Εντυπώσεις από μια γενική συνέλευση

Απορώ γιατί ο κόσμος ξοδεύει ένα κάρο λεφτά για επιθεωρήσεις αμφιβόλου χιούμορ και ποιότητας για να γελάσει.
Τη στιγμή που οι φοιτητικές συνελεύσεις έχουν δωρεάν είσοδο και κρατούν περισσότερη ώρα. Και σε αντίθεση με τις επιθεωρήσεις έχουν αυθεντικά κωμικά ταλέντα.

Τις προάλλες πήγα στη συνέλευση των πολιτικών επιστημών και μ' έπιασε η νοσταλγία και το ανάθεμα.
Έφαγα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου με άγχος, συνδικαλιές και πολιτικό πολιτισμό (sic) μπας και πείσω κανά κόσμο. Αντί να κάτσω να το χαρώ ανέμελος, με καφρική -κατά το καφκική- διάθεση.

Να πηγαίνει ρε παιδί μου η κουβέντα στην ολυμπιακή πχ. Κι αντί να κάθομαι να εξηγώ γιατί χρειάζεται δημόσιος αερομεταφορέας κι ότι την ολυμπιακή δεν θα την ήθελαν οι ιδιώτες αν δεν δεν έβγαζε κέρδη, να το παίξω αλλιώς.
-Ποια είναι η θέση της πανσπουδαστικής;
-Εμείς λέμε να γίνει η ολυμπιακή Α3ΡΟΦΛΟΤ.
Τελεία. Σ΄όποιον αρέσει. Περνάμε ψήφισμα.
-Ναι αλλά με ποιο σκεπτικό;
-Γιατί ήταν γαμάτα κι ο κόσμος γούσταρε.

Ε, ναι μπορεί να μη μας ψηφίσει κανένας στο τέλος, αλλά αυτό γίνεται ούτως ή άλλως στις περισσότερες γσ.
Ενώ έτσι τουλάχιστον διασκεδάζουμε. Άσε που έχουμε τα πιο προωθημένα αιτήματα. Τι να μας πει ο ναρίτης με τα 1500 και το 30ωρο μπροστά στην Α3ΡΟΦΛΟΤ.

Αυτή τη φορά πήγαμε στη συνέλευση συμβατικά.
Οργανωμένοι με αρχείο από δηλώσεις και αφίσες αλά μπογιόπουλος. Αλλά χωρίς την πέρασή του στο γυναικείο κοινό για να πάρουμε και τη συνέλευση.
Χάρη στο αρχείο πάντως κάναμε καλές ερωτήσεις.

Οι ερωτήσεις βέβαια είναι πάντα μια πικραμένη υπόθεση.
Όποιος δεν πρόλαβε να πει όσα ήθελε στην τοποθέτηση βγάζει τα απωθημένα του με μια ερώτηση-τοποθέτηση. Όπου το ερωτηματικό στρίβει κάπου λάθος στη γωνία και στο τέλος χάνεται.

Ένας σύντροφος σε ερώτησή του άρχισε να λέει -αν θυμάμαι καλά- για τα κες, οπότε σε μια αποστροφή του πετάει το κορυφαίο: τσουπ! να σου η ιδιωτική παιδεία.
Αυτό ήταν ολοφάνερα τοποθέτηση.
Για να μη δώσει δικαιώματα ο σφος έπρεπε να το επαναδιατυπώσει με τη σωστή σύνταξη και με τόνο ερωτηματικό:
-Να σου η ιδιωτική παιδεία, τσου-ουπ;
Με την ερωτηματική λέξη τσουπ στο τέλος και μακρόσυρτη.
Το ξέρω, καίγομαι (μα εσύ με κες όλα τα καις). Αλλά αν το ακούγατε σε ζωντανή μετάδοση μπορεί να γελούσατε κι εσείς.

Για να αποφεύγεις το τυπικό κώλυμα υπάρχει το εξής κόλπο.
Λες εσύ τα δικά σου, λες-λες και στο τέλος αντί για ερώτηση ζητάς από τον άλλο να σου σχολιάσει όσα είπες.
Μεγαλοφυές!

Με αυτόν τον τρόπο στην πράξη ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει.
Να πάω πχ εγώ και να ρωτήσω τον δαπίτη:
"Ο ένγκελς έγραψε στο αντι-ντίρινγκ για το μισο-κράτος τύπου κομμούνας. Ο λένιν είχε πει ότι η μόνη λύση είναι η δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς. Ο στάλιν είπε στα ζητήματα λενινισμού ότι η λαοκρατία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την δικτατορία του προλεταριάτου (αλλά εκεί που πρέπει δεν τον ακούμε). Ο τρότσκι είχε τη θεωρία της διαρκούς επανάστασης, ενώ ο μπουχάριν είπε το περίφημο "πλουτίστε" προς τους κουλάκους.
Σχολίασέ το μου σε παρακαλώ..."

Τρέλα μας πουλάς ρε απολίθωμα; θα πουν κάποιοι.
Κοιτάχτε να δείτε.
Στον πολιτικό λόγο μπορείς να ασκήσεις πολεμική με τα ίδια όπλα. Στο -ντεμέκ- απολιτίκ της δαπ όμως με τι όπλα να πας; Με αντισυλληπτικά λάιφ στάιλ;
Με συμβατικά όπλα δουλειά δε γίνεται. Και πυρηνικά από το 91 που μας τελείωσε η σοβιετία δεν έχουμε. Μας μένει μόνο η λδ της κίνας.
Οπότε...

Ένα παράδειγμα από την ταξική πάλη.
Τις προάλλες στο ίδιο τμήμα είχαν δ.σ. για τον σύλλογο και τις πολιτιστικές του ομάδες που δεν έβρισκαν τοίχο για τις αφίσες τους. Τους είχαν πιάσει όλες οι παρατάξεις. Έτσι κατέβασαν ψήφισμα.

Είναι μεγάλη κουβέντα: α. γιατί να αφήνουμε να καπελώνουν οι αυτόνομοι τα στέκια και τις ομάδες β. η βαρύγδουπη αιτολόγηση της αρνητικής μας ψήφου με άξονες το άσυλο και την ελευθερία έκφρασης γ. το αν έχουν δίκιο οι αυτόνομοι ειδικά και το πόσο γιούχου είναι γενικότερα.
Αλλά την προσπερνάμε με βαριά καρδιά για να πάμε στη φοβερή τεκμηρίωση της αρνητικής ψήφου της δαπ.

Όλοι είχαν μια δικαιολόγηση ψήφου. Εμείς τη βαρύγδουπη με το άσυλο, η αρεν και έτσι και γιουβέτσι για το λευκό της, η πασπ και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα για το κατά της.
Αυτά καταγράφηκαν και στα πρακτικά.
Όπου για τη δαπ μπορούσε να διαβάσει κανείς:
ψήφος: άκυρο. αιτιολόγηση: - (κι ολογράφως: παύλα)
Δαπ, γιατί έτσι σας αρέσει...

Στη συνέλευση πάντως ο σφος με τις ερωτήσεις και τα αρχ...εία του μπογιόπουλου συνέχισε απτόητος.
Ένας δαπίτης με ροζ μπλούζα είπε κάτι για την κατάρρευση των τραπεζών και την περεστρόικα του μεγάλου μεταρρυθμιστή καραμανλή με τα 28 δις.
Οπότε ο δικός μας κάνει ρελάνς και του λέει ότι εμείς θέλουμε να καταρρεύσει (ανατραπεί βασικά) αυτό το σύστημα και παλεύουμε για λαϊκή εξουσία.
Έλα όμως που πρέπει να καταλήξει σε ερώτηση.
Η οποία έρχεται στο τέλος σαν κερασάκι:
"Εσύ φοβάσαι τη λαϊκή εξουσία";
Αυτό είναι, του την είπαμε.

Ο δαπίτης στο τέλος της απάντησης κάπως το γύρισε και είπε ότι κάθε άλλο παρά φοβάται τη λαϊκή κυριαρχία.
Που από τότε που την έπιασε στο στόμα του ο ανδρίκος ξεχείλωσε σαν έννοια και τα χωράει όλα (και δαπίτες ακόμα).
Όπως έλεγε κι ο πατέρας του εξάλλου: και στη λαοκρατία πιστεύουμε...
Ναι μωρέ, γιατί όχι, καλό ακούγεται...

Όλοι εξοργίζονται με όσα χαριτωμένα πετάει η δαπ σε συνελεύσεις και οι μισοί τουλάχιστον πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν μια καίρια ερώτηση που θα αποστομώσει την πλάση όλη.
Αλλά αυτό το τελευταίο ειδικά είναι μάταιο να το πιστεύεις για τους δαπίτες.
Οι άνθρωποι είναι εκπαιδευμένοι χοντρόπετσοι. Κατευθείαν για το πρες ρουμ.
Όταν τους φτύνουν ανοίγουν ομπρέλα. Δεν απαντούν σε ερωτήσεις-τοποθετήσεις. Και βασικά έχουν απαντήσει ήδη σε αυτή την ερώτηση.

Τους έγινε πχ ερώτηση να πουν κάποια θέση τους που έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση.
Να έχουμε φυλλάδιο, τα γράφουμε αναλυτικά, η απάντηση.
-Μα δε θέλω το φυλλάδιο, θέλω εσύ να μου πεις κάποια πρότασή σας που να υιοθετήθηκε.
Τι το 'θελε και επέμεινε;
Στο τέλος αντί για απάντηση μας έδωσαν δυο τσούπρες το ιλουστρασιόν φυλλάδιο της δαπάρας (που στο εξής θα μας στέλνει τις απαντήσεις της με δελτία τύπου). Πολύτιμος σύντροφος για το δύσκολο χειμώνα που έρχεται...

Μην τους αδικείτε όμως.
Αυτό το πάρε διάβασε, αυτές είναι οι θέσεις μας δείχνει για όποιον το λέει ότι είναι ο πρώτος που χρειάζεται να διαβάσει αυτές τις θέσεις. Είτε γιατί δεν τις ξέρει, είτε γιατί δεν μπορεί να τις αναπαράγει.
Κι αυτό δυστυχώς δεν το κάνουν μόνο οι δαπίτες...

Είναι σε αυτό το στάδιο με τις ερωτήσεις και τα χρονοδιαγράμματα που καλούμαστε να απαντήσουμε με πολιτικό κριτήριο σε κρίσιμα ζητήματα για το κίνημα.
Τι ακριβώς σημαίνει το δέκα λεπτά για ερωτήσεις μετά από κάθε τοποθέτηση;
Δέκα λεπτά συνολικά για ερωτο-απαντήσεις; Δέκα λεπτά για κάθε απάντηση; Ή ότι δέκα λεπτά μπορεί να είναι και η κάθε ερώτηση-τοποθέτηση κι άλλα δέκα η απάντηση;
Εμείς πώς απαντάμε σε αυτό από μαρξιστική σκοπιά;

Συνάδελφοι, τις διαδικασίες...

(Συνεχίζεται...)