Ο Όργουελ άργησε ένα χρόνο

Μου τη δίνουν τα χρόνια πολλά.
Χωρίς στρουμφίτα ειδικά οι γιορτές δεν παλεύονται.
Με πόσους να προλάβει να πάει κι αυτή.

Τουλάχιστον με την στρουμφοεξέγερση αναβάλαμε τα χριστούγεννα. Και τώρα με τους παλαιστίνιους και την πρωτοχρονιά (αν και οι εξεγερμένοι δεν πολυασχολήθηκαν με το θέμα).
Οι ανούσιες ευχές για παγκόσμια ειρήνη και αγάπη ακούγονται διπλά γελοίες με όσα γίνονται στη λωρίδα της κόλασης που φτιάχνει το κράτος του ισραήλ.

Το ρολόι μοιάζει σταματημένο 23 χρόνια πριν.
Το 85 που οι μπάτσοι δολοφονούσαν 15χρονους, οι μεγαλοδικηγόροι αναλάμβαναν την υπεράσπισή τους και το κράτος την κάλυψη αυτών και των υπουργών τους που παραιτήθηκαν για λόγους ευθιξίας. Η οποία είχε ημερομηνία λήξης κι έμεινε εκτός ψυγείου.

Το 85 που η ατα έμεινε κουτσουρεμένη σαν αναγνώριση εθνικής αντίστασης. Η κρίση χτυπούσε παλιά και νέα τζάκια κι ο αντιστασιακός (σεξο)μπόμπερ σημίτης έφτιαχνε σπέσιαλ πρόγραμμα σταθεροποίησης για τους μη προνομιούχους.
Οι οποίοι λίγους μήνες πριν είχαν πιστέψει τις υποσχέσεις του παπατζή για ακόμα καλύτερες μέρες κι αυξήσαν μαζί και το ποσοστό του δρακουμέλ(!).

Το 85 που ο φέρελπις γκόρμπι αναδεικνυόταν στην ηγεσία της μιας υπερδύναμης με τα συνθήματα της περεστρόικα και της γκλάσνοστ. Η μετάφρασή τους στην καθομιλουμένη αμερικανική νομίζω είναι "yes we can" και "the change we need".

Στόχος του μεταξύ άλλων να φύγουν οι σοβιετικοί από το αφγανιστάν και να βάλει τους αμερικανούς στο ιράκ, απ' το οποίο σήμερα θέλουν να απεμπλακούν.
Μόλις τώρα φαίνεται πόσο μακριά έβλεπε ο παμπόνηρος γκόρμπι.

Ο μπρέζνιεφ ήταν τότε η αιτία όλου του κακού. Επίτιμο μέλος του τοπ 5 θανάσιμων εχθρών του σεκ, μαζί με μπους, καραμανλή, μπερλουσκόνι και επικεφαλής το σύντροφο με το μουστάκι.
Τα απολιθώματα του κόσμου αυτού αναμένουμε την εμφάνιση του λεονίντ ιλίτς τάμπλογιου (προφορά τηλέπαθου) που κατά τας γραφάς (κατά βλαδίμηρον, άπαντα τ. 19, χωρίο 17, εκδόσεις προγκρές) θα είναι εξαδάχτυλος.
Μην κλαις παναγιά αλέκα. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φαρσοτραγωδία.
Αλλά το 85 είχε και τα καλά του.
Ο σαρτζετάκαρος στεφόταν τελευταίος βυζαντινός αυτοκράτορας. Ο άρης έπαιρνε πρωτάθλημα στο μπάσκετ (το πρώτο από τα επτά συνεχόμενα) ο παοκ στο ποδόσφαιρο κι η λάρισα το κύπελλο. Στις κινηματογραφικές αίθουσες έβγαιναν τα πέτρινα χρόνια και τα ναρκωτικά, ενώ στα βιντεο-κλαμπ ο ροζ γάτος και το τέταρτο και τελευταίο σίκουελ του ρόδα τσάντα και κοπάνα.

Το 1985 ήταν η χρονιά της κρίσης. Ο όργουελ έπεσε ένα χρόνο έξω στο 1984. Κι έτη φωτός έξω στη φάρμα των ζώων.
Εκεί έλεγε ότι τα γουρούνια στο τέλος γίνονταν άνθρωποι, δηλ καπιταλιστές. Ενώ είναι οι άνθρωποι που γίνονται γουρούνια τη σήμερον. Οι καπιταλιστές, το κράτος τους κι η συμμορία των προθύμων που τους στηρίζει.

Το 85 στις μέρες μας επέστρεψε πιο επίκαιρο από ποτέ (μαζί με τον όργουελ).
Επομένως ευτυχές το 1986!
Εμπρός για της γενιάς μας τα τσέρνομπιλ...