Εξι-ΛΕΟ-ση

Σήμερα το μπλοκ θα βαδίσει σε απάτητα μονοπάτια δοκιμάζοντας την αφοσίωση και τις αντοχές του κοινού του.
Η χτεσινή νίκη της μπάρτσα δε μπορεί να μείνει ασχολίαστη.

Στην εφηβεία μας μπάρτσα και κομμουνισμός ήταν περίπου ταυτόσημα.
Κάπου στα 18 καταλάβαμε πως δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά ήταν πλέον αργά. Οι απογοητεύσεις εξάλλου δε θα 'ταν μόνο αθλητικές.

Η μπάρτσα είναι ο άοπλος στρατός της καταλονίας (μονταλμπάν). Η ομάδα του λαϊκού μετώπου απέναντι στους merengues λευκοφρουρούς της μαδρίδ, της αρμάδας του φράνκο, του κολτσάκ και του ντενίκιν.

Σήμερα οι καιροί έχουν αλλάξει, το εθνικό θέμα της καταλονίας ξεφτίζει και το κίνημα στην ισπανία πηγαίνει κατά διαόλου.
Αλλά η ταξική πάλη συνεχίζεται με άλλα μέσα.
Η μπάρτσα είναι ο άοπλος στρατός της πάλης του θεάματος ενάντια στο συμφέρον. Εικόνα από την κοινωνία του μέλλοντος κι απ' την αθωότητα του παρελθόντος. Ο αρχάγγελος με τη ρομφαία, που ενώ δίνει στους αντιπάλους της να μυρίσουν τον κρίνο, μεταδίδει το χαρμόσυνο μήνυμα ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι πολύ όμορφο όταν παίζεται χωρίς σκοπιμότητα.

Το ότι ο αρχάγγελος τα 'χει κάνει πλακάκια με τη γιούνισεφ και λέρωσε με το σήμα της τη φανέλα του είναι σημείο των καιρών. Τουλάχιστον δεν είναι διαφήμιση.
Αυτό για κάποιους είναι ίσως σαν τον τύπο που είναι χωμένος στο βούρκο μέχρι το λαιμό, αλλά κρατάει ψηλά τα χέρια για να κρατήσει καθαρά τα νύχια του.
Αλλά το ποδόσφαιρο δε μπορεί παρά να λειτουργεί σε συμβολικό επίπεδο. Κι η μπάρτσα εξακολουθεί να είναι η ομάδα με τους περισσότερους μύθους και συμβολισμούς, ομάδα-σύμβολο, ομάδα μύθος, κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος.

Η 5άρα της μπάρτσα του κρόιφ στη μαδρίτη το 74 (η μεγαλύτερη νίκη στο μπερναμπέου μέχρι χτες) ήταν το προοίμιο του θανάτου του φράνκο (κι ίσως η χαριστική βολή στο ηθικό του δικτάτορα).
Η φετινή 6άρα έκανε τον εορτασμό της πρωτομαγιάς διήμερο, όπως πρέπει να είναι κι όπως γινόταν στη σοβιετία.
Το προοίμιο της επανάστασης που έρχεται -όταν έρθει με το καλό- θα είναι κάποιος παρόμοιος θρίαμβος της μπάρτσα.
Αν η γλώσσα του ποδοσφαίρου ήταν η μόνη καθομιλουμένη η ταξική πάλη θα λεγόταν μπάρτσα-ρεάλ μαδρίτης.

Όσοι προδίδουν αυτή την ιδέα [της μπάρτσα] έχουν μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα από αυτήν του ιούδα.
Ο λουίς φίγκο πρέπει να είναι ο μεγαλύτερος αντεπαναστάτης προδότης της ιστορίας μαζί με τον γκορμπατσόφ. Και δεν είναι τυχαίο που στα χρόνια της περεστρόικα η ρεάλ είχε πέντε σερί πρωταθλήματα.

360 μέρες (και μια νιφάδα) πριν η μπάρτσα βίωνε στο μπερναμπέου την ταπείνωση.
Πασίγιο (διάδρομος) στη ρεάλ μαδρίτης που είχε κατακτήσει μαθηματικά το πρωτάθλημα την προηγούμενη αγωνιστική και μια κακή εμφάνιση που κατέληξε σε τεσσάρα από τον αιώνιο αντίπαλο.

Χτες ήρθε η εκδίκηση κι η εξιλέωση.
Που μπορεί να μην είχε πασίγιο, αλλά ήταν αποθέωση των αισθήσεων πέρα από κάθε φαντασία.
Κάποιοι μπερδεύουν τη μαγεία του ποδοσφαίρου με τη διακύμανση του σκορ και πιστεύουν ότι την έζησαν βλέποντας τον τελικό του ελληνικού κυπέλλου.
Έτσι είναι αν έτσι νομίζουν...

Η μπάρτσα έπαιξε ένα ημίχρονο στο ρελαντί και σταμάτησε στο 6-2, ένα γκολ λιγότερο από το 7-2 στην πρώτη χρονιά του λάζλο κουμπάλα.
Αλλά αν χρειαζόταν μπορούσε να ανατρέψει ακόμα και το 11-0 του κυπέλλου του 43. Τότε που οι μπλαουγκράνα διατάχτηκαν υπό την απειλή των όπλων των στρατιωτικών του φράνκο στα αποδυτήρια να κατεβούν για να χάσουν.

Δεν το κυνήγησαν γιατί ακολουθεί ο ημιτελικός με την τσέλση κι έτσι σήκωσαν το πόδι από το γκάζι.
Το αντίθετο δηλ από ό,τι έκανε πέρσι η ρεάλ. Που επιδίωξε με πάθος τη διαφορά σε ένα αδιάφορο βαθμολογικά παιχνίδι για να δείξει ότι είναι καλύτερη. Είναι ζήτημα αν πείστηκαν κι οι ίδιοι ακόμα.

Ο μέσι κι ο ανρί ήταν οι μόνοι φαντάστικος που είχαν ζήσει εκείνο το ματς. Ετό και ντέκο είχαν πάρει επίτηδες κάρτες για να το αποφύγουν κι ο ροναλντίνιο είχε φυσική κατάσταση βετεράνου κι ήταν εκτός.
Επόμενο ήταν να έχουν και το μεγαλύτερο κίνητρο για εκδίκηση.

Ο τιτί κράτησε την παράδοση που τον θέλει να σκοράρει κάθε φορά που επισκέπτεται το μπερναμπέου, βρήκε πατήματα, τον καλό του εαυτό, ακόμα και το μπλαζέ σκληρό ύφος του αλά λεωφόρος με το οποίο τρυπούσε τους αντίπαλους οπαδούς μετά από γκολ.
Το μόνο που ψάχνει πλέον είναι το τρόπαιο που του στέρησε η μπάρτσα στο παρίσι προ τριετίας. Το τσάμπιονς λιγκ.

Ο λέο μέσι έχει τον δικό του προσωπικό μύθο να ξεπεράσει.
Τρία χρόνια πριν, η μάρκα υποδέχτηκε την τριάρα της μπάρτσα στη μαδρίτη με πρωτοσέλιδο τίτλο: η νύχτα που το μπερναμπέου χειροκρότησε τον ροναλντίνιο.
Τότε ήταν που άρχισαν οι συγκρίσεις για τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών και μαζί ο κατήφορος του βραζιλιάνου.

Ο μέσι χρωστούσε μια αντίστοιχη εμφάνιση σε κλάσικο.
Είχε πετύχει χατ τρικ προ διετίας στο 3-3 του καμπ νου, αλλά ο τίτλος τότε είχε πάει στη μαδρίτη.
Κι ήταν μέλος της ομάδας που πήρε το τσαμπιονς λιγκ, αλλά ήταν τραυματίας από τα μέσα της σεζόν κι έχασε τον τελικό.

Την τετάρτη επιστρέφει στο γήπεδο που τον τραυμάτισε ο ντελ όρνο για να αποτελειώσει αυτό που είχε αφήσει τότε στη μέση, να πάει τη μπάρτσα στον τελικό της ρώμης και να στεφθεί αυτοκράτορας.
Είναι με διαφορά ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, αλλά χρειάζεται και τίτλους που να το επιβεβαιώνουν.

Χτες έκανε απλώς το πρώτο βήμα.
Η μπάρτσα πέτυχε διπλάσια γκολ από εκείνη την τριάρα επί ρόνι.
Πέτυχε ένα παραπάνω από την πεντάρα του 74 με τον κρόιφ.
Ήταν η βραδιά που το μπερναμπέου υποκλίθηκε στο νέο βασιλιά.

Ο μέσι είναι αυτό που λέει το όνομά του, μεσίας. Κι απλώς εκπληρώνει τις προφητείες των μπλαουγκράνα προκατόχων του: κρόιφ, μαραντόνα, ριβάλντο, ροναλντίνιο.
Κάποιοι πιστεύουν ότι ο μαραντόνα είναι ο κορυφαίος. Δεν πειράζει, είναι σύνηθες λάθος να συγχέουν τους προφήτες με τον μεσία.

Αν ο μέσι είναι ο μαέστρος μες στο γήπεδο (και το μπερναμπέου η σιέρα μαέστρα που κατέλαβαν οι γκεριγιέρος της μπάρτσα) ο πεπ γκουαρντιόλα είναι η μονοπρόσωπη διεύθυνση που -αν και πρωτάρης- την καθοδηγεί μαεστρικά από τον πάγκο.

Όταν στις δύο πρώτες αγωνιστικές η μπάρτσα ισοφάριζε το χειρότερο ξεκίνημα της τελευταίας 35ετίας, κανείς δε φανταζόταν ότι η συνέχεια θα ήταν το ίδιο θριαμβευτική με εκείνη την χρονιά, του 73-74. Που δεν ήταν άλλη από την χρονιά του ερχομού του κρόιφ και της πεντάρας μες στη μαδρίτη με την ομάδα να γιορτάζει στο τέλος το πρωτάθλημα.

Έκτοτε η ομάδα σπάει τα κοντέρ και το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο. Αν στο τέλος καταφέρει να φτάσει στην ιστορική τριπλέτα, οι συγκρίσεις με τη ντριμ τιμ του κρόιφ (ως προπονητή) των αρχών του 90 θα είναι αυτονόητες και μάλλον υπέρ της τωρινής.

Για να τα καταφέρει όμως πρέπει να υπερβεί το εμπόδιο των άγγλων.
Σε αυτούς μάλλον συμπεριλαμβάνεται κι η αμιγώς βασκική μπιλμπάο.
Το μπιλμπάο είναι λιμάνι του ατλαντικού κι είναι λογικό να είναι έντονη η επιρροή των βρετανών.
Δεν είναι τυχαίο το όνομα της μπιλμπάο. Η ποδοσφαιρική ομάδα δεν λέγεται ατλέτικο, όπως η καστιγιάνικη ομάδα της μαδρίτης, αλλά αθλέτικ, που είναι αγγλικό και τονίζει πόσο λίγο ισπανοί αισθάνονται οι κάτοικοι της χώρας των βάσκων.

Οι άγγλοι μοιάζουν να είναι από άλλο ανέκδοτο, αλλά αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να τους σταματήσει αυτή είναι η μπάρτσα.
Την τρίτη απέναντι στην τσέλση η μπάρτσα έμεινε για πρώτη φορά μετά από έναν χρόνο στο μηδέν σε αγώνα στο καμπ νου. Το κατενάτσιο της τσέλση κατάφερε να κόψει τη φόρα της καλύτερης επιθετικής γραμμής στον κόσμο. Τελευταία ομάδα που τα είχε καταφέρει ήταν η αγγλική μάντσεστερ γιουνάιτεντ!

Η μπάρτσα έπαθε εμπλοκή, αλλά τέσσερις μέρες μετά ξεμπλόκαρε και θύμισε καυτά εξάσφαιρα.
Αρκεί να έχει φυλάξει και μερικά γκολ για τη ρεβάνς στο λονδίνο.
Ίσως να το έχει κάνει ο σάμουελ ετό, που δεν πήρε μέρος στο πάρτι των γκολ απέναντι στην αγαπημένη του ρεάλ με την οποία έχει δημιουργήσει παράδοση.
Αν δεν το κάνει, τότε ο νταβίντ βίγια της βαλένθια πλησιάζει λίγο περισσότερο στο καμπ νου.

Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες που ανήκουν στην ιστορία.
Το λάθος της ρεάλ να ανοίξει το σκορ σε κάθε ημίχρονο για να εισπράξει τρία γκολ σε κάθε μέρος.
Οι άμεσες απαντήσεις της μπάρτσα που δεν άφησε τη ρεάλ να χαρεί κάποιο τέρμα της περισσότερο από δύο λεπτά.

-Οι επεμβάσεις του κασίγιας που μόνο στο πρώτο μέρος είχε επτά. Παρά τα έξι γκολ παθητικό ήταν ο κορυφαίος της ομάδας του.
-Οι έξι ευκαιρίες του μέσι που μόνος του είχε περισσότερες τελικές από όλη τη ρεάλ. Το μπλουζάκι που φορούσε από μέσα, αφιερωμένο στους αυτιστικούς που πάσχουν από το σύνδρομο X fràgil (κάποτε θα πούμε και για τον χατζησωκράτη που μας λέει έτσι).

-Το γκολ του πουγιόλ που φιλούσε το περιβραχιόνιο με τα χρώματα της καταλονίας.
-Το γκολ του πικέ που την τετάρτη ένεκα απουσιών θα είναι ο ηγέτης της άμυνας των μπλαουγκράνα και χτες πέρασε με άριστα την πρόβα τζενεράλε.
Με άλλα λόγια σκόραραν κι οι δυο κεντρικοί αμυντικοί της μπάρτσα. Για αμφότερους ήταν το πρώτο γκολ στο πρωτάθλημα. Συνολικά για τη μπάρτσα στην πριμέρα έχουν σκοράρει 14 παίκτες.

Ειδικά για τον πικέ, μέχρι πέρσι μοιράζαμε τη μπροσούρα η δικτατορία της μπάρτσα κι ο αποστάτης πικές, εξαιτίας του τρόπου που άφησε την μάσια. Αλλά μετά τον επαναπατρισμό του αυτά ανήκουν στο παρελθόν κι ο πικέ είναι ο καλύτερος μπολσεβίκος.

Η μάσια είναι η ακαδημία με τα φυτώρια της μπάρτσα που έχει τροφοδοτήσει με ταλέντα όλη την ποδοσφαιρική ευρώπη.
Στο κλάσικο με τη ρεάλ έξι από τους έντεκα παίκτες της βασικής ενδεκάδας (και συνολικά οκτώ από τους δεκατέσσερις που αγωνίστηκαν) ήταν ποδοσφαιρικά προϊόντα της μάσια.
Μένει μόνο να επιστρέψει κι ο φάμπρεγας για να ολοκληρωθεί το κολιέ με τα διαμάντια της μάσια.

-Ο κυνισμός του χουάντε ράμος που κατέρρευσε με παταγώδη, σοβιετικό τρόπο.
Η ρεάλ του ράμος είχε δεχτεί μόλις επτά γκολ σε δεκαοκτώ ματς από το δεκέμβρη μέχρι το σάββατο μένοντας αήττητη.
Σε δύο ματς με τη μπάρτσα δέχτηκε περισσότερα (έξι χτες κι άλλα δύο στον πρώτο γύρο). Αυτό ήταν μάλλον και το τέλος για τον προπονητή των μερένγκες που δεν έθελξε κανέναν με το θέαμα που παρουσίασε η ομάδα του.

Από μια άποψη καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα με το αήττητο της ρεάλ, γιατί ο τίτλος ήρθε πιο ηδονικά.
Από μια άλλη, να μένει αήττητο τόσο καιρό ένα τέτοιο συνονθύλευμα, δείχνει πόσο πεσμένο είναι φέτος το ισπανικό πρωτάθλημα.

-Και τέλος το ρεκόρ των 100 γκολ με τον συντελεστή τερμάτων να φτάνει στο +72.
Με τα έξι στο μπερναμπέου η μπάρτσα στρογγύλεψε τα γκολ της στο πρωτάθλημα και πλησιάζει τα 150 συνολικά, σε όλες τις φετινές διοργανώσεις.
Στις τέσσερις αγωνιστικές που απομένουν κυνηγάει το ρεκόρ της ρεάλ με 107, που κρατάει από το 1990, αλλά έγινε σε χρονιά 42 αγωνιστικών, δηλ σε τέσσερις αγώνες περισσότερους.

Έξι στη ρεάλ, άλλα έξι στην ατλέτικο, τέσσερα σε σεβίγια και βαλένθια (στον πρώτο γύρο). Μόνο η βιγιαρεάλ τη γλίτωσε από τους μεγάλους με δύο γκολ παθητικό, αλλά είναι η επόμενη στη σειρά.
Κρατήστε λίγα και για το τέλος...

Visca el Barça! Mes que un club.



Υστερόγραφο: σόρι για τη φυγή. Μικρή παρένθεση.
Από το επόμενο επιστρέφουμε σε σοβαρά (λέμε τώρα) πλαίσια.