Ναρκωτικά

Τεράστιο θέμα. Μια πτυχή μόνο.
Το σημαντικό δεν είναι τόσο να τοποθετηθούμε υπέρ ή κατά της νομιμοποίησης. Δε λύνονται κάποια πράγματα με διοικητικό τρόπο, όπως δε λειτούργησαν πχ και στην ποτοαπαγόρευση.
Το σημαντικό είναι η πρόληψη, να εξαλείψεις τα κοινωνικά αίτια που οδηγούν στη μαστούρα και την αποχαύνωση, την εξάρτηση. Αλλά αυτό θα στραφεί ενάντια σε όλες τις εξαρτήσεις, σε όλες τις πρέζες, όχι μονάχα την ηρωίνη που σκοτώνςι, αλλά ενάντια σε ό,τι αποβλακώνει και κρατά δέσμιο τον άνθρωπο, την ουσία του και την προσωπικότητά του.

Ποιος είναι όμως ο πυρήνας της διαφωνίας με όσους υπερασπίζονται την νομιμοποίηση;
όπως το έχω καταλάβει εγώ, το κύριο είναι αν συμφωνείς ή διαφωνείς με τα ναρκωτικά αυτά καθεαυτά. Έχω καταλάβει ότι όποιος τ αυπερασπίζεται κατ' ουσίαν υπερασπίζεται τις προσωπικές του επιλογές και θέλει να τις απενοχοποιήσει, να μην του σαλακώσουν το προφίλ του άτεγκτου αγωνιστή.
Οκέι κι εγώ δεν είμαι υπέρ του ασυμβίβαστου με την κνίτικη ιδιότητα. Δε σημαίνει ότι αυτός ο σφος είναι ανίκανος να προσφέρει, ή ότι μας δυσφημεί (άλλα πράγματα μας δυσφημούν περισσότερο). Το θεωρώ διοικητικό μέτρο. Και στην τελική δε λειτουργούμε έτσι μες στην ΚΝΕ. Γίνεται εξαντλητική συζήτηση με όσους είναι συστηματικοί χρήστες (αν και σπάνια υποπίπτει στην αντίληψη ανώτερων οργάνων, άσε που πολλές φορές κι αυτά κάνουν τα στραβά μάτια για να καλύψουν τις δικές τους αδυναμίες).
Συμφωνούμε όμως ότι η εξάρτηση είναι αποχαύνωση, κίνδυνος, όπλο χειραγώγησης.
Εκεί είναι ο πυρήνας της διαφωνίας. Ότι οι άλλοι λένε ένα σωρό επιχειρήματα για το πόσο αθώο κι ακίνδυνο είναι στην τελική. Λες και μιλάμε για σωματικό καθαρά κίνδυνο κι όχι κοινωνικό που έχει να κάνει με τις κοιμισμένες, μαστουρωμένες συνειδήσεις. ως εκεί φτάνει η αναλυτική τους ικανότητα. Το ζήτημα αφηρημένα ιατρικά και επιστημονικά, όχι κοινωνικά και συγκεκριμένα.

Μετά είναι εύκολο να συμφωνήσεις και στα υπόλοιπα. Στα οποία δηλ συμφωνούμε κι από τώρα. Ότι πρέπει να κυνηγάν τους μπάτσους και τους μεγαλοεμπόρους κι όχι το βαποράκι που πουλάει για να εξσφαλίσει τη δόση του.
Αλλά για την πρόληψη θα συμφωνήσουμε; Αν κάτι είναι αθώο κι ακίνδυνο τότε γιατί να το προλάβουμε;
Είναι ή δεν είναι κίνδυνος η φυγή από τα προβλήματα; Η λογική να τη βρούμε έτσι γιατί δεν παέι άλλο; Αντί αυτό το δεν πάει άλλο να εκφραστεί στους δρόμους, σε άλλη κατυεύθυνση. Και επειδή νισάφι πια με το πολυφορεμένο επιχείρημα "δεν οδηγούν απαραίτητα στα βαρια τα μαλακά". Αν κάποιος το κάνει για να τη βρει, αλλά αυτό το δεν πάει άλλο είναι ισχυρό, δεν θα αναζητήσει κάτι πιο δυνατό για να την παλέψει; Αυτή είναι η βασική και αιτιώδης σύνδεση. Χώρια ότι θα του τα πλασάρει ο ίδιος ο έμπορας, τα ίδια δίκτυα παροχής, που θα τον τυλίξουν στα δίχτυα τους και σιγά να μην τον αφήσουν να ξελαμπικάρει κα ινα αποτοξινωθεί.

Και πρόληψη δεν είναι τα αστεία φυλλάδια στα σχολεία που δεν τραβάν την προσοχή κανενός και προκαλούν κυρίως χάχανα και αδιαφορία.
Πρόληψη πρώτα και κύρια είναι να προλάβεις τα κοινωνικά αίτια. Και να αλλάξεις την κοινωνία που τα γεννάει.

Πρόληψη είναι και οι ταινίες του Δαλιανίδη. Πρώτα δείτε και μετά γελάστε.
Σκηνές ελάχιστα ρεαλιστικές και με λίγο κήρυγμα, αλλά φοβερές.

Από τα τσακάλια: όσο είναι έτσι οι δομές της κοινωνίας μας θα αυξάνεται και η εγκληματικότητα και τα κρούσματα χρήσης ναρκωτικών...

Από την στροφή (που κυκλοφορεί σήμερα μαζί με το τιβι αβάντι και μπροστά της το αντίστοιχο του Σεφέρη, δεν πιάνει μία):

Θέλουμε περισσότερα νοσοκομεία, όχι φυλακές. Άρρωστοι είμαστε.

Ποιοι είναι σήμερα που σηκώνουν κεφάλι; Οι νέοι. Δως τους λοιπόν κάτι να τους υπνωτίσεις. Γι' αυτό δεν πιάνουν τους εμπόρους και τους μπάτσους που τα πουλάνε.

Και τέλος συγκλονιστικό τραγούδι του Μπονάτσου που μάλιστα πέθανε από αυτά.

Να το πρεζάκι όλοι λένε σαν με βλέπουνε
Σαν το καράβι που ξεβράστηκε σε ξέρα
Θέλω ν' αλλάξω τον κόσμο να μην ντρέπομαι
Όμως συνήθισα τον βρώμικο αέρα...