Όσοι είναι κομμουνιστές να σηκώσουν το χέρι...

Θρυλείται ότι ο γκεβάρα έγινε υπουργός βιομηχανίας στην κούβα εξαιτίας μιας παρανόησης...
Σε ένα συμβούλιο κορυφαίων στελεχών του ΚΚ Κούβας ο κάστρο ρώτησε αν υπάρχει στην αίθουσα κάποιος οικονομολόγος και ο τσε σήκωσε το χέρι γιατί είχε ακούσει: αν υπάρχει κανένας κομμουνιστής.
Στα ισπανικά οι αντίστοιχες λέξεις είναι εκονομίστα και κομουνίστα, οπότε δεν είναι απίθανο να υπάρξει σύγχυση.

Στη Σοβιετική Ένωση της δεκαετίας του 80 υπήρχαν περίπου 20 εκατομμύρια κομματικά μέλη. Βάζοντας και τους κομοσομόλους που ήταν άλλοι τόσοι φτάνουμε κατά προσέγγιση ένα 20% σε μια πολυεθνικη κοινωνία 200 εκατομμυρίων και πλέον ψυχών.
(παρένθεση: Η πολυεθνική ΕΣΣΔ "κατέρρευσε" ακριβώς όταν οι υπόλοιπες πολυεθνικές ανά τον κόσμο επέβαλαν την κυριαρχία τους. Δεν ήταν ανταγωνιστική πολυεθνική για να αντέξει, μας λένε οι αντί-. Όσο ήταν κραταιά δεν υπήρχε χώρος για τις πολυεθνικές απαντάμε οι φιλο-).
Δηλαδή άμα τα βάλουμε κάτω βγαίνουν εκατομμύρια κομμουνιστές (οργανωμένοι πέρα από τους συμπαθούντες). Κάποιοι θα έχουν πεθάνει από τότε, πολλοί ίσως να απογοητεύτηκαν. Αλλά έστω και οι μισοί να είχαν μείνει από τότε θα μιλούσαμε για την επανάσταση που έρχεται και τις συνθήκες που θα πέσουν σαν φρούτο στο κεφάλι μας από την τόση ωριμότητα.

Δυστυχώς όμως τα παραδείγματα στελεχών του ΚΚΣΕ που κοιμήθηκαν κομμουνιστές και ξύπνησαν θιασώτες της ελευθερίας (της αγοράς) και της δημοκρατίας (της αστικής) και πολλοί από αυτούς κάναν περιουσία με πλιάτσικο είναι πολλά. Και μας θυμίζουν με τραγικό τρόπο κάποια απλά πράγματα.
α. Αφού το ΚΚ ήταν ο μόνος νόμιμος πολιτικός φορέας όσοι αριβίστες ήθελαν εξουσία ντύθηκαν την στολή του ντούρου κομμουνιστή και προσπάθησαν να κάνουν παιχνίδι από μέσα. Οι κοινωνικές αντιθέσεις δεν έπαψαν να υπάρχουν. Μεταφέρθηκαν μες στο κόμμα και "σκεπάστηκε" η πραγματική τους φύση.
β. και πιο απλό: κομματικό μέλος δε σημαίνει απαραίτητα και κομμουνιστής (αυτό είναι πάντα προς κατάκτηση).
Και αυτό πάει σε όλους. Όχι μόνο στους αριβίστες που συνειδητά μπαίνουν και προσποιούνται κάτι άλλο από αυτό που είναι (πλάκα-πλάκα τα ΚΚ της ανατολικής ευρώπης είναι το μοναδικό γνωστό παράδειγμα πετυχημένης απόπειρας εισοδισμού στην ιστορία).

Επειδή το κόμμα είναι σαν σχολείο πρέπει πάντα να μας απασχολεί πολύ έντονα τι απόφοιτους βγάζει, αλλά και τι απόφοιτους θέλουμε. Και επειδή δεν υπάρχουν παιδιά που δεν παίρνουν τα γράμματα, παρά μόνο κακά σχολεία και κακοί δάσκαλοι, πρέπει να τους ελέγχουμε διαρκώς. Όχι από έλλειψη εμπιστοσύνης, αλλά για να τους βοηθάμε να βελτιωθούν. Η σχέση δασκάλου-μαθητή είναι πάντα αμφίδρομη, αλλιώς δεν υπάρχει ως τέτοια (σαν τον σοσιαλισμό με τη δημοκρατία ένα πράγμα).

Το χειρότερο πάντως δεν είναι τα κομματικά μέλη (ή τα μέλη της οργάνωσης) που δεν είναι κομμουνιστές. Είναι αναπόφευκτο να συμβαίνει αυτό σε ένα βαθμό.
Το χειρότερο είναι να θεωρούμε κομμουνιστές μόνο τα κομματικά μέλη.
Είναι άσχημο να υπάρχουν κομμουνιστές κι αγωνιστές που δεν είναι στο κόμμα, ή κάπως κοντά μας γιατί δεν τους πείθουμε, ή δεν μας ελκύουν και τους σνομπάρουμε.
Είναι άσχημο να υπάρχουν κομμουνιστές που κάποτε βρέθηκαν στο κόμμα, έφυγαν από αυτό και τώρα μένουν μακριά μας για τους όποιους λόγους. Και δε μιλάμε για αποστάτες, ανδρουλάκηδες και ΣΙΑ, αλλά για τον ανθό του ΑΑΔΜ.
Είναι άσχημο αλλά πραγματικό γεγονός ότι πολλές προσωπικότητες-θρύλοι του κομμουνιστικού κινήματος βρέθηκαν εκτός κόμματος σε κάποια φάση της ζωής τους. Κι όχι πάντα με δική τους ευθύνη.
Αν μπορούσαν να ενωθούν όλοι αυτοί, οι κνίτες (και κουκουέδες) δίχως κόμμα, πρώτα μεταξύ τους και μετά μαζί μας, θα φτιάχναμε μια ντριμ τιμ και θα τους παίρναμε φαλάγγι.

Τον τελευταίο καιρό με βασανίζει μια φριχτή υποψία.
Ότι 50 χρόνια πριν σε εκείνη την αίθουσα ο γκεβάρα δεν παράκουσε, κι οι άλλοι το ίδιο με αυτόν άκουσαν.
Αλλά ήταν ο μόνος που σήκωσε το χέρι...

Και δεν είναι γνώρισμα μόνο της κούβας η αναλογία αυτή