Χτες το απόγευμα ο Ζοφρουά έφερε στο σχολείο μια μεγάλη μπάλα και στο διάλειμμα, ο Σουπιάς (ο επιστάτης μας) του είπε: "Να μην παίξεις μ' αυτή τη μπάλα γιατί θα σπάσεις κανένα τζάμι ή θα χτυπήσεις κανέναν".
Τότε ο Ζοφρουά πήρε τη μπάλα του και πήγε πιο πέρα και την ώρα που ο Σουπιάς μιλούσε μ' ένα μεγάλο, βάρεσε μια δυνατή κλοτσιά στη μπάλα, αλλά ήταν πολύ άτυχος γιατί η μπάλα χτύπησε στον τοίχο, μετά το χέρι του Σουπιά κι ο Ζοφρουά έβαλε τα κλάματα. Ο Σουπιάς έγινε κατακόκκινος, μάζεψε τη μπάλα, έπιασε το Ζοφρουά από το χέρι και πήγαν κι οι τρεις στο διευθυντή. Και μετά ο Ζοφρουά δεν ξαναγύρισε γιατί ο Σουπιάς του έδωσε δυο μέρες αποβολή.
Όταν σχολάσαμε, ήμασταν όλοι πολύ στενοχωρημένοι γιατί ο Ζοφρουά είναι φίλος μας κι όταν τρώμε αποβολή γίνεται χαμός στα σπίτια μας και γιατί επιπλέον ο Σουπιάς είχε κρατήσει τη μπάλα, που ήταν τέλεια για να παίζουμε ποδόσφαιρο στην αλάνα.
-Αυτό δεν είχε δικαίωμα να το κάνει ο Σουπιάς, είπε ο Εντ.
-Ναι, είπα εγώ.
-Μπορεί να μην είχε το δικαίωμα, αλλά το έκανε, είπε ο Ρούφους.
-Α, ναι; είπε ο Εντ. Ε, λοιπόν κι εμείς θα του δείξουμε πως δεν είχε το δικαίωμα να το κάνει! Ξέρετε τι θα κάνουμε παιδιά; Αύριο το πρωί, θα έρθουμε όλοι νωρίς στο σχολείο κι όταν χτυπήσει ο Σουπιάς το κουδούνι για να μπούμε στην τάξη, εμείς δε θα μπούμε. Και μετά θα πούμε στο Σουπιά: Αν θέλετε να πάμε στην τάξη, πάρτε πίσω την αποβολή του Ζοφρουά και ξαναδώστε του τη μπάλα, καταλάβατε; Θα του δείξουμε εμείς!
Αυτή η ιδέα ήταν καταπληκτική κι όλοι φωνάξαμε "γιούπι, γιούπι, μπράβο"!
-Ναι, είπε ο Μεξάν, θα δουν πως η παρέα των Εκδικητών δεν αστειεύεται!
Η παρέα των Εκδικητών είμαστε εμείς και πραγματικά δεν αστειευόμαστε.
-Αν θέλετε να μπούμε στην τάξη, πάρτε πίσω την αποβολή του Ζοφρουά και δώστε του τη μπάλα, καταλάβατε; έτσι θα πούμε στο Σουπιά, είπε ο Εντ.
-Θα του δείξουμε εμείς! είπε ο Κλοτέρ.
-Συμφωνούμε όλοι λοιπόν; ρώτησε ο Ιωακείμ.
-Ναι! φωνάξαμε όλοι.
-Τα λέμε αύριο παιδιά! είπε ο Εντ.
Κι έφυγε με τον Ιωακείμ, που το σπίτι του είναι δίπλα στο δικό του και στο δρόμο του εξηγούσε τι θα λέγαμε αύριο στο Σουπιά. Εγώ ένιωθα πολύ περήφανος επειδή ανήκω σε μια φοβερή παρέα που δεν αστειεύεται. Ο Αλσέστ που περπατούσε δίπλα μου τρώγοντας ένα κρουασάν αναστέναξε βαθιά και πριν μπει στο σπίτι του μου είπε:
-Θα γίνει μεγάλη φασαρία αύριο.
Σ' αυτό είχε δίκιο ο Αλσέστ. Θα γινόταν μεγάλη φασαρία και ο Σουπιάς θα καταλάβαινε μια για πάντα ποιος είναι ο πιο δυνατός, εμείς ή αυτός.
Τη νύχτα δεν κοιμήθηκα καλά. Έτσι γίνεται πάντα όταν έχω κάτι σοβαρό να κάνω την επόμενη μέρα. Κι όταν η μαμά ήρθε να μου πει πως ήταν ώρα να σηκωθώ, ήμουνα ήδη ξύπνιος και πολύ εκνευρισμένος.
-Έλα σήκω, τεμπελάκο! μου είπε η μαμά.
Μετά με κοίταξε και με ρώτησε:
-Τι ύφος είναι αυτό Νικόλα; Τι έχεις;
-Δεν αισθάνομαι πολύ καλά, είπα.
Και είναι αλήθεια πως δεν αισθανόμουν καλά. Είχα έναν κόμπο στο λαιμό, πονούσε λίγο η κοιλιά μου και κρύωναν τα χέρια μου. Η μαμά έβαλε το χέρι της στο μέτωπο και μου είπε:
-Ναι είσαι λίγο ιδρωμένος...
Ο μπαμπάς που έβγαινε από το μπάνιο μπήκε στο δωμάτιό μου και ρώτησε:
-Τι τρέχει; Τα συνηθισμένα πρωινά συμπτώματα πριν από το σχολείο;
-Δε μου φαίνεται πολύ καλά, είπε η μαμά. Αναρωτιέμαι αν... Ξέρεις ο συμμαθητής του ο Ανιάν πέρασε μαγουλάδες και...
-Μα τις πέρασε και ο Νικόλας τις μαγουλάδες, είπε ο μπαμπάς. Δείξε μου τη γλώσσα σου διαβολάκο!
Έβγαλα τη γλώσσα μου, ο μπαμπάς μου χάιδεψε τα μαλλιά και είπε:
-Νομίζω πως θα επιζήσεις! Άντε σβέλτα, φιλαράκο θ' αργήσεις. Και μην παίρνεις αυτό το ύφος. Αν στο σχολείο συνεχίσεις να μη νιώθεις καλά θα γυρίσεις σπίτι. Σύμφωνοι;
Κι εγώ σηκώθηκα. Πριν βγει από το δωμάτιό μου, ο μπαμπάς γύρισε και με ρώτησε:
-Μήπως έχεις κανένα πρόβλημα στο σχολείο;
-Όχι απάντησα.
Όταν έφτασα στο σχολείο τα παιδιά ήταν κιόλας στην αυλή και κανείς δε μιλούσε πολύ. Ο Κλοτέρ φαινόταν άρρωστος και ο Αλσέστ δεν έτρωγε.
-Είδατε τον Σουπιά παιδιά; είπε ο Εντ. Σε λίγο θα πάψει να χαμογελάει!
-Ναι είπε ο Ρούφους.
-Αυτός ο προδότης ο Ανιάν δεν είναι εδώ, οπότε κανείς δε θα μπει στην τάξη και χωρίς εμάς δε μπορούν να κάνουν μάθημα. Η δασκάλα όταν δε μας δει στην τάξη θα ρωτήσει τον Σουπιά τι συμβαίνει, εκείνος θα της πει κι αυτή θα πάει στο διευθυντή να παραπονεθεί για το Σουπιά. Θα σπάσουμε πολλή πλάκα, θα δείτε! είπε ο Εντ.
-Μα τι ακριβώς θα κάνουμε; ρώτησε ο Κλοτέρ.
-Όταν ο Σουπιάς χτυπήσει το κουδούνι, μας εξήγησε ο Εντ, όλοι οι άλλοι θα μπουν στις γραμμές, αλλά εμείς θα μείνουμε εδώ ακίνητοι. Τότε ο Σουπιάς θα έρθει να μας ρωτήσει γιατί δε μπαίνουμε στις γραμμές κι εμείς θα του πούμε: Πάρτε πίσω την αποβολή του Ζοφρουά και δώστε μας τη μπάλα, αλλιώς δε μπαίνουμε στην τάξη!
-Ποιος θα του το πει; ρώτησεο Κλοτέρ.
-Ξέρω γω; είπε ο Εντ. Εσύ, εσύ, ή εσύ.
-Εγώ; είπε ο Ρούφους. Γιατί εγώ; Στο κάτω κάτω δική σου ιδέα ήταν.
-Κατάλαβα, είπε ο Εντ, είσαι προδότης; Το ήξερα.
-Εγώ προδότης; φώναξε ο Ρούφους. Όχι κύριε, δεν είμαι προδότης! Αλλά δε μου αρέσει να με περνούν για βλάκα! Είναι εύκολο να βάζεις τους άλλους να κάνουν τα δύσκολα!
-Ναι, είπαν ο Κλοτέρ κι ο Μεξάν.
-Και πρώτον δεν είμαι υποχρεωμένος να κάνω ό,τι λες! φώναξε ο Ρούφους. Δεν είσαι ο αρχηγός της παρέας!
-Αφού είναι έτσι δε ανήκεις πια στην παρέα! είπε ο Εντ.
-Σκασίλα μου και τόσο το καλύτερο! φώναξε ο Ρούφους. Εγώ δεν είμαι δειλός να υπακούω σε σένα επειδή φωνάζεις πιο δυνατά από τους άλλους.
Κι ο Ρούφους έφυγε τρέχοντας.
-Άσ' τον να φύγει, είπε ο Εντ. Δε θέλουμε προδότες στην παρέα.
-Ναι, είπε ο Μεξάν. Όμως καλά λέει πως δεν είσαι εσύ ο αρχηγός. Έχει δίκιο!
-Α, έτσι; Ε, τότε πήγαινε κι εσύ με αυτόν τον προδότη, φώναξε ο Εντ.
-Αυτό θα κάνω! φώναξε ο Μεξάν. Δε μου αρέσει να με διατάζουν!
Κι έφυγε μαζί με τον Κλοτέρ και τον Ιωακείμ.
-Αφού μένουμε μόνο εμείς οι τρεις είπε ο Αλσέστ δεν έχει πια νόημα... Μπορούν να κάνουν μάθημα και χωρίς εμάς, άσε που θα φάμε σίγουρα αποβολή.
-Είσαι κι εσύ προδότης όπως οι άλλοι έτσι; είπε ο Εντ.
-Και να σου πω και κάτι άλλο; Στο κάτω-κάτω ο Ζοφρουά δεν είχε παρά να μην κάνει βλακείες! φώναξε ο Αλσέστ. Ο Σουπιάς του είχε πει να μην παίξει με την μπάλα του, δεν είχε παρά να καθίσει φρόνιμος!
-Μπα; Τώρα είσαι με το μέρος του Σουπιά; έκανε ο Εντ.
-Δεν είμαι με το μέρος κανενός, απάντησε ο Αλσέστ, αλλά δεν έχω καμία όρεξη να φάω αποβολή επειδή ένας βλάκας έκανε μια βλακεία! Μετά στο σπίτι μου γίνεται χαμός και μου απαγορεύουν να τρώω γλυκά. Για χάρη δηλ ενός βλάκα που πέταξε τη μπάλα του πάνω στον Σουπιά, να μη φάω εγώ φράουλες σαντιγί; Τι μας λες;
Κι ο Αλσέστ έφυγε δαγκώνοντας μια μπουκιά από ένα μεγάλο σάντουιτς με τυρί.
-Άντε φύγε κι εσύ λοιπόν! μου φώναξε ο Εντ. Τι κάθεσαι; Κι εσύ προδότης δεν είσαι;
-Προδότης εγώ; φώναξα. Όχι πιο πολύ από εσένα πάντως. Για ξαναπές το αν τολμάς!
Δεν προλάβαμε να παίξουμε ξύλο γιατί χτύπησε το κουδούνι, όμως καθώς προχωρούσαμε για να μπούμε στις γραμμές και να πάμε στην τάξη, είπα στον Εντ:
-Στο επόμενο διάλειμμα, θα σου δείξω εγώ ποιος είναι προδότης!
Αφήνω μια μέρα την εισήγηση για ανάγνωση και μετά θα προχωρήσουμε σε σημειολογική ανάλυση, συνειρμούς και τοποθετήσεις.
Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009
Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2009
Το όνομά μας είναι η ψυχή μας
-Βάση εαακ; Τι είναι αυτό;
-Σεκίτες, μου απάντησε ο σφος. Με αυτό το όνομα κατεβαίνουν στη δημοσιογραφία.
Κι άλλο όνομα; Αυτοί ξεπέρασαν κι εμάς, σκέφτηκα μέσα μου.
Και τι πάει να πει βάση; Σε αντίθεση με τους ναρίτες που είναι τα κεφάλια από πάνω;
Μια φωνή στο μυαλό άρχισε να φωνάζει το παλιό σύνθημα των 80'ς. Έξω οι βάσεις του θανάτου.
-Και το μερέντα πώς θα το πούμε τελικά;
-Το ποιο;
-Το μερέντα... το μεράντια ρε παιδί μου. Το του σπόρτιγκ.
Έλα ντε πώς θα το πούμε; Οι σεκίτες έβαλαν ήδη ψηλά τον πήχη της γραφικότητας. Πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας να τους περάσουμε.
Τίμιε αγωνιστή του εξωκοινοβουλίου, πρέπει να σε προειδοποιήσω. Το επίπεδο του μπλοκ σε αυτό το σημείο θα πέσει κατακόρυφα για τις ανάγκες του ποστ. Οι αυρότητες θα παραμεριστούν. Τα μαχαίρια θα φεύγουν πισώπλατα.
Ίσως κάποιοι αναγνώστες θυμώσουν και ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους σπάζοντας τζάμια, προβοκάροντας το μπλοκ και το κίνημα.
Αλλά είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Το όνομά μας είναι η ψυχή μας.
Η επικρατέστερη ονομασία για το νέο φορέα είναι το ΣΕΞ.
Το οποίο προφέρεται και ακούγεται ως σεξ, αλλά συλλαβίζεται ως ΣΕΚ-Σ. Αρκτικόλεξο που αναλύεται ως ΣΕΚ Σπόρτιγκ, ή σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή σε Σύνδεσμπς Επαναστατικής Κίνησης - Σπόρτιγκ, για να κρατάει τα προσχήματα.
Σε μια περαιτέρω γλωσσολογική παραφθορά το όνομα μπορεί να μετατραπεί σε ΣΕΧΤΑ (Συνομοσπονδία Εξεγερσιακής Χβοστικής Τριαλαρό Αριστεράς) Επαναστατών.
Μια άλλη ενωτική προσέγγιση προκρίνει τη σύγκλιση με τους ευρωπαίους συμμάχους και τη δημιουργική αξιοποίηση του αρκτικόλεξου του γαλλικού νακ. Οι μέχρι τώρα αποκρυσταλλωμένες προτάσεις που θα τεθούν σε ψηφοφορία είναι το ΑΛΜΑΝΑΚ (ΑΛτουσεριανή ΜΑρκουζιανή ΝΑρόντνικη Κίνηση) και η ΦΕΝΑΚΙ (ΦΕντεραλιστική ΝΑσερική Κίνηση) που φαίνεται να χάνει έδαφος λόγω ανορθογραφίας.
Μία τρίτη υποψηφιότητα που συζητιέται είναι το ΣΠΑΝΑΚΙ (ΣΠαρτακιστική ΑΝτιγραφειοκρατική Αριστερή ΚΙνηση) με σήμα τον ποπάι.
Στα υπόψην βρίσκεται και το ΦΑΚ (Φοιτητικό Αντικαπιταλιστικό Κόμμα).
Η τελευταία πρόταση μας εισάγει στην κατακτημένη αριστοφανική κουλτούρα των φοιτητικών σχημάτων της εαακ που μπορεί να συμβάλει δημιουργικά στα βαφτίσια του νέου φορέα.
Στα πλαίσια αυτά έχουν διαμορφωθεί και κατατεθεί μέχρι στιγμής ουκ ολίγες προτάσεις.
ΚΟΑΛΑ (ΚΟρπορατιστική ΑΛτουσεριανή Αριστερά)
ΜΠΙΦΤΕΚΙ (ΜΠολιβαριανή Ιδιότυπη Φλου Τυχοδιωκτική Εξεγερσιακή ΚΙνηση)
ΜΠΡΙΖΟΛΑ (ΜΠΡεζνιεφική Ιδιόρρυθμη Ζεν ΟΛοκληρωτική Αριστερά)
ΝΤΟΜΑΤΑ (ΝΤΟϊτσερική ΜΑϊουνϊκή Τεταρτοδιεθνίστικη Αριστερά)
ΚΑΦΕΣ (ΚΑστοριαδικός ΦΕνταγίν Σύνδεσμος)
ΒΙΑΓΚΡΑ (Βερμπαλιστική Ιδιώνυμη Αντιπολεμική ΓΚΡαμσιανή Αριστερά)
ΚΟΥΚΟΥΛΑ (ΚΟμμουνιστική Υπαρξιστική Κλιφική Ουβριεριστική Λακανική Αριστερά)
ΛΙΜΠΑ (ΛΙκβινταριστική ΜΠουχαρινική Αριστερά)
ΜΠΙΡΙΜΠΑ (ΜΠιτσακική Ιδιότροπη ΡΙζοσπαστική ΜΠεζανσνική Αριστερά)
ΚΑΜΠΑΜΑΡΟΥ (ΚΑρτεσιανοί ΜΠΑρόκ ΜΑχνοβικοί Ριζοσπάστες ΟΥβριεριστές)
ΚΡΟΣΣΕ (ΚΡοποτκιανή Σερζική ΣΕχτα)
ΕΑΑΚ (Εξγερσιακό Αμεσοδημοκρατικό Αντικαπιταλιστικό Κόμμα), αρκτικόλεξο που εξασφαλίζει την αναγνωρισιμότητα στο επαναστατικό υποκείμενο της σπουδάζουσας νεολαίας, που στις εκλογές λεηλατείται συνήθως από το σύριζα.
Ως αποπροσανατολιστικές και αναντίστοιχες του ύψους των περιστάσεων κρίθηκαν και δυστυχώς απορρίφθηκαν οι κάτωθι ιδέες:
ΜΠΑΦΟΣ (ΜΠελακουνικός Αγωνιστικός ΦΟνταμενταλιστικός Σύνδεσμος)
ΜΠΟΥΦΟΣ (Μεταμαρξιστική ΠΟΥλατζική ΦΟλκλορική Συλλογικότητα)
ΜΟΥΦΑ (Μετακομμουνιστική ΟΥτοπιστική Φιλελεύθερη Αριστερά)
ΦΙΑΣΚΟ (ΦΙλήδονη Αλκοολική Σουρεάλ Καλλιτεχνική Οργάνωση)
ΜΠΑΜΠΕΣΑ (ΜΠΑκουνινική ΜΠΕρσταϊνική Σαρτρική Αριστερά)
ΟΜΠΑ-ΜΑ (Όμιλος ΜΠΑμπεφικών-ΜΑνιχαϊστών)
ΧΑΡΑΚΙΡΙ (ΧΑοτική ΡΑφαηλιδική Κίνηση Ρομαντικών Ιδεαλιστών)
Αντιθέτως προβληματισμό και διχογνωμίες έχουν προκαλέσει οι υποψηφιότητες ΣΠΑΡΙΛΑΣ (ΣΠειροειδής Αντιεξουσιαστική ΡΙζοσπαστική ΛΑσαλική Σέχτα) και ΖΑΝΤΑ (ΖΑχαριαδική ΝΤούρα Αριστερά). Κάποιες ομάδες θέλουν το "ζήτα" της τελευταίας πρότασης να παραπέμπει στον όρο ζαπατίστας, ενώ κάποιες άλλες θέλουν το "ντ" να τεθεί προς αποκατάσταση του παρεξηγημένου Ευγένιου Ντίρινγκ.
Η αξιόλογη πρόταση ΑΡΤΗΑ (ΑΡιστερά ΤΗς ΑΝατροπής) εμπλουτίστηκε δημιουργικά με το συμπληρωματικό ΒΙΒΑΡΤΗΑ (ΒΙαια Βουλησιαρχική ΑΡιστερά ΤΗς ΑΝατροπής).
Η διάθεση κατευνασμού του εεκ εκφράστηκε δια των προτάσεων ΣΑΒΒΑΣ (Σταχανοβίτικος Αντορνικός Βεμπεριανός Βουδιστικός Ανατρεπτικός Συνασπισμός) και ΜΑΤΣΑ (Μεταμοντέρνα Αυτοδιαχειριζόμενη ΤΣομσκιστική Αρτιστερά), χωρίς δυστυχώς να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα.
Σε εξίσου ενωτικό πνεύμα κινήθηκαν κάποιες προτάσεις που ήθελαν να τονίσουν τον πολυσυλλεκτικό και ανοιχτό χαρακτήρα του νέου εγχειρήματος. Ενδεικτικά αναφέρουμε το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ (Πανελλήνια Ομοσμπονδία Τρεϊντγιουνιονικής Πρεομπραζενσκικής ΟΥτοπικής Ρουσιστικής Ιδεολογίας), τον ΚΟΣΥΓΚΙΝ (ΚΟμμουνιστική ΣΥγκόλληση ΓΚεριγιέρων ΙΝστρουκτόρων) και το ΤΕΦΑΛ (Τομεακή Επιτροπή ΦΑρκεπιστών ΑΛτουσεριανών).
Επειδή όμως το τεφαλ θεωρείται και είναι αντικολλητικό προκρίθηκε η ονομασία ΑΝΤΙΤΕΦΑΛ με την προσθήκη του επιθέτου αντικαπιταλιστικός και έμβλημα ένα τηγάνι της γνωστής εταιρείας με το κλασικό απαγορευτικό σήμα του σεκ.
Παρόμοιες προσθήκες έγιναν στις υποψήφιες ονομασίες ΚΚΕ (Καγκανοβιτσικό Κίνημα Εξέγερσης) και ΕΦΕΕ (ΕΦοδος Εξεγερθέντων Επαναστατών) που μετατράπηκαν σε ΑΝΤΙ-ΚΚΕ και ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ αντίστοιχα.
Κάποιες άλλες προτάσεις έβαλαν ως πρόταγμα το ενωτικό ψηφοδέλτιο εν όψει των ευρωεκλογών δίνοντας καλαίσθητα αποτελέσματα τύπου ΨΗΡΑ (ΨΗφοδέλτιο Ριζοσπαστικής Αριστεράς), ΨΗΧΩΣΥ (ΨΗφοδέλτιο ΧΩμεϊνιδικής ΣΥγκόλλησης) όπου παρατηρείται κι ένας μικρός αναγραμματισμός στα ομόηχα φωνήεντα και ΚΑΤΑΛΙΨΗ (Κλιφικό Αντισταλινικό Τροτσκιστικό Αταβιστικό Λεφεβρικό Ιονεσκικό ΨΗφοδέλτιο).
Υπήρξαν τέλος κάποιες παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για την υιοθέτηση ονομασίας που να μην απορρίπτει μηδενιστικά την 70χρονη σοβιετική πείρα. Καρποί αυτής της προσπάθειας ήταν η ΣΥΒΙΡΙΑ (ΣΥγκόλληση ΒΙολάγνας ΡΙζοσπαστικής Αριστεράς), το ΓΚΟΥΛΑΓΚ (ΓΚαντική ΟΥτοπική ΛΑφοντενική Γιούχου Κίνηση), το ΓΚΡΟΣΠΛΑΝ (ΓΚεβαρικοί Ριαζανοφικοί Οργουελικοί Σοσιαλιστικοί Πυρήνες ΛΑϊκών Νετσαγεφικών) και η ΚΟΜΕΚΟΝ (ΚΟΜμουνιστική Εξεγερσιακή Κινηματική Οικολογική Νεολαία) ως μετεξέλιξη της νΚΑ-κομσομόλ ΝΑΡ (Νεοχεγκελιανό Αγνωστικιστικό Ρεύμα).
Αλλά αυτές οι προσπάθειες ήταν καταδικασμένες σε αποτυχία δεδομένου του αντισοβιετισμού που διέπει το σύνολο των δυνάμεων του νέου φορέα.
Ο σοβιετικός κυριούλης λέει σχετικά ότι οι δύο κύριοι συνδετικοί ιδεολογικοί κρίκοι σεκ και ναρ είναι i) ο αντισοβιετισμός τους και ii) η σχεδόν μεταφυσική προσκόλληση στην αμεσοδημοκρατία, σε έναν σοσιαλισμό από τα κάτω. Αξίες δηλ εντελώς ξένες προς το παραδοσιακό κομμουνιστικό κίνημα.
Με αυτό που είπε με έβαλε σε σκέψεις.
Πέταξα στην άκρη το χαρτί με τα αρκτικόλεξα που είχα σημειώσει. Δεν χρειαζόταν πια, είχα βρει όνομα για το νέο φορέα.
Και το όνομα αυτού... αντισοβιετική ένωση.
Μεστό, απλό και σύντομο.
Πολλές φορές τα ονόματα δεν είναι διακοσμητικά. Λεν πολύ περισσότερα απ' όσα φανταζόμαστε.
Για τον φορέα του σπόρτιγκ όσο κι αν έψαξα δε βρήκα κάτι άλλο που να λέει περισσότερα για την ιδεολογία του.
Αντισοβιετική ένωση.
Το όνομά τους είναι η ψυχή τους...
-Σεκίτες, μου απάντησε ο σφος. Με αυτό το όνομα κατεβαίνουν στη δημοσιογραφία.
Κι άλλο όνομα; Αυτοί ξεπέρασαν κι εμάς, σκέφτηκα μέσα μου.
Και τι πάει να πει βάση; Σε αντίθεση με τους ναρίτες που είναι τα κεφάλια από πάνω;
Μια φωνή στο μυαλό άρχισε να φωνάζει το παλιό σύνθημα των 80'ς. Έξω οι βάσεις του θανάτου.
-Και το μερέντα πώς θα το πούμε τελικά;
-Το ποιο;
-Το μερέντα... το μεράντια ρε παιδί μου. Το του σπόρτιγκ.
Έλα ντε πώς θα το πούμε; Οι σεκίτες έβαλαν ήδη ψηλά τον πήχη της γραφικότητας. Πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας να τους περάσουμε.
Τίμιε αγωνιστή του εξωκοινοβουλίου, πρέπει να σε προειδοποιήσω. Το επίπεδο του μπλοκ σε αυτό το σημείο θα πέσει κατακόρυφα για τις ανάγκες του ποστ. Οι αυρότητες θα παραμεριστούν. Τα μαχαίρια θα φεύγουν πισώπλατα.
Ίσως κάποιοι αναγνώστες θυμώσουν και ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους σπάζοντας τζάμια, προβοκάροντας το μπλοκ και το κίνημα.
Αλλά είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Το όνομά μας είναι η ψυχή μας.
Η επικρατέστερη ονομασία για το νέο φορέα είναι το ΣΕΞ.
Το οποίο προφέρεται και ακούγεται ως σεξ, αλλά συλλαβίζεται ως ΣΕΚ-Σ. Αρκτικόλεξο που αναλύεται ως ΣΕΚ Σπόρτιγκ, ή σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή σε Σύνδεσμπς Επαναστατικής Κίνησης - Σπόρτιγκ, για να κρατάει τα προσχήματα.
Σε μια περαιτέρω γλωσσολογική παραφθορά το όνομα μπορεί να μετατραπεί σε ΣΕΧΤΑ (Συνομοσπονδία Εξεγερσιακής Χβοστικής Τριαλαρό Αριστεράς) Επαναστατών.
Μια άλλη ενωτική προσέγγιση προκρίνει τη σύγκλιση με τους ευρωπαίους συμμάχους και τη δημιουργική αξιοποίηση του αρκτικόλεξου του γαλλικού νακ. Οι μέχρι τώρα αποκρυσταλλωμένες προτάσεις που θα τεθούν σε ψηφοφορία είναι το ΑΛΜΑΝΑΚ (ΑΛτουσεριανή ΜΑρκουζιανή ΝΑρόντνικη Κίνηση) και η ΦΕΝΑΚΙ (ΦΕντεραλιστική ΝΑσερική Κίνηση) που φαίνεται να χάνει έδαφος λόγω ανορθογραφίας.
Μία τρίτη υποψηφιότητα που συζητιέται είναι το ΣΠΑΝΑΚΙ (ΣΠαρτακιστική ΑΝτιγραφειοκρατική Αριστερή ΚΙνηση) με σήμα τον ποπάι.
Στα υπόψην βρίσκεται και το ΦΑΚ (Φοιτητικό Αντικαπιταλιστικό Κόμμα).
Η τελευταία πρόταση μας εισάγει στην κατακτημένη αριστοφανική κουλτούρα των φοιτητικών σχημάτων της εαακ που μπορεί να συμβάλει δημιουργικά στα βαφτίσια του νέου φορέα.
Στα πλαίσια αυτά έχουν διαμορφωθεί και κατατεθεί μέχρι στιγμής ουκ ολίγες προτάσεις.
ΚΟΑΛΑ (ΚΟρπορατιστική ΑΛτουσεριανή Αριστερά)
ΜΠΙΦΤΕΚΙ (ΜΠολιβαριανή Ιδιότυπη Φλου Τυχοδιωκτική Εξεγερσιακή ΚΙνηση)
ΜΠΡΙΖΟΛΑ (ΜΠΡεζνιεφική Ιδιόρρυθμη Ζεν ΟΛοκληρωτική Αριστερά)
ΝΤΟΜΑΤΑ (ΝΤΟϊτσερική ΜΑϊουνϊκή Τεταρτοδιεθνίστικη Αριστερά)
ΚΑΦΕΣ (ΚΑστοριαδικός ΦΕνταγίν Σύνδεσμος)
ΒΙΑΓΚΡΑ (Βερμπαλιστική Ιδιώνυμη Αντιπολεμική ΓΚΡαμσιανή Αριστερά)
ΚΟΥΚΟΥΛΑ (ΚΟμμουνιστική Υπαρξιστική Κλιφική Ουβριεριστική Λακανική Αριστερά)
ΛΙΜΠΑ (ΛΙκβινταριστική ΜΠουχαρινική Αριστερά)
ΜΠΙΡΙΜΠΑ (ΜΠιτσακική Ιδιότροπη ΡΙζοσπαστική ΜΠεζανσνική Αριστερά)
ΚΑΜΠΑΜΑΡΟΥ (ΚΑρτεσιανοί ΜΠΑρόκ ΜΑχνοβικοί Ριζοσπάστες ΟΥβριεριστές)
ΚΡΟΣΣΕ (ΚΡοποτκιανή Σερζική ΣΕχτα)
ΕΑΑΚ (Εξγερσιακό Αμεσοδημοκρατικό Αντικαπιταλιστικό Κόμμα), αρκτικόλεξο που εξασφαλίζει την αναγνωρισιμότητα στο επαναστατικό υποκείμενο της σπουδάζουσας νεολαίας, που στις εκλογές λεηλατείται συνήθως από το σύριζα.
Ως αποπροσανατολιστικές και αναντίστοιχες του ύψους των περιστάσεων κρίθηκαν και δυστυχώς απορρίφθηκαν οι κάτωθι ιδέες:
ΜΠΑΦΟΣ (ΜΠελακουνικός Αγωνιστικός ΦΟνταμενταλιστικός Σύνδεσμος)
ΜΠΟΥΦΟΣ (Μεταμαρξιστική ΠΟΥλατζική ΦΟλκλορική Συλλογικότητα)
ΜΟΥΦΑ (Μετακομμουνιστική ΟΥτοπιστική Φιλελεύθερη Αριστερά)
ΦΙΑΣΚΟ (ΦΙλήδονη Αλκοολική Σουρεάλ Καλλιτεχνική Οργάνωση)
ΜΠΑΜΠΕΣΑ (ΜΠΑκουνινική ΜΠΕρσταϊνική Σαρτρική Αριστερά)
ΟΜΠΑ-ΜΑ (Όμιλος ΜΠΑμπεφικών-ΜΑνιχαϊστών)
ΧΑΡΑΚΙΡΙ (ΧΑοτική ΡΑφαηλιδική Κίνηση Ρομαντικών Ιδεαλιστών)
Αντιθέτως προβληματισμό και διχογνωμίες έχουν προκαλέσει οι υποψηφιότητες ΣΠΑΡΙΛΑΣ (ΣΠειροειδής Αντιεξουσιαστική ΡΙζοσπαστική ΛΑσαλική Σέχτα) και ΖΑΝΤΑ (ΖΑχαριαδική ΝΤούρα Αριστερά). Κάποιες ομάδες θέλουν το "ζήτα" της τελευταίας πρότασης να παραπέμπει στον όρο ζαπατίστας, ενώ κάποιες άλλες θέλουν το "ντ" να τεθεί προς αποκατάσταση του παρεξηγημένου Ευγένιου Ντίρινγκ.
Η αξιόλογη πρόταση ΑΡΤΗΑ (ΑΡιστερά ΤΗς ΑΝατροπής) εμπλουτίστηκε δημιουργικά με το συμπληρωματικό ΒΙΒΑΡΤΗΑ (ΒΙαια Βουλησιαρχική ΑΡιστερά ΤΗς ΑΝατροπής).
Η διάθεση κατευνασμού του εεκ εκφράστηκε δια των προτάσεων ΣΑΒΒΑΣ (Σταχανοβίτικος Αντορνικός Βεμπεριανός Βουδιστικός Ανατρεπτικός Συνασπισμός) και ΜΑΤΣΑ (Μεταμοντέρνα Αυτοδιαχειριζόμενη ΤΣομσκιστική Αρτιστερά), χωρίς δυστυχώς να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα.
Σε εξίσου ενωτικό πνεύμα κινήθηκαν κάποιες προτάσεις που ήθελαν να τονίσουν τον πολυσυλλεκτικό και ανοιχτό χαρακτήρα του νέου εγχειρήματος. Ενδεικτικά αναφέρουμε το ΠΟΤ-ΠΟΥΡΙ (Πανελλήνια Ομοσμπονδία Τρεϊντγιουνιονικής Πρεομπραζενσκικής ΟΥτοπικής Ρουσιστικής Ιδεολογίας), τον ΚΟΣΥΓΚΙΝ (ΚΟμμουνιστική ΣΥγκόλληση ΓΚεριγιέρων ΙΝστρουκτόρων) και το ΤΕΦΑΛ (Τομεακή Επιτροπή ΦΑρκεπιστών ΑΛτουσεριανών).
Επειδή όμως το τεφαλ θεωρείται και είναι αντικολλητικό προκρίθηκε η ονομασία ΑΝΤΙΤΕΦΑΛ με την προσθήκη του επιθέτου αντικαπιταλιστικός και έμβλημα ένα τηγάνι της γνωστής εταιρείας με το κλασικό απαγορευτικό σήμα του σεκ.
Παρόμοιες προσθήκες έγιναν στις υποψήφιες ονομασίες ΚΚΕ (Καγκανοβιτσικό Κίνημα Εξέγερσης) και ΕΦΕΕ (ΕΦοδος Εξεγερθέντων Επαναστατών) που μετατράπηκαν σε ΑΝΤΙ-ΚΚΕ και ΑΝΤΙ-ΕΦΕΕ αντίστοιχα.
Κάποιες άλλες προτάσεις έβαλαν ως πρόταγμα το ενωτικό ψηφοδέλτιο εν όψει των ευρωεκλογών δίνοντας καλαίσθητα αποτελέσματα τύπου ΨΗΡΑ (ΨΗφοδέλτιο Ριζοσπαστικής Αριστεράς), ΨΗΧΩΣΥ (ΨΗφοδέλτιο ΧΩμεϊνιδικής ΣΥγκόλλησης) όπου παρατηρείται κι ένας μικρός αναγραμματισμός στα ομόηχα φωνήεντα και ΚΑΤΑΛΙΨΗ (Κλιφικό Αντισταλινικό Τροτσκιστικό Αταβιστικό Λεφεβρικό Ιονεσκικό ΨΗφοδέλτιο).
Υπήρξαν τέλος κάποιες παρασκηνιακές διαβουλεύσεις για την υιοθέτηση ονομασίας που να μην απορρίπτει μηδενιστικά την 70χρονη σοβιετική πείρα. Καρποί αυτής της προσπάθειας ήταν η ΣΥΒΙΡΙΑ (ΣΥγκόλληση ΒΙολάγνας ΡΙζοσπαστικής Αριστεράς), το ΓΚΟΥΛΑΓΚ (ΓΚαντική ΟΥτοπική ΛΑφοντενική Γιούχου Κίνηση), το ΓΚΡΟΣΠΛΑΝ (ΓΚεβαρικοί Ριαζανοφικοί Οργουελικοί Σοσιαλιστικοί Πυρήνες ΛΑϊκών Νετσαγεφικών) και η ΚΟΜΕΚΟΝ (ΚΟΜμουνιστική Εξεγερσιακή Κινηματική Οικολογική Νεολαία) ως μετεξέλιξη της νΚΑ-κομσομόλ ΝΑΡ (Νεοχεγκελιανό Αγνωστικιστικό Ρεύμα).
Αλλά αυτές οι προσπάθειες ήταν καταδικασμένες σε αποτυχία δεδομένου του αντισοβιετισμού που διέπει το σύνολο των δυνάμεων του νέου φορέα.
Ο σοβιετικός κυριούλης λέει σχετικά ότι οι δύο κύριοι συνδετικοί ιδεολογικοί κρίκοι σεκ και ναρ είναι i) ο αντισοβιετισμός τους και ii) η σχεδόν μεταφυσική προσκόλληση στην αμεσοδημοκρατία, σε έναν σοσιαλισμό από τα κάτω. Αξίες δηλ εντελώς ξένες προς το παραδοσιακό κομμουνιστικό κίνημα.
Με αυτό που είπε με έβαλε σε σκέψεις.
Πέταξα στην άκρη το χαρτί με τα αρκτικόλεξα που είχα σημειώσει. Δεν χρειαζόταν πια, είχα βρει όνομα για το νέο φορέα.
Και το όνομα αυτού... αντισοβιετική ένωση.
Μεστό, απλό και σύντομο.
Πολλές φορές τα ονόματα δεν είναι διακοσμητικά. Λεν πολύ περισσότερα απ' όσα φανταζόμαστε.
Για τον φορέα του σπόρτιγκ όσο κι αν έψαξα δε βρήκα κάτι άλλο που να λέει περισσότερα για την ιδεολογία του.
Αντισοβιετική ένωση.
Το όνομά τους είναι η ψυχή τους...
Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009
Η θάλασσα μέσα μου
Ιπποκράτειο. Πόνος. Όχι πολύς όμως, θα τον αγνοήσω.
Μπα, δε γίνεται, πονάει συνέχεια. Χτυπάει παντού, γεμίζει το μυαλό, κάθε κύτταρο, υπάρχει μόνο αυτό, τίποτα άλλο.
Το μεσουλίντ είναι το όπιο του λαού που τον λυτρώνει.
Αν μπορεί, ας κάνει χωρίς αυτό.
Φίλε, μήπως σου βρίσκεται καμιά τζούρα παυσίπονο;
Κάπου εκεί ο ασθενής συναντά την ξεχασμένη πίστη του στο θείο κι οι τραγόπαπες πελατεία για δούλεμα.
Οι σακατεμένοι κι οι μελλοθάνατοι είναι ιδανικό τάργκετ γκρουπ για εξορμήσεις με το σωτήρα και το όργανο του κσ τους.
Δεν είμαστε μάρτυρες του ιεχωβά, ή από κάποια αίρεση, είμαστε από την οργάνωση τάδε...
Μπράβο σύντροφε, κι εγώ με τους ορθόδοξους είμαι, τους αντισοβιετικούς ποτέ δεν τους πήγαινα.
Αν πας ως ιεχωβάς θα σε πιάσουν για προσηλυτισμό.
Κι αν είσαι ναρκομανής, όπως οι άστεγοι που έψαχναν στο ισόγειο καταφύγιο από το ψοφόκρυο, θα έρθουν να σε μαζέψουν οι μπάτσοι, να μη χαλάς την αισθητική του νοσοκομείου.
Αλλά αν ανήκεις σε παραεκκλησιαστική οργάνωση, σε καλύπτει το άσυλο και παίρνεις σβάρνα τα αμφιθέατρα για παρέμβαση και βιογραφικά.
Ο σοβιετικός κυριούλης πρόλαβε πάντως να τσακωθεί σε ένα επισκεπτήριο με έναν δικό τους γιατί απαίτησαν ησυχία να απαγγείλουν στους ασθενείς το ευαγγέλιο και του είπαν να κόψει το διάγγελμά του.
Όπως την κόβω τη δουλειά ο ν.509 του μέλλοντος, όταν βγει, θα απαγορεύει τον πολιτικό προσηλυτισμό και θα μας κλείνουν μέσα δέκα-δέκα. Αν έχει και καμιά παράγραφο για το πρήξιμο, θα είναι εντελώς φωτογραφικός.
Ο αστός άθεος από την άλλη, μπροστά στον πόνο, ανακαλύπτει την απελπισία και τον εαυτούλη του. Όπως ο ήρωας του όργουελ στο 1984.
Μακριά απ' τον κώλο μου κι όπου θέλει ας είναι. Και στη σύντροφό μου ακόμα, αρκεί να μην είναι σε μένα.
Η οπτική του όργουελ δεν χωρούσε τη στάση των κομμουνιστών απέναντι στον πόνο και τα βασανιστήρια.
Κάποιοι σήμερα τους θεωρούν θρησκόληπτους νέου τύπου. Το κόμμα ήταν ο θεός απ' όπου αντλούσαν δύναμη για να αντέξουν.
Η ελληνική είναι εξαιρετικά πλούσια γλώσσα. Για τα κρεμαστάρια υπάρχουν ένα σωρό συνώνυμα.
Όποιος εξακολουθεί να μη βλέπει καμία διαφορά μπορεί να διαβάσει (ξανά) την απολογία του μπελογιάννη.
Χειρουργείο. Γύρω μου μασκοφόροι που έχουν δώσει τον όρκο του χασάπη. Ιμπεριαλιστική περικύκλωση.
Γιατί δε βγάζετε τις μάσκες σας δειλοί; Προβοκάτσια...
Εκεί δε βοηθάν ούτε θεός, ούτε κόμμα. Αναρχία σκέτη.
Το μόνο που κινείται είναι το βλέμμα. Το σώμα δεν υπακούει σε καμιά εντολή.
Τα νεύρα απονεκρώθηκαν μαζί με το κράτος. Οι ιμάντες μεταβίβασης κρατικών εντολών τέθηκαν εκτός λειτουργίας μαζί με τα συνδικάτα. Ο κεντρικός σχεδιασμός παραλύει. Τα άκρα αυτονομούνται σα βαλτικές δημοκρατίες. Δεν κινείται τίποτα. Μπρεσνιεφική στασιμότητα.
Νιώθω σαν τον μπαρδέμ στο η θάλασσα μέσα μου.
Προλαβαίνω να σκεφτώ ότι κι εγώ στη θέση του μάλλον ευθανασία θα ήθελα.
Η ζωή θέλει αξιοπρέπεια. Ό,τι κι αν λεν οι γύρω σου είναι εκ του ασφαλούς. Εσύ ξέρεις πως την έχεις χάσει.
Το ναρκωτικό φτάνει στο κεφάλι και φέρνει το τέλος.
Λυτρώσεις υπάρχουν πολλές. Η ευθανασία σκοτώνει, αυτή είναι η διαφορά.
Κοιμάσαι με καθαρή συνείδηση και ξυπνάς βρώμικος είκοσι χρόνια πριν.
Την παρθενιά μας επανορθώσανε σφιχτά με ράμματα.
-Μα αδερφή, μερική νάρκωση δεν είπατε θα μου κάνετε;
-Σου έβαλαν ένα επισκληρίδιο να κοιμηθείς, να μη φρικάρεις με τα αστεία που θα λένε, μου είπε χαμογελώντας. Ανάμεσα στα δόντια της είχε μείνει ένα κομματάκι δυόσμο από τα ντολμαδάκια.
Υπήρχε και συνέχεια. Μετά τις συναινέσεις, έρχονται οι ενέσεις. Η μία πίσω απ' την άλλη. Δεν είχε μείνει φλέβα απείραχτη. Άρχισα να πιστεύω πως την τελευταία θα μου την κάνουν στη γλώσσα.
Οι πιο πολλές ήταν αντιπηκτικές. Για το αίμα υποτίθεται. Αν και μέχρι στιγμής το μόνο που δεν πήζει και παραμένει σταθερά υγρό -παχύρρευστο στην καλύτερη- είναι ό,τι εξέρχεται δια της γνωστής οικωλογικής μεθόδου στην τουαλέτα.
Κατά τα άλλα πήξαμε στην ξάπλα και στη στασιμότητα τόσες μέρες στο κρεβάτι.
Άμεση συνέπεια ήταν ότι κάθε φορά που σηκωνόμουν ένιωθα σαν διαλεκτική που την πήραν με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω και τη γύριζαν όρθια. Το κεφάλι βαρύ, το αίμα έτρεχε ποτάμι προς τα κάτω κι η φλέβα που είχε μάθει αλλιώς, φούσκωνε και πρηζόταν.
Οπότε ξαναγινόμουν οικειοθελώς εγελιανός με τα πόδια πάνω και τον μαρξ τον θυμόμουν μόνο για τουαλέτα και φαΐ.
Έχει και τα καλά της όμως η υπόθεση.
Καταρχήν έχεις την ευκαιρία να ζήσεις για λίγο στο επίκεντρο της προσοχής των άλλων.
Να νιώσεις πως σε αγαπάν τα δικά σου άτομα (μαλακία που στο δείχνουν τότε, αλλά τι να γίνει). Να εκμαιεύσεις λίγο περισσότερη αγάπη απ' όση σου αναλογεί.
Αν το παίξεις έξυπνα μπορείς να γίνεις μέχρι και χαϊδεμένο. Ανιάν στη θέση του ανιάν. Κάνοντας να σε ζηλεύουν τα άλλα παιδάκια γύρω σου (μικρά και μεγάλα). Που θα παν μετά σπίτι τους και θα βροντήξουν τη τσάντα τους στο πάτωμα φωνάζοντας:
Είναι άδικο. Γιατί να μη μπορώ να σπάσω κι εγώ το χέρι μου όπως ο κλοτέρ;
Κι όποιος μπόρεσε κατάλαβε.
Συν τοις άλλοις ήταν ευκαιρία να νικήσω έναν από τους τελευταίους φόβους μου, το νυστέρι. Πλέον μένουν η ανεργία, η μοναξιά κι αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα. Α, και να μη μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.
Τους δύο πρώτους ειδικά δε βλέπω να τους νικάω τώρα στα κοντά.
Γενικά το πήρα ελαφρά, σαν εμπειρία που έπρεπε να ζήσω. Με μια χαζοχαρούμενη διαλεκτική διάθεση, να βλέπω το θετικό διαλεκτικά δεμένο με την ατυχία.
Σαν τον κόκορα του αρκά, που πέφτει πάνω στον σκατζόχοιρο, χαμογελάει με τα αγκάθια στη μούρη γιατί έχει αποφασίσει να είναι αισιόδοξος κι ο σκατζόχοιρος λέει: πάλι σε ηλίθιο έπεσα.
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Με κάτι τέτοια πάντως ο κόσμος καταλαβαίνει το αυτονόητο. Η υγεία είναι σπουδαίο πράγμα.
Αν προχωρούσε λίγο ακόμα τη σκέψη του, θα καταλάβαινε ότι το ασφαλιστικό είναι σπουδαίο θέμα, η πρόνοια σπουδαίος θεσμός κι η σοβιετία που τα είχε λυμένα όλα αυτά σπουδαία χώρα με σπουδαίο σύστημα,
Αλλά αυτός το παίρνει αλλιώς και καταλήγει στο ότι ο θεός είναι μεγάλος...
Στα αποσιωπητικά ο καθένας εννοεί ό,τι θέλει.
Το αυτό ισχύει και για τους άθεους αγωνιστές.
Το σύστημα υγείας δεν είναι απλώς ένα δικαίωμα, που κάποιες χώρες το δίνουν και κάποιες όχι. Ο σοβιετικός κυριούλης λέει ότι είναι θέμα πολιτικής οικονομίας.
Πίσω από την εγχείριση που κάνεις και δεν πληρώνεις βρίσκονται ολόκληρες οικονομικές σχέσεις. Δεν είναι κάτι απλό για να το προσπερνάμε έτσι.
Το καταλαβαίνεις καλύτερα, όταν σκέφτεσαι τι ποσά θα πλήρωνες για την επέμβαση αν ήσουν ανασφάλιστος και δεν σε κάλυπτε το ταμείο σου.
Η επαφή με τους συγκρατούμενους στο θάλαμο είχε την πλάκα της. Κι ας γινόταν θάλαμος αερίων με τις οβίδες κρότου-οσμής που πετούσαν μετά το φαγητό.
Πνιγηρή μπόχα, αλλά άμα είσαι μέσα το συνηθίζεις. Και με τη ζωή κάπως έτσι γίνεται.
Αυτό που δεν παλευόταν ήταν όταν πήγαινε η κουβέντα στα πολιτικά.
Όλοι ίδιοι είναι...
Τον ξέρουμε και τον φλωράκη και τα καράβια που είχε (εγώ δεν τα ήξερα, μάλλον έμεινα πίσω από τις ιξιλίξεις που λέει κι ο σάμις).
Η οικουμενική με τον ζολώτα ήταν η καλύτερη κυβέρνηση. Γι' αυτό τη ρίξανε.
Eκεί ο εγκέφαλός μου λιποθύμησε και δεν πρόσεξα παρακάτω.
Το κκε δε θέλει να κυβερνήσει (λες να το λέει για τη βάρκιζα);
Μόνο να φωνάζει θέλει. (Α, έτσι. Είπα κι εγώ).
Κι ο σύριζα; Αυτοί φωνάζουν περισσότερο.
Τι να πεις; Εδώ υπάρχουν εξωκοινοβουλευτικοί που το πιστεύουν στα αλήθεια, αυτοί θα με πειράξουν;
Τις επόμενες μέρες φόρεσα ένα κόκκινο μπλουζάκι που γράφει Τι πλαστήρας, τι παπάγος κι οι βλακείες κόπηκαν μαχαίρι.
Με τους γιατρούς ήταν λίγο πιο εύκολο γιατί είχαν κι απεργία.
Το πρωί μιας απεργάσιμης ήρθε να μας εξετάσει ένας γιατρός πριν φύγει για καφέ στην παραλία όπως έλεγε.
-Ναι, αλλά πρώτα στο γεννηματά, του είπα, όπου καλούσε το σωματείο για αποκλεισμό.
Ναι, ναι, συμφώνησε απρόθυμα, προσπαθώντας από μέσα του να θυμηθεί πότε άνοιξε μαγαζί στην παραλία με αυτό το όνομα.
Κάποιοι ίσως περιμένουν υλικό για τις φαντασιώσεις τους με νοσοκόμες. Λυπάμαι, αλλά θα τους απογοητεύσω.
Σε μια ιστορία από τον ισοβίτη απειλούν έναν ασθενή να πάψει να γκρινιάζει γιατί θα του φέρουν τη μορφίνη να τον κοιμίσει. Η μορφίνη ήταν μια χοντρή νοσοκόμα που ερχόταν με ένα σφυρί και χτυπούσε στο κεφάλι όποιον είχε αϋπνίες.
Είμαι πεισμένος ότι η μορφίνη υπάρχει. Δουλεύει στην ορθοπεδική κλινική στο μπλε κτίριο στο ιπποκράτειο.
Δεν τόλμησα ποτέ να ρωτήσω πώς τη λένε.
Υπάρχουν βέβαια και πολύ όμορφες κοπέλες.
Αν και δε βλέπω τι το ρομαντικό -ή σεξουαλικό- μπορεί να υπάρχει σε τρυφερά ενσταντανέ, όπου σου αλλάζουν τον καθετήρα κι η απλυσιά σου μυρίζει από το δίπλα κρεβάτι.
Το υλιστικό συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε η κε του μπλοκ είναι ότι μετά το κείμενο για την ιατρική της αθήνας οι γιατροί με έβαλαν στο μάτι, με καταράστηκαν κι άντε να ξεμπλέξεις από αυτούς.
Εδώ ούτε ο στάλιν δεν πρόλαβε να τους εξοντώσει (βλέπε υπόθεση των γιατρών λίγο πριν πεθάνει). Ήταν οι μόνοι που του ξέφυγαν -αν όχι αυτοί που τον σκότωσαν.
Βοήθειά μας.
Κατά συνέπεια κρίνω σκόπιμο, έστω και καθυστερημένα, να αναλάβω αποκλειστικά την ευθύνη για το κείμενο συνομιλίες με την κρούπσκαγια. Οι απλουστευτικές διατυπώσεις που στρέβλωσαν την αλήθεια και τα όσα είπε η ναντιέζντα βαραίνουν αποκλειστικά εμένα και είναι ποιητική αδεία υπερβολές, απόρροια της δημιουργικής δημοσιογραφίας και της μεγάλης σοβιετικής δημοσιογραφικής σχολής με τις αρχές της οποίας γαλουχήθηκα από τα μικράτα μου.
Να υπενθυμίσω ότι στο βιβλίο του μίλοβαν τζίλας συνομιλίες με το στάλιν, από το οποίο ήταν εμπνευσμένος ο τίτλος του ποστ, το τρίτο και τελευταίο μέρος του φέρει τον τίτλο απογοητεύσεις.
Δε μπορούσα παρά να συμπεριλάβω κάτι αντίστοιχο για το κοινό.
Το μόνο που δεν έχω καταλάβει ακόμα και χρήζει περαιτέρω διερεύνησης στο μέλλον πάνω στην υπόθεση των γιατρών, είναι το εξής: το μπούτι, γιατί έπρεπε να μου το ξυρίσουν κατά τη διάρκεια της εγχείρισης;
Υστερόγραφο
Στα σχόλια κατά τη διάρκεια της απουσίας μου θα απαντήσω σταδιακά. Ευτυχώς είχα την άνεση να τα διαβάσω πολλές φορές και να τα χωνέψω, γιατί αλλιώς θα κατέφευγα σε κλισέ μελό ευχαριστίες από την πολλή συγκίνηση.
Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι πως θα διαψεύσω όλες τις πρσδοκίες, από τη μικρότερη ως τη μεγαλύτερη.
Ο θάλαμος δεν αεριζόταν πολύ λόγω κρύου, σε μπαλκόνι έχω να βγω κάτι εβδομάδες και γενικώς ο εγκέφαλος δεν παίρνει το οξυγόνο που χρειάζεται για να λειτουργεί καλά.
Για καθαρό αέρα θα πάμε μια και καλή στο τέλος...
Μπα, δε γίνεται, πονάει συνέχεια. Χτυπάει παντού, γεμίζει το μυαλό, κάθε κύτταρο, υπάρχει μόνο αυτό, τίποτα άλλο.
Το μεσουλίντ είναι το όπιο του λαού που τον λυτρώνει.
Αν μπορεί, ας κάνει χωρίς αυτό.
Φίλε, μήπως σου βρίσκεται καμιά τζούρα παυσίπονο;
Κάπου εκεί ο ασθενής συναντά την ξεχασμένη πίστη του στο θείο κι οι τραγόπαπες πελατεία για δούλεμα.
Οι σακατεμένοι κι οι μελλοθάνατοι είναι ιδανικό τάργκετ γκρουπ για εξορμήσεις με το σωτήρα και το όργανο του κσ τους.
Δεν είμαστε μάρτυρες του ιεχωβά, ή από κάποια αίρεση, είμαστε από την οργάνωση τάδε...
Μπράβο σύντροφε, κι εγώ με τους ορθόδοξους είμαι, τους αντισοβιετικούς ποτέ δεν τους πήγαινα.
Αν πας ως ιεχωβάς θα σε πιάσουν για προσηλυτισμό.
Κι αν είσαι ναρκομανής, όπως οι άστεγοι που έψαχναν στο ισόγειο καταφύγιο από το ψοφόκρυο, θα έρθουν να σε μαζέψουν οι μπάτσοι, να μη χαλάς την αισθητική του νοσοκομείου.
Αλλά αν ανήκεις σε παραεκκλησιαστική οργάνωση, σε καλύπτει το άσυλο και παίρνεις σβάρνα τα αμφιθέατρα για παρέμβαση και βιογραφικά.
Ο σοβιετικός κυριούλης πρόλαβε πάντως να τσακωθεί σε ένα επισκεπτήριο με έναν δικό τους γιατί απαίτησαν ησυχία να απαγγείλουν στους ασθενείς το ευαγγέλιο και του είπαν να κόψει το διάγγελμά του.
Όπως την κόβω τη δουλειά ο ν.509 του μέλλοντος, όταν βγει, θα απαγορεύει τον πολιτικό προσηλυτισμό και θα μας κλείνουν μέσα δέκα-δέκα. Αν έχει και καμιά παράγραφο για το πρήξιμο, θα είναι εντελώς φωτογραφικός.
Ο αστός άθεος από την άλλη, μπροστά στον πόνο, ανακαλύπτει την απελπισία και τον εαυτούλη του. Όπως ο ήρωας του όργουελ στο 1984.
Μακριά απ' τον κώλο μου κι όπου θέλει ας είναι. Και στη σύντροφό μου ακόμα, αρκεί να μην είναι σε μένα.
Η οπτική του όργουελ δεν χωρούσε τη στάση των κομμουνιστών απέναντι στον πόνο και τα βασανιστήρια.
Κάποιοι σήμερα τους θεωρούν θρησκόληπτους νέου τύπου. Το κόμμα ήταν ο θεός απ' όπου αντλούσαν δύναμη για να αντέξουν.
Η ελληνική είναι εξαιρετικά πλούσια γλώσσα. Για τα κρεμαστάρια υπάρχουν ένα σωρό συνώνυμα.
Όποιος εξακολουθεί να μη βλέπει καμία διαφορά μπορεί να διαβάσει (ξανά) την απολογία του μπελογιάννη.
Χειρουργείο. Γύρω μου μασκοφόροι που έχουν δώσει τον όρκο του χασάπη. Ιμπεριαλιστική περικύκλωση.
Γιατί δε βγάζετε τις μάσκες σας δειλοί; Προβοκάτσια...
Εκεί δε βοηθάν ούτε θεός, ούτε κόμμα. Αναρχία σκέτη.
Το μόνο που κινείται είναι το βλέμμα. Το σώμα δεν υπακούει σε καμιά εντολή.
Τα νεύρα απονεκρώθηκαν μαζί με το κράτος. Οι ιμάντες μεταβίβασης κρατικών εντολών τέθηκαν εκτός λειτουργίας μαζί με τα συνδικάτα. Ο κεντρικός σχεδιασμός παραλύει. Τα άκρα αυτονομούνται σα βαλτικές δημοκρατίες. Δεν κινείται τίποτα. Μπρεσνιεφική στασιμότητα.
Νιώθω σαν τον μπαρδέμ στο η θάλασσα μέσα μου.
Προλαβαίνω να σκεφτώ ότι κι εγώ στη θέση του μάλλον ευθανασία θα ήθελα.
Η ζωή θέλει αξιοπρέπεια. Ό,τι κι αν λεν οι γύρω σου είναι εκ του ασφαλούς. Εσύ ξέρεις πως την έχεις χάσει.
Το ναρκωτικό φτάνει στο κεφάλι και φέρνει το τέλος.
Λυτρώσεις υπάρχουν πολλές. Η ευθανασία σκοτώνει, αυτή είναι η διαφορά.
Κοιμάσαι με καθαρή συνείδηση και ξυπνάς βρώμικος είκοσι χρόνια πριν.
Την παρθενιά μας επανορθώσανε σφιχτά με ράμματα.
-Μα αδερφή, μερική νάρκωση δεν είπατε θα μου κάνετε;
-Σου έβαλαν ένα επισκληρίδιο να κοιμηθείς, να μη φρικάρεις με τα αστεία που θα λένε, μου είπε χαμογελώντας. Ανάμεσα στα δόντια της είχε μείνει ένα κομματάκι δυόσμο από τα ντολμαδάκια.
Υπήρχε και συνέχεια. Μετά τις συναινέσεις, έρχονται οι ενέσεις. Η μία πίσω απ' την άλλη. Δεν είχε μείνει φλέβα απείραχτη. Άρχισα να πιστεύω πως την τελευταία θα μου την κάνουν στη γλώσσα.
Οι πιο πολλές ήταν αντιπηκτικές. Για το αίμα υποτίθεται. Αν και μέχρι στιγμής το μόνο που δεν πήζει και παραμένει σταθερά υγρό -παχύρρευστο στην καλύτερη- είναι ό,τι εξέρχεται δια της γνωστής οικωλογικής μεθόδου στην τουαλέτα.
Κατά τα άλλα πήξαμε στην ξάπλα και στη στασιμότητα τόσες μέρες στο κρεβάτι.
Άμεση συνέπεια ήταν ότι κάθε φορά που σηκωνόμουν ένιωθα σαν διαλεκτική που την πήραν με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω και τη γύριζαν όρθια. Το κεφάλι βαρύ, το αίμα έτρεχε ποτάμι προς τα κάτω κι η φλέβα που είχε μάθει αλλιώς, φούσκωνε και πρηζόταν.
Οπότε ξαναγινόμουν οικειοθελώς εγελιανός με τα πόδια πάνω και τον μαρξ τον θυμόμουν μόνο για τουαλέτα και φαΐ.
Έχει και τα καλά της όμως η υπόθεση.
Καταρχήν έχεις την ευκαιρία να ζήσεις για λίγο στο επίκεντρο της προσοχής των άλλων.
Να νιώσεις πως σε αγαπάν τα δικά σου άτομα (μαλακία που στο δείχνουν τότε, αλλά τι να γίνει). Να εκμαιεύσεις λίγο περισσότερη αγάπη απ' όση σου αναλογεί.
Αν το παίξεις έξυπνα μπορείς να γίνεις μέχρι και χαϊδεμένο. Ανιάν στη θέση του ανιάν. Κάνοντας να σε ζηλεύουν τα άλλα παιδάκια γύρω σου (μικρά και μεγάλα). Που θα παν μετά σπίτι τους και θα βροντήξουν τη τσάντα τους στο πάτωμα φωνάζοντας:
Είναι άδικο. Γιατί να μη μπορώ να σπάσω κι εγώ το χέρι μου όπως ο κλοτέρ;
Κι όποιος μπόρεσε κατάλαβε.
Συν τοις άλλοις ήταν ευκαιρία να νικήσω έναν από τους τελευταίους φόβους μου, το νυστέρι. Πλέον μένουν η ανεργία, η μοναξιά κι αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα. Α, και να μη μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.
Τους δύο πρώτους ειδικά δε βλέπω να τους νικάω τώρα στα κοντά.
Γενικά το πήρα ελαφρά, σαν εμπειρία που έπρεπε να ζήσω. Με μια χαζοχαρούμενη διαλεκτική διάθεση, να βλέπω το θετικό διαλεκτικά δεμένο με την ατυχία.
Σαν τον κόκορα του αρκά, που πέφτει πάνω στον σκατζόχοιρο, χαμογελάει με τα αγκάθια στη μούρη γιατί έχει αποφασίσει να είναι αισιόδοξος κι ο σκατζόχοιρος λέει: πάλι σε ηλίθιο έπεσα.
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Με κάτι τέτοια πάντως ο κόσμος καταλαβαίνει το αυτονόητο. Η υγεία είναι σπουδαίο πράγμα.
Αν προχωρούσε λίγο ακόμα τη σκέψη του, θα καταλάβαινε ότι το ασφαλιστικό είναι σπουδαίο θέμα, η πρόνοια σπουδαίος θεσμός κι η σοβιετία που τα είχε λυμένα όλα αυτά σπουδαία χώρα με σπουδαίο σύστημα,
Αλλά αυτός το παίρνει αλλιώς και καταλήγει στο ότι ο θεός είναι μεγάλος...
Στα αποσιωπητικά ο καθένας εννοεί ό,τι θέλει.
Το αυτό ισχύει και για τους άθεους αγωνιστές.
Το σύστημα υγείας δεν είναι απλώς ένα δικαίωμα, που κάποιες χώρες το δίνουν και κάποιες όχι. Ο σοβιετικός κυριούλης λέει ότι είναι θέμα πολιτικής οικονομίας.
Πίσω από την εγχείριση που κάνεις και δεν πληρώνεις βρίσκονται ολόκληρες οικονομικές σχέσεις. Δεν είναι κάτι απλό για να το προσπερνάμε έτσι.
Το καταλαβαίνεις καλύτερα, όταν σκέφτεσαι τι ποσά θα πλήρωνες για την επέμβαση αν ήσουν ανασφάλιστος και δεν σε κάλυπτε το ταμείο σου.
Η επαφή με τους συγκρατούμενους στο θάλαμο είχε την πλάκα της. Κι ας γινόταν θάλαμος αερίων με τις οβίδες κρότου-οσμής που πετούσαν μετά το φαγητό.
Πνιγηρή μπόχα, αλλά άμα είσαι μέσα το συνηθίζεις. Και με τη ζωή κάπως έτσι γίνεται.
Αυτό που δεν παλευόταν ήταν όταν πήγαινε η κουβέντα στα πολιτικά.
Όλοι ίδιοι είναι...
Τον ξέρουμε και τον φλωράκη και τα καράβια που είχε (εγώ δεν τα ήξερα, μάλλον έμεινα πίσω από τις ιξιλίξεις που λέει κι ο σάμις).
Η οικουμενική με τον ζολώτα ήταν η καλύτερη κυβέρνηση. Γι' αυτό τη ρίξανε.
Eκεί ο εγκέφαλός μου λιποθύμησε και δεν πρόσεξα παρακάτω.
Το κκε δε θέλει να κυβερνήσει (λες να το λέει για τη βάρκιζα);
Μόνο να φωνάζει θέλει. (Α, έτσι. Είπα κι εγώ).
Κι ο σύριζα; Αυτοί φωνάζουν περισσότερο.
Τι να πεις; Εδώ υπάρχουν εξωκοινοβουλευτικοί που το πιστεύουν στα αλήθεια, αυτοί θα με πειράξουν;
Τις επόμενες μέρες φόρεσα ένα κόκκινο μπλουζάκι που γράφει Τι πλαστήρας, τι παπάγος κι οι βλακείες κόπηκαν μαχαίρι.
Με τους γιατρούς ήταν λίγο πιο εύκολο γιατί είχαν κι απεργία.
Το πρωί μιας απεργάσιμης ήρθε να μας εξετάσει ένας γιατρός πριν φύγει για καφέ στην παραλία όπως έλεγε.
-Ναι, αλλά πρώτα στο γεννηματά, του είπα, όπου καλούσε το σωματείο για αποκλεισμό.
Ναι, ναι, συμφώνησε απρόθυμα, προσπαθώντας από μέσα του να θυμηθεί πότε άνοιξε μαγαζί στην παραλία με αυτό το όνομα.
Κάποιοι ίσως περιμένουν υλικό για τις φαντασιώσεις τους με νοσοκόμες. Λυπάμαι, αλλά θα τους απογοητεύσω.
Σε μια ιστορία από τον ισοβίτη απειλούν έναν ασθενή να πάψει να γκρινιάζει γιατί θα του φέρουν τη μορφίνη να τον κοιμίσει. Η μορφίνη ήταν μια χοντρή νοσοκόμα που ερχόταν με ένα σφυρί και χτυπούσε στο κεφάλι όποιον είχε αϋπνίες.
Είμαι πεισμένος ότι η μορφίνη υπάρχει. Δουλεύει στην ορθοπεδική κλινική στο μπλε κτίριο στο ιπποκράτειο.
Δεν τόλμησα ποτέ να ρωτήσω πώς τη λένε.
Υπάρχουν βέβαια και πολύ όμορφες κοπέλες.
Αν και δε βλέπω τι το ρομαντικό -ή σεξουαλικό- μπορεί να υπάρχει σε τρυφερά ενσταντανέ, όπου σου αλλάζουν τον καθετήρα κι η απλυσιά σου μυρίζει από το δίπλα κρεβάτι.
Το υλιστικό συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε η κε του μπλοκ είναι ότι μετά το κείμενο για την ιατρική της αθήνας οι γιατροί με έβαλαν στο μάτι, με καταράστηκαν κι άντε να ξεμπλέξεις από αυτούς.
Εδώ ούτε ο στάλιν δεν πρόλαβε να τους εξοντώσει (βλέπε υπόθεση των γιατρών λίγο πριν πεθάνει). Ήταν οι μόνοι που του ξέφυγαν -αν όχι αυτοί που τον σκότωσαν.
Βοήθειά μας.
Κατά συνέπεια κρίνω σκόπιμο, έστω και καθυστερημένα, να αναλάβω αποκλειστικά την ευθύνη για το κείμενο συνομιλίες με την κρούπσκαγια. Οι απλουστευτικές διατυπώσεις που στρέβλωσαν την αλήθεια και τα όσα είπε η ναντιέζντα βαραίνουν αποκλειστικά εμένα και είναι ποιητική αδεία υπερβολές, απόρροια της δημιουργικής δημοσιογραφίας και της μεγάλης σοβιετικής δημοσιογραφικής σχολής με τις αρχές της οποίας γαλουχήθηκα από τα μικράτα μου.
Να υπενθυμίσω ότι στο βιβλίο του μίλοβαν τζίλας συνομιλίες με το στάλιν, από το οποίο ήταν εμπνευσμένος ο τίτλος του ποστ, το τρίτο και τελευταίο μέρος του φέρει τον τίτλο απογοητεύσεις.
Δε μπορούσα παρά να συμπεριλάβω κάτι αντίστοιχο για το κοινό.
Το μόνο που δεν έχω καταλάβει ακόμα και χρήζει περαιτέρω διερεύνησης στο μέλλον πάνω στην υπόθεση των γιατρών, είναι το εξής: το μπούτι, γιατί έπρεπε να μου το ξυρίσουν κατά τη διάρκεια της εγχείρισης;
Υστερόγραφο
Στα σχόλια κατά τη διάρκεια της απουσίας μου θα απαντήσω σταδιακά. Ευτυχώς είχα την άνεση να τα διαβάσω πολλές φορές και να τα χωνέψω, γιατί αλλιώς θα κατέφευγα σε κλισέ μελό ευχαριστίες από την πολλή συγκίνηση.
Το μόνο που μπορώ να υποσχεθώ είναι πως θα διαψεύσω όλες τις πρσδοκίες, από τη μικρότερη ως τη μεγαλύτερη.
Ο θάλαμος δεν αεριζόταν πολύ λόγω κρύου, σε μπαλκόνι έχω να βγω κάτι εβδομάδες και γενικώς ο εγκέφαλος δεν παίρνει το οξυγόνο που χρειάζεται για να λειτουργεί καλά.
Για καθαρό αέρα θα πάμε μια και καλή στο τέλος...
Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009
Στον γύψο
Για δες καιρό που διάλεξε να σπάσω το ποδάρι,
τώρα που μέρα-ενάντια θα γίνουνε ζευγάρι.
Τις ιδέες μας δεν μπορούν να τις βάλουν στον γύψο. Τη χώρα, το μόνο βέβαιο (ότι θα την βάλουν). Κατά πάσα πιθανότητα τη μέρα που θα κυκλοφορήσουμε με πρωτοσέλιδο τίτλο όπου θα εξηγούμε γιατί δεν θα το κάνουν.
Το πόδι όμως (ω ναι) μπορούσαν και επιβαλλόταν.
Ένεκα χρόνων αποχής από ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής η φυσική κατάσταση του κινήματος ήταν κακή. Το μοιραίο συνέβη στην πρώτη φάση του επαναστατικού προτσές. Κνήμη και περόνη κατέρρευσαν σαν Σοβιετικές Δημοκρατίες. Ακούστηκε ένα κραχ (οικονομικό) που διέλυσε τις σοσιαλιστικές δομές του αστραγάλου. Τη μοίρα της βάσης ακολούθησαν τα 120 κιλά του εποικοδομήματος.
Οι πρώτες εκτιμήσεις της κ.ε. του μπλοκ για τα αίτια της κατάρρευσης επισημαίνουν την ιμπεριαλιστική περικύκλωση, τα λάθη, τις υπερβολές και τις παρεκκλίσεις της ηγεσίας, τη διαστρέβλωση βασικών νομοτελειών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπως τον βασικό καθοδηγητικό ρόλο του κράτους, του κόμματος και του πάχους του σώματος.
Κάνουν επίσης λόγο για βαρύ αγωνιστικό χώρο, κάτι αηδίες που είχαν φάει τα αγριογούρουνα και άλλες παραμέτρους του πολιτικού εποικοδομήματος που δεν είναι της παρούσης να μελετηθούν εκτενώς λόγω της έλλειψης σχετικής βιβλιογραφίας.
Αλλά η ιστορία προχωράει με ζιγκ-ζαγκ, πισωγυρίσματα και κατάγματα. Είναι απλώς ένα μικρό βήμα πίσω, για να πάρουμε φόρα και να κάνουμε δύο άλματα στο κενό.
Όπως θα ‘λεγε ο μεγάλος Βλαντίμιρ Ιλίτς το κόκαλο έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε.
Το φάντασμα του Μπρεζνιεφισμού συνεχίζει να πλανάται πάνω από την Μπλογκόσφαιρα. Πιθανή ημερομηνία επιστροφής, κατά τας γραφάς, το ερχόμενο κομμουνιστικό Σάββατο.
Για την αντιγραφή των σκέψεων του μ.α. παπαγαλάκι του κρεμλίνου.
Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009
Τι είναι η διαλεκτική;
Εγώ βασικά σε αυτό το θέμα είμαι με τον μπουχάριν (πριν γίνει δεξιά αντιπολίτευση και ομολογήσει τη δολοφονία του κένεντι και του τζον λένον μεταξύ άλλων) που σύμφωνα με τον λένιν και τη διαθήκη του μια χαρά θεωρητικός ήταν, αλλά δεν είχε κατανοήσει τίποτα από διαλεκτική.
Φαντάσου δηλ να μην ήταν παιδί θαύμα σαν τον ανδρουλάκη τι θα είχε κατανοήσει από μαρξισμό.
Η διαλεκτική βασικά είναι το όπλο του ινστρούκτορα κάθε φορά που τα βρίσκει μπαστούνια και πέφτει σε αντιφάσεις.
Ρωτάς εσύ, μα πώς γίνεται κι έτσι και γιουβέτσι;
-Μα είναι διαλεκτικά δεμένα το έτσι και το γιουβέτσι σου απαντάει αυτός, κι η κουβέντα σταματάει μαζί με τη λογική. Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια της και τα δικά μου μένουν διαλεκτικά δεμένα πισθάγκωνα.
Ρωτούσες ξέρω γω το μαϊούνη, που γινόταν το φύγε να μη βλέπεις καλύτερα, τι γίνεται ρε παιδιά; Τι δημοκρατία έχουμε στην οργάνωση, άμα τη γραμμή την αλλάζει το κόμμα συγκεντρωτικά από τα πάνω;
-Μα είναι διαλεκτικά δεμένα το ένα με το άλλο. Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, ερχόταν η απάντηση.
Α, έτσι. Ο χέγκελ ίσως έκανε λόγο για συγκεντρωτικό δημοκρατισμό, γιατί αυτός έστησε τη διαλεκτική ανάποδα, με τα πόδια πάνω και το αίμα στο κεφάλι. Όπως μου ανέβαινε και μένα δηλ.
Τέτοια όμορφα τσιτάτα και λογοτεχνικές φρασούλες (τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω) έχουμε καταλάβει οι περισσότεροι από διαλεκτική.
Άρνηση της άρνησης, ενότητα και πάλη των αντιθέτων, η ποσότητα που μετατρέπεται σε ποιότητα. Πχ με τις ψήφους του κόμματος, που αλλάζουν τους συσχετισμούς υπέρ μας και μετατρέπονται διαλεκτικά σε καινούρια επαναστατική ποιότητα.
Κάτι είχα πάει να πιάσω κι εγώ από την άρνηση της άρνησης.
Η πρωτόγονη ήταν αταξική κοινωνία βασισμένη όμως πάνω στην ανάγκη και τη μάχη για την επιβίωση. Η άρνηση της πρωτόγονης συγκρότησης της κοινωνίας σε γένη και φυλές είναι οι ταξικές κοινωνίες. Kαι η άρνηση της άρνησης θα είναι ο κομμουνισμός και η επιστροφή στην αταξική κοινωνία σε ένα ανώτερο όμως στάδιο από το προηγούμενο το οποίο ο άνθρωπος θα το επιλέξει συνειδητά κι όχι πάνω στη βάση της τυφλής αναγκαιότητας.
Αλλά ο σοβιετικός κυριούλης μου το χάλασε.
Την άρνηση της άρνησης πρέπει λέει να την αντιλαμβανόμαστε κυρίως ως διατήρηση και μετασχηματισμό του παλιού μες στο καινούριο. Όχι σχηματικά με την απλοϊκή μορφή ναι-όχι-ναι.
Κάτσε ρε περικλή, ένα πράγμα κατάλαβα κι εγώ από διαλεκτική και μου το βγάζεις σκάρτο; Γιατί μου κόβεις τα φτερά;
Και το σχήμα χρήμα-εμπόρευμα-χρήμα του μαρξ στο κεφάλαιο τι είναι δηλ; Μέχρι νεωτέρας, εγώ λέω να το κρατήσω.
Με τον καιρό άρχισα να σκαμπάζω κι εγώ πέντε πράγματα. Δεν έλεγα τίποτα καινούριο, απλά καταλάβαινα αυτά που παπαγάλιζα πριν.
Το πρώτο πράγμα που αφομοίωσα ήταν να βλέπω τις πράξεις των ανθρώπων σα διανύσματα (διανυσματική αντίληψη της ιστορίας). Ένας τραβάει προς τα εδώ, άλλος απ' την αντίθετη και τελικά βγαίνει μια κοινή συνισταμένη, που κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν είχε ακριβώς κατά νου, γιατί επιδίωκε κάτι άλλο.
Κάπως έτσι (αλλά αρκετά καλύτερα) τα περιγράφει κι ο ένγκελς σε κάποιο σημείο που καταπιάνεται και αναλύει τον ιστορικό υλισμό.
Σημείο που συχνά ξεχνάνε όσοι κρίνουν πχ τη σοβιετία με γνώμονα το ιδανικό που έχουν στο κεφάλι τους κι όχι τις κοινωνικές δυνάμεις (διανύσματα) και το προς τα πού έσπρωχνε η καθεμιά.
Στον αντίποδα ελλοχεύει ο κίνδυνος του διαλεκτικού κεντρισμού, όπου αντί για διαλεκτική βγάζουμε μέσους όρους.
Το βασικό όμως για την διαλεκτική είναι ότι αποτελεί την τέχνη (επιστήμη) των αντιφάσεων.
Την επίγνωση ότι δεν υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο.
Υπάρχει η ζέβρα, τα σκυλάκια δαλματίας κι ο ασπρόμαυρος κινηματογράφος. Υπάρχει και το γκρίζο, σαν την πραγματικότητα που ζούμε, που είναι το κατεξοχήν πεδίο της διαλεκτικής και των αντιφάσεων.
Υπάρχουν όμως κι οι κρουέλες ντε βιλ που σκοτώνουν τα σκυλάκια δαλματίας και τη διαλεκτική. Με χαριτωμένα λογοπαίγνια για την κριτική των όπλων τινάζουν τη διαλεκτική και τα μυαλά μας στον αέρα. Η αθλιότητα της φιλοσοφίας...
Η διαλεκτική δεινοπαθεί όταν καταντάει τέχνασμα των σοφιστών και των τσαρλατάνων.
Κι από τέτοιους στον χώρο μας άλλο τίποτα. Για κάθε πρωτοπόρο του μαρξισμού, υπάρχουν άλλοι τόσοι κομπογιανίτες.
Πηγαίνουν μαζί, διαλεκτικά δεμένοι. Ενότητα και πάλη των αντιθέτων.
Κλασικό παράδειγμα διαλεκτικών αντιφάσεων είναι η σοβιετία.
Οι σοβιετολάτρες σκοτώνονται στον εμφύλιο με τους σοβιετομάχους, αλλά την ίδια αντιδιαλεκτική σκέψη έχουνε κατά βάθος. Σα δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ενότητα και πάλη των αντιθέτων.
Είναι νομοτελειακή η συγγένεια σκέψης.
Όταν βλέπεις μόνο ήρωες κι επαναστάτες στα πρώτα σοβιετικά χρόνια, λογικό είναι να ψάχνεις μετά τον προδότη που μας πούλησε και τα κατέστρεψε όλα.
Άλλο που εγώ νιώθω πιο κοντά μου τους σοβιετολάτρες. Τουλάχιστον είμαστε στην πλευρά του νομίσματος που βλέπει τον ήλιο.
Όμως η σοβιετία ήταν ηρωισμός και "προδοσίες" μαζί. Ανεπτυγμένος σοσιαλισμός μαζί με μπρεσνιεφική στασιμότητα. Εικόνα από το μέλλον ανάκατη με βρωμιές και παλιοπράγματα από την ανθρώπινη προϊστορία. Η μάχη του παλιού με το καινούριο. Και το ένα και το άλλο. Θρίαμβος και τραγωδία μαζί (όπως έγραφε ο βολγογκάνοφ για το στάλιν). Πολεμική συνύπαρξη.
Ο σύντροφος με το μουστάκι είναι ακόμα πιο κλασική περίπτωση.
Τι να πάρεις και τι να αφήσεις; Κοπτοραπτική να πάρεις μόνο τα καλά, δε γίνεται. Τον δέχεσαι όπως ακριβώς ήταν.
Ο σύντροφος προβιβάζεται με μηδέν και κόβεται με άριστα δέκα. Του παίρνουμε την κόλλα για να τον μηδενίσουμε (κλασικός μηδενισμός) αλλά του βάζουμε άριστα.
Προσοχή όμως, όχι πέντε. Το θέμα δεν είναι να πιάσει ίσα-ίσα τη βάση. Αλλά να δείξουμε ότι την πέρασε αλλά κι απέτυχε ταυτόχρονα. Οι μέσοι όροι είναι διαλεκτικός κεντρισμός. Στον οποίο ο μυστακοφόρος σύντροφος ήτανε μάστορας από τους λίγους.
Ας πάρουμε άλλο παράδειγμα, με το κόμμα (που βασικά είναι το ίδιο. Το κόμμα κι η σοβιετία ταυτίζονται).
Το αγαπάμε το κόμμα ή το βρίζουμε; Και τα δύο φυσικά (το δεύτερο απλώς με διαφορετική διατύπωση).
Το ένα ακριβώς εξαιτίας του άλλου. Όσοι το βρίζουν με τόση συνέπεια, δεν έπαψαν ποτέ κατά βάθος να το αγαπούν. Λένε ότι η επανάσταση δεν θα γίνει ποτέ από το κόμμα, ξέρουν όμως ότι χωρίς αυτό μέσα δεν θα γίνει με πολύ σοβαρούς όρους (για νίκη το συζητάμε στην πορεία).
Όπως λέει ο επιστήθιος φίλος του σοβιετικού κυριούλη (κάτι σαν τον ένγκελς) για τον ορισμό της διαλεκτικής, οι δυο πόλοι μιας διαλεκτικής σχέσης αλληοπροϋποτίθενται αλληλοαποκλειόμενοι.
Έτσι, να μιλάμε τη γλώσσα του λαού, για να τα πιάνει στουπόγαλο όσα του λέμε.
Μπορεί για κάποιους όλα αυτά να μοιάζουν αυτονόητες κοινοτοπίες. Στις μέρες μας όμως πρωτότυπα έχουν γίνει τα αυτονόητα. Διαλεκτικά δεμένα τα μεν με τα δε.
Φαντάσου δηλ να μην ήταν παιδί θαύμα σαν τον ανδρουλάκη τι θα είχε κατανοήσει από μαρξισμό.
Η διαλεκτική βασικά είναι το όπλο του ινστρούκτορα κάθε φορά που τα βρίσκει μπαστούνια και πέφτει σε αντιφάσεις.
Ρωτάς εσύ, μα πώς γίνεται κι έτσι και γιουβέτσι;
-Μα είναι διαλεκτικά δεμένα το έτσι και το γιουβέτσι σου απαντάει αυτός, κι η κουβέντα σταματάει μαζί με τη λογική. Η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια της και τα δικά μου μένουν διαλεκτικά δεμένα πισθάγκωνα.
Ρωτούσες ξέρω γω το μαϊούνη, που γινόταν το φύγε να μη βλέπεις καλύτερα, τι γίνεται ρε παιδιά; Τι δημοκρατία έχουμε στην οργάνωση, άμα τη γραμμή την αλλάζει το κόμμα συγκεντρωτικά από τα πάνω;
-Μα είναι διαλεκτικά δεμένα το ένα με το άλλο. Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, ερχόταν η απάντηση.
Α, έτσι. Ο χέγκελ ίσως έκανε λόγο για συγκεντρωτικό δημοκρατισμό, γιατί αυτός έστησε τη διαλεκτική ανάποδα, με τα πόδια πάνω και το αίμα στο κεφάλι. Όπως μου ανέβαινε και μένα δηλ.
Τέτοια όμορφα τσιτάτα και λογοτεχνικές φρασούλες (τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω) έχουμε καταλάβει οι περισσότεροι από διαλεκτική.
Άρνηση της άρνησης, ενότητα και πάλη των αντιθέτων, η ποσότητα που μετατρέπεται σε ποιότητα. Πχ με τις ψήφους του κόμματος, που αλλάζουν τους συσχετισμούς υπέρ μας και μετατρέπονται διαλεκτικά σε καινούρια επαναστατική ποιότητα.
Κάτι είχα πάει να πιάσω κι εγώ από την άρνηση της άρνησης.
Η πρωτόγονη ήταν αταξική κοινωνία βασισμένη όμως πάνω στην ανάγκη και τη μάχη για την επιβίωση. Η άρνηση της πρωτόγονης συγκρότησης της κοινωνίας σε γένη και φυλές είναι οι ταξικές κοινωνίες. Kαι η άρνηση της άρνησης θα είναι ο κομμουνισμός και η επιστροφή στην αταξική κοινωνία σε ένα ανώτερο όμως στάδιο από το προηγούμενο το οποίο ο άνθρωπος θα το επιλέξει συνειδητά κι όχι πάνω στη βάση της τυφλής αναγκαιότητας.
Αλλά ο σοβιετικός κυριούλης μου το χάλασε.
Την άρνηση της άρνησης πρέπει λέει να την αντιλαμβανόμαστε κυρίως ως διατήρηση και μετασχηματισμό του παλιού μες στο καινούριο. Όχι σχηματικά με την απλοϊκή μορφή ναι-όχι-ναι.
Κάτσε ρε περικλή, ένα πράγμα κατάλαβα κι εγώ από διαλεκτική και μου το βγάζεις σκάρτο; Γιατί μου κόβεις τα φτερά;
Και το σχήμα χρήμα-εμπόρευμα-χρήμα του μαρξ στο κεφάλαιο τι είναι δηλ; Μέχρι νεωτέρας, εγώ λέω να το κρατήσω.
Με τον καιρό άρχισα να σκαμπάζω κι εγώ πέντε πράγματα. Δεν έλεγα τίποτα καινούριο, απλά καταλάβαινα αυτά που παπαγάλιζα πριν.
Το πρώτο πράγμα που αφομοίωσα ήταν να βλέπω τις πράξεις των ανθρώπων σα διανύσματα (διανυσματική αντίληψη της ιστορίας). Ένας τραβάει προς τα εδώ, άλλος απ' την αντίθετη και τελικά βγαίνει μια κοινή συνισταμένη, που κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν είχε ακριβώς κατά νου, γιατί επιδίωκε κάτι άλλο.
Κάπως έτσι (αλλά αρκετά καλύτερα) τα περιγράφει κι ο ένγκελς σε κάποιο σημείο που καταπιάνεται και αναλύει τον ιστορικό υλισμό.
Σημείο που συχνά ξεχνάνε όσοι κρίνουν πχ τη σοβιετία με γνώμονα το ιδανικό που έχουν στο κεφάλι τους κι όχι τις κοινωνικές δυνάμεις (διανύσματα) και το προς τα πού έσπρωχνε η καθεμιά.
Στον αντίποδα ελλοχεύει ο κίνδυνος του διαλεκτικού κεντρισμού, όπου αντί για διαλεκτική βγάζουμε μέσους όρους.
Το βασικό όμως για την διαλεκτική είναι ότι αποτελεί την τέχνη (επιστήμη) των αντιφάσεων.
Την επίγνωση ότι δεν υπάρχει μόνο άσπρο και μαύρο.
Υπάρχει η ζέβρα, τα σκυλάκια δαλματίας κι ο ασπρόμαυρος κινηματογράφος. Υπάρχει και το γκρίζο, σαν την πραγματικότητα που ζούμε, που είναι το κατεξοχήν πεδίο της διαλεκτικής και των αντιφάσεων.
Υπάρχουν όμως κι οι κρουέλες ντε βιλ που σκοτώνουν τα σκυλάκια δαλματίας και τη διαλεκτική. Με χαριτωμένα λογοπαίγνια για την κριτική των όπλων τινάζουν τη διαλεκτική και τα μυαλά μας στον αέρα. Η αθλιότητα της φιλοσοφίας...
Η διαλεκτική δεινοπαθεί όταν καταντάει τέχνασμα των σοφιστών και των τσαρλατάνων.
Κι από τέτοιους στον χώρο μας άλλο τίποτα. Για κάθε πρωτοπόρο του μαρξισμού, υπάρχουν άλλοι τόσοι κομπογιανίτες.
Πηγαίνουν μαζί, διαλεκτικά δεμένοι. Ενότητα και πάλη των αντιθέτων.
Κλασικό παράδειγμα διαλεκτικών αντιφάσεων είναι η σοβιετία.
Οι σοβιετολάτρες σκοτώνονται στον εμφύλιο με τους σοβιετομάχους, αλλά την ίδια αντιδιαλεκτική σκέψη έχουνε κατά βάθος. Σα δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ενότητα και πάλη των αντιθέτων.
Είναι νομοτελειακή η συγγένεια σκέψης.
Όταν βλέπεις μόνο ήρωες κι επαναστάτες στα πρώτα σοβιετικά χρόνια, λογικό είναι να ψάχνεις μετά τον προδότη που μας πούλησε και τα κατέστρεψε όλα.
Άλλο που εγώ νιώθω πιο κοντά μου τους σοβιετολάτρες. Τουλάχιστον είμαστε στην πλευρά του νομίσματος που βλέπει τον ήλιο.
Όμως η σοβιετία ήταν ηρωισμός και "προδοσίες" μαζί. Ανεπτυγμένος σοσιαλισμός μαζί με μπρεσνιεφική στασιμότητα. Εικόνα από το μέλλον ανάκατη με βρωμιές και παλιοπράγματα από την ανθρώπινη προϊστορία. Η μάχη του παλιού με το καινούριο. Και το ένα και το άλλο. Θρίαμβος και τραγωδία μαζί (όπως έγραφε ο βολγογκάνοφ για το στάλιν). Πολεμική συνύπαρξη.
Ο σύντροφος με το μουστάκι είναι ακόμα πιο κλασική περίπτωση.
Τι να πάρεις και τι να αφήσεις; Κοπτοραπτική να πάρεις μόνο τα καλά, δε γίνεται. Τον δέχεσαι όπως ακριβώς ήταν.
Ο σύντροφος προβιβάζεται με μηδέν και κόβεται με άριστα δέκα. Του παίρνουμε την κόλλα για να τον μηδενίσουμε (κλασικός μηδενισμός) αλλά του βάζουμε άριστα.
Προσοχή όμως, όχι πέντε. Το θέμα δεν είναι να πιάσει ίσα-ίσα τη βάση. Αλλά να δείξουμε ότι την πέρασε αλλά κι απέτυχε ταυτόχρονα. Οι μέσοι όροι είναι διαλεκτικός κεντρισμός. Στον οποίο ο μυστακοφόρος σύντροφος ήτανε μάστορας από τους λίγους.
Ας πάρουμε άλλο παράδειγμα, με το κόμμα (που βασικά είναι το ίδιο. Το κόμμα κι η σοβιετία ταυτίζονται).
Το αγαπάμε το κόμμα ή το βρίζουμε; Και τα δύο φυσικά (το δεύτερο απλώς με διαφορετική διατύπωση).
Το ένα ακριβώς εξαιτίας του άλλου. Όσοι το βρίζουν με τόση συνέπεια, δεν έπαψαν ποτέ κατά βάθος να το αγαπούν. Λένε ότι η επανάσταση δεν θα γίνει ποτέ από το κόμμα, ξέρουν όμως ότι χωρίς αυτό μέσα δεν θα γίνει με πολύ σοβαρούς όρους (για νίκη το συζητάμε στην πορεία).
Όπως λέει ο επιστήθιος φίλος του σοβιετικού κυριούλη (κάτι σαν τον ένγκελς) για τον ορισμό της διαλεκτικής, οι δυο πόλοι μιας διαλεκτικής σχέσης αλληοπροϋποτίθενται αλληλοαποκλειόμενοι.
Έτσι, να μιλάμε τη γλώσσα του λαού, για να τα πιάνει στουπόγαλο όσα του λέμε.
Μπορεί για κάποιους όλα αυτά να μοιάζουν αυτονόητες κοινοτοπίες. Στις μέρες μας όμως πρωτότυπα έχουν γίνει τα αυτονόητα. Διαλεκτικά δεμένα τα μεν με τα δε.
Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009
Ο Σάββας ήταν κομμουνισταράς...
...και δεν κατέβηκε ποτέ με σεκ, αραν, αρας.
Για να διώξανε τον σάββα
κάποιο λάκκο έχει η φάβα
Ο χιλιοτραγουδισμένος σάββας, η λαϊκή μούσα, το αλάθητο ένστικτό της, όλοι οι οιωνοί έλεγαν πως το εεκ είχε δίκιο.
Αλλά ο ανταποκριτής μου είχε αισιόδοξες αυταπάτες για το σεκ.
Δεν ήταν, λέει, το ίδιο με αυτό που βρήκε μπαίνοντας στη σχολή προ πενταετίας. Που δεν έβαζε ούτε ξώφαλτσα ό,τι συνοψίζεται στο δικό μας νουδου, πασοκ, εε (που αν τη λέγαμε ακόμα εοκ, θα έκανε και ρίμα με το πασοκ).
Έχει καθαρά οπορτουνίστικο χαρακτήρα, αλλά απ' τη στιγμή που υπογράφει κείμενα με αυτή τη λογική, δε μπαίνει ζήτημα.
Εμένα πάλι όλα αυτά μου θυμίζουν σε ποδοσφαιρικούς όρους αυτό που λεγόταν για τη σούπερ λίγκα. Λυκοφιλία που θα έσπαγε στο πρώτο στραβό σφύριγμα. Λίγο χυδαίος παραλληλισμός, αλλά τα έχει αυτά το γήπεδο, δε φταίω εγώ.
Εδώ αντί για πέναλτι περιμένουμε ως κρας τεστ την πρώτη πορεία.
Ας πούμε την πρωτομαγιά. Πού θα γίνει ο ταξικός εορτασμός; Χωριστά όπως κάθε χρόνο, ή στα στέκια των καινούριων φίλων του σεκ; Οι οποίοι έχουν κάτι άλλους παλιούς φίλους και θα πουν να βρεθούν όλοι μαζί να μεγαλώσει η παρέα.
Σιγά μην απολέσει το σεκ το προνομιακό πεδίο παρέμβασής του στους τίμιους πασόκους εργάτες και στους πατέρες τους.
Δε γεννήθηκε ακόμα η οργάνωση που θα καπελώσει το σεκ.
Εδώ καπέλωσαν ολόκληρη γένοβα κατοχυρώνοντας το κοπιράιτ. Ακούς γένοβα κι αντί για τον τζουλιάνι σκέφτεσαι το σεκ και φρικάρεις...
Καπέλωσαν αντιπολεμικές εκδηλώσεις με το σηματάκι με τους πυραύλους που έχει μεγάλο σουξέ στους ανυποψίαστους.
Ψάρεψαν τόσο κόσμο με το απαγορευτικό με τη μουτσούνα του καραμανλή.
Δε μπήκαν στον συριζα, ακριβώς γιατί είδαν τον κίνδυνο να τους καπελώσουν άλλοι, εξίσου πεινασμένοι, αλλά πιο δυνατοί.
Και τώρα θα τους καπελώσει το ναρ;
Το ναρ έχει μάλλον ενδιάμεση κι εξαρτημένη θέση στο σύστημα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής πυραμίδας στην χώρα μας.
Μπορεί να κάνει τον τοπικό ιμπεριαλιστή στα βαλκάνια του εξωκοινοβουλίου, έχει και την τεχνογνωσία (νόου χάου) από το παρελθόν του (ίδιοι και απαράλλαχτοι με μας τους αμετάλλαχτοι).
Αλλά το σεκ δεν είναι για τα δόντια του. Είναι σαν την τουρκία που και πιο γερές πλάτες έχει και πιο οργανωμένη είναι.
Η συγκόλληση του μεράντια είναι προδοτική. Κάτι σαν την ελληνοτουρκική φιλία. Μόνο ο σάββας με τη φουστανέλα του κρατάει ψηλά το φλάμπουρο της αντίστασης κι αρνείται να δώσει γη και νερό στους πέρσες σεκίτες.
Τους έχει ζήσει από παλιά και ξέρει.
Όμως εκτός από τις ιστορικές υπάρχουν και μυθολογικές προεκτάσεις.
Το σεκ έκλεψε την ωραία ελένη (αραν-αρας). Αλλά το ναρ αντί για μενέλαος πολιορκητής βρέθηκε ελεύθερος πολιορκημένος. Μάταια ο σάββας φώναζε σαν κασσάνδρα για το δούρειο ίππο.
Τώρα που έβαλαν τους σεκίτες μες στην τροία, το ζήτημα ποιος-ποιον μπαίνει άμεσα.
Μαζί με αυτό μπαίνουν άλλα δύο ζητήματα για την αντικαπιταλιστική συμμαχία. Το πρώτο το βάζει ο σάββας. Αρκεί το αντικαπιταλιστική, ή είναι βήμα πίσω ως όρος από το επαναστατική;
Με άλλα λόγια, αρκεί να χτυπάς χαρωπά τα ταμπούρλα σου και να φωνάζεις α-αντι-αντικαπιταλίστα για να είσαι πράγματι αντικαπιταλιστής κι επί της ουσίας;
Ποιος θα ορθώσει το ανάστημά του πλάι στον γίγαντα σάββα για να στηθεί επιτέλους η Συμμαχία σταματήστε το σεκ;
Το δεύτερο ζήτημα είναι ακόμα πιο σύνθετο. Κατά πόσο είναι πράγματι συμμαχία;
Από πότε θεωρείται ως τέτοια μια εκλογική συγκόλληση πριν τις ευρωεκλογές; Γιατί τέτοια είναι στην ουσία της.
Οι εκλογές του 2007 κι η λεηλασία των κινηματικών ψήφων από τον συριζα ήταν ιδιαίτερα διδακτικές για σεκ και ναρ. Δε θα αφήσουν να συμβεί το ίδιο με το δεκέμβρη. Τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό.
Και να φανταστείς ότι τη ρετσινιά του εκλογολάγνου μόνο εμείς την έχουμε...
Πόσο ειλικρινής είναι μια συμμαχία που επιδιώκεται εκ των υστέρων (μετά την αρπαγή της ελένης από τα αρπακτικά) και υστερόβουλα; Αν δεν ήταν στη μέση η ελένη, θα έμπαινε ποτέ ζήτημα;
Στα ελληνικά αυτό λέγεται καιροσκοπισμός και στην κομμουνιστική διάλεκτο κάπως αλλιώς (αλλά δε θα το ρίξω το επίπεδο).
Πόσο στέρεη είναι μια με το ζόρι παντρειά; Τον χαραλάμπη τον ρώτησε κανένας;
Η βία είναι η μαμή της ιστορίας (κι η ταξική πάλη η μαμά της, πατρός αγνώστου). Αλλά ο εκβιασμός είναι ο βιασμός της. Και της ιστορίας και των συμμάχων.
Ο -μη αστικός- μύθος λέει ότι κάποτε ρώτησαν έναν αρασίτη (ή μήπως αρανίτη;) ποιες είναι οι διαφορές που έχουν με την αραν (ή μήπως με την αρασ;), Κι ο αρανίτης (μπορεί και αρασίτης δεν παίρνω κι όρκο) απάντησε ότι οι άλλοι (όποιοι κι αν είναι αυτοί τέλος πάντων) συγκαλύπτουν τις αντιθέσεις, ενώ εμείς (που μπορεί να είμαστε κι οι άλλοι) όχι.
Δεν κατάλαβα πολύ καλά τι εννοούσε, ούτε καν πού ανήκει δε θυμάμαι καλά-καλά. Αλλά αν συμβαίνει κάπου αυτό που περιγράφει, αυτό ήταν στο σπόρτινγκ και στο νέο φορέα που γέννησε (προς το παρόν αβάπτιστος).
Κι η συγκάλυψη των αντιθέσεων ευνοεί πάντοτε τους δεξιούς. Και δεν είναι δύσκολο να τους βρούμε σε αυτή την περίπτωση.
Παράλληλα όμως υπάρχει κι η αντίθετη τάση (σε μια θαυμαστή διαλεκτική ενότητα των αντιθέτων που παλεύουν).
Άπαντες συμμετέχουν στο νέο φορέα με τη βεβαιότητα ότι θα πείσουν τους άλλους χωρίς να αφήνει κανείς περιθώριο να πειστεί ο ίδιος για κάτι διαφορετικό από αυτό που λέει. Τι είδους πρωτοπορία θα ήταν εξάλλου αν δεν το πίστευε αυτό;
Κατά βάθος οι σύμμαχοι είναι κάτι σαν χαϊλάντερ, που παλεύουν να επικρατήσουν (ηγεμονεύσουν θα λέγαμε στην αργκό μας, αλλά κάτι τέτοιο θα έριχνε κατακόρυφα το επίπεδο), στο τέλος όμως θα μείνει μόνο ένας.
Ένας, για να προσαρμοζόμαστε στον εχθρό. Που είναι κι αυτός ένας. Δηλ ο ιμπεριαλισμός (αν κι οι κακεντρεχείς λένε το κόμμα).
Μπολιασμένο με τέτοιο αγωνιστικό πνεύμα, το φοιτητικό κίνημα έδωσε τη λαογέννητη αυθόρμητη μορφή των συντονιστικών γενικών συνελεύσεων, όπου η λογική παραμένει η ίδια.
Δεκάωρα και δωδεκάωρα συντονιστικά μέχρι να εξαντληθεί ή να βαρεθεί ο αντίπαλος και να μείνουμε μόνοι μας στο τέλος για να ψηφίσουμε την απόφαση που θέλουμε.
Όπως και να 'χει το όλο εγχείρημα είναι πλήρες αντιφάσεων, όπως άλλωστε κάθε τι ζωντανό και πραγματικό.
Έχει μια βάση κι ένα κεκτημένο από το δεκέμβρη κι αυτό το κάνει από μια άποψη ελπιδοφόρο (κι ας μην είναι από εκεί που αντλώ την ελπίδα μου εγώ). Πιο πιθανό όμως είναι να αναδείξει όρια κι αντιθέσεις. Και στη γωνία ελλοχεύει πάντα η κρυφή γοητεία του κοινοβουλευτισμού. Ήδη πολλοί βάζουν με το μυαλό τους το στόχο στο μισό και το ένα τοις εκατό μετρώντας το όλο εγχείρημα προ παντός με κριτήρια εκλογικά.
O λένιν τελικά είχε δίκιο. Οι ενωμένες πολιτείες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι είτε αντιδραστικές είτε ουτοπικές, απραγματοποίητες.
Για να διώξανε τον σάββα
κάποιο λάκκο έχει η φάβα
Ο χιλιοτραγουδισμένος σάββας, η λαϊκή μούσα, το αλάθητο ένστικτό της, όλοι οι οιωνοί έλεγαν πως το εεκ είχε δίκιο.
Αλλά ο ανταποκριτής μου είχε αισιόδοξες αυταπάτες για το σεκ.
Δεν ήταν, λέει, το ίδιο με αυτό που βρήκε μπαίνοντας στη σχολή προ πενταετίας. Που δεν έβαζε ούτε ξώφαλτσα ό,τι συνοψίζεται στο δικό μας νουδου, πασοκ, εε (που αν τη λέγαμε ακόμα εοκ, θα έκανε και ρίμα με το πασοκ).
Έχει καθαρά οπορτουνίστικο χαρακτήρα, αλλά απ' τη στιγμή που υπογράφει κείμενα με αυτή τη λογική, δε μπαίνει ζήτημα.
Εμένα πάλι όλα αυτά μου θυμίζουν σε ποδοσφαιρικούς όρους αυτό που λεγόταν για τη σούπερ λίγκα. Λυκοφιλία που θα έσπαγε στο πρώτο στραβό σφύριγμα. Λίγο χυδαίος παραλληλισμός, αλλά τα έχει αυτά το γήπεδο, δε φταίω εγώ.
Εδώ αντί για πέναλτι περιμένουμε ως κρας τεστ την πρώτη πορεία.
Ας πούμε την πρωτομαγιά. Πού θα γίνει ο ταξικός εορτασμός; Χωριστά όπως κάθε χρόνο, ή στα στέκια των καινούριων φίλων του σεκ; Οι οποίοι έχουν κάτι άλλους παλιούς φίλους και θα πουν να βρεθούν όλοι μαζί να μεγαλώσει η παρέα.
Σιγά μην απολέσει το σεκ το προνομιακό πεδίο παρέμβασής του στους τίμιους πασόκους εργάτες και στους πατέρες τους.
Δε γεννήθηκε ακόμα η οργάνωση που θα καπελώσει το σεκ.
Εδώ καπέλωσαν ολόκληρη γένοβα κατοχυρώνοντας το κοπιράιτ. Ακούς γένοβα κι αντί για τον τζουλιάνι σκέφτεσαι το σεκ και φρικάρεις...
Καπέλωσαν αντιπολεμικές εκδηλώσεις με το σηματάκι με τους πυραύλους που έχει μεγάλο σουξέ στους ανυποψίαστους.
Ψάρεψαν τόσο κόσμο με το απαγορευτικό με τη μουτσούνα του καραμανλή.
Δε μπήκαν στον συριζα, ακριβώς γιατί είδαν τον κίνδυνο να τους καπελώσουν άλλοι, εξίσου πεινασμένοι, αλλά πιο δυνατοί.
Και τώρα θα τους καπελώσει το ναρ;
Το ναρ έχει μάλλον ενδιάμεση κι εξαρτημένη θέση στο σύστημα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής πυραμίδας στην χώρα μας.
Μπορεί να κάνει τον τοπικό ιμπεριαλιστή στα βαλκάνια του εξωκοινοβουλίου, έχει και την τεχνογνωσία (νόου χάου) από το παρελθόν του (ίδιοι και απαράλλαχτοι με μας τους αμετάλλαχτοι).
Αλλά το σεκ δεν είναι για τα δόντια του. Είναι σαν την τουρκία που και πιο γερές πλάτες έχει και πιο οργανωμένη είναι.
Η συγκόλληση του μεράντια είναι προδοτική. Κάτι σαν την ελληνοτουρκική φιλία. Μόνο ο σάββας με τη φουστανέλα του κρατάει ψηλά το φλάμπουρο της αντίστασης κι αρνείται να δώσει γη και νερό στους πέρσες σεκίτες.
Τους έχει ζήσει από παλιά και ξέρει.
Όμως εκτός από τις ιστορικές υπάρχουν και μυθολογικές προεκτάσεις.
Το σεκ έκλεψε την ωραία ελένη (αραν-αρας). Αλλά το ναρ αντί για μενέλαος πολιορκητής βρέθηκε ελεύθερος πολιορκημένος. Μάταια ο σάββας φώναζε σαν κασσάνδρα για το δούρειο ίππο.
Τώρα που έβαλαν τους σεκίτες μες στην τροία, το ζήτημα ποιος-ποιον μπαίνει άμεσα.
Μαζί με αυτό μπαίνουν άλλα δύο ζητήματα για την αντικαπιταλιστική συμμαχία. Το πρώτο το βάζει ο σάββας. Αρκεί το αντικαπιταλιστική, ή είναι βήμα πίσω ως όρος από το επαναστατική;
Με άλλα λόγια, αρκεί να χτυπάς χαρωπά τα ταμπούρλα σου και να φωνάζεις α-αντι-αντικαπιταλίστα για να είσαι πράγματι αντικαπιταλιστής κι επί της ουσίας;
Ποιος θα ορθώσει το ανάστημά του πλάι στον γίγαντα σάββα για να στηθεί επιτέλους η Συμμαχία σταματήστε το σεκ;
Το δεύτερο ζήτημα είναι ακόμα πιο σύνθετο. Κατά πόσο είναι πράγματι συμμαχία;
Από πότε θεωρείται ως τέτοια μια εκλογική συγκόλληση πριν τις ευρωεκλογές; Γιατί τέτοια είναι στην ουσία της.
Οι εκλογές του 2007 κι η λεηλασία των κινηματικών ψήφων από τον συριζα ήταν ιδιαίτερα διδακτικές για σεκ και ναρ. Δε θα αφήσουν να συμβεί το ίδιο με το δεκέμβρη. Τουλάχιστον όχι στον ίδιο βαθμό.
Και να φανταστείς ότι τη ρετσινιά του εκλογολάγνου μόνο εμείς την έχουμε...
Πόσο ειλικρινής είναι μια συμμαχία που επιδιώκεται εκ των υστέρων (μετά την αρπαγή της ελένης από τα αρπακτικά) και υστερόβουλα; Αν δεν ήταν στη μέση η ελένη, θα έμπαινε ποτέ ζήτημα;
Στα ελληνικά αυτό λέγεται καιροσκοπισμός και στην κομμουνιστική διάλεκτο κάπως αλλιώς (αλλά δε θα το ρίξω το επίπεδο).
Πόσο στέρεη είναι μια με το ζόρι παντρειά; Τον χαραλάμπη τον ρώτησε κανένας;
Η βία είναι η μαμή της ιστορίας (κι η ταξική πάλη η μαμά της, πατρός αγνώστου). Αλλά ο εκβιασμός είναι ο βιασμός της. Και της ιστορίας και των συμμάχων.
Ο -μη αστικός- μύθος λέει ότι κάποτε ρώτησαν έναν αρασίτη (ή μήπως αρανίτη;) ποιες είναι οι διαφορές που έχουν με την αραν (ή μήπως με την αρασ;), Κι ο αρανίτης (μπορεί και αρασίτης δεν παίρνω κι όρκο) απάντησε ότι οι άλλοι (όποιοι κι αν είναι αυτοί τέλος πάντων) συγκαλύπτουν τις αντιθέσεις, ενώ εμείς (που μπορεί να είμαστε κι οι άλλοι) όχι.
Δεν κατάλαβα πολύ καλά τι εννοούσε, ούτε καν πού ανήκει δε θυμάμαι καλά-καλά. Αλλά αν συμβαίνει κάπου αυτό που περιγράφει, αυτό ήταν στο σπόρτινγκ και στο νέο φορέα που γέννησε (προς το παρόν αβάπτιστος).
Κι η συγκάλυψη των αντιθέσεων ευνοεί πάντοτε τους δεξιούς. Και δεν είναι δύσκολο να τους βρούμε σε αυτή την περίπτωση.
Παράλληλα όμως υπάρχει κι η αντίθετη τάση (σε μια θαυμαστή διαλεκτική ενότητα των αντιθέτων που παλεύουν).
Άπαντες συμμετέχουν στο νέο φορέα με τη βεβαιότητα ότι θα πείσουν τους άλλους χωρίς να αφήνει κανείς περιθώριο να πειστεί ο ίδιος για κάτι διαφορετικό από αυτό που λέει. Τι είδους πρωτοπορία θα ήταν εξάλλου αν δεν το πίστευε αυτό;
Κατά βάθος οι σύμμαχοι είναι κάτι σαν χαϊλάντερ, που παλεύουν να επικρατήσουν (ηγεμονεύσουν θα λέγαμε στην αργκό μας, αλλά κάτι τέτοιο θα έριχνε κατακόρυφα το επίπεδο), στο τέλος όμως θα μείνει μόνο ένας.
Ένας, για να προσαρμοζόμαστε στον εχθρό. Που είναι κι αυτός ένας. Δηλ ο ιμπεριαλισμός (αν κι οι κακεντρεχείς λένε το κόμμα).
Μπολιασμένο με τέτοιο αγωνιστικό πνεύμα, το φοιτητικό κίνημα έδωσε τη λαογέννητη αυθόρμητη μορφή των συντονιστικών γενικών συνελεύσεων, όπου η λογική παραμένει η ίδια.
Δεκάωρα και δωδεκάωρα συντονιστικά μέχρι να εξαντληθεί ή να βαρεθεί ο αντίπαλος και να μείνουμε μόνοι μας στο τέλος για να ψηφίσουμε την απόφαση που θέλουμε.
Όπως και να 'χει το όλο εγχείρημα είναι πλήρες αντιφάσεων, όπως άλλωστε κάθε τι ζωντανό και πραγματικό.
Έχει μια βάση κι ένα κεκτημένο από το δεκέμβρη κι αυτό το κάνει από μια άποψη ελπιδοφόρο (κι ας μην είναι από εκεί που αντλώ την ελπίδα μου εγώ). Πιο πιθανό όμως είναι να αναδείξει όρια κι αντιθέσεις. Και στη γωνία ελλοχεύει πάντα η κρυφή γοητεία του κοινοβουλευτισμού. Ήδη πολλοί βάζουν με το μυαλό τους το στόχο στο μισό και το ένα τοις εκατό μετρώντας το όλο εγχείρημα προ παντός με κριτήρια εκλογικά.
O λένιν τελικά είχε δίκιο. Οι ενωμένες πολιτείες της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι είτε αντιδραστικές είτε ουτοπικές, απραγματοποίητες.
Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009
Είναι μικρό το γήπεδο
Ο χώρος είναι διαλεκτικά δεμένος με τον χρόνο. Κι ο χρόνος δε φτάνει ποτέ όταν είναι να απαγγείλει το λόγο του ένας σάββας μιχαήλ. Που όταν τελειώνει το παραληρούν πλήθος από κάτω φωνάζει κι άλλο, κι άλλο. Κι ο σάββας ξαναβγαίνει, πιο πολύ για να χορτάσει ο ίδιος τον εαυτό του και μετά όλοι οι υπόλοιποι.
Πάντως το γήπεδο γέμισε ούτως ή άλλως. Το πρώτο στοίχημα κερδήθηκε. Για τα υπόλοιπα οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί κι ο μπουκ πιασμένος από τους αστούς.
Δεν έχω προσωπική εικόνα, παρά μόνο την ανταπόκριση ενός νΚαπελεύθερου στην οποία και θα βασιστώ.
Καταρχήν του έκανε εντύπωση ότι η αρας (ή μήπως η αραν; πάντα τις μπερδεύω γαμώτο) ενώ συνήθως βγάζει πολλή φοιτητιά, παραδόξως υπερέβη τον εαυτό της κι έβαλε να μιλήσει ένας δικός της εργαζόμενος από το σωματείο του φυσικού αερίου.
Παραδέχτηκε ότι στο προεδρείο το κεντρικό μέλος ήταν ναρίτης (δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία).
Και τόνισε ως πολύ θετική την κίνηση με τα 90 πρωτοβάθμια σωματεία που συγκροτήθηκαν βάση του κινήματος αλληλεγγύης στην κούνεβα. Που καλό θα ήταν να βγάλουν ένα και να μείνουν 89 για να υπάρχει συμβολισμός.
Θα συμφωνήσω μαζί του. Κι είμαι ο τελευταίος που θα μειώσει τη σημασία της.
Αλλά εφόσον υπάρχει όντως τέτοια κίνηση, έχω άλλες απαιτήσεις. Να πηγαίνουν στην περιφρούρηση της απεργίας τα ξημερώματα. Δε στέκει πλέον το επιχείρημα ότι δεν υπάρχουν δυνάμεις να το κάνουν.
Να κυνηγήσουν και να προκηρύξουν μόνοι τους μια απεργία, κατά προτίμηση διαρκείας. Τόσα χρόνια μας τη λένε ότι έχουμε τόσα εργατικά κέντρα, αλλά δεν το κάνουμε. Με ενενήντα σωματεία μπορούν να κάνουν πράξη αυτό που περίμεναν από άλλους.
Περιμένω ακόμα να μην πάνε μαζί με τη γσεε στον επόμενο γύρο του ασφαλιστικού, ούτε σε απόσταση εκατό μέτρων πιο εκεί.
Ο διαχωρισμός ήταν εύκολος σε κάποιες φάσεις, πχ στις εννιά δεκέμβρη που οι εργατοπατέρες υπάκουσαν στα αφεντικά τους και δεν ξεκίνησαν ποτέ την πορεία και μείναν μόνοι τους. Αλλά όχι αρκετός να αναιρέσει τη συμπόρευση -όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον.
Καλό θα είναι επίσης την επόμενη φορά να υπάρχει κόσμος άσχετος από αυτά τα σωματεία. Δέκα από το καθένα να μαζεύονταν θα ήταν μια χιλιάρα άτομα επιπλέον.
Αλλιώς καταλήγουμε στα κλασικά. Όπου παρευρίσκονται και χαιρετίζουν καμιά πενηνταριά φορείς και στο σύνολο είναι 25 άτομα.
Πάμε και στο αλατοπίπερο που έδωσε γεύση και χρώμα στην όλη φάση, τη διαφωνία του εεκ. Το οποίο λίγα πράγματα το χωρίζουν με το σεκ. Ένα γράμμα και μια άβυσσος.
Το σκηνικό μου θύμισε συνειρμικά κάτι που έλεγαν οι αστοί για τη σοβιετία. Ότι στα κλειστά συστήματα οι κρίσεις και οι συγκρούσεις εκδηλώνονται απότομα σαν εκρήξεις, εκεί που δεν το περιμένεις. Κι ας μην ήταν κεραυνός εν αιθρία η διάλυση για όσους έβλεπαν καλύτερα κάποια πράγματα τότε.
Για κάποιους ο συνειρμός είναι άστοχος, για μένα κολλάει γιατί το κλειστό έχει πολλές έννοιες και το μερα ποτέ δε λειτούργησε στην ουσία για να είναι ανοιχτό. Κάτι σαν τη σοβιετία στα τελευταία της δηλ.
Ο ανταποκριτής δε συμφωνεί με την κριτική και τις αιτιάσεις του σάββα (ένας είναι ο σάββας). "Ειδικά στο σημείο για την εε, δε λέγαμε κάτι πολύ διαφορετικό ως μερα από αυτά που βάζει το κοινό κείμενο"..
Τη διαφωνία την εστιάζει πιο πολύ στα διεθνή, όπου το εεκ νιώθει υπόλογο απέναντι στους συμμάχους του που είναι στα μαχαίρια με τους ομοϊδεάτες τους (τροτσκιστές γαρ) συμμάχους του σεκ.
Από μια άποψη έχει δίκιο. Οι ενδο-εξωκοινοβουλευτικές διαφωνίες σε οδηγούν σε παράνοια αν κάνεις το λάθος να τις παρακολουθήσεις ως το τέλος χωρίς να διαβάζεις πίσω από τις γραμμές.
Οποιαδήποτε διαφωνία δε μπορεί να μπει έτσι απλά. Θα 'ταν πολύ φτηνό. Κάθε διαφωνία πρέπει να τηρεί τους κανόνες και να πληροί προϋποθέσεις. Να βάζει ολοκληρωμένη πλατφόρμα με πέντε τουλάχιστον άξονες. Να θέτει εαυτήν πιο αριστερά στο αριστερόμετρο από αυτόν που κριτικάρει. Να κάνει ολοκληρωμένη διάγνωση προτείνοντας θεραπεία.
Όχι σαν τους συντρόφους από το κόμμα, που ψιλοδιαφωνούν με ένα θαυμαστικό, ένα κομμα (αλλά ουδέποτε με το κόμμα) και μια διατύπωση στη θέση 32.
Εδώ το διαλεκτικό προτσές λειτουργεί αντίστροφα. Ξεκινάμε από τη μικροδιαφωνία και καταλήγουμε σε ολόκληρο κείμενο όπου την αναλύουμε.
Έτσι έγινε και στο πρόσφατο σώμα του ναρ. Όπου κατέβηκαν δύο κείμενα με βαθιές διαφορές, όσες κι οι εικόνες στο παιχνίδι με τον καθρέφτη στα σταυρόλεξα.
Ο ανυποψίαστος κόσμος που τα διάβαζε έμενε με την απορία. Εκτός κι αν ήξερε το διακύβευμα (η συμμαχία με το σεκ στις ευρωεκλογές και γενικώς), ή είχε εμπειρία από καθρέφτες και σταυρόλεξα (κατά προτίμηση κρυπτογραφικά).
Έχει τη γοητεία της όμως η υπόθεση αν εντρυφήσει κανείς.
Μπορεί να γίνει ένας από τους λιγοστούς πλην εκλεκτούς που κατανοούν και γελάνε με τα υπονοούμενα του σαμαρά στο τελευταίο του βιβλίο για την αριστερά.
Και σε ένα ανώτερο επίπεδο, μετά από σκληρή τριβή, να βρίσκει ουσία στα κείμενα του χοτζέα. Αλλά και σε άλλους αποκρυφιστές επιγόνους του γκράμσι, οπαδούς της θεωρίας της πράξης και της πυθίας.
Με κάτι τέτοια ο εξωκοινοβουλευτικός διάλογος καταντάει μακράν ο πιο βαρετός, πιο πολύ κι απ' το δικό μας.
Εμείς βαριόμαστε συνήθως στην εισήγηση (και σε όσες τοποθετήσεις την αναπαράγουν). Αλλά μετά αποκτά ενδιαφέρον.
Σε αυτούς η κάθε τοποθέτηση είναι μια μικρή εισήγηση. Μικρή που λέει ο λόγος.
Σε κάθε διάλογο κατεβαίνει όλο το βαρύ πυροβολικό των πλατφόρμερς, ο καθένας με τη δική του. Όπου το πρώτο συνθετικό παραπέμπει στο πλατειάζω και το δεύτερο στον -απαραίτητο σε κάθε κομμουνιστή- φορμαλισμό.
Ένας πλατφόρμερ με δέκα σημεία, άλλος με δώδεκα, ο τρίτος τα συνθέτει και βγάζει εικοσιδύο, ο κεντριστής κοπτοράπτει και καταλήγει σε έντεκα.
Ανάλογα τι σύστημα θέλει να παίξει ο καθένας. Θυμάται κανείς άραγε πόσα ψηφίζονται στο τέλος; Κι αν ναι μπορεί να τα πει απ' έξω;
Απ' την άλλη όμως ο σάββας έχει δίκιο. Πάντα. Αλλά και ειδικά.
Το κοινό κείμενο μυρίζει συγκόλληση από μακριά. Και μόνο σαν όνομα παραπέμπει στο κοινό πόρισμα που κάναμε με τον κύρκο το δεκέμβρη του 88. Είκοσι χρόνια κι ένα μήνα μετά, ο σάββας (που τότε ζούσε την ψευδαίσθηση της αντιγραφειοκρατικής επανάστασης της περεστρόικα) επικαιροποιεί τα διδάγματα της εποχής και κρούει καμπανάκι κινδύνου για τους νέους τζανετάκηδες που έρχονται με τη μορφή ευρωβουλευτή.
Μονάχα αυτός κράτησε ψηλά τα λάβαρα της επανάστασης, του μέρα, της τρίτης διεθνούς του λένιν-στάλιν (ένα πρόσωπο).
Καλά και του τρότσκι, δε θα τα χαλάσουμε εκεί τώρα.
Κι εκτός από αυτό βάζει κι άλλα ζητήματα.
Όπως τη λεπτή ειρωνεία "εργατική εξουσία-δημοκρατία, στη γλώσσα του ναρ". Η οποία παρά τις αναρχικές παραφθορές της έχει πολλά κοινά με τη μητρική ινδο-ευρωπαϊκή, την οποία μιλάμε εμείς ακόμα. Η πιο παλιά γλώσσα, που έμεινε αναλλοίωτη στον χρόνο, μαζί με τα ποντιακά και τα euskadi των βάσκων.
Βάζει και το θέμα του καπελώματος του μερα από το ναρ που την απόφαση για τη συνεργασία με την εναντια τη δρομολόγησε στο σώμα του. Ερήμην του υπόλοιπου μερα που είχε βαθιά μεσάνυχτα.
Τα γονίδια του παρελθόντος είναι σαν τα διαμάντια. Παντοτινά. Κι άσε τον μπιτσάκη να ασχολείται με αυτά του μέλλοντος.
Ειδικά αυτή η έννοια της πλειοψηφίας του μερα με έκανε να νιώθω πως έμεινα χρόνια πίσω.
Τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει;
Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν είναι, γιατί δεν επιβάλλει η πλειοψηφία τη γνώμη της στο σύνολο. Αλλά ούτε αρχή της ομοφωνίας είναι, γιατί δεν μπορεί να βάλει βέτο η μειοψηφία.
Όποιος έχει φώτα να δώσει σχετικά παρακαλείται να τα δώσει αφειδώλευτα. Χωρίς πλάκα...
(Συνεχίζεται...)
Πάντως το γήπεδο γέμισε ούτως ή άλλως. Το πρώτο στοίχημα κερδήθηκε. Για τα υπόλοιπα οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί κι ο μπουκ πιασμένος από τους αστούς.
Δεν έχω προσωπική εικόνα, παρά μόνο την ανταπόκριση ενός νΚαπελεύθερου στην οποία και θα βασιστώ.
Καταρχήν του έκανε εντύπωση ότι η αρας (ή μήπως η αραν; πάντα τις μπερδεύω γαμώτο) ενώ συνήθως βγάζει πολλή φοιτητιά, παραδόξως υπερέβη τον εαυτό της κι έβαλε να μιλήσει ένας δικός της εργαζόμενος από το σωματείο του φυσικού αερίου.
Παραδέχτηκε ότι στο προεδρείο το κεντρικό μέλος ήταν ναρίτης (δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία).
Και τόνισε ως πολύ θετική την κίνηση με τα 90 πρωτοβάθμια σωματεία που συγκροτήθηκαν βάση του κινήματος αλληλεγγύης στην κούνεβα. Που καλό θα ήταν να βγάλουν ένα και να μείνουν 89 για να υπάρχει συμβολισμός.
Θα συμφωνήσω μαζί του. Κι είμαι ο τελευταίος που θα μειώσει τη σημασία της.
Αλλά εφόσον υπάρχει όντως τέτοια κίνηση, έχω άλλες απαιτήσεις. Να πηγαίνουν στην περιφρούρηση της απεργίας τα ξημερώματα. Δε στέκει πλέον το επιχείρημα ότι δεν υπάρχουν δυνάμεις να το κάνουν.
Να κυνηγήσουν και να προκηρύξουν μόνοι τους μια απεργία, κατά προτίμηση διαρκείας. Τόσα χρόνια μας τη λένε ότι έχουμε τόσα εργατικά κέντρα, αλλά δεν το κάνουμε. Με ενενήντα σωματεία μπορούν να κάνουν πράξη αυτό που περίμεναν από άλλους.
Περιμένω ακόμα να μην πάνε μαζί με τη γσεε στον επόμενο γύρο του ασφαλιστικού, ούτε σε απόσταση εκατό μέτρων πιο εκεί.
Ο διαχωρισμός ήταν εύκολος σε κάποιες φάσεις, πχ στις εννιά δεκέμβρη που οι εργατοπατέρες υπάκουσαν στα αφεντικά τους και δεν ξεκίνησαν ποτέ την πορεία και μείναν μόνοι τους. Αλλά όχι αρκετός να αναιρέσει τη συμπόρευση -όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον.
Καλό θα είναι επίσης την επόμενη φορά να υπάρχει κόσμος άσχετος από αυτά τα σωματεία. Δέκα από το καθένα να μαζεύονταν θα ήταν μια χιλιάρα άτομα επιπλέον.
Αλλιώς καταλήγουμε στα κλασικά. Όπου παρευρίσκονται και χαιρετίζουν καμιά πενηνταριά φορείς και στο σύνολο είναι 25 άτομα.
Πάμε και στο αλατοπίπερο που έδωσε γεύση και χρώμα στην όλη φάση, τη διαφωνία του εεκ. Το οποίο λίγα πράγματα το χωρίζουν με το σεκ. Ένα γράμμα και μια άβυσσος.
Το σκηνικό μου θύμισε συνειρμικά κάτι που έλεγαν οι αστοί για τη σοβιετία. Ότι στα κλειστά συστήματα οι κρίσεις και οι συγκρούσεις εκδηλώνονται απότομα σαν εκρήξεις, εκεί που δεν το περιμένεις. Κι ας μην ήταν κεραυνός εν αιθρία η διάλυση για όσους έβλεπαν καλύτερα κάποια πράγματα τότε.
Για κάποιους ο συνειρμός είναι άστοχος, για μένα κολλάει γιατί το κλειστό έχει πολλές έννοιες και το μερα ποτέ δε λειτούργησε στην ουσία για να είναι ανοιχτό. Κάτι σαν τη σοβιετία στα τελευταία της δηλ.
Ο ανταποκριτής δε συμφωνεί με την κριτική και τις αιτιάσεις του σάββα (ένας είναι ο σάββας). "Ειδικά στο σημείο για την εε, δε λέγαμε κάτι πολύ διαφορετικό ως μερα από αυτά που βάζει το κοινό κείμενο"..
Τη διαφωνία την εστιάζει πιο πολύ στα διεθνή, όπου το εεκ νιώθει υπόλογο απέναντι στους συμμάχους του που είναι στα μαχαίρια με τους ομοϊδεάτες τους (τροτσκιστές γαρ) συμμάχους του σεκ.
Από μια άποψη έχει δίκιο. Οι ενδο-εξωκοινοβουλευτικές διαφωνίες σε οδηγούν σε παράνοια αν κάνεις το λάθος να τις παρακολουθήσεις ως το τέλος χωρίς να διαβάζεις πίσω από τις γραμμές.
Οποιαδήποτε διαφωνία δε μπορεί να μπει έτσι απλά. Θα 'ταν πολύ φτηνό. Κάθε διαφωνία πρέπει να τηρεί τους κανόνες και να πληροί προϋποθέσεις. Να βάζει ολοκληρωμένη πλατφόρμα με πέντε τουλάχιστον άξονες. Να θέτει εαυτήν πιο αριστερά στο αριστερόμετρο από αυτόν που κριτικάρει. Να κάνει ολοκληρωμένη διάγνωση προτείνοντας θεραπεία.
Όχι σαν τους συντρόφους από το κόμμα, που ψιλοδιαφωνούν με ένα θαυμαστικό, ένα κομμα (αλλά ουδέποτε με το κόμμα) και μια διατύπωση στη θέση 32.
Εδώ το διαλεκτικό προτσές λειτουργεί αντίστροφα. Ξεκινάμε από τη μικροδιαφωνία και καταλήγουμε σε ολόκληρο κείμενο όπου την αναλύουμε.
Έτσι έγινε και στο πρόσφατο σώμα του ναρ. Όπου κατέβηκαν δύο κείμενα με βαθιές διαφορές, όσες κι οι εικόνες στο παιχνίδι με τον καθρέφτη στα σταυρόλεξα.
Ο ανυποψίαστος κόσμος που τα διάβαζε έμενε με την απορία. Εκτός κι αν ήξερε το διακύβευμα (η συμμαχία με το σεκ στις ευρωεκλογές και γενικώς), ή είχε εμπειρία από καθρέφτες και σταυρόλεξα (κατά προτίμηση κρυπτογραφικά).
Έχει τη γοητεία της όμως η υπόθεση αν εντρυφήσει κανείς.
Μπορεί να γίνει ένας από τους λιγοστούς πλην εκλεκτούς που κατανοούν και γελάνε με τα υπονοούμενα του σαμαρά στο τελευταίο του βιβλίο για την αριστερά.
Και σε ένα ανώτερο επίπεδο, μετά από σκληρή τριβή, να βρίσκει ουσία στα κείμενα του χοτζέα. Αλλά και σε άλλους αποκρυφιστές επιγόνους του γκράμσι, οπαδούς της θεωρίας της πράξης και της πυθίας.
Με κάτι τέτοια ο εξωκοινοβουλευτικός διάλογος καταντάει μακράν ο πιο βαρετός, πιο πολύ κι απ' το δικό μας.
Εμείς βαριόμαστε συνήθως στην εισήγηση (και σε όσες τοποθετήσεις την αναπαράγουν). Αλλά μετά αποκτά ενδιαφέρον.
Σε αυτούς η κάθε τοποθέτηση είναι μια μικρή εισήγηση. Μικρή που λέει ο λόγος.
Σε κάθε διάλογο κατεβαίνει όλο το βαρύ πυροβολικό των πλατφόρμερς, ο καθένας με τη δική του. Όπου το πρώτο συνθετικό παραπέμπει στο πλατειάζω και το δεύτερο στον -απαραίτητο σε κάθε κομμουνιστή- φορμαλισμό.
Ένας πλατφόρμερ με δέκα σημεία, άλλος με δώδεκα, ο τρίτος τα συνθέτει και βγάζει εικοσιδύο, ο κεντριστής κοπτοράπτει και καταλήγει σε έντεκα.
Ανάλογα τι σύστημα θέλει να παίξει ο καθένας. Θυμάται κανείς άραγε πόσα ψηφίζονται στο τέλος; Κι αν ναι μπορεί να τα πει απ' έξω;
Απ' την άλλη όμως ο σάββας έχει δίκιο. Πάντα. Αλλά και ειδικά.
Το κοινό κείμενο μυρίζει συγκόλληση από μακριά. Και μόνο σαν όνομα παραπέμπει στο κοινό πόρισμα που κάναμε με τον κύρκο το δεκέμβρη του 88. Είκοσι χρόνια κι ένα μήνα μετά, ο σάββας (που τότε ζούσε την ψευδαίσθηση της αντιγραφειοκρατικής επανάστασης της περεστρόικα) επικαιροποιεί τα διδάγματα της εποχής και κρούει καμπανάκι κινδύνου για τους νέους τζανετάκηδες που έρχονται με τη μορφή ευρωβουλευτή.
Μονάχα αυτός κράτησε ψηλά τα λάβαρα της επανάστασης, του μέρα, της τρίτης διεθνούς του λένιν-στάλιν (ένα πρόσωπο).
Καλά και του τρότσκι, δε θα τα χαλάσουμε εκεί τώρα.
Κι εκτός από αυτό βάζει κι άλλα ζητήματα.
Όπως τη λεπτή ειρωνεία "εργατική εξουσία-δημοκρατία, στη γλώσσα του ναρ". Η οποία παρά τις αναρχικές παραφθορές της έχει πολλά κοινά με τη μητρική ινδο-ευρωπαϊκή, την οποία μιλάμε εμείς ακόμα. Η πιο παλιά γλώσσα, που έμεινε αναλλοίωτη στον χρόνο, μαζί με τα ποντιακά και τα euskadi των βάσκων.
Βάζει και το θέμα του καπελώματος του μερα από το ναρ που την απόφαση για τη συνεργασία με την εναντια τη δρομολόγησε στο σώμα του. Ερήμην του υπόλοιπου μερα που είχε βαθιά μεσάνυχτα.
Τα γονίδια του παρελθόντος είναι σαν τα διαμάντια. Παντοτινά. Κι άσε τον μπιτσάκη να ασχολείται με αυτά του μέλλοντος.
Ειδικά αυτή η έννοια της πλειοψηφίας του μερα με έκανε να νιώθω πως έμεινα χρόνια πίσω.
Τι ακριβώς μπορεί να σημαίνει;
Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν είναι, γιατί δεν επιβάλλει η πλειοψηφία τη γνώμη της στο σύνολο. Αλλά ούτε αρχή της ομοφωνίας είναι, γιατί δεν μπορεί να βάλει βέτο η μειοψηφία.
Όποιος έχει φώτα να δώσει σχετικά παρακαλείται να τα δώσει αφειδώλευτα. Χωρίς πλάκα...
(Συνεχίζεται...)
Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009
Γενέθλια
Γενέθλια και φτύνω τις ευχές
Σοκολατάκια στήνω για ικρίωμα
Ελπίζω με τις πρώτες τις βροχές
Να ξεχαστώ κι εγώ και το σημείωμα
Σήμερα το σφυροδρέπανο κλείνει ένα χρόνο ζωής.
Κάποιοι του εύχονται να τα εκατοστίσει και κάποιοι άλλοι να ψοφήσει το ταχύτερο δυνατό. Οι περισσότεροι απλώς αδιαφορούν και βρίσκουν ότι ο γιωργάκης είναι πιο συμπαθής και γλυκούλης από τον κωστάκη. Δεν πιστεύουν όμως ότι οι πρόωρες εκλογές αποτελούν λύση. Σε αντίθεση με τα γκούλαγκ που είναι ο πρώτος σε δημοφιλία θεσμός μπροστά από το μαυσωλείο του λένιν και τη δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς.
Ένα διόλου αμελητέο 8,2% πιστεύει ότι η ζωή του έχει βελτιωθεί τον τελευταίο χρόνο που υπάρχει το σφυροδρέπανο. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία εξακολουθεί να απαντάει ότι επί στάλιν ζούσε καλύτερα (89,91%). Σταλινικά ποσοστά…
Σε αυτό το παχύρρευστο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται η κε του μπλοκ νιώθει την ανάγκη να καταφύγει στα κείμενα των κλασικών και να υπενθυμίσει τι λέγαμε στην ιδρυτική διακήρυξη του σφυροδρέπανου, ένα χρόνο πριν.
Έχουμε αγάπη για τη Σοβιετική Ένωση γιατί ακόμα κι αν έγιναν μαλακίες, ήταν δικές μας μαλακίες (έτσι τις νιώθουμε ιστορικά) και γι' αυτό ήταν λατρεμένες.
Μένοντας πάντα πιστοί σε αυτή την βαθιά μας πεποίθηση ένα χρόνο μετά μπορούμε να κοιτάξουμε το αναγνωστικό μας κοινό στην οθόνη και να του απαντήσουμε:
α. κουκιά σπέρνουμε β. θύελλες θερίζουμε. γ. χαρήκαμε πολύ για τη γνωριμία.
Σε έναν χρόνο καταφέραμε πολλά.
Ρήξη στη σχέση με την οργάνωση και με πολλούς συντρόφους. Στενές επαφές τρίτου τύπου με το σώμα ηλεκτρονικής δίωξης της θρυλικής KGB. Χαμηλά νούμερα αναγνωσιμότητας. Και το άνοιγμα μιας μεγάλης αγκαλιάς από κάθε τι μη κομματικό. Από απλό εξω~ μέχρι κι ανοιχτά αντι~.
Δείξε μου τον αναγνώστη σου να σου πω ποιος είσαι, λέει ο σοφός σουσλόφ και μάλλον πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ.
Μπορούμε όμως ακόμα περισσότερα. Να διαψεύσουμε όσους λένε χειρότερα δε γίνεται. Να αιφνιδιάσουμε τη λογική.
Τις καλύτερες μέρες μας τις ζήσαμε κι έφυγαν χωρίς να το καταλάβουμε. Οι κακές επίσης πέρασαν. Οι ακόμα χειρότερες έρχονται. Μαζί με τις ακόμα καλύτερες που υποσχέθηκε το πασοκ (που το ίδιο πράγμα λέει, αλλά με άλλη διατύπωση).
Στα πλαίσια ενός μικρού αφιερώματος στα 1χρονα του μπλοκ, η κε δίνει στη δημοσιότητα αποσπάσματά από το κείμενο με τις θέσεις της για τα μπλοκ, το σοσιαλισμό και το σοσιαλιστικό μπλοκ που είναι η διαλεκτική υπέρβαση των δυο, ούτως ώστε να εγκριθεί και να συζητηθεί (με αυτή τη σειρά ακριβώς).
(…) Γιατί έκανες το μπλοκ σύντροφε;
Δε γύρευε απάντηση αυτός που ρωτούσε, μεταμέλεια πιο πολύ.
Ξέρω εγώ ρε σύντροφε; Έχω πράγματα να πω. Βλακείες ίσως, αλλά έχω. Εσύ γιατί δεν έχεις κάνει ακόμα;
Γιατί δε ρωτάς τους σφους που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν γιατί δε μίλησαν ποτέ σε καμιά όβα τόσα χρόνια; Αυτό δε μας πειράζει; Επειδή δεν έχουν μπλοκ;
Στέκονται στωικά σε κάθε όβα παριστάνοντας τους μουγγούς. Κατά βάθος όμως είναι χειρότεροι. Γιατί μπορούν να μιλήσουν και δεν το κάνουν. Κι αντί για μουγγοί μπερδευόμαστε και γινόμαστε μόγγολοι στο τέλος. Που ετυμολογικά την ίδια ρίζα πρέπει να έχουν.
Γράφοντας όμως δημόσια τις σκέψεις σου, έγραψες τα όργανα στα όργανά σου.
Σωστά, δεν πρέπει να συζητάς εκτός οργάνων. Δεν πρέπει να φεύγει τίποτα παραέξω. Αν έχεις κάτι να πεις, κράτα την ανάσα σου μέχρι την επόμενη οβα.
Σαν τον πέπε, τον πιτσιρίκο στον αστερίξ που την κρατούσε μέχρι σκασμού, ώσπου να του κάνουν το χατίρι.
Εγώ θα την κρατήσω μέχρι να έρθει ο κομμουνισμός.
Έτσι όμως ο εγκέφαλος σταματάει να οξειδώνεται και μαζί αχρηστεύονται ζωτικές λειτουργίες με πρώτη την κριτική ικανότητα.
Μαζεύεις έναν χείμαρρο σκέψεων και ξαφνικά μπλο(γ)κάρεις γιατί δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς.
-Σόρι, πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό.
Όλοι κουνάν το κεφάλι με συγκατάβαση. Αλλά ξέρουν πως έτσι έγινε και την προηγούμενη και την παραπροηγούμενη. Κι αυτοί εκεί ήταν και κάναν το ίδιο με σένα.
Έχεις ξεχάσει τι ήθελες να πεις. Βασικά έχεις ξεχάσει να μιλάς, ο εγκέφαλος έχει ατροφήσει.
Ψάχνεις κάποια κλισέ, κάποια δανεική σκέψη.
Ω, τι ανακούφιση! Είναι ήδη εκεί στην εισήγηση, που τα βάζει όλα. Το βάζει κι η εισήγηση.
Μπράβο ρε σύντροφε, αλλά αφού το βάζει, εσύ γιατί μας το ξαναλές; Τη διάβασα κι εγώ, μαζί ήμασταν.
Από αυτό λοιπόν χίλιες φορές καλύτερα τα τσιτάτα των κλασικών. Πάει να πει, τους διάβασες τουλάχιστον. Είναι κάτι κι αυτό στις μέρες μας.
Αλλά όχι σύντροφοι, δεν είναι σωστό να επικαλούμαστε την αυθεντία και τα τσιτάτα. Γιατί όπως είπε κι ο μαρξ…
Τους πιο έντιμους συντρόφους, τους πνίγουν οι τύψεις και δε μιλάν καθόλου. Σαν τη νιφάδα μου.
Γι' αυτό σύντροφε κι εσύ δεν τους ρωτάς γιατί δε μιλάνε. Κατά βάθος ξέρεις.
Εντάξει αυτοί. Το θέμα είναι ο άλλος. Πώς γλίτωσε αυτός;
Φαντάζεστε σύντροφοι να είχαμε όλοι από έναν ριζοσπάστη και να έγραφε ο καθένας τη γνώμη του;
Πραγματικά αυτό θα μας πήγαινε κατευθείαν πίσω στην εποχή του μανιαδάκη με τις τρεις κε. Αν ήξερα σε τι ολισθηρό κατήφορο έμπαινα, σε τι βούρκο καταλήγει στο τέλος, δεν θα είχα φτιάξει ποτέ μπλοκ.
Κάποιος να το πει και στους συντρόφους που βγάζουν περιοδικά της πκσ στις σχολές (όχι πολλά, ευτυχώς). Ή στο εμπρός της λδ της λέσβου που ποδοπατά βάναυσα τις αρχές του δ.σ. Υποκαθιστά το όργανο και γράφει εκτός οργάνων, γράφοντας το όργανο και τα όργανα.
Φαντάζεσαι όμως σύντροφε να γράφαμε εμείς τον ριζοσπάστη;
Έτσι δεν θα έπρεπε να γίνεται; Κάθε σύντροφος να είναι ανταποκριτής για το όργανο; Να αγκαλιάσουμε το ρίζο, να τον κάνουμε δική μας υπόθεση;
Θα καταργούσαμε και τον τηλέπαθο με την πραγματικά εμπνευσμένη γραφή. Που μας κάνει κάθε μέρα να κλαίμε μέχρι δακρύων.
(Συνεχίζεται…)
Σοκολατάκια στήνω για ικρίωμα
Ελπίζω με τις πρώτες τις βροχές
Να ξεχαστώ κι εγώ και το σημείωμα
Σήμερα το σφυροδρέπανο κλείνει ένα χρόνο ζωής.
Κάποιοι του εύχονται να τα εκατοστίσει και κάποιοι άλλοι να ψοφήσει το ταχύτερο δυνατό. Οι περισσότεροι απλώς αδιαφορούν και βρίσκουν ότι ο γιωργάκης είναι πιο συμπαθής και γλυκούλης από τον κωστάκη. Δεν πιστεύουν όμως ότι οι πρόωρες εκλογές αποτελούν λύση. Σε αντίθεση με τα γκούλαγκ που είναι ο πρώτος σε δημοφιλία θεσμός μπροστά από το μαυσωλείο του λένιν και τη δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς.
Ένα διόλου αμελητέο 8,2% πιστεύει ότι η ζωή του έχει βελτιωθεί τον τελευταίο χρόνο που υπάρχει το σφυροδρέπανο. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία εξακολουθεί να απαντάει ότι επί στάλιν ζούσε καλύτερα (89,91%). Σταλινικά ποσοστά…
Σε αυτό το παχύρρευστο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται η κε του μπλοκ νιώθει την ανάγκη να καταφύγει στα κείμενα των κλασικών και να υπενθυμίσει τι λέγαμε στην ιδρυτική διακήρυξη του σφυροδρέπανου, ένα χρόνο πριν.
Έχουμε αγάπη για τη Σοβιετική Ένωση γιατί ακόμα κι αν έγιναν μαλακίες, ήταν δικές μας μαλακίες (έτσι τις νιώθουμε ιστορικά) και γι' αυτό ήταν λατρεμένες.
Μένοντας πάντα πιστοί σε αυτή την βαθιά μας πεποίθηση ένα χρόνο μετά μπορούμε να κοιτάξουμε το αναγνωστικό μας κοινό στην οθόνη και να του απαντήσουμε:
α. κουκιά σπέρνουμε β. θύελλες θερίζουμε. γ. χαρήκαμε πολύ για τη γνωριμία.
Σε έναν χρόνο καταφέραμε πολλά.
Ρήξη στη σχέση με την οργάνωση και με πολλούς συντρόφους. Στενές επαφές τρίτου τύπου με το σώμα ηλεκτρονικής δίωξης της θρυλικής KGB. Χαμηλά νούμερα αναγνωσιμότητας. Και το άνοιγμα μιας μεγάλης αγκαλιάς από κάθε τι μη κομματικό. Από απλό εξω~ μέχρι κι ανοιχτά αντι~.
Δείξε μου τον αναγνώστη σου να σου πω ποιος είσαι, λέει ο σοφός σουσλόφ και μάλλον πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ.
Μπορούμε όμως ακόμα περισσότερα. Να διαψεύσουμε όσους λένε χειρότερα δε γίνεται. Να αιφνιδιάσουμε τη λογική.
Τις καλύτερες μέρες μας τις ζήσαμε κι έφυγαν χωρίς να το καταλάβουμε. Οι κακές επίσης πέρασαν. Οι ακόμα χειρότερες έρχονται. Μαζί με τις ακόμα καλύτερες που υποσχέθηκε το πασοκ (που το ίδιο πράγμα λέει, αλλά με άλλη διατύπωση).
Στα πλαίσια ενός μικρού αφιερώματος στα 1χρονα του μπλοκ, η κε δίνει στη δημοσιότητα αποσπάσματά από το κείμενο με τις θέσεις της για τα μπλοκ, το σοσιαλισμό και το σοσιαλιστικό μπλοκ που είναι η διαλεκτική υπέρβαση των δυο, ούτως ώστε να εγκριθεί και να συζητηθεί (με αυτή τη σειρά ακριβώς).
(…) Γιατί έκανες το μπλοκ σύντροφε;
Δε γύρευε απάντηση αυτός που ρωτούσε, μεταμέλεια πιο πολύ.
Ξέρω εγώ ρε σύντροφε; Έχω πράγματα να πω. Βλακείες ίσως, αλλά έχω. Εσύ γιατί δεν έχεις κάνει ακόμα;
Γιατί δε ρωτάς τους σφους που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν γιατί δε μίλησαν ποτέ σε καμιά όβα τόσα χρόνια; Αυτό δε μας πειράζει; Επειδή δεν έχουν μπλοκ;
Στέκονται στωικά σε κάθε όβα παριστάνοντας τους μουγγούς. Κατά βάθος όμως είναι χειρότεροι. Γιατί μπορούν να μιλήσουν και δεν το κάνουν. Κι αντί για μουγγοί μπερδευόμαστε και γινόμαστε μόγγολοι στο τέλος. Που ετυμολογικά την ίδια ρίζα πρέπει να έχουν.
Γράφοντας όμως δημόσια τις σκέψεις σου, έγραψες τα όργανα στα όργανά σου.
Σωστά, δεν πρέπει να συζητάς εκτός οργάνων. Δεν πρέπει να φεύγει τίποτα παραέξω. Αν έχεις κάτι να πεις, κράτα την ανάσα σου μέχρι την επόμενη οβα.
Σαν τον πέπε, τον πιτσιρίκο στον αστερίξ που την κρατούσε μέχρι σκασμού, ώσπου να του κάνουν το χατίρι.
Εγώ θα την κρατήσω μέχρι να έρθει ο κομμουνισμός.
Έτσι όμως ο εγκέφαλος σταματάει να οξειδώνεται και μαζί αχρηστεύονται ζωτικές λειτουργίες με πρώτη την κριτική ικανότητα.
Μαζεύεις έναν χείμαρρο σκέψεων και ξαφνικά μπλο(γ)κάρεις γιατί δεν ξέρεις τι να πρωτοπείς.
-Σόρι, πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό.
Όλοι κουνάν το κεφάλι με συγκατάβαση. Αλλά ξέρουν πως έτσι έγινε και την προηγούμενη και την παραπροηγούμενη. Κι αυτοί εκεί ήταν και κάναν το ίδιο με σένα.
Έχεις ξεχάσει τι ήθελες να πεις. Βασικά έχεις ξεχάσει να μιλάς, ο εγκέφαλος έχει ατροφήσει.
Ψάχνεις κάποια κλισέ, κάποια δανεική σκέψη.
Ω, τι ανακούφιση! Είναι ήδη εκεί στην εισήγηση, που τα βάζει όλα. Το βάζει κι η εισήγηση.
Μπράβο ρε σύντροφε, αλλά αφού το βάζει, εσύ γιατί μας το ξαναλές; Τη διάβασα κι εγώ, μαζί ήμασταν.
Από αυτό λοιπόν χίλιες φορές καλύτερα τα τσιτάτα των κλασικών. Πάει να πει, τους διάβασες τουλάχιστον. Είναι κάτι κι αυτό στις μέρες μας.
Αλλά όχι σύντροφοι, δεν είναι σωστό να επικαλούμαστε την αυθεντία και τα τσιτάτα. Γιατί όπως είπε κι ο μαρξ…
Τους πιο έντιμους συντρόφους, τους πνίγουν οι τύψεις και δε μιλάν καθόλου. Σαν τη νιφάδα μου.
Γι' αυτό σύντροφε κι εσύ δεν τους ρωτάς γιατί δε μιλάνε. Κατά βάθος ξέρεις.
Εντάξει αυτοί. Το θέμα είναι ο άλλος. Πώς γλίτωσε αυτός;
Φαντάζεστε σύντροφοι να είχαμε όλοι από έναν ριζοσπάστη και να έγραφε ο καθένας τη γνώμη του;
Πραγματικά αυτό θα μας πήγαινε κατευθείαν πίσω στην εποχή του μανιαδάκη με τις τρεις κε. Αν ήξερα σε τι ολισθηρό κατήφορο έμπαινα, σε τι βούρκο καταλήγει στο τέλος, δεν θα είχα φτιάξει ποτέ μπλοκ.
Κάποιος να το πει και στους συντρόφους που βγάζουν περιοδικά της πκσ στις σχολές (όχι πολλά, ευτυχώς). Ή στο εμπρός της λδ της λέσβου που ποδοπατά βάναυσα τις αρχές του δ.σ. Υποκαθιστά το όργανο και γράφει εκτός οργάνων, γράφοντας το όργανο και τα όργανα.
Φαντάζεσαι όμως σύντροφε να γράφαμε εμείς τον ριζοσπάστη;
Έτσι δεν θα έπρεπε να γίνεται; Κάθε σύντροφος να είναι ανταποκριτής για το όργανο; Να αγκαλιάσουμε το ρίζο, να τον κάνουμε δική μας υπόθεση;
Θα καταργούσαμε και τον τηλέπαθο με την πραγματικά εμπνευσμένη γραφή. Που μας κάνει κάθε μέρα να κλαίμε μέχρι δακρύων.
(Συνεχίζεται…)
Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009
Στο σπόρτινγκ αδερφές μου, στο σπόρτινγκ
Προσεχώς εκτιμήσεις και ανταποκρίσεις από τη μεγαλειώδη αποψινή συγκέντρωση του εξωκοινοβουλίου που αλλάζει το ρου της ιστορίας
Συνομιλίες με την κρούπσκαγια
(Από το ομώνυμο ανέκδοτο βιβλίο του μίλοβαν τζίλας
στο κεφάλαιο το σωστό τηλεφώνημα μιας τηλε-φόνισσας)
Όσοι έχουν δώσει την παιδιατρική μπορούν να καταλάβουν τι έχω περάσει (ως μάθημα κι ως κατάσταση).
Από χτες άρχισα να αποκτώ ξανά επαφή με τα πράγματα και να γίνομαι πολιτικό ζωάκι κι όχι σκέτο ζώο.
Πριν πάμε στην εκδήλωση του κμε για την κρίση, συντροφοπλακωνόμασταν με έναν σφο απ' το κόμμα για την τακτική μας στην ιατρική.
Απ' αυτό εμπνεύστηκε κι ο βλαντιμίρ ιλίτς το βιβλίο του δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας στην ιατρική, όπου αναπτύσσει την περίφημη θέση του για δημοκρατική δικτατορία του πρεκαριάτου και της φοιτητιάς, που αντικειμενικά είναι η μόνη λύση.
Κι ας ψαχνόμαστε ακόμα να βρούμε τι εννοούσε με αυτό. Ως γυναίκα του έχω πιστεύω ένα λόγο παραπάνω στην ερμηνεία του.
Η ιατρική είναι ταξική σχολή (με την κακή έννοια). Οι μισοί είναι γόνοι μεγαλογιατρών και δεν έχουν ταξικό συμφέρον να μας ακούσουν.
Ο τυπικός δαπίτης έρχεται στη σχολή του με τη μερσεντές. Οι εαακίτες είναι εναλλακτικοί κι έρχονται με τσερόκι.
Εγώ με το ποδήλατό μου νιώθω σαν μαοϊκό απολίθωμα της πολιτιστικής επανάστασης.
Έχοντας το πρόβλημα επιβίωσης βασικά λυμένο, η σχολή έχει αναπτύξει έναν σούι γκένερις γκεβαρισμό σε στιλ ημερολόγια μοτοσικλέτας. Αλτρουισμός, γιατροί χωρίς σύνορα, να βοηθήσουμε τους φτωχούς. Το τσερόκι παίρνει τη θέση της ποδερόσα και οι γκεβαρίστας τη θέση των μκο και της γιούνισεφ.
Άντε να αναπτύξεις ταξική συνείδηση σε τέτοια σχολή. Απ' τους συντρόφους τα 'χουν καταφέρει οι μισοί περίπου. Κι απ' τους εαακίτες της ιατρικής είναι ζήτημα αν χωράνε οι πέντε απ' τους πενήντα στο μέτωπο που θέλουμε.
(Σ.σ. μπ.απ.: σε αυτό το σημείο της επισήμανα την εκπληκτική ομοιότητα με τις νόρμες τύπου ένας στους δέκα που έβγαζε από τα κεντρικά ο σύντροφος με το μουστάκι για τις εκκαθαρίσεις. Κι οι επιτροπές περιοχής ξεχύνονταν μετά με σταχανοβίτικο ζήλο να υπερκαλύψουν το πλάνο.
Η ίδια σκέψη μου ήρθε κι αργότερα που μου έλεγε για έναν πουλημένο συνδικαλιστή πόσο ξύλο ήθελε (είχε συμφωνήσει για απλήρωτες κυριακάτικες υπερωρίες για το καλό της επιχείρησης). Ονόματα δε λέμε, παρατάξεις δε θίγουμε, αλλά συνασπισμένος ήτανε.
-Μα αν είναι έτσι, που διαφωνείς με τα γκούλαγκ για τους κουλάκους; τη ρώτησα.
Αλλά η ναντιέζντα ήταν υπέρμαχος της απογκουλαγκοποίησης.
-Όχι αυτό θα ήταν υπερβολή, μου είπε. Και μου θύμισε συνειρμικά τη σφοδρή κριτική του κόμματος για τα λάθη, τις υπερβολές και τις παραλείψεις επί στάλιν.
Μπορεί να τρώνε τα μουστάκια τους με το σύντροφο με το μουστάκι, αλλά κατά βάθος η ναντιέζντα είναι ό,τι ο μπρέζνιεφ για το ραφαηλίδη: στάλιν χωρίς αίμα. Τυπικό απολίθωμα δηλ κι αυτή. Όπως όλοι μας άλλωστε).
Στην ιατρική λοιπόν, πρέπει να ανοίγουμε μέτωπο ενάντια και στα εαακ, όχι μόνο στη δαπ. Όπως κάνουμε δηλ και στο πολυτεχνείο, όπου η αντιπαράθεση με τους αριστεριστές είναι επιπέδου και γι' αυτό βγάζουμε τα καλύτερα στελέχη.
Οι εαακίτες της ιατρικής δεν είναι σύντροφοί μας. Δεν τρέμουν από οργή για την αδικία, αλλά στη σκέψη του κρύου της σιβηρίας που τους περιμένει.
Η αίθουσα της εκδήλωσης ήταν φίσκα (σ.σ μπ.απ: από απολυμένα γκόλντεν μπόις και μη μονοπωλιακή αστική τάξη όπου κι απευθυνόμαστε πλατιά με την πρότασή μας για έξοδο απ' την κρίση).
Ο τρίτος ομιλητής από το κόμμα ήταν πολύ καλός, ο λόγος του χοροπηδούσε!
Αλλά ο πρώτος το έριξε στη βαριά κουλτούρα με αποσπάσματα από το κεφάλαιο και τον έχασα. Ούτε σημειώσεις δεν κράτησα, ήταν μάταιο. Ευτυχώς θα βγουν οι εισηγήσεις στην κομεπ, να τις δω ήσυχα κι απλά.
Έπιασα μόνο το σημείο που έλεγε για τη βασική αντίφαση του καπιταλισμού (κοινωνικός χαρακτήρας παραγωγής, αλλά ατομική ιδιοποίηση των καρπών της) και χάρηκα.
Ο κόσμος γενικά χαίρεται όταν του λένε κάτι που καταλαβαίνει. Σχεδόν κολακεύεται. Ίσως γι' αυτό να μη μας συμπαθεί τόσο. Σε αντίθεση με τους λαϊκιστές κάθε απόχρωσης.
Γιατί όμως τέτοια εμμονή με την οικονομία; Καμιά φορά καταντάει μονόπλευρο. Όπως στις θέσεις μας για τη σοβιετία.
Γιατί καθορίζει τόσο πολλά ο νόμος της αξίας; Μόνο τα οικονομικά μετρούσαν; Τι ήταν η σοβιετία μας, μια απέραντη εταιρεία;
(Τον ειρμό της σκέψης της έκοψαν άγρια κάτι βάρβαρες, γεωργιανές φωνές, που σκέπαζαν τη δική της.
-Πρέπει να κλείσω. Φωνάζει πάλι ότι κουράζω τον βλαντιμίρ ιλίτς περισσότερο απ' όσο επιτρέπουν οι γιατροί. Θα σε πάρω εγώ αργότερα.
Το αργότερα δεν ήρθε ποτέ...)
(της ανταποκρίτριας του σφυροδρέπανου στην αθήνα, ναντιέζντας κονσταντίνοβα
για την αντιγραφή και μεταφορά των σκέψεών της, μπρεσνιεφικό απολίθωμα)
Υγ: μια φαρμακόγλωσσα, αλλά έμπιστη πηγή μου είπε πως διασταυρωμένα ο λένιν είχε γκόμενα, αλλά δεν το πολυλέμε παραέξω για να μην χαλάσει το προφίλ του. Του το είπε ο πατέρας του που ήταν παλιά μουλάς.
Δίστασα, σκέφτηκα να της το πω. Αλλά όχι, δεν θα παίξουμε το παιχνίδι των σταλινικών, να αναπαράγουμε τα ψέματά τους. Είναι γνωστό πόσο μισούν τη ναντιέζντα κι ότι λεν διάφορα για να την πληγώσουν.
Επιμύθιο
Αυτό που γίνεται με την ανάλυση της κρίσης είναι σκέτος παραλογισμός.
Οι ναρίτες έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι δεν είναι μια τυπική κυκλική κρίση, αλλά κρίση με ένα σωρό καινούρια ποιοτικά χαρακτηριστικά. Πιστεύοντας έτσι ότι αποδεικνύουν την θεωρία τους για το νέο, ολοκληρωτικό στάδιο του καπιταλισμού. Απόδειξη δηλ του νέου σταδίου δια της κρίσης. Την οποία υποθέτω πως μπορούμε να ονομάσουμε ολοκληρωτική. Πριν μας έρθει στο καπάκι η νευρική.
Τι μπορεί να είναι όμως μια καπιταλιστική κρίση εάν δεν είναι κυκλική;
Μήπως η τελική κρίση του καπιταλισμού; Επιθανάτιος ρόγχος; Μόρταλ κόμπακτ; Φάιναλ κάουντ-ντάουν; Θανάσιμη αγωνία; Κατάρρευση;
Το δικό μου φτωχό, δογματικό μυαλό δε φτάνει να σκεφτεί κάτι άλλο.
Απ' την άλλη το κόμμα έχει τη λογική του λίνεκερ για το ποδόσφαιρο.
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι με 6 δισεκατομμύρια παίκτες, όπου παίζουν διάφορες αντίπαλες τάξεις και στο τέλος δικαιώνεται ο μαρξισμός κι οι εκτιμήσεις του κόμματος.
Ύφεση ο καπιταλισμός; Δικαίωση εμείς.
Κρίση του συστήματος; Το καλύτερό μας.
Άνοδος της οικονομίας; Δεν αλλάζει κάτι. Δικαίωση είναι κι αυτό.
Ό,τι γίνεται, συμβαίνει κατά τας γραφάς και βασικά το είχαμε προβλέψει.
Δε λέω, βασικά έτσι είναι και το δίκιο είναι με το μέρος μας.
Όμως πρέπει να βλέπουμε το καινούριο, πέρα από τη συνεχή δικαίωση του ότι ένα κι ένα κάνουν δύο. Που ακόμα κι αυτό αμφισβητείται στις μέρες μας (ειδικά αν σε έχει βαρέσει ο μεταμοντερνισμός κατακούτελα).
Το βασικό είναι να δούμε πώς θ' αφήσουμε τις θέσεις άμυνας για να κάνουμε την οικονομική κρίση συνολική κρίση του συστήματος. Σε αυτό χωλαίνουμε ακόμα.
στο κεφάλαιο το σωστό τηλεφώνημα μιας τηλε-φόνισσας)
Όσοι έχουν δώσει την παιδιατρική μπορούν να καταλάβουν τι έχω περάσει (ως μάθημα κι ως κατάσταση).
Από χτες άρχισα να αποκτώ ξανά επαφή με τα πράγματα και να γίνομαι πολιτικό ζωάκι κι όχι σκέτο ζώο.
Πριν πάμε στην εκδήλωση του κμε για την κρίση, συντροφοπλακωνόμασταν με έναν σφο απ' το κόμμα για την τακτική μας στην ιατρική.
Απ' αυτό εμπνεύστηκε κι ο βλαντιμίρ ιλίτς το βιβλίο του δύο τακτικές της σοσιαλδημοκρατίας στην ιατρική, όπου αναπτύσσει την περίφημη θέση του για δημοκρατική δικτατορία του πρεκαριάτου και της φοιτητιάς, που αντικειμενικά είναι η μόνη λύση.
Κι ας ψαχνόμαστε ακόμα να βρούμε τι εννοούσε με αυτό. Ως γυναίκα του έχω πιστεύω ένα λόγο παραπάνω στην ερμηνεία του.
Η ιατρική είναι ταξική σχολή (με την κακή έννοια). Οι μισοί είναι γόνοι μεγαλογιατρών και δεν έχουν ταξικό συμφέρον να μας ακούσουν.
Ο τυπικός δαπίτης έρχεται στη σχολή του με τη μερσεντές. Οι εαακίτες είναι εναλλακτικοί κι έρχονται με τσερόκι.
Εγώ με το ποδήλατό μου νιώθω σαν μαοϊκό απολίθωμα της πολιτιστικής επανάστασης.
Έχοντας το πρόβλημα επιβίωσης βασικά λυμένο, η σχολή έχει αναπτύξει έναν σούι γκένερις γκεβαρισμό σε στιλ ημερολόγια μοτοσικλέτας. Αλτρουισμός, γιατροί χωρίς σύνορα, να βοηθήσουμε τους φτωχούς. Το τσερόκι παίρνει τη θέση της ποδερόσα και οι γκεβαρίστας τη θέση των μκο και της γιούνισεφ.
Άντε να αναπτύξεις ταξική συνείδηση σε τέτοια σχολή. Απ' τους συντρόφους τα 'χουν καταφέρει οι μισοί περίπου. Κι απ' τους εαακίτες της ιατρικής είναι ζήτημα αν χωράνε οι πέντε απ' τους πενήντα στο μέτωπο που θέλουμε.
(Σ.σ. μπ.απ.: σε αυτό το σημείο της επισήμανα την εκπληκτική ομοιότητα με τις νόρμες τύπου ένας στους δέκα που έβγαζε από τα κεντρικά ο σύντροφος με το μουστάκι για τις εκκαθαρίσεις. Κι οι επιτροπές περιοχής ξεχύνονταν μετά με σταχανοβίτικο ζήλο να υπερκαλύψουν το πλάνο.
Η ίδια σκέψη μου ήρθε κι αργότερα που μου έλεγε για έναν πουλημένο συνδικαλιστή πόσο ξύλο ήθελε (είχε συμφωνήσει για απλήρωτες κυριακάτικες υπερωρίες για το καλό της επιχείρησης). Ονόματα δε λέμε, παρατάξεις δε θίγουμε, αλλά συνασπισμένος ήτανε.
-Μα αν είναι έτσι, που διαφωνείς με τα γκούλαγκ για τους κουλάκους; τη ρώτησα.
Αλλά η ναντιέζντα ήταν υπέρμαχος της απογκουλαγκοποίησης.
-Όχι αυτό θα ήταν υπερβολή, μου είπε. Και μου θύμισε συνειρμικά τη σφοδρή κριτική του κόμματος για τα λάθη, τις υπερβολές και τις παραλείψεις επί στάλιν.
Μπορεί να τρώνε τα μουστάκια τους με το σύντροφο με το μουστάκι, αλλά κατά βάθος η ναντιέζντα είναι ό,τι ο μπρέζνιεφ για το ραφαηλίδη: στάλιν χωρίς αίμα. Τυπικό απολίθωμα δηλ κι αυτή. Όπως όλοι μας άλλωστε).
Στην ιατρική λοιπόν, πρέπει να ανοίγουμε μέτωπο ενάντια και στα εαακ, όχι μόνο στη δαπ. Όπως κάνουμε δηλ και στο πολυτεχνείο, όπου η αντιπαράθεση με τους αριστεριστές είναι επιπέδου και γι' αυτό βγάζουμε τα καλύτερα στελέχη.
Οι εαακίτες της ιατρικής δεν είναι σύντροφοί μας. Δεν τρέμουν από οργή για την αδικία, αλλά στη σκέψη του κρύου της σιβηρίας που τους περιμένει.
Η αίθουσα της εκδήλωσης ήταν φίσκα (σ.σ μπ.απ: από απολυμένα γκόλντεν μπόις και μη μονοπωλιακή αστική τάξη όπου κι απευθυνόμαστε πλατιά με την πρότασή μας για έξοδο απ' την κρίση).
Ο τρίτος ομιλητής από το κόμμα ήταν πολύ καλός, ο λόγος του χοροπηδούσε!
Αλλά ο πρώτος το έριξε στη βαριά κουλτούρα με αποσπάσματα από το κεφάλαιο και τον έχασα. Ούτε σημειώσεις δεν κράτησα, ήταν μάταιο. Ευτυχώς θα βγουν οι εισηγήσεις στην κομεπ, να τις δω ήσυχα κι απλά.
Έπιασα μόνο το σημείο που έλεγε για τη βασική αντίφαση του καπιταλισμού (κοινωνικός χαρακτήρας παραγωγής, αλλά ατομική ιδιοποίηση των καρπών της) και χάρηκα.
Ο κόσμος γενικά χαίρεται όταν του λένε κάτι που καταλαβαίνει. Σχεδόν κολακεύεται. Ίσως γι' αυτό να μη μας συμπαθεί τόσο. Σε αντίθεση με τους λαϊκιστές κάθε απόχρωσης.
Γιατί όμως τέτοια εμμονή με την οικονομία; Καμιά φορά καταντάει μονόπλευρο. Όπως στις θέσεις μας για τη σοβιετία.
Γιατί καθορίζει τόσο πολλά ο νόμος της αξίας; Μόνο τα οικονομικά μετρούσαν; Τι ήταν η σοβιετία μας, μια απέραντη εταιρεία;
(Τον ειρμό της σκέψης της έκοψαν άγρια κάτι βάρβαρες, γεωργιανές φωνές, που σκέπαζαν τη δική της.
-Πρέπει να κλείσω. Φωνάζει πάλι ότι κουράζω τον βλαντιμίρ ιλίτς περισσότερο απ' όσο επιτρέπουν οι γιατροί. Θα σε πάρω εγώ αργότερα.
Το αργότερα δεν ήρθε ποτέ...)
(της ανταποκρίτριας του σφυροδρέπανου στην αθήνα, ναντιέζντας κονσταντίνοβα
για την αντιγραφή και μεταφορά των σκέψεών της, μπρεσνιεφικό απολίθωμα)
Υγ: μια φαρμακόγλωσσα, αλλά έμπιστη πηγή μου είπε πως διασταυρωμένα ο λένιν είχε γκόμενα, αλλά δεν το πολυλέμε παραέξω για να μην χαλάσει το προφίλ του. Του το είπε ο πατέρας του που ήταν παλιά μουλάς.
Δίστασα, σκέφτηκα να της το πω. Αλλά όχι, δεν θα παίξουμε το παιχνίδι των σταλινικών, να αναπαράγουμε τα ψέματά τους. Είναι γνωστό πόσο μισούν τη ναντιέζντα κι ότι λεν διάφορα για να την πληγώσουν.
Επιμύθιο
Αυτό που γίνεται με την ανάλυση της κρίσης είναι σκέτος παραλογισμός.
Οι ναρίτες έχουν βαλθεί να αποδείξουν ότι δεν είναι μια τυπική κυκλική κρίση, αλλά κρίση με ένα σωρό καινούρια ποιοτικά χαρακτηριστικά. Πιστεύοντας έτσι ότι αποδεικνύουν την θεωρία τους για το νέο, ολοκληρωτικό στάδιο του καπιταλισμού. Απόδειξη δηλ του νέου σταδίου δια της κρίσης. Την οποία υποθέτω πως μπορούμε να ονομάσουμε ολοκληρωτική. Πριν μας έρθει στο καπάκι η νευρική.
Τι μπορεί να είναι όμως μια καπιταλιστική κρίση εάν δεν είναι κυκλική;
Μήπως η τελική κρίση του καπιταλισμού; Επιθανάτιος ρόγχος; Μόρταλ κόμπακτ; Φάιναλ κάουντ-ντάουν; Θανάσιμη αγωνία; Κατάρρευση;
Το δικό μου φτωχό, δογματικό μυαλό δε φτάνει να σκεφτεί κάτι άλλο.
Απ' την άλλη το κόμμα έχει τη λογική του λίνεκερ για το ποδόσφαιρο.
Η ζωή είναι ένα παιχνίδι με 6 δισεκατομμύρια παίκτες, όπου παίζουν διάφορες αντίπαλες τάξεις και στο τέλος δικαιώνεται ο μαρξισμός κι οι εκτιμήσεις του κόμματος.
Ύφεση ο καπιταλισμός; Δικαίωση εμείς.
Κρίση του συστήματος; Το καλύτερό μας.
Άνοδος της οικονομίας; Δεν αλλάζει κάτι. Δικαίωση είναι κι αυτό.
Ό,τι γίνεται, συμβαίνει κατά τας γραφάς και βασικά το είχαμε προβλέψει.
Δε λέω, βασικά έτσι είναι και το δίκιο είναι με το μέρος μας.
Όμως πρέπει να βλέπουμε το καινούριο, πέρα από τη συνεχή δικαίωση του ότι ένα κι ένα κάνουν δύο. Που ακόμα κι αυτό αμφισβητείται στις μέρες μας (ειδικά αν σε έχει βαρέσει ο μεταμοντερνισμός κατακούτελα).
Το βασικό είναι να δούμε πώς θ' αφήσουμε τις θέσεις άμυνας για να κάνουμε την οικονομική κρίση συνολική κρίση του συστήματος. Σε αυτό χωλαίνουμε ακόμα.