών. Η καπιταλιστική παλινόρθωση στη Σ.Ε., η απίστευτη προπαγάνδα, ο εκμαυλισμός του εργατικού κινήματος από τη σοσιαλδημοκρατία και ο οπορτουνισμός ταίριαξαν γάντι με την καπιταλιστική ανάπτυξη που προηγήθηκε. Ο κόσμος πείστηκε όχι για το αυτονόητο αλλά για το ανόητο του πράγματος. Ότι τελικά εμείς μια χαρά αρμενίζουμε. Ο γιαλός είναι στραβός. Και ότι με τις κατάλληλες πολιτικές κινήσεις και με έντιμους και πατριώτες πολιτικούς μπορούμε άνετα να τον ισιώσουμε κιόλας.


    Αποτυχημένος οπορτουνιστής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η εξοδος απο το ευρω και την Ε.Ε χωρις αλλαγη ταξης στην εξουσια θα ειναι καταστροφικη για τον λαο μας. Το παραδειγμα της ουκρανιας ειναι χαραχτηριστικο για το τη θα συμβει σε αυτη την περιπτωση οπως και το γιατι το ΚΚΕ σωστα το θετει μαζι με το θεμα της εξουσιας.Διαφορετικα δεν εχει λογο υπαρξεις το ΚΚ οταν πραγματικα εχει στοχο τον σοσιαλισμο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Agis
    Το κομμουνιστικό κίνημα δεν μπορεί να θέτει ζητήματα νομίσματος, αυτό το κάνουν και θα το κάνουν οι αστοί.
    Δεν μπορεί να θέτει γιατί όπως σωστά γράφεις "η θέση "όχι στο ευρώ" δεν έχει από μόνη της κανένα νόημα αν δεν συνοδεύεται από μια θέση για το ποιοι θα είναι οι οικονομικοί και πολιτικοί όροι που θα το αντικαταστήσουν."
    Όμως όταν θέτουν οι αστοί ζήτημα νομίσματος η ΕΤ αναγκαστικά πρέπει να πάρει θέση και επειδή δεν έχει να χάσει ή να κερδίσει από το νόμισμα, η θέση της πρέπει να είναι αυτή που δεν θέλουν οι αστοί, αυτή που φοβούνται οι αστοί, αυτή που τους δημιουργεί προβλήματα. Σε κάθε περίπτωση όχι αυτή που "διευκολύνει" τους αστούς. Αν δεχθούμε ότι δεν είναι καλό για την ΕΤ η έξοδος από το ευρώ, αυτό έμμεσα σημαίνει ότι καλώς οι εργαζόμενοι κάνουν θυσίες γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα "χάσουμε" το ευρώ και τότε τα πράγματα θα είναι χειρότερα. Άλλωστε όπως πολύ σωστά λες σε προηγούμενη ανάρτηση "σε αυτή την περίπτωση όπως και σε πολλές άλλες να μην ξεχνάμε ότι η συγκέντρωση των δυνάμεων για το τσάκισμα της εξουσίας του ταξικού εχθρού πραγματοποιείται μέσα από την πάλη για την υπεράσπιση και τη διεκδίκηση "μεμονωμένων" κατακτήσεων, και με τη συνειδητοποίηση (μέσα από αυτή την πάλη) ότι οι μεμονωμένες κατακτήσεις δεν είναι και τόσο μεμονωμένες και ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση." Θα πρόσθετα ότι πρέπει να βρούμε τρόπους ώστε να δημιουργηθούν προβλήματα στους αστούς, να αδυνατίσει η εξουσία τους ώστε να μπορέσουμε να περάσουμε στην επίθεση. Γιατί αυτή την στιγμή παίζουμε άμυνα στο μισό γήπεδο.
    Μπορεί εντέλει η ΕΤ να μην θέτει η ίδια ζήτημα νομίσματος, αλλά πάλη για έξοδο από την ΕΕ με αντικαπιταλιστικούς στόχους πρέπει να διεξάγει. Η ΕΕ είναι κυρίαρχο ζήτημα και μια τέτοια πάλη εκ των πραγμάτων είναι πάλη για την εξουσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. cos
    πρεπει να λαβεις υποψη σου ότι καταρρευση των τραπεζων στον καπιταλισμο σημαινει και καταρρευση της επιχειρηματικης δραστηριοτητας με ότι αυτό συνεπαγεται για την εργατικη ταξη. Το κοστος του υψηλου πληθωρισμου λογω αλλαγης νομισματος θα μετακυληθει από τους καπιταλιστες στις πλατες της εργατικης ταξης Οι ελλειψεις σε καταναλωτικα αγαθα φαρμακα καυσιμα κλπ θα επιδεινωσουν ακομη περισσοτερο τη ζωη της εργατικης ταξης. Για ένα συντομο χρονικο διαστημα 2-6 μηνων ο κοσμος θα πεινασει και θα κρυωσει σε ακομη μεγαλυτερο βαθμο από ότι σημερα.
    Η εξοδος από την ΕΕ με την ελαχιστη επιπτωση για την εργατικη ταξη προυποθετει την απαλλοτριωση των μεγαλυτερων μονοπωλιων προυποθετει την εργατικη εξουσια. Μονο ελεγχοντας την οικονομια μπορουν οι συνεπειες να μειωθουν και οι επιτπωσεις να μοιραστουν αναλογικα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Άναυδε, δεν θα συμφωνήσω ότι η "κατάρρευση των τραπεζών στον καπιταλισμό σημαίνει και κατάρρευση της επιχειρηματικής δραστηριότητας με ότι αυτό συνεπάγεται για την εργατική τάξη". Δεν θα συμφωνήσω γιατί εδώ και 4 χρόνια δεν γίνεται ουσιαστικά κάποια χρηματοδότηση των επιχειρήσεων από τις τράπεζες, το αντίθετο συμβαίνει, οι επιχειρήσεις βουλιάζουν λόγω των χρεών τους προς τις τράπεζες. Κάποιες επιχειρήσεις μάλιστα έκλεισαν γιατί οι τράπεζες απαίτησαν την άμεση επιστροφή των δανείων που είχαν χορηγήσει.
    Αν καταρρεύσουν οι τράπεζες, το πρόβλημα το έχουν πρωτίστως αυτοί στους οποίους χρωστάνε οι τράπεζες (δηλαδή οι ξένες τράπεζες) και όχι αυτοί που χρωστάνε στις τράπεζες. Πρόβλημα θα δημιουργηθεί για τις πληρωμές του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων, αλλά η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα δίνει την δυνατότητα να αντιμετωπισθεί. Επιπλέον σκέψου ότι στην ουσία το τραπεζικό σύστημα της χώρας κατέρρευσε ήδη (και εξακολουθεί να είναι χρεοκοπημένο) και υπάρχει μόνο λόγω της τεράστιας χρηματοδότησής του από το κράτος. Το κράτος δηλαδή πήρε αυτά που χρειαζόταν από εμάς και τα έδωσε στις τράπεζες.
    Συμφωνώ πάντως ότι για κάποιο διάστημα θα υπάρξουν σοβαρά προβλήματα. Αλλά για σκέψου, μήπως ο βρεγμένος δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται την βροχή;
    Εντέλει δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις "ανώμαλες" καταστάσεις που μπορεί να περάσει η αστική εξουσία. Αυτές μπορεί υπό προϋποθέσεις να δώσουν την δυνατότητα στο κομμουνιστικό κίνημα να πετύχει τους σκοπούς του. Λέω με προϋποθέσεις, γιατί θα πρέπει να είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει και τον επελαύνοντα φασισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Παπουτσωμενος Γατος6 Νοεμβρίου 2014 στις 6:02 μ.μ.

    Tα σχολια ειναι παντα τοσο ενδιαφεροντα οσο και οι αναρτησεις σε αυτο εδω το μπλογκ.Αλλαξα το τι ηθελα να γραψω 3-4 φορες καθως διαβαζα περισσοτερα σχολια

    Παρατηρησεις:

    1)Η ΕΖ και ειδικα η ΕΕ ειναι μια επιλογη που εκφραζει την συντριπτικη πλειοψηφια της ΑΤ.Αυτο το καταλαβαινω εμπειρικα,παρατηρωντας οτι κανενα απολυτως αστικο μεσο,μικρο ή μεγαλο,κυβερνητικο ή αντικυβερνητικο,δεν υποστηριζει την εξοδο απο αυτες τις 2 ενωσεις.

    Υπαρχουν μερικα δραχμικα αστικα κομματα πχ Σχεδιο Β,ΕΠΑΜ κλπ κινουνται ομως τα ποσοστα τους στα ορια του στατιστικου λαθους,και εχουν τοσο μικρη προβολη (με εξαιρεση τον Καζακη το '11) που δεν πιστευω οτι πουσαρονται μεχρι στιγμης απο την αστικη ταξη,αλλα αποτελουν λιγοτερο ή περισσοτερο δημιουργηματα της φιλοδοξιας των ηγετων τους και τιποτα παραπανω.

    2)@Cos

    Το αν θα μπορεσει να δωσει κατι παραπανω ο ΣΥΡΙΖΑ,εχει περισσοτερο να κανει με το αν θα μπει σε ανακαμψη η οικονομια,παρα με το ποιο ειναι το κυβερνων κομμα. Πιθανον να μπορεσει να εκμεταλευτει ο ΣΥΡΙΖΑ την οποια ανακαμψη η οποια συγκυριακα θα προκυψει στη θητεια του,για να δωσει ψιχουλα.

    3)@ΑΓΗΣ @Αναυδος

    Πιστευω πως τοσο ο ΚΚ ο Β' στις εκλογες του '09,οσο και ο ΓΑΠ το φθινοπωρο του '11,επραξαν με γνωμωνα περισσοτερο τα στενα κομματικα και προσωπικα συμφεροντα τους,παρα με τα ταξικα τους.Ειναι απο τα χαρακτηριστικα παραδειγμα του πως το εποικοδομημα αυτονομειται σε ενα βαθμο απο την υλικη βαση.

    Ο μεν Καραμανλης απεφυγε την καυτη πατατα του μνημονιου,διατηρησε το στατους του στους ΝΔκρατες (ειδικα σε αυτους που τωρα ειναι αντιμνημονιακοι),και την ΝΔ σε σεβαστα για την εποχη ποσοστα.Το οτι μπορει η ΝΔ και παιρνει ακομα 20αρια και 25αρια (το '12 ειχε παρει 30) ειναι μεγαλη επιτυχια μετα απο ολα αυτα.

    Ο δε ΓΑΠ παρακαηκε απο την καυτη πατατα και την εριξε στο Σαμαρα,ο οποιος τοτε ηταν ο αντιστοιχος Τσιπρας,και τον εφερε προ των ευθυνων του,προκαλωντας φθορα της ΝΔ αν και οχι τοσο μεγαλη οσο αυτη που εφαγε το ΠΑΣΟΚ.Ηταν αρκετα εξυπνη κινηση (κομματικα).

    4)Πρεπει να τονιστει περισσοτερο η εξοδος απο ΕΕ και ΕΖ,οχι σαν σταδιο προς το σοσιαλισμο,αλλα σα συνθημα με το οποιο το ΚΚΕ θα συγκεντρωσει δυναμεις.Αυτο δε σημαινει σε καμια περιπτωση πως η εξοδος απο αυτες τις ενωσεις θα καλυτερεψει την ζωη του λαου,αν δεν εφαρμοστει τετοιος ελεγχος στην οικονομια,που πρακτικα θα μιλαμε για κεντρικο σχεδιασμο.

    Πιστευω οτι ενω σε επιπεδο αναλυσης ειμαστε 99%,αν οχι 100% σωστοι,τα συνθηματα μας θελουν δουλεια.Δε νομιζω οτι με ''καθαρα'' σοσιαλιστικα συνθηματα μπορει να συσπειρωθει σε μεγαλο βαθμο ο λαος.

    Δε μιλαω για την ουσια της γραμμης του ΚΚ,αλλα πως αυτη εκλαικευεται και ''περναει''

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Cos
    Εχουμε αν δε με απατα η μνημη μου ξανακανει αυτή τη συζητηση. Μεγαλο μερος των μισθων, των ταμειακων αποθεματων κλπ των επιχειρησεων βρισκεται στις τραπεζες με τη μορφη καταθεσεων. Το αυτό ισχυει για τα οποια αποθεματικα τοσο των ιδιωτικων επιχειρησεων οσο και δεκο, υπουργειων κλπ. Συνεπως μια καταρρευση των τραπεζων θα επιφερει καιριο χτυπημα στην απασχοληση και στο οποιο εισοδημα εχει απομεινει σε οσους ακομη εργαζονται. Η παραγωγη του ιδιωτικου τομεα θα σταματησει και οσα χρηματα κι αν τυπωθουν δεν θα αντιστοιχουν σε τιποτα. Πληγμα θα επιφερει και η αυξημενη τιμη των εισαγωμενων πρωτων υλων ενεργειας κλπ. Το κρατος δεν πληρωνει τυπωνοντας νομισμα (δηλ. χαρτι) αλλα εισπρατωντας φορους. Η καταρρευση της παραγωγης σημαινει ότι φοροι τερμα αρα ουτε μισθοι ουτε συνταξεις ουτε επιδοματα κλπ. Τελος τα οποια οφελη καποιων δεν θα μοιραστουν ισομερως οποτε ο κοσμος θα υποφερει. Να επαναλαβω κατι που ολοι συμφωνουμε αν η κριση είναι του καπιταλισμου ουτε το νομισμα ουτε η εξοδος από την εε με καπιταλισμο θα μας σωσει.

    Αυτή είναι η πραγματικοτητα και φυσικα είναι διαφορετικη συζητηση πως θα δεσουμε την εξοδο από την ΕΕ με τη λαικη εξουσια σε πολιτικο επιπεδο και στην προπαγανδα μας. Οι οποιες θυσιες του λαου αν δεν παρει την εξουσια θα πανε στραφι όπως στραφι πηγαν στην αργεντινη που εκανε ακριβως αυτό αποσυνδεση πεσο από δολλαριο)

    @ΠΓ συμφωνω μαζι σου ότι κκ και γαπ εβαλαν το κομματικο και προσωπικο συμφερον πανω από το συμφερον των αφεντικων τους. Το ότι εχουν μεταμορφωθει από σωτηρες σε γραφικες φιγουρες από τα ΜΜΕ (ειδικα ο δευτερος) δειχνει ότι όλα εδώ πληρωνονται

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Παπουτσωμενος Γατος6 Νοεμβρίου 2014 στις 7:27 μ.μ.

    Η εξοδος απο ΕΕ και ΕΖ,μπορει να γινει κατω απο 2 περιπτωσεις:

    1)Μεσα σε συνθηκες επικρατησης της ΕΤ στην Ελλαδα (δλδ ΔτΠ).Αυτο το σεναριο δε θα το αναλυσω.

    2)Ακουσια μαλλον,εξοδος υπο αστικο καθεστως,λογω της οικονομικης περισσοτερο,παρα της πολιτικης καταστασης.

    Εννοω δλδ,να μην προκληθει η εξοδος αυτη υπο την πιεση ενος αντιΕΕ κινηματος.Και γω πιστευω αυτο που ειπε ο Αναυδος (αν θυμαμαι καλα),οτι αν ενα τετοιο κινημα ειχε τοσο μεγαλη δυναμη,τοτε θα μπορουσε να παει στο σοσιαλισμο κατευθειαν,οποτε αυτο το σεναριο ειναι καπως ατοπο.Χωρις να σημαινει οτι αν εχουμε την ευκαιρια να προκαλεσουμε εμεις την εξοδο,χωρις ομως εργατικη εξουσια,θα πρεπει να την κλωτσησουμε (εδω διαφωνω με τον Αναυδο).

    Στην περιπτωση 2 λοιπον,κατα τη γνωμη μου θα λυθουν τα χερια μας απειρα,γιατι θα εχει πολυ περισσοτερο προσφορο εδαφος η αποψη οτι,μονο με κοινωνικο ελεγχο πανω στην οικονομια,μπορουμε να επιβιωσουμε.

    Ειχε ανεβει πριν 2-3 χρονια αρθρο στο LR,ενος τυπα απο το Ξεκινημα (τοτε ηταν συνιστωσα του ΣΥΡΙΖΑ,αλλα παραδοξως ειπε κατι πολυ σωστο),που ελεγε κατι παρομοιο,οτι δλδ σε περιπτωση εξοδου,για να εφαρμοστει φιλολαικη πολιτικη,πρεπει να ασκηθει τετοιος ελεγχος στην οικονομια,και τετοιας εκτασης,που πρακτικα μονο με μεταβαση σε σοσιαλιστικη οικονομια,ειναι βιωσιμη η κατασταση στη χωρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Άναυδε, πράγματι έχουμε ξανακάνει αυτή την συζήτηση, καλά θυμάσαι. Δεν θα συνεχίσω λοιπόν, απλά να διευκρινίσω δυο πράγματα:
    1- Είναι φανερό ότι δεν συμμερίζομαι την θέση σου που, όπως την περιγράφεις, δείχνει ότι μια πιθανή έξοδος από το ευρώ θα είναι καταστροφική για την ΕΤ.
    2- Η τοποθέτηση μου δεν έχει να κάνει (κυρίως) με το αν η ΕΤ θα είναι καλύτερα μέσα ή έξω από το ευρώ, αλλά με το ότι πρέπει να έχει την θέση που είναι αντίθετη με τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Παίρνω βέβαια σαν δεδομένο το (για εμένα) γεγονός ότι αφενός μεν η έξοδος από το ευρώ δεν είναι τόσο καταστροφική για την ΕΤ όπως λες και αφετέρου ότι για την ΕΤ έχει ήδη έρθει η καταστροφή και μάλιστα η καταστροφή της συνεχίζεται και θα συνεχισθεί για καιρό ακόμα.

    Όσο για τις επιλογές των αστών το 2009, εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι μια χαρά τα κατάφεραν και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Σήμερα το αστικό πολιτικό σύστημα, παρότι "εκτέλεσε" τους εργαζόμενους (αλλά και σημαντική μερίδα από τους αυτοαπασχολούμενος και από τα "μικρά αφεντικά") με πολιτικές μέχρι χθες αδιανόητες, δείχνει το ίδιο ισχυρό διατηρώντας τις δυνάμεις του τόσο στην πατροπαράδοτη δεξιά (ΝΔ, ΧΑ, ΑΝΕΛ) όσο και στην σοσιαλδημοκρατία (ΣΥΡΙΖΑ). Έχει μάλιστα και περισσότερες εφεδρείες (Ποτάμι κλπ.). Όλα όμορφα και ωραία τα κάνανε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Άναυδε, συγνώμη που επανέρχομαι αλλά το είδα καθυστερημένα. Λες "Οι όποιες θυσίες του λαού αν δεν πάρει την εξουσία θα πάνε στράφι όπως στράφι πήγαν στην αργεντινη". Με συγχωρείς αλλά διαφωνώ πλήρως για το ότι οι θυσίες του λαού θα βρουν αντίκρισμα εφόσον μείνουμε στο ευρώ. Αλλοίμονο, μην αναπαράγουμε την προπαγάνδα των αστών! Συστηματικά, από το 2010 και μετά, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να εξαθλιώνουν τους εργαζόμενους με επιχείρημα ότι οι θυσίες τους θα "πιάσουν τόπο" ή ότι "έπιασαν τόπο" και δεν συμμαζεύεται. Με αυτόν τον τρόπο και σιγά - σιγά κατάφεραν να περάσουν αναίμακτα την αθλιότερη πολιτική που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί.
    Σοσιαλιστική επανάσταση λοιπόν η μόνη λύση όπως λέει και ο Παναγιώτης (και φυσικά όλοι οι κομμουνιστές), αλλά πρέπει να βρούμε και τον τρόπο, τον δρόμο για να φθάσουμε εκεί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Στις παραμονές της ΟΝΕ (= του ευρώ) μόνο κόμμα που τάχτηκε ενάντια ήταν το ΚΚΕ. Αντιτασσόμενο σε όσα θα επέφερε σε βάρος του λαού και των κατακτήσεών του αυτή η βαθύτερη πρόσδεση της χώρας στις βουλές των ευρωενωσιακών μονοπωλίων και συνδέοντας σε γενικές γραμμές τη θέση του ενάντια στο ευρώ με μια στροφή σε έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης.
    Σήμερα, 13 και βάλε χρόνια μετά, δεν μπορεί βέβαια να τεθεί ζήτημα συνέχειας από το σημείο που βρισκόμασταν τότε σαν όλα αυτά τα χρόνια να μην υπήρξαν.
    "Επιστροφή στη δραχμή" χωρίς μια σειρά "δραματικές" ανατροπές στην οικονομία, χωρίς άμεση στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους, χωρίς άμεση κρατικοποίηση του παραγωγικού πλούτου και χωρίς μια πολιτική που θα βάζει την παραγωγή στην υπηρεσία των κοινωνικών λαϊκών αναγκών, μπορεί, να για το λαό σημαίνει είτε μια από τα ίδια είτε και χειρότερα από τα σημερινά.
    Απέχουν λοιπόν "έτη φωτός" (ή έστω απλώς: έτη, και μάλιστα 13+) μεταξύ τους οι όροι της εναντίωσης στο ευρώ πριν μπούμε σε αυτό και οι όροι της εναντίωσης στο ευρώ προκειμένου να βγούμε από αυτό σήμερα ή αύριο.
    Και, βέβαια, από την άλλη, η όποια πολιτική δέσμευση λχ του ΣΥΡΙΖΑ στο ευρώ, δεν αποτελεί παρά διαπιστευτήριο ότι δεν θα προχωρήσει σε τίποτα που να έχει κάποια σχέση με όλα αυτά τα παραπάνω.

    Είναι μια "τεχνική" λεπτομέρεια με μεγάλη σημασία το εξής:
    Η "έξοδος από το ευρώ" είναι κάτι που εκ των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να γίνει μια κι έξω κι επομένως θέτει άμεσα το ζήτημα των οικονομικών και πολιτικών όρων με τους οποίους θα γίνει. Σε αυτό το ζήτημα λοιπόν δε χωράνε γενικολογίες, άσχετα από το γεγονός ότι κάτω από τους όποιους όρους η ταξική πάλη θα συνεχιστεί και μάλιστα μέσα σε ιδιαίτερες συνθήκες κρίσης που αναπόφεκτα θα συνοδεύουν μια τέτοια επιλογή.

    Αυτό το "μια κι έξω", όμως, κι αυτή είναι η "τεχνική" διαφορά, δεν ισχύει με τον ίδιο τρόπο σε σχέση με την αποδέσμευση από την ΕΕ.
    Αν η "έξοδος από το ευρώ" φέρνει με μιας όλα τα θέματα στο προσκήνιο και απαιτεί άμεσα συνολικά μέτρα για να είναι προς το συμφέρον του λαού, η αποδέσμευση από την ΕΕ αποτελεί ζήτημα που αντικειμενικά ενυπάρχει άμεσα σε κάθε σημερινό μικρό ή μεγάλο μέτωπο της λαϊκής πάλης. Κάθε τέτοιο μέτωπο (από τα εργασιακά ως τα αντιπλυμμηρικά έργα κι από τα χαράτσια ως τις ιδιωτικοποιήσεις, από τη διακοπή της ηλεκτροδότησης και το επίδομα ανεργίας ως την εξωτερική πολιτική) φέρνει στο προσκήνιο εκ των πραγμάτων (de facto) το ζήτημα της αποδέσμευσης από τους ευρωενωσιακούς καταναγκασμούς και αποτελεί διεκδίκηση μιας πολιτικής που δεν θα υποτάσσεται σε αυτούς αλλά στις ανάγκες των εργαζομένων.

    Με άλλα λόγια, απέναντι στο ευρώ δεν χωρά ανυπακοή και απειθαρχία, χωρά μόνο "διαζύγιο" και ρήξη. Η ρήξη με τις ευρωενωσιακές δεσμεύσεις, αντίθετα, είναι στόχος που περνά μέσα από την καθημερινή οργάνωση της ανυπακοής και της απειθαρχίας, μέσα από την καθημερινή διεκδίκηση μιας μικρής ή μεγάλης αποδέσμευσης προκειμένου να ικανοποιηθούν ακόμα και στοιχειωδώς οι λαϊκές ανάγκες που συνθλίβονται στον μονόδρομο της ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστικής ένωσης βέβαια.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Να προσθέσω στο προηγούμενο σχόλιο και το εξής:
    Αυτή η "τεχνική" λεπτομέρεια που προσπάθησα να περιγράψω, σχετίζεται ακόμα και με τους όρους μιας λαϊκής διακυβέρνησης.
    Μια "έξοδος από το ευρώ" δεν μπορεί παρά να διακηρυχθεί πανηγυρικά και -σχηματικά μιλώντας- ένα πρωί να ξυπνήσουμε με εθνικό νόμισμα.
    Αντίθετα, η με κυβερνητικούς όρους αποδέσμευση από την ΕΕ ανάλογα με τις περιστάσεις δεν απαιτεί αναγκαστικά κάτι το "πανηγυρικό". Αυτό που οπωσδήποτε απαιτεί είναι μια κυβερνητική πολιτική που θα προχωρά με μοναδικό γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών κι από εκεί και πέρα δεν είναι ζήτημα του λαού αλλά ζήτημα της ΕΕ αν και πόσο μια τέτοια πολιτική την αντέχει το στομάχι της.
    Προφανώς, βέβαια, τα παραπάνω απλώς περιγράφουν τα κατά τη γνώμη μου εντελώς γενικά δυνατά τακτικά περιθώρια και δεν αποτελούν άποψη ανεξάρτητη από αναγκαιότητες που επιβάλλει η πραγματική ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Δεν υπάρχει τρόπος ο σοσιαλισμός να έρθει "αναίμακτα" και δεν υπάρχει τρόπος να φθάσουμε στην επανάσταση χωρίς να αντιμετωπίσουμε τεράστια προβλήματα, χωρίς η ΕΤ και όλος ο λαός να περάσουν δύσκολες καταστάσεις.
    Δεν έχει νομίζω νόημα να εξετάζουμε τι θα γίνει αν φύγουμε από το ευρώ, από την ΕΕ κλπ. χωρίς εργατική εξουσία και αν αυτό θα είναι εντέλει καλό για την ΕΤ. Κατά την γνώμη μου αρκεί ότι θα είναι κακό για τον αντίπαλο. Ας γίνει οτιδήποτε αρκεί οι αστοί να βρεθούν σε αδυναμία. Η πολιτική μας πρέπει να επιδιώκει την άνοδο του εργατικού κινήματος και αυτό έρχεται σε αντίθεση με την παντοκρατορία των αστών. Οι θέσεις μας και οι δράσεις μας πρέπει να είναι τέτοιες που να αδυνατίζουν τον εχθρό και ταυτόχρονα να οδηγούν στην σοσιαλιστική επανάσταση. Ίσως να κάνω λάθος και η πάλη εναντίον της ΕΕ να μην ο κατάλληλος τρόπος για να αμφισβητήσουμε την αστική κυριαρχία. Σίγουρα δεν είναι ο μόνος. Ας βρούμε λοιπόν άλλους, καλύτερους και αποτελεσματικότερους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @Cos
    Για να μην υπαρχουν παρεξηγησεις
    Η θεση μου είναι ότι ειτε μεσα στην ΕΕ ειτε εξω ειτε με δραχμη ειτε με ευρω αν η εξουσια παραμενει στα αφεντικα η εργατικη ταξη θα υποφερει. Λιγη σημασια εχει αν θα υποφερει περισσοτερο η λιγοτερο σε καποιο από τα σεναρια αυτά. Ξεκινω με την παραδοχη ότι διεξοδος από την καπιταλιστικη κριση μεσα από τον καπιταλισμο θα είναι εξ ορισμου σε βαρος της εργατικης ταξης. Δεν υπαρχει μαγικος τροπος που εθνικο νομισμα + καπιλισμος να σημαινουν ανακουφιση της εργατικης ταξης. Ειτε αυτό συμβει σαν ατυχημα (που τις ζημιες θα τις διαχειριστουν/μοιρασουν τα αφεντικα) ειτε σαν εκουσια κινηση της αστικης ταξης (συνεπως και στην περιπτωση αυτή θα είναι προετοιμασμενη) η εργατικη ταξη θα πληρωσει το λογαριασμο.

    Συνεπως η παλη για αποδεσμευση από ΕΕ είναι αναποσπαστο μερος της παλης για εργατικη λαικη εξουσια. Δεν υπαρχει το ένα χωρις το άλλο.

    Τωρα το ‘ όποιες θυσίες του λαού αν δεν πάρει την εξουσία θα πάνε στράφι’ το μεταφραζεις ότι εννοω ότι ‘οι θυσίες του λαού θα βρουν αντίκρισμα εφόσον μείνουμε στο ευρώ’ είναι λογικο αλμα (τουλαχιστον). Σημερα πληρωνει τα σπασμενα της κρισης (όπως οριζει ο καπιταλισμος) προς οφελος της αστικης ταξης. Σε περιπτωση εξοδου από εε/εζ χωρις να παρει την εξουσια παλι θα πληρωσει τα σπασμενα (τα οποια θα είναι επιπλεον αυτων που εχει ηδη πληρωσει και πληρωνει)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Έξοδος από το ευρώ με καπιταλισμό μπορεί να γίνει είτε ασύντακτα είτε συντεταγμένα. Ασύντακτη έξοδος ("ατύχημα", απότομη συρρίκνωση ή διάλυση της ευρωζώνης) σημαίνει με απλά λόγια χαράς ευαγγέλια για τους μαυραγορίτες. Όποιος τύχει να έχει (και θα υπάρχουν αρκετοί) ένα μικρό βαλιτσάκι με δολάρια ή λίγο χρυσό θα μπορεί να κατέβει πχ στη Λακωνία και να αγοράζει χίλια-χίλια τα στρέμματα με τα καλύτερα ελαιόδεντρα. Σχόλια του τύπου "δεν έχουμε καταθέσεις, τι άλλο χειρότερο μπορούμε να πάθουμε;" συνιστούν κατά τη γνώμη μου απλουστεύσεις. Το Φθινόπωρο του '41 ο κόσμος σαφώς και είχε μηδέν καταθέσεις, το χειμώνα όμως του '41-'42 όποιος τον έζησε στην Αθήνα, ακόμα τον θυμάται με απέραντο τρόμο. Ήταν βεβαίως και εκείνος ο χειμώνας που "έφτιαξε" κάποια τζάκια της μεταπολεμικής Ελλάδας. Μια τέτοια έξοδος θα σήμαινε περίπου αυτόματη έξοδο και από την ΕΕ αφού για να αντιμετωπιστούν έστω και στοιχειωδώς κάποιες από τις επιπτώσεις της, θα έπρεπε η αστική τάξη να λάβει μέτρα που θα έρχονταν σε αντίθεση με τις δεσμεύσεις της στην ΕΕ. Η αστική τάξη σαφώς και θα είχε κόστος αλλά θα ήταν έτοιμη και αποφασισμένη να το αντιμετωπίσει ακόμα και με τα τανκς στους δρόμους. Αν σε μια τέτοια κατάσταση ο λαός έχει φτάσει απροετοίμαστος και ανοργάνωτος να συγκρουστεί για την εξουσία, αν έχει φτάσει περίπου με το χαμόγελο της άγνοιας νομίζοντας ότι αυτό θα είναι ένα εύκολο περιβάλλον, τότε κυριολεκτικά δε θα ξέρει από πού του έρχεται το κάθε χτύπημα. Θα πρόκειται για σφαγή (πιθανώς ένδοξη, αλλά σφαγή).
    Συντεταγμένη έξοδος από το ευρώ μπορεί να συμβεί κατόπιν συνεννόησης. Πρόταση για συντεταγμένη έξοδο της χώρας από το ευρώ είχε κάνει ο Σόιμπλε κάποιον καιρό πριν στο Βενιζέλο όταν αυτός ήταν υπουργός οικονομίας. Σε αυτή τη περίπτωση η αστική τάξη θα έχει ελαχιστοποιήσει το κόστος γι' αυτήν, η συνέχιση της παραμονής εντός ΕΕ θα είναι απολύτως δυνατή και για το λαό θα έχουμε τη συνέχιση της μιζέριας του αργού θανάτου που βιώνουμε σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή, το μπλοκ των αστικών δυνάμεων που είναι με το ευρώ είναι απολύτως πλειοψηφικό για διάφορους λόγους (χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και κάποιοι που ήδη την καλοβλέπουν). Αυτό όμως δε πρέπει να το βλέπουμε στατικά, τα δεδομένα μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή, ανάλογα και με τις διεθνείς εξελίξεις. Καθήκον κάθε ΚΚ δεν είναι μόνο να βάζει εμπόδια και να προσπαθεί να ακυρώσει την εκάστοτε πλειοψηφούσα επιλογή των αστών αλλά να προσπαθεί να χτυπήσει και κάθε πιθανό "σενάριο διαφυγής" τους. Καθήκον του είναι να οργανώνει τη μάχη για να αλλάξει χέρια η εξουσία και όχι να γίνεται ουρά της μιας ή της άλλης μερίδας της αστικής τάξης. Όπως ανέφερε και ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Ουκρανίας. Εκεί δυστυχώς η αντίθεση στην ΕΕ δεν απέκτησε έγκαιρα ταξικό περιεχόμενο αλλά συνδέθηκε με την επιλογή μιας μερίδας της αστικής τάξης για προσανατολισμό προς τη Ρωσία.
    Δυστυχώς είμαστε πολύ μέσα στα σκατά και για να βγούμε θέλει πολύ μεγάλη προσπάθεια (και φυσικά και θυσίες αλλά θυσίες που θα έχουν προοπτική). Το ζήτημα ευρώ/ΕΕ ξεκομμένο από το ποιά τάξη θα έχει την εξουσία είναι αδύνατο να αποτελέσει μια έστω και κατ' ελάχιστο πολιτική προς όφελος του λαού. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι με μια απάντηση του τύπου "έξω από το ευρώ"-χωρίς όμως να τη δένουμε με το ζήτημα της εξουσίας-θα μεταφερθούμε στο 1998 ή πιο πριν. Το περιβάλλον είναι πολύ διαφορετικό σήμερα, στις υπάρχουσες συνθήκες μόνο το "Έξοδος από ΕΕ, μονομερής διαγραφή όλου του χρέους με λαϊκή εξουσία" μπορεί να προσφέρει φιλολαϊκή διέξοδο.

    ρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Δεν είναι το πιο σημαντικό Cos, έχω όμως και αρκετά διαφορετική εικόνα για κάποια μεγέθη που παρουσιάζεις. Γράφεις για παράδειγμα για πτώση της τιμής του σπιτιού στο ένα τέταρτο της αρχικής. Δεν έχω αυτή την εικόνα. Οι δείκτες τιμών ακινήτων (ιστορικές σειρές) από την τράπεζα της Ελλάδος δείχνουν ότι οι τιμές των ακινήτων στις αστικές περιοχές της χώρας κορύφωσαν μέσα στο 2008 και στο τέλος του 2013 βρίσκονταν κατά μέσο όρο (με όλες τις αδυναμίες που έχει το συγκεκριμένο μέγεθος) στο 68% της μέγιστης τιμής. http://www.bankofgreece.gr/BoGDocuments/TE_PRICES_INDICES_HISTORICAL_SERIES.xls
    Η Fitch σε πρόσφατη εκτίμησή της αναφέρει ότι οι τιμές των ακινήτων έχουν πέσει σε Μ.Ο. 37,8% σε σχέση με το Γενάρη του 2009. http://www.kathimerini.gr/787097/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/ptwsh-6-stis-times-twn-akinhtwn-to-2014-symfwna-me-th-fitch.
    Επειδή σαφώς και δεν αγόρασαν όλοι ακίνητα στο peak των τιμών η εικόνα του ότι η αξία του σπιτιού είναι στο 1/4 της αρχικής δεν αντικατοπτρίζει κατά τη γνώμη μου τη πραγματικότητα. Το ίδιο συμβαίνει και με την εικόνα ότι οι καταθέσεις της εργατικής τάξης είναι ήδη μηδέν. Οι καταθέσεις των λαϊκών στρωμάτων έχουν υποστεί μεγάλη συρρίκνωση, για αρκετούς έχουν γίνει μηδέν ή τείνουν να γίνουν μηδέν, αρκετοί αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, το να έχουν όμως ήδη γίνει μηδέν για όλους νομίζω ότι δεν αντικατοπτρίζει τη πραγματικότητα. Η υπερβολή κατά τη γνώμη μου μπορεί να οδηγήσει σε λάθος αξιολογήσεις και συμπεράσματα πάνω σε μια χρονική στιγμή ως και να συντελέσει στο μιθριδατισμό της κοινωνίας.

    ρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Σχετικά με ΓΑΠ και Καραμανλή. Να ξεκαθαρίσω πρώτα απ' όλα ότι σε ανθρώπινο επίπεδο Καραμανλής εμένα μου φαίνεται συμπαθής, ο μοναδικός από τους πρωθυπουργούς που έχω ζήσει και θυμάμαι (από το 1981 δηλαδή και μετά) με τον οποίο θα καθόμουν σε ένα τραπέζι να κουβεντιάσω (οπότε όποιος διαβάσει το σχόλιο θα το κρίνει και με αυτή τη παράμετρο στο νου). Τα όσα γράφτηκαν στα σχόλια μου φαίνονται αρκετά σωστά. Μια ένσταση που έχω αφορά το ότι μου φαίνεται περισσότερο ότι ο Καραμανλής προέκρινε το κομματικό έναντι του ταξικού την εποχή μετά τις εκλογές του 2007 και κυρίως το φθινόπωρο του 2008. Αν δε με απατά η μνήμη μου τότε είχε μπει το αίτημα για βάθεμα των "μεταρρυθμίσεων" και σημειώθηκε μια αναδίπλωση προς τη λεγόμενη "λαϊκή" δεξιά (στην αρχή είχαν ξεσηκωθεί Μανώληδες και λοιποί κατά του Αλογοσκούφη για κάποια μέτρα που είχε εξαγγείλει και ο οποίος λίγο μετά αποπέμφθηκε) και τότε χρονολογώ τη σαφή στροφή του συγκροτήματος της Καθημερινής απέναντι στην κυβέρνηση και ευμενή ουδετερότητα για ΓΑΠ. Το 2009 ο Καραμανλής όμως δε νομίζω ότι προέκρινε το κομματικό μιας και ο χειρισμός των πραγμάτων από μέρους του οδήγησε τη ΝΔ σε μικρότερο εκλογικό ποσοστό κι από αυτό των ευρωεκλογών, δίνοντας έτσι στο ΠΑΣΟΚ τη δυνατότητα να εκλέξει όσο το δυνατόν περισσότερους βουλευτές (και χάη σε αυτό ο Καραμανλής διατήρησε μια καλύτερη σχέση με την αστική τάξη σε σχέση με τον ΓΑΠ).
    Το ΓΑΠ από την άλλη τον θεωρώ έναν βλάκα αλλά έναν καθόλου αγαθό βλάκα. Και δε θεωρώ ότι οι κινήσεις του δεν είχαν κανένα συγχρονισμό με τις επιθυμίες μεγάλης μερίδας της αστικής τάξης (εξάλλου τα μυστικά δείπνα την άνοιξη του 2009 μεταξύ ΓΑΠ και κάποιων "μεγάλων κεφαλιών" έδιναν και έπαιρναν). Νομίζω ότι κι αυτοί βιάζονταν για μια ισχυρή κοινοβουλευτικά κυβέρνηση. Η αποπομπή του με αυτόν τον τρόπο νομίζω ότι έγινε, εκτός από αυτά που έγραψε ο Άναυδος, και για το λόγο ότι η κίνησή του ήρθε πάνω σε μια ευαίσθητη στιγμή για τα ενδο-ευρωπαϊκά. Μέρκελ και Σαρκοζί είχαν μόλις έρθει σε μια συμβιβαστική συμφωνία (μιας και το κόστος δανεισμού της Γαλλίας φαινόταν να είναι σε φάση γρήγορης ανόδου) και η κίνηση Παπανδρέου θεωρήθηκε από αυτούς ως μια ευκαιρία που δινόταν στους αμερικάνους να προσπαθήσουν να ρίξουν περισσότερο βάρος της κρίσης στους ευρωπαίους (όπως προσπαθούν να κάνουν συνεχώς από τη στιγμή της έναρξης της καπιταλιστικής κρίσης και όπως προσπαθούν για το αντίθετο οι ευρωπαίοι και κυρίως η Γερμανία). Ο Σαρκοζί δηλαδή θεώρησε ότι είχε κάνει μια σχετικά επωφελή για εκείνη τη χρονική στιγμή συμφωνία για τη Γαλλία και ότι ο Παπανδρέου την έθετε σε κίνδυνο για αυτό και η έκρηξή του. Η συμφωνία εκείνη γενικά τηρήθηκε από τη Γαλλία και μετά την κυβερνητική εναλλαγή και μόνο μετά το ξέσπασμα της ουκρανικής κρίσης οι Γάλλοι (και οι Ιταλοί) προσπαθούν να την κάνουν καλύτερη γι' αυτούς με τους Γερμανούς να αντιδρούν μιας και το βάρος καταλήγει κυρίως σε αυτούς. Έτσι είναι άλλωστε οι λυκοσυμμαχίες.

    ρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Σχετικά με ΓΑΠ και Καραμανλή. Να ξεκαθαρίσω πρώτα απ' όλα ότι σε ανθρώπινο επίπεδο Καραμανλής εμένα μου φαίνεται συμπαθής, ο μοναδικός από τους πρωθυπουργούς που έχω ζήσει και θυμάμαι (από το 1981 δηλαδή και μετά) με τον οποίο θα καθόμουν σε ένα τραπέζι να κουβεντιάσω (οπότε όποιος διαβάσει το σχόλιο θα το κρίνει και με αυτή τη παράμετρο στο νου). Τα όσα γράφτηκαν στα σχόλια μου φαίνονται αρκετά σωστά. Μια ένσταση που έχω αφορά το ότι μου φαίνεται περισσότερο ότι ο Καραμανλής προέκρινε το κομματικό έναντι του ταξικού την εποχή μετά τις εκλογές του 2007 και κυρίως το φθινόπωρο του 2008. Αν δε με απατά η μνήμη μου τότε είχε μπει το αίτημα για βάθεμα των "μεταρρυθμίσεων" και σημειώθηκε μια αναδίπλωση προς τη λεγόμενη "λαϊκή" δεξιά (στην αρχή είχαν ξεσηκωθεί Μανώληδες και λοιποί κατά του Αλογοσκούφη για κάποια μέτρα που είχε εξαγγείλει και ο οποίος λίγο μετά αποπέμφθηκε) και τότε χρονολογώ τη σαφή στροφή του συγκροτήματος της Καθημερινής απέναντι στην κυβέρνηση και ευμενή ουδετερότητα για ΓΑΠ. Το 2009 ο Καραμανλής όμως δε νομίζω ότι προέκρινε το κομματικό μιας και ο χειρισμός των πραγμάτων από μέρους του οδήγησε τη ΝΔ σε μικρότερο εκλογικό ποσοστό κι από αυτό των ευρωεκλογών, δίνοντας έτσι στο ΠΑΣΟΚ τη δυνατότητα να εκλέξει όσο το δυνατόν περισσότερους βουλευτές (και χάη σε αυτό ο Καραμανλής διατήρησε μια καλύτερη σχέση με την αστική τάξη σε σχέση με τον ΓΑΠ).
    Το ΓΑΠ από την άλλη τον θεωρώ έναν βλάκα αλλά έναν καθόλου αγαθό βλάκα. Και δε θεωρώ ότι οι κινήσεις του δεν είχαν κανένα συγχρονισμό με τις επιθυμίες μεγάλης μερίδας της αστικής τάξης (εξάλλου τα μυστικά δείπνα την άνοιξη του 2009 μεταξύ ΓΑΠ και κάποιων "μεγάλων κεφαλιών" έδιναν και έπαιρναν). Νομίζω ότι κι αυτοί βιάζονταν για μια ισχυρή κοινοβουλευτικά κυβέρνηση. Η αποπομπή του με αυτόν τον τρόπο νομίζω ότι έγινε, εκτός από αυτά που έγραψε ο Άναυδος, και για το λόγο ότι η κίνησή του ήρθε πάνω σε μια ευαίσθητη στιγμή για τα ενδο-ευρωπαϊκά. Μέρκελ και Σαρκοζί είχαν μόλις έρθει σε μια συμβιβαστική συμφωνία (μιας και το κόστος δανεισμού της Γαλλίας φαινόταν να είναι σε φάση γρήγορης ανόδου) και η κίνηση Παπανδρέου θεωρήθηκε από αυτούς ως μια ευκαιρία που δινόταν στους αμερικάνους να προσπαθήσουν να ρίξουν περισσότερο βάρος της κρίσης στους ευρωπαίους (όπως προσπαθούν να κάνουν συνεχώς από τη στιγμή της έναρξης της καπιταλιστικής κρίσης και όπως προσπαθούν για το αντίθετο οι ευρωπαίοι και κυρίως η Γερμανία). Ο Σαρκοζί δηλαδή θεώρησε ότι είχε κάνει μια σχετικά επωφελή για εκείνη τη χρονική στιγμή συμφωνία για τη Γαλλία και ότι ο Παπανδρέου την έθετε σε κίνδυνο για αυτό και η έκρηξή του. Η συμφωνία εκείνη γενικά τηρήθηκε από τη Γαλλία και μετά την κυβερνητική εναλλαγή και μόνο μετά το ξέσπασμα της ουκρανικής κρίσης οι Γάλλοι (και οι Ιταλοί) προσπαθούν να την κάνουν καλύτερη γι' αυτούς με τους Γερμανούς να αντιδρούν μιας και το βάρος καταλήγει κυρίως σε αυτούς. Έτσι είναι άλλωστε οι λυκοσυμμαχίες.

    ρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Έχω και μια μικρή ένσταση για τη σημασία των συνθημάτων. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου όλοι αναζητούσαν τη λεξούλα που θα είχε την ίδια επιτυχία με την "Αλλαγή" του ΠΑΣΟΚ το '81. Κατά καιρούς προτείνονταν διάφορα άλλοτε με μεγαλύτερη κι άλλοτε με μικρότερη επιτυχία (πχ κάθαρση, υπέρβαση, εκσυγχρονισμός κτλ). Αυτά πλέον τα βλέπω ανούσια. Δεν ενώνει το σύνθημα αλλά το περιεχόμενο του συνθήματος. Αν το '80 υιοθετούσε το ΚΚΕ ως κύριο σύνθημα την "Αλλαγή" να μη νομίζει κανείς ότι θα ήταν σοβαρά διαφορετικό το αποτέλεσμα, ότι θα συσπειρώνονταν περισσότερος κόσμος. Μόνο με το ΠΑΣΟΚ και το συγκεκριμένο περιεχόμενο η "Αλλαγή" ήταν εύκολο να συσπειρώσει τόσο κόσμο αμέσως. Το "χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά" είναι ένα καταπληκτικό σύνθημα που πραγματικά αγγίζει το τέλειο. Το πρόβλημα είναι ότι το περιεχόμενό του απαιτεί από το μέρος αυτών που το ακούνε κάτι περισσότερο από το κούνημα μιας πλαστικής σημαίας στις πλατείες που έβγαζε λόγο ο Ανδρέας το '81 και ως εκ τούτου, η συσπείρωση που μπορεί να πετύχει μπορεί να έρθει με σαφώς πολύ πιο αργούς ρυθμούς στην αρχή. Προσωπικά αντί για αναζήτηση καινούργιων "λαμπερών" συνθημάτων που αποκλείεται να ξεπεράσουν το "γρανάζι" θα έβρισκα πιο χρήσιμο να δίνονται στον κόσμο παραδείγματα ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας με τη λαϊκή εξουσία (τι έχουμε, πώς μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε και τι να παράγουμε άμα ήμασταν κύριοι του πλούτου αυτής της χώρας).

    ρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Ένα παραδειγμα από το μακρινο παρελθον
    Στη διαρκεια του Α΄ΠΠ οι μπολσεβικοι ειχαν σαν συνθημα μετατροπη του ιμπεριαλιστικου πολεμου σε εμφυλιο πολεμο. Το συνθημα αυτό σημαινε πως οι εργαζομενοι μαζι με τους ενοπλους εργατες και αγροτες που φορουσαν τη στολη του φανταρου επρεπε να στρεψουν τα οπλα τους εναντια στην εργατικη ταξη της χωρας τους και να ανατρεψουν την εξουσια της αν ηθελαν να γλυτωσουν από τον πολεμο και να εχουν μια διακαιη ειρηνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Ρα, ας υποθέσουμε ότι συμφωνώ. Επομένως στην σημερινή επιλογή των αστών λέμε ναι στο ευρώ και την ΕΕ γιατί χωρίς εργατική εξουσία τα πράγματα θα είναι χειρότερα. Αυτόματα προκύπτουν κατά την γνώμη μου δυο ζητήματα (το πρώτο το ανέφερα ξανά):
    α) Αφού έξω από το ευρώ είναι χειρότερα "σκάστε και κολυμπάτε" γιατί διαφορετικά θα μας διώξουν από το ευρώ. Η προπαγάνδα δηλαδή που κάνει η κυβέρνηση και ολόκληρος ο αστικός κόσμος.
    β) Λέμε να μην μπαίνουμε κάτω από ξένες σημαίες. Σωστό. Αλλά όταν υποστηρίζουμε την κυρίαρχη θέση της αστικής τάξης δεν μπαίνουμε κάτω από ξένη σημαία; Μπαίνουμε μόνο όταν υποστηρίζουμε την μειοψηφική (έως ανύπαρκτη) θέση μερίδας της αστικής τάξης;
    Το ανέφερα και σε προηγούμενο σχόλιο: τίποτα δεν είναι εύκολο και ο δρόμος προς την επανάσταση και τον σοσιαλισμό περνάει μέσα από καταστροφές και οδύνες. Εύκολος δρόμος δεν υπάρχει. Αλλά η ΕΤ δεν έχει να χάσει τίποτα εκτός από τις αλυσίδες της. Εκτός και αν αυτό δεν ισχύει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Γενικά νομίζω ότι το ζήτημα «ευρώ» ή «όχι ευρώ», ακόμα και το ζήτημα «εε» ή «όχι εε» δεν μπορεί να απαντηθεί μονολεκτικά με «ναι» ή «όχι», δηλαδή με τον τρόπο που απαντιούνται τα ερωτήματα σε ένα δημοψήφισμα.

    Δεν μπορεί να απαντά κανείς «όχι» στο ευρώ, όταν πίσω από τη συγκεκριμένη απάντηση στη συγκεκριμένη περίσταση λχ της πρότασης γαπ, αυτό που κρύβεται είναι το αλυσόδεμα του λαού για δεκαετίες όχι σε ευρώ αλλά σε «δραχμή» ή οτιδήποτε άλλο θα μπορούσαν να ξεφουρνίσουν αντί για το «ευρώ» και μάλιστα με συνυπευθυνότητα του λαού που δήθεν θα έκανε την «επιλογή» του.
    Όπως δεν θα μπορούσε κανείς πχ να ταχθεί υπέρ ενός αστικού «όχι στην εε» αν πίσω από αυτό κρυβόταν πχ η μετατροπή της χώρας σε 51η πολιτεία (όρα αποικία) των ΗΠΑ.

    Μπορεί κανείς να απαντά, και δεν παύει να απαντά, «όχι» στην εε και στο ευρώ μόνο όταν η απάντησή του, χωρίς να κρύβει τίποτα πίσω της, σημαίνει συνολική αποδέσμευση από την κυριαρχία των μονοπωλίων. Όμως δεν ήταν αυτή η απάντηση που κρυβόταν πίσω από το ερώτημα που θα έμπαινε λχ στο δημοψήφισμα γαπ ή τις παρεμφερείς αστικές προτάσεις εντός και εκτός χώρας.

    Κατά τα άλλα, το γεγονός ότι μια αστική επιλογή ενάντια στο ευρώ θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολιτική ενδο-αστική και σε οικονομική (με τους ιδιαίτερους όρους της) κρίση, αυτό δε σημαίνει ότι θα έπρεπε να ταχθούμε υπέρ αυτής της αστικής επιλογής τάχα για να επιταχύνουμε την κρίση αυτή. Έτσι απλώς θα γινόμασταν παράγοντες αυτής της κρίσης (που θα ξέσπαγε στις πλάτες του λαού) και θα χάναμε κάθε «δικαίωμα» να διακηρύξουμε τους όρους της λαϊκής διεξόδου από αυτήν. Πράγμα που δεν ισχύει όταν απέναντι στις αστικές επιλογές αντιτάσσουμε τους όρους διεξόδου που είναι στο ουσιαστικό τους περιεχόμενο ίδιοι τόσο για την αποτροπή της κρίσης όσο και για την έξοδο από αυτήν.

    Μόνο εφόσον αντιτασσόμαστε χωρίς υποχώρηση στους όρους που οδηγούν σε κάθε κρίση σε βάρος του λαού, μπορεί η επέλευση αυτής της κρίσης να δημιουργεί τις λεγόμενες «ευνοϊκές συνθήκες» για την ανάπτυξη της λαϊκής πάλης ενάντια στο καθεστώς της εκμετάλλευσης.

    Σε διαφορετική περίπτωση εγκλωβίζουμε το λαό σε διλήμματα που δεν τον αφορούν. Λόγου χάρη, αν υποστηρίζαμε το αγγλοσαξωνικό «όχι στο ευρώ» του γαπ, και όταν μια τέτοια «λαϊκή επιλογή» θα την διαδεχόταν σε βάρος του λαού μια οικονομική και πολιτική κρίση, αντιλαϊκά μέτρα, αστικός «διχασμός» κλπ, ποιες δυνατότητες θα είχαμε τότε για να αποτρέψουμε το «συμπέρασμα» ότι τελικά αυτή η επιλογή ήταν η λαθεμένη και ότι η σωστή επιλογή ήταν «ναι στο ευρώ» τελικά;

    Φυσικά αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι απέναντι στο «όχι στο ευρώ» του γαπ θα έπρεπε να υποστηρίξουμε το «ναι στο ευρώ» του γαπ.

    Δεν είναι αρκετά σαφή αυτά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Οχι, Cos (6:01), δε "λέμε ναι στο Ευρώ και την ΕΕ γιατί χωρίς εργ. εξ. τα πράγματα θα είναι χειρότερα" και μάλιστα "στη σημερινή επιλογή των αστών" (!!;;- Τι σημαίνει τούτο το τελευταίο πάλι;).
    Τουλάχιστον κανείς από τους συζητητές, όσο παρακολουθώ τον διάλογό σας, δεν είπε κάτι τέτοιο, και κατά μείζονα λόγο δε λέει κάτι τέτοιο το Κόμμα, από, όσα έχω καταλάβει.
    Η θέση είναι θαρρώ σαφέστατη και δεν επιδέχεται επιλεκτικές η "βολικές μεταφράσεις" (=διαστρεβλώσεις):
    "Οχι σε Καπιταλισμό, είτε με ΕΕ-Ευρώ είτε χωρίς".
    Κι αν ρωτήσει κανείς για τη στάση μας σε σχέση με τις διάφορες επιλογές η και μανούβρες των κεφαλαιοκρατών, προφανώς και δε λιβανίζουμε καμία αστική επιλογή η μανούβρα, ότι δόλωμα και να έχει.
    Η επιλογή της κεφαλαιοκρατίας για ένταξη στην ΕΟΚ/ΕΕ ήταν (για μένα) σαφώς στρατηγική επιλογή. Αυτό καθόλου δεν αναιρεί την πιθανότητα μιας μανούβρας (τακτική κίνηση) προσωρινής εξόδου από την ΕΕ, που ενδέχεται να λύνει κάποια οικονομικά προβλήματα των αστών (μερικών η και σαν τάξης συνολικά) εν μέσω γενικής κρίσης. Μπορεί όμως και όχι (δηλ. να μην έχει καθαρά οικονομικά κριτήρια) και να αποτελεί μελετημένη πολιτική επιλογή, με στόχο την παραπλάνηση της ε.τ., την εξώθηση της σε μια αποτυχία, που θα αποδιοργανώσει το κίνημα και θα το στείλει 50 χρόνια πίσω: "Ορίστε, βγήκατε από την ΕΕ, όπως θέλατε, και φάγατε τα μούτρα σας...".
    Αντε να τα μαζέψεις μετά.
    Οπως το Μάαστριχτ συνεταιρικά, μεταξύ "Αριστεράς" και Κεφαλαίου, τελικά αποδείχτηκε αποδείχτηκε καταστροφή για τον Λαό, το ίδιο και μια συνεταιρική έξοδος από ΕΕ θα ήταν μεγαλύτερη καταστροφή, με ανυπολόγιστες πολιτικές συνέπειες σε βάρος Ε.Τ./Λαού, ιδίως αν στον συνεταιρισμό έμπαινε και το ΚΚΕ.
    Το χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι πως η αστική τάξη έχει πια φάει τα ψωμιά της και στη χώρα μας και δεν υπάρχει "προοδευτικό" η "εθνικό" τμήμα της, με το οποίο θα είχαν κάποιο νόημα συμπράξεις.
    Νομίζω, πως αυτό είναι ένα σημείο, που δεν έχει γίνει κατανοητό από πολύ κόσμο, όπως δείχνει κι εδώ η συζήτηση, και θάπρεπε να ρίξει περισσότερο εκλαϊκευτικό βάρος το κόμμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Cos έγραψα ότι αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι αργός, μίζερος θάνατος (όπως θα ήταν και η "συντεταγμένη" έξοδος) και ότι η "ασύντακτη" έξοδος από το ευρώ με καπιταλισμό και το λαό να μην είναι αποφασισμένος να συγκρουστεί για την εξουσία θα ήταν σφαγή. Την επιλογή μεταξύ μίζερου αργού θανάτου μου και της σφαγής μου θα την σκεφτώ άμα αποφασίσω την αυτοκτονία. Μέχρι να την αποφασίσω, δεν επιλέγω τίποτε από τα δυο. Τα διλήμματα της αστικής διαχείρισης δεν είναι απαραίτητα και διλήμματα για το λαό. Να κάνει ο λαός θυσίες αλλά να τις κάνει για τη δικιά του υπόθεση όχι για το συμφέρον του ενός ή του άλλου καπιταλιστή. Και η θέση για έξοδο από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία, σίγουρα δεν είναι ξένη σημαία και σίγουρα δε μεταφράζεται ως "Ναι στο ευρώ".

    ρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Σεχτάρ, το "σημερινή" έχει σχέση με την άποψη που εκφράστηκε (και την εκφράζεις και εσύ) ότι η αστική τάξη μπορεί στο μέλλον να επιλέξει την έξοδο από το ευρώ. Δεν συμφωνώ με αυτό, θεωρώ ότι η καπιταλιστική Ευρώπη βαδίζει για ένα ενιαίο νόμισμα σε όλες τις χώρες για να φθάσει στον τελικό στόχο των ΗΠΕ. Στα πλαίσια αυτά δεν μπορεί να υπάρξει έξοδος από το ευρώ "συνεταιρικά", δηλαδή των αστικών κομμάτων με το ΚΚΕ.
    Επαναλαμβάνω όμως, γιατί μάλλον δεν έχει γίνει κατανοητό, ότι δεν θεωρώ πεδίο μάχης το νόμισμα, απλά διαφωνώ με την έποψη που εκφράστηκε και εδώ ότι τυχόν έξοδος είναι καταστροφική για την ΕΤ, κυρίως όχι γιατί δεν θα της δημιουργήσει προβλήματα, αλλά γιατί θεωρώ λάθος να δείχνουμε στην ΕΤ ότι συμφωνούμε (στα πλαίσια της αστικής εξουσίας πάντα) με μια σημαντική στρατηγική επιλογή της καπιταλιστών και νομίζω εξήγησα γιατί στο προηγούμενο σχόλιο. Πιστεύω όμως ότι η έξοδος από την ΕΕ (που αναγκαστικά βέβαια σημαίνει και έξοδο από το ευρώ) είναι κρίσιμο πεδίο ταξικής πάλης και εκ των πραγμάτων με την πάλη αυτή σου δίνεται η δυνατότητα αμφισβήτησης όχι μόνο της ΕΕ αλλά συνολικά του καπιταλιστικού συστήματος. Μπορεί να μου αντιτάξεις εδώ ότι και κάποιοι "ευρωσκεπτικιστές" θέτουν θέμα ΕΕ, αλλά κατά την άποψη μου δεν θέτουν κανένα τέτοιο θέμα, απλά αποτελούν τον κυματοθραύστη της δυσαρέσκειας των εργαζόμενων σε όλες τις χώρες κατά της ΕΕ και επιπλέον μια σημαντική μελλοντική επιλογή για την υλοποίηση του ακόμα πιο ανοικτά φασιστικού μέλλοντος μας που ετοιμάζουν τα μονοπώλια και οι υπηρέτες τους.
    Τέλος, μακριά από εμένα σκέψεις για "προοδευτική" ή "εθνική" αστική τάξη, δεν υπάρχουν και ούτε μπορεί να υπάρξουν αυτά τα πράγματα. Δεν μιλάω για συμμαχίες από τα πάνω του ΚΚΕ με αστικά κόμματα για οποιοδήποτε θέμα (ακόμα και για τα λεγόμενα "εθνικά"), αλλά για πεδία δράσης που μπορούν να συσπειρώσουν τους εργαζόμενους και να δημιουργήσουν προϋποθέσεις αμφισβήτησης της αστικής κυριαρχίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. 11.05 Ετσι ομως οπως το θετεις φιλε μου μενει περιθωριο και για συνεργασια με οπορτουνιστικες δυναμεις που θετουν το θεμα της εξοδου απο την Ε.Ε αποκομενο απο την εργατικη λα ικη εξουσια. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Παναγιώτη καμία συνεργασία με οποιαδήποτε οπορτουνιστική δύναμη. Νομίζω ότι μιλάω για διαφορετικά πράγματα και προσπάθησα να τα εξηγήσω στα προηγούμενα σχόλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. 1.02 Δεν σου χρεωνω προθεση για συ νεργασια με οπορτουνιστικες δυναμεις απο την στιγμη ομως που μπαινει ξεχωριστα απο τον στρατηγικο στοχο αντικειμενικα θα το εκμεταλευτουνε σιγουρα ανεξαρτητα προθεσεων ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. @Παναγιώτης9:20

    Καταλαβαίνω τι θες να πεις αλλά κι αυτή η φράση "από τη στιγμή που μπαίνει ξεχωριστά από το στρατηγικό στόχο" κλπ προσφέρεται ίσως για κάποια παρερμηνεία.
    Με την έννοια δηλαδή που προσπάθησα να δείξω σε προηγούμενα σχόλια, ότι και η παραμικρή ή κι η πιο μεγάλη λαϊκή διεκδίκηση σήμερα φέρνει στο προσκήνιο το ζήτημα της αποδέσμευσης ή είναι στην ουσία της διεκδίκηση αποδέσμευσης.
    Πχ το να δουλέψουν τα ναυπηγεία: Είναι διεκδίκηση ντε φάκτο αποδέσμευσης από την ευρωενωσιακή απαγόρευση λειτουργίας του εμπορικού τμήματος των ναυπηγείων. Και δεν είναι το μόνο παράδειγμα.
    Τώρα θα μου πεις ίσως ότι κι ο στρατηγικός στόχος προβάλλει πίσω από τις λαϊκές διεκδικήσεις (πχ ενιαίος δημόσιος ναυπηγοεπισκευαστικός φορέας κλπ), αλλά να που στο συγκεκριμένο παράδειγμα η αποδέσμευση είναι κάτι το εντελώς χειροπιαστό, συγκεκριμένο και άμεσο ενώ ο στρατηγικός στόχος παραμένει μια ας την ονομάσω γενικότητα που χωρίς την αποδέσμευση από την ευρωενωσιακή απαγόρευση δεν αποκτά σάρκα οστά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. 11.47 Δεν σου χρεωνω καμμια κακη προθεση σε τιποτα αλλα οτι θα το εκμεταλευτουνε για αυταπατες θεωριες περι αριστερων δυναμεων και αλλα τετοια που στο παρελθον μας ταλαιπωρησαν και μας κατεστρεψαν ειμαι 100% σιγουρος φιλε μου ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Η κε του μπλοκ είναι ανοιχτή σε κάθε σχόλιο που προσπαθεί να προσθέσει κάτι στην πολιτική συζήτηση
Αρκεί να έχει κάποιο διακριτό ψευδώνυμο ως υπογραφή.