Η συγκέντρωση της αντι-εφεε

Στο δρόμο για το πολυτεχνείο είχα ηθικό. Από μέσα μου τραγουδούσα την συγκέντρωση της εφεε του σαββόπουλου.
Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που 'χει κάτι απ'τις φωτιές...

Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο είχα συνήθως και μια κατακόκκινη νιφάδα.
Μία παλιά μου νιφάδα -που εσχάτως το παίζει και καλά αναρχική- με ρώτησε χτες πριν λιώσει:
-Και γιατί να μη λέει μαυροκόκκινη;
-Ξέρω εγώ; Γιατί..., γιατί κκε.
Ε, μα τι να της πω τώρα.

Αυτή τη φορά είχε κρύο, κυρίως μέσα μου, αλλά τη βγάλαμε χωρίς χιόνι. Η πρώην νιφάδα μου ήταν εκεί, αλλά πέρα βρέχει και χιονίζει. Σα να μην υπήρχα.

Αυτή τη φορά δεν υπήρχε καμία εφεε -διαλυμένη χρόνια- και καμία συγκέντρωσή της. Η συγκέντρωση ήταν τελείως αντι-εφεε, σε εντελώς άλλο κλίμα.
Όλοι μαζί στο αντι-εφεε μέτωπο. Εαακ φάση.

Τα οποία εαακ πήγαν μετά πολυτεχνείο.
Εκεί παραδίπλα είχε η πρυτανεία τον αγγελάκα που τραγούδησε μία ώρα. Τέτοια κοροϊδία ούτε ο παπακωνσταντίνου στα φεστιβάλ μας.
Μετά πήγαμε πολυτεχνείο που είχε ρεμπέτικο γλέντι και τραγούδησαν το παράτα τα του άσιμου. Για τον οποίο ένας σύντροφος με ενημέρωσε έγκυρα και υπεύθυνα ότι ήταν ασφαλίτης.
Να, για αυτό μας ερωτεύτηκα. Για το ανοιχτό μυαλό και τους ευρείς μας ορίζοντες.
(σ.σ: αν δεν είχε τα χαριτωμένα για γαιδάρες κι αναρχικούς, το παράτα τα έμπαινε μέχρι κι εθνικός ύμνος).

Η γραμμή να μην πάμε πολυτεχνείο δε με πιάνει πια. Ούτως ή άλλως το προτιμούσα απ' το να πάω σπίτι απ' τις επτά. Ή απ' το να πάω στα γνωστά αγωνιστικά ουζερί για τα μεθεόρτια.
Μεθεόρτια εκ της εορτής. Γιατί όπως λέει και μία κοπέλα από τις εστίες.
-Γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Αφού είναι γιορτή.
Ναι, θα κάνουμε κι εκδήλωση στο σχολείο. Χάνουμε και μάθημα.

Κι εκεί είναι που βρέθηκα να μιλάω για την εφεε.
Με μια εαακίτισσα που ακόμα ψάχνεται και δεν ανήκει στο αντι-κκε μέτωπο. Προς το παρόν δηλ.
Κι είπα πράγματα που δεν ξέρω αν τα πιστεύω, αλλά κολλούσαν στην αντιπαράθεση. Επιχειρήματα που δεν ήταν δικά μου, αλλά τα δανείστηκα. Χωρίς να ξέρω αν τελικά τα θέλω.

Διότι σύντροφοι και φίλοι τι τη θέλουμε εμείς την εφεε σήμερα; Τι ρόλο μπορεί να βαρέσει και κοπτόμαστε να συσταθεί; Που και να γίνει, περιμένουμε να βγει κάτι καλό;
Εδώ το 79 που είχε και γαμώ τους φιλολαϊκούς συσχετισμούς, με πσκ -όπως τη θυμούνται οι βετεράνοι- ρηγάδες και μουλάδες με 10% και πάνω και την πασπ στις δυνάμεις της αλλαγής και δεν έπαιξε προωθητικό ρόλο με το νόμο 815.
Και θα τον παίξει τώρα;

Απ' την άλλη βέβαια συντονισμός χρειάζεται κι απ' τα πάνω κι απ' τα κάτω. Κι αν η χάβρα στα συντονιστικά τους θεωρείται συντονισμός, άλλο τόσο είμαι εγώ γραμμωμένος κνίτης.
Τα εαακ ειδικά θα ήταν πολύ πιο αξιόπιστα αν δεν παρατούσαν την εφεε ακριβώς τη στιγμή που άρχισαν να πέφτουν τα ποσοστά τους. Γιατί ως το 95 συμμετείχαν κανονικά.

Όλοι τριγύρω λοιπόν πεισμένοι και χαρούμενοι.
Η αγωνία αυτού του τόπου είναι το χτεσινό οσφπ-παοκ στο ποδόσφαιρο.
Ενώ εγώ μάταια ψάχνω πληροφορίες κι υλικό.
Κι ανάθεμα αν ξέρω ακόμα γιατί νιώθω μισός κι η ζωή μου είναι σκυφτή.
Η πορεία ξεκινάει σε λίγο. Θα τα σκεφτώ και στο δρόμο.

Οι υπόλοιποι πλην λακεδαιμονίων περιμένουν να φύγουμε οι λακεδαιμόνιοι για να πάρουν τη θέση μας. Αν και ο σφος από τον σφεα καμιά σχέση με λακωνίζειν. Ψοφάει για λόγο μπροστά σε τόσο κοινό. Κι ας μην τον προσέχει αυτό φανατικά.

Με το που τελειώνει, η σφίσσα απ' το μικρόφωνο φωνάζει με βαριά ταξική φωνή ότι ξεκινάει η μεγάλη αντι-ιμπεριαλιστική πορεία. Όταν έφτασε στο "θα καταλήγει στο αμερικάνικο προξενείο" η φωνή έγινε τσιρίδα.
Την ίδια στιγμή ο συναγωνιστής από το αντι-σπαρτιατικό μέτωπο ούρλιαζε σε μία ντουντούκα ότι η πορεία των φοιτητικών συλλόγων ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΩΡΑ. Μη τυχόν μπερδευτεί κανείς και φύγει.
Κι εμείς συνθήματα στη διαπασών για να τον σκεπάσουμε.

Σκέτη κοροϊδία δηλ. Γιατί η δική μας κατέληξε τελικά στο βρετανικό προξενείο εκατό μέτρα πιο πάνω. Μας εξαπάτησαν.
Κι οι αναρχικοί μπερδεμένοι αντί να ακολουθήσουν τους άλλους ακολούθησαν -από απόσταση η αλήθεια είναι- εμάς.
Κι ενώ πέρασαν μπροστά απ' το τμήμα λευκού πύργου, δεν άνοιξε ρουθούνι.
Χάλασε ο κόσμος...

Αφού πορευτήκαμε ησύχως, πιάνει το μάτι μου στο τέλος τη νιφάδα μου. Πιάνει κι αυτή το βλέμμα μου και πετάει δηλητήριο με λοξές ματιές.
Βρίσκει έναν γνωστό κι ακολουθεί το κλασικό θεατρικό μα πόσο χαρούμενη είμαι με αγκαλιές, φιλιά και πλατιά -σαν ολομέλεια- χαμόγελα.
Το έργο παίζει σε επανάληψη, το 'χω ξαναδει και βαριέμαι, αλλά άντε να αλλάξεις κανάλι. Δε μπορώ.

Το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι.
Η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά.
Ψάχνω κάτι να ξεσπάσω. Μια πέτρα κι ένα τζάμι ίσως.
Αλλά δε γίνεται. Μια χρονιά δεν έγινε τίποτα για να δείξουν οι ρουφ-συνάδελφοι. Και θα τους το δώσω εγώ;
Πήρα ένα πιτόγυρο στο χέρι για το δρόμο.
Κλασική πεπατημένη διέξοδος.

Ο έρωτας παίζει και να είναι επανάσταση.
Η επανάσταση σίγουρα είναι ερωτική κατάσταση.
Αλλά εμείς τον παίζουμε σύντροφοι και φίλοι.
Ενωμένοι στο μέτωπο των ξενέρωτων.

Έλα μωρέ, τι να ξέρει κι ο σαββόπουλος ο ρεφόρμας.
Εφεε κι ιστορίες...