Γράμματα από μακριά

Αγαπητή ναντέζντα κονσταντίνοβα,

φτάνω με σχετική καθυστέρηση στο προκείμενο, γιατί η σκέψη προχωράει όπως η ιστορία. Με ζιγκ-ζαγκ και παρενθέσεις.
Ξεκινάει πχ για κομμουνισμό, ή ολοκληρωμένο σοσιαλισμό στην χειρότερη, και στην πορεία ξεχνιέται και καταλήγει με παλλαϊκό κράτος και περεστρόικα.
Συμβαίνουν αυτά.

Ζητάς την άποψή μου για τις θέσεις του ναρ περί σοβιετίας. Κάθε σχετικό ενδιαφέρον φλερτάρει αντικειμενικά με τα όρια της διαστροφής. Αλλά εμείς αγαπάμε και στηρίζουμε άτομα με βίτσια και ιδιοτροπίες.

Αντιλαμβάνομαι επίσης τη βαθιά επικαιρότητα του σημειώματος αυτού, τη στιγμή που μπορούμε επιτέλους να αναφερθούμε ανοιχτά στις δικές μας θέσεις. Ισχύει κι εδώ το τελικό σχόλιο της πρώτης παραγράφου.

Τις θέσεις του ναρ τις προμηθεύτηκα μαζί με τις θέσεις για το συνέδριο της νΚΑ μέσω του αρσενικού μου γονιού, ενός από τους μετρημένους στα δάχτυλα ναρίτες οικοδόμους, κάτι που τον κατατάσσει αυτομάτως στα είδη που απειλούνται άμεσα με εξαφάνιση.
Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι τις θέσεις αυτές τις πουλούσαν! Κι εκπλήσσομαι κυρίως για αυτές του συνεδρίου, γιατί το άλλο λογικό ήταν να το πουλάνε, όπως κάνουμε κι εμείς με τα υλικά της συνδιάσκεψης του 95.

Αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχουν όλοι τα οικονομικά του κκε, ότι οι καιροί είναι χαλεποί και η επαναθεμελίωση κοστίζει, αλλά υποτίθεται ότι τις θέσεις σου θες να τις διαδώσεις πλατιά στον κόσμο.
Όχι να τις πουλήσεις στους συνειδητοποιημένους και απολύτως αποφασισμένους να τις διαβάσουν, επομένως και να τις αγοράσουν.
Παρά τα ελαφρυντικά η κακή εντύπωση δεν μετριάστηκε.

Η δεύτερη απογοήτευση ήρθε με το πρώτο ξεφύλλισμα.
Οι θέσεις αυτές δεν ήταν κάποια καινούρια επεξεργασία. Ήταν απλή ανατύπωση κάποιων σχετικών κεφαλαίων από το πρώτο τους συνέδριο το 98.
Νόμιζα ότι μόνο εμείς κωλυσιεργούμε να μελετήσουμε βαθύτερα τι ακριβώς έγινε στη σοβιετία. Αλλά το ναρ κερδίζει μακράν του δεύτερου αυτό τον τίτλο.

Αυτό έχει μια λογική εξήγηση.
Όλα τα κομματίδια, οργανώσεις, ρεύματα και πάει λέγοντας που βγήκαν από τα σπλάχνα του κκε, διασπάστηκαν ακριβώς λόγω των διεθνών εξελίξεων στο ορθόδοξο καθοδηγητικό κέντρο. Είναι λοπόν λογικό κι επόμενο να έχουν αναλύσεις-κατεβατά καθώς και μια σειρά βιβλία για τη σοβιετία και την ειδική περίοδο που τους ενδιαφέρει.

Το ναρ όμως έφυγε το 89 εξαιτίας του τζανετάκη κι αποτελεί εξαίρεση. Τα περί σοβιετίας ουδέποτε το απασχόλησαν, μετά βίας τα πρόλαβε εξάλλου. Από εσσδ πρόλαβε δυο χρόνια και από σοσιαλισμό κάποια υπολείμματα με περασμένη ημερομηνία λήξης.
Γεννήθηκε (με την τεχνική της μετάλλαξης) στα τελειώματά της και έζησε μετά από αυτή. Κάτι σαν τις γιαγιάδες που πέθαναν όσο ήμασταν μικροί. Πόσα να θυμούνται για τη μπάμπουσκα και τι ακριβώς να αναλύσουν;

Εξάλλου, πού να τρέχουν τώρα να συσκέπτονται για καινούριες θέσεις... Εδώ για συνέδριο το πολεμάν και το δεύτερο το κάναν μια δεκαετία μετά το πρώτο.

Ούτε είναι βέβαιο ότι τα συμπεράσματα θα παραμείνουν ίδια. Αυτά πάνε μαζί με τους συσχετισμούς που είναι ρευστοί.
Αν πχ τώρα χωράει απλώς μια βιβλιοπαρουσίαση στο πριν για τις αναμνήσεις ενός επαναστάτη του αναρχικού βίκτορ σερζ (που πήγε με τους μπολσεβίκους το 17) στο 4ο συνέδριό τους σε καμιά 20αριά χρόνια, οι σερζικοί μπορεί να είναι πλειοψηφία ή να αποτελούν την δεξιά πτέρυγα του ρεύματος.
Τα πάντα ρει μέσα στο ναρ. Που είναι ζωντανό παράδειγμα του πώς εφαρμόζεται στην πολιτική τακτική η διαλεκτική μέθοδος.

Σε κείμενο του περασμένου μήνα (της 23ης περί υπαρκτού και απονέκρωσης) υπάρχει μια ανάλυση που χωρίς να αναφέρεται ειδικά στους ναρίτες οπωσδήποτε τους περιλαμβάνει.
Το νόημά της εν περιλήψει είναι το εξής: η εξιδανικευμένη ειδυλλιακή εικόνα που είχαμε για τη σοβιετία έσκασε σαν φούσκα και το ωστικό κύμα από την έκρηξη παρέσυρε πολλές συνειδήσεις στο διάβα του. Ο κόσμος πικραμένος βίωσε την αντεπανάσταση ως κατάρρευση του έρωτά του, του νοήματος της ζωής του. Κάποιοι από τους απατημένους εραστές γέμισαν το κενό που τους άφησε το γκρεμισμένο τοτέμ με το αντίθετο της λατρείας που του έτρεφαν ως τότε. Με μίσος και μηδενισμό.
Η εξιδανικευμένη εικόνα για το σοσιαλισμό παρέμεινε το ιδανικό, το δέον, το όραμα. Και η σοβιετία ήταν η μιχαλίδα που το πρόδωσε και το δυσφήμησε. Στην πραγματικότητα όμως δεν είχε καμία σχέση το σοσιαλισμό, ήταν απλή συνωνυμία.

Με άλλα λόγια και με όρους γενετικής (απαραίτητοι για συνεννόηση με μεταλλαγμένους συντρόφους), αν το 17 έριξε το σπέρμα της κοινωνίας του μέλλοντος, η σοβιετία ήταν καρπός τερατογένεσης. Με βασικό υπεύθυνο τον μουστακαλή που τα κάρπισε τη μάνα. Η αιμομιξία με τον πατερούλη έβγαλε ελαττωματικό το παιδί και καθόρισε την πορεία του μέχρι τέλους.

Ο σοσιαλισμός όμως παραμένει εκείνο το άσπιλο ιδανικό. Που δεν θα προκύψει με κοιλοπονήματα και σταλινικές καισαρικές. Αλλά με παρθενογένεση μυρίζοντας τον κρίνο.

Για κάποιους κινηματίες μάλιστα δεν είναι καν δοσμένος ο πρωτοπόρος ρόλος των εργατών ως σπερματοδότες της επανάστασης. Το προλεταριάτο ενσωματωμένο πλήρως στο σύστημα και τις αξίες του τη βολεύει αυνανιζόμενο, αν δεν αφήνει να το σοδομίζουν κιόλας.
Οι καιροί άλλαξαν κι οι δογματικοί μένουν πίσω. Η επανάσταση τη σήμερον μπορεί να προκύψει και με εξωσωματική από το φοιτηταριάτο και το στέκι στο βιολογικό με την πλούσια πείρα στα γενετικά πειράματα.

(Συνεχίζεται...)