Περί νομοτέλειας

Τι είναι άραγε νομοτέλεια;

Η αναγκαιότητα να απαντηθεί αυτό το ερώτημα ανέκυψε πιο έντονη από ποτέ με δραματικό τρόπο μετά τον ιστορικό θάνατο του σοσιαλισμού και της Σοβιετικής Ένωσης. Μέχρι τότε όλοι θεωρούσαμε ως νομοτέλεια ότι το κλάσμα που αντιπροσώπευε το μέρος του χάρτη που κοκκίνιζε (και έφτασε να προσεγγίζει το 1/3! Βέβαια μόνο η ΕΣΣΔ πιάνει το 1/6 και η Κίνα το 1/5 από πληθυσμιακή άποψη) θα συνέχιζε να μεγαλώνει σταθερά μέχρι να γίνει μονάδα.
Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη!
Εκεί σταματούσαμε όλοι μας το ποίημα του Μπίρμαν και δεν πηγαίναμε ποτέ παρακάτω.

Παρακάτω αρχίσαμε να πηγαίνουμε μετά το 90'. Οπότε ήρθε ο εμπειρισμός από την ανάποδη. Μέχρι τότε όποιος έλεγε ότι μπορεί να υπάρξει πισωγύρισμα δεν θα περνιόταν για τρελός, αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων ηττοπαθής του κερατά και στην χειρότερη πράκτορας του ιμπεριαλισμού που αρνείται την ακατανίκητη ισχύ και την υπέρλαμπρη λάμψη του μαρξισμού-λενινισμού.
Τώρα που όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά, πολλοί (που δεν άντεξαν και λύγισαν θα έλεγε η ΚΕ) λένε με επιστημονικοφανή διατύπωση, το "τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν αλλάζει" που λέει ο πολύς κόσμος που τον έχει πάρει από κάτω και δε λέει να σηκώσει κεφάλι με τίποτα.
Η πιο μετριοπαθής άποψη είναι αυτή που προχωράει και στον επόμενο στίχο του Μπίρμαν.
Ή κόκκινη από ζωή, ή κόκκινη από θάνατο...
Δε μας λέει κανείς ότι θα γίνει ντε και καλά κόκκινη από ζωή. Ο Ρούσης λέει ότι στο δίλημμα κομμουνισμός ή βαρβαρότητα, η βαρβαρότητα είναι εξίσου πιθανή κατάληξη. Το δίλημμα "κομμουνισμός ή βαρβαρότητα" είναι νομοτελειακό, αν δεν πάμε προς τον κομμουνισμό θα οδηγηθούμε οπωσδήποτε προς την βαρβαρότητα και την καταστροφή. Ο κομμουνισμός όμως δεν είναι νομοτέλεια, για να έρθει από μόνος του μέσα από σιδερένιους νόμους ανάπτυξης της εξέλιξης της κοινωνίας.

Προσωρινός επίλογος: όπως έλεγε γελώντας κι ένας τελείως απολιτίκ φίλος μου (ελπίζω να τον κάνει καλά η κνίτισσα κοπέλα που έχει τώρα, εκτός κι αν τον κάνει σαν τα μούτρα μας) όταν είχα γράψει κάπου κομμουνισμός ή βαρβαρότητα.
-Θα πω στην τύχη το δεύτερο. Τι κερδίζω;

Την βαρβαρότητα κατά πάσα πιθανότητα. Όπως κι όλοι μας όσο αφήνουμε τα πράγματα να μείνουν έτσι...