Δευτέρα 15 Ιανουαρίου 2018

Στη στεριά δε ζει το ψάρι…

Αρχική δημοσίευση: Κατιούσα

Ο Τζίμης Πανούσης ήταν αναμφισβήτητα ταλαντούχος κι αυτό δύσκολα θα μπορούσε να μην του το αναγνωρίσει κανείς.

Ήταν από τους πρόδρομους στο είδος του stand-up comedy κι είχε κορυφαίες στιγμές σάτιρας: πχ με τον κλασικό ορισμό του κυβερνητικού ανασχηματισμού, όπου άλλαζε θέση στο συγκρότημά του τον ντράμερ με τον κιθαρίστα. Ή όταν σατίριζε τις συναυλίες και την αφιλοκερδή συμμετοχή του Νταλάρα – ο οποίος πάντως τον αποχαιρέτησε χτες με ένα σχεδόν συγκινητικό μήνυμα.

Έκανε αξιόλογες μουσικές δουλειές, κυρίως τα πρώτα χρόνια με τις Μουσικές Ταξιαρχίες. Δεν είχε μουσικά “σωστή φωνή”, αλλά μπορούσε να καλύψει το μειονέκτημα με ψυχή, πχ όταν τραγουδούσε “Ο Μπελογιάννης ζει” -που χάρη σε αυτόν το έμαθαν αρκετοί που δε θα το άκουγαν ποτέ διαφορετικά.

Είχε καυστικό στίχο, που έβαζε συχνά κάποιον προβληματισμό: πότε αντιρατσιστικό, με το “είμαι Γυφτάκι στην Πανεπιστημίου”, πότε για το “έθνος [που] προσκυνά σώβρακα και φανέλες” (με τον μακάβρια προφητικό στίχο “στραβάδια απολύομαι” σε 35 χρόνια), πότε για την “Αχ Ευρώπη”, όπου εκφράζει απλοϊκά μια αντι-ΕΟΚ διάθεση, και το “Νεοέλληνα”, όπου στο τέλος του βίντεο-κλιπ παίζει αντίστροφα τις σκηνές από την παράδοση των όπλων στη Βάρκιζα, οι αντάρτες φαίνεται να τα παίρνουν πίσω κι ο Τζιμάκος μας κλείνει πονηρά το μάτι.

Έκανε πετυχημένες εκπομπές λόγου στο ραδιόφωνο, όπως για παράδειγμα το Δεκέμβρη του 08′, μιλώντας για τους μπάτσους που φυλάνε ηρωικά τα σύνορα της πατρίδας μας με τα Εξάρχεια.

Όλα αυτά -κατά κανόνα- με χιούμορ, πηγαίο ταλέντο -ακόμα κι αν μας εκνεύριζε ενίοτε με τις μπηχτές και την πολιτική θέση που έπαιρνε- και με ένα ιδιαίτερο στιλ που τον καθιέρωσε. Κι εκεί θα σταματούσε η περιγραφή, αν ο Πανούσης σταματούσε την καριέρα του τη δεκαετία του 80′ ή του 90′, μαζί με κάποιες μεταγενέστερες εκλάμψεις του.

Μόνο που δε σταμάτησε τότε. Και θα εθελοτυφλούσε όποιος δεν έβλεπε την άλλη πλευρά του νομίσματος για τον Πανούση. Τον Πανούση που έγινε κι αυτός κομμάτι του συστήματος. Βολεύτηκε κι έβγαλε αρκετά λεφτά, έβρισκε βήμα (και χρήμα) σε ιδιωτικούς σταθμούς επιχειρηματιών και σε μαγαζιά για ζωντανές εμφανίσεις με εισιτήρια και τιμές που βαρούσαν στην τσέπη. Κι αυτό από μόνο του μπορεί να μην είναι κατακριτέο (στον καπιταλισμό ζούμε), αλλά είναι παράδοξο για κάποιον που κατέκρινε άλλους, με παρόμοιο σκεπτικό.

Τον αντιφατικό Πανούση που πήγε να τραγουδήσει σε ένα από τα πρώτα gay-pride αλλά μιλούσε ενάντια στο… “gay κατεστημένο” και τους “κουνιστούς”. Που τραγουδούσε “στης Βουλής τα έδρανα, αχ και εγώ να έκλανα” -που το έγραψε, κατά τραγική ειρωνεία ο μετέπειτα βουλευτής Ψαριανός- αλλά ύστερα από χρόνια είπε πως το κόμμα έχει το κίνημα καθηλωμένο στο 4% -μετρώντας το με καθαρά εκλογικούς όρους!

Τον Πανούση που ξέπλυνε ακόμα και τη Χρυσή Αυγή, όταν έλεγε πως είναι ένα είδος αριστερής Χαμάς και κάνει την κοινωνική πολιτική που θα έπρεπε κανονικά να έχει το ΚΚΕ. Τον Πανούση που έβγαλε μαζί με τον Αγγελάκα τη δική του χυδαία “Κατιούσα” -απλή συνωνυμία με τη δική μας- κερδίζοντας ακόμα και τα εύσημα του φασίστα Τζήμερου, μετά θάνατον, που τον αποχαιρέτησε ποστάροντας αυτό ακριβώς το τραγούδι.

Αυτά δεν αναιρούν όσα γράφτηκαν στην αρχή του κειμένου, αλλά δε γίνεται να τα παραβλέψει κανείς, στη λογική “ο νεκρός δεδικαίωται”. Και δεν είναι σεβασμός να κλείνουμε μάτια και αυτιά στην αλήθεια, εξιδανικεύοντας πρόσωπα και καταστάσεις (στη ζωή και στο θάνατο).

Τα λέτε αυτά, γιατί δεν τον συμπαθούσατε πολιτικά, μπορεί να σκεφτεί κανείς.
Ο Πανούσης πολιτικά ήταν ανέκαθεν αλλού, αν όχι απέναντι, ήδη από την εποχή του Χημείου. Δεν ωφελεί να το κρύβει κανείς ή να υποκρίνεται. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα.

Ο Πανούσης των Μουσικών Ταξιαρχιών και των πρώτων χρόνων μπορεί πχ να τραγουδούσε το “βάρα μας Μαλάμη”, αλλά είχε χιούμορ, μια ποιότητα, κι αυτό απέπνεε αν όχι σεβασμό, τουλάχιστον μια αναγνώριση για το ταλέντο του. Σίγουρα υπάρχουν σύντροφοι που θα έλεγαν “μ’ αρέσει στα κρυφά και ο Τζιμάκος” για να παραφράσουμε ένα στίχο από το “Νεο-Έλληνα”.

Ο Τζίμης Πανούσης των πολλών τελευταίων χρόνων, όμως, ήταν ο πρώτος που πουλούσε τον εαυτό του, τον τυποποιούσε και τον σέρβιρε με το κατάλληλο περιτύλιγμα, πασπαλισμένο με κάποιες δάφνες του παρελθόντος του. Δεν ενοχλούσε πια το σύστημα, αλλά αναπαρήγαγε σε μεγάλο βαθμό τα εύκολα κλισέ και την προπαγάνδα του. Και σου έδινε την εντύπωση ότι έβριζε το ΚΚΕ όχι μόνο από άποψη ή για τα βιώματά του, αλλά γιατί αυτό πουλούσε στο κοινό του -και όχι μόνο- και έτσι κέρδιζε επαίνους από πολλές μπάντες.
Ο Πανούσης ήταν πάντα αυτό που ήταν, αλλά κανείς Τζήμερος δε θα πόσταρε πχ την Μπαλάντα για το Χημείο, για να τον αποχαιρετήσει -όπως έκανε τώρα με την “Κατιούσα” του.

Σε κάθε περίπτωση, ο θάνατος του Τζίμη Πανούση ξεσήκωσε για άλλη μια φορά -που μάλλον δεν είναι η τελευταία- πολιτικές συζητήσεις. Κι αυτό σίγουρα θα ήταν κάτι που θα τον ικανοποιούσε, αν το ήξερε, έστω και σαν τελευταία επιθυμία του, που έγινε πράξη.

Καλή αντάμωση στην κόλαση -και τα γουναράδικα…

Υγ: τη φωτό την πήρα απ’ το δημοσίευμα του 902 με τη δωρική αναγγελία της είδησης. Ένα μνημείο του “λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν”, που είναι πιο εύγλωττο κι από σιωπή.

101 σχόλια:

  1. Eίναι κατάντια μας, να πρέπει να ασχοληθούμε με τη νεοελληνική μικροαστούρα....

    ....την ώρα, που έχουμε ένα πολύ σημαντικό ντοκουμέντο, να διαβάσουμε και να συζητήσουμε:
    Διακήρυξη της ΚΕ/ΚΚΕ για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ.
    Δε με ικανοποιεί ένα μέρος της παρ.8. Υποτιμά την κατάρρευση, το '85, της πολιτικής γραμμής της "Πραγματικής Αλλαγής", σαν άμεσης εφαρμογής του προγράμματος των "σταδίων", και τις συνέπειές της, τις εσωκομματικές αναζητήσεις, που πυροδότησε, και που γέννημά τους ήταν τόσο η ίδρυση του ΣΑΠ όσο και των "συγκυβερνήσεων". Η "βαθειά κρίση" υπέφωσκε στο Κόμμα, και απλά τότε εκδηλώθηκε έντονα και ανοιχτά.
    Με την ίδρυση του ΣΑΠ ("Κοινό Πόρισμα" κλπ.) πήγαμε μόνοι μας και βγάλαμε τα μάτια μας, γιατί, στο κάτω-κάτω, δε μας πίεζε και κανένας. Αυτό είχε πιο έντονα τα χαρακτηριστικά της "επιλογής".
    Ηταν αλλιώς με τις "συγκυβερνήσεις", που πια βρεθήκαμε πολιτικά εγκλωβισμένοι με τις "λοιπές δημοκρατικες δυνάμεις" κι έπρεπε κάπως να ξεφύγουμε, όταν, έστω και καθυστερημένα το συνειδητοποιήσαμε. Οταν, από κακό του κεφαλιού σου, έχεις βρεθεί στη μέση του βάλτου, για να ξελασπώσεις αναγκαστικά θα τσαλαβουτήσεις στις λάσπες - τα άλλα είναι εύκολες αριστερίστικες και ιδεαλιστικές "κριτικές".
    Και να πω και κάτι άλλο: Δε μου καλαρέσει κι αυτό το επαναλαμβανόμενο "στοκάρισμα" του στυλ "δε συμμετέχουμε σε Κυβερνήσεις στο έδαφος του Καπιταλισμού".
    Καλό είναι να τονίζουμε τους κινδύνους και το πόσο καταστροφικό μπορεί να γίνει, αλλά μην το κάνουμε και αρχή του Μ/Λ! Σε μια επαναστατική κατάσταση, όλα παίζουν, και άμα αποκλείεις ταχτικές κινήσεις, παραχωρείς έδαφος στον εχθρό. Ενα πολιτικοϊδεολογικά ισχυρό και πειθαρχημένο Κόμμα, μπορεί π.χ. να μπεί ακόμη και σε μια τέτοια Κυβέρνηση, (η όπως έγινε τότε, να την ανεχτεί προσωρινά) για να την τινάξει στον αέρα σε μιαν επόμενη κρίσιμη για την αστική εξουσία στιγμή. Μπορεί νάναι βλακεία τους η νάναι στριμωγμένοι και να μας "δεχτούν" ξέροντας το ρίσκο. Στην πολιτική πάλη, ποτέ δε λες "ποτέ", γιατί η πραγματικότητα είναι πιο πανούργα και θα σε τυλίξει στις ακαμψίες σου. Και γενικά, όσο πιο ισχυρός είσαι, τόσο πιο ευέλικτος (και υπό όρους...) μπορείς να είσαι. Οπορτουνισμός είναι να κάνεις τον "ευέλικτο" ενώ δεν έχεις τέτοια δυνατότητα, γιατί είσαι σκορποχώρι και ο εχθρός θα σε λιανίσει στην πρώτη "χωσιά".
    Το "Κοινό Πόρισμα" δεν έπρεπε να γίνει, κύρια γιατί το κόμμα τότε ήταν ήδη διχασμένο/διαβρωμένο και αυτό το αποτέλειωσε. Δεν είχε καν τη δυνατότητα "ανοιγμάτων" και τολμηρών ελιγμών. Οι "κουφάλες" ("Κύρκοι" και σία), το μυριστήκανε και γι αυτό μπήκανε στο παιχνίδι. Οσοι τα ζήσανε τότε τα θυμούνται. Ξέρανε πως θα μας χρησιμοποιήσουνε, αντί να τους χρησιμοποιήσουμε εμείς, όπως κι έγινε. Ξέρανε, πως είχαν ήδη τους "ανθρώπους τους" ανάμεσά μας... Αν είμασταν πιο ισχυροί, όπως σήμερα, θα ήταν πιο "δύσκολοι" και επίσης ο αστικός περίγυρος θάταν πολύ πιο επιφυλακτικός μαζί μας.
    Τώχω ξαναπεί, σε μιαν αναλογία το ίδιο πιστεύω και για τις Καζέρτες/Λιβάνους: Αν είμασταν και τότε "ισχυροί", δηλαδή αν ξέραμε τι θέλαμε, γιατί κατά τα άλλα τότε ποσοτικά είμασταν ισχυρότατοι, αυτές οι κατάπτυστες συμφωνίες, μπορεί να είχαν αποδειχτεί ελιγμοί δικοί μας και να ταπώναμε εμείς στους αστούς/άγγλους, αντί να μας ταπώσουν αυτοί. Ο ισχυρός είναι εκείνος, που μπορεί να επιλέγει το πότε θα ανακαλέσει τις "υπογραφές" του, δηλαδή, που κρατάει για τον εαυτό του το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σίγουρα υπάρχουν σύντροφοι που θα έλεγαν “μ’ αρέσει στα κρυφά και ο Τζιμάκος” για να παραφράσουμε ένα στίχο από το “Νεο-Έλληνα”.

    Βασίλη, εννοείς στο σημείο αυτό τον εαυτό σου; Αν ναι, πάει καλά, ο καθένας και η καθεμιά έχουνε το δικαίωμα, να τους “αρέσει” —ακόμα και στα “κρυφά”— ο “Τζιμάκος” και να τον ακούνε και να τον “χαίρονται” κατά το δοκούν. Υπάρχουν όμως κι άλλοι κι άλλες, σύντροφοι και συντρόφισσες, όπως η υπογράφουσα, στους οποίους και στις οποίες το “έργο” του πρόσφατα εκλιπόντος μόνο αηδία προκαλεί. Κι αυτό όχι τόσο για πολιτικούς λόγους, αφού οι “πολιτικές” “θέσεις” κι “απόψεις” του “Τζιμάκου” σ’ αυτούς κι αυτές μόνο θυμηδία μπορούν να “πυροδοτήσουν” (κάτι είναι κι αυτό για την υστεροφημία του, όμως ας μην ξεχνάμε ότι ο αποθανών δεδικαίωται ανθ’ ων αγαθών έπραξε), αλλά βασικά για λόγους αισθητικής: η χυδαιολογία κι η προστυχιά (λέγε με Κώστα Ζουράρι…) δεν μπορούν ποτέ να αποτελέσουν τέχνη κι ο Αριστοφάνης δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με τον “Τζιμάκο” (ούτε βεβαίως και με τον Λάκη τον Λαζόπουλο, για να μην ξεχνιόμαστε…).

    Αυτά και του λοιπού μεγαλύτερη προσοχή, έστω κι από τις στήλες της “Κατιούσας”, η οποία με λίγες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, όλο και περισσότερο την αλήστου μνήμης “Πρώτη” θυμίζει…

    Διοτίμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Τον Πανούση τον ήξερες, με τα καλά του (διάφορα ωραία τραγούδια, έξυπνα λογοπαίγνια κ.ά.), τα κολλήματά του (τα γνωστά) κτλ. Αυτό που έμαθες είναι πώς ό,τι και να ήταν ο Πανούσης, ακόμη και στα χειρότερα και χυδαιότερά του, δε φτάνει το χάλι αυτών που ξανάρχισαν τα "τροπάρια" για το ΚΚΕ, λίγο πολύ τυμβωρυχόντας. Δεν είχε πεθάνει καλά καλά και δώστου, άνοιξαν κάθε λογής "βόθροι".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Την "Πρώτη"; Που τη θυμήθηκες... Δε συμφωνώ πάντως με αυτό που λες στο τέλος Διοτίμα.

    Σεχτάρ, αυτό με τις κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού μάλλον έχει να κάνει με περιπτώσεις όπως αυτές που αναφέρεις επι Συνασπισμού, ίσως τις πιέσεις του '12, κάποιες διεθνείς εμπειρίες κτλ. που κάθε άλλο παρά σε επαναστατική κατάσταση συνέβησαν.
    Πάντως σίγουρα συμφωνώ πώς ό,τι συνέβη τη περίοδο των διασπάσεων δεν ήταν ουρανοκατέβατο. Περισσότερο με σαράκι, θα έλεγα, έμοιαζε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συμφωνω με Σεχταρ. Αλλο ένα σωστό συμπερασμα για τη στρατηγική και την τακτική αλλο αυτό να μετατρέπεται σε θεση αρχης του μαρξισμου. Η ιστορία του επαναστατικου κινήματος εχει δειξει οτι οι ελιγμοι μπορουν να είναι υπο συνθήκες οποιοδήποτε. Συμφωνο Ριπεντροπ-Μολοτοφ, Μπρεστ - Λιτοφσκ, αντιφασιστικη συμμαχία, κυβενησεις στο έδαφος του καπιταλισμου στις ΛΔ, ακομα και η Λαϊκή Συμμαχία ενας ελιγμος και τακτική υποχωρηση είναι. Οσο λαθος και αντιδιαλεκτικο ηταν η μετατροπή των ελιγμων σε θεση αρχης και στρατηγική άλλο τόσο είναι και το ανάποδο. Θέση αρχής είναι η δικτατορία του προλαιταριατου οχι ο τρόπος που θα φτάσεις εκει. Αν δηλαδή σε 20 χρόνια απο τωρα υπάρχει σοσιαλιστικο μπλοκ και σε εναν γενικευμένο πολεμο παιξει ρολο στην αποσπαση χωρων απο τον ιμπεριαλισμό οπως εγινε με τις ΛΔ που τα αστικα κοινοβούλιο ψηφισαν σοσιαλιστικα συνταγματα τοτε τι θα πουμε? Είχαμε λαθος θεσεις αρχης? Οχι βέβαια. Θα πουμε οτι στις συνθήκες του 2012 ή του 2018 η επαναστατικη τακτική ηταν να απορριφθεί οποιαδήποτε συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση αλλα σε ελαχιστες περιπτώσεις ιστορικα η επαναστατικη διαδικασία εμπεριειχε και αυτο το ενδεχόμενο για μία σειρά λογους και έτσι σωστα υοθετηθηκε σε εκείνες τις συνθήκες απο τα τοτε ΚΚ.

    ratm

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Παλαιότερες εποχές που δεν τις πρόλαβα, με λίγο κενσυανισμό, τρίτους δρόμους, σοσιαλδημοκρατία, βόλεμα μέσα από το εκάστωτε κυβερνητικό κόμμα, φαίνεται πως ήταν μόδα το να πουλάς αριστεριλίκι, αναρχιλίκι, αντισυμβατικότητα, επαναστατικό προφίλ, φιλοσοφία άλλα Καστοριάδης(τι άλλο;) θεωρώντας το ΚΚΕ "συμβιβασμένο". Και παράλληλα ή να τα οικονομάς, ή να βολεύεσαι, ή να έχεις καλές δημόσιες σχέσεις ή προσβάσεις στα καλά - μεγάλα σαλόνια.

    Το όλο σχήμα ικανοποιούσε την ψυχολογία αρκετών "ψωνισμένων" ανυπόμονων μικροαστών που νομίζουν πως είναι η νέα ενσάρκωση του Τσε Γκεβάρα. Παρόλο που αρκετοί με τα αριστερα τους χέρια υπόγραφαν καθημερινά τις δικές του μικρές Βάρκιζες.
    Μόνο που τις βάπτιζαν "ευελιξία", "εξυπνάδα" και "νέους ορίζοντες" μίας "νέας εποχής" την οποία δεν μπορούσε να καταλάβει το "στενοκέφαλο" ΚΚΕ.
    Το οποίο με την σειρά του, υπενθύμιζε πως ένας είναι ο δρόμος και πως οι όποιες παροχές δίνει περιστασιακά ο Καπιταλισμός και αυτές λόγω εργατικών αγώνων είναι προσωρινές. Με απλά λόγια, "Αριστεροί Ελευθέρας Βοσκής", "Ανένταχτοι", "Ελεύθερες Απόψεις" σε αντίθεση με τα "Πρόβατα του Περισσού".

    Αλλά όταν ήρθαν τα "μεγάλα ζόρια" με τα μνημόνια, άλλοι απομακρύνθηκαν, άλλοι στήριξαν τις ελπίδες τους στον "ηγέτη", άλλοι μούτζωναν στις πλατείες και δεν απεργούσαν, άλλοι παρακαλούσαν για λίγο ανθρωπινο καπιταλισμό και ας μην γίνει Εργατική Εξουσία και άλλοι που δεν έκαναν τίποτα τελικά χλεύαζαν το ΚΚΕ πως αυτά που κάνει δεν είναι αρκετά.

    Ο Τζιμάκος ήταν το αντιπροσωπευτικό δείγμα μικροαστικής κουλτούρας μιας παλαιότερης εποχής η οποία έφτασε, εδώ και καιρό, στο τέλος της.

    17-57

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Παπουτσωμενος Γατος15 Ιανουαρίου 2018 στις 2:06 μ.μ.

    Υπαρχει καπου σε ηλ. μορφη η διακυρηξη για να την διαβασουμε?

    Στην μεταπολιτευση βγηκαν στην επιφανεια διαφοροι αριστεροετσι μικροαστοι καλλιτεχνες, που λογω ''αντισυμβατικοτητας'' πλασαριστηκαν σαν επαναστατες ή πολιτικοι διανοουμενοι.

    Ακολουθωντας το ρευμα της εποχης, υπηρξαν αριστεροι και δημοκρατες μεχρι και τα 80s και μετα εγιναν ισοαποστακηδες ή και εθνικιστες, οταν η πτωση του υπαρκτου συντηρητικοποιησε τις ευρωπαικες κοινωνιες και την Ελλαδα.

    Πρεπει να βαλουμε καλα στο μυαλο μας οτι το καθε ''εναλλακτικο'', ''αντισυμβατικο'' τυπακι δεν σημαινει οτι εχει αριστερη σκεψη και ηθος. Ο ιδιος ο δυτικος καπιταλισμος προωθει τετοιου ειδους ''ειδωλα'' και υποκουλτουρες απο τα 60s και επειτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. O Πανούσης για εμένα υπάρχει με τον ίδιο τρόπο που υπάρχει και ο Χάρρυ Κλυνν, στα καλά του, και πραγματικά κρίμα που δεν έμεινε έτσι.
    Αλλά οκ η ζωή είναι σαν την ιστορία, έχει πισωγυρίσματα και σκαμπανεβάσματα. Ποιος ξέρει, μπορεί άμα ο άνθρωπος ζούσε 2 αιώνες, πολλοί από αυτούς που κάνανε ταξικά πισωγυρίσματα να καταλαβαίνανε κάποια στιγμή το λάθος τους, όπως κάνανε κάποιοι λίγοι...

    @Σεχτάρ ο Τρομερός
    Αν και δεν το έχω διαβάσει ακόμα το κείμενο, θέλω να προσθέσω κάτι πάνω σε αυτά που λες.
    Στη περίπτωση της επαναστατικής κατάστασης, και με τη προϋπόθεση ότι το ΚΚ έχει αποκτήσει και την ποσοτική και την ποιοτική δύναμη που λες, η συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει κάποια χρησιμότητα.
    Άμα έχεις τόση επιρροή και οι αστοί είναι τόσο σμπαραλιασμένοι για να σε βάλουν σε κυβέρνηση με τους δικούς σου όρους, γιατί να μην κάνεις επανάσταση;
    Ένας λόγος θα μπορούσε να ήταν για να κερδίσεις χρόνο, τον οποίο όμως θα κέρδιζαν και οι αστοί...
    Οπότε δεν νομίζω ότι είναι τόσο απλό το θέμα, και αυτό έχει δείξει και η ιστορία.
    Παρόλα αυτά σωστά πρέπει πάντα να διατηρείτε η δυνατότητα των ελιγμών, απλά πότε σταματάει να είναι ελιγμός και γίνετε κάτι άλλο;

    Ιωσήφ ο οπορτουνοφάγος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Έβλεπα χρόνια στους τοίχους γραμμένη τη φράση "μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας" και σκεφτόμουν πόσο μικροαστικό είναι το νόημά της: παιδιά μικροαστών κατά μικροαστών μπαμπάδων-μαμάδων. Και έπρεπε να πεθάνει ο Πανούσης για να συνειδητοποιήσω - μετά από μια ιδιωτική ρετροσπεκτίβα που έκανα στη δουλειά του - ότι η φράση αυτή είναι στίχος από δικό του τραγούδι.

    Και τελικά νομίζω αυτό ενσάρκωσε ο Πανούσης, και μάλιστα τέλεια θα μπορούσα να πω: τη μικροαστική αντίδραση ενάντια στο μικροαστισμό με όλες της τις προεκτάσεις απέναντι στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι. Και όλες του οι αντιφάσεις είναι συνεπείς με αυτό που εξέφρασε, είναι δηλαδή οι αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τη μικροαστική αντίδραση απέναντι στην κοινωνική κατάσταση και απέναντι στον ίδιο το μικροαστισμό.

    Αλλά εδώ πρέπει να πω ότι δεν συμμερίζομαι την συχνά ολική "απαξίωση" και περιφρόνηση απέναντι στον "μικροαστισμό", νομίζω μάλιστα ότι αρκετές φορές σε αυτή την περιφρόνηση μπορεί να εντοπιστεί μικροαστική προέλευση - και σε αυτό συνηγορεί κι ο στίχος "μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας". Εν πάση περιπτώσει δεν χωράει περιφρόνηση και κοινωνική συμμαχία ταυτόχρονα, το θέμα δεν βρίσκεται στην περιφρόνηση αλλά στην κατανόηση της αντίφασης του μικροαστισμού, της αντίφασης ανάμεσα στην μικροϊδιοκτησία των όρων παραγωγής απ' τη μια και στην παραγωγή των μέσων της ζωής μέσω προσωπικής εργασίας από την άλλη.

    Κι αν δεν συμμερίζομαι την περιφρόνηση του μικροαστισμού, πώς θα μπορούσα να συμμερίζομαι την περιφρόνηση της μικροαστικής αντίδρασης απέναντι στον μικροαστισμό;
    Μόνο που να, έχει κι αυτή τα όριά της, και ως μικροαστικής αντίδρασης τα όριά της "δεν μπορεί παρά να είναι" μικροαστικά. Πλην της περίπτωσης που η ίδια καταφέρνει να τα υπερβεί.
    Και κάτι ακόμα, που βρίσκω ενδιαφέρον: Ο "μικροαστισμός", ιδεολογικά, αποτελεί μέρος της κυρίαρχης ιδεολογίας, ή καλύτερα ίσως συμπλήρωμά της, και σαν τέτοιος δηλαδή σαν συστατικό της κυρίαρχης ιδεολογίας δεν περιορίζεται στα μικροαστικά στρώματα αλλά διαπερνά και την ιδεολογία και άλλων τάξεων και στρωμάτων, μεταξύ αυτών και της εργατικής τάξης.
    Οπότε, ιδεολογικά, τη "μικροαστική αντίδραση απέναντι στον μικροαστισμό" πρέπει κανείς να τη δει και σαν μικροαστική αντίδραση ενάντια στον μικροαστισμό και των υπόλοιπων στρωμάτων της κοινωνίας, ενάντια και στο μικροαστισμό της εργατικής τάξης, και να σε τι περίπλοκο σχήμα καταλήγει αυτός ο συλλογισμός: "Μικροαστική αντίδραση ενάντια στον μικροαστισμό της εργατικής τάξης".
    Αυτό πια δεν είναι ιδεολογικό σχήμα, είναι ιδεολογικό σύμπλεγμα. Κι αυτό το ιδεολογικό σύμπλεγμα το κουβάλησε ο Τζίμης Πανούσης σ' όλη του την καλλιτεχνική καριέρα, με "συνέπεια", χωρίς ποτέ να το ξεσυμπλέξει.
    Αλλά, λέω εγώ, σ' όποιον ενδιαφέρεται μπορεί να φανεί χρήσιμο, να κρατήσει από αυτήν την αντίδραση κάτι από το αντικείμενό της, που είναι ο "δικός του" μικροαστισμός, κι αν ξαναλέω ενδιαφέρεται, ας καταφέρει να αφαιρέσει από αυτή την αντίδραση τον δικό της μικροαστισμό και να τον αντικαταστήσει με ό,τι θεωρεί συνεπές προς την δική του κοινωνική ύπαρξη.

    "Μικροαστοί θα σας φάνε τα παιδιά σας λοιπόν".
    Και να ο Πανούσης στα 60 του, να παρουσιάζει τα βιβλία του στο κοινό του, στα παιδιά των μικροαστών που πριν λίγες δεκαετίες θα τρώγανε τους γονείς τους, και να αντικρίζει σ' αυτό το κοινό ένα μέρος από τους μικροαστούς του σήμερα. Τους όχι περιφρονητέους αλλά κατανοήσιμους. Και νάναι ανάμεσά τους κι αυτός ένας από αυτούς, μάλλον.

    συνεχιζεται

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. συνεχεια

    Κατά τα άλλα, πολιτικά, από την αρχή-αρχή ακόμα, μουσικές ταξιαρχίες κλπ, προσωπικά πάντα ήμουν θιγμένος από την κριτική του Πανούση, πάντα "αδικημένος" - όχι από τη σάτιρα αλλά από την κριτική. Μόνο που κι αυτά τα χρόνια δεν έφτασα κι εγώ σε μια κατάσταση ικανή ώστε να απορρίπτω όχι μόνο το περιεχόμενο της κριτικής αλλά και το αντικείμενό της, ώστε όλα αυτά τα χρόνια η "προσωπική" σχέση μου με τον καλλιτέχνη ήταν μια σχέση διαμάχης μεταξύ αντικειμένου και περιεχομένου της κριτικής. Μια διαμάχη "ολική", δηλαδή μια διαμάχη εκτεινόμενη ως τα όρια της "αγάπης και του μίσους", πχ ανάμεσα στη δύναμη του παπιού που δεν πάει στην ποταμιά και στη φτήνια της τζιμάκειας "κατιούσας".
    Και μέσα σ' αυτά τα χρόνια και σ' αυτή την διαμάχη, θα μου μείνουν και κάποιες στιγμές όπου από αυτόν άντλησα λίγο θάρρος, λίγο αισιοδοξία, όπως μια μέρα μετά το '90 που πήρε τ' αυτί μου στο ραδιόφωνο το στίχο του ρεφρέν "πού είν' το μεράκι πού ειν' η λαχτάρα να γίνει η Αθήνα Τιμισοάρα": όπως το πάρει βέβαια κανείς κι αυτό το στιχάκι... Και πάντως όχι "τοις μετρητοίς"... με αφαίρεση του "μικροαστισμού" κι αντικατάστασή του κλπ κλπ...

    Κι έτσι με αυτόν τον άνθρωπο, (που βέβαια δεν υπήρξε "ο σύγχρονος Αριστοφάνης", δεν ξέρω κανέναν τέτοιο, αλλά πάντως είχε "κάτι" το αριστοφανικό) μεγάλωσα κι εγώ, και θα ήθελα να συνεχίσω αυτή τη διαμάχη μέχρι το τέλος της, ιδιαίτερα σήμερα και στους καιρούς που θάρθουν, αλλά να που ακριβώς σήμερα την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια κι άφησε την παρτίδα στην "ισοπαλία".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @σεχτάρ
    Δεν έχω διαβάσει ακόμα τη διακήρυξη, αλλά ειν' ενδιαφέροντα τα θέματα που βάζεις, άσχετα από διαφοροποιήσεις της οπτικής μου σ' αυτά.
    Το 85, πχ, το θεωρώ κι εγώ κομβικό, όχι όμως σαν "κατάρρευση της γραμμής της πραγματικής αλλαγής", αλλά σαν χρονικό σημείο (βλ. καθαίρεση της διοίκησης της ΓΣΕΕ κλπ) στο οποίο χρειαζόταν έμπρακτο ανέβασμα σ' ένα σκαλοπάτι παραπάνω αυτής της γραμμής ή απ' αυτή τη γραμμή, και που αυτό το ανέβασμα δεν έγινε. Και αυτό, όπως και το "κοινό πόρισμα", τα θεωρώ σαν το "προϊον" των διαφορετικών πολιτικών γραμμών που συνυπήρχαν στο ΚΚΕ εκείνη την περίοδο, σε συνδυασμό με τον εφησυχασμό ως προς τη διεθνή κατάσταση (υπάρχει η ΕΣΣΔ κλπ), απέναντι στην οποία αυτό το ανέβασμα θα ήταν και ο καλύτερος διεθνισμός κατά τη γνώμη μου (η πάλη μες στην ίδια μας τη χώρα κλπ), πόσο μάλλον που συνέπιπτε το 85 με την απαρχή της "περεστρόικα" και ό,τι κάναμε θα είχε (και είχε) και τη διεθνή του απήχηση.
    Και, εν τέλει, το θέμα των "συγκυβερνήσεων" του 89 δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται απομονωμένα, στη βάση μιας ιδεολογικής γενικής θέσης σχετικά με τις "κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού", αλλά μάλλον να εξετάζεται σαν "τελικός" καρπός μιας δεκαετίας και των διακυμάνσεών της. Κατά τον ίδιο τρόπο πχ που σε τελική ανάλυση δεν μπορούμε να μιλάμε για το Δεκέμβρη απομονωμένα από το Λίβανο και την Καζέρτα κ.ο.κ.
    Επ ευκαιρία, καθότι διαβάζω τελευταία για το 1821, και με αφορμή τα "καπάκια" του Καραϊσκάκη και του Ανδρούτσου, σκέφτομαι πχ ότι με ένα εκατομμύριο υποθετικές προϋποθέσεις ο Λίβανος θα μπορούσε να αποτελέσει ένα τέτοιο "καπάκι" του ΕΑΜ σε βάρος των Άγγλων (επικίνδυνα πράγματα αυτά βέβαια, αλλά ο κίνδυνος υπάρχει στην ίδια τη φύση των πραγμάτων), αλλά να που με τις προϋποθέσεις που υπήρχαν πραγματικά, αποδείχθηκε ακριβώς το αντίθετο: ένα "καπάκι" των Άγγλων σε βάρος του ΕΑΜ.
    Το έχουμε μάθει απέξω, ότι ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής με βίαια μέσα, αλλά τείνουμε να ξεχνάμε ότι με μια έννοια και η πολιτική είναι συνέχεια (ή προεισαγωγή) του πολέμου με ειρηνικά μέσα... Κι όπως έλεγε ο εισηγητής αυτού του ορισμού του πολέμου, ο Κλαούζεβιτς, την ίδια ή και περισσότερη σημασία από τη θεωρητική κατάρτιση του "στρατηγού" έχει η "λεπταισθησία της κρίσης του". Η οποία "λεπταισθησία" (η συναίσθησή του σχετικά με την εκτίμηση της κατάστασης κσι την επιλογή κάθε στιγμή του πρακτέου) δεν είναι ζήτημα απολίτικο - και μ' αυτό κλείνω και το σχόλιο γύρω από τα θέματα που έθεσες και που αξίζουν πιο διεξοδική συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. "Και να πω και κάτι άλλο: Δε μου καλαρέσει κι αυτό το επαναλαμβανόμενο "στοκάρισμα" του στυλ "δε συμμετέχουμε σε Κυβερνήσεις στο έδαφος του Καπιταλισμού"."

    "Αυτά και του λοιπού μεγαλύτερη προσοχή, έστω κι από τις στήλες της “Κατιούσας”, η οποία με λίγες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, όλο και περισσότερο την αλήστου μνήμης “Πρώτη” θυμίζει…"

    Εγώ πάλι παρατηρώ πιο πολύ την πτώση του επιπέδου της διαδικτυακής μπλογκόσφαιρας που πρόσκειται στο ΚΚΕ και ζωσμένη από τα "φυσεκλίκια" του ιντερνετικού αντάρτικου μένει πίσω από τις επεξεργασίες του, συνολικά τις ανάγκες και τις ίδιες τις απαιτήσεις του εργατικού κινήματος. Πράγμα αναμενόμενο, καθώς δεν ξεφεύγει από τα στεγανά της κυρίαρχης ιδεολογίας για το διαδίκτυο που το θέλει για να βοηθά απλώς στο μπούχτισμα σε παραπάνω πληροφορία και λιγότερο στην επεξεργασία γνώσης και επιβεβαιωμένο από την πρότερη πείρα με τους διάφορους προφέσσορες του Μ/Λ. Τελικά η δημιουργία της κατιούσα αποδεικνύεται χρησιμότερη από ότι σε πρώτη ματιά.

    Ο.Χ.Ε.Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. οταν ο αντιιμπεριαλισμος αυτονομειται απο τον αντικαπιταλισμο,και γινεται συμβατος
    με τον καπιταλισμο,τοτε σαν φαινομενο,αναμεσα στ αλλα,θα προκυψει η συγκεχυμενη ταξικα
    κριτικη του κομμουνιστικου κομματος,το οποιο θα αντιμετωπισει και την κατηγορια
    της υποκρισιας.
    αυτο ηταν το κλιμα εκεινης της εποχης.
    οτι αυτο το κλιμα θα κατεληγε δεξια ειναι αναποφευκτο.
    οταν δεν υπαρχει διεξοδος αριστερα οι μαζες θα οπισθοχωρησουν,και την διαμεσολαβηση
    θα αναλαβει ο μικροαστισμος,ο οποιος εξελισσομενος θα στραφει και εναντιον
    της ιδεολογιας της εργατικης ταξης.
    το εναυσμα ομως το εδωσε η κριτικη στηριξη του πασοκ, και πριν γινει κυβερνηση.
    τετοιος μικροαστικος αντιιμπεριαλισμος επιβιωνει και σημερα στην αρχη στον συριζα και
    μονιμα στην ανταρσυα.
    το κκε ,μολονοτι εχει ξεφυγει,παντα απειλειται με υποστροφη στα παληα.
    ο λογος?
    τετοιου ειδους αντιιμπεριαλισμος εξασφαλιζει καλυτερα εκλογικα ποσοστα και πιο ακινδυνα.
    αφου κινειται στα πλαισια του συστηματος.
    συνεπεια της λογικης,πρωτα το κομμα και μετα βλεπουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Νομίζω πολύ βασικό είναι να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε αστική κυβέρνηση. Αστική κυβέρνηση είναι ο θεσμός που αναλαμβάνει την εκτελεστική εξουσία στο πλαίσιο του αστικού συντάγματος και κράτους και ενώ την εξουσία (την πραγματική, "τα κλειδιά της οικονομίας" που λέει και το κόμμα) την έχει η αστική τάξη. Αναλαμβάνει, λοιπόν, να εφαρμόσει, να πραγματώσει την εξουσία της αστικής τάξης. Και έχει μάλιστα πρόγραμμα διακυβέρνησης τετραετίας. Αν λες ότι ένα ΚΚ μπορεί να ελιχθεί με το να συμμετάσχει σε μια αστική κυβέρνηση, παραδέχεσαι αναγκαστικά ότι μπορεί μια αστική κυβέρνηση να αντιστρέψει τον καθορισμένο ρόλο της-τον ρόλο για τον οποίο εκλέχθηκε άλλωστε- και να στραφεί εναντίον της εξουσίας της αστικής τάξης. Και επίσης με το αστικό κράτος, δικαστήρια, στρατό, αστυνομία, διεθνή ιμπεριαλισμό απέναντί της. Γίνεται αυτό; Μα μόνο εκτός αστικού συνταγματικού πλαισίου, δηλαδή επαναστατικώ δικαίω, άρα αυτή η "αστική κυβέρνηση" δεν θα έρθει για να κυβερνήσει.

    Επομένως, η συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση με τη στενή έννοια του όρου δεν μπορεί παρά να είναι υποχώρηση από το στόχο κατάληψης της εξουσίας από την ε.τ. και όχι απλά ελιγμός. Η συμμετοχή σε πρόσκαιρες ή πιο μόνιμες συμμαχίες (εκλογικές ή άλλες) με άλλα μικροαστικά κόμματα βεβαίως δεν αποκλείεται, αλλά αυτές δεν μπορούν να έχουν όχημα μια αστική κυβέρνηση.

    Η περίπτωση του σχηματισμού κυβερνήσεων συνεργασίας στην αρχική φάση των ΛΔ μετά τον πόλεμο είναι διαφορετική. Η α.τ. είχε χάσει την εξουσία και επίκειτο η δημιουργία σοσιαλιστικού συντάγματος με την παρουσία του Κόκκινου Στρατού. Άρα δεν είμαι σίγουρος αν μιλάμε για αστική κυβέρνηση εδώ, όπως είχαμε π.χ. στην Ιταλία και τη Γαλλία μεταπολεμικά. Ακόμα και έτσι, βέβαια, η πολυκομματική (άρα και διαταξική) σύνθεση των κυβερνήσεων αυτών στις ΛΔ δημιούργησε πρόβλημα στην ταξική σύνθεση των οργάνων εξουσίας, το οποίο φάνηκε 10-15 χρόνια μετά.

    φάνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

      Διαγραφή
  23. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

      Διαγραφή
    2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

      Διαγραφή
  24. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

      Διαγραφή
  26. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

      Διαγραφή
  29. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

      Διαγραφή
  36. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Για να μην τσακωνόμαστε χωρίς λόγο
    α. Συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση είναι λάθος από θέση αρχής και με βάση την αρχή αυτή πορευόμαστε στο μέλλον.

    β. Αν σε εξαιρετικές συνθήκες (προσωπικά δυσκολεύομαι να τις περιγράψω αλλά δεν τις αποκλείω) η συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση εξυπηρετεί το στόχο της μελλοντικής συγκυρίας μπορεί να αποδεχτούμε τον ελιγμό/συμβιβασμό

    γ. Αν όμως τη μη συμμετοχή δεν την προσδιορίσουμε σαν αρχή τότε σε κάθε στροφή (όρα 2012) θα δεχόμαστε την πίεση των εχθρών μας να συμβιβαστούμε και να αφοπλιστούμε.

    δ. πρέπει επίσης να μην ακυρώνουμε την πείρα 100 χρόνων και να παραδεχτούμε ότι όσες φορές το ΚΚΕ συμμετείχε σε αστικές κυβερνήσεις αυτό κατέληξε σε βάρος τόσο του κόμματος όσο και του λαού. Ακόμη και η συμμετοχή στις κυβερνήσεις τζανετάκη/ζολώτα που ήταν βραχυχρόνιες και δεν κυβέρνησαν με την ουσιαστική σημασία του όρου αν και κατάφεραν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο της βάσης μας με το ΠΑΣΟΚ δεν έγιναν γι αυτό το λόγο αλλά ήταν απόρροια της στρατηγικής των σταδίων της εποχής εκείνης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. Δυστυχώς από κάποιο τεχνικό λάθος, σβήστηκαν τα τελευταία 50 σχόλια στο μπλοκ. Θα προσπαθήσω να τα επαναφέρω με κάποιον τρόπο, αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι εφικτό. Σε κάθε περίπτωση, ζητώ συγνώμη και την κατανόηση της βάσης της κε του μπλοκ, δεν έγινε τίποτα σκόπιμα -ούτε καν κατά λάθος δηλαδή, ακόμα ψάχνω να βρω πώς έγινε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Τελοσπάντων, ό,τι έγινε έγινε και για να βοηθήσω κάπως από πλευρά μου ξαναστέλνω στην συνέχεια τα τρία προηγούμενα σχόλιά μου σ’ αυτό νήμα.

    Άγρυπνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. [1/2]

    Ακολουθεί ολόκληρο ένα κριτικό σημείωμα του Β. Ι. Λένιν, γραμμένο το 1920 για το περιοδικό «Κομμουνιστική Διεθνής» (πηγή: Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, Τόμος 41 (Μάης–Νοέμβρης 1920), Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1983, σελ. 135–137), ως συμβολή στη συζήτηση με αφορμή την παρατήρηση-ένσταση του Ηλία σ’ ένα σημείο της «Διακήρυξης» για τα 100χρονα του ΚΚΕ. Καλή ανάγνωση και καλό προβληματισμό!

    «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ»
    «ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ» (ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ). ΒΙΕΝΝΗ, ΤΕΥΧ. 1–2 ΤΗΣ 1 ΤΟΥ ΦΛΕΒΑΡΗ 1920 ΩΣ ΤΟ ΤΕΥΧ. 18 ΤΗΣ 8 ΤΟΥ ΜΑΗ 1920

    Το θαυμάσιο περιοδικό που βγαίνει στη Βιέννη με τον παραπάνω τίτλο δίνει πολλά ενδιαφέροντα υλικά για την ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος στην Αυστρία, στην Πολωνία και σε άλλες χώρες, μαζί και χρονικά του διεθνούς κινήματος και άρθρα για την Ουγγαρία, τη Γερμανία, για τα γενικά καθήκοντα και την τακτική κτλ. Μια αδυναμία που χτυπάει αμέσως στο μάτι από το πρώτο ήδη πρόχειρο διάβασμά του δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Και η αδυναμία αυτή που έχει το περιοδικό είναι τα αναμφισβήτητα συμπτώματα «του αριστερισμού — της παιδικής αρρώστιας του κομμουνισμού», από την οποία πάσχει το περιοδικό και για την οποία έγραψα μια μικρή μπροσούρα, που μόλις έχει εκδοθεί στην Πετρούπολη*.

    Τρία συμπτώματα της αρρώστιας αυτής του θαυμάσιου περιοδικού «Κομμουνισμός» θα ήθελα να σημειώσω αμέσως τώρα σε συντομία. Στο 6ο τεύχος (1. ΙΙΙ. 1920) δημοσιεύτηκε το άρθρο του σ. Γκ. Λ.: «Σχετικά με το ζήτημα του κοινοβουλευτισμού», που η Σύνταξη το χαρακτηρίζει άρθρο για συζήτηση και που ο σ. Μπ. Κ., συγγραφέας του άρθρου: «Σχετικά με την εφαρμογή του κοινοβουλευτικού μποϊκοταρίσματος» (τεύχ. 18 της 8. V. 1920) το αποκρούει (ευτυχώς) ανοιχτά, δηλαδή δηλώνει ότι δεν είναι σύμφωνος μ’ αυτό.

    Το άρθρο του Γκ. Λ. είναι πολύ αριστερό και πολύ άσχημο. Ο μαρξισμός του είναι καθαρά βερμπαλιστικός· η διαφορά της «αμυντικής» και της «επιθετικής» τακτικής είναι επινοημένη· δεν γίνεται μια συγκεκριμένη ανάλυση καθορισμένων με ακρίβεια ιστορικών καταστάσεων· και δεν παίρνεται υπόψη το πιο ουσιαστικό (η ανάγκη να κατακτήσουμε και να μάθουμε να κατακτούμε όλους τους τομείς της δουλειάς και τα ιδρύματα, όπου η αστική τάξη ασκεί την επιρροή της στις μάζες, κτλ.).

    Στο τεύχος 14 (17. IV. 1920) ο σ. Μπ. Κ. στο άρθρο του «Τα γεγονότα της Γερμανίας» κάνει κριτική στη δήλωση της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας της 21. ΙΙΙ. 1920, που κριτικάρω κι εγώ στην μπροσούρα που προαναφέρθηκε. Ο χαρακτήρας όμως της κριτικής μας διαφέρει ριζικά. Ο σ. Μπ. Κ. κάνει κριτική, στηριζόμενος σε αποσπάσματα από τον Μαρξ, που αναφέρονται σε μια κατάσταση διαφορετική από τη σημερινή, απορρίπτει εντελώς την τακτική της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας και παρακάμπτει τελείως το βασικότερο. Παρακάμπτει αυτό που αποτελεί την ουσία, τη ζωντανή ψυχή του μαρξισμού: τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Όταν η πλειοψηφία των εργατών των πόλεων έφυγε από τους σαϊντεμανικούς προς τους καουτσκιστές, και στους κόλπους του καουτσκικού (του «ανεξάρτητου» από τη σωστή επαναστατική γραμμή) κόμματος συνεχίζει να απομακρύνεται από τη δεξιά πτέρυγά του και να περνάει στην αριστερή, δηλ. στην πραγματικότητα στον κομμουνισμό, όταν έτσι έχουν τα πράγματα, επιτρέπεται άραγε να αποκρούουμε τη χρησιμοποίηση μεταβατικών, συμβιβαστικών μέτρων απέναντι στους εργάτες αυτούς; Επιτρέπεται λοιπόν να μην παίρνουμε υπόψη, να παρασιωπούμε την πείρα των μπολσεβίκων, που τον Απρίλη και το Μάη του 1917 ακολουθούσαν στην ουσία μια τέτοια ακριβώς πολιτική συμβιβασμού, όταν δήλωναν: δεν είναι εύκολο να ανατρέψουμε την προσωρινή κυβέρνηση (των Λβοφ, Μιλιουκόφ, Κερένσκι κτλ.), γιατί τους υποστηρίζουν ακόμη οι εργάτες των Σοβιέτ· πρέπει στην αρχή να επιτύχουμε την αλλαγή των αντιλήψεων της πλειοψηφίας είτε ενός σημαντικού τμήματος αυτών των εργατών;

    * Εννοεί το βιβλίο του «Ο «αριστερισμός», παιδική αρρώστια του κομμουνισμού». Η Σύντ.


    Άγρυπνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. [2/2]

    Νομίζω πως δεν επιτρέπεται.

    Τέλος, το παραπάνω άρθρο του σ. Μπ. Κ. στο τεύχος 18 του «Κομμουνισμού», αποκαλύπτει πολύ σωστά, ανάγλυφα κι επιτυχημένα το λάθος του, που συνίσταται στην επιδοκιμασία της τακτικής του μποϊκοταρίσματος των κοινοβουλίων της σημερινής Ευρώπης. Γιατί ο αρθρογράφος με το να μη συμμερίζεται το «συνδικαλιστικό μποϊκοτάρισμα», το «παθητικό» μποϊκοτάρισμα και να επινοεί ένα ιδιαίτερο «ενεργητικό» (ωχ, τι θέσεις «αριστερές»!…) μποϊκοτάρισμα, δείχνει εξαιρετικά παραστατικά όλο το βάθος των λαθών του συλλογισμού του.

    «Ενεργητικό μποϊκοτάζ — γράφει ο αρθρογράφος — σημαίνει πως το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν περιορίζεται στη διάδοση του συνθήματος ενάντια στη συμμετοχή στις εκλογές, αλλά για να πραγματοποιηθεί το μποϊκοτάζ κάνει την ίδια ακριβώς πλατιά επαναστατική ζύμωση που θα έκανε, αν έπαιρνε μέρος στις εκλογές και η ζύμωση και η δράση του (δουλειά, δράση, ενέργειες, πάλη) θα απόβλεπαν στην εξασφάλιση όσο το δυνατό περισσότερων προλεταριακών ψήφων» (σελ. 552).

    Αυτό είναι μαργαριτάρι. Αυτό θα κατατροπώσει τους αντικοινοβουλευτικούς καλύτερα από κάθε κριτική. Να επινοήσουμε ένα «ενεργητικό» μποϊκοτάρισμα, «όπως θα κάναμε αν θα» παίρναμε μέρος στις εκλογές!! Η μάζα των καθυστερημένων και μισοκαθυστερημένων εργατών και αγροτών παίρνουν μέρος στις εκλογές στα σοβαρά, γιατί ακόμη πιστεύουν στις αστικοδημοκρατικές προλήψεις, γιατί είναι ακόμη αιχμάλωτοι αυτών των προλήψεων. Κι εμείς αντί να βοηθήσουμε τους καθυστερημένους (κάποτε και τους «πολυμορφωμένους») μικροαστούς να ξεριζώσουν τις προλήψεις τους με την πείρα τους, θα αποφεύγουμε να πάρουμε μέρος στο κοινοβούλιο, θα διασκεδάζουμε με μια επινοημένη τακτική στην οποία δεν θα υπάρχει καθημερινή αστική βρομιά!!

    Μπράβο, μπράβο, σύντροφε Μπ. Κ.! Με τον τρόπο που υπερασπίζετε τον αντικοινοβουλευτισμό θα βοηθήσετε στην εξάλειψη αυτής της βλακείας γρηγορότερα απ’ ό,τι θα βοηθήσω εγώ με την κριτική μου.

    12. VI. 1920

    Δημοσιεύτηκε στις 14 του Ιούνη 1920 στο περιοδικό «Κομμουνιστίτσεσκι Ιντερνατσιονάλ», τεύχ. 11

    Υπογραφή: Ν. Λένιν

    Δημοσιεύεται σύμφωνα με το χειρόγραφο


    Άγρυπνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. @17-57

    Θα σου απαντήσω, γιατί μου απηύθυνες τον λόγο.

    Ειδικά δεν κάνεις λάθος, γενικά κάνεις. Το σημείωμα του Γέρου το αναπαρήγαγα αποκλειστικά και μόνο για ένα σημείο της κριτικής που γίνεται στον «σ. Μπ. Κ.» (πρόκειται για τον Ούγγρο κομμουνιστή Μπέλα Κουν (1886–1938 ή 1939), αν τον έχεις ακουστά) και το οποίο κρίνω πως σχετίζεται με την παρατήρηση-ένσταση του Ηλία, επειδή αναφέρεται στο τι αποτελεί την πεμπτουσία του μαρξισμού· λέει το εν λόγω σημείο: «[…] παρακάμπτει τελείως το βασικότερο. Παρακάμπτει αυτό που αποτελεί την ουσία, τη ζωντανή ψυχή του μαρξισμού: τη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης.». Μιας και δεν μου αρέσει η κοπτορραπτική με τα παραθέματα των κλασικών, αντέγραψα ολόκληρο το κείμενο.

    Από κει και πέρα ο καθένας καταλαβαίνει ό,τι θέλει ή ό,τι μπορεί…

    Άγρυπνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. @ Αναυδος
    Δεν πρόλαβα να διαβάσω τις άλλες απαντήσεις μιας και δεν μπήκα νωρίτερα στο κομπιουτερ
    Δεν είναι μονο η εμπειρία του ΚΚΕ, αλλά και η διεθνής εμπειρία 100 χρόνων με παραδείγματα κομμουνιστών σε συγκυβέρνήσεις στο έδαφος του Καπιταλισμού με τους αστούς αρχίζοντας από την Ουγγαρία του 1919.

    17-57

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. επιπλέον
    https://4.bp.blogspot.com/-TVt-i2Bu9aE/WkaKxF4-mBI/AAAAAAAAE5U/XNiZvgkny7gIQngCZHr-pJ5ivJX0GbLLgCLcBGAs/s1600/tsipras-sosialistes-kentrikh%2B1.JPG

    17-57

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. από πλευρά μου = από πλευράς μου

    Άγρυπνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. @Άγρυπνος
    Ουγγραία 1919
    Δεν γίνεται μια γενική κουβέντα, για να κάνω ένα γενικό λάθος αλλά μία ειδική κουβέντα σε πολύ συγκεκριμένο θέμα.
    Η ένσταση μου ήταν πάνω στην συγκυβέρνηση με αστικά κόμματα στο έδαφος του Καπιταλισμού με τους αστούς. Με παραδείγματα από μία παγκόσμια εμπειρία 100 ετών.
    Ούτε στην συμμετοχή στις εκλογές,(όπως έχει ο αριστερισμός) ούτε σε τυχόν ελιγμούς.

    Για τον αριστερισμό ως παιδική αρρώστια του Κομμουνισμού.
    Η εποχή του 19ου Συνεδρίου ήταν πολύ διδακτική. Μας υποχρέωσε να το διαβάσουμε αρκετά και σε βάθος όταν από τις πρώτες μέρες του Προσυνεδριακού η οπορτουνίλα που έβγαινε από φίλους ή "φίλους" του Κόμματος με βάση τον αριστερισμό ήταν διάχυτη.

    17-57

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  53. Αναυδε,
    …άειντε, ρόϊδο μας τάκανε ο δαίμονας του ιστολογίου, αν κι εγώ πιστεύω πως είναι δάκτυλος του …Ρούση(!) και των «γραψαίων» που δικαιώνονται. Στην Ελλάδα της κωλοτούμπας και του άρπα-κόλλα, το διακομματικό «πασόκ» των σταδίων θα αργήσει να ψοφήσει.
    Μπορώ να ξαναβάλω τα τελευταία μου σχόλια, που είχα την πρόνοια να σώσω, αλλά έχει χαθεί η συνέχεια της κουβέντας, οπότε δεν έχει νόημα.

    Για το «18 Ιαν. 2018 – 12:36» έχω τις ακόλουθες ενστάσεις:
    1. Οι «αρχές» είναι σαν τους φάρους στο πέλαγος. Αμα μαζεύονται πολλοί μπερδεύουν τους ναυτικούς αντί να προσανατολίζουν.
    Η ένστασή μου είναι ότι ψάχνουμε για τυφλοσούρτες στην πολιτική πάλη. Κι αν είναι αλήθεια, πως μερικοί τυφλοσούρτες μέχρι σήμερα έχουν επανειλημμένα επιβεβαιωθεί ώστε να τους θεωρούμε εμπειρικά αξιόπιστους, δεν παύουν νάχουν το μειονέκτημα του τυφλοσούρτη, δηλαδή την τυφλή εφαρμογή, που ναρκώνει το μυαλό. Η «ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» χρειάζεται πάντα, ακόμη κι αν ξέρουμε από τα πριν το συμπέρασμα. Βοηθάμε κι άλλους να μας παρακολουθήσουν και να καταλάβουν. Κάτι, που αν είχε γίνει το 2012, ίσως να είχαμε λιγότερες απώλειες (λέω τώρα, εγώ….).
    2. Οι εξαιρετικές συνθήκες πράγματι είναι συνήθως απρόβλεπτες, αλλιώς δε θάταν «εξαιρετικές».
    Αλλά, η περίπτωση ’89 νομίζω είναι ένα παράδειγμα για τέτοιες – θα επανέλθω. Μπορεί να υπάρξουν κι άλλες, πες π.χ. πως διχάζεται η α.τ., έχουμε δύο κυβερνήσεις (έχει γίνει), το εσωτερικό κλυδωνίζεται, το διεθνές περιβάλλον ασταθές-ευνοϊκό, και το ΚΚΕ ιδεολογικά πανίσχυρο (άρα ξέρει, κοντά στα άλλα, ότι θέλει Επανάσταση και όχι Διαχείριση) και οργανωτικά συμπαγές αν και μειοψηφικό. Είναι οι «φάσεις» που η εξουσία «περπατάει στο δρόμο». Εκεί χρειάζεται μυαλό γάτου, όχι βέβαια για να σώσεις την αστ. Εξουσία αλλά για να την αποτελειώσεις, και σε αυτές τις «φάσεις» οι τυφλοσούρτες και οι πολιτικές ορθότητες δε βοηθάνε. Η επανάσταση είναι κατεξοχήν ανορθόδοξη διαδικασία κι αυτό βέβαια δεν σημαίνει υποχρεωτικά τυχοδιωκτισμό.
    3. Η βασική αιτία, που ο εχθρός συχνά μας προκαλεί «να αναλάβουμε τις ευθύνες μας» στην ….διάσωσή(!) του, είναι η γνώση του πως είμαστε ιδεολογικοπολιτικά αδύναμοι ενώ αυτός ιδεολογικά κυριαρχεί: Τ.Ι.Ν.Α. Δε μας φοβάται, μας βλέπει σαν πρόβατο. Αλλά η αντιμετώπιση με το «δε συμμετέχω για λόγους αρχής» είναι εξ ορισμού αμυντική, συνεπάγεται απώλειες (2012) και γι αυτό είναι μόνο μια προσωρινή λύση, που θα σου εξασφαλίσει λίγο χρόνο, είτε για να ανασυνταχτείς, είτε για έναν πιο αργό θάνατο και τίποτε περισσότερο.
    (1/2)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  54. (2/2)
    Όπως καταλαβαίνεις, δε θεωρώ σαν λύση τη «συμμετοχή», όπως σύμπαν το αριστεροχώρι, είτε στυλ τΣύριζα, είτε στυλ «μεταβατικά», αλλά την ανατροπή αυτού του συσχετισμού: Ιδεολογικοπολιτική θωράκιση αφού πια δεν υπάρχει έξωθεν βοήθεια, όπως στις Λ.Δ.
    Να δείς, που άμα έρθουμε σε τέτοια θέση, μετά μπορεί να αντιστραφούν οι ρόλοι και να είμαστε εμείς, που θα καλούμε σε «συμμετοχή» και θάναι οι άλλοι, που θα κάνουν τις δύσκολες νύφες. Όμως, μπορεί νάναι στριμωγμένοι και να κάνουν το λάθος, υπολογίζοντας, πως θα μας τουμπάρουν, όπως τότε με τον Λίβανο/Καζέρτα. Είναι η φάση, που κρίνεται το ποιος-ποιόν.
    4. Οι «συγκυβερνήσεις» προέκυψαν σαν συνισταμένη δύο (τουλάχιστον) αντίρροπων τάσεων μέσα σε ένα διχασμένο Κόμμα. Η μία σαφώς λιγουρευότανε την Αστική Εξουσία – no comments. Η άλλη, (δική μου εμπειρία), γύρευε, στα τυφλά τότε (η κριτική των «σταδίων», που φώτισε τα πράγματα, ήρθε είκοσι χρόνια μετά) να απεμπλακεί από την γάγραινα της αντιλαϊκής συμμαχίας των «δημοκρατικών δυνάμεων», που (θεωρούσε ότι) μας είχε οδηγήσει σε μιαν ανεδαφική πολιτική, («Πραγματική Αλλαγή»), που είχε ήδη καταρρεύσει, και σε ένα «Κοινό Πόρισμα», που τίναζε στον αέρα είκοσι χρόνια πάλης κατά του Ευρωκομμουνισμού. Αρα, λοιπόν ήταν πολλοί και διϊστάμενοι οι λόγοι, και όχι ένας, που οδήγησαν στις «συγκυβερνήσεις», και είναι λάθος ότι απλά «εξέφραζαν την ενίσχυση του οπορτουνιστικού ρεύματος ….στις γραμμές του ΚΚΕ» και μόνον αυτό. Και η αλήθεια είναι πως το οπορτουνιστικό ρεύμα είχε θεριέψει κύρια στον καθοδηγητικό μηχανισμό, και λιγότερο στη βάση, που έβλεπε με καχυποψία τότε τους «εκσυγχρονισμούς» και τις «περεστρόϊκες» ενώ είχε υποστηρίξει τις «συγκυβερνήσεις». Αλλωστε, η «παρά-τρίχα» απόκρουση του οπ. ρεύματος, στηρίχτηκε στην δεύτερη τάση, αλλιώς δε θα είχε γίνει εφικτή. (Ακόμη θυμάμαι τον Δ. Βίτσα, να μας προκαλεί με …απειλές(!), να διαλύσουμε την κόβα και να πάμε να γραφτούμε στον ….Συνασπισμό!) Βέβαια, υπήρχε, επίσης κι αυτή διχασμένη, και η τάση, που, είτε σερνόταν, λόγω κομμ. πειθαρχίας, στις «συγκυβερνήσεις», είτε τις απέρριπτε λόγω …απειθαρχίας (… «δεν θα υπακούσω» - γραψαίοι), αλλά και σε αυτή την τάση εμφιλοχωρούσε λίγο-πολύ μια προσήλωση στην παληά-καλή «αντιδεξιά ενότητα» που ταυτιζόταν και με την εαμική ενότητα, όχι αβάσιμα. Συνοπτικά, οι «συγκυβερνήσεις» ήταν σύμπτωμα και όχι αιτία του ήδη διαμορφωμένου εσωκομματικού οπορτουνισμού, ήταν η μη χειρότερη απάντηση σε ένα κρίσιμο σημείο, που δεν μπορούσαμε πια να αποφύγουμε.
    Γι αυτό λέω, στη ζωή ποτέ μη λες «ποτέ».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  55. Βλέποντας τον Αγρυπνο και τον 17-57, ας βάλω κι εγώ τα τελυταία σχόλια, που έχω σώσει.
    --------------------------
    17-57, (17 Ιανουαρίου 2018 - 9:33 μ.μ.) αν είχα πρόβλημα προσωπικής καταξίωσης θα σούλεγα πως με αδικείς για τα του σημερινού "αριστερισμού", γιατί αυτά, που λες τάχω γράψει χύμα και τσουβαλάτα κι εδώ κι αλλού, και χιλιάδες φορές, αλλά δεν με απασχολεί αυτό και επίσης δεν έχει καμιά σχέση η υφή του σημερινού "αριστερισμού" με αυτό, που συζητάμε. Τυπικά χρησιμοποιώ των όρο, για λόγους συνεννόησης με κόσμο, που ακόμη δεν έχει ξανακούσει την δική μου (και άλλων, αλλά όχι πολλών....) άποψη ότι οι σημερινοί αριστεροχωρικοί είναι ξύμπαντες "πασόκοι με μπερέδες", και δεν καταλαβαίνει ποιούς εννοώ.
    Επί της ουσίας λοιπόν, ένας λόγος παραπάνω, αφού είναι δεξιορεφόρμες, να μην χαϊδεύουμε τα αυτάκια δεξιορεφορμιστών. Οι "γραψαίοι" (κι όχι μόνο) αποχώρησαν από το Κόμμα το '89 για αστικούς λόγους (ο συμβιβασμός) αλλά με αριστερίστικες προφάσεις. Και πάντα έτσι γίνεται. Καλύπτεις τον συμβιβασμό/υποχώρηση σηκώνοντας "επαναστατική" σκόνη. Η αριστερίστικη σκόνη ήταν η άρνηση στη "συγκυβέρνηση Τζανεττάκη".
    Η πραγματικότητα ήταν ότι αυτή η λεγόμενη "συγκυβέρνηση" έσπαγε μια αριστερή παράδοση 50+ ετών, που ήθελε τις "δημοκρατικές δυνάμεις" ενωμένες "κατά της Δεξιάς". Αρχικά για χάρη της "ολοκλήρωσης των αστικοδημοκρατικών μετασχηματισμών" (ηγεσία ΕΑΜ-ΚΚΕ, για τους γνωστούς λόγους και τα πολλά ελαφρυντικά της εποχής) και μετά το '58-'60, πάλι για τους παρεμφερείς λόγους (κοινώς "στάδια") αλλά αυτή τη φορά με ηγεσία των σοσιαλδημοκρατών και το ΚΚΕ σε ρόλο "λοιπής δημοκρατικής δύναμης" ουραγού της αστικής τάξης διαμεσολαβούμενης από τους μικροαστούς.
    Αυτό ήταν τότε το πραγματικό "επίδικο", που συνετάραξε εκατομμύρια "αριστερούς" συμπατριώτες μας, παληούς εαμίτες κλπ., που στην ουσία είχαν προσχωρήσει στον Καπιταλισμό αλλά ....θέλανε και το γαρύφαλλο στο πέτο! Κι ας λέγανε διάφορα, για να το καμουφλάρουν, πασόκοι, γραψαίοι, βαλαβανοκοτζιάδες, κλπ. Ακόμη κι ο σ. Κ. Κάππος, την πάτησε τότε, αλλά αυτός το κατάλαβε σχετικά γρήγορα.
    Εχει μεγάλη σημασία να είσαι σε θέση σε κάθε στιγμή να αναλύεις την συγκεκριμένη κατάσταση και να μη στέκεσαι σε σχηματοποιήσεις άλλων συνθηκών, να βλέπεις τι παίζει.
    Αλλωστε, όπως είχε γράψει και η Αλέκα το 2013, το ΚΚΕ δεν είχε κάνει σοβαρές υποχωρήσεις με την ανοχή ("ιδιόμορφη συμμετοχή") σε εκείνες τις δύο ιδιόμορφες αστικές Κυβερνήσεις (ορισμένων καθηκόντων και χρόνου). Εγώ πιστεύω πως περισσότερο θα είχε στεριώσει την αστική εξουσία τότε η (ταρατατζούμ!!!!) άρνηση σύστασής τους, ειδικά για την πρώτη, σε εκείνη την περίπτωση και στις συγκεκριμένες συνθήκες πάντα.
    Κι αν κανείς πιστεύει πως το κομμ. κίνημα στον τόπο μας αδυνάτισε λόγω των «συγκυβερνήσεων», ας ψαχτεί γιατί μάλλον δεν έχει καταλάβει τι ταλανίζει το παγκόσμιο και όχι μόνο το ντόπιο εργατικό κίνημα από τον Β’ ΠΠ και δώθε. Είναι πολύ βαθύτερα τα αίτια, είναι ιδεολογικά και όχι ζητήματα πολιτικής ταχτικής.
    (1/2)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  56. (2/2)
    Κατά τα λοιπά, θεωρώ υποτιμητικό γι αυτό το blog να χρειάζεται να επιβεβαιώσω, ενώ τάχουμε πει χιλιάδες φορές, πως ο κανόνας «Επανάσταση και όχι μεταρρύθμιση» (αυτή είναι η πραγματική/αδιαμφισβήτητη ΑΡΧΗ) σήμερα, στη φάση του Καπιταλισμού που σαπίζει, υλοποιείται πιθανόν στο 999% των περιπτώσεων με την ταχτική άρνηση συμμετοχής σε «κυβέρνηση στο έδαφος του Καπιταλισμού».
    Αλλά αυτό είναι ταχτική και υπάρχει μια περίπτωση στις χίλιες μια τέτοια ταχτική, μηχανικά εφαρμοσμένη, να ….σώσει τον Καπιταλισμό η να του δώσει πόντους! Κάτι τέτοιο θάχαμε πάθει αν το ’89 δεν ψηφίζαμε την λεγόμενη «συγκυβέρνηση».
    Αυτή είναι η ένστασή μου για την «Διακήρυξη» και …μακάρι να μείνει μια ιστορική διαφωνία!
    Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι αυτή η προσήλωση σε σχήματα με παράλληλη άγνοια/υποτίμηση της ουσίας τους κάνει πολλούς συντρόφους και φίλους ευάλωτους σε λάθη. Π.χ. δεν υπάρχει κανένας μεταφυσικός διαχωρισμός ανάμεσα σε μια Κυβέρνηση, ένα συνδικάτο η ένα σοβιέτ η το Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ. Παντού για συμβιβασμούς πρόκειται κι έχει σημασία το συγκεκριμένο περιεχόμενό τους, στις δεδομένες συνθήκες, αν είναι προωθητικό η όχι για την επανάσταση. Σημασία έχει να ξέρεις τι θέλεις. Σάμπως, μας έχει πει κανείς ότι υπάρχει περίπτωση να ξαναγίνει … «Μολότωφ-Ρίμπεντροπ»;! Αν την μοναδική εκείνη στιγμή ο Στάλιν είχε εφαρμόσει την αδιαμφισβήτητη «αρχή» τύπου «δεν συμμαχώ με Φασίστες», τι θάχε γίνει, οεο;
    -------------------------------------------------
    Για τον Ο.Χ.Ε.Π., στενοχωρήθηκα, μόνος του βραχυκυκλώθηκε κι έχει απόλυτο δίκηο ο ratm ( 17 Ιανουαρίου 2018 - 10:15 μ.μ. ). Nάναι καλά και οι Αγρυπνος και AGIS, και όσοι προσπάθησαν να ρίξουν λίγο κρύο νερό (και σκέψεις) στη συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  57. Σεχτάρ, ίσως δεν είναι εύστοχη η σύγκριση της ΕΣΣΔ, σε καιρό πολέμου, με τις κάθε λογής περιπτώσεις στην Ελλάδα που προαναφέρθηκαν, αλλά και σε Ιταλίες,Γαλλίες κτλ. όπου δεν υπήρχε σοσιαλισμός. Κι είναι κι άλλα πολλά. Σύνθετες κουβέντες που μάλλον δεν είναι για να γίνονται μέσω σχολίων στο ίντερνετ.
    Χρήσιμες πάντως όλες οι εμπειρίες. Οι αστοί σίγουρα (κι από θέση ισχύος)τις αξιοποιούν, ακόμα περισσότερο χρειάζεται κι εμείς να τις αξιοποιήσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  58. Κι επειδή ήρθε η κουβέντα και στην σχέση γενικού-ειδικού (και τούμπαλιν), δεν αντέχω στον πειρασμό να μην «τσιτάρω» τον Μουστάκια που τον θυμήθηκα απ’ αυτή την αφορμή. Τα αποσπάσματα προέρχονται από το «Ο μαρξισμός και τα ζητήματα της γλωσσολογίας (Απάντηση σε συντρόφους: Στο σ. Α. Χολόποφ (28/7/1950))» (πρβ. Ι. Β. Στάλιν, Άπαντα, Τόμος 16 (Φλεβάρης 1946–Μάρτης 1953), «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2010, σελ. 223, 230–231).

    […]

    Το γράμμα σας ξεκινάει σιωπηρά από δυο υποθέσεις: από την υπόθεση ότι είναι επιτρεπτό να αναφέρονται έργα του ενός ή άλλου συγγραφέα αποσπασμένα από την ιστορική περίοδο, στην οποία αναφέρεται η παραπομπή και, δεύτερο, από την υπόθεση ότι το ένα ή το άλλο συμπέρασμα και διατύπωση του μαρξισμού, που προέκυψαν σαν αποτέλεσμα της μελέτης μιας περιόδου της ιστορικής εξέλιξης, είναι σωστά για όλες τις περιόδους της εξέλιξης και γι’ αυτό θα πρέπει να παραμένουν αμετάβλητες.

    […]

    Οι σχολαστικοί και ταλμουδιστές θεωρούν το μαρξισμό, τα ξεχωριστά συμπεράσματα και τις ξεχωριστές διατυπώσεις του μαρξισμού σαν συλλογή δογμάτων, τα οποία δεν αλλάζουν «ποτέ» παρά τις αλλαγές των συνθηκών ανάπτυξης της κοινωνίας. Νομίζουν ότι αν αποστηθίσουν αυτά τα συμπεράσματα και αυτές τις διατυπώσεις και αρχίσουν να τις αναφέρουν στραβά και ανάποδα, τότε θα είναι σε θέση να λύνουν οποιαδήποτε ζητήματα, υπολογίζοντας ότι τα αποστηθισμένα συμπεράσματα και διατυπώσεις ταιριάζουν σε όλες τις εποχές και χώρες, σε όλες τις περιπτώσεις της ζωής. Έτσι όμως μπορούν να σκέφτονται μόνο τέτοιοι άνθρωποι που βλέπουν το γράμμα του μαρξισμού, αλλά δε βλέπουν την ουσία του, αποστηθίζουν τα κείμενα των συμπερασμάτων και των διατυπώσεων του μαρξισμού, αλλά δεν καταλαβαίνουν το περιεχόμενό του.

    […]


    Άγρυπνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  59. Με τη σειρά μου ξαναβάζω κι εγώ τα δυο μου χαμένα σχόλια:

    1)Σχετικά με τις "κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού", αφήνω από εδώ:
    https://die3odos.wordpress.com/2018/01/13/μισή-αλήθεια-το-μεγαλύτερο-ψέμμα/
    αυτή τη φράση που είναι γραμμένη για τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά έχει και γενικότερη ισχύ κατά την αντίληψή μου:
    Και η «αλήθεια» ότι είναι άλλο η κυβέρνηση και άλλο η εξουσία, θέτει στην κυβέρνηση που «δεν έχει» την εξουσία το εξής δίλημμα και, μάλιστα, δίλημμα χωρίς επιστροφή: Είτε στηριγμένη στο εργατικό λαϊκό κίνημα, στη δύναμη και την οργανωτική ανάπτυξή του, να σταθεί αντιμέτωπη και να έρθει σε ρήξη με την εξουσία, που (παρεμπιπτόντως) είναι η οικονομική και πολιτική εξουσία του κεφαλαίου… Είτε να ενσωματωθεί σε αυτή την εξουσία σαν όργανό της και να έρθει αντιμέτωπη με το λαϊκό κίνημα, αντιμέτωπη και σε ρήξη με τις λαϊκές ανάγκες και προσδοκίες.

    Ταυτόχρονα, αυτή η φράση μπορεί να οδηγήσει σε λαθεμένο συμπέρασμα, αν δεν σημειωθεί, ότι η αλήθεια που περιέχει μπορεί να πραγματωθεί μόνο εφόσον ο κεντρικός, ο σταθερός πολιτικός στόχος δεν είναι μια τέτοια κυβέρνηση, αλλά η ισχυροποίηση και η οργανωτική ανάπτυξη του εργατικού λαϊκού κινήματος. Και αν δεν σημειωθεί επίσης, ότι η αλήθεια που περιέχει δεν αφορά τις "κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού" γενικά, αλλά απαιτεί συγκεκριμένες προϋποθέσεις που μπορεί να εμφανιστούν ή να μην εμφανιστούν στην "κίνηση του προτσές". Προϋποθέσεις που, για παράδειγμα, καθόλου δεν εκπλήρωνε ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι αφότου έγινε κυβέρνηση αλλά ούτε και από πριν. Αλλά πάντως, νομίζω, αυτό (που περιγράφει η φράση) είναι το κεντρικό ζήτημα σε σχέση με τις "κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού", και δηλ. το κατά πόσο και με ποιες προϋποθέσεις είναι δυνατό μια "τυχόν" τέτοια κυβέρνηση στηριγμένη στο εργατικό λαϊκό κίνημα, στη δύναμη και την οργανωτική ανάπτυξή του, να σταθεί αντιμέτωπη και να έρθει σε ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το ερώτημα ποια "κυβερνητική πολιτική" είναι σήμερα, εδώ και τώρα, η αναγκαία για το λαό προβάλλει εκ των πραγμάτων συνεχώς, κάθε στιγμή, και πρέπει να απαντιέται.

    Σχετικά με το θέμα της ανάρτησης, και σε "απάντηση" κατά κάποιο τρόπο κι αυτών που έγραψα κι εγώ, αφήνω αυτό:
    https://www.youtube.com/watch?v=oelMFpcTsuI
    Εμφανίζεται με τον τίτλο: "Αμοντάριστη η τελευταία συνέντευξη του Τζίμη Πανούση στο Reader.gr" και, νομίζω, όποιος ενδιαφέρεται για το θέμα, δεν μπορεί να "ολοκληρώσει άποψη" αν δεν την δει, άσχετα από το ποια είναι η άποψη αυτή που έχει ο καθένας. Κατά κάποιο τρόπο συνοψίζει την καλλιτεχνική πρόθεση αυτής της καλλιτεχνικής διαδρομής των 27 χρόνων.
    Περιττεύει φαντάζομαι να προσθέσω ότι "δεν συμφωνώ σε όλα όσα λέει". Δεν ξέρω άλλωστε αν υπάρχει και άνθρωπος που "συμφωνεί σε όλα" και με τον ίδιο του τον εαυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  60. 2) Συνεχίζοντας το ζήτημα των "κυβερνήσεων στο έδαφος του καπιταλισμού" από εκεί που το σταμάτησα στο προηγούμενο σχόλιο μου, παραθέτω αυτό το απόσπασμα από κείμενο του Λένιν, γραμμένο το Δεκέμβριο 1919 με τίτλο:
    "Οι εκλογές για την Συντακτική Συνέλευση και η Δικτατορία του Προλεταριάτου"
    παρμένο από έδω:
    http://leninreloaded.blogspot.gr/2012/09/vi-lenin_15.html

    «Ας εκδηλωθεί πρώτα η πλειοψηφία του πληθυσμού σε συνθήκες διατήρησης της ατομικής ιδιοκτησίας, δηλ. σε συνθήκες διατήρησης της εξουσίας και καταπίεσης του κεφαλαίου, υπέρ του κόμματος του προλεταριάτου - μόνο τότε το κόμμα αυτό μπορεί και πρέπει να πάρει την εξουσία» - έτσι λένε οι μικροαστοί δημοκράτες, οι πραγματικοί υπηρέτες της αστικής τάξης, που αυτοκαλούνται «σοσιαλιστές».

    «Ας ανατρέψει πρώτα το επαναστατικό προλεταριάτο την αστική τάξη, ας τσακίσει το ζυγό του κεφαλαίου, ας συντρίψει τον αστικό κρατικό μηχανισμό - τότε το προλεταριάτο που κέρδισε τη νίκη θα μπορέσει να κατακτήσει γρήγορα τη συμπάθεια και την υποστήριξη της πλειοψηφίας των εργαζόμενων μη προλεταριακών μαζών, ικανοποιώντας τα αιτήματά τους σε βάρος των εκμεταλλευτών» - λέμε εμείς. Το αντίθετο θα είναι στην ιστορία μια σπάνια εξαίρεση (αλλά και σε μια τέτοια εξαίρεση η αστική τάξη μπορεί να καταφύγει στον εμφύλιο πόλεμο, όπως έδειξε το παράδειγμα της Φινλανδίας).


    Από τα παραπάνω δεν απομονώνω αλλά υπογραμμίζω τη φράση:
    Το αντίθετο θα είναι στην ιστορία μια σπάνια εξαίρεση (αλλά και σε μια τέτοια εξαίρεση η αστική τάξη μπορεί να καταφύγει στον εμφύλιο πόλεμο,όπως έδειξε το παράδειγμα της Φινλανδίας)

    Σημειώνω ότι στο παράδειγμα της Φινλανδίας, που αναφέρει ο Λένιν, μπορεί σήμερα να προστεθεί και το παράδειγμα της Χιλής, καθώς και παραδείγματα που δεν αφορούν εσωτερικό εμφύλιο πόλεμο ή επιβολή φασιστικής δικτατορίας (πράγμα που ουσιαστικά είναι "μονόπλευρος εμφύλιος") αλλά που αφορούν εξωτερικές επεμβάσεις.

    Ό,τι λοιπόν έγραψα παραπάνω γύρω από "κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού" έχει το νόημα, ότι αυτή η "σπάνια εξαίρεση" πρέπει να είναι ενταγμένη στη θεωρητική (και πρακτική) μας αντίληψη και όχι έξω απ' αυτή. Κι αυτό για τον λόγο, ότι το αν η ιστορική κίνηση πραγματώνεται κάθε φορά με τη μορφή του κανόνα ή με τη μορφή της εξαίρεσης δεν εξαρτιέται από τις δικές μας προθέσεις και θεωρητικές επεξεργασίες αλλά είναι στοιχείο αντικειμενικό. Κι αν η ιστορία "θελήσει" να κινηθεί με τη μορφή της "εξαίρεσης", οφείλουμε να είμαστε θεωρητικά και πρακτικά ικανοί να ανταποκριθούμε σε αυτή τη "θέληση" της ιστορίας με όλη την επίγνωση των πιθανών συνεπειών και με όλη την προετοιμασία που αντιστοιχεί σε αυτές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  61. @Σεχταρ
    Θα επιμείνω
    Έχεις εναν στρατηγικό σκοπό την προλεταριακη επανασταση και τη δικτατορια του προλεταριατου. Μεχρι να ωριμάσουν οι αντικειμενικές συνθήκες δρας στα πλαίσια του καπιταλισμού για μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα. Για να επιβιώσεις και να ισχυροποιηθείς έχεις ορισμένες αρχές (τυφλοσουρτες, φαρους). Στο διαχρονικό δίλλημα που στο θέτουν οι σύμμαχοι σου, επανάσταση η μεταρρύθμιση απαντάς καταφατικά το πρώτο.

    Για να είναι συνεπής η απάντηση σου υπέρ της επανάστασης αν εκ των προτέρων δεν απορρίψεις τα στάδια και τη συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση αυτό σημαίνει ότι θα είσαι ανοικτός (σαν ηγεσία, κόμμα, επιρροή, εκλογική επιρροή) σε συμβιβασμό σε κάθε όξυνση της ταξικής πάλης. Απόδειξη το 2012 αλλά και το 2015 όπου μικρό μόνο μέρος των εκλογικών απωλειών επαναπατρίστηκαν.

    Με άλλα λόγια οικοδομείς και εκπαιδεύεις την επιρροή σου στην πορεία των χρόνων με αυτές τις αρχές για να θωρακιστείς απέναντι στην πίεση των συμμάχων σου όταν οι συνθήκες οδηγούν την αστική τάξη να κάνει κάποιες παραχωρήσεις ή αναζητά νέους τρόπους για να διατηρήσει την εξουσία της. Αν η συγκεκριμένη κατάσταση προκρίνει τη συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση σαν ένα βήμα πιο κοντά στο στρατηγικό σου στόχο τότε ελίσσεσαι από μια διακηρυγμένη αρχή.

    -- ---
    Για το 1989 και τις τότε αποφάσεις ακριβώς επειδή δεν υπήρχε η αρχή της μη-συμμετοχής οδήγησε και αυτούς που κράτησαν το κόμμα μαρξιστικό-λενινιστικό να συμφωνήσουν στη συγκυβέρνηση και όχι ανάμεσα στα άλλα η αποστροφή στο πασοκ και τον αυριανισμό. Η κοπή του ομφάλιου λώρου με τη σοσιαλδημοκρατία εμπίπτει στο ρητό ουδέν κακό αμιγές καλού.

    Τελος για το ναρ η αλήθεια είναι ότι η συγκυβέρνηση ήταν η τελεια αφορμή μιας φράξιας να φτιάξει το δικό της μαγαζί (θυμιζω ήδη το ενιαίο μέτωπο παλης της νεολαίας της κνε το 1987) αλλά και για πολλούς από αυτούς να κουνήσουν το μαντήλι στην ταξική πάλη με δήθεν αγωνιστικές κραυγές. Προσωπικά δεν αποκλείω και δάκτυλο πασοκ κρίνοντας από την άμεση επαγγελματική αποκατάσταση ορισμένων πρωτεργατών σε επιχειρήσεις του εθνικού προμηθευτή.

    υγ συμφωνω με την τελευταια παραγραφο του αγη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  62. Σεχτάρ φαίνεσαι έξυπνος άνθρωπος. Δεν σε μέμφομαι ούτε σε αδικώ αν αυτό νομίζεις
    Δεν αναφέρομαι στο Σύμφωνο Ρίμπερντοφ-Μολότωφ(σύμφωνο μη επίθεσης ήταν όχι "συμμαχίας" )που για μένα ήταν μία πολύ έξυπνη κίνηση του Στάλιν για να δώσει 21 μήνες περιθώριο μεταφοράς των βιομηχανιών στα ενδότερα.Αλλά άλλο μέτωπο, άλλο συγκυβέρνηση και το διευκρινίζω.
    Και η Λαϊκή Συμμαχία τι άλλο είναι πέρα από μέτωπο;

    Ούτε στο αναγκαίο Μπρεστ-Λιτοφσκ, αναγκαίο κακό για να σωθεί η νεαρή Σ.Ε.(ο Τρότσκι μοίραζε φυλλάδια κατά της συμφωνίας!), ούτε σε κινήσεις ελιγμών.
    Αν ήταν έτσι τότε ο Λένιν δεν θα έκανε εισαγωγή σιτηρών από τον καπιταλιστικό Καναδά "για λόγους αρχής" που τελικά δεν είναι μαρξιστική αρχή. Άλλο τι νομίζουμε ως αρχή και άλλο το τι είναι. Ας ξαναδιαβάσουμε την "Κριτική του Προγράμματος της Γκότα" για το πρώτο πρόγραμμα μετάλλαξης κόμματος, του γνωστού SPD, που για την ενότητα ενώθηκε με τους τυχοδιώκτες Λασσαλικούς με αποτέλεσμα ένα κόμμα με σοσιαλιστικές αρχές να μετατραπεί μέσω φλου διακυρήξεων πρώτα σε αριστερό αστικό κόμμα και μετέπειτα σε αντιδραστικό(1914-1919).

    Αναφέρομαι συγκεκριμμένα σε κυβερνήσεις κομμουνιστών με τους αστούς στο έδαφος του Καπιταλισμού. Και στις τροποποιήσεις προγραμμάτων

    Δεν έχω ζήσει την εποχή. Γράφω για ότι έχω διαβάσει / ακούσει.
    Τη συγκυβέρνηση με το ΚΚΕ το 1981 την είχε αποφύγει το τότε πολύ αριστερό ΠΑΣΟΚ, η πραγματική ΠΦΑ με δική του πρωτοβουλία. Ενώ προεκλογικά έλεγε πως την ήθελε, όταν πήρε την αυτοδυναμία "το ξέχασε". Να ποιος ο λόγος των "συζητήσεων", αποδυνάμωση του ΚΚΕ.

    Το 1989-1990 η συμμετοχή έστω και στα ειδικού σκοπού ήταν δυστυχώς λάθη κάτω από την πίεση του σκανδάλου Κοσκωτά. Ή γίνονταν κυβέρνηση και δικάζονταν οι υπαίτιοι του Σκανδάλου ή δεν γίνονταν, γίνονταν παραγραφή και μετά το παραμύθι των Δεξιών "το ΚΚΕ δεν θέλει να αποδοθούν πολιτικές ευθύνες στο ΠΑΣΟΚ για το σκάνδαλο του Κοσκωτά". Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι 16 από τους 28 βουλευτές του Ενιαίου τότε Συνασπισμού που ψήφισαν ΝΑΙ στην Συγκυβερνήση με την ΝΔ, ή ήταν ή ήρθαν στον ΣΥΝ/Σύριζα π.χ.Δραγασάκης

    Αλλά δεν αποτελούσε προϊόν της στιγμής αλλά μία λανθασμένη προσέγγιση μέσω των σταδίων και προϊόν εποχών με μία σοσιαλδημοκρατία στα πολύ ντουζένια της.
    Που είχε κάνει πραγματικότητα κάποια από τα αιτήματα του λαού. Και στην φρασεολογία να θυμίζει ΚΚΕ.
    Δοιαφορετικοί δρόμοι για τον σοσιαλισμό(π.χ.Κίνα, Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία, Μπαάθ)
    Μία Περεστρόικα, ανοίγματα στην αγορά που έκανε ο Γκορμπι προβάλοντας τα σαν μία "Νέα ΝΕΠ". Λαϊκών Δημοκρατιών ανάγνωσμα σαν της Ρουμανίας με εξωτερικό δανεισμό από ΔΝΤ που αποτελούσαν και πρότυπα π.χ. των Κύρκων

    συνέχεια

    17-57

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  63. Στο σήμερα

    Αν θεωρούσαν το ΚΚΕ ακίνδυνο δεν θα έκαναν τόσο μεγάλη εκστρατεία εναντίον του, με τις "επιθέσεις φιλίας" εντός και εκτός Ελλάδας. Ο "ηγέτης" δεν άφησε οικονομικό ίδρυμα για ίδρυμα σε Αμερική και Ευρώπη που να μην επισκεφτεί.Μέχρι και κόμμα με το όνομα του έφτιαξαν στην Ιταλία στις Ευρωεκλογές του 2014. Όμως σε τόσο μεγάλο βαθμό πιέστηκαν και αυτοί που έφτασαν να "κάψουν" πολιτικά αριστεροαναρχοχώρι, ΛΑΕτζηδες και λοιπούς, και πριν λίγες ημέρες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ.

    Ακόμα και το ότι πρώτα ψήφισαν τον Νόμο για παραπάνω Δυσχέρια των Απεργιών, και μετά ξανανάνοιξαν το θέμα της ονομασίας της FYROM έχει την σημασία του.
    Λογικά θα τους ήταν πιο εύκολο να το περάσουν στην 4η αξιολόγηση, μέσα στο καλοκαίρι του Ιουλίου και ένα μήνα πριν την "έξοδο στις αγορές" και από "την σκληρή εποπτεία" στην "μεσαία προς μεγάλη εποπτεία". Δεν είναι για λόγους αρχής αλλά για λόγους εμπειρίας και γνώσης τόσο ιστορικής όσο και του πολιτικής του κάθε στελέχους αναρχοΣυριζοΠασόκου που φόρεσε την ροζοκόκκινη ενδυμασία. Και φυσικά για λόγους προοπτικής. Το να υποχωρείς συντεταγμένα δεν σημαίνει ιδεολογική ήττα.

    Αντίθετα, αν το ΚΚΕ συγκυβερνούσε με τον Σύριζα, εκεί παρά την πρόσκαιρη άνοδο των ποσοστών του, η ιδεολογική ήττα θα έριχνε το ΚΚΕ για μία 20ετία μίνιμουμ, αν δεν το διέλυε. Και ξανα μανά Συσύφειος κύκλος, αυτοκριτική και πάει λέγοντας.
    Υπήρχε έστω και μία πιθανότητα, ή το 2012 ή στο μέλλον που αστοί πολιτικοί να θέλουν να φύγουν εκτός της ΕΕ και κυρίως εκτός του ΝΑΤΟ;

    Η γνώμη μου είναι πως η Αλέκα το 2012 ίσως θα μπορούσε να τα είχε πει με απλά λόγια. Το portal του 902.gr θα μπορούσε να γίνει νωρίτερα.
    Αλλά αν λάβουμε την ολομέτωπη επίθεση εντός και εκτός Ελλάδας(πρώτη φορά ζητούσαν τηλεοπτικά παραίτηση αρχηγού πολιτικού κόμματος όπως στον ΣΚΑΙ) πάλι το πολύ θα "σώζονταν" ένα μικρό ποσοστό της τάξης του μισό με ένα τις εκατό.

    Θα γράψει κάποιος ήταν αμελητέο δύο βουλευτές παραπάνω; Όχι. Αλλά το πρόβλημα ήταν καθαρά στην ιδεολογική κατάρτιση κυρίως των οπαδών - μη μελών αλλά και κάποιων μελών. Της "συναισθηματικής ψήφους", για λόγους "παραδοσιακούς"(ΕΑΜ ΔΣΕ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ). Που στηρίζεται στην άγνοια για το έργο του ΣΤΑΛΙΝ, την καθημερινή ζωή στην ΕΣΣΔ. Σε αυτό τον τομέα η "Κατιούσα" κάνει πολύ καλή δουλειά.

    Επειδή ουδέν κακό αμοιγές καλού, το 19ο Συνέδριο, κατά το οποίο έγινε σκληρή ιδεολογική διαπάλη προέτρεψε αρκετό κόσμο, κυρίως στον περίγυρο του Κόμματος να ξεσκονίσει ή να έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με τα βιβλία της Μ/Λ θεωρίας.

    Υπάρχουν προϋποθέσεις στο μέλλον για συγκυβέρνση;
    Αν λάβουμε υπόψη την σοσιαλδημοκρατία που σοσιαλφασίζει όχι. Και μία πρόβλεψη για το άμεσο μέλλον. Ούτε θα υπάρξει. Εποχή του Ιμπεριαλισμού. Αντιδραστικές αστικές τάξεις. Μικρός Ιμπεριαλιστής η Ελλάδα. Εκτός αν εφευρεθεί κανένα "αριστερό ΝΑΤΟ" ή "αριστερή ΕΕ" που θα "αλλάξουν από μέσα".

    Όμως και τα δικά τους (των αστικών κομμάτων) περιθώρια ελιγμών τους είναι πάρα πολύ λίγα, παρόλη την πρωτοβουλία των κινήσεων. Το ΚΚΕ είναι προβλέψιμο, αλλά το ίδιο προβλέψιμοι γίνονται και οι πολιτικοί εκπρόσωποι των αστών. Τον συγκεκριμμένο νόμο για τις απεργίες τον περιμέναμε από το 2013 επί Σαμαρά-Βενιζέλου.

    Κατά ειρωνικό τρόπο, η άρνηση της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου να πάρουν πάνω τους όλα τα μέτρα ΕΕ-ΔΝΤ προκάλεσε πολύ μεγάλες ιδεολογικές ζημιές στον οπορτουνισμό. Τους ανάγκασε να αποκαλύψουν το πολιτικό τους περιεχόμενο.

    17-57

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  64. Και για να συνοψίσω η εξαίρεση προϋποθέτει την ύπαρξη του κανόνα
    Και είναι ο κανόνας που στα ντοκουμέντα πρέπει να επαναλαμβάνεται μονότονα αλλά επίμονα προς γνώση και συμμόρφωση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς αυτο αναυδε. Κανονας που ισχύει στις 99% και δεν χρειάζεται να τον αναγουμε σε νομοτελεια για να υποστηριξουμε αυτο το σωστό συμπέρασμα. Προσωπικα φοβάμαι αυτο που είπε ο Σεχταρ. Οταν πορευεσαι μονο με τυφλουσουρτες, οσο χρησιμοι και αν είναι απέναντι στην οπορτουνιστικη πίεση ελοχευει το στανατημα της σκεψης και της συγκεκριμενης αναλυσης της συγκεκριμενης καταστασης και αυτο εγκυμωνει εξισου μεγαλους κινδυνους.

      ratm

      Διαγραφή
  65. agis
    εξαιρετικη παραπομπη.
    το ζητημα πιο πολυ εχει να κανει με τη σχεση νομοτελειας αναγκαιοτητας απο τη μια μερια
    και τυχαιου απο την αλλη.
    εδω αμεταβλητη σταθερα ειναι η φυση της κυβερνησης ως ενα τμημα κρισιμο του δικτυου της πολιτικης εξουσιας της αστικης ταξης,που συμπεριλαμβανει δικαστηρια,αστυνομια, στρατο,διοικητικο μηχανισμο,δημους,εκατονταρχιτες,ακομα και τις τραπεζες.αυτα με τιποτα δεν ενοποιουνται απο την κυβερνηση αλλα απο την ιδια την ενοτητα της αστικης εξουσιας.
    να επιχειρησεις να τα αλλαξεις μεσα απο την κυβερνηση ειναι σοσιαλδημοκρατικη ουτοπια.

    το ιδιο ειναι και η αντιληψη των παραπανω θεσμων ως ενα ειδος αυτοτελων μηχανισμων,
    που μπορουν δηθεν να αποτελεσουν αυτοτελες αντικειμενο της ταξικης παλης ,μεσω επι μερους
    κινηματων κλπ.αυτα εχουν ορια και οταν απολυτοποιουνται τετοιες πρακτικες,προκυπτουν
    εκτροπες των λαικων αγωνων εκει ακριβως οπου ειναι το προνομιακο πεδιο της αστικης
    ταξης δηλαδη το εσωτερικο των μηχανισμων της .
    .
    αν παρεις την κυβερνηση χωρις να παρεις τα αλλα ,που για να παρεις πρεπει να σπασεις
    τα αστικα πλαισια,ακομα και αν σε αφησουν,δεν θαχεις να πληρωσεις τον κοσμο την αλλη μερα.

    βεβαια η κατακτηση της κυβερνησης,σε συνθηκες ενος μαζικου κινηματος που στοχευει
    την αυτοοργανωση των μαζων και την ανατροπη της πολιτικης εξουσιας,και την μπλοκαρει,
    υπερβαινοντας τα αστικα πλαισια συνολικα ,δεν αποκλειεται να ειναι οχι το πρωτο σταδιο,αλλα η πρωτη φαση μιας επαναστατικης διαδικασιας,που δεν μπορει να κρατησει για πολυ χωρις να κριθει το ποιος ποιον.

    στο 4ο η 3ο,δεν θυμαμαι καλα,συνεδριο της διεθνους οπου,
    εμπαινε το ζητημα της εργατικης κυβερνησης.
    αναμεσα στις προυποθεσεις ηταν ο αφοπλισμος των παραστρατιωτικων ομαδων και ο εξοπλισμος
    του προλεταριατου,δηλαδη μιλαγε για μια κατασταση οπου η πολιτικη εξουσια της αστικης
    ταξης απαλλοτριωνεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  66. Α, ρε Σεχτάρ που "φαίνεσαι έξυπνος άνθρωπος" τι σούμελε να πάθεις… Έπρεπε να μην είχες "ζήσει την εποχή" αλλά να "γράφεις για ό,τι έχεις ακούσει" για νάσαι έξυπνος… Κι έπρεπε νάρθει το 19ο για να διαβάσουμε όλοι μας εμείς οι παλιότεροι μαρξισμό-λενινισμό…

    Στο χωριό μου το λέμε αλλιώς: Έμαθα και μαστορεύω και γ@@ώ το μάστορά μου!

    Θεσπρωτός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  67. Ρε σεις, μου θυμίζετε τους συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο.
    Εκείνα τα χρόνια το πρόβλημα ήταν "τα αρχαία"(*). Κουβαλιώνταν, λοιπόν, ούλοι τους με την "μετάφραση" στη ζούλα. Αλλά ο φιλόλογος, που ήταν πιο πονηρός, μας έβαζε κείμενο μη διδαχθέν ("άγνωστο"). Αποτέλεσμα: Το κλάμα της αρκούδας!
    -----------------------------
    (*) Μεγαλύτερο, βέβαια, ήταν τα μαθηματικά, αλλά εκεί δεν υπήρχε σωτηρία. Ισχυε και ισχύει ο γνωστός αφορισμός του Ευδόξου: "Μεγαλειώτατε, δεν υπάρχει βασιλική οδός για τα μαθηματικά".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  68. Ο πετροπουλος κατάγεται από τη θεσπρωτια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  69. Θεσπρωτέ, δε συμφωνώ.
    Το 19ο, και πιο πολύ το 18ο, θαρρώ ήταν πιο σημαντικά ακόμη κι από το 9ο.
    Και μη σε ξενίζει ο παρορμητισμός της νεολαίας - αλλοίμονο αν δεν υπήρχε κι αυτός....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

  70. παιδια
    η διαλεκτικη δεν ειναι στατιστικη,ουτε αποτελεσμα εκ της στατιστικης.

    αυτοι που σας προετρεψαν να μελετησετε μ.λ, πριν απ ολα επρεπε να σας πουν
    οτι η μαρξιστικη μεθοδος στηριζεται στην αναβαση απο το αφηρημενο στο συγκεκριμενο,
    οχι το αντιστροφο
    η στατιστικη ερχεται μετα.
    και βεβαια δεν ειναι συλλογη τσιτατων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  71. Γενικότερα συζήτηση που αφορά συμμετοχή σε κυβέρνηση χωρίς περιεχόμενο που αφορά τη θεωρία και ανάλυση περι κράτους προσωπικά μου φαίνεται κάτι μεταξύ εμπειρισμού και κουβέντας καφενείου. Δεν ξέρω αν ο χώρος είναι αντίστοιχος κάποιας παραπάνω συζήτησης, αλλά έστω και με τη μορφή της προτροπής σε μελέτη κάποιων κειμένων, καλό θα ήταν να το βλέπαμε πιο σοβαρά το θέμα. Το λέω με κάθε σεβασμό σε όλους τους συνομιλητές.


    Σ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  72. @Θεσπρωτός
    Δεν χρειάζεται συνήγορο ο Σεχτάρ. Ακριβώς γιατί φαίνεται έξυπνος άνθρωπος και καταλαβαίνει ποτε γίνονται τρολιές, πότε η κριτική γίνεται έντιμα και πότε έχει άλλους "σκοπούς". Ούτως ή αλλως από την αρχή έχω γράψει πως έχω εκτίμηση στις απόψεις του αλλά στο συγκεκριμένο διαφωνούμαι

    Ο μόνος που φαίνεται πως έχει καταλάβει την διαφωνία μου είναι ο Άναυδος
    "η εξαίρεση προϋποθέτει την ύπαρξη του κανόνα"

    17-57

    υ.γ.
    Και οι Φαράκος, ο Ανδρουλάκης, ο Λαφαζάνης, Κοψίδης, Αλαβάνος ήξεραν από Μαρξισμό - Λενινισμό. Σχεδόν το μισό Π.Γ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  73. Πριν τις συγκυβερνήσεις Κομμουνιστών και Αστών στο έδαφος του Καπιταλισμού προοηγείται πάντα ένα πρόγραμμα - κοινό πόρισμα το οποίο αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά ενός ΚΚ. Δημιουργεί ασάφεια, αποπροσανατολισμός και στην καλύτερη λειάννση των κομμουνιστκών χαρακτηριστικών. Το οποίο συνιστά ιδεολογική ήττα. Μετά την ιδεολογική έρχεται η πολιτική ή / και η πραγματική.

    Ok ratm ( 19 Ιανουαρίου 2018 - 5:48 μ.μ. )δεν διαφωνώ αλλά τι σχέση έχουν τα σοβιέτ, τα σωματεία, κ.α που γράφεις με τις συγκυβερνήσεις Κομμουνιστών και Αστών στο έδαφος του Καπιταλισμού;

    Ποια οπορτουνιστική πίεση; Υπάρχουν σήμερα πολιτικοί εκπρόσωποι του οπορτουνισμού για να πιέσουν; Η μόνη πιθανότητα είναι μέσα από το Κόμμα, όπως στις περισσότερες των περιπτώσεων.
    Αλλά πλέον δεν υπάρχει κάτι απέξω για να πάνε αλλού
    Όλοι οι πολιτικοί φορείς του οπορτουνισμού είναι και θα είναι για αρκετό καιρό πολιτικά απαξιωμένοι λόγω Δημοψηφίσματος. Ο Αλέξης κατάφερε να τους "κάψει" πολιτικά όλους. Δεν μπορούσε να γίνει και διαφορετικά. Αυτο μαρτυρά πως δεν μας βλέπουν σαν πρόβατα όπως γράφει ο Σεχτάρ

    Η εξαίρεση απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα.

    17-57

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  74. Άλλο μια συζήτηση, έστω διαδικτυακή, με κάμποσες διαφωνίες κτλ. κι άλλο τα "κουραδάκια" από διάφορα "ποντίκια". Έτσι δεν είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  75. Ηλία, καλημέρα και να σε διορθώσω για τον «αφορισμό» που παραθέτεις. Δεν είναι του Ευδόξου, αλλά του Ευκλείδη· για του λόγου το ασφαλές ακολουθεί ολόκληρο το απόσπασμα που προέρχεται από τα σχόλια του Πρόκλου στο πρώτο βιβλίο των «Στοιχείων» του Ευκλείδη (Πρόκλου Διαδόχου εἰς τὸ πρῶτον τῶν Εὐκλείδου Στοιχείων βιβλίον δεύτερον (Prologi pars posterior) G 19|20 = B 39 = 68 Friedlein).

    οὐ πολὺ δὲ τούτων νεώτερός ἐστιν Εὐκλείδης ὁ τὰ στοιχεῖα συναγαγὼν καὶ πολλὰ μὲν τῶν Εὐδόξου συντάξας, πολλὰ δὲ τῶν Θεαιτήτου τελεωσάμενος, ἔτι δὲ τὰ μαλακώτερον δεικνύμενα τοῖς ἔμπροσθεν εἰς ἀνελέγκτους ἀποδείξεις ἀναγαγών. γέγονε δὲ οὗτος ὁ ἀνὴρ ἐπὶ τοῦ πρώτου Πτολεμαίου· καὶ γὰρ Ἀρχιμήδης ἐπιβαλὼν καὶ τῷ πρώτῳ μνημονεύει τοῦ Εὐκλείδου, καὶ μέντοι καί φασιν ὅτι Πτολεμαῖος ἤρετό ποτε αὐτόν, εἴ τίς ἐστιν περὶ γεωμετρίαν ὁδὸς συντομωτέρα τῆς στοιχειώσεως· ὁ δὲ ἀπεκρίνατο, μὴ εἶναι βασιλικὴν ἀτραπὸν ἐπὶ γεωμετρίαν.

    Καλό Σαββατοκύριακο!

    Άγρυπνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  76. Εχεις δίκηο, Αγρυπνε, κι ευχαριστώ για τον Πρόκλο, αγνοούσα αυτή την ιστορική μαρτυρία. Η πατρότητα του περιφήμου ρητού, του Ευκλείδη τελικά, έχει ταλαιπωρηθεί ανά τους αιώνες. Κάποτε το αποδίδανε ακόμη και σε υποθετική απάντηση του Λαπλάς σε κάποιον ...Λουδοβίκο(!), μάλλον τον τελευταίο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  77. ...και κακά τα ψέμματα 15-57!
    Μετά τα γεγονότα του '89, τα διεθνή, όχι τα δικά μας, ο Κομμουνισμός ξανάγινε ένα κακό "Φάντασμα, που πλανιέται", παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του ΚΚΕ.
    Αλλωστε, ο εγχώριος εντεταλμένος εκπρόσωπος του Κεφαλαίου, μας το πέταξε, προ καιρού, στη μούρη:
    "Αν δεν ήταν αποδεκτά τα μέτρα, ο κόσμος θα ήταν στους δρόμους!"
    Δεν κατάλαβες ότι σε μας απευθυνόταν; Σαν πρόβατα μας βλέπουν και απλώς κοιτάνε για την ώρα να μας βάλουν και στο μαντρί. Το αυριανό "συλλαλητήριο" είναι ένα βήμα προς τα κεί, κι όχι για την ..."Μακεδονία"(!), όπως νομίζουν οι χαχόλοι, που θα μαζευτούν.
    Τώρα, αν θα τους κάτσει, είναι άλλη ιστορία, σχετίζεται πρώτα απ' όλα με την σταθεροποίηση του Καπιταλισμού και ασφαλώς και τις δικές μας προσπάθειες για ανασύνταξη, που καλά είναι να πατάνε στη σωστή "αναγνώριση του εδάφους".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  78. 17-57

    Η σχεση που εχουν ολα αυτα είναι οτι είναι θεσμοι του αστικου κρατους στην κοινοβουλευτικη μορφη του. Και τα αντιδραστικα συνδικατα πολυ περισσότερο οι ομοσπονδιες και τα τριτοβαθμια και οι δήμοι και περιφερειες και το κοινοβούλιο. Η συμμετοχή σε ολα αυτα δεν είναι νομοτελεια είναι αποριας αναλυσης και επιλογής του ΚΚ σε καθε στροφη της ταξικής παλης. Νομοτελεια μας λεγαν είναι η συμμετοχή στο κοινοβούλιο οσοι αποκυρηξαν την αποχη του 46 και τον ΔΣΕ σαν αριστεριστικη πολιτη. Αυτο που ειπα εγω είναι οτι ενα στοχοπροσηλωμενο ΚΚ ή οταν τα γεγονότα δημιουργουν δικη του δυναμικη μπορουν υπο πολυ σπάνιες συνθήκες όπως ηταν μετα το 2ο παγκοσμιο η παρουσια κοκκινου στρατου, η προσχωρησει σοσιαλδημοκρατων στα ΚΚ κ. α., να αξιοποιησουν οπως εγινε ακομα και μια πλειοψηφία στο κοινοβούλιο για να εξυπηρετηθεί ο στοχος που ηταν το περασμα στο σοσιαλιστικο μπλοκ. Φυσικά περαν αυτου ολα τα αλλα παραδειγματα 170 χρονων ταξικης παλης λενε κυβέρνηση = ενσωματωση ή χασιμο χρονου και υποχώρηση που ευνοησαν την Α. Τ.

    Τωρα για τον οπορτουνισμο δεν πρέπει να τον υποτιμας έτσι. Για 2 λογους.
    1) έχει ακόμα και σήμερα πολιτικους σχηματισμους. Αδυναμους μεν αλλα και ο ΣΥΡΙΖΑ ετσι ηταν... Μην ξεχνας οτι πολλες φορες όπως το 2010-2012 οι συνθήκες ευνοούν την ανάπτυξη αντιληψεων που πανε τις μαζες στον οπορτουνισμο. Χωρια οτι ο τολος του συνήθως είναι οχι να γιγαντωνεται αλλα να ασκει πιεση για να απομονωσει απο τις μαζες ή ενσωματωσει το ΚΚ.
    Και
    2) ο οπορτουνισμος ακόμα και αν δεν εχει πολιτικο φορεα παντα υπαρχει και ξεκιναει μεσα απο τα ΚΚ. Αρχικα ως λάθος αναλυση νεων φαινομενων που δεν διορθωθηκε εγκαιρα και εγινε αντιληψη και θεωρια και σε μετέπειτα φαση ως πολιτικο ρευμα εντος ΚΚ που είναι θα πάρει τους συσχετισμους ειτε θα αποχωρήσει ως διάσπαση. Η ιδεολογικη - πολιτική ενοτητα που σε μεγαλο βαθμο εχει σήμερα το ΚΚΕ δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχναμε τους υλικους ορους ανάπτυξης που εχει ο οπορτουνισμος στον καπιταλισμο και την κοινωνικη ριζα του. Το να σταματήσει η ιδεολογικη διαπαλη στα ΚΚ είναι σαν να λεμε σταματησε η ταξικη παλη. Αλλά δε γίνεται.

    ratm

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  79. Το ωραίο είναι που γράφει για μισές αλήθειες και γράφει κάμποσες ο ίδιος, με μπόλικο 2012-13, μέθοδο "βάζω λόγια" κτλ. Μια απ' τα ίδια μάλλον Σεχτάρ, τα έχουν ξαναγράψει αυτά, ελαφρώς τα φρεσκάρουν και πάλι απ' την αρχή.
    Απ' τη πολλή τους "συνέπεια" κατέληξαν σε διάφορες "παρενέργειες". Θα φταίει το ΚΚΕ (ως συνήθως) που τους λοιδόρισε μάλλον.
    Αλλού καταπίνουν "τέρατα" αμάσητα κι αλλού θυμούνται "αναλύσεις", που θα τις φάμε προσεχώς στη μάπα απ' ό,τι φαίνεται.
    "Τώρα το τι έκανες και έλεγες δεν φαίνεται να έχει κάποια σημασία." γράφει σ'ένα σημείο. Τους περιγράφει,χωρίς να το θέλει, εύστοχα.

    Σεχτάρ, στο τελευταίο σχόλιο, επί της ουσίας ο στόχος τους αυτός είναι, δε παραιτούνται και πώς άλλωστε. Αλλού τον έχουν πραγματοποιήσει. Πλέον το σύστημα έχει εμπειρία και δημιουργεί "κινητοποιήσεις" και "κινήματα" με στόχο τη σταθεροποίησή του. Πρόσφατα τα παραδείγματα και στη χώρα μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  80. Καταπληκτική η παρέμβαση Μαιλη που δημοσιευει ο Ρίζος του Σ/Κ για το Μπουλκες. Πρέπει να διαβαστεί οπως πρέπει να συνεχισει η διερεύνηση για πλευρες της ιστορίας αυτής. Πιστεύω οτι θα γίνει με την επανέκδοση του 1ου τομου του δοκιμιου.

    ratm

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  81. Ο οπορτουνισμός (ή οι πολιτικοί του φορείς) δεν είναι καθόλου απαραίτητο να έχει μαζικότητα για να κάνουν τη "δουλειά". Γι' αυτό ας μη φαίνεται παράξενο ότι κόμματα κι οργανώσεις που βλέπεις και λες "σοβαρά τώρα;" ή τα νομίζεις στα πρόθυρα διάλυσης συνεχίζουν να δρουν ιδιαίτερα επίμονα, έντονα και πάνω απ' όλα ύπουλα (ένα παράδειγμα το λινκ που παρέθεσε ο Σεχτάρ). Μόνο τελειωμένος δε πρέπει να θεωρείται, κι ας έχει λίγα "ζόρια" προς το παρόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  82. [1/6]

    Επειδή έγινε αναφορά στο Μπούλκες από τον (ή την;) ratm, παραθέτω σε έξι (6) συνέχειες την απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ του 1951 για την υπόθεση Μπούλκες όπως αυτή δημοσιεύεται στον έβδομο τόμο των «Επισήμων Κειμένων»· αραβικοί αριθμοί μεταξύ κάθετων γραμμών (| |) παραπέμπουν στις σελίδες του συγκεκριμένου τόμου, ενώ τηρείται ό,τι γράφεται με κυρτά ημίμαυρα και ορθά μαύρα στην δημοσίευση αυτή. Καλή ανάγνωση και καλό προβληματισμό σ’ όλους και σ’ όλες, Άγρυπνος.


    |140|851

    Απόφαση
    του Πολιτικού Γραφείου
    της ΚΕ του ΚΚΕ


    Για την υπόθεση Μπούλκες

    Η ΙΙΙ Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ έκανε κριτική μελέτη της δράσης του Κόμματος στην τελευταία δεκαετία και συνόψισε τ’ αποτελέσματα και τα διδάγματα από τη δράση αυτή. Η Συνδιάσκεψη τόνισε ακόμα ότι «όσο πιο βαθιά μελετήσουμε τα συμπεράσματα αυτά, δούμε τα θετικά και αρνητικά μας, διδαχτούμε από τα λάθη μας, τόσο πιο αποτελεσματικά θ’ ανταποκριθούμε στα σοβαρά και υπεύθυνα καθήκοντα, που προβάλλουν σήμερα μπροστά μας. Όσο πιο αποφασιστικά αποκόψουμε το σάπιο… τόσο πιο έμπρακτα, το ΚΚΕ θα δικαιώσει τις προσδοκίες του εργαζόμενου λαού…»

    Εκτός απ’ τη γενική μελέτη της δράσης του Κόμματος η ΙΙΙ Συνδιάσκεψη ανέθεσε στην ΚΕ του ΚΚΕ και σε ειδικές επιτροπές που έβγαλε, να εξετάσουν ειδικά ορισμένες μερικότερες, αλλά σοβαρές περιπτώσεις με σκοπό κυρίως να πλουτίσει την πείρα και απ’ τα θετικά και από τα αρνητικά, που παρουσίασε στη δράση του το Κόμμα μας, και φυσικά να καταμερίσει και ευθύνες. Μια από τις περιπτώσεις που θέλουν ειδική εξέταση και μελέτη είναι και η υπόθεση Μπούλκες. Η ΙΙΙ Συνδιάσκεψη έβγαλε επιτροπή γι’ αυτόν το σκοπό, που συγκέντρωσε πολλά στοιχεία, εκθέσεις, καταγγελίες κλπ., τις μελέτησε και έβγαλε πολλά συμπεράσματα-διδάγματα, καταμερίζει ευθύνες και προτείνει μέτρα.

    Η υπόθεση του Μπούλκες μας δίνει ένα θεμελιακό δίδαγμα: Πως όταν στραπατσέρνεται η κομματική γραμμή και οι μπολσεβίκικες μέθοδες καθοδήγησης και στομώνει η επαναστατική επαγρύπνηση, ο ταξικός εχθρός, που παρουσιάζεται κάτω από τις πιο διαφορετικές μάσκες, μπορεί να δουλέψει διαλυτικά, αποσυνθετικά μέσα σε μια μεγάλη κολεκτίβα από κομμουνιστές και άλλους λαϊκούς αγωνιστές. Το μάθημα που μας δίνει το Μπούλκες πρέπει να γίνει κτήμα για όλο το Κόμμα μας απ’ τα πάνω ως τα κάτω, δίδαγμα για ν’ αποφύγουμε παραπέρα τέτοια μεγάλα στραπάτσα.

    Άγρυπνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  83. [2/6]

    Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ συνοψίζοντας τα συμπεράσματα αυτά καταλήγει στα παρακάτω:

    Ι. Μετά την ήττα μας το Δεκέμβρη του 1944 και τη συμφωνία της Βάρκιζας, στις αρχές του 1945 μερικές χιλιάδες καταδιωκόμενοι αγωνιστές, κατέφυγαν στις γειτονικές Λ. Δημοκρατίες και τελικά συγκεντρώθηκαν στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας. Εκεί σαν πολιτικοί πρόσφυγες ζούσαν ομαδική οργανωμένη ζωή. Σχεδόν όλοι ήταν μαχητές του ΕΛΑΣ και μια μεγάλη αναλογία στελέχη-αξιωματικοί του ΕΛΑΣ.

    Στη γενική προσπάθεια που έκανε το ΚΚΕ, μετά τη Βάρκιζα και κυρίως |141| μετά τη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ για την ανασύνταξη των δυνάμεών μας και την προετοιμασία για τη νέα εξόρμηση του 1946, το Μπούλκες μπορούσε και έπρεπε να παίξει σημαντικό ρόλο προετοιμάζοντας στελέχη κομματικά, στρατιωτικά, γιατί αυτού στη μεγάλη πλειοψηφία τους ζούσαν αγωνιστές και αγωνίστριες αφοσιωμένοι στο Κόμμα και στην υπόθεση της απελευθέρωσης του ελληνικού λαού.

    ΙΙ. Από το Μπούλκες πέρασαν στο ΔΣΕ πολλοί μαχητές που πιστοί στο Κόμμα πολέμησαν στο ΔΣΕ άξια για την απελευθέρωση της Ελλάδας, του ελληνικού λαού. Όμως το Μπούλκες δεν έγινε φυτώριο δημιουργίας και διαπαιδαγώγησης στελεχών του αγώνα μας, αντίθετα από πολλές απόψεις έγινε εστία αντικομματικής μόλυνσης και διαφθοράς. Εγκαταλείφθηκε ουσιαστικά στα χέρια των τιτικών πρακτόρων Ράγκοβιτς-Καραϊβάνοφ, που με βασικό τους όργανο τον Μ. Πεχτασίδη και τους στενούς συνεργάτες του χρησιμοποιούσαν το Μπούλκες για τους δικούς τους αντεπαναστατικούς σκοπούς.

    Η «μορφωτική» δουλειά, που γίνονταν στο Μπούλκες ήταν αποστεωμένη-δογματική, διαστρέβλωνε και διάστρεφε τη γραμμή του κόμματος και αποξένωνε τους αγωνιστές και τα μέλη μας απ’ το ΚΚΕ και τους αγώνες του. Καλλιεργούσαν τη δυσπιστία και άφηναν να υπονοηθεί ότι το Μπούλκες (δηλαδή ο Μ. Πεχτασίδης και η κλίκα του) θα ξεκαθαρίσει την κατάσταση του κόμματος. Η κομματική καθοδήγηση του Μπούλκες με επικεφαλής τον Πεχτασίδη, αντί για τις δοκιμασμένες μέθοδες κομματικής καθοδήγησης εφάρμοζαν στρατοκρατικές, τραμπούκικες-αντικομματικές μέθοδες καθοδήγησης, μέθοδες αστυνομικές, χαφιέδικες, που τις δανείζονταν απ’ την τιτική ΟΖΝΑ. Στο Μπούλκες επιβλήθηκε ένα καθεστώς φόβου, τρομοκρατίας, χαφιεδισμού και φαυλοκρατίας, που έπνιγε κάθε ελευθερία γνώμης, δημιουργούσε τόσο στην Κομματική Οργάνωση όσο και στον κόσμο γενικά εκεί την επιφυλακτικότητα, την καχυποψία, τη χαφιεδοφοβία και το φόβο. Καλλιεργούσε συστηματικά το πνεύμα της δουλικότητας, της υποταγής και της κολακείας και έπνιγε σατράπικα τον έλεγχο και την κριτική προς τα πάνω. Κάθε προσπάθεια για έλεγχο και κριτική προς τα πάνω χαρακτηρίζονταν σαν αντικομματική, σαν εχθρική προς το κόμμα ενέργεια. Και επακολουθούσαν μέτρα, μέχρι απομόνωση και εγκλήματα σε βάρος αγωνιστών για τα οποία οι υπεύθυνοι έχουν όχι μόνο κομματικές-πολιτικές, αλλά και ποινικές ευθύνες. Έτσι το Μπούλκες κάτω απ’ την διεύθυνση των τιτικών πρακτόρων Πεχτασίδη και της παρέας του μετατρέπεται σε εστία συνομωσίας κατά του ΚΚΕ, υπόσκαψης και χτυπήματός του απ’ τα μέσα, διαφθοράς των στελεχών και των μελών μας, σε όργανο εφαρμογής της τιτικής, ενάντια στο ΚΚΕ, πολιτικής.

    Άγρυπνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  84. [3/6]

    ΙΙΙ. Η πολιτική αυτή εμπνέονταν και καθοδηγούνταν απ’ τους τιτικούς ηγέτες και πράκτορες Ράγκοβιτς-Καραϊβάνοφ. Για σκοπό είχε να διαφθείρει κομματικά-πολιτικά τους αγωνιστές του ΚΚΕ και του ΕΛΑΣ, που ζούσαν στο Μπούλκες και να στρατολογεί απ’ αυτούς πράκτορες για τ’ αντεπαναστατικά-κατασκοπευτικά σχέδιά τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας απ’ τους δολοφόνους του Γ. Ζεύγου απ’ το Μπούλκες στρατολογήθηκε και |142| αρκετοί άλλοι πράκτορες-χαφιέδες από ’κει στάλθηκαν για να δράσουν στην Ελλάδα, στη σλαβομακεδονική μειονότητα ιδιαίτερα και στο ΔΣΕ. Οι τιτικοί θέλαν να κάνουν το Μπούλκες όργανο των μεγαλοσέρβικων βλέψεών τους στη Μακεδονία του Αιγαίου και άντρο υπόσκαψης, υπονόμευσης και διαφθοράς για το ΚΚΕ. Να το χρησιμοποιήσουν στην επίθεσή τους ενάντια στο ΚΚΕ και ενάντια στον απελευθερωτικό μας αγώνα γενικά, και ειδικά ενάντια στην κοινή πάλη Ελλήνων και Σλαβομακεδόνων, που αδερφικά και χέρι με χέρι πάλευαν για την απελευθέρωσή τους από τους αμερικανοάγγλους κατακτητές, για τη Λαϊκή Δημοκρατία.

    Σαν κύριο τους όργανο χρησιμοποίησαν τον Μιχάλη Πεχτασίδη, ένα τύπο διεφθαρμένο πολιτικά, με ψυχολογία αλήτικη και ύποπτο στοιχείο, που κατόρθωσε να τρυπώσει στα στελέχη της ΟΠΛΑ και συνέχεια να γίνει καθοδηγητής του Μπούλκες. Ο Μιχάλης Πεχτασίδης στην περίοδο της μεταξικής δικτατορίας είχε απομονωθεί από το Κόμμα σαν ύποπτος. Στην περίοδο της γερμανο-ιταλικής κατοχής με τη μαζική ανάπτυξη του κινήματος και τη μαζική στρατολογία, κατόρθωσε να ξανατρυπώσει στο Κόμμα και να χρησιμοποιηθεί σαν στέλεχος της ΟΠΛΑ. Τώρα αποκαλύπτεται ότι πιάστηκε απ’ τους Γερμανούς και την ειδική ασφάλεια και «αφέθηκε ελεύθερος» και γενικά η δράση του στην ΟΠΛΑ ήταν πολύ σκοτεινή και ύποπτη. Και όταν τέλος υποχρεώθηκε να κατατακτεί στις τάξεις του ΔΣΕ λιποτάκτησε στον εχθρό. Σ’ αυτόν στηρίχτηκαν βασικά οι τιτικοί πράκτορες στο Μπούλκες, για την αντεπαναστατική τους δουλειά. Άμεσοι συνεργάτες του Πεχτασίδη, μέλη της καθοδήγησης του Μπούλκες, ήταν οι Περικλής Καλοδίκης, Οδυσσέας Μπάστης, Γιώργος Βενέτης (Γιάννης Λεπενιώτης), Παύλος Κοντογιώργος. Αυτοί, με τον Πεχτασίδη αρχηγό, αποτελούσαν μια κλίκα που εφάρμοζε την τιτική γραμμή στο Μπούλκες.

    IV. Η κατάσταση αυτή που είχε επιβληθεί στο Μπούλκες, είχε σαν αποτέλεσμα να διαφθείρει πολιτικά έναν αριθμό στελεχών. Δημιούργησε τις προϋποθέσεις πολιτικές και ψυχολογικές να παρασυρθεί ένας αριθμός κυρίως σλαβομακεδόνες αγωνιστές από τους πράκτορες του Τίτο, να εγκαταλείψει την κοινότητα και να πέσει ολοκληρωτικά στα δίχτυα της ΟΖΝΑ και των τιτικών πρακτόρων Πασχάλη, Κεραμιτζή, Γκότσε κλπ. που από άλλη θέση δούλευαν για τον ίδιο σκοπό. Επέδρασε αρνητικά-αντικομματικά γενικά στους αγωνιστές του Μπούλκες, έβαλε τη σφραγίδα της στην κομματική τους νοοτροπία.

    Όμως παρ’ όλες τις προσπάθειες των τιτικών και των πρακτόρων τους τα σχέδια τους δεν μπόρεσαν να πετύχουν ολοκληρωτικά. Η βασική μάζα των αγωνιστών του Μπούλκες στάθηκε κομματικά-πολιτικά στο σωστό δρόμο και πολέμησε κατοπινά στις γραμμές του ΔΣΕ. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι το υλικό αυτό προέρχονταν από το καλύτερο του ΕΛΑΣ και ήταν στη μεγάλη πλειοψηφία του αφοσιωμένο στο ΚΚΕ, πιστό στην υπόθεση του ελληνικού λαού. Πολλοί έπεσαν πολεμώντας σαν πραγματικοί ήρωες άξια παιδιά του ΚΚΕ. Αρκετοί σύντροφοι, όταν ξέφυγαν από το τιτικό καθεστώς του Μπούλκες, πολεμώντας σαν μαχητές του ΔΣΕ, με τη βοήθεια του Κόμματος αναδείχτηκαν σε άξια στελέχη του ΔΣΕ και του κόμματός |143| μας. Γι’ αυτό και κάθε προσπάθεια να δίνεται στους αγωνιστές αυτούς ο χαρακτηρισμός «Μπουλκιώτες» σαν κάτι το κακό και το αντιλαϊκό είναι αντικομματική, εμπνέεται και εξυπηρετεί την προσπάθεια του εχθρού και των πρακτόρων του να εκμεταλλευτούν και τώρα ακόμα αντικομματικά την υπόθεση Μπούλκες.

    Άγρυπνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  85. [4/6]

    V. Μελετώντας την υπόθεση Μπούλκες, οι αγωνιστές που ζήσανε εκεί αλλά και ολόκληρο το Κόμμα πρέπει να βγάλουν πολλά συμπεράσματα-διδάγματα. Οι λόγοι που δημιουργήθηκε αυτή η κατάσταση στο Μπούλκες είναι βασικά οι παρακάτω:

    1. Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έχει την πρώτη πολιτική ευθύνη, γιατί δεν προσανατόλισε και δεν έδωσε συγκεκριμένη αποστολή στους καταδιωκόμενους αγωνιστές, που πήγαιναν στο εξωτερικό. Δεν τοποθέτησε υπεύθυνο κομματικό καθοδηγητικό όργανο. Δεν ήξερε και δε φρόντισε να μάθει έγκαιρα για τις συνθήκες ζωής και γενικά για την κατάσταση που υπήρχε εκεί. Και δεν εξασφάλισε εκ μέρους του έναν έλεγχο και καθοδήγηση της δουλειάς του Μπούλκες. Το ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος ειδικά θεωρεί ότι πολιτικά υπεύθυνοι για την κατάσταση στο Μπούλκες είναι οι σ. Γιάννης Ιωαννίδης και Πέτρος Ρούσσος, που βρίσκονταν τότε στο Βελιγράδι σαν κλιμάκιο του ΠΓ και καθοδηγούσαν και την ΚΟ του Μπούλκες. Οι σύντροφοι Γιάννης Ιωαννίδης και Πέτρος Ρούσσος όταν βρέθηκαν στο Βελιγράδι δεν μπόρεσαν ν’ αντιληφθούν την κατάσταση, που είχε δημιουργηθεί στο Μπούλκες, να επέμβουν και να την αλλάξουν. Έτσι στην ΚΟ Μπούλκες εξακολουθούσε και τότε να υπάρχει η ίδια κατάσταση και ο Μιχάλης Πεχτασίδης συνέχισε την αποσυνθετική-αντικομματική του πολιτική για λογαριασμό του εχθρού.

    2. Η τιτική συμμορία μπόρεσε να χρησιμοποιήσει το Μπούλκες για τους δικούς της σκοπούς, γιατί το όπλο της κομματικής επαγρύπνησης, που οι κομμουνιστές πρέπει να το κρατών πάντα καθαρό και να το χρησιμοποιούν για την περιφρούρηση του κόμματος και της πολιτικής του γραμμής, δε χρησιμοποιήθηκε μα αντίθετα αντικαταστάθηκε με τις αστυνομικές-χαφιέδικες μέθοδες της ΟΖΝΑ. Αν οι κομμουνιστές του Μπούλκες επαγρυπνούσαν, γρήγορα θ’ αποκαλύπτονταν ο προβοκατόρικος ρόλος του Πεχτασίδη και η διαστρέβλωση της κομματικής γραμμής, που γίνονταν στο Μπούλκες απ’ τον Πεχτασίδη και τους συνεργάτες του. Έβλεπαν τον Πεχτασίδη να κάνει όργια και εγκλήματα. Να ξοδεύει την περιουσία της Κοινότητας, να χειροδικεί και να εξευτελίζει τους συντρόφους και δεν πάλευαν. Δεν απευθύνονταν στο ΠΓ του κόμματος να επέμβει και να διορθώσει την κατάσταση. Η περίπτωση του Μπούλκες για άλλη μια φορά επιβεβαιώνει τη διαπίστωση της ΙΙΙ Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ ότι ένα από τα πρώτα βασικά διδάγματα, το πρώτο δίδαγμα της τελευταίας δεκάχρονης πάλης του κόμματος, είναι ότι: «…Η ολόπλευρη επαγρύπνηση πολιτική-οργανωτική… πρέπει… να είναι μια από τις βασικές, τις κύριες και πρωταρχικές απασχολήσεις του Κόμματός μας».

    3. Το Κομματικό ηγετικό αχτίφ του Μπούλκες κάτω από την επίδραση των τιτικών πρακτόρων και της πολιτικής τους δεν είδε τον προβοκατόρικο |144| ρόλο του Μ. Πεχτασίδη, δεν πάλεψε, δεν εναντιώθηκε στην πολιτική αυτή. Δεν ενημέρωνε την καθοδήγηση του κόμματος για όσα συνέβαιναν εκεί και υποστήριξε από την αρχή ως το τέλος την πολιτική του Πεχτασίδη και την εφάρμοζε στην πράξη. Μετατράπηκε σε μια κλίκα, που ξέχασε ουσιαστικά την προέλευσή του, την αποστολή του, απομακρύνθηκε από τις κομματικές μέθοδες καθοδήγησης και το συμφέρον του κόμματος, αδιαφόρησε για την κομματική διαπαιδαγώγηση των πέντε χιλιάδων αγωνιστών του Μπούλκες. Κάλυπτε και υμνολογούσε ο ένας τον άλλο και όλοι μαζί εκθειάζανε τον Πεχτασίδη και την προβοκατόρικη πολιτική του. Παρουσιάζανε διαστρεβλωμένα την κομματική φωνή που ακουγότανε από τη βάση και από λίγα μεσαία και κατώτερα στελέχη και κατόρθωσαν να την πνίγουν τελικά, γιατί το υπόλοιπο κομματικό αχτίφ μετατράπηκε βασικά σε άβουλο όργανο, που εκτελούσε πειθήνια τις εντολές του Μ. Πεχτασίδη και της κλίκας του, ή ανεχότανε παθητικά το αντικομματικό καθεστώς διαφθοράς που εφάρμοζε.

    Άγρυπνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  86. [5/6]

    4. Η απομάκρυνση του Κόμματός μας, στην περίοδο της γερμανο-ιταλικής κατοχής, απ’ τις μπολσεβίκικες κομματικές οργανωτικές αρχές και η οπλατζήδικη αντικομματική, μικροαστική-αναρχική ψυχολογία (όλη σχεδόν η κομματική επιτροπή της ΚΟ Μπούλκες προέρχονταν από την ΟΠΛΑ) σημαντικά επέδρασε να δημιουργηθεί η άσχημη κατάσταση στο Μπούλκες. Μετά τη 12η Ολομέλεια το Κόμμα μας έκανε στροφή και διόρθωσε τα σοβαρά λάθη της πρώτης κατοχής, διόρθωνε την πολιτική του γραμμή και τη λαθεμένη οργανωτική του πολιτική, ξεκαθάριζε το κόμμα, άνοιξε μέτωπο ενάντια στην κακή κληρονομιά της πρώτης κατοχής κλπ. Η στροφή αυτή του κόμματος, αυτό το καινούργιο, δεν έφτασε στο Μπούλκες και η εκεί κομματική οργάνωση, στο σύνολό της, δεν μπόρεσε να παίξει σωστά το ρόλο της. Τα μεσαία και κατώτερα στελέχη και η γερή-υγιής κομματική βάση δεν πάλεψαν κομματικά με συνέπεια και αποφασιστικά με βάση και οδηγό την πολιτική γραμμή και το συμφέρο του Κόμματος ενάντια στην ολοφάνερη αντικομματική πολιτική του Πεχτασίδη και των συνεργατών του, που είχανε παραδώσει το Μπούλκες στους τιτικούς πράκτορες και το χρησιμοποιούσαν για τους αντικουκουέδικους-αντεπαναστατικούς γενικότερα σκοπούς τους. Η κατάσταση αυτή οδήγησε τους αγωνιστές του Μπούλκες να υπογράψουν δηλώσεις υποταγής στον Μ. Πεχτασίδη, ένα είδος δηλώσεων μετάνοιας, πράγμα απαράδεκτο για κομμουνιστές, για μέλη του κόμματος.

    VI. Από τις πολυάριθμες εκθέσεις και καταγγελίες που συγκεντρώθηκαν από την επιτροπή, που εξετάζει την υπόθεση Μπούλκες, αποδείχνεται ότι έχουν άμεσα προσωπικές και σοβαρές ευθύνες οι:

    1) Περικλής Καλοδίκης, 2) Οδυσσέας Μπάστης, 3) Παύλος Κοντογιώργης, 4) Φώκος Αλευράς, 5) Γ. Βενέτης ή Λεπενιώτης Γιάννης, που μαζί με τον Πεχτασίδη αποτελούσαν το βασικό καθοδηγητικό αχτίφ του Μπούλκες.

    Το ΠΓ της ΚΕ τιμωρεί: Πρώτο: Τον Περικλή Καλοδίκη, άμεσο συνεργάτη του Πεχτασίδη, με βαριά κομματική μομφή και προειδοποίηση διαγραφής και τον απομακρύνει από κάθε υπεύθυνη δουλειά.

    |145|Δεύτερο: Τους Οδυσσέα Μπάστη, Παύλο Κοντογιώργη, συνεργάτες του Πεχτασίδη, με κομματική μομφή και απομάκρυνση από κάθε υπεύθυνη δουλειά για ένα χρόνο.

    Τρίτο: Τον Γ. Βενέτη ή Λεπενιώτη Γιάννη με διαγραφή από μέλος του ΚΚΕ γιατί είναι στοιχείο διεφθαρμένο πολιτικά και σαν τέτοιος ήταν ο πιστότερος συνεργάτης του Μ. Πεχτασίδη, (δεν έχει καμιά σχέση με τον Επίτροπο της VIII Μεραρχίας του ΔΣΕ Παν. Λεπενιώτη).

    Τέταρτο: Καταλογίζει σοβαρή ευθύνη στο σ. Αλευρά Φώκο, που παρά το ότι δεν παρασύρθηκε απ’ το καθεστώς διαφθοράς του Πεχτασίδη, όμως σαν παλιό στέλεχος του κόμματος, δεν μπόρεσε με βάση την κομματική γραμμή, να συσπειρώσει γύρω του τα κομματικά στελέχη και να παλέψει σωστά-κομματικά ενάντια στη συμμορία του Πεχτασίδη, δεν ενημέρωσε την καθοδήγηση του Κόμματος και ουσιαστικά, αντικειμενικά υπέκυψε κι αυτός στο αντικομματικό καθεστώς του Πεχτασίδη.

    Άγρυπνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  87. [6/6]

    VII. Το στραπατσάρισμα της κομματικής γραμμής και το αντικομματικό φαυλοκρατικό καθεστώς, που είχε επιβληθεί στο Μπούλκες. Η υποταγή των μελών του κόμματος σ’ αυτό το καθεστώς. Οι μέθοδες δουλειάς και «καθοδήγησης» του Μιχάλη Πεχτασίδη, που ήταν μέθοδες πολιτικής διαφθοράς των τιτικών πρακτόρων και της ΟΖΝΑ και η οπλατζήδικη ψυχολογία, που αναπτύχθηκε στο τιτικό κλίμα του Μπούλκες, επέδρασαν αρνητικά-αντικομματικά στη διαμόρφωση του κομματικού χαρακτήρα, άφησαν τα ίχνη τους στις μέθοδες δουλειάς των συντρόφων, που έκαναν στο Μπούλκες. Είναι, φυσικά, γεγονός ότι η συνεχής και επίμονη πάλη του κόμματος ενάντια σ’ αυτή την κληρονομιά έφερε σημαντικά αποτελέσματα. Βοήθησε τους συντρόφους, που προέρχονται απ’ το Μπούλκες ν’ απαλλαγούν σε μεγάλο βαθμό απ’ αυτή την επίδραση, όμως σε αρκετούς συντρόφους υπάρχουν και σήμερα ακόμα αρκετά υπολείμματα που εκδηλώνονται και στην κομματική τους νοοτροπία γενικά και ιδιαίτερα στις μέθοδες κομματικής δουλειάς και καθοδήγησης. Λόγου χάρη, με διάφορα προσχήματα προσπαθούν να εμποδίζουν τη βάση του κόμματος να μιλάει ελεύθερα και να πει τη γνώμη της, βάζουν εμπόδια στην κριτική ιδιαίτερα προς τα πάνω, την κομματική επαγρύπνηση τη μετατρέπουν σε χωροφυλακίστικη παρακολούθηση, κολακεύουν προς τα πάνω και φέρονται σατράπικα προς τα κάτω κλπ. Οι Κομματικές Οργανώσεις πρέπει να κρατούνε ανοιχτό μέτωπο πάλης ενάντια σ’ αυτά τα υπολείμματα από τις τιτικές-μπουλκιώτικες και οπλατζήδικες μέθοδες δουλειάς, ώσπου να εξαφανιστούν τελείως από την εσωκομματική μας ζωή.

    VIII. Η Επιτροπή που εξετάζει την υπόθεση Μπούλκες πρέπει να συνεχίσει τη μελέτη και την έρευνά της για να εξετάσει λεπτομερειακά όλες τις υποθέσεις, που έχουν σχέση με το Μπούλκες και για να διαπιστωθούν οι παραπέρα πολιτικές και ποινικές ευθύνες όλων των προσώπων, που βαρύνονται με την υπόθεση Μπούλκες ως το ολοκληρωτικό και στις λεπτομέρειες ξεκαθάρισμά της. Επίσης η Επιτροπή πρέπει να ξεκαθαρίσει και όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με την οικονομική διαχείριση και την κοινοτική περιουσία, καθώς και τις καταγγελίες που υπάρχουν για καταχρήσεις, που |146| έγιναν τόσο σε βάρος της περιουσίας της Κοινότητας όσο και αγωνιστών και μελών της Κοινότητας.

    27 Μάρτη 1951

    Το Πολιτικό Γραφείο
    της ΚΕ του ΚΚΕ

    Αρχείο
    της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ.


    Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας, Επίσημα Κείμενα, Τόμος Έβδομος 1949–1955, «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1995, σελ. 140–146

    Άγρυπνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  88. αλλο συμμετοχη σε εκλογες,αλλο συμμετοχη σε κυβερνηση,αλλο που η τοτε αποχη στις εκλογες
    ηταν αναποφευκτη.
    εχετε σκεφτει τι θα γινοταν αν το κκε ελεγε ...ενδεχομενως ,δεν αποκλειεται ,θα το εκτιμησουμε στην πορεια......κλπ.

    ¨τους υλικους ορους ανάπτυξης που εχει ο οπορτουνισμος στον καπιταλισμο και την κοινωνικη ριζα του."
    τους "υποψηφιους" συνεργαζομενους αφορα και πως τους βλεπεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  89. @zoot horn rollo

    Η κοινωνική ρίζα του οπορτουνισμού, ως ιδεολογικο-πολιτικό ρεύμα της επίδρασης της αστικής τάξης στο εργατικό κίνημα,έχει κοινωνικό έδαφος κυρίως σε αυτό που θα λέγαμε "εργατική αριστοκρατία". Υπάρχει και θα υπάρχει ακόμα και στην εργατική - λαϊκή εξουσία.

    όσοι εμφανίζονται σήμερα ως οπορτουνιστές είναι πλέον αριστεροί σοσιαλδημοκράτες. Με μία σοσιαλδημοκρατία που σοσιαλφασίζει. Δεν ετεροκαθόριζονται με βάση το ΚΚΕ, όπως πιθανόν άλλες εποχές αλλά με βάση την Σοσιαλδημοκρατία.

    Στην πολιτική εκπροσώπηση έχουν τα "ζόρια" γιατί ψήφισαν παράταση 2ου Μνημονίου και 3ο μνημόνιο στο Δημοψήφισμα, έκαναν τόσες κοινές εμφανίσεις με Σύριζα και πριν το 2015. Σε σημείο που ο Χατζηνίκος "δούλευε" τον Δελαστίκ σε τηλεοπτική εκπομπή πως δεν είναι εκπροσωπεί τον Σύριζα.

    Ο κύριος προσπαθεί να πει πως το ΚΚΕ είναι αντίθετο στα μέτωπα όταν το ΚΚΕ μιλάει συγκεκριμμένα για αριστερές κυβερνήσεις στο έδαφος του Καπιταλισμού.
    Επίσης σωματεία στα οποία συνήθως πλειοψηφεί το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ συζητούν ή και κατεβαίνουν μαζί με το ΠΑΜΕ.

    Γιατι καταφεύγουν σε τόσες χονδροκομμένες ανακρίβειες;
    Είναι τυχαίο πως μόλις πριν 3 ημέρες ο "ηγέτης" μίλησε στην Κ.Ε. για την "αριστερά της ευθύνης", για τις "αριστερές κυβερνήσεις" και για το ΚΚΕ;

    Τα "ζόρια" είναι λοιπόν είναι δύο:
    1) Στην πολιτική εκπροσώπηση του οπορτουνισμού. Γιατί απλά δεν υπάρχει πλεόν εκπρόσωπος του "παλιού οπορτουνισμού".
    2) Στην διαρροή επιρροών του Σύριζα και γενικά του αριστεροχωρίου προς το ΚΚΕ

    17-57

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  90. Η δήλωση

    Χουλιαράκης: Αν δεν υπήρχαν μνημόνια, θα ήταν σίγουρη η χρεοκοπία και βέβαιο το Grexit

    http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=657232&catID=108&utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter&utm_campaign=real_gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  91. http://www.capital.gr/politiki/3266613/epithesi-tsipra-se-gsee-kai-eironeies-se-kke-peri-xiliaston

    «Θέλω να καταγγείλω ως ψευδές ότι δήθεν η Κυβέρνηση υλοποιεί τις απαιτήσεις δανειστών και ΣΕΒ για την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας. Να ρωτήσετε τον κ. Μητσοτάκη, να σας πουν τις θέσεις τους για το ΣΕΒ και τους δανειστές. Για το τι ζητούσαν. »

    Ο Έρωτας, Η Σοκολάτα, Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΕΒ
    https://www.youtube.com/watch?v=MEVUlAdah0U

    17-57

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  92. ...Αντιπαλεύουμε κάθε μορφή μεταρρυθμιστικού πολιτικού κυβερνητικού στόχου στο πλαίσιο του αστικού κοινοβουλευτισμού, συμμετοχής του Κόμματος σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού

    επ αυτου συγκεκριμενα μιλαμε,εκτος αν δεν αρεσει, οποτε να μιλησουμε για κατι παραδιπλα.
    πχ την κοινωνικη συμμαχια η ενδεχομενες συνεργασιες στα σωματεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Η κε του μπλοκ είναι ανοιχτή σε κάθε σχόλιο που προσπαθεί να προσθέσει κάτι στην πολιτική συζήτηση
Αρκεί να έχει κάποιο διακριτό ψευδώνυμο ως υπογραφή.