Η κάθοδος των δωριέων (εμπειρίες από την αθήνα)

Το πιο καυτό σημείο των ημερών ντάουν τάουν είναι το ατ εξαρχείων. Κι εμείς ξεκινήσαμε το ταξίδι μας με τα αξιοθέατα. Από το πρώτο βράδυ κιόλας.

Η οικοδέσποινά μας είχε τη γιάφκα της στα εξάρχεια. Που δεν έχουν καλό γύρο, αλλά είναι πάντα ζεστά και φιλόξενα.
Έχουμε και κοβα εκεί. Με γραφεία στον τρίτο όροφο ενός κτιρίου (πολύ κοντά στο σημείο που σκότωσαν τον αλέξη) μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και το ωφέλιμο βεληνεκές αναρχικών με μολότοφ.

Δεν ξέρω γιατί δεν πήγαμε με τα πόδια ως εκεί από του ψυρρή και πήραμε ταξί. Ίσως μας πρόσταζε η ειμαρμένη.
Στο ταξί ευτυχώς δεν ξεχάσαμε κανέναν. Αφήσαμε όμως ενθύμιο τις βαλίτσες. Κι όταν το πήραμε πρέφα ήταν αργά για δάκρυα.

Ο ευκατάστατος γκασταρμπάιτερ που ήταν μαζί μας και κερδίζει 2.500€ το μήνα είπε να πάμε στους μπάτσους να δηλώσουμε απώλεια. Εγκεφάλου μεταξύ άλλων.
Στο άκουσμα της ιδέας η οικοδέσποινα χλώμιασε. Στο πανιασμένο βλέμμα της ζωγραφίστηκε η φρίκη του μέσου εξαρχειώτη για τους μπάτσους. Ανάμεικτη με μίσος και κοκτέιλ μολότοφ.

Πήγα μαζί με τον εύπορο φίλο ως τη γωνία. Μέσα δεν τόλμησα να μπω. Έχει και το γιούχου τα όριά του.
Αυτόν τον άφησαν κανονικά. Με παλαιστινιακό και δερμάτινο.
Ίσως τον περάσανε για δικό τους. Ίσως και να ήταν δικός τους. Και να πήγε για συνεννοήση.
Μέχρι την τρίτη που φτάσαμε γινόταν κακός χαμός. Και ξαναφούντωσε τη μέρα που φεύγαμε, παρασκευή απόγευμα. Σατανικές συμπτώσεις.

Φεύγοντας απ' το τμήμα ο σύντροφος είχε ανεβασμένο ηθικό και γραμμή κανέλλη. Πολύ καλοί άνθρωποι, έλεγε για τους μπάτσους. Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσω πως ο μισθός του είναι 2.500€ το μήνα.
Τις βαλίτσες όμως τις βρήκαμε χάρη στο δεύτερο πρόγραμμα που άκουγε ο ταξιτζής(!). Η ραδιοφωνία παίζει να είναι ο μόνος δημοφιλής θεσμός του κράτους. Όλα τα άλλα ο κόσμος τα βρίζει. Από εφορίες μέχρι τηλεόραση.

Το πρωί της δεύτερης μέρας συνεχίσαμε το τουρ στο σπίτι του γιώργου ρούση. Ενάντια στα προγνωστικά ο ρούσης ήταν νηφάλιος και δε μας υποδέχτηκε με τσιπουράκι. Του τσακίσαμε όμως τα μελομακάρονα.

Μες σε τρεις ώρες μάθαμε πολλά κι ενδιαφέροντα. Ανάμεσα σε άλλα πολλά παρασκήνια, που δε γράφονται όμως, γιατί θα εκθέσουμε κόσμο. Θα κρατηθούν στο αρχείο και θα δοθούν στη δημοσιότητα με την πάροδο 30ετίας, που θα γιορτάζουμε τα 90χρονα του ρούση και τα 120χρονα του κόμματος (να δω τι θα λέμε τότε στο σύνθημα με τις δεκαετίες).

Προς το παρόν τα ανακοινώσιμα σημεία είναι δύο.
Το πρώτο είναι η άποψή του για τον βαζιούλιν που ίσως στενοχωρήσει κάποιους αναγνώστες.
Του ρούση του θυμίζει κλασικό σοβιετικό θεωρητικό (με την κακή έννοια). Με τη γνωστή έμφαση στην ποσότητα, διαλεκτικά αποκομμένη από την ποιότητα (το οποίο παίζει να ήταν και ο βασικός οικονομικός νόμος του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε). Όπου οι συγγραφείς πληρώνονταν με τη σελίδα και ανέλυαν σε εκατό σελίδες πράγματα που θα μπορούσαν να πουν σε πέντε.

Πέρα από αυτό κολλάει και στην περιοδολόγηση του βαζιούλιν και τα πολλά στάδια που βάζει στο σοσιαλισμό. Η ρουσική αντίληψη βασίζεται στο ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι αυτοτελής κοινωνία αλλά μετάβαση στον κομμουνισμό. Πρέπει επομένως να υπάρχει προτσές απονέκρωσης, που να οδηγεί εμφανώς στον κομμουνισμό, διαφορετικά δε μπορεί να γίνεται λόγος για σοσιαλισμό (κι αυτός είναι μεταξύ άλλων ο λόγος που ο ρούσης θεωρεί ότι δεν υπήρχε ο υπαρκτός στη σοβιετική ένωση).

Το δεύτερο σημείο είναι η στάση του απέναντι στο κόμμα, το τιμημένο όπως το αναφέρει συνεχώς ο ίδιος.
Από το δύο κάπα κι ένα ε που φωνάζουμε κάθε που έχει εκλογές. Αλλά κι απ' το δε μπορώ να περιμένω που έμεινε απ' το γιούρο. Που συμπυκνώνουν την εσωτερική σύγκρουση, όλο τον πλούτο της αντίφασης που βιώνει μέσα του ο κομμουνιστής που δεν είναι πια μέλος. Αγάπη για το κόμμα μαζί με σαρκασμό κι αιχμηρή κριτική. Γκρίνια και ειρωνεία για πράγματα που τον νοιάζουνε και τον πονάνε.
Πότε θα πάψουμε να θεωρούμε αντικομματικά τέτοια άτομα;

Ο ρούσης λέει ότι το καλύτερο του το έχει πει ένας αναρχικός στο διαδίκτυο. Ότι είναι σαν τη μύγα που γυρίζει γύρω από το σκατό κι όλο πάει να φύγει, αλλά πάλι εκεί καταλήγει.
Ευτυχώς δεν το έχει γράψει παραέξω σε κανά άρθρό του. Θα του λέγαν ότι ρέπει προς την αναρχία κι ότι παρομοιάζει το κόμμα με σκατό. Και θα 'χαν και ντοκουμέντα.

Να πω και μια δική μου αίσθηση που απλώς επιβεβαίωσα και δεν έχει άμεση σχέση με το ρούση.
Παλιότερα βλέπαμε ότι η αλέκα δε γράφει καλά στο γυαλί και σκεφτόμασταν ποιος άλλος θα μπορούσε να μπει στη θέση της. Με αυτούς που έχουμε στο πολιτμπιρό όμως, μην το πείτε ούτε του παπά. Να φτύνουμε τον κόρφο μας μην πάθει τίποτα η αλέκα και τη διαδεχτεί κανείς από αυτούς.
Παρόλα αυτά, αν παρ' ελπίδα της συμβεί κάτι και δεν ορίσει αντικαταστάτη στη διαθήκη της, ξεκινάμε καμπάνια για τον τζιαντζή. Η μόνη λύση.

Το βράδυ πήγα στη συναυλία μας για την παλαιστίνη. Στις έξι έλεγε ο ρίζος, στις οκτώ πήγα εγώ για να την πετύχω στη μέση. Και τελικά την πέτυχα στο τέλος!
Τι διάολο, ούτε δυο ώρες δεν κράτησε; Είχε μετά άλλη συναυλία με μπάχαλα και το λήξαμε για να μη μας πετύχουν;

Μου είπαν ότι ο ζουγανέλης είπε κάτι για τους μαλάκες τους συμπολίτες μας που δεν ήρθανε. Το ψιθύρισε φεύγοντας, αλλά το έπιασε το μικρόφωνο.
Κανείς δεν μένει όμως στο απυρόβλητο. Η συναυλία κράτησε λίγο γιατί οι πιο πολλοί τραγουδιστές βαριόντουσαν, δεν ήταν και να πληρωθούν κι έτσι είπαν δυο-τρία τραγούδια ο καθένας. Κάποιοι είχαν να εμφανιστούν κι αλλού στη συνέχεια.
Η μαρία δημητριάδη μόνη της, περισσότερη ώρα θα τραγουδούσε.

Ανάμεσα στους συμμετέχοντες ήταν κι ο μίλτος πασχαλίδης. Που στο τελευταίο φύλλο του πριν δίνει συνέντευξη και χώνει στο κόμμα για τη στάση του στα δεκεμβριανά με την προεξεγερσιακή κατάσταση.
Τι να γίνεται άραγε εκείνη η εκπομπή που είχε στον 902;

Βρεθήκαμε επίσης με επιφανή στελέχη του δημιουργικού μαρξισμού και αναπαρηγάγαμε γόνιμα διλήμματα, του τύπου κκε vs μπλοκ εξέγερσης, αθήνα vs μακεδονία (ποια φύρομ ρε) κοκ.
Ειδικά πάνω στο δεύτερο έχω να πω ότι ο γύρος τους δεν τρώγεται με τίποτα κι ότι αν τα βάλουμε κάτω να τα μετρήσουμε τον έχουμε πιο νόστιμο [τον γύρο]. Για μεγαλύτερο δεν το συζητώ καν.
Συν τοις άλλοις εμείς οι δωριείς έχουμε δει και dvd για τον οκτώβρη του 93, με το σοβιετικό κυριούλη, οπότε υπερέχουμε σαφώς.

Κατά τα άλλα η πόλη είναι φρενοκομείο.
Το πλήθος στην ομόνοια είναι πιο πυκνό από προεκλογική συγκέντρωση του πασόκ (όπου καθαρίζει ο μπιρσίμ με αλχημείες). Όταν πετύχαινα δύο πράσινα φανάρια στη σειρά πανηγύριζα. Κι ως πεζός κι ως επιβάτης.

Απ' όσα είδα μόνο τα εξάρχεια μου ήταν οικεία. Φιλόξενη περιοχή. Καμία σχέση με άβατο. Αφού παρασύρθηκα σε κάποια φάση και φώναζα πάνω στην κουβέντα για το κόμμα, αλλά ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Γενικώς μου βγήκαν αντανακλαστικά σε αυτό το ταξίδι. Βγήκε ο κνίτης που κρύβω μέσα μου (όλοι έχουμε έναν). Να ξαναδώσω άραγε βιογραφικό; Αφού δε θα με πάρουν...

Στο τέλος της μέρας πέρασα όμορφες κι ευτυχισμένες ώρες περιμένοντας το λεωφορείο για γλυφάδα. Τέτοιες στιγμές σου έρχονται οι καλύτερες σκέψεις. Άμα δε βρω δουλειά και πεινάσω θα ανοίξω μια καντίνα με βρώμικα (σαν αυτά που φάγαμε στο μενίδι) και θα την ονομάσω το 89. Σίγουρη επιτυχία.

Οι ώρες κυλούσαν ευχάριστα, αλλά το 154 δε φαινόταν στον ορίζοντα. Περνάει μία το 171. Κοιτάω τον προορισμό, βάρκιζα. Το αγνοώ. Περνάει μετά και δεύτερη, λέω πλάκα μας κάνει. Δε γαμιέται, άμα περάσει και τρίτη θα το πάρω, σκέφτομαι.
Τελικά ήρθε για γλυφάδα και γλιτώσαμε τις υπογραφές. Το διαολάκι με φάτσα τσιριμώκου πάνω δεξιά μου εξαφανίστηκε.

Καλά ήταν, να ξαναπάμε...