Του όχι τα τριήμερα -το έπος του σαράντα...

Ένα όχι είναι πάντα ηρωικό. Ενίοτε και γι’ αυτόν που το εισπράττει, αν πρόκειται για χυλόπιτα. Όπως στην πρόταση για βιογραφικό. Που δεν είναι ποτέ ακριβώς όχι. Ούτε του μεταξά ήταν άλλωστε.

Κοίτα να δεις, είμαι σε μια φάση στη ζωή μου που δε θέλω να βλέπω καμία οργάνωση. Και στο καπάκι τη βλέπεις (την επιρροή) με άλλον (χώρο). Τόσο ψηστήρι για να πέσει και τελικά το τείχος το ρίχνει άλλος (οι δυτικοί).

Και μείναμε μόνοι να γιορτάσουμε το όχι, σε πάρτι πριβέ, χωρίς καλεσμένους (παρά το παλλαϊκό κάλεσμα).
Συνειδήσεις που είναι πιο πίσω κι από τον μεταξά.
Αυτός τουλάχιστον έκανε πόλεμο, έστω και με το ζόρι.
Εμείς σήμερα αρνούμαστε να τον δούμε, πόσο μάλλον να τον διεξάγουμε ως τάξη απέναντι στην τάξη που μας εκμεταλλεύεται.

Η ζωή φέρνει κάθε μέρα τελεσίγραφα με αποστολέα το κεφάλαιο. Αλλά σε χρωματιστούς φακέλους, για να χρυσώνουν το χάπι και να το καταπίνουμε αμάσητο (στην αντι-ουτοπία του χάξλεϊ το έλεγαν σόμα). Χεσμένος, νέος κόσμος, που δε λέει ποτέ όχι, ούτε καν μεσοβέζικα.

Ναι, αλλά ποιοι γιορτάζουν;
Είναι η διπλή γιορτή της (κομμουνιστικής) ορθοδοξίας και της διαλεκτικής. Η μέρα της άρνησης της άρνησης και του όχι-όχι. Που στη διαλεκτική δεν ισοδυναμεί με κατάφαση. Μας φέρνει σπειροειδώς στο αρχικό σημείο, αλλά σε ένα ανώτερο επίπεδο.

Γιορτάζει η σοβαρή συνιστώσα την ανταρσία της κνε και το όχι του γράψα που αρνήθηκε να υπακούσει. Που όπως του μεταξά, δεν ήταν ακριβώς όχι. Πιο πολύ κάτι σαν ώστε έχουμε πόλεμο λοιπόν, όταν έφτασε το τελεσίγραφο της καθαίρεσης.

Γιορτάζει η αρνητική διαλεκτική του αντόρνο και το μεταμοντέρνο του χολογουέι που δίνουν βαρύτητα στο κομμάτι της άρνησης. Μαζί τους το ασόβαρο κομμάτι της σοβαρής συνιστώσας, οι αντι-θεσμοί του χαριτάκη και το όχι τα νέα του αντ-1 με τον ντάνο λυγίζο και τη ράντου.

Αλλάζοντας ένα πρόσημο γλιτώνουμε από ενοχλητικές έννοιες, όχι όμως κι απ’ τον ετεροπροσδιορισμό –και σε τελική ανάλυση από το περιεχόμενό τους.
Οι αντι-θεσμοί μπορεί να αφήνουν ήσυχη την αντιεξουσιαστική μας συνείδηση, αλλά δεν αλλάζουν ούτε γιώτα από την πραγματικότητα που γέννησε (ή στην καλύτερη υπαγόρευσε) τους εξουσιαστικούς θεσμούς.

Γιορτάζουμε τέλος κι εμείς, οι ορθόδοξοι.
Όχι στο νατο, στο σχέδιο ανάν, σε σκληρά και μαλακά.
Όχι σε όλα που κουρέλια κάνουν τα όνειρά μου
τα έχω γραμμένα κι έχω βρει τον κρυφό έρωτά μου (τη σοβιετία).
Ως και το σκέτο ΟΧΙ, που σατιρίζει η ελληνοφρένεια.
Που δεν είναι στείρα αντίθεση. Είναι διαλεκτική και μες στις αντιφάσεις.

Ο καθένας προβάλλει αντιστάσεις και λέει τα δικά του μικρά όχι. Αλλά πολλές μικρές αντιστάσεις δε φέρνουν απαραίτητα μια αντίσταση. Απελευθερώνουν ιδεατά τη συνείδηση κι αφήνουν υπό κατοχή την καθημερινότητα σε όλες της τις πτυχές.

Η αντίσταση απαιτεί κάτι περισσότερο. Φορέα να την ενσαρκώνει κι όραμα να την εμπνέει.
Αν ο καπιταλισμός είναι σύστημα που σαπίζει, πάει να πει ότι οι αντικειμενικές συνθήκες υπερωρίμασαν και πρέπει να κάνουμε κάτι πριν μας πάρει από κάτω η σαπίλα.

Εκτός κι αν περιμένουμε να μας πέσει στο κεφάλι σαν ώριμο φρούτο και να ανακαλύψουμε το νόμο της αξίας.
Προς το παρόν περιμένουμε πιστοί σε αυτόν της αδράνειας και της μπρεζνιεφικής στασιμότητας που λέει ότι όταν η σοσιαλιστική κοινωνία παραμένει στάσιμη, επιταχύνονται σταθερά ο ρεβιζιονισμός κι οι τάσεις παλινόρθωσης.

Τον ίδιο κίνδυνο περιέχει κι η τακτική του ώριμου φρούτου.
Μαζί με το μήλο κληρονομούμε πακέτο και τα σκουλήκια του.
Όσο κι αν τα εξοντώνεις, αυτά αφήνουν το σπέρμα και τα αυγά τους, απ’ όπου θα βγουν οι γκόρμπι της νέας εποχής, όμορφες χρυσαλίδες στην αρχή, μέχρι να σπάσει το κουκούλι και να φανεί πραγματικά τι είναι.