Για την κολόνα ρε γαμώτο

(Προειδοποίηση: ακολουθεί σειρά αντιδιαλεκτικών σκέψεων).

Μες στον ορυμαγδό των γεγονότων παραλίγο να ξεχάσω τη μεγάλη επέτειο στις 7 νοέμβρη. Την περασμένη παρασκευη συμπληρώθηκε ένας χρόνος. Ναι ένας, όχι ενενήντα ένα.
Ένας χρόνος από το ξύλο στη φιλοσοφική.

Σκηνικό το οποίο ενέπνευσε τη λαϊκή μούσα.
Μαύρα κοράκια με πέτρες καρφιά
πέσανε πάνω στην εργατιά
άγρια κράζουν για αίμα διψούν
τους σύντροφους στην κρεμάλα να δουν...
Και πιο κάτω η καντώνα γίνεται τα γρασίδια της φλσ.
και στα γρασίδια χιλιάδες σφάζουν
άοπλους κνίτες ηρωικούς...

Έχει βγει σχετικά και διασκευή της φάμπρικας.
Η φάμπρικα, η φάμπρικα η υφανέτ
βαράει νύ- βαράει νύχτα μέρα...
αλλά δεν έχω την άδεια του ποιητή για να πω περισσότερα.

Οι σφοι που το έζησαν ή υπερβάλλουν ή θέλουν να ξεχάσουν.
Οι μοναδικοί αξιόπιστοι μάρτυρες είναι κάτι εαακίτες. Που βρέθηκαν στα πέριξ και τράβηξαν το σκηνικό σε βιντεάκι χασκογελώντας.
Ανταπέδωσαν έτσι για το πολυτεχνείο δύο χρόνια πριν.
Που αυτοί πλακώνονταν με τους πασόκους για να μην τους αφήσουν να καταθέσουν στεφάνι. Αλλά εμείς περιφρουρούσαμε το νόημα του πολυτεχνείου και απείχαμε κάνοντας χαβά με το σκηνικό. Που γινόταν μπροστά μας.

Κάτι τέτοια πολυτεχνεία μου φτιάξαν βιώματα και νοοτροπία.
Βόλτα από τα χαράματα στις σχολές για να κατεβάσουμε ό,τι αφίσα δεν ήταν δική μης. Ακόμα κι από κινηματογραφικές ομάδες. Ομαδικό ξεχαρμάνιασμα μισαλλόδοξων. Αστυνομία σκέψης.

Και μετά επιστροφή στο πολυτεχνείο. Όπου όσες συντρόφισσες είχαν μείνει να φυλάν θερμοπύλες την είχαν βρει από μάγκες νταήδες από τα κάτω και αριστερά.
Μέχρι να επιστρέψουμε και να αλλάξουν πάλι τα κόζια.

Όλα αυτά με δίδαξαν κάτι πολύτιμο.
Οι τραμπουκισμοί είναι θέμα συσχετισμών.
Όποιος τους έχει τους κάνει. Και όποιος δεν τους έχει, περιμένει να γυρίσει ο τροχός και να τους αποκτήσει.
Ναι, αλλά έτσι δε γίνεται δουλειά.

Έκτοτε ακούω βερεσέ τις ιστορίες για τα κνατ κι άλλες παρόμοιες βαρυσήμαντες αναλύσεις. Κι οι άλλοι τα ίδια κάνουν όπου μπορούν.
Επίσης περιφρονώ τα περί περιφρούρησης. Μέχρι πρόσφατα περιφρουρούσα την περιφρόνησή μου, αλλά πλέον δεν υπάρχει λόγος.
Δεν είναι καλό να γενικεύεις, το ξέρω. Κρατήστε τις εξαιρέσεις για όπου νομίζει ο καθένας.

Την ίδια άποψη έχω και για το σκηνικό στα γρασίδια.
Δεν υπήρχε κανένα σοβαρό διακύβευμα για ξύλο. Πόσο μάλλον για σπρέι πιπεριού -όπως επιβεβαιώνουν οι αυτόπτες και αυτοσφραίνοντες μάρτυρες. Και γενικότερα για "ραντεβού θανάτου" και ξεκαθάρισμα λογαριασμών.

Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω επίσης είναι γιατί κάναμε πίσω και τους αφήσαμε να μας πάρουν στο κυνήγι.
Γιατί, ναι, το απολίθωμα βρέθηκε στον τόπο του εγκλήματος κι έχει άποψη ως αυτόπτης μάρτυρας.
Όχι στο πλευρό των συντρόφων του που τις έτρωγαν. Ούτε με τους απέναντι βέβαια (ντροπή σας, σε όσους πέρασε έστω απ' το μυαλό).
Αλλά ως παρακαθήμενος σε συνέλευση στο γειτονικό πολιτικό. Όπου ακούσαμε το σαματά και τρέξαμε να δούμε τι γίνεται.
Και είδαμε. Το έλα να δεις...

Ένιωσα σαν τον τραμπάκουλα (που ως γνωστόν βοσκούσε τα πρόβατα εδώ παραπέρα).
Τι ήταν όλο αυτό; Για ποιο λόγο έγινε;
Αυτό που βλέπεις παιδί μου είναι η πάλη των τάξεων, η οποία παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, καθώς η διεθνής καπιταλιστική μεθοδολογία σαμποτάρει την κολχόζνικη ιδιοκτησία με αποτέλεσμα... εεε... και μετά, ήρθαν οι άλλοι με αλυσίδες και σπρέι πιπεριού και τους πήραν στο κυνήγι και καλά κρασιά, καλοί άνθρωποι ήτανε...

(Όσοι δεν τον έχουν τον συνειρμό να δουν επειγόντως το αλαλούμ με τον χάρρυ κλυνν. Κι όσοι δε μπορούν ας περιμένουν προσεχώς το σχετικό αφιέρωμα, αποκλειστικά στο Σφυροδρέπανο).

Βασική ιδέα είναι να μην παιχτεί τέτοιο σκηνικό.
Γιατί, ποια είναι η σκοπιμότητα στην τελική; Να έχουμε κάτι να διηγουμαστε στα εγγόνια μας; Με φουσκωμένα τα στήθια από ταξική περηφάνεια και σιλικόνη;

Μα όταν οξύνεται η ταξική πάλη σύντροφε, οξύνονται και τα μέσα με τα οποία διεξάγεται. Κι όχι επειδή το είπε ο μακιαβέλι, αλλά ο σκοπός είναι που νοηματοδοτεί τα μέσα και τα κοντόξυλα. Όπως μιλάμε πχ για δίκαιους και άδικους πολέμους.
Μμμ, μάλιστα. Και ποιος είναι ο σκοπός είπαμε;

Για να βγάλετε κι εσείς δικά σας συμπεράσματα το ταξικό διακύβευμα του ξύλου ήταν μια κολόνα και μια αφίσα που ήθελαν να βάλουν οι αναρχικοί.
Οι εκδοχές της κάθε πλευράς για το πώς και τι διαφέρουν, όπως πάντα. Ωστόσο όλοι συμφωνούν ότι στο τέλος ένας από αυτούς είπε με ύφος, αν θέλετε μπορούμε να το λύσουμε κι αλλιώς.
Ε, τελικά το λύσαμε αλλιώς...

Απ' ό,τι φαίνεται η κολόνα αυτή ήταν βασικός πυλώνας της πολιτικής μας, από τον οποίο δε μπορούσαμε να κάνουμε βήμα πίσω.
Κι έτσι ήρθε το κολονάτο.
Στην αυτοκρατορική παραλλαγή με τα πόδια ενωμένα. Και χωρίς ουρές. Που λέει και στον κόκορα ο αρκάς...

Επιστρέφουμε στα συμπεράσματα και της τελικες εκτιμήσεις της κε για το ξύλο.
Καταρχήν είναι γελοία θλιβερό και θλιβερά γελοίο να πέφτει ξύλο για ψύλλου πήδημα. Πολλή συσσωρευμένη ενέργεια μαζεύτηκε και καλό είναι να βρούμε άλλους τρόπους να τη διοχετεύσουμε.

Από εκεί και πέρα όμως αν έχεις αποφασίσει ότι θα πλακωθείς, το κάνεις και με τους σωστούς όρους.
Αυτό ισχύει παντού. Ο τζόγος πχ είναι μ-λ-κία από τις λίγες. Αλλά αν τελικά μπλέξεις, δεν παίζεις για να χάσεις...
Έτσι, πέρα από τη στρατηγική επιλογή του ξύλου για μένα ήταν ακατανόητη και η τακτική κατά τη διάρκειά του.

Ήμασταν περισσότεροι, αλλά οι άλλοι ήταν καλύτερα εξοπλισμένοι. Και πιο κάφροι, χωρίς ηθικές αναστολές. Μπορούσαν να πετάξουν οτιδήποτε. Μέχρι και σπρέι πιπεριού...

Η απάντηση σε όλα αυτά ήταν σχεδόν χριστιανική.
Χτυπούσαν το ένα μάγουλο και γυρνούσαμε το άλλο.
Ενώ το χριστιανικό δεν είναι αυτό. Το χριστιανικό (όπως λέει ο αρκάς και πάλι στον καλό λύκο) είναι ο έχων δύο μάγουλα να δίνει το ένα (όπως με τους χιτώνες).
Υπήρξαν κανα δυο σφοι που γυρνούσαν πίσω αυτά που τους πετούσαν, αλλά τους επανέφεραν στην τάξη οι υπόλοιποι.

Η ισορροπία ήταν ρευστή, αλλά οι συσχετισμοί με το μέρος μας. Και το ντου φαινόταν να είναι ζήτημα χρόνου.
Αλλά τελικά ο χριστιανισμός επικράτησε.
Αφού βαρεθήκαμε να τις τρώμε υποχωρήσαμε. Συντεταγμένα στην αρχή, μπουλουκηδόν αργότερα.
Κι οι αναρχικοί μας πήραν με άγρια χαρά στο κατόπι ξεχειλίζοντας ορμή και αδρεναλίνη. Είναι η εποχή που ζευγαρώνουν... (το μπάχαλο είναι το ερωτικό τους κάλεσμα).

(σ.σ: ο όρος φρικιά ίσως περιγράφει καλύτερα από το αναρχικοί τη σύνθεσή τους. Αλλά δεν ανήκει στις λέξεις που χρησιμοποιώ. Όπως και το αριστεριστές άλλωστε...)

Αυτά μου θύμισαν τα σκηνικά που περιέγραφε ο μίσσιος για τους κομμουνιστές και τα βασανιστήρια.
Μερικοί από τους βασανιστές ήταν κακομοίρικα ανθρωπάκια της μιας καρπαζιάς. Αλλά η γραμμή ήταν στωικότητα κι υπομονή.
Μας χτυπάν αυτοί; Απεργία πείνας εμείς.
Γκολ αυτοί; Σέντρα εμείς.
Τους γαμήσαμε τη μάνα, που λέει κι ο μίσσιος...

Κι οι χριστιανοί τουλάχιστον πίστευαν σε ανταμοιβή μετά θάνατον. Εμείς;

Είδες όμως οργάνωση και αποτελεσματικότητα οι αναρχικοί;
Και μετά τους τη λέμε για την άμυνα της μαδρίτης και την αποδιοργάνωση. Που δεν μπορεί, όλο και κάποιο πιο πολιτικό επιχείρημα θα έχουμε για να τους την πούμε για τον εμφύλιο.
Προς το παρόν το ψάχνω ακόμα...

Τελικό συμπέρασμα από όλα αυτά, ήταν φυσικά ότι πρέπει να αυξήσουμε την επαγρύπνησή μας και τα μέτρα περιφρούρησης για να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα.
Ναι εντάξει, αλλά με τόση επαγρύπνηση έχουμε μείνει ξάγρυπνοι πόσο καιρό τώρα.
Και ο ά(γρ)υπνος στο τέλος καταντάει ο πιο κοιμισμένος.
Ενώ οι χρόνια άυπνοι γίνονται κομπλεξικοί.

Δεύτερο τελικό συμπέρασμα που εκλαϊκεύτηκε και στις μάζες: είναι όλοι τους ασφαλίτες τελειωμένοι.
Το ίδιο ακριβώς βέβαια λένε κι οι άλλοι. Κι έχει ισχύ αξιώματος. Οπότε κάθε φορά ακολουθεί γόνιμη συζήτηση. Που αν δεν καταλήγει κάπου, μπορεί να λυθεί κι αλλιώς...

Εσχάτως βέβαια γίνονται προσπάθειες να τα βρούμε κάπου στη μέση.
Δεν είναι όλοι ασφαλίτες. Οι μισοί μόνο είναι και παρασέρνουν τους άλλους μισούς.
Μετά από αυτό το βήμα καλής θέλησης είμαστε στο σωστό δρόμο για να υπάρξει συνεννοήση.
Καταλαβαινόμαστε τώρα...

Επίλογος

Αφού τιμήσαμε με αυτόν τον τρόπο τα 90χρονα της οκτωβριανής, το βράδυ είχαμε συλλαλητήριο του παμε (που δεν ήταν πάντως για τον οκτώβρη).
Η άτυπη γραμμή ήταν να μην κυκλοφορεί κανείς σφος μόνος στα πανεπιστήμια (!!) γιατί ήταν επικίνδυνο.
Με πλήρη... άγνοια κινδύνου πήγα το ίδιο βράδυ σε μια εκδήλωση για την οκτωβριανή στο πολυτεχνείο, όπου θα μιλούσε ο σοβιετικός κυριούλης.
Φεύγοντας άφησα μέιλ και ονοματεπώνυμο.
Ένα νέο κεφάλαιο άνοιγε στη ζωή μου...