Περί νομοτέλειας ΙΙΙ

Και ολοκληρώνουμε την τριλογία με το αφετέρου που αφήσαμε παρακάτω.
Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Αν ήταν έτσι μπορούμε να πούμε ότι οι αντικειμενικές συνθήκες υπάρχουν και το μόνο που απομένει είναι να ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας. Είναι όντως τόσο απλό; Υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες; Υπάρχουν από την άποψη ότι η βασική αντίφαση έχει ωριμάσει -βασικά περίπου κοντεύει να σαπίσει- αλλά δεν υπάρχουν κρισιακά φαινόμενα; Μήπως ο καπιταλισμός δεν έχει φάει τα ψωμιά του; Δεν έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώρια ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων;
Ζούμε σε μια φανερή αντίφαση, όπου όλοι συμφωνούμε ότι οι συνθήκες είναι υπερώριμες, εδώ και χρόνια, για πέρασμα στον σοσιαλισμό, αλλά απέχουν πολύ από το να είναι ώριμες για την επανάσταση.

Και τι μπορεί να κάνει ο υποκειμενικός παράγοντας για να επισπεύσει την εξέλιξη, να αλλάξει τη συγκυρία που επιβάλλει η νομοτέλεια; Είναι εντελώς ανίσχυρος μπροστά της; Το παράδειγμα της επανάστασης του Οκτώβρη, της επανάστασης που γι' αυτό ακριβώς ο Γκράμσι έγραψε ότι έγινε ενάντια στο κεφάλαιο του Μαρξ, δεν είναι περίτρανη απόδειξη για το αντίθετο;
Και κάτι ακόμα. Ο Λένιν έγραφε σε κάποιο από τα τελευταία του κείμενα ότι δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο η Ρωσία έπρεπε να περάσει όλη την καπιταλιστική βαρβαρότητα για να ολοκληρώσει τον αστικοδημοκρατικό της εκσυγχρονισμό και να ωριμάσουν οι συνθήκες για σοσιαλισμό. Αυτό μπορούσε να γίνει κάλλιστα υπό το νέο καθεστώς της εργατικής εξουσίας.
Μήπως μπορούμε να το επεκτείνουμε κι αλλού αυτό; Οι συνθήκες δεν έχουν ωριμάσει ακόμα για κάποια πράγματα, αλλά μπορούμε να επισπεύσουμε την ωρίμανσή τους μέσα από νικηφόρες επαναστάσεις, χωρίς να περιμένουμε εκείνο τον καιρό και ανάσταση νεκρών.
Πάρτε την εξουσία όποτε αυτό είναι δυνατό και θα βάλουμε εμείς σε καινούριες ράγες τη νομοτέλεια και την εξέλιξη της κοινωνίας.
Φρίττω με το απλοϊκό της αντιδιαλεκτικής μου σκέψης, αλλά μήπως υπάρχει βάση κάπου σε όλα αυτά;

Όπως και να 'χει το σημαντικό είναι ότι ο υποκειμενικός παράγοντας δεν είναι υποβαθμισμένος. Και πρέπει να είμαστε δημιουργικοί, γεμάτοι επαναστατική τόλμη και φαντασία για να εξαντλήσουμε τα όριά της, τα οποία τώρα που επικαλούμαστε συνεχώς τις αντικειμενικές συνθήκες -που κατά τα άλλα είναι υπερώριμες- αγνοούμε. Όπως τα αγνοούσαν και πολλοί μπολσεβίκοι του καιρού του Λένιν που θεωρούσαν αδύνατη την επανάσταση, όταν κι ο ίδιος έδινε ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας στην επανάσταση (θρυλείται ότι τα ποσοστά -αν και χωρίς χαρτάκια αλλά Γιάλτα αυτή τη φορά- που έδωσε ο μπουκ ήταν κάτι σαν 20 υπέρ 80 κατά.

Όπως λέει και ο απίστευτος ποητής Μπίρμαν.
Η γη έτσι κι αλλιώς θα γίνει κόκκινη. Είτε από ζωή, είτε από θάνατο.
Αλλά... θα φροντίσουμε εμείς για αυτό.
Αυτό το τραγούδι είναι ο ύμνος της νομοτέλειας και την εκφράζει πολύ αλύτερα από πολλούς ινστρούκτορε της Ντε Ντε Αρ της εποχής.