Έλα να μορφωθούμε ντάρλινγκ

Ολοκληρώνουμε την τριλογία για τη συνέλευση του πολιτικού με την αριστερά της χαράς και της προόδου.

Η κοπέλα από τα αριστερά σχήματα αρνούνταν πεισματικά να πολιτογραφηθεί ως σύριζα στη συνείδηση του κόσμου της συνέλευσης.
Σωστά, αν δεν πουλήσει λίγo ανεξαρτησία και 4η ιουλίου πώς να τσιμπήσει ψήφους;

Μετά άρχισε το κόλπο με τους σχολιασμούς. Ο μπογιό ξέθαψε από το αρχείο μια φοβερή δήλωση του αλαβάνου όπου διαχωρίζει την κομμουνιστική αριστερά και περίπου μας την παραχωρεί (μιλ μερσί) και λέει ότι φιλοδοξία του σύριζα είναι να καλύψει τον υπόλοιπο χώρο της αριστεράς.
Η παραχώρηση ήταν πολύ ευγενική. Κι η ομολογία για τον μη κομμουνιστικό χαρακτήρα του χώρου που φιλοδοξεί να καλύψει σπάνιας ομορφιάς και αξίας.

Έλα όμως που στην κοε δηλώνουν (και είναι μέχρι αποδείξεως του εναντίου) κομμουνιστές.
Έχουν καταλήξει ότι δεν μπορούν να λέγονται κόμμα (πολύ θα ήθελα να μου εξηγήσει κάποιος σε ποιο σημείο η ποσότητα μετατρέπεται διαλεκτικά σε ποιότητα κι εξελίσσεται σε κόμμα). Αλλά τον επιθετικό προσδιορισμό κομμουνιστικός τον έχουν δεμένο.
Μήπως θα έπρεπε να τους απασχολεί αντίστροφα το ζήτημα;

Στην αρχή η κοπελιά πιάστηκε από μια λεπτομέρεια και στην ουσία από τα μαλλιά της μπας και σωθεί.
Η δήλωση λέει ήταν από το 2002. Άρα δεν την απασχολεί γιατί τότε δεν ήταν στο σύριζα η κοε.
Έχει δίκιο. Το 2004 που μπήκε κι η κοε, ο σύριζα προέκυψε από παρθενογένεση. Καμία σχέση δεν είχε με αυτόν του 2002. Με αλαβάνο στο τιμόνι είχαμε στροφή στα αριστερά. Μπαίνοντας η κοε έτσι την είδε τουλάχιστον.
Ναι αλλά βγαίνοντας;
Γιατί έρχεται κι αυτό οσονούπω...

Αφού σταμάτησε να φωνάζει δε μ' αφορά, δε μ' αφορά πριν καν ακούσει τη δήλωση κι αφού έγινε με το καλό η ερώτηση κατάλαβε ότι χρειάζεται σοβαρή απάντηση.
Είπε λοιπόν ότι ως αριστερή είναι αισιόδοξη και πιστεύει ότι ο άνθρωπος κι ο αλαβάνος μπορούν να αλλάξουν. Κι έντυσε την αισιοδοξία της με έναν όμορφο δεκάρικο περί ενότητας.
Πάνω σε όλα αυτά θέλω να κάνω τα εξής σχόλια:

-πιστέυω ότι οι κομμουνιστές είναι απαισιόδοξοι άνθρωποι γιατί δεν είναι χοντρόπετσοι σαν τους άλλους και τους παίρνει από κάτω με τα στραβά που βλέπουν γύρω τους.
Επειδή όμως η επίσημη γραμμή είναι ότι είμαστε αισιόδοξοι ανασκευάζω: Οι κομμουνιστές είναι αισιόδοξοι άνθρωποι με αίσθηση του χιούμορ (λέμε τώρα). Και ξέρουν να εκτιμούν τέτοιες συνελεύσεις καθώς και το αυθεντικό κωμικό στοιχείο τέτοιων τοποθετήσεων.

Η αισιοδοξία μέρες που είναι ειδικά ξεχειλίζει από παντού. Κάτι ο ομπάμα, κάτι τα διψήφια συριζικά ποσοστά και η έδρα που έρχεται για τον ρινάλντι. Αυτό πια δεν είναι απλοί οιωνοί, είναι προεπαναστατική κατάσταση.

Στη θέση της κοπελιάς όμως θσ κρατούσα και μια πισινή να μην εκτεθώ. Γιατί η κολεγιά με τον συν είναι εύθραυστη και μπορεί να σπάσει (ειδικά αν δεν κάτσει η έδρα). Κι άντε να τρέχει μετά να ανασκευάζει όσα έλεγε πριν.

Για την ενότητα ειδικά η αισιοδοξία κυλάει στο αίμα, κοντεύει να σπάσει τα μηνίγγια μου. Κι αν είναι να το ξεφτιλίσουμε να το κάνουμε με στιλ και μέχρι τον πάτο.
Σύντροφοι, ας βάλουμε πιο ψηλά τον πήχη.
Γιατί αν όλα τα παιδιά της γης δίναν σφιχτά τα χέρια, κορίτσια αγόρια στη σειρά και στήνανε χορό, ο κύκλος θα γινότανε πολύ-πολύ μεγάλος κι ολόκληρη τη γη μας θα αγκάλιαζε θαρρώ.

Και δεν είναι μακριά η μέρα που θα αγκαλιάσει το πρόβατο τον λύκο, ο λύκος την καθοδήγηση, η κρούπσκαγια τον στάλιν κι ο κούτβης τον αρχειομαρξιστή.
Εγώ είμαι αισιόδοξος άνθρωπος. Και μπορώ να σου ζωγραφίσω τον κόσμο με τη φαντασία μου. Σαν τους παπάδες...

Εκτός απροόπτου όμως θα φύγω με τον καημό και την απορία.
Ποτέ δεν κατάλαβα πώς μπορεί η κοε να συνεργάζεται με τροτσκιστές κάνοντας τον κινέζο (αρμονικά σαν την κοινωνία της κίνας δηλ) και να μη βρίσκεται με τους άλλους κινέζους του μι-λάμδα χώρου.

Πάντως όταν το θέμα πήγε στην κοε, η κοπέλα το πήρε πιο πατριωτικά από τις βολές στον σύριζα και εκδηλώθηκε. Στο τέλος ενωτικά απέσυρε το πλαίσιό της για να στηρίξει το αυτόνομο.
Που ήταν κι αυτό που πήρε τη συνέλευση τελικά.
Αλλάζουμε θεματική λοιπόν για να δούμε λιγάκι κι αυτούς.

Ο βασικός ομιλητής τους είχε τσατιστεί πολύ με το χρονοδιάγραμμα γιατί ήλπιζε να σπάσει το ρεκόρ του κάστρο στον οηε κι εμείς του κόψαμε το δρόμο προς τη δόξα.
Το ότι έσπασε την τοποθέτηση στα δύο και τη μισή την έκανε υπό μορφή ερωτήσεων δεν του απάλυνε τον πόνο.

Έτσι το έριξε στα πικρόχολα σχόλια ότι αυτός συνολικά δε θέλει ούτε τα 10 λεπτά που του αναλογούσαν κι ότι θα έκανε πολύ λιγότερη ώρα απ' ό,τι όλοι οι πανσπουδαστικάριοι μαζί.
Το είπε για πρώτη φορά στο πεντάλεπτο, άλλες δυο-τρεις μετά και στο τέλος κρατούσαμε καθυστερήσεις.

Το ύφος στην τελική δεν χρειαζόταν. Και 20λεπτο να μιλούσε κανείς δεν θα του έλεγε τίποτα. Αλλά ήταν από τα συστατικά της επιτυχίας, δε μπορούσε να μην το έχει.

Ακούσαμε αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα.
Μεταξύ άλλων μια ανελέητη κριτική για το σύστημα που θέλει μαζική παραγωγή γιατί στηρίζεται στη μαζική κατανάλωση. Κάτι ειπώθηκε και για τα κέρδη, αλλά δεν ήταν το βασικό.

Κατά πως φαίνεται, το βασικό δεν είναι η εκμετάλλευση, το κέρδος, η αποξένωση έστω του εργάτη από τα μέσα παραγωγής.
Το ζήτημα βασικά είναι θέμα κουλτούρας κι εκλεπτυσμένου γούστου. Και αυτό το μαζική που χαρακτηρίζει την παραγωγή τους ενοχλεί περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο στο εν λόγω προτσές.

Το θέμα, λέει, είναι κυρίως πολιτικό. Σε αντίθεση πχ με τις δικές μας κνίτικες οικονομίστικες προσεγγίσεις.
Βέβαια στη συνέχεια κι ο ίδιος αναλώθηκε κυρίως στην ανάλυση του καπιταλισμού ως τρόπου παραγωγής. Κατά τα άλλα όμως εμείς είμαστε οι οικονομιστές. Αυτός το προσέγγισε πολιτικά...

Ο τύπος είχε καλό λέγειν (για λένιν πολύ αμφιβάλλω). Στο τέλος το αμφιθέατρο "ένιωσε" και τον χειροκρότησε. Ήξερε όμως γιατί;

Έχω βαρεθεί να βλέπω σε συνελεύσεις κόσμο που ενθουσιάζεται από τους ρήτορες, τη φιγούρα, από ένα χτύπημα στο χέρι, ή κάποιον με πέραση αλά μπογιό.
Ωραία τα είπε, σου λένε όλοι χειροκροτώντας.
Ναι, αλλά τι είπε; τους ρωτάς μετά.
Εντελώς παράλογη απαίτηση. Φυσικά και δε θυμούνται να το αναπαράγουν. Σιγά μην πρόσεξαν την ουσία.

Μεγαλώνοντας αυτό γίνεται στάση ζωής στους περισσότερους.
Σημασία δεν έχει να σκέφτεσαι μόνος σου (πόσο μάλλον να αντιδράσεις). Υπάρχουν άλλοι που το κάνουν καλύτερα από σένα.
Σημασία έχει να βρεις κάποιον που να τα λέει ωραία και να εκφράσει τη σκέψη σου, αυτό που νιώθεις.
Δεν έχει σημασία να τα βάλεις με το σύστημα.
Σημασία έχει να βρεις έναν λαζόπουλο που να τους τα χώνει ωραία και να τον παραδέχεσαι.
Και να ξεθυμαίνεις...

Πριν το τέλος [πως] μοιάζει η σιωπή με αγάπη μεγάλη. Αλλά εμείς είχαμε σκέτη φλυαρία.
Ένας άλλος από τους αυτόνομους (που όταν δυναμώσουν θα αυτοδιατεθούν πλήρως και θα γίνουν ανεξάρτητοι) έδωσε τροφή για σκέψη λέγοντας ότι δεν αποτελούν παράταξη, αλλά παρέμβαση.

Δίπλα μου καθόταν μια φίλη μου αυτόνομη από άλλη σχολή.
-Εσείς τι είστε; τη ρώτησα.
Σχήμα, παρέμβαση, πρωτοβουλία, ή παράταξη;
-Εμείς είμαστε μόρφωμα (sic), απάντησε.
Ναι ρε, αυτό είναι.
Α, εσείς είστε πιο γαμάτοι! Ε τότε εσάς θα ψηφίσω...

Όπως λέει και μια άλλη φίλη μου πολιτικάρια, εδώ περνάμε καλύτερα κι από δημόσια υπηρεσία.
Το αστείο είναι εσωτερικό δικό μας, δεν απαιτώ να κάνετε τον ίδιο συνειρμό και να γελάσατε.
Αν το κάνατε παρόλα αυτά, έχετε ανέβει αυτομάτως στην εκτίμησή μου.