Σοβιετικό απολίθωμα

Είναι παράνοια να συμπαθεί κανείς -κριτικά έστω- τη σοβιετία και την ίδια στιγμή να στήνει το κόμμα απέναντι και να το βρίζει. Αφού είναι το ίδιο πράγμα!

Το κάνουν αυτό αρκετοί αναγνώστες, που μια χαρά σύντροφοι είναι, δεν τους τη λέω. Αλλά σα σκεπτικό θυμίζει λίγο τα κριτήρια που έχουμε στο κίνημα για αλληλεγγύη.
Ό,τι είναι μακριά το στηρίζουμε εύκολα κι ανώδυνα. Το ίδιο πράγμα εντός των τειχών, αν δεν είναι δικό μας, είναι από ύποπτο έως προδοτικό.

Αν υπήρχε μετεμψύχωση το κόμμα στην επόμενη ζωή του θα ήταν ο μιχαήλ σουσλόφ. Με όσα καλά και κακά συνεπάγεται αυτό. Ηρωικό και γραφειοκρατικό. Δημιουργικό και δογματικό. Λύση και πρόβλημα μαζί.

Το κόμμα έζησε και μεγάλωσε μαζί με τη σοβιετία. Αν και προς λύπη πολλών δεν πέθανε μαζί της. Που είναι το ιδανικό τέλος για έναν μεγάλο έρωτα.

Μαζί της πέρασε όλα τα στάδια ανάπτυξης κι όλες τις αρρώστειες, παιδικές και γεροντικές. Σαν το ανδρόγυνο που είναι μαζί από το δημοτικό.
Γεννήθηκαν με ένα χρόνο διαφορά κι έχουν δέκα μέρες διαφορά στα γενέθλια.
Έφτασαν στην κορύφωσή τους την ηρωική δεκαετία του 40. Να έχουν κάτι επαναστατικό να διηγούνται στα εγγόνια τους για να τα πείθουν.

Μετά, το κόμμα έζησε τη δική του αποσταλινοποίηση με το ζαχαριάδη. Τη δική του μπρεζνιεφική στασιμότητα στα ποσοστά του μεταπολιτευτικά, με τις απαραίτητες αυταπάτες(;) για ειρηνικό πέρασμα με τις δυνάμεις της αλλαγής. Την περεστρόικά του με τον ανανεωτή ανδρουλάκη που ήταν το παιδί θαύμα του περισσού. Σαν τον μπουχάριν ένα πράγμα. Ο οποίος αποκαταστάθηκε το 88, 50 χρόνια μετά το θάνατό του (από μη φυσικά αίτια). Την χρονιά του πορίσματος κκε-εαρ, έργο ζωής για τον μίμη.

Κόμμα και μαμά πατρίδα έζησαν μαζί τις διπλές ανατροπές το 89 και το 91, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Αυτές της σοβιετίας σφράγισαν και τις εγχώριες.
Το αντίστροφο δυστυχώς δεν κατέστη δυνατό. Η κομσομόλ-ναρ κι ο λιγκατσόφ που διαφώνησε με τον τζανετάκη ήταν η μόνη μας ελπίδα. Αλλά τους έφαγαν νωρίς.

Ο ράφα (ένας είναι ο ράφα) λέει ότι ο μπρεζνιεφισμός ήταν σταλινισμός χωρίς αίμα. Και κάποιοι άλλοι λένε ότι η αλέκα είναι σαν τον στάλιν χωρίς μουστάκι. Απ' τα καλύτερα κοπλιμέντα που μπορείς να πεις σε συντρόφισσα παλιάς κοπής.

Δεν έφταιγε όμως ο σύντροφος με το μουστάκι στην κορυφή. Αυτός καλός άνθρωπος ήτανε κατά (πολύ) βάθος.
Οι διάφοροι ζντάνοφ από τα κάτω [Του] και δεξιά φταίγανε. Που βγάλαν τις μάζες απ' το προσκήνιο κι εφαρμόζαν σοσιαλισμό χωρίς αυτές. Από τα πάνω και κεντρι(στι)κά.

Σήμερα το κόμμα έμεινε χωρίς μαμά πατρίδα, το τελευταίο μπρεζνιεφικό απολίθωμα στην ευρώπη. Αλλά από τότε που ορφανέψαμε, μάλλον καλύτερα πατάμε. Καμία σχέση με την παιδική χαρά του 91.

Όποιος του ασκεί κριτική σήμερα πρέπει να τα 'χει όλα αυτά κατά νου. Κι ας πει μετά ό,τι θέλει.
Ας μας πει κομμουν-προδότες ή κομμουν-φασίστες. Ας γράψει το αρχιπέλαγος κολοζόφ και τη λιμνοθάλασσα γόντικα. Ας πει ότι συνεργαζόμαστε με ακροδεξιούς και φασίστες, όπως έκαναν οι σοβιετικοί στο μολότοφ-ρίμπεντροπ. Ή πιο μετά με βιντέλα και αμίν νταντά.
Ας πει ότι η σοβιετία είχε κρατικό καπιταλισμό κι ότι το κκε είναι αστικά υπεύθυνο κόμμα. Ας κάνει διασκευή τον μπεζαντάκο τραγουδώντας: οι αστοί τρομάξανε και κόμμα φτιάξανε να κλείσουν τα παιδιά των εργατών.
Ας αγαπήσει ή ας μισήσει το κόμμα μαζί με τη σοβιετία.
Αλλά όχι να τα διαχωρίζει μετά θάνατον (ο μόνος που τα χώρισε) και να κρατάει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Αφού το ίδιο πράγμα είμαστε!

Αν είναι συνεπής σε αυτό, ας πει μετά ό,τι θέλει.
Πολλοί από όσους μας βρίζουν εξάλλου, κατά βάθος μας αγαπάνε. Το μίσος είναι η άλλη όψη της αγάπης.
Αν δε μας αγαπούσαν θα αδιαφορούσαν.