Μπομπ Ντίλαν

Αφορμές και ιδέες για κείμενα υπάρχουν πολλές. Μπρεζνιεφική στασιμότητα όμως μία.
Αυτή είναι που τις εμποδίζει να γίνουν και πράξη. Κι άντε μετά να πιάσουμε το πεντάχρονο. Το πολύ κανέναν δεκαπεντάχρονο.

Μια τέτοια αφορμή ήταν πχ το τελευταίο πριν του 2008.
Εκεί όπου -μεταξύ άλλων- η ιρλανδική οργάνωση άνθρωποι πάνω από τα κέρδη κατατάσσεται στην ευρωπαϊκή αντικαπιταλιστική αριστερά που διεργάζεται εντόνως αυτό το διάστημα.
Με το ίδιο σκεπτικό κι εγώ μπορώ να βαφτίσω το ακελ ευρωπαϊκή ακροαριστερά που τάσσεται με συνέπεια ενάντια στη διαχείριση του συστήματος.

Αν το κόμμα είναι το μόνο μπρεζνιεφικό απολίθωμα στην ευρώπη, τη μετάλλαξή του δε μπορεί παρά να τη διακρίνει κι αυτήν ελληνική μοναδικότητα. Για αμφότερους η εύρεση διεθνούς σημείου αναφοράς είναι πονεμένη ιστορία.

Όταν τα βρίσκουν στους διαδρόμους της βουλής, το ναρ τα βρίσκει με τους βρετανούς σεκίτες. Θέλει αρετή και τόλμη η ευρω-εκλογική συγκόλληση.
Εμείς πάλι αγαπήσαμε την κίνα μετά τον μάο (μαζί με τον ψυχίατρο) γιατί κανείς δε μπορεί να απαξιώνει το κκ κίνας με την τόση πείρα και το ένα εκατομμύριο μέλη. Ποσότητα διαλεκτικά αντιστρόφως ανάλογη με την ποιότητα, νόμος που αναλύεται στο κόκκινο βιβλιαράκι στο κεφάλαιο με τα πέντε μην και τα οκτώ ίσως.

Άλλη αφορμή ήταν οι φάκελοι του αλέξη για την αριστερά που τους ξαναείδα πρόσφατα. Με το λααγέτη μίμη να καταγγέλλει αντικαταστατικό πραξικόπημα βγαίνοντας από συνεδρίαση της κε το 91 και την αλέκα να λέει για το 89 ότι ήμασταν άπειροι! Και ότι το πόρισμα με την εαρ το 88 οι κεντρικοί επίτροποι το έμαθαν από τις εφημερίδες!
Μα γίνονται τέτοια μες στο κόμμα που λειτουργεί δημοκρατικά-συγκεντρωτικά; Προσωπικά το αποκλείω...
Πάντως κάθε εμπειρία για καλό...

Θα μπορούσε να 'ναι κι άλλες.
Οι τοίχοι του καυτατζογλείου, όπου κάποιοι με μπλε γράφουν: αλαβάνε να πληρώσεις τα σπασμένα και πιο κάτω κάποιοι απαντούν με μαύρο: αλαβάνε αμερικάνε. Με το δεύτερο άλφα κλεισμένο σε κύκλο...

Ή το όργανο της κε των μπάχαλων που κυκλοφόρησε με τον καλτ τίτλο: κουκουλοφόρος εμπνευσμένο από το λογότυπο του τοπικού αγγελιοφόρου.
Και κομμάτι στο πρωτοσέλιδο με τίτλο:
να ζήσουμε τον κομμουνισμό (ναι, εμείς κι ο μίσσιος. να το περάσουμε και από συνέλευση με σφραγίδα συλλόγου για να το κλειδώσουμε).
να διαδώσουμε την αναρχία (μαζί με τον ριζοσπάστη σε μαζικές εξορμήσεις υποθέτω).

Ή το κόκκινο τεύχος οκτωβρίου, που έπεσε πρόσφατα στα χέρια μου, με τον εκπληκτικό τίτλο: ο καπιταλισμός στα σκουπίδια.
Γιατί δεν το είχαμε σκεφτεί νωρίτερα; Ήταν πολύ απλό κατά βάθος, αρκεί να το τολμούσαμε.
Να το περάσουμε κι αυτό από συνέλευση, μαζί με το ψήφισμα για να ζήσουμε τον κομμουνισμό.

Γενικώς δηλ από ιδέες άλλο τίποτα.
Δυστυχώς όμως θα μείνουν απλώς τέτοιες προς το παρόν.
Αφενός γιατί ο υπολογιστής στο σπίτι μου κάηκε με αυτά που διάβαζε και τέθηκε νοκ άουτ. Οι πρώτες ιατρικές εκτιμήσεις κάνουν λόγο για αρκετά μεγάλο διάστημα αποχής από την ενεργό δράση.
Κατά συνέπεια η συχνότητα των κειμένων θα αραιώσει αισθητά. Αλλά η νίκη της αντεπανάστασης είναι προσωρινή κι η ανασυγκρότηση στα σκαριά (μαζί με το 14ο συνέδριο της κε του μπλοκ).

Αφετέρου γιατί το μπρεζνιεφικό απολίθωμα θα βρεθεί στην αθήνα για μερικές μέρες. Τα όνειρά του στην πρωτεύουσα το στείλαν για να μιλάει πάντα χαμηλόφωνα.
Όποιος ξέρει να προτείνει κάποιον γύρο που να παλεύεται σχετικά, ή κάποιο άλλο αξιοθέατο φαγώσιμο, επιβάλλεται να το κάνει.