Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2018

Μη με λες πατριώτη, αφεντικό να με λες – Οι “Απαράδεκτοι” για τη Μακεδονία

Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

Ο Σπύρος είναι αριστερός, προβληματίζεται, έχει κι ένα Πολυτεχνείο πίσω του, αλλά εξοργίζεται με τον αλυτρωτισμό του Γιόρικ και κρατιέται να μην τον χτυπήσει. Αυτά εξάλλου είναι εθνικισμοί του κερατά, επικίνδυνα μονοπάτια, άλλο ο λαός κι άλλο οι επιλογές των ηγετών, που ακολουθούν ένα ανεξάρτητο προτσές…


Σε μια συνέντευξή της, η Δήμητρα Παπαδοπούλου είχε πει πως ήταν στην ΚΝΕ, αλλά έφυγε γιατί βαριόταν στα αχτίφ κι έκανε φασαρία. Στις πρώτες δουλειές της ως σεναριογράφος, ήταν φανερό και το ένα και το άλλο. Δεν είχε αφομοιώσει πολλά πράγματα για να αναλύσει και να εμβαθύνει, αλλά κάτι της είχε μείνει ως υπόβαθρο.

Το 92′ οι Απαράδεκτοι δεν έμειναν ανεπηρέαστοι από τον εθνικιστικό παροξυσμό και τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. Οι περισσότεροι θυμούνται το τραγούδι με το μαέστρο, που έπαιξε αρκετά αυτές τις μέρες πολύ στα social media, αλλά ήταν σαφώς κατώτερο από το πρώτο, Γιουροβιζιονικό τραγούδι των “Απαράδεκτων” (ώπα-είπα, κράτσες-κρούτσες).



Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Παπαδοπούλου απλώς σατιρίζει και δε συντάσσεται κατά βάθος με το γενικό κλίμα -όπως φαίνεται κι από το τραγούδι. Συναντάμε όμως πολλές οξυδερκείς στιγμές της και μαργαριτάρια που δείχνουν το κνίτικο παρελθόν της.

Η ιστορία έχει ως εξής. Ο διαχειριστής Χαλακατεβάκης έχει προσλάβει ένα Φυρομακεδόνα (ας το λέμε έτσι, χάριν συνεννόησης) για να του κάνει τις δουλειές. Το σενάριο δεν ξεφεύγει από το κυρίαρχο σωβινιστικό στερεότυπο και μας παρουσιάζει ένα Γιόρικ ψωμόλυσσα, ανεπρόκοπο, κουτοπόνηρο, με παράλογες αλυτρωτικές απαιτήσεις, που εκνευρίζει τους “Απαράδεκτους” φωνάζοντάς τους “πατριώτες”. Στον αντίποδα όμως σκιαγραφείται πολύ εύστοχα η δική μας πλευρά.



Οι Έλληνες ονειρεύονται μπίζνες στα Βαλκάνια και ξυπνάει το επιχειρηματικό τους δαιμόνιο, ψάχνοντας να ανοίξουν ένα μπακάλικο στα οικόπεδα του Γιόρικ -τώρα που οι γείτονες πεθαίνουν της πείνας. Σε ένα πρώτο γκεστάλτ, σατιρίζεται ο νεοπλουτισμός του Έλληνα μικροαστού, που ονειρεύεται να γίνει επιχειρηματίας, με το μικρό του κεφάλαιο. Σε ένα δεύτερο γκεστάλτ, μπορεί να υπάρχει ένας υπαινιγμός για την ενδιάμεση θέση του ελληνικού καπιταλισμού, σα μέγεθος, που παρά τους λεονταρισμούς του, δεν μπορεί να ανοίξει τίποτα καλύτερο παρά ένα μπακάλικο, με τη φιλοδοξία να γίνει αλυσίδα Σούπερ-Μάρκετ, όταν μεγαλώσει.

Σε μία από τις πρώτες σκηνές, ο Χαλακατεβάκης θυμώνει που ο Γιόρικ τον φωνάζει “πατριώτη”, γιατί προτιμά να τον φωνάζουν “αφεντικό”, με τη ματιά του να μαλακώνει και να ατενίζει το μέλλον. Οι μπίζνες είναι μπίζνες, και ο εθνικισμός-εθνικισμός. Μπορεί να μοιάζουν κάπως αντιφατικά, αλλά παντρεύονται ιδανικά και συμπληρώνουν το ένα το άλλο, στην πραγματικότητα.
Όπως έλεγε κι ένα γηπεδικό πανό: η Μακεδονία είναι ελληνική, αλλά στα Σκόπια έχει αμόλυβδη φτηνή


Εκεί που βιώνεται πιο έντονα η αντίφαση είναι στο Σπύρο Παπαδόπουλο, που είναι αριστερός, έχει προβληματισμούς, έχει κι ένα Πολυτεχνείο πίσω του, και όλα αυτά του φαίνονται ανοησίες, επικίνδυνα πράγματα κι εθνικισμοί του κερατά. Κάτι που δεν τον εμποδίζει όμως να συμμετέχει -με μισή καρδιά έστω- στις εκδηλώσεις για τη Μακεδονία (σε αντίθεση με τους αυθεντικούς Λακεδαιμόνιους), να ανησυχεί για τις ελληνικές του ρίζες και να σπαράζει η ελληνική του ψυχή με τον αλυτρωτισμό του γείτονα Φυρομακεδόνα, που θεωρεί τη Θεσσαλονίκη δικιά του, και ο Σπύρος κρατιέται να μην τον χτυπήσει -αυτά εξάλλου είναι εθνικισμοί, επικίνδυνα μονοπάτια, άλλο ο λαός κι άλλο οι επιλογές των ηγετών, που ακολουθούν ένα ανεξάρτητο προτσές


Ως χαρακτήρας, συμπυκνώνει διορατικά το περίεργο μίγμα του “αριστερού εθνικισμού” που υπήρχε ήδη στην εποχή του, αλλά βλέπουμε πολύ καθαρά σήμερα στο Λαφαζάνη, τη Ζωή, τον Μπιτσάκη, το Μίκη και τα άλλα παιδιά…

Και πλάι του, ο ζαμανφού μπαρόβιος και ένα απολίτικο αστροπελέκι, που από το μηδέν μετατρέπονται σε εθνικιστές ολκής. Η Ρένια μάλιστα είναι και με τον Καραμπελιά! Αλλά μόνο ο Σπύρος -ο “αριστερός”- λέει ανοιχτά τι ψηφίζει κι όλοι οι υπόλοιποι το παίζουν υπερκομματικοί κι υπεράνω…

Το επεισόδιο σατιρίζει εύστοχα τη μανία πολλών πατριωτών να βρούνε τις ρίζες τους στην εθνοτική σαλάτα των Βαλκανίων και του ευρύτερου χώρου. Το Γιάννη αρχικά τον απασχολεί το μαρούλι της δικής του σαλάτας κι αδιαφορεί για το Μακεδονομάχο παππού της Δήμητρας, αλλά στη συνέχεια παθαίνει “εθνική μελαγχολία”-κατάθλιψη, στην ιδέα πως μπορεί να είναι Τουρκόσπορος. Η Ρένια καμαρώνει για τη γιαγιά της που πήδηξε από το Ζάλογγο και την έβλεπε μια γειτόνισσα, ενώ η Δήμητρα λέει πως η σκούφια της κρατάει από την Αλεξάνδρεια (Γιδά) Ημαθίας, παίζοντας δημιουργικά με την καταγωγή της στην πραγατική ζωή από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.


Όλοι οι Έλληνες ψάχνουν μανιωδώς τις ρίζες τους κι ας μην είναι πολύ πρόθυμοι να φάνε φασολάδα και να ακούνε το Μενούση -κι άλλα δημοτικά- στη διαπασών, κάθε μέρα. Αλλά “παράδοση” είναι κι η πατριαρχία, να μαγειρεύει η γυναίκα, κι άλλα παρόμοια, που η Δήμητρα τα θεωρεί -και σωστά- “δουλοπαροικία…”


Στο τέλος οι Έλληνες, μονιασμένοι από τις εθνικές εκδηλώσεις τους -που θυμίζουν εθνική γιορτή και εκπομπές για το “ελληνικό Πάσχα”- κάθονται στο σαλόνι κι αρχίζουν να τρώγονται για τα πολιτικά, οπότε τους την λέει ο Γιόρικ που είναι ξένος (αν και “πατριώτης” κι αυτός). Η σκέψη της Παπαδοπούλου έχει ως ανώτατο όριο τη διχόνοια που χωρίζει τους Έλληνες σε στρατόπεδα. Υπάρχει βάση όμως σε όλα αυτά, καθώς αρκεί μια σπίθα (όχι του Μίκη) για να ανάψουν τα πνεύματα στο “ομόψυχο, πατριωτικό πλήθος”, που εύκολα μπορεί να αρχίσει να τσακώνεται πχ για τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ.

Γκολάρες βάζουν και οι τρεις, για να θυμηθούμε το τραγούδι της αρχής και να κλείσουμε διαλεκτικά τον κύκλο. Ένα τραγούδι που συνδυάζει διαλεκτικά το οπαδικό, καρναβαλικό στοιχείο αυτών των συλλαλητηρίων (φουστανέλες, ΠΑΟΚ-Άρης-Ηρακλής κοκ). Και κλείνει με το υπέροχο “Ουστ”, που είναι σαν προφητική εικόνα από τα προσεχώς και τις πλατείες των Αγανακτισμένων.


Όσο για το στίχο-προτροπή “κόψτε το χαβαλέ”, ακούγεται μάλλον ως τραγική ειρωνεία από μια κατεξοχήν κωμική χαβαλεδιάρικη σειρά. Αλλά με το χαβαλέ μπορείς να πεις τελικά τα πιο σοβαρά πράγματα, από τα καλύτερα ως τα χειρότερα: να ρίξεις μύλο στο νερό του εθνικισμού ή να κάνεις μια τρομερή ανατομία της ελληνικής κοινωνίας και του εθνικισμού που την μαστίζει. Ή και τα δύο μαζί διαλεκτικά (ένωση και πάλη των αντιθέτων).

Από άλλο επεισόδιο, αλλά κολλάει με την επικαιρότητα...
Αλλά εντάξει, μια τέτοια ανάρτηση αξίζει κι αντίστοιχο φινάλε -λιγότερο “ξύλινο”.
-Τι έγινε ρε παιδιά; Πότε κοιμήθηκα αριστερός και ξύπνησα εθνικιστής; Τι ρεζιλίκια είναι αυτά;

21 σχόλια:

  1. Δέκα πράγματα που έμαθα από το Σφυροδρέπανο:

    1. Η πάλη του Ιβάν Ντράγκο παρέμεινε ιστορικά αδικαίωτη.
    2. Τα 80ς ήταν η ωραιότερη χειρότερη δεκαετία του "σύντομου" 20ου αι. Η' η ασχημότερη καλύτερη.
    3. Κάθε δυνατό συνειρμό της λέξης "Άρης".
    4. Το σοβιετικό κυριούλη
    5. Την ιστορία των ΕΑΑΚ . (Αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό βέβαια)
    6. Το Λιγκατσόφ (ποιον;)
    7. Το Μικρό Νικόλα (όχι του Σαμαρά, τον καλό)
    9. Το σκορ Αλέκας-Δραγασάκη (κι άντε μετά να μην πιστέψεις πως υπάρχει Θεός)
    10. Το Στάλιν στα ισπανικά.

    Χρόνια πολλά στο μπλογκ, που κλείνει σήμερα τα δέκα του χρόνια. Του ευχόμαστε να μείνει αιώνια (προ)έφηβο.


    Amor omnia vincit

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. α) Για μένα ο καλύτερος στίχος του ‘’τραγουδιού’’ είναι το :
    "Στην Αρετσού βγαίνει φεγγάρι ελληνικό...ελληνικό"!
    Κατά το "Ο Θεός των ελλήνων", "Ο ήλιος της Ελλάδας", κλπ...


    β) Το επεισόδιο είναι εξαιρετικό. Το φινάλε είναι...κάπως, αλλά σε όλα τα επεισόδια
    των «Απαράδεκτων», η δομή δεν κατέτεινε ποτέ στην κορύφωση του όποιου φινάλε,
    το τέλος κάθε επεισοδίου ήταν μάλλον μια συμβατική “άνω τελεία”.
    Το ζουμί, οι χυμοί και το καθ` αυτό περιεχόμενο βρισκόταν μέσα στα επιμέρους μέρη-επεισόδια-καταστάσεις που το συνέθεταν.


    γ) Αυτό μας οδηγεί στην καθαρά μπρεχτική αντίληψη που υπάρχει πίσω από τους "Απαράδεκτους".
    Πρώτα-πρώτα ο τίτλος και μόνο της σειράς, μας απαγορεύει να ταυτιστούμε με οποιονδήποτε χαρακτήρα από τους 6 βασικούς (Σπύρος - Δήμητρα - Βλάσσης - Γιάννης - Χαλακατεβάκης - Ρένια).

    Είναι εκ των προτέρων σεσημασμένοι ως απαράδεκτοι και άρα παραδείγματα προς αποφυγή.
    Φυσικά, για να είναι λειτουργικό το βασικό αυτό concept, πρέπει που και που κάποιοι από τους ρόλους (ή τους φιλοξενούμενους) να λειτουργούν με περισσότερο ή λιγότερο νορμάλ τρόπο. Έτσι "ο φάρος της λογικής" μέσα σ` αυτό το τρελλοκομείο μπορεί να μετατοπίζεται, προσωρινά, από επεισόδιο σε επεισόδιο, και από σεκάνς σε σεκάνς, σε κάποιο(α) από τα τέσσερα βασικά πρόσωπα.

    Χρησιμοποιούνται κλασσικές φόρμες αποστασιοποίησης: τα πρόσωπα κοιτάνε την κάμερα - το κοινό: "Τί έγινε ρε παιδιά;" αναρωτιέται κοιτώντας μας ο Σπύρος, το ίδιο κάνουν κι οι άλλοι πιο αραιά, με ανάλογες ατάκες, είτε κοιτώντας την κάμερα, είτε μιλώντας στο κενό, όπως εδώ ο Γιάννης αναρωτώμενος: "Λες να` μαι τουρκόσπορος;"

    Το ένα επεισόδιο είναι σχεδόν απόλυτα ανεξάρτητο από τα προηγούμενα πλην μιας-δυο εξαιρέσεων. Δεν υφίσταται λόγος για συνέπεια, συνέχεια - π.χ. στο ένα επεισόδιο οι απαράδεκτοι μένουν στον τέταρτο όροφο, στο άλλο στον πέμπτο, στο ένα ο διαχειριστής μένει από πάνω τους, στο άλλο από κάτω…
    Ο Χαλακατεβάκης την μια φαίνεται να παντρεύεται, αλλά στο επόμενο επεισόδιο τα πράγματα ξεκινούν από το μηδέν, κ.ο.κ. Υπάρχουν κάποτε "αδικαιολόγητα" λογικά και χρονικά χάσματα εντός των επεισοδίων τα οποία δεν τυχαίνουν επεξήγησης και δεν υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο - το ζητούμενο πάντα είναι να δημιουργηθεί η επιθυμητή κατάσταση.

    Είναι ολοφάνερο, επίσης, ότι αυτό που προκύπτει ως αποτέλεσμα δεν είναι απόρροια ενός σεναρίου που εκτελείται κατά γράμμα.

    Πιστεύω βάσιμα, ότι πέρα από τα πρώτα τρία-τέσσερα επεισόδια, που ήταν κάπως μουδιασμένα, το σενάριο χρησιμοποιείται πιο πολύ σαν "σκελετός" και από κει και πέρα γίνεται συζήτηση-ζύμωση στην ομάδα των ηθοποιών με προσθαφαιρέσεις, συνθέσεις, αυτοσχεδιασμούς, κλπ.

    Οι αυτοσχεδιασμοί είναι ολοφάνεροι. Και σε μερικές περιπτώσεις δεν γίνεται καν προσπάθεια να κρυφτούν. Π.χ., αν δεν κάνω λάθος στο επεισόδιο με τον "Ομάρ", εκεί που είναι όλοι στο τραπέζι για την επέτειο του γάμου της Δήμητρας με το Σπύρο, και εύχονται με τα κρασοπότηρα στο χέρι, πετάγεται ο Βλάσσης και λέει στη Δήμητρα "Άντε, και του χρόνου, τούμπανο!" και σκάνε όλοι στα γέλια… Ο σκηνοθέτης το κράτησε - αυτό το εντελώς αυθόρμητο - για κάνα-δυο δευτερόλεπτα, παρότι αν πάρουμε στα σοβαρά την συνολική πλοκή του επεισοδίου και τα στοιχειώδη που μένουν κοινά από επεισόδιο σε επεισόδιο, μια τέτοια ευχή θα φαινόταν απόλυτα φυσιολογική…

    Με δυο λόγια, και γενικά μιλώντας, η ίδια η ιδέα (και η έννοια) του σεναρίου αυτοϋπονομεύεται και αποδομείται με την πρώτη ευκαιρία.

    (συνεχίζεται)


    Μάνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. (συνέχεια)

    δ) Εν κατακλείδι, οι ‘’Απαράδεκτοι’’ δε δίνουν μασημένη τροφή, ούτε πολύ περισσότερο είναι κάποιο – έστω θολό ‘’ιδεολογικό μανιφέστο της Παπαδοπούλου’’. Κάτι τέτοιο είναι τελείως έξω από το πνεύμα της σειράς για τους λόγους που λίγο-πολύ εξήγησα.

    Οι ‘’Απαράδεκτοι’’ αφήνουν το θεατή να στοχαστεί πάνω σ` αυτά που είδε, ειδοποιώντας τον πάντως πως κάτι σάπιο υπάρχει στον τρόπο που σκεφτόμαστε και συμπεριφερόμαστε.

    Κι αν θέλουν κάποιοι οπωσδήποτε να αναζητήσουν το ‘’πολιτικό στίγμα’’ της σειράς, αυτό είναι σαφώς προοδευτικό-αριστερό, όσο γενικόλογο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο σήμερα.

    Είναι άτοπο να ανάγουμε στο 2018 κάτι που δημιουργήθηκε το 1991-92 για την Ιδιωτική τηλεόραση, με γενική απεύθυνση, σε prime-time zone.

    Ίσως κάποιος αναρωτηθεί: Άξιζε τόσος χώρος για την ανάλυση μιας κωμικής σειράς;

    Πιστεύω πως ναι: γιατί πρόκειται, κατά τη ταπεινή μου γνώμη ,για την κορυφαία (αμιγώς) κωμική σειρά στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, γιατί από τα 48-50 επεισόδιά της, τα 15-20 τουλάχιστον είναι πραγματικά μνημεία νεοελληνικού πολιτισμού, γιατί μ` αυτήν μεγάλωσαν και γέλασαν μέχρι δακρύων τρεις γενιές ελλήνων.


    Μάνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Α, και για το θέμα αν είναι σοβινιστικός, εθνικιστικός ο τρόπος που παρουσιάζεται ο εν λόγω...μακεδόνας, εν πάση περιπτώσει, δες και το τρόπο που παρουσίασαν τον γάλλο, στο επεισόδιο "Γαλλική Κουλτούρα".

    Κορυφαίο επεισόδιο, άπαιχτο, αλλά αν ήταν κανείς ανόητος αρκετά, μέχρι και καταγγελία στη γαλλική πρεσβεία (ή, τουλάχιστον, στο γαλλικό Ινστιτούτο) θα μπορούσε να κάνει, για γελοιοποίηση των γάλλων πολιτών στα ελληνικά ΜΜΕ.

    Όμως ο γάλλος ΠΡΕΠΕΙ να εμφανιστεί έτσι, ούτως ώστε να φανεί η σχιζοφρένεια, ο κομπλεξισμός - κόμπλεξ ανωτερότητας, στην προηγούμενη περίπτωση, κόμπλεξ κατωτερότητας σ` αυτή - του νεοέλληνα.


    Υ.Γ. Α, ρε Ραφαηλίδη πόσα μας έμαθες...



    Μάνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΛΟΓΙΚΟ ΗΤΑΝ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΝΕ.

    ΑΥΤΗ ΕΨΑΧΝΕ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΟΧΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ.

    ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΝΗΜΕΙΟ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑΣ.

    ΑΡΑΓΕ ΗΞΕΡΕ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ Η ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΣΚΕΥΑΣΕ ΕΤΣΙ;

    ΓΚΟΛΑΡΕΣ ΒΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ 3 ΑΛΛΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΔΙΟΤΙ ΟΤΑΝ ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΕΧΕΙ ΠΟΝΟ.

    ΘΕΡΣΙΤΗΣ

    ΓΕΙΑ ΣΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Παπουτσωμενος Γατος4 Φεβρουαρίου 2018 στις 11:59 π.μ.

    @Μανος

    Προσυπογραφω, και μενα ειναι η αγαπημενη μου σειρα και δυστυχως δεν την παιζουν ποτε σε επαναληψη. Τελευταια φορα επαιξε καπου το 2004.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εκτός θέματος
    @"Υ.Γ. Α, ρε Ραφαηλίδη πόσα μας έμαθες... "

    Προσπαθω να είμαι όσο αντικειμενικός γίνεται

    Και μένα μου έμαθε. Και χρωστώ αρκετά στα βιβλία του. Αν και δεν τον πρόλαβα, πρέπει να ήταν πολύ γενναίος φιλομαθής και έξυπνος άνθρωπος. Που υπόφερε τα πάνδεινα στην Μπουμπουλίνας επί χούντας.
    Από τα βιβλία του μου έμαθε κυρίως σε "τακτικό επίπεδο" για τις "κουτοπονηριές" των αστών. Αρκετά καλός επίσης σε λαογραφικές ιστορίες.

    Αλλά σε στρατηγικό επίπεδο, από μαρξισμό θα περίμενα πολύ περισσότερα από επιπλέον ήταν άνθρωπος της πιάτσας που θεωρούνταν ως μαρξιστής.
    Μάλλον ήταν λίγο τυχοδιώκτης ίσως και απερίσκεπτος υπερεκτιμώντας πιθανόν την εξυπνάδα του.
    Π.χ.
    Τι γράφει ο ίδιος
    ("Έθνος", 1991 - Άρδην τ. 56 - και νομίζω πως το γράφει και στο "Μνημόσυνο για ένα ημιτελή θάνατο")
    https://zbabis.blogspot.gr/2013/10/ford-foundacian-lenin-reloaded-1958-1974.html#ln0005

    Λυπάμαι που έγινα κάπως δυσάρεστος. Ο ίδιος τα είχε γράψει.
    Επίσης λυπάμαι αν κάπου δυσαρέστησα κάποιους(σίγουρα κάποιους σχολιαστές στο Blog), αλλά τα ακόμα και τα ας τα πούμε "είδωλα" χρειάζεται να παίρνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις. Με τα καλά και τα κακά τους.

    @ΘΕΡΣΙΤΗΣ
    Η Αθήνα με όλα τα αρνητικά της(ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ) επιφύλαξε μία ακόμα ήττα και για το σημερινό συλλαλητήριο

    17-57

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Γιατι ρε Μικη; Τωρα στα στερνα σου...

    https://www.reader.gr/news/politiki/o-ilias-kasidiaris-ymnei-ton-miki-theodoraki

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. NAI ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΣΤΕΡΝΑ ΤΟΥ ΣΥΝΕΒΗ.

    ΔΙΟΤΙ ΠΡΙΝ ΗΤΑΝ ΑΨΟΓΟΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΟΥ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ.

    Ο ΚΑΣΣΙΔΙΑΡΗΣ ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ ΟΤΙ ΑΥΤΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΛΑΚΙΑ ΤΟΥ ΓΚΟΥΦΥ.

    ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΟΠΩΣ ΕΙΧΕ ΠΕΙ ΚΑΙ Ο ΑΚΑΤΑΝΟΜΑΣΤΟΣ.

    ΘΕΡΣΙΤΗΣ

    ΓΕΙΑ ΣΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Παιδιά πάντως ο Μίκης αυτός ήταν και στις πλατείες. Η εικόνα ήταν ό,τι το θλιβερότερο, αλλά η ουσία δεν άλλαξε. Οι πλατείες ήταν λιγότερο εθνικιστικές;
    Ψυχραιμία, πάλι Μίκη θα παίζουμε στις απεργίες, είναι η ιστορία του κινήματος. Αν ο ίδιος προσωπικά δίνει λαβές στους φασίστες να προσπαθήσουν να τον οικειοποιηθούν, είναι πολύ μικρός για να το καταφέρει κάτι ουσιαστικό. Η μέρα αυτή γρήγορα θα ξεχαστεί, ας την προσπεράσουμε, χωρίς να ξεχάσουμε εμείς. Τέρμα, όμως, οι πλακέτες, αν κι είναι λίγο αργά γι αυτό.

    Απέργα με τις ώρες που μπορείς

    ΥΓ Υπενθύμιση για το που οδηγεί του υπερεγώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Παπουτσωμενος Γατος5 Φεβρουαρίου 2018 στις 8:01 π.μ.

    Θυμηθηκα τωρα ενα επεισοδιο που πανε οι ''Απαραδεκτοι'' σε ενα τηλεπαιχνιδι για να κερδισουν ενα αυτοκινητο, και μια απο τις ερωτησεις ειναι ''Ποιος ειναι ο Σταλιν''

    Ο Σπυρος φυσικα απανταει σωστα, και ο Γιαννης του λεει ''Τοσα χρονια κομμουνιστης πρωτη φορα σου χρησιμευσε σε κατι''

    Μια αλλη φορα ελεγε ο Σπυρος στον Βλασση οτι δεν του αρεσει η Ρενια γιατι θελει την γυναικα πιο χειραφετημενη. Ο Βλασσης του απανταει ''Εισαι ντεμοντε η συγχρονη γυναικα πρεπει να ειναι λιγο κοτα''

    Δεν νομιζω η Παπαδοπουλου να τα εγραφε συνειδητα αυτα, αλλα ειχε πιασει το κλιμα της μεταΨΠ εποχης: οπισθοχωρηση της ανθρωποτητας (ο φεμινισμος και η γυναικεια χειραφετηση ειναι ''ντεμοντε'')
    και ο κομμουνισμος ειναι κατι αχρηστες εγκυκλοπαιδικες γνωσεις στην καλυτερη περιπτωση πια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τελικά η πόλη των Αθηνών έσωσε την κατάσταση που πήγε να βγει από την Θεσ/κη.
    Πιο κάτω ο αριθμός το προηγούμενο συλλ/ριο. ίσως λίγο πάνω από 100.000

    Από tweets(Σημείωση: 2,8 να τετραγωνικό μέτρο είναι η κατάσταση ώμο με ώμο)

    Γιατί τσακώνεστε δεν καταλαβαίνω
    Πλατεία Συντάγματος 14.000 m2
    Βασ.Σοφίας μέχρι Πολεμ.Μουσείο 15.000 m2
    Αμαλίας μέχρι στύλες 10.000 m2
    τμήμα Σταδίου, Φιλελλήνων κλπ βάλε άλλα 10.000 m2
    ΣΥΝΟΛΟ 49.000 m2
    με 30 άτομα στο τετραγωνικό βγαίνει 1,5 εκατομμύριο.#Συλλαλητηριο pic.twitter.com/XJ18J9caM8

    — Redflyplanet ☭ (@redflyplanet) February 4, 2018
    https://twitter.com/redflyplanet/status/960187578325655552

    Θα ρίξω το επίπεδο αλλά ούτε σε παρτούζα δεν παίζουν 5 άτομα στο τετραγωνικό.Ευχαριστώ κ θα ξανανεβάσω το επίπεδο

    — sfyrodrepano (@sfyrodrepano) February 4, 2018
    https://twitter.com/sfyrodrepano/status/960204582302441475

    Οι διοργανωτές που υπολογίζουν 1,5 εκατομμύριο στο #Συλλαλητηριο παρακαλούνται να σταματήσουν τα παραισθησιογόνα γιατί σε λίγο θα δουν κ 10000 δράκους

    — sfyrodrepano (@sfyrodrepano) February 4, 2018
    https://twitter.com/sfyrodrepano/status/960125835805159424

    Το κίτρινο πλαίσιο της φωτογραφίας αποτυπώνει την έκταση που περίπου καταλάμβανε ο κόσμος σήμερα.Η έκταση αυτή ειναι 38.000 τ.μ. Αν υποθέσουμε οτι ήταν 3 ανα τ.μ. (που είναι η ανώτερη πυκνότητα που μπορει να υπάρξει) ο κόσμος ήταν 110.000. Άρα και το 150.000 υπερβολή είναι pic.twitter.com/vUhZbgMApt

    — Papagalos (@papagalizw) February 4, 2018
    https://twitter.com/papagalizw/status/960197014209335296

    17-57

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. "υπερεγώ" δε θα πει τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Παπουτσωμένος Γατος5 Φεβρουαρίου 2018 στις 12:13 μ.μ.

    @απεργα

    Το ξέπλυμα που έκανε ο Μίκυ Μάου στα φασισταρια ΔΕ θα ξεχαστεί τόσο εύκολα

    Ηταν ιστορική στιγμη αυτη - με την κακή εννοια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. 17-57 ο Ραφαηλιδης ήταν ενας απο τους λιγους πραγματικους μαρξιστες διανοουμενους που δεν ήταν οργανωμενοι στο κομμα. Προσωπικά να πω την αλήθεια μου δεν εχω άλλον στο νου μου.
    Επισης ηταν καταπληκτικος στο γράψιμο. Σε 5 αραδες σου ελεγε κατανοητα αυτα που αλλοι θελουν βιβλια για να στα πουν. Δεν ηταν σε ολα τέλειος αλλα ποιος είναι εξάλλου?
    Μακάρι παντως να ζουσε αυτα τα χρόνια να τον διαβαζαμε. Σίγουρα θα χε πολλα να πει με την οξυδερκεια που τον χαρακτηριζε.

    ratm

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. "ο κομμουνισμος ειναι κατι αχρηστες εγκυκλοπαιδικες γνωσεις στην καλυτερη περιπτωση πια"

    Δεν συμφωνώ απολύτως μ` αυτήν την ερμηνεία, γιατί σ` ένα δεύτερο gestalt, στην προκειμένη περίπτωση, αυτές οι γνώσεις, όταν βγήκαν στο "παζάρι" του τηλεπαιχνιδιού της ξεφτίλας, τον βοήθησαν να κερδίσει το αυτοκίνητο, που του το ξανακλέψαν, γιατί πίσω έχει η αχλάδα την ουρά...

    Στο οποίο τηλεπαιχνίδι αρχικά δεν ήθελε να συμμετέχει, γιατί το θεωρούσε αίσχος, όπως και το "τραγούδι" για τη Μακεδονία, κλπ, κλπ.

    Σχεδόν πάντα ο Σπύρος ξεκινά από ενστάσεις, λόγω αρχών και "Πολυτεχνείου", και στο τέλος συμβιβάζεται - πέφτει με τα μπούνια σε απαράδεκτες συμφεροντολογικές/φιλοτομαριστικές συμπεριφορές - ή και το αντίστροφο, εφόσον σπάσει τα μούτρα του, θυμάται τις "αξίες" του.

    Άπειρα τα παραδείγματα αυτού του "τραβάτε με, κι ας κλαίω"...

    Θέλω, δηλαδή, να πω πως ο Σπύρος είναι πρόδηλα μια περσόνα "μαϊμού-αριστερού", "μαϊμού-κομμουνιστή" - ξεπουλημένου, και αυτό, νομίζω, καθίσταται απόλυτα σαφές σ` όλα τα επεισόδια.

    Άρα δε μιλάμε για κομμουνισμό/κομμουνιστή, αλλά για "δηλωσία" κομμουνιστή, ο οποίος κουβαλάει τις τύψεις και τις ενοχές του, ενώσω πνίγεται μες τα σκατά, όπως τον προτρέπει το περιβάλλον του.


    Επίσης, όπως προανέφερα, διατηρώ πάρα πολλές επιφυλάξεις για το αν κάθε ατάκα (ή διάλογος ή ακόμα και ολόκληρες σκηνές) είναι αποκλειστικό δημιούργημα της Παπαδοπούλου και πρέπει να χρεώνεται ή να πιστώνεται σ` αυτήν.

    Πιστεύω, αντίθετα, πως ήταν καθαρά μια συλλογική-ομαδική δουλειά, αποτέλεσμα της χημείας που προέκυψε μεταξύ των ηθοποιών (κυρίως), αυτό που έμεινε ως αποτέλεσμα, ως "Απαράδεκτοι". Το έχει παραδεχτεί κι η ίδια, νομίζω.

    Και το τεκμηριώνω επιπλέον, κοιτώντας τις κατοπινές της δουλειές της στην τηλεόραση, που ήταν έτη φωτός μακρυά και πίσω από το φευγάτο κλίμα και το πνεύμα των "Απαράδεκτων".


    Μάνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Παπουτσωμενος Γατος6 Φεβρουαρίου 2018 στις 8:23 π.μ.

    @Μανος

    Παντα ερμηνευα τον ρολο του Σπυρου οτι αντιπροσωπευει τον μεσο (πρωην?) κομμουνιστη της συγχρονης εποχης που εχει συμβιβαστει

    Ενδιαφερον εχει οτι ο Σπυρος ειναι φουλ φαλλοκρατης απεναντι στην Δημητρα παρα το οτι ειναι δηθεν προοδευτικος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @Παπουτσωμενος Γατος

    Σύμφωνοι, αλλά μήπως κι η Δήμητρα αξίζει καλύτερης μεταχείρισης με τα μυαλά που κουβαλάει;

    Να το δούμε διαλεκτικά το πράγμα: ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά του ενός αλληλεπιδρά με το χαρακτήρα και την συμπεριφορά του άλλου.

    Μην το ξεχνάμε: όλα τα πρόσωπα, άρα και η Δήμητρα, είναι κυριολεκτικά χαρακτήρες απαράδεκτοι - αντιπροσωπεύοντας ο καθένας κάτι διαφορετικό, που τέμνεται με επιμέρους στοιχεία των άλλων – κι αυτό, άσχετα αν στη μια ή στην άλλη περίπτωση κάποιος φαίνεται να έχει περισσότερο το δίκιο με το μέρος του.

    Πάντως το πρόβλημα είναι υπαρκτό: σε μια μικροαστική (έχει σημασία αυτό) σχέση, όπου ο άνδρας (ασχέτως της όποιας ‘’προοδευτικότητας’’) α) φέρνει τα λεφτά στο σπίτι και β) νομίζει πως είναι ή είναι, πράγματι, μορφωτικά (ας το πούμε έτσι, κάπως σχηματικά) ανώτερος από τη γυναίκα, είναι αναπόφευκτο σε βάθος χρόνου να προκύπτουν σοβαρά προβλήματα, να δημιουργείται ένα είδος περιφρόνησης, ακόμα και μίσους (δεν ισχύει αυτό το τελευταίο στους ‘’Απαράδεκτους’’).

    Το ξέρω καλά κι από προσωπικές μου εμπειρίες.

    Το ζήτημα αυτό ήταν πολύ έντονο σε παλιότερες εποχές, σήμερα είναι αρκετά καλύτερα τα πράγματα.

    Η εποχή των "Απαράδεκτων" ήταν στο μεταίχμιο αυτού του προτσές και το αντικατοπτρίζει (π.χ. η Δήμητρα ενώ ξεκινά περίπου ως μια "Μαίρη Παναγιωταρά," προσπαθεί μετά συνεχώς, πλην όμως μάλλον ανεπιτυχώς, να ‘’μορφωθεί’’, να ‘’ χειραφετηθεί’’, να ‘’πατήσει πόδι’’, να πιάσει δουλειά, να βρει γκόμενο - κι όλα αυτά, βασικά, για να ανέβει στην εκτίμηση του άντρα της. Παρόλα αυτά, εντέλει, κάτι καταφέρνει – ο Σπύρος κάπου χάνει τον αρχικό ‘’τσαμπουκά’’ του και φαίνεται να την υπολογίζει περισσότερο, να νιώθει κι αυτός ανασφαλής.)

    Χαρακτηριστικό επεισόδιο (από την πρώιμη περίοδο της ‘’μεταμόρφωσης’’ της Δήμητρας, όπου σπάει τα μούτρα της) : “Ποιητική Βραδιά’’:

    https://www.youtube.com/watch?v=rW67jEEs458


    Επίσης, να προσθέσω πως "Οι Απαράδεκτοι" ήταν, με τα σημερινά standards, εντελώς "politically incorrect" και ευτυχώς δηλαδή...

    Αν έπρεπε να παρουσιαστεί η Δήμητρα ως αθώο θύμα bullying από έναν σατράπη άντρα κι
    ο Γιάννης ως ένας ακομπλεξάριστος ομοφυλόφιλος, θα ήταν ένα εντελώς άλλο σίριαλ, της κακιάς ώρας.

    Λόγου χάρη, τότε και λίγο μετά - όσο παίζονταν οι επαναλήψεις - ο Βαλλιανάτος έσκουζε για τον Μπέζο και το πως παρουσιάζονται οι gay, κλπ... Τότε δεν είχε αρκετή δύναμη.

    Σήμερα είναι καθεστώς ο Βαλλιανάτος…


    Μάνος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @ratm
    Δεν έχει σχέση με την τελειότητα, που είναι κάτι υποκειμενικό, αλλά με την πολιτική στάση που περνάει μέσα από τα βιβλία του.

    Ως λαογράφος ήταν πολύ καλός. Διάβάζα και εγώ τα βιβλία του. Συμφωνώ πως κάνει αρκετά πράγματα ευκολοκατανόητα. Ειδικά τις πονηριές / παγίδες των αστών και δημοσιογράφων. Σε αυτό το επίπεδο ήταν άπαικτος.
    Ήταν ποταμός γνώσεων ιδιαίτερα ιστορικών. Επίσης θεωρούνταν πολύ καλός δάσκαλος του Κινηματογράφου

    Πάνω στο ευκολοκατανόητο χάνoνται με τις πολλές απλοποιησεις τα απλά και βασικά. Μπερδεύοντας κάπου την τακτική με την στρατηγική.

    Κάπως αντιφατικός, από την μία με τον Στάλιν αλλά από την άλλη να ισχυρίζεται πως ο Στάλιν θα έπρεπε να είχε δεχθεί το σχέδιο ΜΑΡΣΑΛ("Θερμοί και ψυχροί πόλεμοι" ίσως το πιο αξιόλογο). Η να κάνει κριτική σε αρκετά του ΚΚΕ από όχι και τόσο "αριστερή ματιά" ("Η Κωμικοτραγική Ιστορίοα του Ελληνικού Έθνους"),

    Δεν ήταν Μαρξιστής. Και τολμ΄'ω να πω πως είχε μαρξιστικό έλλειμα και στα στοιχειώδη. Ήταν οπαδός του Κονδύλη π.χ. "Δεν έχουμε σωστό καπιταλισμό", "κομπαδόρικος καπιταλισμός", "ξελοδουλη αστική τάξη" και άλλα ιδεολογήματα που θα οδηγούσαν στο "Οικονομική Κατοχή".

    Άρα αμφιβάλω αν ακόμα ζούσε πως "θα χε πολλα να πει με την οξυδερκεια που τον χαρακτηριζε" ή θα αναμασούσε όλα όσα έγραφε και δεν θα έπεφτε σε καμία παγίδα τύπου "παναριστεράς". Αν και από τα βιβλία του φαίνεται πως δεν συμπαθούσε τους συνασπισμένους και γενικά τους ιδεολογικά πονηρούληδες. Είχε τις αυταπάτες του να φτιαχτεί σωστά ο καπιταλισμός σε μία "ημιφεουδαρχική" χώρα όπως νομίζω πως χαρακτήριζε την Ελλάδα και πως ο καπιταλισμός θα διαλυόταν από μόνος του με τις αντιφάσεις του.

    Ήταν γεναίος άνθρωπος που πήγε στην Αλγερία μαζί με τους Τροτσκιστές Λιβιεράτο - "Παμπλο" για την επανάσταση του Μπεν-Μπελά. Και πραγματικά πέρασε τα πάνδεινα στη Μπουμπουλινας που τον βασάνιζαν οι χουντικοί

    Πάντως του χρωστώ τις πρώτες πολιτικές μου σκέψεις. Αν και άρχισα να διαβάζω τα βιβλία του όταν εκείνος είχε "φύγει".

    Γενικά μιλώντας RATM τα είδωλα ή τα σύμβολα χρειάζεται να μπαίνουν στις σωστές πολιτικές τους διαστάσεις τους. Αλλιώς μας φαίνονται περίεργες συμπεριφορές σαν του Μίκη.

    17-57

    Υ.Γ.
    Διάβασες το link από τον zbabis;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Το σχόλιο είναι πολύ βιαστικό για να έχει αξιώσεις ολοκληρωμένης τοποθέτησης, οπότε περιορίζομαι να πω τα εξής -σαν υστερόγραφα.

    Ευχαριστώ την Άμορ που ξέθαψε μια ασήμαντη επέτειο και την τίμησε με το δικό της εννιάλογο -έλειπε το σημείο νο 8, το ξέρουν όλοι με αυτό, όπως το φύλλο της Πανσπουδαστικής.

    Πολύ ενδιαφέροντα σχόλια Μάνο, θα συμφωνήσω κυρίως στο θέμα των αυτοσχεδιασμών. Καμία άλλη σειρά (ούτε δύο ξένοι, ούτε παραπέντε, ούτε τι ψυχή θα παραδώσεις μαζί κι όποια άλλη βάζουν κάποιοι στο κορυφαίο ράφι) δεν πιάνουν αυτή την πολύ βασική συνθήκη του θεατρικού παιξίματος που με το κατάλληλο μείγμα απογειώνει το σύνολο.
    Θα κρατήσω άλλες επιμέρους ενστάσεις για κάποια άλλη "εισήγηση" και θα παραπέμψω για συνολικά σχόλια επί της σειράς στην αντίστοιχη ετικέτα του μπλοκ: απαράδεκτοι
    http://sfyrodrepano.blogspot.gr/search/label/απαράδεκτοι

    Και να πω κάτι που ξέχασα να γράψω εισηγητικά για το επεισόδιο.
    -Γεια σου ωρέ αδερφέ. -Γεια σου ωρέ αδερφέ. -Γεια σου ωρέ αδερφή.
    Αλλά για ταξικά αδέρφια δε μιλάει κανένας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ο Κουτσούμπας συνεχίζει τις ανιστόρητες τοποθετήσεις της Παπαρήγα
    Από giorgis , Τετάρτη, 13 Ιουνίου 2018 | 1:00 π.μ."

    Συνεχίζει το μεροκάματο τo μικροαστικό αριστεροχωρικό οιονεί χαφιεδολόϊ.
    Στην υπηρεσία της (εξ ίσου ιμπεριαλιστικής/τυχοδιωκτικής β' διαλογής με τη δική μας) αποκαλούμενης (και από τους χαφιέδες της) "Μακεδονικής" αστικής τάξης.
    Δεν ξέρουν, ότι οι σημερινοί σλαβομακεδόνες αστοί, καθώς και μεγάλο μέρος από τον λαό, που τους ακολουθεί παρασυρμένος, αποποιούνται μετά βδελυγμίας κάθε σχέση τους με σλαβικό, γλώσσα, πολιτισμό, παράδοση, φυλετική καταγωγή;
    Δεν ξέρουν ότι η εμμονή των σλαβομακεδόνων αστών στον υποθετικό καθαρό "Μακεδονικό" χαρακτήρα τους είναι ακριβώς η ιδιότυπη εθνοκάθαρση, που έχουν επιβάλλει στον εαυτό τους και στον λαό τους, προκειμένου να υπηρετήσουν το "διαίρει" των μεγάλων ιμπεριαλιστών στα Βαλκάνια, την ένταξη στο ΝΑΤΟ κλπ., με αντίτιμο τα ψίχουλα αυτής της δικής τους εθνικής προδοσίας;
    Δεν ξέρουν ότι οι σημερινοί "Μακεδόνες" αποτελούν ακριβώς την άρνηση των ηρωϊκών αγώνων των Σλαβομακεδόνων για αυτοδιάθεση; Που μόνο από το ΚΚΕ είχαν και μέχρι σήμερα έχουν συμπαράσταση; Και ότι η σημερινή στάση του ΚΚΕ είναι ακριβώς η έκφραση αυτής της ανυποχώρητης επί 100 χρόνια αμετακίνητης θέσης;
    Τα ξέρουν και τα παραξέρουν!
    Αρα, κάποιο λόγο έχουν για να φέρονται σαν χαφιέδες και φερέφωνα του Ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ εκεί στο "Βαθύ Μαύρο".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΟΝΕΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥ

Η κε του μπλοκ είναι ανοιχτή σε κάθε σχόλιο που προσπαθεί να προσθέσει κάτι στην πολιτική συζήτηση
Αρκεί να έχει κάποιο διακριτό ψευδώνυμο ως υπογραφή.